Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Romała, Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Sędzia WSA Danuta Oleś (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Szymańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 lutego 2010 r. sprawy ze skargi "A" S.A. z siedzibą w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 29 października 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia odsetek od niezapłaconej w części zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za ostatni miesiąc roku podatkowego od 1 stycznia 2008 r. do 28 maja 2008 r. oddala skargę.

Decyzją z dnia 31 lipca 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego działając na podstawie art. 53a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. – zwanej dalej "Ordynacja podatkowa") określił A S.A. (dalej jako "A S.A."), odsetki od nie zapłaconej w części zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za ostatni miesiąc roku podatkowego trwającego od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 28 maja 2008 r. w kwocie 13.573 zł.

W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że spółka akcyjna A jest następcą prawnym A spółka z o.o. powstałej w 1987 r. W lutym 2008 r. Zarząd A spółka z o.o. sporządził i przyjął plan przekształcenia spółki w spółkę akcyjną. Następnie aktem notarialnym z dnia 22 kwietnia 2008 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników postanowiło o przekształceniu spółki w spółkę akcyjna pod firmą A S.A., a Sąd Rejonowy w dniu 29 maja 2008 r. wpisał A S.A. do Krajowego Rejestru Sądowego. Wobec powyższego w oparciu o art. 551 i art. 552 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm. - dalej jako "K.s.h.") organ stwierdził, że do przekształcenia spółki poprzez zmianę formy prawnej doszło w dniu 29 maja 2008 r. W tym też dniu spółka A S.A. zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity: Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) powinna była otworzyć księgi rachunkowe, po ich uprzednim zamknięciu w dniu 28 maja 2008 r. przez A spółka z o.o. (tj. w dniu poprzedzającym datę zmiany formy prawnej).

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zamkniecie ksiąg rachunkowych wiązało się dla A spółka z o.o. z koniecznością skrócenia przyjętego wcześniej roku podatkowego do dnia 28 maja 2009 r. na zasadzie art. 6 ust. 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. - dalej jako "ustawa p.d.o.p."). W tej sytuacji stosownie do treści art. 25 ust. 1a ustawy p.d.o.p., zaliczka na podatek za maj 2008 r. winna być uiszczona w wysokości zaliczki za miesiąc poprzedni do dnia 20 maja 2008 r.

Tym samym w ocenie organu podatkowego Spółka powinna uiścić zaliczkę na podatek dochodowy od osób prawnych za maj 2008 r. do dnia 20 tego miesiąca,

w wysokości równej zaliczce wpłaconej uprzednio za kwiecień 2008 r. tj. w wysokości 877.420 zł. Tymczasem Spółka zaliczkę za maj 2008 r. zapłaciła dopiero w dniu 18 czerwca 2008 r. w kwocie 415.657 zł. Zatem nadal pozostawała do zapłaty kwota 466.697 zł stanowiąca różnicę pomiędzy należną zaliczką a kwotą zaliczki uiszczonej, po uwzględnieniu (pomniejszeniu jej) odsetek za zwłokę (877.420 zł - 410 .923 zł ).

Wobec tego Naczelnik Urzędu Skarbowego w oparciu o art. 51 § 2, art. 53 § 2 i art. 53a Ordynacji podatkowej określił A S.A. odsetki od nie zapłaconej w części zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za ostatni miesiąc roku podatkowego trwającego od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 28 maja 2008 r. w kwocie 13.573 zł.

W złożonym dowołaniu Spółka zarzuciła organowi naruszenie art. 25 ustawy p.d.o.p. oraz art. 21 § 1 pkt 1 i art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej poprzez niesłuszne przyjęcie, że jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych była zobowiązana do zapłacenia zaliczki za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego w terminie do dnia 20 maja 2008 r. w związku z wydaniem przez właściwy sąd rejestrowy w dniu 29 maja 2008 r. postanowienia o wpisaniu do KRS spółki A S.A. W tym zakresie spółka wyjaśniła, że na dzień 20 maja 2008 r. nie zaistniało żadne zdarzenie określające datę zakończenia skróconego roku podatkowego, a w konsekwencji ani podatnik, ani organ podatkowy nie znali i nie mogli znać terminu, w którym Spółka będzie zobowiązana do zapłacenia zaliczki za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego.

W odwołaniu podkreślono, że skoro zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia,

z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, a w ocenie organu zdarzeniem tym było wydanie orzeczenia sądowego w dniu 29 maja 2008 r., to z pewnością na dzień 20 maja 2008 r. nie zaistniało żadne zobowiązanie, co wskazuje jednoczenie na brak możliwości uznania na podstawie obowiązujących przepisów niezapłaconej przez A S.A. do dnia 20 maja 2008 r. zaliczki jako zaległości podatkowej.

W ocenie Spółki wydane przez organ podatkowy rozstrzygniecie i treść powołanych przez niego przepisów świadczą o istnieniu luki prawnej. Skoro bowiem przepisy nie regulują przedmiotowej sytuacji, tj. nie wprowadzają obowiązku zapłaty zaliczki w podwójnej wysokości za miesiąc, w którym nastąpiło złożenie wniosku

o rejestrację przekształcenia spółki, tym samym w ogóle nie określają terminu,

w którym zaliczka za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego powinna być zapłacona, gdy termin zakończenia roku podatkowego jest uzależniony od daty wydania orzeczenia sądowego. Odnosząc się do argumentu organu, iż Spółka mogła się skontaktować z właściwym organem rejestrowym w celu uzyskania wiedzy, co do dokładnej daty przekształcenia, Spółka uznała wskazane stanowisko za sprzeczne zarówno z powszechną praktyką, jak i obowiązującymi przepisami prawa, ponieważ sądy nie mają obowiązku informowania o dokładnej dacie orzeczenia, które dopiero zostanie przez nie wydane, ani tym bardziej o treści przyszłego rozstrzygnięcia.

Decyzją z dnia 29 października 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów odwołania.

Organ odwoławczy w całości podtrzymał stanowisko, że na skutek zmiany formy prawnej przez Spółkę, jej rok podatkowy uległ skróceniu, wobec czego obowiązana ona była zastosować określone w art. 25 ust. 1a ustawy p.d.o.p. zasady rozliczania się z budżetem z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych także

w trakcie skróconego roku podatkowego i dokonać wpłaty zaliczki na podatek za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego w wysokości zaliczki za kwiecień

2008 r. Tymczasem mimo, iż Spółka prawidłowo przyjęła okresy, za które należało rozliczyć się z podatku dochodowego od osób prawnych, to jednak wpłaciła ona zaliczkę za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego w mniejszej wysokości niż powinna. Dyrektor Izby Skarbowej za nieuzasadnione uznał poniesione przez Spółkę zarzuty naruszenia art. 25 ustawy p.d.o,p. oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej podkreślając, że przepisy regulujące kwestie związane

z wysokością zaliczki wpłacanej za ostatni miesiąc roku podatkowego są jednoznaczne i nie przewidują jakichkolwiek wyjątków. Tym samym nawet w sytuacji, gdy "zdarzenie" - a więc w przedmiotowej sprawie zmiana formy prawnej - nastąpiło po 20 dniu danego miesiąca, to brak jest podstaw do uznania, że w takiej sytuacji

w stosunku do Spółki przepisy nie obowiązują. Organ odwoławczy nie zgodził się ponadto, aby okoliczności przedmiotowej sprawy świadczyły o istnieniu jakiejkolwiek luki prawnej w systemie podatku dochodowego. Luka prawna ma bowiem miejsce wtedy, gdy określona sytuacja w ogóle nie została uregulowania w przepisach prawa lub też gdy występują sprzeczności lub przeciwieństwa norm prawnych, albo gdy

w danej regulacji nie ustalono wszystkich elementów normy prawnej. Natomiast

w przedmiotowej sprawie z treści przywołanych powyżej przepisów wynika, że brak jest w nich sprzeczności, zaś norma prawna zawiera wszystkie niezbędne elementy.

Odnośnie kwestii ewentualnego kontaktowania się Spółki z właściwym sądem rejestrowym w celu uzyskania dokładnej informacji o dacie przekształcenia Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że jakkolwiek sąd nie ma ustawowego obowiązku informowania o dacie rozpatrzenia wniosku o przekształcenie, to jednak istnieje praktyka informowania przez sekretariat sądu (na wniosek zainteresowanego)

o przewidywanej dacie rozpatrzenia tej sprawy.

Reasumując, organ odwoławczy podobnie jak organ pierwszej instancji stwierdził brak podstaw do uznania, że na zmieniającej formę prawną spółce A nie spoczywał obowiązek uiszczenia - w terminie do 20 maja 2008 r. - zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za ostatni miesiąc roku podatkowego trwającego od 1 stycznia 2008r. do 28 maja 2008 r. w wysokości 877.420 zł tj.

w wysokości zaliczki za kwiecień 2008 r. Ponieważ z akt sprawy wynikało, że Spółka dokonała zapłaty zaliczki za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego

w wysokości 415.657 zł, organ pierwszej instancji zasadnie przyjął, że nieuiszczona przez Spółkę część zaliczki za ten miesiąc wyniosła 466.497 zł i stanowiła zaległość podatkową, od której na zasadzie art. 53a Ordynacji podatkowej należało określić obciążające podatnika odsetki za zwłokę.

W skardze na powyższą decyzję A S.A. podtrzymała zarzuty naruszenia art. 25 ustawy p.d.o.p. oraz art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej wraz ze wspierającą te zarzuty dotychczas podnoszoną argumentacją, ponownie podkreślając, że stan faktyczny na dzień 20 maja 2008 r. nie wskazywał, iż maj będzie ostatnim miesiącem skróconego roku podatkowego Spółki, wobec czego będąca przedmiotem skargi sprawa winna być rozstrzygnięta w odmienny sposób niż przyjęły to organy podatkowe.

Strona skarżąca wskazała, że wbrew przekonaniu organów art. 25 ustawy p.d.o.p. nie może mieć bezwzględnego zastosowania do wszystkich stanów faktycznych, w tym też nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W ocenie strony skarżącej, ustalone w toku postępowania okoliczności

w rzeczywistości nie odpowiadały hipotezie tej normy prawnej i nie mogły być pod nią podciągnięte przez organ. Ponieważ jednak tak się stało, z powodu luki istniejącej

w systemie prawnym, organ w niedopuszczalny sposób zastosował wobec skarżącej art. 25 ustawy p.d.o.p. na zasadzie analogii, przez co czynności podatnika musiały być w kontekście wskazanego przepisu zinterpretowane jako naruszenie prawa pomimo, iż obiektywnie rzecz biorąc przed dniem 29 maja 2008 r. Spółka nie mogła posiadać wiedzy o konieczności zapłaty zaliczki z datą wsteczną tj. do dnia 20 maja 2008 r. Spółka nie mogła bowiem przewidzieć zdarzenia, które będzie mieć miejsce w przyszłości i zgodnie z rzymską premią imposibillium nulla obligatio est, nie mogła być do tego w żaden sposób zobowiązana.

Dyrektor Izby Skarbowej udzielając odpowiedzi na skargę wniósł

o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej przez badanie zgodności zaskarżonych aktów z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.

- zwanej w dalszej części "P.p.s.a."), stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg decyzje administracyjne.

Z przepisu art. 134 § 1 ustawy P.p.s.a. wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą skargi. Jego wykładnia wskazuje, że Sąd ma prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony granicą praw i obowiązków Sądu wyznaczoną

w art. 134 § 1 P.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji z punktu widzenia wskazanych powyżej kryteriów Sąd doszedł do przekonania, iż nie narusza ona prawa w stopniu powodującym konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego i z tego względu skargę oddalił.

W rozpatrywanej sprawie jest bezsporne, iż A S.A. jest następcą prawnym A spółka z o.o., której przekształcenie nastąpiło w oparciu o uchwałę Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 22 kwietnia 2008 r. Sąd Rejonowy wpisał A S.A. do Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 29 maja 2008 r., a zatem z tą datą doszło do przekształcenia Spółki poprzez zmianę formy prawnej. Następnie uchwałą z dnia 9 czerwca 2008 r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Wspólników A S.A. dokonało zmiany firmy Spółki na A S.A., co zostało zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 26 czerwca 2008 r.

A spółka z o.o. kierując się treścią art. 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości zamknęła w dniu 28 maja 2008 r. swoje księgi rachunkowe, a A S.A. otworzyła księgi rachunkowe w dniu 29 maja 2008 r.

Z akt sprawy wynika, iż w dniu 1 września 2008 r. do Urzędu Skarbowego wpłynęło zeznanie CIT-8 A spółka z o.o. za rok podatkowy od dnia 1 stycznia 2008r. do dnia 28 maja 2008 r. W zeznaniu tym wykazano zaliczkę za maj 2008 r. w wysokości równej zaliczce za kwiecień 2008 r. tj. w kwocie 877.420 zł. Następnie w dniu 13 października 2008 r. do organu podatkowego wpłynęła korekta powyższego zeznania CIT-8, złożona przez A S.A. jako następcy prawnego A spółka z o.o. W korekcie tej dokonano zmiany wysokości przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów, co wpłynęło na wysokość dochodu i należnego podatku. Zaliczkę za maj 2008 r. wykazano w niezmienionej wysokości. Dopiero w kolejnej korekcie CIT-8 złożonej w dniu 3 listopada 2008 r. A S.A. wskazała, iż zaliczka za maj 2008 r. wyniosła 415.657 zł. Spór pomiędzy stronami dotyczy rozumienia treści art. 25 ust. 1 i ust. 1a ustawy p.d.o.p. tj. kwestii wysokości i terminu uiszczenia zaliczki na podatek za ostatni miesiąc roku podatkowego. W myśl art. 25 ust. 1 ustawy p.d.o.p. podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Zaliczki miesięczne, o których mowa w ust. 1, za okres od pierwszego do przedostatniego miesiąca roku podatkowego podatnik uiszcza w terminie do dnia 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni, z zastrzeżeniem ust. 2a; zaliczka za ostatni miesiąc jest uiszczana w wysokości zaliczki za miesiąc poprzedni do 20 dnia ostatniego miesiąca roku podatkowego; ostateczne rozliczenie podatku za rok podatkowy następuje w terminie ustalonym do złożenia zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (poniesionej straty) za ten rok (art. 25 ust. 1a ustawy p.d.o.p.).Zgodnie zaś z art. 8 ust.1 ustawy p.d.o.p. rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych. Z kolei art. 8 ust. 6 ustawy p.d.o.p. przewiduje, iż jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych; w tym przypadku za następny rok podatkowy uważa się okres od dnia otwarcia ksiąg rachunkowych do końca przyjętego przez podatnika roku podatkowego. Odrębny przepis, o którym mowa w cytowanym przepisie stanowi art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, który przewiduje, iż księgi rachunkowe zamyka się m.in. na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tego zdarzenia.

W świetle powyższych regulacji nie ulega wątpliwości, iż w wyniku zmiany formy prawnej doszło do skrócenia roku podatkowego w A spółka z o.o., co Spółka potwierdziła dokonując zamknięcia ksiąg rachunkowych z dniem 28 maja 2008 r. W tym przypadku rokiem podatkowym Spółki jest okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 28 maja 2008 r. Rację mają organy podatkowe twierdząc, iż

w zaistniałym stanie faktycznym skarżąca Spółka zobowiązana była zaliczkę za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego tj. maj 2008 r. uiścić w wysokości równej zaliczce za kwiecień 2008 r. tj. w kwocie 877.420 zł. Ponieważ Spółka uiściła zaliczkę za maj 2008 r. jedynie w wysokości 415.657 zł zasadnie organ stwierdził, iż powstała zaległość podatkowa w wysokości 466.497 zł, stanowiąca różnicę pomiędzy należną kwotą (877.420 zł) a zapłaconą zaliczką (415.657 zł), pomniejszoną o odsetki za zwłokę (4.734 zł) zarachowane zgodnie z dyspozycją art. 55 § 1 Ordynacji podatkowej .

W myśl art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku. Zgodnie z art. 53 § 2 Ordynacji podatkowej odsetki za zwłokę naliczane są od należności, o których mowa w art. 52 § 1, oraz do nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, w części przekraczającej wysokość podatku należnego za rok podatkowy. Z kolei art. 53a Ordynacji podatkowej uprawnia organ podatkowy do wydania decyzji, w której określa wysokość odsetek za zwłokę na dzień złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy lub inny okres rozliczeniowy, a w przypadku niezłożenia zeznania

w terminie - odsetki na ostatni dzień terminu złożenia zeznania, przyjmując prawidłową wysokość zaliczek na podatek, jeżeli w postępowaniu podatkowym po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego organ podatkowy stwierdzi, że podatnik mimo ciążącego na nim obowiązku nie złożył deklaracji, wysokość zaliczek jest inna niż wykazana w deklaracji lub zaliczki nie zostały zapłacone w całości lub w części.

W ustalonym w sprawie stanie faktycznym zdaniem Sądu, organy podatkowe obu instancji zasadnie przyjęły, że zaliczka należna za ostatni miesiąc roku podatkowego skarżącej Spółki trwającego od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 28 maja 2008 r. nie została zapłacona w całości. Nieuiszczona kwota stanowiła nieuregulowaną w terminie zaliczkę na podatek dochodowy, od której organ podatkowy kierując się normą art. 25 ust. 1 i ust. 1a ustawy p.d.o.p. oraz art. 51 § 2, art. 53 § 2 i art. 53a Ordynacji podatkowej naliczył odsetki za zwłokę za okres od dnia 21 maja 2008 r. do dnia 21 lipca 2008 r. (tj. od dnia następującego po ustawowo określonym terminie do uiszczenia miesięcznej zaliczki za kwiecień 2008 r. do dnia, w którym na Spółce spoczywał obowiązek złożenia zeznania za rok podatkowy).

Tym samym za niezasadne uznał Sąd zarzuty dotyczące zarzuty naruszenia art. 25 ustawy p.d.o.p. oraz art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej.

W ocenie Sądu nie ma racji strona skarżąca twierdząc, iż w rozpatrywanej sprawie istnieje luka prawna, gdyż o istnieniu luki w prawie można mówić jedynie wtedy, gdy określona sytuacja w ogóle nie została uregulowania w przepisach prawa lub też gdy występują sprzeczności lub przeciwieństwa norm prawnych, albo gdy

w danej regulacji nie ustalono wszystkich elementów normy prawnej. Tymczasem zdaniem Sądu, norma prawna zawarta w art. 25 ust. 1 i ust. 1a ustawy p.d.o.p.

w sposób wyczerpujący reguluje kwestię sposobu i terminu wpłat zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych, także w sytuacji skrócenia roku podatkowego. Trudno bowiem oczekiwać – tak jak chce tego strona skarżąca - aby ustawodawca w odmienny sposób regulował obowiązek zapłaty zaliczki na podatek za ostatni miesiąc skróconego roku podatkowego, zależnie od tego czy do zmiany formy prawnej podatnika doszło przed czy po dniu płatności zaliczki na podatek. Takie rozwiązanie byłoby niewątpliwie wyrazem nadmiernej i nieuzasadnionej kazuistyki. Bez znaczenia na powyższą ocenę pozostają argumenty skarżącej Spółki, iż nie można przypisać jej winy i że nie może ponosić odpowiedzialności za okoliczności, na które nie miała ona wpływu, gdyż zależą od czynników zewnętrznych tj. działań sądu rejestrowego. Okoliczności te nie mogły bowiem stanowić podstawy do niezastosowania przez organy podatkowe wskazanych powyżej norm prawa podatkowego.

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny, którego kognicja ogranicza się do badania zaskarżonych aktów pod względem ich legalności, a więc zgodności z powszechnie obowiązującym prawem materialnym i procesowym, nie stwierdzając przy wydaniu zaskarżonej decyzji naruszenia prawa mającego wpływ na wynik sprawy, na mocy art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił