Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia del. WSA Tamara Dziełakowska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 sierpnia 2012 r. sygn. akt II SAB/Kr 112/12 w sprawie ze skargi A. S. na bezczynność Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza na rzecz A. S. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2012 r. (sygn. akt II SAB/Kr 112/12) zobowiązał Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza do udzielenia – w terminie 7 dni – informacji publicznej, zgodnie z wnioskami A. S. z dnia 14 grudnia 2011 r. oraz z dnia 9 stycznia 2012 r. Sąd stwierdził także, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz orzekł o wymierzeniu mu z tego tytułu grzywny w wysokości 2000 zł.

Wyrok wydany został w następujących okolicznościach faktycznych:

Pismem z dnia 14 grudnia 2011 r. A. S. zwrócił się do Burmistrza Nowego Wiśnicza o wydanie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej kserokopii porozumień dotyczących przesunięcia terminów płatności faktur, zawartych pomiędzy gminą, a podmiotami, którym te płatności się należały, w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 14 grudnia 2011 r. oraz kserokopii not odsetkowych, które zostały skierowane do gminy Nowy Wiśnicz w związku z nieterminowo realizowanymi płatnościami w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 14 grudnia 2011 r. Następnie, wnioskiem z dnia 9 stycznia 2012 r. A. S. zwrócił się do Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza o udostępnienie kserokopii porozumień podpisanych z firmą "[...]" - wykonawcą oczyszczalni ścieków w Starym Wiśniczu oraz kserokopii pism kierowanych do Instytucji Zarządzającej uzasadniających zmianę harmonogramu rzeczowo - finansowego budowy oczyszczalni ścieków w Starym Wiśniczu, w tym zmianę terminu zakończenia tej inwestycji.

W odpowiedzi na złożone wnioski, Burmistrz Miasta Nowego Wiśnicza, pismem z dnia 27 grudnia 2011 r. poinformował A. S., że żądane przez niego we wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. kserokopie dokumentów, ze względu na ich zakres i formę stanowią informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i dlatego wezwał go o podanie, w zakreślonym terminie, okoliczności i faktów, które mogłyby zostać uznane za wystarczające dla przyjęcia, że działa on w interesie publicznym, a sprawa, o której chce zostać poinformowany ma szczególne znaczenie. Z kolei, pismem z dnia 23 stycznia 2012 r., Burmistrz poinformował wzywającego, że żądane przez niego we wniosku z dnia 9 stycznia 2012 r. kserokopie dokumentów dotyczą dokumentów nie stanowiących informacji publicznej w rozumieniu art. 6 ust 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a tym samym nie podlegają udostępnieniu w trybie tej ustawy.

W rezultacie A. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza w przedmiocie nieudostępnienia informacji publicznej, domagając się nakazania Burmistrzowi rozpatrzenia złożonych przez niego wniosków w terminie 14 dni oraz obciążenia go kosztami postępowania. Zdaniem skarżącego, żądane przez niego w piśmie z dnia 14 grudnia 2011 r. kserokopie dokumentów nie stanowią informacji publicznej przetworzonej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej a kserokopie dokumentów żądane w piśmie z dnia 9 stycznia 2012 r. dotyczą dokumentów stanowiących informację publiczną w rozumieniu art. 6 ust 1 tej ustawy. Dlatego nieudzielenie przez Burmistrza odpowiedzi na złożone wnioski świadczy o jego bezczynności.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta Nowego Wiśnicza wniósł o umorzenie postępowania, wskazując, że zarówno wniosek A. S. z dnia 14 grudnia 2011 r. jak i z dnia 9 stycznia 2012 r. nie pozostał bez rozpoznania, gdyż pismem z dnia 27 grudnia 2011 r. i z dnia 23 stycznia 2012 r. przedstawił on swoje stanowisko odnośnie złożonych wniosków. Burmistrz zaznaczył, że faktem jest, iż w pierwszym przypadku, mimo braku reakcji wnioskodawcy wezwanego do wykazania, że działa on w interesie publicznym, nie zakończono postępowania wydaniem decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a w drugim przypadku, po stwierdzeniu, że żądane przez wnioskodawcę dokumenty nie stanowią informacji publicznej i poinformowaniu go o tym, brak było podstaw do wydawania decyzji o odmowie udostępnienia informacji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy. Jednocześnie Burmistrz wskazał, że już po złożeniu przez wnioskodawcę skargi na bezczynność organu dokonano ponownej analizy wniosków i przychylając się do argumentacji wnioskodawcy przyjęto, że żądane we wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. kserokopie dokumentów, mimo konieczności ich odszukania wśród zalegających w dziesiątkach segregatorów dowodów księgowych zgromadzonych w ciągu trzech lat, nie stanowią informacji przetworzonej i pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. powiadomiono wnioskodawcę, w trybie art. 15 ust 2 ustawy o dostępie informacji publicznej, o wysokości opłaty odpowiadającej kosztom wykonania żądanych kserokopii oraz, że kserokopie te zostaną przesłane wnioskodawcy w ciągu 14 dni od dnia powiadomienia go o wysokości opłaty, o ile w tym czasie nie dokona on zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji lub nie wycofa wniosku. Również w przypadku wniosku z dnia 9 stycznia 2012 r. Burmistrz odstąpił od pierwotnego stanowiska i pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. wystąpił do wnioskującego o treści analogicznej jak w pierwszym przypadku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, uznając za zasadną skargę wniesioną przez A. S. na bezczynność Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wydał wyrok na podstawie art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stwierdzając jednocześnie, że bezczynność ta, z uwagi na przekroczenie ustawowych terminów o około osiem miesięcy, miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wysokość grzywny Sąd wymierzył na podstawie art. 149 § 2 w związku z art. 154 § 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie Sąd powołał się na treść art. 61 Konstytucji RP, a także art. 1 ust 1, art. 2 ust 1 i 2, art. 3 ust 1 pkt 1, art. 10, art. 13 i art. 15 ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) i w rezultacie stwierdził, że skarżący słusznie uważa, że żądane przez niego dokumenty stanowią informację publiczną, co zostało również uznane przez Burmistrza w pismach z dnia 18 czerwca 2012 r.

Sąd uznał również, że wniosek organu o umorzenie postępowania nie jest uzasadniony, albowiem do dnia rozprawy tj. do dnia 7 sierpnia 2012 r., pomimo pism z dnia 18 czerwca 2012 r., nie udzielono skarżącemu żądanych przez niego informacji. Sąd wyjaśnił w tym miejscu, że art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej nakłada na podmiot udostępniający informację publiczną obowiązek powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Następnie wnioskodawca ma kolejne 14 dni (licząc od dnia doręczenia wnioskodawcy zawiadomienia) na dokonanie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji lub też na wycofanie wniosku. Bezczynność wnioskodawcy w tym okresie prowadzi do udostępnienia informacji w sposób i w formie wskazanych pierwotnie we wniosku i będzie wiązać się z koniecznością opłacenie przez wnioskodawcę kosztów określonych we wcześniejszym zawiadomieniu. Na marginesie, Sąd wskazał, że skarżący we wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. sam zaznaczył, że pokryje koszty zarówno wykonania kopii dokumentów jak i ich wysyłki.

Od wydanego w niniejszej sprawie wyroku skargę kasacyjną wniósł Burmistrz Miasta Nowego Wiśnicza, domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarga kasacyjna została oparta zarówno na podstawie naruszenia przepisów postępowania tj. art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie i w rezultacie błędne sformułowanie sentencji wyroku, jak również na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 161 § 1 pkt 3 i art. 3 § 2 ust 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - poprzez ich błędną wykładnię i w rezultacie nieumorzenie postępowania w niniejszej sprawie.

Uzasadniając zgłoszony zarzut naruszenia art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Burmistrz wyjaśnił, że Sąd zobowiązując go do udzielenia informacji publicznej zgodnej z wnioskami skarżącego przesądził jednocześnie jaką czynność ma wykonać, a takie działanie jest nieprawidłowe. Sąd nie może bowiem rozstrzygać kwestii merytorycznych i określać w jaki sposób powinna być rozpatrzona sprawa w postępowaniu właściwym.

Z kolei, w odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 161 § 1 pkt 3 i art. 3 § 2 ust 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, organ wyjaśnił, że opłata naliczona na podstawie art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jeżeli jest uzasadniona jest warunkiem koniecznym do uzyskania informacji publicznej w sposób wskazany we wniosku. Powiadomienie, o którym mowa w art. 15 jest źródłem obowiązku zapłaty, a sama zapłata jest warunkiem udostępnienia informacji publicznej.

Dodatkowo, w piśmie z dnia 25 lutego 2013 r., Burmistrz Nowego Wiśnicza podniósł zarzut nieważności postępowania spowodowany naruszeniem przez Sąd pierwszej instancji art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – poprzez ich niezastosowanie. Zdaniem organu, Sąd na podstawie wskazanych przepisów obligowany był do odrzucenia skargi z powodu niewyczerpania przez skarżącego środków odwoławczych tj. zażalenia wniesionego w trybie art. 37 kodeksu postępowania administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niezasadny jest zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Niewątpliwie, z przepisu art. 52 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wynika, że warunkiem dopuszczalności skargi wnoszonej do sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji publicznej. Przepis ten uzależnia zatem wniesienie skargi do sądu administracyjnego od wyczerpania środków zaskarżenia wówczas, gdy środki te przysługują, a podstawę prawną dla wniesienia takich środków stanowią albo przepisy kpa, albo przepisy ustaw szczególnych. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą skargę podziela stanowisko wyrażane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, zgodnie z którym w sprawach skarg na bezczynność organu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej nie występuje wymóg wyczerpania środków zaskarżenia określony w art. 52 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skarga na bezczynność organu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarga na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej może być wniesiona do sądu administracyjnego bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, teza 1, Lex nr 236545). Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie wskazuje bowiem takich środków zaskarżenia, a co więcej wprowadza zasadę, że udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej i przepisy kodeksu postępowania administracyjnego znajdują zastosowanie jedynie w odniesieniu do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Nieuprawnionym byłoby twierdzenie, że warunkiem wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność w zakresie nieudzielania informacji publicznej jest złożenie zażalenia do organu wyższego stopnia w trybie kpa. Ponadto, wniesienie do sądu administracyjnego skargi na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej, bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa, uzasadnia cel, jaki realizuje ustawa o dostępie do informacji publicznej poprzez jak najszybsze rozpatrzenie złożonego wniosku.

Dlatego też, Sąd I instancji, prawidłowo uznał, że skarga wniesiona przez A. S. na bezczynność Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza w przedmiocie udzielenia informacji publicznej była formalnie dopuszczalna.

Niezasadny jest również zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 161 § 1 pkt 3 i art. 3 § 2 ust 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nieumorzenie postępowania w niniejszej sprawie.

Art. 161 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przewiduje umorzenie postępowania toczącego się przed sądem administracyjnym w sytuacji jego bezprzedmiotowości. Umorzenie postępowania oznacza przerwanie i zakończenie postępowania sądowoadministracyjnego z powodu zaistnienia w jego toku zdarzeń, które uniemożliwiają osiągnięcie jego celu, albo powodują, że dokonanie przez sąd administracyjny kontroli zaskarżonego aktu lub czynności staje się zbędne albo nawet niedopuszczalne. Postępowanie, którego przedmiotem jest rozpoznanie skargi na bezczynność organu i które prowadzone jest w oparciu o art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi staje się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 2 tej ustawy w sytuacji, gdy w dacie rozpoznania skargi przez Sąd organ wydał już stosowny akt lub podjął stosowną czynność. W takich okolicznościach Sąd nie może bowiem zastosować już trybu przewidzianego w art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zob. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08, ONSAiWSA 2009, nr 4, poz. 64).

Z ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, że wniosek o udzielenie informacji publicznej może by załatwiony albo przez udzielenie informacji (w formie czynności materialno – technicznej), albo przez wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy, albo przez zawiadomienie wnioskodawcy, że żądana informacja nie może być udzielona w trybie ustawy, albo przez wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji określonej w art. 14 ust 2 i per analogiam w sytuacji określonej w art. 15 ust 2, gdy wnioskujący wycofa uprzednio złożony wniosek. Pamiętać przy tym należy, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot zobowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Z kolei bezczynność organu, w tym organu rozpoznającego wniosek o udzielenie informacji publicznej, występuje wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żądanych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność z jakich powodów określony akt nie został podjęty, lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub nie zawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażając się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem organu, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania, albo z przekonaniem, że występują negatywne przesłanki do załatwienia sprawy.

Z akt niniejszej sprawy nie wynika, aby postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie stało się w dniu 7 sierpnia 2012 r., a więc w dniu orzekania, bezprzedmiotowe. Do tego dnia, Burmistrz Miasta Nowego Wiśnicza nie załatwił złożonych przez A. S. wniosków o udzielenie informacji publicznej. Dlatego też, Sąd ten prawidłowo ocenił, że Burmistrz Miasta Nowego Wiśnicza pozostawał w stanie bezczynności co do rozpoznania wniosków złożonych przez A. S..

Wszczęcie przez Burmistrza Miasta Nowego Wiśnicza procedury określonej w art. 15 ust 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie niweczyło skutków bezczynności organu zobowiązanego do udzielenia informacji.

Art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej wprowadza wyjątek od zasady bezpłatnego dostępu do informacji publicznej wyrażonej w art. 7 ust 2 tej ustawy i określa dwa przypadki, w których dopuszczalne jest żądanie opłaty od wnioskującego o udzielenie informacji publicznej. Pierwszy z nich dotyczy sytuacji, gdy pomimo "standardowego" udostępnienia żądanej informacji w jednej z form określonych w art. 12 ust 2 pkt 2 ustawy wnioskodawca zażąda udostępnienia mu jej w innej formie. Drugi zaś dotyczy sytuacji, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, w której dodatkowe koszty związane są z przekształceniem informacji w formę wskazaną we wniosku. W sytuacjach określonych w art. 15 ust 1, zgodnie z art. 15 ust 2, podmiot udostępniający informację publiczną ma obowiązek powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, a wnioskodawca ma kolejne 14 dni (licząc od dnia doręczenia zawiadomienia o wysokości opłaty) na dokonanie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji lub też na wycofanie wniosku. Bezczynność wnioskodawcy w tym okresie będzie prowadzić do udostępnienia informacji w sposób i w formie wskazanych pierwotnie we wniosku i będzie wiązać się z koniecznością opłacenia przez wnioskodawcę kosztów określonych we wcześniejszym zawiadomieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie, w pełni podziela stanowisko wyrażone w doktrynie, zgodnie z którym przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie przewidują możliwości uzależnienia wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej od uprzedniego wniesienia opłaty, o której mowa w art. 15 ustawy. Podmiot udostępniający daną informację nie może "z góry żądać" wniesienia tej opłaty. Regulacja art. 15 ust 2 przewiduje realizację obowiązku udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem także w przypadku braku odpowiedzi ze strony wnioskodawcy na zawiadomienie podmiotu zobowiązanego o wysokości opłaty związanej z udostępnieniem żądanej informacji (czyli bez wniesienia opłaty). Oznacza to, że z powodu braku wniesienia opłaty podmiot zobowiązany nie będzie mógł ani odmówić udostępnienia informacji (tj. wydać decyzji o odmowie udostępnienia informacji), ani też pozostawić sprawy (wniosku) bez rozpoznania (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 63). Organ nie może uzależnić udostępnienia informacji publicznej od uiszczenia opłaty, skoro powstanie obowiązku uiszczenia opłaty w wysokości odpowiadającej kosztom związanym ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnia informacji i wezwanie strony do uiszczenia tej opłaty, powoduje jedynie przesunięcie terminu udostępnienia tej informacji w zakresie określonym w przepisie art. 15 ust 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Rozwiązanie przyjęte w art. 15 ust 2 ustawy gwarantuje pewność działania podmiotu zobowiązanego, nie pozostawia go w niepewności co do konieczności i zakresu realizacji ciążącego na nim obowiązku udostępnienia informacji w sposób wskazany we wniosku, a także nie wyłącza możliwości zmiany lub wycofania wniosku przez zainteresowany podmiot.

Dlatego też, zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu I instancji, który stwierdził, że w dniu rozpoznawania skargi Burmistrz pozostawał w stanie bezczynności. Pomimo bowiem wystosowania do wnioskującego pism z dnia 18 czerwca 2012 r. informujących o wysokości opłaty odpowiadającej kosztom wykonania żądanych kserokopii i pomimo, że wnioskujący w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, nie zmienił wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia wniosku jak i nie wycofał uprzednio złożonych wniosków – Burmistrz do dnia orzekania przez Sąd I instancji nie udzielił wnioskującemu żądanych przez niego informacji, do czego zobowiązany był na podstawie art. 15 ust 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Niezasadny jest również zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez błędne sformułowanie sentencji wyroku.

Z treści art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, że sąd administracyjny uwzględniając skargę na bezczynność organu zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Sąd ten jednakże nie może nakazywać organowi sposobu załatwienia wniosku ani też bezpośrednio orzekać o prawach lub obowiązkach skarżącego. W okolicznościach niniejszej sprawy działanie Sądu było jednak uprawnione z tego względu, że w sprawie chodziło o bezczynność organu po ustaleniu opłaty związanej z udostępnieniem informacji publicznej. Organ pomija, że ustalając wysokość opłaty w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej sam przesądził o swoim obowiązku udostępnienia informacji w sytuacji braku działań wnioskodawcy.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę kasacyjną.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto stosownie do art. 204 pkt 2 w zw. z art. 205 § 1 w/w ustawy.