Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Protokolant st. sekretarz sądowy Magdalena Dąbek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2012 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

W piśmie z dnia [...] r. S. S. wniosła o wymeldowanie z pobytu stałego przy ul. [...] w J. R. W., D. W. i B. W. podając, że opuścili oni ten lokal dobrowolnie półtora roku temu, zabrali wszystkie rzeczy osobiste i nie posiadają od mieszkania kluczy, nie posiada informacji gdzie obecnie mieszkają i pracują. Po rozpatrzeniu tej sprawy Prezydent Miasta J. decyzją z dnia [...] r. nr [...] wydaną na podstawie art. 104 § 1 kpa i art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( Dz. U. z 2006 r. Nr 139 poz. 993 ze zm., zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności ) orzekł o wymeldowaniu R. W. z pobytu stałego w mieszkaniu przy ul. [...] w J. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że w objętym postępowaniem mieszkaniu R. W. był zameldowany na pobyt stały od 1973 r. W 1998 r. uzyskał on wraz z żoną B. W. spółdzielcze własnościowe prawo tego mieszkania, które następnie zbyli oni w dniu [...] r. na rzecz G. i H. K. Mieszkanie to R. W. opuścił w listopadzie 2005 r. lecz się z niego nie wymeldował. Dnia 7 września 2005 r. spółdzielcze własnościowe prawo do przedmiotowego lokalu nabyła S. S. W konsekwencji organ orzekający stwierdził, że spełnione zostały określone w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności przesłanki do wymeldowania R. W. z pobytu stałego, w sytuacji gdy nie mieszka on w mieszkaniu od listopada 2005 r. Podkreślił organ, że zgodnie z treścią art. 9 ust. 2b ustawy zameldowanie służy wyłącznie celom ewidencyjnym dla potwierdzenia pobytu danej osoby w lokalu. Powinno zatem odpowiadać istniejącemu stanowi faktycznemu. Stwierdził też organ, że dla wykazania faktu niedobrowolnego opuszczenia lokalu konieczne byłoby przedstawienie orzeczenia sądowego o przywróceniu posiadania lokalu lub potwierdzającego fakt bezprawnego zmuszenia danej osoby do jego opuszczenia. Takiego orzeczenia R. W. zaś nie przedstawił. Nadto organ orzekający opisał przebieg przeprowadzonych w sprawie czynności procesowych oraz zrelacjonował treść zgromadzonych dowodów.

W odwołaniu od tej decyzji R. W. wniósł o jego uchylenie i umorzenie postępowania. Uzasadniając to żądanie stwierdził, że objęte wymeldowaniem mieszkanie jest w dalszym ciągu miejscem jego stałego zamieszkania gdyż nigdy nie zrezygnował z zamiaru stałego w nim przebywania. Cały czas zamierzał i zamierza przebywać w tym mieszkaniu, chce do niego powrócić. W obecnym miejscu pobytu nie zamierza przebywać na stałe. Nadto podał, że w Sądzie Rejonowym w J. złożył ponownie pozew przeciwko właścicielce mieszkania S. S. zmierzający do umożliwienia mu przywrócenie posiadania mieszkania.

Wojewoda [...] odwołania tego nie uwzględnił i zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności utrzymał decyzję organu pierwszej instancji w mocy. W uzasadnieniu tego orzeczenia podtrzymał ustalenia faktyczne poczynione przez organ niższej instancji oraz ich ocenę prawną. Stwierdził, że w kwestii wymeldowania przesądza stan faktyczny a z niego wynika, że odwołujący się w przedmiotowym lokalu nie mieszka i nie koncentruje się w nim jego życie. Mieszkanie to sprzedał a kolejną jego właścicielką stała się uczestniczka postępowania. Sam zamiar zamieszkiwania w lokalu nie daje podstaw do zameldowania. Stwierdził też organ odwoławczy, że R. W. nie podjął skutecznych środków prawnych w celu powrotu do mieszkania. Sam fakt wytoczenia powództwa posesoryjnego nie stanowi przeszkody do zakończenia sprawy o wymeldowanie.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższą decyzję Wojewody [...] R. W. wniósł o jej uchylenie wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił, że decyzje te zostały wydane przy niedokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego i po przeprowadzeniu dowolnej oceny dowodów tj. z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i art. 80 kpa. Zostały również wydane z naruszeniem art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności przez dowolne przyjęcie, że opuścił on mieszkanie dobrowolnie.

W uzasadnieniu skargi stwierdził, że jakkolwiek opuszczenie przez niego objętego wymeldowaniem mieszkania jest trwałe to nigdy nie było dobrowolne. Możliwości korzystania z mieszkania przez jego obecną właścicielkę S. S. został pozbawiony podstępnie przez wymianę zamków w drzwiach, podczas jego krótkotrwałej nieobecności w J. Podał również, że obecnie przed Sądem Rejonowym w J. toczy się postępowanie z jego powództwa przeciwko właścicielce mieszkania o naruszenie posiadania mieszkania.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując w ogólnym zarysie stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia [...] r. skarżący wniósł o odroczenie terminu rozprawy sądowej do czasu rozpoznania przez Sąd Rejonowy w J. sprawy z jego powództwa o naruszenie posiadania mieszkania – sygn. akt [...]. Na rozprawie sądowej w dniu [...] r. skarżący wniósł o zawieszenie z tego powodu postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja odpowiada zdaniem Sądu obowiązującemu prawu.

W świetle zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości i zasługuje na pełną akceptację ustalenie organów, że skarżący w mieszkaniu przy ul. [...] w J. nie mieszka już od ponad 6 – ciu lat; bo od listopada 2005 r. Okoliczność ta wynika również z zeznań samego skarżącego z dnia [...] r. (karta 22 akt adm.). Z zeznań tych wynika również, że w listopadzie 2005 r. z mieszkania tego skarżący się wyprowadził zabierając ze sobą część rzeczy osobistych. Zamieszkał wtedy u rodziny. Oznacza to, że wówczas mieszkanie to opuścił dobrowolnie. Do mieszkania tego już nigdy nie powrócił. Dla ziszczenia się przesłanek wymeldowania przewidzianych w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności nie ma znaczenia, że w późniejszym czasie skarżący powziął wolę ponownego zamieszkania w tym lokalu uważając, że z pewnych względów ma do tego prawo. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 2b tej ustawy zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu. Powinno zatem odzwierciedlać stan rzeczywisty i nie jest związane z uprawnieniami do lokalu. W okolicznościach sprawy trudno dać też wiarę, że skarżący nie miał zamiaru opuszczenia lokalu skoro przez tak długi okres czasu nie przedsięwziął skutecznych środków umożliwiających mu powrót do lokalu. W orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażony jest pogląd, który Sąd podziela, że możliwa do przezwyciężenia w postępowaniu prawnym przyczyna opuszczenia dotychczasowego miejsca zamieszkania ( pobytu stałego ), wynikająca z przeszkód faktycznych będących następstwem zachowania się osób trzecich ( w tym właściciela lokalu ), nie wyłącza zastosowania trybu wymeldowania. Podjęcie decyzji w trybie art. 15 ust. 2 ustawy uzależnione jest od ustalenia, czy osoba, której postępowanie dotyczy, podejmowała skuteczne środki prawne zmierzające do przezwyciężenia przeszkód w korzystaniu z lokalu i powrotu do mieszkania. Gdy dana osoba nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, umożliwiających jej powrót do lokalu, lub gdy podjęte środki okazały się bezskuteczne, to o dobrowolnym opuszczeniu lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy można mówić również wówczas gdy opuszczenie lokalu nastąpiło na skutek przeszkód stawianych przez właściciela lokalu ( por. np. wyroki NSA w sprawie sygn. akt: II OSK 127/05 - LEX nr 201427, V SA 3078/00, - LEX nr 78937 i II OSK 1069/05 – LEX nr 78937). Nawet gdyby zatem przyjąć, że pobytu w objętym postępowaniem lokalu skarżący został pozbawiony podstępnie ( jak to określił ) przez właścicielkę mieszkania, to wobec nie przedsięwzięcia przez ponad 6 lat skutecznych środków prawnych w celu powrotu do mieszkania opuszczenie go nabrało cech dobrowolności. Spełnione zostały zatem określone w art. 15 ust. 2 ustawy przesłanki do wymeldowania skarżącego.

Zdaniem Sądu do innych ustaleń i oceny nie mogła prowadzić okoliczność, że przed Sądem Rejonowym w J. toczy się postępowanie o naruszenie posiadania przedmiotowego mieszkania skoro zostało ono wszczęte dopiero w 2011 r. ( poprzednie zostało umorzone w 2010 r. – karta 98 akt adm.).

Z tego też powodu Sąd uznał, że brak jest przesłanek do zawieszenia postępowania sądowego na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm., zwanej dalej ustawą P.p.s.a.).

Gdyby w wyniku uwzględnienia powództwa skarżący ponownie zamieszkał w mieszkaniu z którego został wymeldowany to będzie to stanowić podstawę do jego ponownego w nim zameldowania.

Z tych wszystkich względów skarga jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy P.p.s.a.

su.