Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Bohdanowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Protokolant st. sekr. sąd. Anna Lisowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2015 r. sprawy ze skargi E.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zakazu wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców oraz skreślenia z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r., nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego E.M. kwotę 200 (dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] września 2014r. Nr [...] Prezydent Miasta zakazał wykonywania przez przedsiębiorcę E.M. działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców oraz skreślił z urzędu wskazanego przedsiębiorcę wpisanego pod numerem ewidencyjnym [...] jako "Szkoła Nauki jazdy [...]" z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców.

Powyższa decyzja została wydana wskutek uchylenia przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze wcześniejszej decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] marca 2014 r. wydanej w tym samym przedmiocie i przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Organ w uzasadnieniu podał, E.M. jako przedsiębiorca - osoba fizyczna, wykonywał działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców na podstawie dokonanego w dniu [...] czerwca 2008 r. przez Prezydenta Miasta wpisu do rejestru przedsiębiorców, działając pod firmą "Szkoła Nauki Jazdy [...]" i nadanym numerze ewidencyjnym [...].

W dniach od [...] października 2013 r. do [...] października 2013 r. pracownik Urzędu Miasta na podstawie upoważnienia udzielonego przez Prezydenta Miasta, jako organu nadzoru przeprowadził kontrolę kompleksową wskazanego ośrodka szkolenia kierowców, obejmującą okres działalności od [...] stycznia 2013 r. do [...] października 2013 r. Wyniki kontroli zostały utrwalone w protokole nr [...], podpisanym przez osobę kontrolowaną E.M.. Zakres kontroli, zgodnie z dyspozycją ustawową obejmował między innymi sprawdzenie zgodności prowadzonego kursu lub zajęć z przepisami określającymi zasady i warunki prowadzenia szkolenia. W wyniku przeprowadzonych czynności kontrolnych na podstawie dokumentacji zgromadzonej w siedzibie kontrolowanego, tzn. kart przeprowadzonych zajęć, stwierdzono wielokrotne prowadzenie szkolenia jednocześnie dla więcej niż jednej osoby szkolonej przez jednego instruktora o numerze ewidencyjnym [...] (E.M.).

W ramach dalszych czynności pokontrolnych mających na celu wyjaśnienie wykrytych nieprawidłowości wezwano przedsiębiorcę do przedłożenia aktualnie prowadzonej książki ewidencji osób szkolonych w ośrodku w celu wykonania kopi do akt urzędowych, kart przeprowadzonych zajęć kursantów wpisanych pod następującymi numerami w KEOS - [...] - w celu wykonania kopii do akt urzędowych oraz pisemnych wyjaśnień dotyczących nieprawidłowości stwierdzonych w czasie kontroli w zakresie kart przeprowadzonych zajęć. Zobowiązano do przedłożenia wskazanych dokumentów i wyjaśnień w terminie 3 dni roboczych liczonych od daty otrzymania pisma. Z uwagi na brak podjęcia jakichkolwiek czynności przez kierownika ośrodka E.M. w zakresie otrzymanego urzędowego pisma zobowiązującego do określonego zachowania się, organ nadzoru w dniu [...] grudnia 2013 r. wszczął postępowanie

w sprawie wydania decyzji o zakazie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców.

Organ ponownie wezwał do przedłożenia wymaganych dokumentów i złożenia wyjaśnień w terminie 5 dni roboczych liczonych od daty otrzymania pisma.

W dniu 17 grudnia 2013 r. kierownik ośrodka złożył pisemne wyjaśnienia. Oświadczył, że nigdy nie prowadził szkolenia praktycznego więcej niż dla jednej osoby w tym samym czasie. Ponadto wskazał, że błędy ujawnione w kartach przeprowadzonych zajęć spowodowane były tym, że większość kart z 2013r. były zniszczone poprzez przypadkowe ich zalanie płynem barwiącym, w wyniku czego podczas odtwarzania wpisów wkradły się błędnie odczytane i naniesione na nowe karty godziny jazdy,

co spowodowało błędną ocenę w czasie kontroli. Do pisma przedsiębiorca E.M. dołączył książkę ewidencji osób szkolonych nr [...] oraz karty przeprowadzonych zajęć nr [...] wraz z podpiętymi kartkami, na których wypisał nowe godziny, w których miały odbyć się zakwestionowane w czasie kontroli zajęcia.

Prezydent Miasta wezwał w charakterze świadka kursantów, których karty zostały zakwestionowane w postępowaniu. Celem przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków było wyłącznie ustalenie i stwierdzenie, czy wyjaśnienie złożone w dniu 17 grudnia 2013 r. przez M., w którym wskazuje, że nieprawidłowości stwierdzone w czasie kontroli wynikają z tego, że większość kart została zniszczona (zalana płynem barwiącym), co zmusiło kierownika do ich przepisania (odtworzenia) są zgodne z prawdą tzn. czy opisane zdarzenie nastąpiło.

Wszystkie przesłuchane osoby jednoznacznie stwierdziły, że nigdy nie zaistniała okoliczność, w której musiały ponownie potwierdzać lub podpisywać wszystkie ukończone zajęcia na karcie przeprowadzonych zajęć. Wszyscy oświadczyli

do protokołu, że była wyłącznie sporządzona dla nich jedna karta przeprowadzonych zajęć i żadna z osób nie miała informacji od kierownika o zniszczeniu karty, tym bardziej nie brała udziału w ponownym jej odtwarzaniu.

Organ podkreślił, iż karta przeprowadzonych zajęć, która jako dokument ustanowiony i uregulowany w powszechnie obowiązujących przepisach prawa stanowi jedyne źródło i potwierdzenie szkolenia kandydata na kierowcę. Karta przeprowadzonych zajęć jest tak skonstruowana, że wpis potwierdza instruktor

jak i kursant swoim podpisem, zaraz po zakończonym szkoleniu. Prezydent wskazał, iż wskazane przez E.M. nowe godziny w stosunku do zawartych w kartach przeprowadzonych zajęć noszą znamiona dowolnie i przypadkowo wpisanych. Świadczy o tym fakt, że nowe godziny w wielu przypadkach są rozbieżne o kilka godzin. Organ nie dał wiary w taką pomyłkę, a nowe wskazane godziny uznał za nieprawdziwe. Wszyscy przesłuchani kursanci oświadczyli, że karty podpisywane były zaraz przed zajęciami lub natychmiast po ich zakończeniu. Z uwagi na to niemożliwa jest pomyłka, a w wielu przypadkach różnica wynosiła o co najmniej 5 - 6 godzin. Ponadto zdaniem organu, podane nowe godziny nie wynikają z żadnych uprawdopodobnionych źródeł, a to, że wpis w karcie wskazywał na godziny wczesnoporanne, a poprawione na godziny popołudniowe, wywołują poważne wątpliwości co do ich wiarygodności.

Prezydent podkreślił, iż strona w żadnym momencie postępowania nie wyjaśniła błędów oraz nie zakwestionowała w sposób logiczny i prawdopodobny,

że karty przeprowadzonych zajęć zawierają błędne wpisy. Zachowała się wprost przeciwnie, składając oświadczenia niezgodne z prawdą co zostało potwierdzone

w postępowaniu. Zgodnie z uzyskanymi w czasie postępowania informacjami, karty przeprowadzonych zajęć zostały podpisane własnoręcznie przez kursanta oraz instruktora, a złożenie podpisów nastąpiło niezwłocznie, każdorazowo przed lub po zakończonych zajęciach. E.M. podważył dokonane osobiście przez siebie wpisy, poprzez zamiar wykazania, że karty zostały odtworzone po zniszczeniu, co wpłynęło na pojawienie się błędów. Organ podał, iż ustalił, że takie zdarzenie nie miało miejsca.

Pismem z [...] marca 2014 r. E.M., reprezentowany przez radcę prawnego M.Ł., wniósł o umorzenie prowadzonego postępowania w sprawie wydania decyzji o zakazie prowadzenia działalności w zakresie ośrodka szkolenia kierowców oraz o przeprowadzenie dowodu z zeznań strony i oświadczeń kursantów na okoliczność prowadzenia szkolenia. Strona wskazała, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności przesłuchania przeszkolonych osób oraz oświadczenia strony w żadnym razie nie potwierdzają, iż strona dopuściła się wielokrotnego naruszenia warunków prowadzenia szkolenia. Strona wskazuje, że zapisy w kartach są błędem, który w przypadku tych kursantów mógł być spowodowany pośpiechem i uzupełnieniem godziny prowadzonego szkolenia w oparciu o kalendarz przy jednoczesnej telefonicznej zmianie godziny prowadzonego szkolenia.

Organ I instancji uznał, że wyjaśnienia złożone przez stronę co do zapisów

w kartach przeprowadzonych zajęć w żaden sposób nie mogą być uznane

za wiarygodne bowiem stoją w sprzeczności do pierwszych wyjaśnień strony, gdzie szczegółowo opisano okoliczność powodującą błędne zapisy (zalanie kart płynem barwiącym). Jednocześnie Prezydent stwierdził, iż wyjaśnianie nieprawidłowych zapisów pośpiechem w przypadku, gdy strona sama wykazała różnice

w ewentualnych pomyłkach o kilka godzin (którym organ nie dał wiary - kartki załączone do kart przeprowadzonych zająć) nie znajdują żadnego racjonalnego uzasadnienia. Ponadto jednoznacznie i w sposób klarowny wynika z zeznań kursantów, że karty podpisywane były każdorazowo zaraz po zakończeniu (lub przed rozpoczęciem) zajęć, więc nie może być mowy o wpisywaniu dat z kalendarza

do karty przed telefoniczną zmianą.

Organ nie przychylił się do wniosku strony o przesłuchanie kursantów

na okoliczność prowadzonego szkolenia, bowiem złożone przez nich oświadczenia

i podpisane własnoręcznie w pełni wyczerpują tą materię (zakres pytań), a organ odmówił tym oświadczeniom wiarygodności. Prezydent uznał, że przeprowadzenie takiego dowodu byłoby nie tylko bezcelowe, ale i w żaden sposób nie przyczyniłoby się do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.

W dalszej części uzasadnienia organ przytoczył treść art. 43 ust. 1 pkt 4,

art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 600, z późn. zm.), stwierdzając, że aby doszło do rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców konieczne jest stwierdzenie wielokrotnego naruszenia przepisów w zakresie prowadzenia szkolenia. Innymi słowy zastosowanie instytucji wydania zakazu w stosunku do przedsiębiorcy w przedmiotowej sprawie wymaga ustalenia zaistnienia dwóch przesłanek jego zastosowania tj. wielokrotne prowadzenie szkolenia jednocześnie w sposób niezgodny z warunkami ich prowadzenia. Organ przyjął, że wielokrotność następuje przy co najmniej trzech naruszeniach, będącymi identycznymi, dokładnie tymi samymi naruszeniami tej samej normy prawnej. Słowo "wielokrotny" użyte w ustawie o kierujących pojazdami, dotyczące podstaw wydania decyzji o zakazie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców lub skreślenia z ewidencji instruktorów lub wykładowców, z uwagi na brak jego doprecyzowania oraz brak w tej mierze orzecznictwa – zdaniem organu oznacza, że nieprawidłowe zachowanie musi wystąpić co najmniej więcej niż raz.

W opinii Prezydenta w przedmiotowej sprawie nastąpiło naruszenie

§ 19 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców (Dz. U. z 2012 r., poz. 1019), który stanowi, że zajęcia w zakresie części praktycznej szkolenia podstawowego w ruchu drogowym w pojeździe mogą być prowadzone przez instruktora wyłącznie z 1 osobą szkoloną.

Bez wątpienia prowadzenie zajęć wyłącznie z jedną osobą, tzn. gdy wyłącznie jedna osoba odbywa w danym czasie naukę jazdy praktycznej (nie jest liczona obecna

w pojeździe jako pasażer) jest jednym z podstawowych, jak nie najważniejszym warunkiem prowadzenia zajęć. Z tego powodu ustawodawca również wprost wskazał, że wielokrotne przeprowadzenie szkolenia praktycznego jednocześnie dla więcej niż jednej osoby szkolonej stanowi podstawę do skreślenia instruktora z ewidencji.

W przedmiotowej sprawie w wyniku przeprowadzonej kontroli organ zakwestionował ilość liczby odbytych godzin szkolenia praktycznego wobec 7 osób.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył E.M., reprezentowany przez radcę prawnego M.Ł., zarzucając naruszenie:

– przepisów postępowania - art. 7 oraz art. 77 k.p.a. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego,

– przepisów postępowania - art. 80 kpa - poprzez uznanie za nie przekonywujące oświadczeń świadków w zakresie indywidualnego szkolenia i niewyjaśnienie sprzeczności pomiędzy kartami przeprowadzonych zajęć a oświadczeniami świadków,

– przepisów postępowania - art. 75 § 1 k.p.a. - poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony oraz zawnioskowanych przez stronę świadków na okoliczność prowadzenia szkolenia zgodnie z obowiązującymi przepisami,

– przepisów postępowania - art. 138 § 2 k.p.a. - poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy wskazanych w uzasadnieniu organu II instancji,

– przepisów prawa materialnego - art. 43 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 1 pkt 3, art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 600 z poźn. zm.) w związku z §11 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012r. w sprawie szkolenia osób ubiegających sie o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców (Dz. U. Poz. 1019) poprzez ich zastosowanie pomimo niespełnienia przesłanki rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia.

Mając na uwadze powyższe strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji

i umorzenie postępowania względnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony oraz przesłuchania świadków J.Ś., A.P., A.G., D.N., D.G. i M.Ż. na okoliczność prowadzenia szkolenia zgodnie z obowiązującymi przepisami

W pierwszej kolejności strona wskazała, iż organ I instancji nie wypełnił dyspozycji organu II instancji zawartych w uzasadnieniu decyzji uchylającej poprzednie rozstrzygnięcie, co stanowi samodzielną przesłankę do ponownego uchylenia zaskarżonej decyzji. Kolejno strona podniosła, że w świetle oświadczenia strony złożonego w toku postępowania, następnie skorygowanego i uzupełnionego w toku postępowania - w zakresie prowadzenia szkolenia z więcej niż jedną osobą - bez przeprowadzenia dodatkowych dowodów w postaci przesłuchania świadków - kursantów, organ nie mógł ustalić jednoznacznie, czy zapisy kart przeprowadzonych zajęć są efektem ich nieprawidłowego wypełnienia, czy też odzwierciedlają rzeczywisty przebieg szkolenia. Tym samym, w ocenie strony skarżącej, stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji są całkowicie arbitralne, a organ negując wnioski dowodowe ucieka od trudnego procesu ustalania prawdy obiektywnej, przyznając, niezgodnie z k.p.a., różną moc dowodową dokumentom prywatnym

i nieprzeprowadzonym, zeznaniom świadków.

Decyzją z dnia [...] listopada 2014r. ([...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze, na podstawie art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn.; Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz, 856 z późn. zm.), art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. poz. 267 z 2013r.), utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu Kolegium podało, iż w żadnym wypadku organ I instancji nie naruszył norm postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 10 Kpa - zasady czynnego udziału strony w postępowaniu. Ponadto Prezydent Miasta w pełni zastosował dyspozycje art. 107 § 3 Kpa, a w szczególności rozważył materiał dowodowy zebrany w przedmiotowej sprawie, szczegółowo ustosunkował się do zebranego materiału dowodowego, a zwłaszcza do zebranej dokumentacji pisemnej prowadzonej przez odwołującego się.

Organ I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie prowadzonej dokumentacji pod kątem czy prowadzone szkolenie nauki praktycznej jazdy było zgodne z przepisami prawa. Zarzut sformułowany przez pełnomocnika strony

w zakresie rozszerzenia postępowania dowodowego, w ocenie Kolegium, wykracza poza przedmiot sprawy. Postępowanie dowodowe wykazało, że dokumentacja prowadzona była zgodnie z rzeczywistym stanem faktycznym, a twierdzenia pełnomocnika skarżącego nie znalazły potwierdzenia w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Zdaniem SKO dokumentacja potwierdza wielokrotne prowadzenie kursów praktycznej nauki jazdy jednocześnie więcej niż z jednym uczestnikiem, co stanowi naruszenie art. 45 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy o kierujących pojazdami.

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. E.M., w której zawarł te same zarzuty, co w odwołaniu od decyzji organu I instancji zarzucając ponadto organowi II instancji naruszenie art. 136 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i nieprzeprowadzenie dodatkowego postępowania dowodowego, tj. przesłuchania wskazanych przez skarżącego świadków, w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie.

Jednocześnie skarżący złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, który został rozpatrzony przez Sąd odmownie postanowieniem z dnia 30 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Go 55/15.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny kontroluje zaskarżoną decyzję w aspekcie jej zgodności z prawem, nie podlega natomiast kontroli i ocenie tego sądu to, czy także w kryteriach słuszności, celowości bądź sprawiedliwości społecznej rozstrzygnięcie organu administracji jest właściwe.

Wyjaśnić również należy, iż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U, z 2012r. poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Poza tym, w myśl art. 135 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy stosując przewidziane prawem środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 45 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r., poz. 600, z późn. zm.), zgodnie z którym starosta, o którym mowa w art. 28 ust. 3, wydaje decyzję administracyjną o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, skreślając przedsiębiorcę z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców, jeżeli przedsiębiorca:

1) złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 28 ust. 5, niezgodne ze stanem faktycznym;

2) nie usunął naruszeń warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców w wyznaczonym przez starostę terminie;

3) rażąco naruszył warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców;

4) naruszył zakaz, o którym mowa w art. 54b.

2. Rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej

w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców jest:

1) wielokrotne prowadzenie szkolenia:

a) w sposób niezgodny z wymaganymi warunkami przeprowadzania zajęć,

b) w sposób niezgodny z programem szkolenia, o którym mowa w art. 23 ust. 2,

c) pojazdami niespełniającymi wymagań, o których mowa w art. 24;

2) wielokrotne nieprzedstawienie informacji, o której mowa w art. 27 ust. 1 pkt 1;

3) wielokrotne wystawienie niezgodnie ze stanem faktycznym zaświadczenia

o ukończeniu szkolenia;

4) odmowa poddania się kontroli, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

3. Decyzję, o której mowa w ust. 1, starosta wydaje również na wniosek starosty, który podczas kontroli infrastruktury ośrodka szkolenia kierowców znajdującej się na obszarze jego działania stwierdził nieprawidłowości, o których mowa w ust. 1.

W rozpatrywanej sprawie organy jako przyczynę wydania zakazu prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej wskazują rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców poprzez wielokrotne prowadzenie szkolenia w sposób niezgodny

z wymaganymi warunkami prowadzenia zajęć części praktycznej jednocześnie

z więcej niż jedną osobą szkoloną.

Powyższa okoliczność została stwierdzona przez organy prowadzące postępowanie wyłącznie po przeprowadzeniu jednej kontroli w dniach od [...] października 2013 r. do [...] października 2013 r.

Prezydent Miasta ustalił na podstawie przedłożonych kart zajęć praktycznych,

że instruktor E.M. przeprowadzał szkolenia praktyczne jednocześnie dla więcej niż jednej osoby, tj: w dniu [...] czerwca 2013 r. szkoleni praktycznie był A.P. i D.G. (w godzinach 10:00-12:00); w dniu [...] września 2013 r. szkoleni praktycznie byli A.G. i K.K. (odpowiednio w godzinach 8:00-10:00 i 9:00-11:00); w dniu [...] sierpnia 2013 r. A.G. i M.Ż. (odpowiednio w godzinach 8:00-10:00 i 9:00-11:00); w dniu [...] września 2013 r. – A.G. i D.N. (odpowiednio w godzinach 12:00-14:00 i 11:00-13:00);

w dniu [...] sierpnia 2013 r. – A.G. i D.N. (w godzinach 7:00-9:00); w dniu [...] września 2013 r. – A.G. i J.Ś. (w godzinach 8:00-10:00) oraz w dniu [...] września 2013 r. – M.Ż. i J.Ś. (w godzinach 7:00-9:00).

Z faktu, iż pierwsze oświadczenie skarżącego, że nigdy nie prowadził szkolenia praktycznego więcej niż dla jednej osoby w tym samym czasie, a błędy ujawnione

w kartach przeprowadzonych zajęć spowodowane były tym, że większość kart z roku 2013 została zniszczona poprzez przypadkowe zalanie ich płynem barwiącym,

w wyniku czego karty należało odtworzyć - było niezgodne z prawdą, oraz że kursanci nie potwierdzili faktu dwukrotnego podpisywania kart, organ wywiódł, że jest to rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z § 11 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa

i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców (Dz. U.

z 2012 r., poz. 1019) zajęcia w zakresie części praktycznej szkolenia podstawowego w ruchu drogowym w pojeździe mogą być prowadzone przez instruktora wyłącznie

z 1 osobą szkoloną. W myśl natomiast art. 46 ust. 1 pkt 4 lit. b cyt. ustawy starosta skreśla instruktora z ewidencji instruktorów w przypadku dopuszczenia się rażącego naruszenia przepisów poprzez wielokrotne przeprowadzenie szkolenia praktycznego jednocześnie dla więcej niż jednej osoby szkolonej.

Zeznania świadków oraz ustalenia dokonane podczas kontroli kart przeprowadzonych zajęć organ uznał za wystarczające do podjęcia decyzji

o skreśleniu E.M. z listy instruktorów.

Stanowiska organu nie zmieniło złożone przez pełnomocnika skarżącego dnia 3 marca 2014r. pismo, w którym pełnomocnik wniósł o przeprowadzenie dodatkowego dowodu z zeznań strony oraz świadków: J.Ś., A.P., A.G., D.N., D.G. oraz M.Ż.. Pełnomocnik przedłożył również oświadczenia tych osób, które potwierdziły, że w okresie od dnia [...] września 2013 r. do [...] października 2013 r. zajęcia praktyczne były prowadzone przez E.M. indywidualnie i nigdy nie miała miejsca sytuacja, aby zajęcia były prowadzone jednocześnie dla innego kursanta. Pomimo złożenia tak wyraźnego wniosku dowodowego, organ I instancji w żaden sposób go nie załatwił, twierdząc jedynie w uzasadnieniu swojej decyzji, że złożone oświadczenia nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale, a w szczególności w kartach przeprowadzonych zajęć.

Wniosek ten został ponowiony w odwołaniu, ale Samorządowe Kolegium Odwoławcze, co do zasady obowiązane do merytorycznego rozpoznania sprawy nie zakwestionowało stanowiska organu I instancji i nie uzupełniło materiału dowodowego.

W tym miejscu podkreślić trzeba, iż organ prowadzący postępowanie, na podstawie art. 7, art. 11, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 z późn. zm.) – "k.p.a.", obowiązany jest w postępowaniu wyjaśniającym podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz dokładnego wyjaśnienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywatela, w szczególności do zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Jedynie ustalone w taki sposób fakty mogą być uznane za udowodnione i stanowić materiał dowodowy będący niezbędną podstawą do wydania decyzji administracyjnej oraz jej uzasadnienia. W samej decyzji organ administracyjny jest zobowiązany do wyjaśnienia stronie zasadności przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy oraz wskazania faktów, które uznał za udowodnione, dowody na których się oparł oraz przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

W ocenie Sądu, postępowanie, w którym zapadła zaskarżona decyzja Kolegium oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji, dotknięte jest wadami wynikającymi z istotnego naruszenia zasad i przepisów postępowania administracyjnego. Zarówno bowiem organ odwoławczy, jak i organ I instancji nie dopełnił obowiązku wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w stopniu wystarczającym do jej rozstrzygnięcia.

Nie można się bowiem zgodzić ze stanowiskiem organu I Instancji, podtrzymanym przez Kolegium, że oświadczeniom kursantów złożonym na piśmie nie można dać wiary, iż szkolenia praktyczne zawsze odbywały się tylko z jednym kursantem, bowiem w przypadku uznania prowadzenia kart w sposób niezgodny z prawem musieliby powtarzać kurs łącznie z egzaminem.

Przypomnieć należy, że stosownie do dyspozycji art. 75 k.p.a. jako dowód może posłużyć wszystko co jest zgodne z prawem i może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Podkreślić także trzeba, że Kodeks postępowania administracyjnego nie wskazuje dowodów "mocniejszych" oraz "słabszych", przyjmując zasadę równej mocy środków dowodowych (Kodeks postępowania administracyjnego - komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2014, s. 316) i nie wprowadzając ograniczeń co do rodzaju dowodów, którym należy przyznać pierwszeństwo w ustaleniu istnienia danego faktu (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego - komentarz, Warszawa 2009, s. 317).

W niniejszej sprawie organ wezwał w charakterze świadków kursantów, których karty zostały zakwestionowane w postępowaniu jedynie w celu ustalenia

i stwierdzenia, czy wyjaśnienia złożone przez E.M. są zgodne z prawdą tzn. czy opisane zdarzenie nastąpiło. Należy więc podzielić stanowisko strony skarżącej, że organ winien dopuścić dowód z zeznań świadków na okoliczność czy szkolenie odbywało się zgodnie z wymogami ww. rozporządzenia i to w trybie rozprawy administracyjnej z uwagi na wątpliwości w sprawie. Jeśli uzyskany w ten sposób dowód wskazywałby, że zachowano wymogi ww. rozporządzenia, to zarzut prowadzenia dokumentacji w sposób niedbały nie stanowiłby podstawy do wydania decyzji zakazującej prowadzenia działalności gospodarczej. Co najwyżej należałoby ponowić kontrolę i w razie gdyby nieprawidłowości powtórzyły się, to wtedy stanowiłoby to podstawę do wydania przedmiotowej decyzji o zakazie na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy – gdy przedsiębiorca prowadzący ośrodek szkolenia kierowców nie usunął naruszeń warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców w wyznaczonym przez starostę terminie.

Ograniczenie dyspozycji dowodowej strony jest tym bardziej nieuzasadnione, że przedmiotem postępowania jest podmiotowe prawo do wykonywania określonego zawodu. Prawo to znajduje umocowanie konstytucyjne, zatem jego pozbawienie – uzasadnione przyczynami wskazanymi w ustawie, wymaga przeprowadzenia wszechstronnego i wnikliwego postępowania dowodowego z zachowaniem wszelkich gwarancji proceduralnych (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt II GSK 1393/13, opubl. na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Ograniczenie prawa dowodowego strony naruszyło zasady wynikające z art. 7, art. 77 § 1, 78 § 2 i art. 80 k.p.a. w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy zadaniem organu będzie rozpoznać wniosek skarżącego i uzupełnić postępowanie dowodowe we wskazanym wyżej zakresie (art. 153 p.p.s.a.).

W świetle powyższych okoliczności, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji. Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II wyroku znajduje natomiast oparcie w art. 152 p.p.s.a. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.