Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Sędziowie: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Sędzia NSA Julia Szczygielska (sprawozdawca) Protokolant: Aneta Januszkiewicz po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 14 listopada 2012 r. sprawy ze skargi K. T. na bezczynność D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we W. do rozpoznania wniosku skarżącego K. T. z dnia 25 czerwca 2012 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi zobowiązanemu, prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we W. w rozpatrzeniu wniosku K. T. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. odstępuje od orzeczenia o wymierzeniu grzywny D. Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków we W.; IV. zasądza od D.Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we W. na rzecz skarżącego K. T. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 25 czerwca 2012r. skarżący K. T., powołując się na przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198) zwrócił się do D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o udostępnienie informacji dotyczących:

1. Wszystkich stron ksiąg oznaczonych literą "C" w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, czyli wszystkich stron z rejestru zabytków archeologicznych dla gmin: L., O., L., L. Ś., G.Ś., L., Ś.Z., M.

2. Kart ewidencji zabytków archeologicznych wchodzących w skład ewidencji zabytków dla woj. dolnośląskiego w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, dla wszystkich zabytków archeologicznych leżących na obszarze gmin: L., O., L., L. Ś., G. Ś., L., Ś. Z., M.

Wnioskodawca, wskazując na art. 5 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, wniósł o "zaczernienie" w żądanych informacjach danych osób prywatnych będących właścicielami lub posiadaczami zabytków.

Żądając powyższych informacji, wnioskodawca oświadczył, że wnosi o przesłanie pocztą kserokopii wskazanych materiałów.

W dniu 16 lipca 2012r. K. T. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w przedmiocie nieudostępnienia w terminie żądanych informacji publicznych. Skarżący zarzucając, że doszło do naruszenia przepisów: art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 w/w ustawy z dnia 6 września 2001 r. , poprzez nieudostępnienie informacji publicznej zgodnie z w/w wnioskiem , wniósł o zobowiązanie D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z Jego wnioskiem oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi, skarżący podniósł m. in., że choć wniosek o żądane informacje wpłynął do organu w dniu 26 czerwca 2012r., to do chwili wniesienia skargi, DWKZ nie udzielił żadnej odpowiedzi, czym wyczerpuje znamiona bezczynności.

W odpowiedzi na skargę D. Wojewódzki Konserwator Zabytków wniósł o oddalenie skargi i o odstąpienie od wymierzania organowi grzywny. Uzasadniając swe stanowisko, DWKZ wyjaśnił, że w odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia 25 czerwca 2012r., organ pismem z dnia 16 lipca 2012r., Nr [...] poinformował K.T., że żądana przez skarżącego informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Jednocześnie skarżący został poinformowany o obowiązującym w Wojewódzkim Urzędzie Ochrony Zabytków we W. o sposobie udostępniania kart ewidencyjnych zabytków, a także wskazano skarżącemu, jakie dane z zakresu działalności DWKZ stanowią informację publiczną. Pismo to wysłane zostało do skarżącego w dniu 19 lipca 2012 r.

Zdaniem organu żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, jaka mogła zostać udostępniona na wniosek złożony w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 w/w ustawy, prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, a także do wglądu do dokumentów urzędowych. W przedmiotowej sprawie uwzględnienia zdaniem organu wymaga także art. 8 ust.4 cyt. ustawy, gdzie ustawodawca wskazał, że podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2, są obowiązane do udostępniania w Biuletynie Informacji Publicznej informacji dotyczących sposobu dostępu do informacji publicznych będących w ich posiadaniu i nieudostępnionych w Biuletynie Informacji Publicznej. W dalszej części odpowiedzi na skargę, organ wskazał, że jak wynika z informacji zawartych w Biuletynie Informacji Publicznej Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków zarówno Oddział we W., jak i Delegatury w J.G., L. i W., prowadzą archiwa zakładowe, w których gromadzona jest dokumentacja konserwatorska techniczna, dotycząca zabytków nieruchomych, ruchomych i archeologicznych z terenu właściwego dla obszaru działania oddziału, obejmująca:

• wytyczne konserwatorskie i studia środowiska kulturowego,

• studia historyczno-urbanistyczne i historyczno-architektoniczne,

• dokumentację techniczną: inwentaryzacje, projekty techniczne, ekspertyzy,

• dokumentację archeologiczną, Archeologiczne Zdjęcia Polski (AZP),

• opracowania ewidencyjne parków i cmentarzy,

• dokumentację z prac konserwatorskich przy zabytkach ruchomych,

• karty ewidencyjne zabytków architektury i budownictwa oraz cmentarzy,

• karty ewidencyjne zabytków ruchomych,

• fototekę.

Jednocześnie na stronie BIP Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we W., w Menu przedmiotowym: Archiwum, został zamieszczony Regulamin udostępniania i korzystania ze zbiorów dokumentacyjnych WUOZ we W. przez osoby z zewnątrz, stanowiący załącznik do zarządzenia nr 6 /2005 z dnia 21 listopada 2005r. D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Regulamin ten, jak wynika z jego tytułu, określa sposób udostępniania wykorzystania zasobów dokumentacyjnych będących w posiadaniu i objętych inwentarzami Urzędu wraz z Delegaturami w J. G., L. i W. Nadto organ stwierdził, że na stronie BIP dostępne są również wykazy zabytków, jakie zlokalizowane są w województwie d., z podziałem na obszary dawnych województw. Oznacza to zdaniem organu, że skarżący korzystając z BIP WUOZ we W. mógł uzyskać informację o zabytkach archeologicznych dla gmin wymienionych we wniosku, jako, że z BIP wynikał sposób ubiegania się przez skarżącego o udostępnienie żądanych przez Niego informacji w zakresie kart ewidencji zabytków archeologicznych wchodzących w skład ewidencji zabytków dla woj. dolnośląskiego, dla wszystkich zabytków archeologicznych, a także rejestru zabytków archeologicznych dla gmin wymienionych we wniosku. Wprawdzie w ocenie strony przeciwnej, zakres informacji żądanych przez skarżącego nie stanowi informacji publicznej, niemniej jednak nawet przyjęcie odmiennego stanowiska w zakresie kwalifikacji żądanej informacji powoduje, że skarżący został poinformowany o sposobie uzyskania żądanej przez Niego informacji. Informacja o sposobie zapoznania się z rejestrami i ewidencją zabytków stanowi wypełnienie delegacji art. 8 ust. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący z kolei nie podjął działań mających na celu uzyskanie informacji w sposób przewidziany w regulaminie udostępniania zasobów dokumentacyjnych konserwatora zabytków. Skoro zaś w ocenie DWKZ informacja, której udzielenia żądał K. T., nie stanowi informacji publicznej, to do udzielenia odpowiedzi na takie pismo nie znajdowała zastosowania regulacja art. 13 ust. 1, ani też art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Fakt zaś niepodjęcia przez skarżącego działań zmierzających do uzyskania informacji zawartych w rejestrach i ewidencji DWKZ w sposób przewidziany dla udostępnienia tych danych nie może stanowić w ocenie organu - podstawy skargi na bezczynność, który to zaś organ poinformował skarżącego o sposobie dostępu do tych informacji.

Skarżący w odpowiedzi na odpowiedź organu na skargę, w dniu 24 października 2012r. przesłał do tut. Sądu pismo, w którym oświadczył, że podtrzymuje skargę i stwierdził, iż żądane informacje nie są opublikowane w Biuletynie Informacji Publicznej. Znajduje się tam tylko tabelaryczny wykaz zabytków architektury, nie ma natomiast żadnych informacji na temat zabytków archeologicznych. Nie są nimi też materiały przesłane na płycie CD wraz z pismem z dnia 16 lipca 2012 r. Dane te zamierają jedynie wykaz zabytków archeologicznych bez informacji, które zgodnie z rozporządzeniem Ministra Kultury z dnia 26 maja 2011r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, musi zawierać rejestr zabytków i karta ewidencyjna zabytku. Nie są to też bezsprzecznie fotokopie żądanych przez skarżącego materiałów. Skarżący podkreślił, że z niezrozumiałych powodów DWKZ w odpowiedzi na skargę przedstawił skład zasobów archiwów zakładowych Oddziału we Wrocławiu i Delegatur w J. G., L. i W. Jak wynika zaś z wykazu zadań Wydziału Rejestru, Dokumentacji Zabytków i Informatyki, wyszczególnionych w § 11 ust. 4 Regulaminu Organizacyjnego Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we W., opublikowanego w BIP prowadzenie rejestru zabytków i wojewódzkiej ewidencji zabytków jest oddzielnym zadaniem od prowadzenia archiwum zakładowego. Bezpodstawne jest zdaniem skarżącego - twierdzenie organu, że informacje nie opublikowane w BIP należy udostępniać na zasadach określonych w zarządzeniu nr 6/2005 z dnia 21 listopada 2005 r., zamieszczonym w BIP. Dostęp do tych informacji określa ustawa o dostępie do informacji publicznej. Niedopuszczalne jest ograniczanie konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznych poprzez wewnętrzne zarządzenia obowiązujące w Urzędzie. Zdaniem skarżącego żądane dane mieszczą się w definicji informacji publicznej. Nadto do prowadzenia rejestru zabytków zobowiązuje WKZ ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a w art. 6 pkt. 3 f ustawy o dostępie do informacji publicznej ustawodawca bezpośrednio wskazał, iż udostępnianiu podlega w szczególności informacja o rejestrach, ewidencjach i archiwach. Skarżący podkreślił przy tym, że ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jak też akty wykonawcze do niej w żaden sposób nie określają sposobu i zasad udostępniania informacji z ewidencji i rejestru zabytków. Nie zawierają też delegacji dla WKZ, która pozwalałby domniemywać, iż informacje te mają być udostępniane na jakichś szczególnych zasadach i że udostępnianie ich podlega jakimkolwiek ograniczeniom. Należy zatem przyjąć, iż winny być udostępniane w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, w tym w formie określonej we wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów, sądy administracyjne orzekają, w zakresie swojej właściwości, m. in. w zakresie skarg na bezczynność organów, w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 (art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270), oceniając postępowanie organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Właściwość Sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.

W przypadku skargi na bezczynność organu, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Istota rozpatrywanej sprawy sprawdza się do wyjaśnienia, czy żądanie objęte wnioskiem skarżącego z dnia 25 czerwca 2012r. jest informacją publiczną w rozumieniu art.1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, zwana dalej ustawą (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) oraz czy podmiot do którego skierował skarżący ów wniosek, czyli D. Wojewódzki Konserwator Zabytków we W. jest podmiotem zobowiązanym do jej udostępnienia .

Ustalenia te są niezbędne do stwierdzenia, iż podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności.

Zdaniem Sądu, skarga K. T. na bezczynność D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we W. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4).

I tak art. 2 ust. 1 w/w ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - stanowi, że każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej (...).

Zgodnie zaś z art. 1 w/w ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie (ust.1), przy czym przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji publicznej (ust.2). Oznacza to, że w przypadku rozwiązań regulujących kwestie informacji publicznych i dostępu do tych informacji zawartych w innych ustawach, przepisy tych ustaw stanowią lex specialis w stosunku do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Jednakże sytuacja taka w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Zważyć przy tym należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 6 ust. 1 określa w sposób przykładowy zakres przedmiotowy pojęcia informacji publicznej. Oznacza to, że katalog ten nie ma charakteru zamkniętego, na co wskazuje użycie przez ustawodawcę zwrotu " w szczególności " .

W orzecznictwie jak i doktrynie przyjęte zostało, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 października 2007r, sygn.akt II SAB/Wa 85/07; wyrok WSA w Kielcach z dnia 26 czerwca 2008r., sygn.akt II SAB/Ke 7/08; wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009r., sygn.akt II SAB/Kr 109/08; M.Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznej w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, str. 28).

W konsekwencji tegoż przyjąć należy, że informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Stanowią ją zatem tak treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy wprost od nich nie pochodzą

Istotny jest przy tym również przepis art.4 ust.1 omawianej ustawy, zgodnie z którym obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Z analizy cyt. wyżej przepisu art. 4 ust. 1 ustawy wyraźnie wynika, że ustawodawca tworząc katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji publicznej, podzielił je na dwie zasadnicze kategorie. Po pierwsze wskazał na "władze publiczne", po drugie wskazał na podmioty wykonujące "zadania publiczne" (posiadające takie informacje). Dlatego też sformułowanie przepisu art. 4 ust. 1 ustawy przy użyciu zwrotu "w szczególności" - oznacza, że każdy podmiot jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej, jeśli wykonuje zadania publiczne (zadania władzy publicznej).

Istotną okolicznością w niniejszej sprawie jest to, że zgodnie z art.89 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) - organem ochrony zabytków jest wojewoda, w imieniu którego zadania i kompetencje, w tym zakresie, wykonuje wojewódzki konserwator zabytków. Wojewódzki konserwator zabytków, wchodzący w skład zespolonej administracji wojewódzkiej, kieruje wojewódzkim urzędem ochrony zabytków /art.92 ust.1 ustawy o zabytkach i opiece nad zabytkami/.

Oznacza to zatem, że D. Wojewódzki Konserwator Zabytków niewątpliwie mieści się w zakresie podmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej i jako organ władzy publicznej zobowiązany jest do udostępniania będących w jego posiadaniu informacji, mających charakter informacji publicznych.

Niesporne jest w sprawie, że skarżący wystąpił z wnioskiem z dnia 25 czerwca 2012r. do D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o udzielenie informacji publicznej poprzez nadesłanie pocztą kserokopii :

1. Wszystkich stron ksiąg oznaczonych literą "C" w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej I gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, czyli wszystkich stron z rejestru zabytków archeologicznych dla gmin: L., O., L., L. Ś., G. Ś., L., Ś. Z., M.

2. Kart ewidencji zabytków archeologicznych wchodzących w skład ewidencji zabytków dla woj. dolnośląskiego w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, dla wszystkich zabytków archeologicznych leżących na obszarze gmin: L., O., L., L. Ś., G. Ś., L., Ś. Z., M.

W rozpatrywanej sprawie poza sporem jest także i to, że do dnia wniesienia przez skarżącego skargi do tut. Sądu tj. 16 lipca 2012r., opisany wyżej wniosek pozostał bez jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

Pokreślić w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 omawianej ustawy, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 tej ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną. Organ może odmówić udzielenia informacji z uwagi na ochronę tajemnic ustawowo chronionych. Jednakże odmowa udostępnienia informacji winna nastąpić formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy).

Zważyć należy, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęte zostało, że bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, iż organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno – technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje (por. wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2010r., sygn.akt I OSK 1811/10, publ. http: //orzeczenia. nsa.gov.pl).

Nieudzielenie informacji publicznej oraz niepowiadomienie skarżącego w trybie art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który stanowi że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku, oznacza bezczynność organu.

Z lektury akt sprawy niewątpliwie zaś wynika, że D. Wojewódzki Konserwator Zabytków nie wypełnił obowiązku wynikającego z powyżej przytoczonego przepisu, a tym samym pozostawał w bezczynności.

Wprawdzie z nadesłanych przez organ akt administracyjnych wynika, że w/w organ pismem z dnia 16 lipca 2012r. (przesłanym przesyłką 19 lipca 2012r.) udzielił skarżącemu odpowiedzi na Jego wniosek z dnia 25 czerwca 2012r.. informując, że cyt.: "...zarówno księga rejestru, jak i karta ewidencyjna nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112 , poz.1198 ze zm.). Przepis art.6 w/w ustawy określa zakres działalności podmiotów publicznych, który podlegają udostępnieniu na zasadach określonych w tej ustawie.

Karty ewidencyjne zabytków są udostępniane na zasadach zgodnych z obowiązującym w jednostce zarządzeniem, z którym można zapoznać się na naszej stronie BIP: http://wosoz.ibip.wroc.pl/public/?id=2583.

Natomiast informacją publiczną są decyzje wydane przez organ administracji publicznej, i takie decyzje dotyczące konkretnych obiektów mogą być udostępnione na Pana żądanie. Należy tylko wskazać te decyzje.

W załączeniu przesyłam wykaz zabytków archeologicznych znajdujących się na terenie wymienionych gmin."

W ocenie Sądu - wbrew stanowisku organu, żądane przez skarżącego informacje stanowią informację publiczną i podlegają udostępnieniu w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie bowiem z art. 8 w/w ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, rejestr zabytków dla zabytków znajdujących się na terenie województwa prowadzi wojewódzki konserwator zabytków. Gdy zaś w myśl art.24 ust.2 ustawy o ochronie zabytków (...), rejestr zabytków prowadzi się w formie odrębnych ksiąg dla poszczególnych rodzajów zabytków.

Wskazać przy tym należy, że w dniu 26 maja 2011r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego działając w oparciu o delegację ustawową zawartą w art.24 ust.1 w/w ustawy o ochronie zabytków (...), wydał rozporządzenie w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem (Dz.U. Nr 113, poz.661). I tak zgodnie z § 2 ust.1 tegoż rozporządzenia - Rejestr zabytków jest prowadzony w formie ksiąg, o wymiarach 46 cm na 30 cm, posiadających 200 kart z wydrukowanym kolejnym numerem strony, oznaczonych literami: "A" - dla zabytków nieruchomych; "B" - dla zabytków ruchomych; "C" - dla zabytków archeologicznych. Dla każdej księgi prowadzi się alfabetyczny skorowidz miejscowości z wykazem zabytków znajdujących się na ich terenie ( § 2 ust. 3 rozporządzenia).

Z kolei przepis art.22 ust.2 w/w ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami stanowi, iż Wojewódzki Konserwator Zabytków prowadzi wojewódzką ewidencję zabytków w formie kart ewidencyjnych zabytków znajdujących się na terenie województwa.

Mając powyższe na względzie oraz to, że do dnia wydania niniejszego wyroku organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej żądanej przez skarżącego informacji w istocie nie udzielił, jak również nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia, należało zobowiązać D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 25 czerwca 2012r.

Podkreślić przy tym należy, że tylko w myśl art.7 ust.1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej - zamieszczenie stosownej informacji, a objętej żądaniem skarżącego w Biuletynie Informacji Publicznej zwalniałoby organ od realizacji przedmiotowego żądania. Natomiast informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek ( art.10 ust.1 ustawy).

Skoro zaś organ z jednej strony przyjmuje, że żądana przez skarżącego informacja nie jest informacją publiczną, z drugiej zaś strony stwierdza, że skarżący mógł uzyskać żądane informacje w trybie określonym przez DWKZ zarządzeniem nr 6 z dnia 21 listopada 2005r. wydanym w oparciu o § 5 pkt 1 Regulaminu organizacyjnego Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków, gdy po pierwsze zarządzenie to w żadnej mierze nie jest aktem o którym mowa w art.1 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a po drugie jak utrzymuje skarżący, rodzaj informacji zamieszczony w tym trybie - wskazany przez organ, nie jest tego typu informacją , której żąda we wniosku z 25 czerwca 2012r., to mając na uwadze, że skoro intencją ustawodawcy było aby dostęp do informacji publicznej był jak najszerszy, stąd uwzględniając konstrukcje art. 1 ustawy należy uznać, że "zasadą powinno być udostępnianie informacji publicznej w trybie i na zasadach przewidzianych w omawianej ustawie" (M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznej w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 27).

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela prezentowany w orzecznictwie pogląd, że: "czy żądana informacja publiczna mieści się w przedmiocie uregulowanym ustawą należy, respektując zasadę powszechnego dostępu, interpretować przepisy na korzyść wykonującego prawo do takiej informacji" (por. wyrok NSA sygn. akt II SA 837/03 Monitor Prawniczy Nr 17/2003, s.770).

Przyjąć zatem należy, że organ interpretując zapisy ustawowe powinien zawsze dążyć do tego, aby informacja została ujawniona. Granicę ujawnienia informacji określa art. 5 omawianej ustawy, który ogranicza możliwość udostępnienia informacji jedynie ze względu na przepisy ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182 poz. 1228) i inne tajemnice ustawowo chronione.

W konsekwencji powyższego, stwierdzić należy, że dane zawarte w rejestrze zabytków, jak i w ewidencji zabytków, prowadzonymi – tworzonymi przez organ w ramach swojej działalności opartej na przepisach w/w ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, czyli przepisach prawa powszechnie obowiązującego są danymi publicznymi i podlegają udostępnieniu na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powyższe stanowisko zbieżne jest ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 21 września 2012r., sygn.akt I OSK 1477/12, publ. http: //orzeczenia. nsa.gov.pl).

W związku z powyższym, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 149 § 1 i art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w pkt I i IV sentencji.

Stwierdzona przez Sąd bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, stąd odstąpił od orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny, o której stanowi art.149 § 2 p.p.s.a.