drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1059/07 - Wyrok NSA z 2008-02-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1059/07 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2008-02-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2007-07-06
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Grażyna Radzicka
Janina Antosiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Joanna Runge - Lissowska
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Ke 3/07 - Wyrok WSA w Kielcach z 2007-02-15
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) Sędziowie NSA Grażyna Radzicka Joanna Runge-Lissowska Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Sp. z o.o. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 lutego 2007 r. sygn. akt II SAB/Ke 3/07 w sprawie ze skargi K. D. i innych na bezczynność Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Sp. z o.o. w K. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, wyrokiem z dnia 15 lutego 2007 r. sygn. akt II SAB/Ke 3/07, uwzględniając skargę K. D. i innych, zobowiązał Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych Spółka z o.o w K. do rozstrzygnięcia w terminie 30 dni, w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198) wniosku o udostępnienie informacji publicznej, zawartego w piśmie K. D. i innych z 14 kwietnia 2006 r. w zakresie objętym pkt 3, 6, 7, 11, 12, 13, 15, 17, 21, 22, 23 i 24.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że skarżący pismem z dnia 14 kwietnia 2006 r. zwrócili się do Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Sp. z o.o. w K. o udostępnienie w terminie 14 dni informacji publicznej, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dnia 10 maja 2006 r. złożyli zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., które postanowieniem z dnia [...] przekazało je do Rady Nadzorczej PUK spółki z o.o. celem rozpatrzenia według właściwości.

Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych pismami z dnia 22 maja 2006 r., 9 czerwca 2006 r. oraz z 21 czerwca 2006 r. (ostatnie podpisane przez Przewodniczącego Rady Nadzorczej), nie udzieliło odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte we wniosku, dotyczące bezpośrednio kupców zrzeszonych w Społecznym Komitecie [...] w K. przy ul. [...]. Informacje te są potrzebne do analizy, potwierdzenia lub odrzucenia informacji z innych źródeł, na podstawie których skarżący będą mogli podjąć dalsze kroki na drodze cywilnoprawnej.

W skardze z dnia 7 lipca 2007 r. K. D. i inni, wnieśli o uchylenie "decyzji" członka Zarządu Dyrektora [...] z dnia [...] czerwca 2006 r., odmawiającej udostępnienia informacji publicznej oraz zobowiązanie Zarządu Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych spółka z o.o. w K. do udostępnienia informacji.

W uzasadnieniu skarżący podnieśli, że pismem z dnia 14 kwietnia 2006 r. zwrócili się do Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych spółki z o.o. w K. o udostępnienie informacji publicznej.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym dnia 15 lutego 2007r. skarżący sprecyzowali, że wniesiona przez nich skarga dotyczy faktycznie bezczynności Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych spółki z o.o. w K. i wnieśli o zobowiązanie go do udzielenia odpowiedzi na 13 spośród pytań zadanych pismem złożonym do Sądu dnia 14 lutego 2007 r. Skarżący oświadczyli jednocześnie, że w pozostałym zakresie odpowiedź została im udzielona.

W odpowiedzi na skargę Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych spółka z o.o. w K., wniosła o odrzucenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie w przypadku uznania, że w sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Uwzględniając skargę Sąd przyjął, iż dotyczy ona bezczynności Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Sp. z o.o. (zw. dalej w skrócie PUK) w sprawie udostępnienia informacji publicznej w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

W ocenie Sądu spór pomiędzy stronami sprowadza się do odmiennych ocen czy udzielenie odpowiedzi na pytania jakie skarżący postawili we wniosku z 14 września 2006 r., mieści się w pojęciu informacji o sprawach publicznych o jakiej mowa w ustawie.

Sąd powołał się na dokumenty znajdujące się w aktach, z których wynika, iż w piśmie z 14 kwietnia 2006 r. skarżący zwrócili się do PUK z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, obejmującym łącznie 24 pozycje dotyczące głównie zasad funkcjonowania Przedsiębiorstwa, jego majątku – w tym przede wszystkim targowiska przy ul. [...], sposobu zarządzania nim i osób odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji (k. 8-13). Na część z nich PUK odpowiedziało pismem datowanym na dzień 18 maja 2006 r. z zastrzeżeniem, że nie czyni tego w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, której przepisy nie mają w tym przypadku zastosowania (k. 18-20). Stanowisko odmienne zajął natomiast Przewodniczący Rady Nadzorczej Przedsiębiorstwa w piśmie skierowanym do skarżących dnia 21 czerwca 2006 r., będącym faktycznie odpowiedzią na złożone zażalenie na niezałatwienie w terminie wniosku o udzielenie informacji publicznej (k. 25). Autor przyznał w nim, że żądana informacja stanowi w istocie informację publiczną przetworzoną, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, przy czym wnioskodawca nie wykazał szczególnego interesu publicznego w jej uzyskaniu.

Sąd przyjął, iż PUK jest podmiotem zobowiązanym ma podstawie art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji publicznej, jako osoba prawna samorządu terytorialnego. Wynika to ze znajdujących się w aktach umowy spółki, utworzonej przez Miasto K. jako jedynego udziałowca w celu realizacji zadań związanych z gospodarką komunalną – art. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 ze zm.).

Oceniając czy wniosek skarżących dotyczy udzielenia informacji publicznej Sąd stwierdził, iż ustawa nie zawiera wprawdzie legalnej definicji informacji publicznej, jednakże w art. 6 ust. 1 wymienia przykładowo te sfery działalności, o których informacja podlega udostępnieniu jako informacja publiczna.

Są to między innymi informacje o:

– podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o:

a) statusie prawnym lub formie prawnej,

b) organizacji,

c) przedmiocie działalności i kompetencjach,

d) organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach,

e) strukturze własnościowej podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5,

f) majątku, którym dysponują,

– zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o:

a) trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych,

b) trybie działania osób prawnych samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania zadań publicznych i ich działalności w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej,

c) sposobach przyjmowania i załatwiania spraw,

d) stanie przyjmowania spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania,

e) prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych,

– danych publicznych, w tym:

a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności:

– treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć,

– dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,

b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego,

c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej,

d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych,

- majątku publicznym, w tym o majątku osób prawnych samorządu terytorialnego, długu publicznym, pomocy publicznej i ciężarach publicznych.

Z powyższego wynika więc, iż informacją publiczną, podlegającą udostępnieniu w trybie przewidzianym ustawą z dnia 6 września 2001 r. jest każda informacja dotycząca szeroko rozumianej działalności organów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym także osób prawnych jednostek samorządu terytorialnego, do której do kategorii zalicza się PUK. Tej właśnie sfery dotyczą pytania skarżących skierowane do Przedsiębiorstwa w piśmie z dnia 14 kwietnia 2006 r., dlatego odpowiedź na nie winna być udzielona na zasadach i w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Odmowa udzielenia informacji następuje natomiast w drodze decyzji administracyjnej, od której przysługują środki odwoławcze (art. 16 i 17 ustawy).

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że PUK nie zastosował do załatwienia wniosku skarżących, przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wychodząc z błędnego założenia, że pytania skierowane do Przedsiębiorstwa nie stanowią informacji publicznej. W dacie orzekania przez WSA – PUK pozostaje w bezczynności, a to powoduje konieczność zobowiązania do stosownego rozstrzygnięcia wniosku skarżących, o czym orzeczono w oparciu o przepis art. 149 P.p.s.a. Wyrok uwzględnia zmodyfikowane żądanie skargi i dotyczy informacji, o jakie zwrócili się skarżący w pkt 3, 6, 7, 11-13, 15, 17, 18, 21-14 pisma z dnia 14 kwietnia 2006 r.

Sąd zalecił nadto, aby Przedsiębiorstwo miało na uwadze, że stroną postępowania nie jest Społeczny Komitet [...] ul. [...] w K., który w rozumieniu art. 29 k.p.a. nie ma zdolności występowania w postępowaniu administracyjnym, lecz każda z osób fizycznych oddzielnie, która zwróciła się o udzielenie informacji publicznej. Do nich winny być kierowane pisma udostępniające informacje publiczne, bądź decyzja o jakiej mowa w art. 16 ustawy, w zależności od rodzaju rozstrzygnięcia, jakie w sprawie zapadnie.

Sąd zwrócił uwagę, że wprawdzie wniosek z dnia 14 kwietnia 2006 r., do którego nawiązuje również wyrok Sądu w tej sprawie, nie został podpisany przez skarżącego W. J., jednak nie oznacza to, że jego skarga nie mogła zostać uwzględniona.

Jak wynika bowiem z pisma złożonego na rozprawie przed Sądem dnia 15 lutego 2007 r. i datowanego na dzień 8 maja 2006 r. (k. 87-93), W. J. zwrócił się do PUK o udzielenie tych samych informacji, o jakich mowa we wniosku z dnia 14 kwietnia 2006 r., tyle że uczynił do w niecały miesiąc później. Obowiązek nałożony wyrokiem musi zatem zostać zrealizowany wobec wszystkich skarżących.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych Sp. z o.o., reprezentowane przez radcę prawnego M. G. i zaskarżając wyrok w całości zarzuciło:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że informacje, o których udzielenie zwróciła się strona przeciwna do skarżącego pismem z dnia 14 kwietnia 2006 r., stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy,

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 133 § 1 w zw. z art. 174 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez niepoddanie należytej ocenie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów w szczególności co do publicznego charakteru dokumentów, których ujawnienia żądała strona przeciwna,

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 3 § 1 i 2 w zw. z art. 174 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), poprzez rozpoznawanie sprawy niepodlegającej kognicji sądów administracyjnych.

Skarga kasacyjna domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy WSA do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej autor przyznaje, że PUK sp. z o.o. podlega zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy, przepisom ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jest ona zatem zobowiązana do udzielenia informacji publicznej każdemu, komu takie prawo przysługuje z zachowaniem ograniczeń wskazanych przepisami tej ustawy.

Definicja "informacji publicznej" została zawarta w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym to przepisem, informacją publiczną jest każda informacja w sprawach publicznych. Jako, że przepis ten – ani zresztą żaden inny w polskim systemie prawnym – nie definiuje jednakże pojęcia "sprawy publicznej", dlatego przy ustaleniu zakresu przedmiotowego tego pojęcia posiłkować można się w zasadzie jedynie katalogiem zawartym w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz brzmieniem art. 61 Konstytucji RP.

I tak "Spośród informacji dotyczących podmiotów innych niż władze publiczne i osoby pełniące funkcje publiczne, a zatem organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz innych osób i jednostek organizacyjnych, charakter informacji publicznej należy przypisać jedynie tym, które odnoszą się do wskazanej w art. 61 Konstytucji RP publicznej sfery ich działalności, a więc wykonania zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa" (M. Kłaczyński. Komentarz do art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Lex/el).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, wydając w przedmiotowej sprawie zaskarżony wyrok założył z góry bezpodstawnie, bez wnikania i zgłębiania zakresu żądania oraz istniejących w sprawie dokumentów, że wszystkie zadane w treści pisma z dnia 14 kwietnia 2006 r. pytania dotyczą sfery publicznej, lub gospodarowania mieniem komunalnym.

Poglądu tego nie można podzielić odnosząc się przykładowo do żądania, czy też wniosku zawartego w pkt 12 wyżej wymienionego pisma z dnia 14 kwietnia 2006 r., które dotyczyło udostępnienia regulaminu pracy zarządu Spółki PUK. Regulamin ten nie jest bowiem ani dokumentem urzędowym, ani dokumentem dotyczącym publicznej sfery działalności Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Spółka z o.o. z siedzibą w K., gdyż normuje on wyłącznie kwestie wewnętrzne związane z zasadami pracy tego organu skarżącego.

Analogiczne stanowiska zająć można w stosunku do wniosku zawartego w punkcie 21 powyższego pisma, dotyczącego udostępnienia uchwał Zgromadzenia Wspólników Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Spółka z o.o. z siedzibą w K., przy czym dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z art. 248 § 4 Kodeksu spółek handlowych prawo to nie przysługuje wszystkim, lecz tylko wspólnikom danej spółki. Nie wszystkim osobom przysługuje także zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych chociażby prawo uczestniczenia w obradach zgromadzeń wspólników danej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 243 § 1), i nie ma tutaj żadnego wyjątku jeśli chodzi o spółki, w których jedynym wspólnikiem jest gmina.

Również dokumenty oznaczone przez kupców jako "dowody kosztu transportu pawilonów handlowych", o czym mowa w punkcie 23 pisma z dnia 14 kwietnia 2006 r., nie odnoszą się do gospodarowania mieniem komunalnym, gdyż dotyczą zakupu ruchomości będących własnością spółki prawa handlowego, a nie gminy. Na dodatek, zakup ten został realizowany ze środków pieniężnych skarżącego, pochodzących z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a nie ze środków pieniężnych uzyskanych od Miasta K.. Ponadto pytanie jest sformułowane w sposób małoprecyzyjny, gdyż z jego treści nie wynika, czy wnioskodawcy mają na myśli dokument zakupu jakim jest faktura VAT, czy też dokument potwierdzający poniesienie kosztów – polecenie przelewu.

Ze środków własnych, a nie Miasta K. zostały nabyte przez skarżącego pawilony handlowe, o których mowa w punkcie 22 pisma z dnia 14 kwietnia 2006 r. Dlatego ruchomości te nie stanowią majątku komunalnego, a zatem dowody ich zakupu nie mają charakteru informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Skarga podnosi, iż zgodnie z treścią art. 96 ust. 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (mającej w sprawie zastosowanie z uwagi na fakt nabycia pawilonów przez skarżącego po uprzednim przeprowadzeniu postępowania w trybie przepisów tej ustawy), jedynie protokół takiego postępowania wraz z załącznikami, do których nie należą faktury VAT, ma charakter jawny.

Nadto Spółka wskazała, iż wnioskodawcy otrzymali już – co podniesiono w odpowiedzi na skargę z dnia 17 lipca 2006 r. – odpowiedzi na pytania w piśmie z dnia 18 maja 2006 r. (oraz ostatnio w pismach z dnia 26 marca 2007 r.), w tym w szczególności otrzymali niektóre z zawnioskowanych dokumentów i to pomimo, że do materii której dotyczyły nie miały i nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Naczelny Sąd Administracyjny stosownie do art. 183 § 1 ustawy P.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W tej sprawie żadna z przesłanek nieważności, określonych w art. 183 § 2 powołanej ustawy nie wystąpiła, stąd też Sąd odwoławczy ograniczył rozpoznanie sprawy do postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów.

W sytuacji takiej jak ta, gdy skarga kasacyjna opiera się na obu podstawach z art. 174 ustawy P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny w pierwszej kolejności rozpoznaje zarzut naruszenia przepisów postępowania, gdyż dopiero po zebraniu materiału dowodowego i przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania prawidłowości przyjętej przez Sąd wykładni prawa materialnego.

Przy zarzucie naruszenia przepisów postępowania, skarga kasacyjna winna wskazywać zarzucone przepisy, zawierać opis na czym naruszenie polegało oraz wykazać, iż mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazane w skardze kasacyjnej przepisy art. 133 § 1 w zw. z art. 174 pkt 2 i art. 3 § 1 i 2 w zw. z art. 174 pkt 2 (w skardze kasacyjnej powołano błędnie ust. 2 art. 174 ustawy P.p.s.a.) nie pozwalają na dokonanie właściwej kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku. Przepis art. 133 § 1 ustawy P.p.s.a. nakazuje Sądowi wydanie wyroku po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Jak wynika z protokołu rozprawy wydanie wyroku nastąpiło po zamknięciu rozprawy, zaś Sąd powoływał się na dokumenty znajdujące się w aktach sprawy.

Postawienie tego zarzutu i połączenie go z art. 3 § 1 ustawy P.p.s.a., uprawniającym Wojewódzki Sąd Administracyjny do dokonania kontroli działalności administracji publicznej, nie było wystarczającym do oceny legalności zaskarżonego wyroku.

Zarzucając naruszenie art. 3 § 2 ustawy P.p.s.a. autor skargi kasacyjnej nie uwzględnił, iż składa się on z ośmiu punktów określających zakres kognicji sądu administracyjnego.

Związanie Sądu odwoławczego granicami skargi kasacyjnej uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ustalenie, którą z jednostek redakcyjnych § 2 art. 3 miało na uwadze skarżące Przedsiębiorstwo. Stawiając zarzut zaniechania należytej oceny przez Sąd zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów co do charakteru informacji, udostępnienia której żądały strony, prawidłowo sporządzona skarga kasacyjna winna zarzucać naruszenie art. 141 § 4 i art. 149 ustawy P.p.s.a., oprócz właściwie ustalonego punktu art. 3 § 2 ustawy, a z uwagi na złożony charakter sprawy, w której Sąd aż w 13 przypadkach zobowiązał Przedsiębiorstwo do rozstrzygnięcia wniosku o udostępnienie informacji publicznej – wskazywać zarzuty do poszczególnych punktów. Tak istotne wady w sformułowaniu zarzutów skargi uniemożliwiają kontrolę instancyjną, bowiem w okolicznościach tej sprawy, w której Sąd pierwszej instancji w sposób bardzo ogólny odniósł się do żądań stron, zaś skarga kasacyjna nie precyzuje w sposób właściwy zarzutów, kontrola instancyjna zmieniłaby swój charakter przeradzając się w rozpoznanie sprawy w takim zakresie jaki obowiązuje Sąd pierwszej instancji.

Ze względu na wady skargi kasacyjnej, jak również wady w zakresie ustalenia stanu faktycznego przez Sąd pierwszej instancji, nie jest możliwe w ramach kontroli instancyjnej odnieść się do zarzutu naruszenia art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Powołany przepis stanowi, iż każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

Jednakże, aby ocenić, czy przepis ten (i ewentualnie jeszcze inne przepisy materialnoprawne ustawy o dostępie do informacji) zostały przez Sąd naruszone, musiałby w sprawie zostać niewadliwie ustalony stan faktyczny i prawidłowo sformułowana skarga kasacyjna ze wskazaniem, które żądania stron i z jakich powodów zostały zakwalifikowane jako podlegające udostępnieniu w trybie ustawy, które z żądań stron, stanowiące informację publiczną zostały spełnione przez Przedsiębiorstwo, a którym z żądań i z jakich powodów odmówiono charakteru informacji publicznej.

Kwestionowanie charakteru informacji, której żądały strony z uwagi na to, że dotyczyły oceny stanu faktycznego nie mogło być skutecznie podniesione w ramach zarzutu naruszenia prawa materialnego. Dopiero bowiem po ustaleniu stanu faktycznego możliwym jest dokonanie kontroli procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod konkretny przepis prawa.

Z uwagi na powyższe, uznając zarzuty skargi za pozbawione trafności, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt