Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. T. na uchwałę Rady [...]. z dnia [...] października 2008 r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem [...] na lata 2008-2012 postanawia: odrzucić skargę.

S. T. pismem z 31 maja 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady [...] z dnia [...] października 2008 r., Nr [...] w przedmiocie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem [...] na lata 2008-2012, w zakresie dotyczącym załącznika Nr 1 do tej uchwały. Zdaniem skarżącego niezgodne z prawem jest włączenie w skład mieszkaniowego zasobu [...] lokali w nieruchomościach o nieuregulowanym stanie prawnym lub dla których zlecono zarządzanie nimi przez [...] a niebędących własnością, współwłasnością lub w użytkowaniu wieczystym [...].

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. Skarga na uchwałę Rady [...] z dnia [...] października 2008 r., Nr [...] w przedmiocie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem [...] na lata 2008-2012, w części dotyczącej załącznika Nr 1, została wniesiona w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej "u.s.g."). W myśl tego przepisu, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W związku z treścią w/w przepisu przed merytorycznym rozpoznaniem skargi Sąd zobowiązany jest w pierwszej kolejności do weryfikacji przesłanek jej dopuszczalności, a więc zbadania, czy skargę wniesiono w sprawie podlegającej kognicji sądów administracyjnych, czy przed jej wniesieniem skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, czy zachowany został termin do jej wniesienia oraz czy legitymuje się interesem prawnym w zaskarżeniu uchwały.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie, skarga z 31 maja 2012 r. została wniesiona po terminie, o jakim mowa w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej: "p.p.s.a.").

W przypadku skargi na akt organu jednostki samorządu terytorialnego podejmowanego w sprawach z zakresu administracji publicznej, wyczerpanie środków zaskarżenia następuje poprzez wezwanie na piśmie organu do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, stosownie do treści art. 101 ust. 1 u.s.g. Z akt sprawy wynika, że pismem z 9 stycznia 2012 r. skarżący wezwał organ do "zaprzestania naruszenia interesu na podstawie art. 101 ust. 1 oraz art. 101a ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym". Jakkolwiek podanie to zostało pierwotnie wniesione do Urzędu Miasta [...], to jednak przy piśmie z 25 stycznia 2012 r., zgodnie z właściwością, przekazane zostało do Rady [...] (27 stycznia 2012 r. – data prezentaty Biura Rady [...]), o czym S. T. został powiadomiony. W związku z powyższym, mając na uwadze przepis art. 53 § 2 p.p.s.a., skargę należało wnieść w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

Z odpowiedzi na skargę wynika, że Rada [...] nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Zatem biorąc pod uwagę datę wezwania do usunięcia naruszenia prawa, tj. 27 stycznia 2012 r. stwierdzić należy, że 60-dniowy termin zakreślony dla złożenia skargi do sądu administracyjnego upłynął w dniu 27 marca 2012 r. Jako, że skarga została złożona osobiście do organu 1 czerwca 2012 r. Sąd stwierdził, że nie został zachowany termin z art. 53 § 2 p.p.s.a.

Wyjaśnić bowiem należy, że z przepisu art. 53 § 2 p.p.s.a. wynika, że już z dniem wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa rozpoczyna bieg termin sześćdziesięciu dni do wniesienia skargi, mimo że sprawa udzielenia odpowiedzi na to wezwanie jest otwarta. W okresie biegu tego terminu organ może udzielić odpowiedzi na wezwanie i w takim przypadku dalszy bieg tego terminu staje się bezprzedmiotowy, ponieważ od dnia doręczenia odpowiedzi na wezwanie, rozpoczyna bieg termin trzydziestu dni na złożenie skargi do Sądu. Jeżeli natomiast w tym okresie organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, to nieprzerwanie biegnie termin sześćdziesięciu dni, liczony od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa (por. uchwała NSA z 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OPS 2/07, cbois.nsa.gov.pl).

Ponadto zaznaczenia wymaga, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest czynnością prawną, która przysługuje danemu podmiotowi jednokrotnie, co oznacza, że następne pisma w tej samej sprawie, pochodzące od tego samego podmiotu, są bezskuteczne. Nie są wezwaniami w rozumieniu przepisu art. 101 ust. 1 u.s.g. Wezwanie jest bowiem czynnością procesową powodującą wszczęcie postępowania mającego na celu autoweryfikację uchwały organu gminy wskazanej w tym wezwaniu, które konkretyzuje podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone i uchwałę za przyczyną której to się stało. Zatem, nie można tej instytucji traktować jak czynności niewywołującej żadnych skutków prawnych, która może być powtarzana wielokrotnie bez ograniczeń. Taki pogląd pozbawiałby owe wezwanie znaczenia prawnego. Ponadto, takie rozumienie wezwania stawiałoby wnoszących skargi do sądu administracyjnego na podstawie tego przepisu w pozycji uprzywilejowanej wobec innych podmiotów wnoszących skargi na podstawie innych przepisów. Byłoby to sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wszystkich podmiotów wobec prawa.

Wskazany pogląd, że wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, określone w art. 101 ust. 1 u.s.g., przysługuje danemu podmiotowi jednokrotnie jest powszechnie podzielany w orzecznictwie (postanowienia NSA z 24 lipca 2012 r., I OSK 1656/12, z 6 lipca 2012 r., I OSK 1516/12, z 13 marca 2012 r., II OSK 596/12, z 2 czerwca 2011 r., I OSK 895/11, z 11 maja 2011 r., II OSK 744/11, z 3 marca 2011 r., II OSK 202/11, z 13 stycznia 2011 r., II OSK 2488/10, z 25 maja 2009 r. II OSK 769/09, z 16 grudnia 2008 r. II OSK 552/08 oraz postanowienie składu siedmiu sędziów NSA z 24 czerwca 2002 r., OSA 2/02, publ. ONSA 2003/1/2).

W związku z powyższym tożsame pismo z 25 kwietnia 2012 r., potraktowane przez skarżącego jako wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jest bezskuteczne wobec wcześniejszego wezwania z 9 stycznia 2012 r., przekazanego Radzie [...] 27 stycznia 2012 r. Tym samym skarga z 31 maja 2012 r. została wniesiona po terminie i nie mogła być merytorycznie rozpoznana, co oznacza również, że nie mogły być przedmiotem rozważań Sądu sformułowane w niej zarzuty odnoszące się do ustanowionych tym aktem przepisów.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.