Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi P. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na decyzję Wojewody z dnia 25 sierpnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie budowy obiektu budowlanego oddala skargę.

A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Wojewody z dnia 25 sierpnia 2017 r., nr [..], utrzymującą w mocy decyzję Starosty z dnia 18 maja 2017 r. o wniesieniu sprzeciwu w sprawie zamiaru budowy mobilnej stacji bazowej telefonii komórkowej na terenie działki nr [..], położonej w K., objętego zgłoszeniem skarżącej z 28 kwietnia 2017 roku.

Zaskarżoną decyzję podjęto w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Dnia 28 kwietnia 2017 r. do Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa Powiatowego wpłynęło pismo A. zgłaszającej zamiar budowy tymczasowego obiektu budowlanego (mobilnej stacji bazowej telefonii komórkowej) na terenie działki nr [..] położonej w K.

Starosta– decyzją z 18 maja 2017 r., wydaną na podstawie

art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.; w skrócie - "Prawo budowlane") zgłosił sprzeciw w sprawie zamiaru budowy powyższego obiektu budowlanego.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że budowa przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej jest niezgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z uchwałą nr V/48/2007 Rady Miejskiej z dnia 28 lutego 2007 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy miasta W., oznaczonego symbolem K-3, (Dz. Urz. Woj. z 2007 r., nr 125, poz. 2239; w skrócie "plan miejscowy"), na terenie oznaczonym: 2 US - teren usług sportu i rekreacji, na którym położona jest działka nr [..], obowiązuje zakaz lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej.

W odwołaniu od tej decyzji A. wniosła o jej uchylenie wskazując, że plan miejscowy przywołany przez organ został uchwalony w 2007 roku, a zatem powinien być wykładany z uwzględnieniem treści art. 46 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1537 ze zm.; w skrócie jako "ustawa z dnia 7 maja 2010 r."). A to z kolei oznacza, że zakaz lokalizacji stacji bazowych ustalony w planie miejscowym nie powinien obecnie uniemożliwiać lokalizacji stacji bazowej na ww. terenie.

Zaskarżoną w tej sprawie decyzją z dnia 25 sierpnia 2017 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257), Wojewoda utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu Wojewoda stwierdził, że zaplanowana przez inwestora budowa nie narusza ustaleń planu miejscowego. Jak wyjaśnił bowiem, uznać należy, że zgodnie z art. 46 ust. 1 w zw. z art. 75 ustawy z dnia 7 maja 2010 r., gdy przedsiębiorca telekomunikacyjny chce zrealizować inwestycję celu publicznego z zakresu łączności publicznej na terenie objętym planem miejscowym uchwalonym przed 17 lipca 2010 roku, a istniejące zapisy planu zawierają zakazy uniemożliwiające lokalizowanie tych inwestycji, to organ załatwiający sprawę inwestycji z zakresu łączności publicznej jest obowiązany do pominięcia zapisów planu miejscowego, które wprowadzają takie ograniczenia, pod warunkiem, że taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Wojewoda zwrócił jednak uwagę, że w tej sprawie należy ocenić również, czy planowana inwestycja - mobilna stacja telefonii komórkowej, przewidziana do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce po 180 dniach, faktycznie jest tymczasowym obiektem budowlanym, niepołączonym trwale z gruntem, którego budowa, na podstawie

art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego, wymaga jedynie zgłoszenia odpowiedniemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej.

Organ odwoławczy, po przeanalizowaniu materiału dowodowego, stwierdził, że realizacja ww. inwestycji wymaga uzyskania pozwolenia na budowę z tego względu, że obiekt ten jest trwale związany z gruntem, a w konsekwencji nie podlega zwolnieniu z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego.

Organ nie zgodził się z inwestorem, że projektowana stacja bazowa telefonii komórkowej nie jest obiektem trwale związanym z gruntem z uwagi na usytuowanie masztu z antenami sektorowymi i anteną radioliniową na mobilnej przyczepie. Jak wskazał bowiem Wojewoda, z dołączonych do zgłoszenia rysunków (Arkusz nr 2) wynika, że przyczepa, na której umieszczony zostanie maszt z antenami, będzie stanowić całość i jako taka będzie "unieruchomiona" i trwale połączona z gruntem poprzez elementy konstrukcyjne, które w oczywisty sposób muszą być na tyle mocne i stabilne, aby zapobiegać jakimkolwiek ruchom przyczepy oraz masztu, będących częścią stacji bazowej jako obiektu budowlanego. Zdaniem Wojewody jest oczywiste, że w przypadku masztu (z antenami) o znacznej wysokości 30 m, usytuowanego na przyczepie, niezbędne jest - przede wszystkim ze względów bezpieczeństwa, jak

i w celu umożliwienia prawidłowego funkcjonowania (zgodnie z przeznaczeniem) stacji - trwałe związanie z gruntem całego obiektu budowlanego.

Organ odwoławczy wyjaśnił przy tym, że dla przyjęcia trwałego związania z gruntem nie ma znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów, czy też wielkość zagłębienia w gruncie. Trwale związane z gruntem są bowiem również budowle posadowione na powierzchni gruntu, jednak w sposób uniemożliwiający ich przemieszczanie. A zatem cecha "trwałego związania z gruntem" sprowadza się do posadowienia obiektu na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym, mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie w inne miejsce. Na tej podstawie można więc sformułować konkluzję, że o trwałym związaniu obiektu budowlanego z gruntem przesądzają przede wszystkim jego cechy konstrukcyjne (por. wyrok NSA z dnia 5 stycznia 2016 roku, sygn. akt II OSK 1052/14).

Reasumując, Wojewoda uznał przedmiotową stację bazową telefonii komórkowej za obiekt tymczasowy, przewidziany do rozbiórki przed upływem 180 dni od daty określonej w zgłoszeniu (tu od dnia 30 września 2017 roku), lecz trwale związany z gruntem, który - jak wynika z treści art. 29 ust 1 pkt 12 Prawa budowlanego, nie został objęty zwolnieniem od konieczności uzyskania pozwolenia na budowę. Jego budowa

– zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, wymaga zatem uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Dlatego też zasadne było wniesienie sprzeciwu zgodnie z dyspozycją art. 30 ust 6 pkt 1 Prawa budowlanego. Sprzeciw zawarty w decyzji Starosty był zatem zasadny, chociaż z innych względów niż wskazane w tej decyzji.

W skardze na powyższą decyzję Wojewody skarżąca A. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty. Zaskarżanej decyzji zarzuciła naruszenie:

- art. 29 ust. 1 pkt 12 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a Prawa budowlanego poprzez uznanie, że posadowienie obiektu budowlanego na gruncie w sposób stabilny stanowi "trwałe połączenie z gruntem" uniemożliwiające wykonanie planowanej tymczasowej mobilnej stacji bazowej jedynie na podstawie zgłoszenia robót budowlanych,

- art. 6 i 7 k.p.a. na skutek braku działania na podstawie przepisów prawa i stania na straży praworządności.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że każdy obiekt budowlany, w tym również obiekt budowlany nietrwale połączony z gruntem, musi być bezwarunkowo realizowany w taki sposób, aby nie było możliwe jego łatwe przesunięcie, przeniesienie lub zniszczenie pod wpływem niesprzyjających warunków atmosferycznych. Dotyczy to także tych obiektów, które przez samego ustawodawcę zostały wskazane jako przykładowe tymczasowe obiekty budowlane niepołączone trwale z gruntem

(art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego). Wszystkie te obiekty muszą być w taki sposób posadowione, aby na skutek działania czynników atmosferycznych nie doszło do uszkodzenia ich samych, bądź też aby nie wyrządziły szkody (czy to w mieniu, czy też na osobie). Obowiązek stabilnego posadawiania obiektów wynika wprost

z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a Prawa budowlanego. Z przywołanego w tym przepisie załącznika I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011

z 9 marca 2011 r. ustanawiającego zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz. Urz. UE L 88 z 4 kwietnia 2011 r., str. 5 ze zm.), wynika, że prawodawca unijny w zakresie nośności i stateczności wskazał, iż obiekty budowlane muszą być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby obciążenia mogące na nie działać podczas ich budowy i użytkowania nie prowadziły do: zawalenia się całego obiektu budowlanego lub jego części, znacznych odkształceń o niedopuszczalnym stopniu, uszkodzenia innych części obiektów budowlanych, urządzeń lub zamontowanego wyposażenia w wyniku znacznych odkształceń elementów nośnych konstrukcji, uszkodzenia na skutek wypadku w stopniu nieproporcjonalnym do wywołującej go przyczyny. Co więcej, w załączniku tym prawodawca unijny podkreślił, że obiekty muszą być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby nie stwarzały niedopuszczalnego ryzyka wypadków lub szkód w użytkowaniu lub w eksploatacji. Prawodawca unijny - wprowadzając powyższe wymagania - zmierzał do tego, aby obiekty budowlane były projektowane i wykonywane właśnie w taki sposób, aby nie było możliwe "ich przemieszczanie" i aby "zapewnić im stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym, mogącym je zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie w inne miejsce".

To z kolei oznacza, że zacytowane kryteria nie mogą w żaden sposób przesądzać tego, czy dany obiekt wymaga pozwolenia na budowę, czy też wystarczające jest jedynie zgłoszenie jego posadowienia, skoro każdy obiekt budowlany kryteria te winien spełniać, w tym również obiekty budowlane tymczasowe trwale połączone z gruntem, jak i obiekty budowlane tymczasowe nietrwale połączone z gruntem.

Skarżąca podkreśliła przy tym, że warunek nośności i stateczności konstrukcji, czyli przeciwdziałanie czynnikom zewnętrznym mogącym zniszczyć, przesunąć lub przemieścić obiekt w inne miejsce, może być realizowane różnorako, w zależności od cech konstrukcyjnych obiektu i jego przeznaczenia. Dlatego też skarżąca stoi na stanowisku, że za trwale związane z gruntem należałoby uznać obiekty budowlane, dla których w toku projektowania i budowy tegoż obiektu taki trwały związek został zapewniony (stworzony) poprzez wykonanie badań gruntu, wykonanie obliczeń geotechnicznych warunków posadowienia oraz takie ukształtowanie konstrukcji obiektu (fundamentów), aby takowe założenia geotechniczne spełniały, przy czym takie obiekty winny być posadowione za pomocą fundamentu przekazującego obciążenia od konstrukcji obiektu na nośne warstwy gruntu, realizowane z użyciem specjalistycznego sprzętu budowlanego i wykonaniem prac ziemnych, a których demontaż wiąże się z użyciem ciężkiego sprzętu budowlanego i zazwyczaj zniszczeniem elementów konstrukcyjnych podczas demontażu. Natomiast za nietrwale związane z gruntem winny być uznane obiekty budowlane posadowione za pomocą elementów konstrukcyjnych, których posadowienie nie wymaga wykonania badań geotechnicznych i obliczeń statycznych przeniesienia obciążeń z konstrukcji obiektu na grunt, realizowanych zazwyczaj na wierzchnią warstwę gruntu (a nie na warstwy nośne), zaprojektowanych do użytkowania w jednym miejscu na okres krótszy niż 180 dni, realizowanych bez użycia specjalistycznego sprzętu budowlanego, którego demontaż nie prowadzi do uszkodzenia elementów obiektu budowlanego przekazujących obciążenie na grunt, i które są wielokrotnie wykorzystywane w innych miejscach. Planowany przez skarżącą obiekt budowlany będzie stabilnie posadowiony na gruncie (rozumiany jako w sposób bezpieczny), co nie oznacza, że z tym gruntem połączony będzie trwale.

Skarżąca wskazała nadto, że w Prawie budowlanym nie wyjaśniono precyzyjnie na czym trwałość związania z gruntem polega, co umożliwia skorzystanie z interpretacji tego zapisu poczynionych na gruncie innych ustaw, np. Kodeksu cywilnego, który odnosi się do trwałości związania z gruntem przy definiowaniu nieruchomości oraz części składowych gruntu. W świetle prawa cywilnego istnieją dwie przesłanki kwalifikacji obiektu jako trwale związanego z gruntem: sposób fizycznego połączenia - brak możliwości odłączenia obiektu bez jego uszkodzenia oraz brak wzniesienia obiektu do przemijającego użytku. W okolicznościach niniejszej sprawy jak najbardziej będzie możliwe odłączenie obiektu bez jego uszkodzenia (i wykorzystanie go w innym miejscu i to wielokrotnie), a nadto obiekt wznoszony miałby być jedynie do przemijającego użytku.

Z uwagi na wszystkie poczynione powyżej uwagi skarżąca stoi na stanowisku, że przewidziany przez nią w projekcie sposób montażu masztu powoduje, że nie może być traktowany jako "trwale połączony" z gruntem.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację sformułowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2188), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi - ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi - przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu.

W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; zwanej dalej "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie zaś do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że nie narusza ona przepisów prawa w stopniu, który uzasadniałby uwzględnienie skargi i podjęcie rozstrzygnięcia na podstawie art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd nie stwierdził nieprawidłowości zarówno co do ustalenia przez Wojewodę stanu faktycznego sprawy, jak i w zakresie zastosowania do niego przez organ odwoławczy przepisów prawa. Z tego też powodu Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli legalności w niniejszej sprawie objęto decyzję Wojewody, który utrzymał w mocy decyzję Starosty o wniesieniu sprzeciwu wobec inwestycji zgłoszonej przez skarżącą.

Zgodnie z treścią zgłoszenia, inwestycja polegać ma na "budowie tymczasowego obiektu budowlanego niepołączonego w sposób trwały z gruntem i przewidzianego do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie nie późniejszym niż przed upływem 180 dni od dnia rozpoczęcia budowy (...) o następującej charakterystyce: tymczasowa mobilna stacja bazowa telefonii komórkowej. Stacja w postaci przyczepy samojezdnej i zamontowanego na niej masztu o wys. 30 m. Na maszcie zaplanowano montaż 3 szt. anten sektorowych (...) i jednej anteny radioliniowej (...)" wraz ze złączem pomiarowym podłączonym do istniejącego złącza kablowego na działce nr [..].

Wojewoda - w oparciu o opis zgłoszonej inwestycji zawarty w zgłoszeniu oraz treść załączonych do niego dokumentów, procedując w zgodzie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.), zwanej dalej "Prawem budowlanym", dokonał prawidłowej kwalifikacji prawej tego obiektu. Przy czym zwrócić należy uwagę, że przedmiotem tej oceny była inwestycja w kształcie przedstawionym w zgłoszeniu. Dokonując tej oceny, organ architektoniczno – budowlany nie był związany subiektywną oceną zgłaszającego co do kwalifikacji prawnej projektowanego obiektu. Jego obowiązkiem było bowiem dokonanie samodzielnej kwalifikacji prawnej obiektu, co też w niniejszej sprawie Wojewoda prawidłowo uczynił.

Przepis art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego stanowi, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 - 31. Artykuł 29 ust. 1 Prawa budowlanego zawiera katalog przypadków, w których roboty budowalne, polegające na budowie, nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę. Wśród nich w punkcie 12 wskazano budowę "tymczasowych obiektów budowlanych, niepołączonych trwale z gruntem i przewidzianych do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1, ale nie później niż przed upływem 180 dni od dnia rozpoczęcia budowy określonego w zgłoszeniu".

W art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego ustawodawca przewidział zaś, że wykonywanie robót budowlanych, o których mowa m.in. w art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego, wymaga zgłoszenia organowi administracji architektoniczno-budowlanej. Jak wynika z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, który odsyła do art. 29–31, zgłoszenie jest rozwiązaniem alternatywnym dla pozwolenia na budowę, odstępstwem od zasady wyrażonej w art. 28 ust. 1 tej ustawy.

Dokonanie zgłoszenia rodzi pomiędzy zgłaszającym (inwestorem) a właściwym organem określony stosunek prawny, dla powstania którego podstawę stanowią przepisy Prawa budowlanego. Inwestor dokonuje zgłoszenia, gdyż w jego subiektywnym przekonaniu oraz ze względu na planowane zamierzenie budowlane tego wymagają przepisy, taki obowiązek wynika z ustawy Prawo budowlane. Natomiast po stronie organu, do którego wpłynęło zgłoszenie, istnieje obowiązek sprawdzenia czy objęte zgłoszeniem budowa lub roboty budowlane podlegają zgłoszeniu zgodnie

z art. 29 w zw. z art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego, czy ustalenie tego jest możliwe na podstawie załączonych dokumentów oraz czy nie mają miejsca inne okoliczności wymienione w art. 30 ust. 6 i 7 Prawa budowlanego, wykluczające zgłoszenie jako prawną formę powiadomienia organu, pozwalającą na rozpoczęcie robót budowlanych.

Sprawdzenie wszystkich tych okoliczności przez organ jest niezbędne, gdyż na tej podstawie organ może ewentualnie nałożyć na inwestora obowiązek uzupełnienia zgłoszenia albo wnieść sprzeciw czy też nałożyć obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd nie dostrzegł uchybień w realizacji przez Wojewodę obowiązków ustawowych związanych z rozpoznaniem wniesionego zgłoszenia. Organ odwoławczy prawidłowo procedował w trybie szczególnej procedury zgłoszeniowej uregulowanej w przepisach Prawa budowlanego i w ich świetle ocenił inwestycję objętą zgłoszeniem.

Skarżąca uważa, że przedmiotowa stacja bazowa stanowi tymczasowy obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, i dlatego wskazuje, że jej budowa podlega wyłącznie obowiązkowi zgłoszenia organowi architektoniczno-budowlanemu. Takiej argumentacji nie podziela Sąd orzekający w niniejszej sprawie, w pełni przychylając się do stanowiska organu odwoławczego zaprezentowanego w zaskarżonej decyzji.

Istotną kwestią dla klasyfikacji danego obiektu budowlanego jako obiektu wskazanego w art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego jest sposób związania z gruntem takiego obiektu.

W ocenie Sądu - o tym czy dany obiekt budowlany jest trwale połączony (związany) z gruntem czy też nie, decyduje nie tyle sposób i metoda związania z gruntem, technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia tego obiektu budowlanego w inne miejsce, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 czerwca 2017 r., sygn. II OSK 2471/15, wyrok dostępny na stronie https://orzeczenia.nas.gov.pl; zob. także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie /dotyczący takiego rozumienia cechy trwałego związania z gruntem obiektu budowalnego/ z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. VII SA/Wa 1099/16, LEX nr 2289694).

W przedmiotowej sprawie zebrany materiał dowodowy, w tym opis stacji bazowej zawarty w zgłoszeniu oraz załączone do zgłoszenia dokumenty, w szczególności wskazany przez Wojewodę "Arkusz 2 - widok masztu", obrazują zarówno wielkość planowanego obiektu, jak i sposób osadzenia obiektu na gruncie, które świadczą – także w ocenie Sądu, o jego trwałym związaniu z gruntem. Rację ma bowiem Wojewoda, że znaczna wysokość masztu projektowanej stacji bazowej – 30 metrów oraz jej konstrukcja (uwidoczniona na Arkuszu nr 2 załączonym do zgłoszenia) świadczą o tym, że za trwałym związaniem przedmiotowej stacji bazowej z gruntem przemawiają wymogi bezpieczeństwa. Parametry techniczne tego obiektu budowlanego, a zwłaszcza wysokość całej konstrukcji (30 m) i niewielka – w proporcji do wysokości masztu, długość samej platformy (5 m), na której maszt ma być umieszony, oraz sposób związania z gruntem masztu (także uwidoczniony na Arkuszu nr 2) za pomocą czterech odciągów - przymocowanych do czterech elementów stabilizujących, umieszczonych bezpośrednio na gruncie, nie pozwala na odmienną jego kwalifikację i uznanie, że realizacja tej stacji bazowej stanowić będzie budowę, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego. Bezpieczeństwo konstrukcji przedmiotowej stacji bazowej zapewniają bowiem m.in. odciągi, które – dla jej prawidłowego - bezpiecznego posadowienia, muszą być trwałe związane z gruntem.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie w pełni uzasadnione jest zatem twierdzenie organu odwoławczego, że przedmiotowa stacja bazowa jest trwale związana z gruntem, pomimo że z Arkusza nr 2 (widok masztu) nie wynika aby jej elementy, do których zostaną zamontowane odciągi, były położone choćby częściowo poniżej poziomu gruntu. Cecha "trwałego związania z gruntem" sprowadza się bowiem do posadowienia obiektu na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym, mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie na inne miejsce. O tym, czy dany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem, nie decyduje zatem metoda i sposób związania z gruntem, ale to czy wielkość konkretnego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania z gruntem (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lutego 2014 r., sygn. II OSK 2989/12 i orzeczenia tam przywołane, tj. wyroki NSA z: dnia 23 czerwca 2006 r.,

sygn. II OSK 923/05; z dnia 25 maja 2007 r., sygn. II OSK 1509/06; z dnia 11 września 2008 r., sygn. II OSK 982/07; z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 680/07; z dnia 10 marca 2008 r., sygn. II OSK 186/07; z dnia 3 września 2009 r.,

sygn. II OSK 1331/08; z dnia 1 października 2009 r., sygn. II OSK 1461/08; z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. II OSK 25/10, dostępne na stronie https://orzeczenia.nas.gov.pl; zawarta w tych wyrokach wykładnia pojęcia "trwałego związania z gruntem" obiektu budowlanego jest uniwersalna, winna zatem znaleźć zastosowanie także w tej sprawie).

Z tych przyczyn Sąd nie podziela stanowiska skarżącej, zgodnie z którym za trwale związane z gruntem należałoby uznać tylko te obiekty budowlane, dla których w toku projektowania i budowy obiektu taki trwały związek został zapewniony poprzez wykonanie badań gruntu, wykonanie obliczeń geotechnicznych warunków posadowienia oraz takie ukształtowanie konstrukcji obiektu - fundamentów, aby takowe założenia geotechniczne spełniały, a zatem takie, które są posadowione za pomocą fundamentu przekazującego obciążenia od konstrukcji obiektu na nośne warstwy gruntu, realizowane z użyciem specjalistycznego sprzętu budowlanego i wykonaniem prac ziemnych, a których demontaż wiąże się z użyciem ciężkiego sprzętu budowlanego i zazwyczaj zniszczeniem elementów konstrukcyjnych podczas demontażu.

Reasumując, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że organ II instancji, po przeanalizowaniu konstrukcji, rozmiaru i sposobu posadowienia przedmiotowej stacji bazowej, prawidłowo stwierdził, że jej wykonanie wymagało pozwolenia na budowę. Nie ulega bowiem wątpliwości, że jest to obiekt budowlany trwale związany z gruntem, a zatem jego budowa – zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego – wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, organ odwoławczy zweryfikował zgłoszony obiekt budowlany prawidłowo kierując się przepisami Prawa budowlanego i na ich podstawie sformułował prawidłowe wnioski, znajdujące oparcie w aktach sprawy. Nie naruszył zatem wskazywanych w skardze przepisów art. 6 i art. 7 k.p.a.

Wobec prawidłowej kwalifikacji prawnej przedmiotowej stacji bazowej jako obiektu budowlanego trwale związanego z gruntem, objętego wymogiem uzyskania pozwolenia na budowę, nie mogły odnieść skutku również podniesione w skardze zarzuty naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego.

Zdaniem Sądu, ujawnione w sprawie okoliczności faktyczne wyczerpały hipotezę przepisu art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego, który stanowi, że organ administracji architektoniczno-budowlanej wnosi sprzeciw, jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Z uwagi na powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku - na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę jako bezzasadną.