Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska,, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi A. N. na czynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania świadectwa służby 1. uchyla czynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania skarżącemu A. N. świadectwa służby, 2. zobowiązuje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. do niezwłocznego wydania skarżącemu A. N. świadectwa służby, 3. oddala wniosek skarżącego A. N. o przyznanie zwrotu kosztów postępowania.

U Z A S A D N I E N I A

Skarga została wywiedziona na podstawie następujących okoliczności.

Skarżący A. N. do dnia 28 lutego 2017 r. pełnił służbę w Izbie Celnej w B. na stanowisku specjalisty Służby Celnej w stopniu rachmistrza celnego. W dniu 13 maja 2017 r. skarżącemu doręczono pismo Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia 10 maja 2017 r., w którym na mocy art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), otrzymał on propozycję zatrudnienia w ramach korpusu służby cywilnej w Izbie Administracji Skarbowej w B. z dniem 1 czerwca 2017 r. W dniu 16 maja 2017 r. skarżący przyjął złożoną mu propozycję zatrudnienia.

Następnie w dniu 24 maja 2017 r. skarżący wystąpił do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z wnioskiem o wydanie świadectwa służby. W odpowiedzi na powyższe organ w piśmie z dnia 31 maja 2017 r. poinformował, że zgodnie z art. 188 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1947 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa o KAS) funkcjonariusz otrzymuje świadectwo służby m.in. w sytuacji zwolnienia ze służby. W przypadku przyjęcia propozycji zatrudnienia przez funkcjonariusza, z dniem określonym w propozycji, dotychczasowy stosunek służby, z godnie z art. 171 ust. 1 pkt 2 ustawy, przekształca się w stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony lub określony. W tym przypadku ustawa nie przewiduje, że przekształcenie stosunku służbowego w stosunek pracy traktuje się jak zwolnienie ze służby. W związku z tym nie dochodzi do zwolnienia ze służby a tym samym brak jest podstaw prawnych do wydania świadectwa służby.

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2018 r. skarżący, powołując się na art. 20 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r., poz. 13210) oraz art. 174 ust. 10 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, ponownie wezwał organ do wydania świadectwa pracy.

W odpowiedzi na powyższe organ w piśmie z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] poinformował, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 października 2009 r. w sprawie świadectwa służby funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej (Dz.U. z 2009 nr 182, poz. 1420 ze zm.) świadectwo służby wydaje kierownik jednostki organizacyjnej, w przypadkach: ustania stosunku służbowego, zwolnienia ze służby, wygaśnięcia stosunku służbowego. wydalenia ze służby na podstawie orzeczenia dyscyplinarnego. Przyjęcie w dniu 16 maja 2017 r. przez skarżącego propozycji zatrudnienia w ramach korpusu służby cywilnej w Izbie Administracji Skarbowej w B. od dnia 1 czerwca 2017 r. doprowadziło do przekształceń określonych w art. 171 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, nie powodując skutków wymienionych w przywołanym rozporządzeniu. Wskazano również, ze przekształcenie stosunku służbowego skarżącego w stosunek pracy nastąpiło z dniem 1 czerwca 2017 r., natomiast zmiany w ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej wprowadzone art. 20 ustawy z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

Złożony przez A. N. w Sądzie Rejonowym w S. pozew przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej w B. o wydanie świadectwa służby został odrzucony postanowieniem z dnia [...] czerwca 2018 r. wydanym w sprawie [...]. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że powództwo o wydanie świadectwa służby w realiach sprawy niniejszej w istocie stanowi skargę na bezczynność organu polegającą na niewydaniu świadectwa służby. Roszczenie to może być dochodzone w postępowaniu sądowo- administracyjnym, nie zaś przed sądem powszechnym. W konkluzji Sąd stwierdził, że przedstawione w rozpoznawanej sprawie żądanie nie ma charakteru roszczenia z zakresu prawa pracy, lecz kwalifikuje sprawę jako sprawę z zakresu administracji publicznej, dlatego też należało odrzucić pozew z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 K.p.c. Końcowo Sąd pouczył, że postanowienie to nie zamyka powodowi drogi do wystąpienia z roszczeniem do właściwego sądu administracyjnego.

Wobec powyższego skarżący A. N. złożył do sądu administracyjnego skargę na odmowę wydania świadectwa służby i wniósł o zobowiązanie organu do wydania takiego świadectwa. W uzasadnieniu skargi podniósł, że wydanie świadectwa służby jest obowiązkiem ustawowym organu wynikającym z art. 174 ust. 10 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej oraz art. 20 pkt 3 ustawy o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł przede wszystkim o jej odrzucenie, gdyż sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Organ podniósł, że kontroli sądowoadministracyjnej podlega decyzja wydana w wyniku postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. W związku z tym, że żądanie wydania świadectwa służby nie mieści się w kategorii spraw spornych wymienionych w art. 276 ust. 1 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego i powinna podlegać odrzuceniu stosownie do art. 58 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Z kolei uzasadniając wniosek o oddalenie skargi organ podał, że przyjęcie przez funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej przedstawionej mu propozycji zatrudnienia oznacza, że zgodnie z art. 171 ust. 1 pkt 2 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej z dniem określonym w propozycji dotychczasowy stosunek służbowy uległ przekształceniu w stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Ustawa nie przewiduje, że przekształcenie stosunku służbowego w stosunek pracy traktuje się jak zwolnienie ze służby. W związku z tym nie dochodzi do zwolnienia ze służby, tym samym brak jest podstaw prawnych do wydania świadectwa służby. Uprawnienie do niezwłocznego otrzymania świadectwa służby przysługuje zgodnie z art. 188 ust.1 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej funkcjonariuszom zwolnionym bądź wydalonym ze służby oraz takim, których stosunek służbowy wygasł. Funkcjonariusze, których stosunek służby przekształcił się z dniem 1 czerwca2017 r. w stosunek pracy, nie byli objęci regulacją zawartą w art. 174 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej w brzmieniu zmienionym od 1 stycznia 2018 r. przez art. 20 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 2017 r. Reasumując organ stwierdził, że w dacie przekształcenia stosunku służby funkcjonariuszy w stosunek pracy w 2017 r. brak było podstaw do wydania w takiej sytuacji świadectwa służby, podstawa prawna zaistniała dopiero z dniem 1 stycznia 2018 r., tj. z dniem wejścia w życie zmiany w ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej. Z uwagi na fakt, że ww. ustawa nie zawiera przepisów odnoszących się do okresu sprzed wejścia w życie, zdaniem organu uregulowanie zawarte w art. 174 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej w brzmieniu zmienionym od 1 stycznia 2018 r. nie ma zastosowania do sytuacji zaistniałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do wniosku organu o odrzucenie skargi z powodu braku właściwości sądu administracyjnego. Odrzucenie skargi w sprawie niniejszej nie jest dopuszczalne z uwagi na treść art. 58 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej powoływana jako P.p.s.a.). Zgodnie z jego brzmieniem sąd administracyjny nie może odrzucić skargi, gdy w jego ocenie sprawa nie należy do właściwości tego sądu, jeżeli w tej sprawie sąd powszechny uznał się za niewłaściwy. Sąd administracyjny nie może zatem odrzucić skargi z powodu, o którym mowa w art. 58 § 1 pkt 1 (tj. gdy sprawa nie należy do jego właściwości), jeżeli w tej sprawie sąd powszechny uznał się za niewłaściwy. W orzecznictwie i piśmiennictwie podkreśla się, że przedmiotowy przepis zawiera unormowanie, które ma zapobiegać negatywnym sporom o właściwość między sądami administracyjnymi i sądami powszechnymi. Stanowi on bowiem szczególną podstawę właściwości sądów administracyjnych (właściwość delegacyjną), obligującą sąd administracyjny do rozstrzygnięcia danej sprawy (vide: postanowienia NSA z 6 października 2010 r., II OSK 1912/10 oraz z 22 stycznia 2016 r., II GSK 2746/15, pub. CBOSA).

Jak wynika z akt sprawy niniejszej Sąd Rejonowy w S. odrzucił pozew A. N. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej w B. o wydanie świadectwa służby. W ocenie Sądu powszechnego do dochodzenia przedmiotowego roszczenia właściwe jest postępowanie w przedmiocie bezczynności organu. Wobec powyższego sąd administracyjny był związany wskazanym postanowieniem sądu powszechnego w zakresie określenia sądu właściwego do rozpoznania przedmiotowej sprawy i nie mógł odrzucić skargi z uwagi na swoją niewłaściwość. Nadmienić przy tym należy, że w ocenie Sądu rozpoznającego sprawę niniejszą żądanie wydania świadectwa służby jest roszczeniem, które powinno być dochodzone przed sądem pracy. Jak bowiem stanowi art. 277 ustawy o KAS, spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w art. 276 ust. 1 ww. ustawy rozpatruje sąd właściwy w spawach z zakresu prawa pracy. Skarżący obecnie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w ramach korpusu służby cywilnej, ale swoje roszczenie (dotyczące wydania świadectw służby) wywodzi ze stosunku służbowego, w którym pozostawał jako funkcjonariusz do dnia 31 maja 2017 r. Żądanie wydania świadectwa służby nie mieści się w kategorii spraw spornych wymienionych w art. 276 ust. 1 ustawy o KAS, co oznacza możliwość i dopuszczalność jego dochodzenia przed sądem powszechnym, nie zaś administracyjnym.

Wymaga podkreślenia, że Sąd w sprawie niniejszej zakwalifikował skargę nie jako skargę na bezczynność organu w przedmiocie wydania świadectwa służby w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., ale jako skargę na czynność w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Organ w sprawie niniejszej nie pozostawał bowiem w bezczynności lecz w piśmie z dnia [...] maja 2018 r. nr [...], po ponownym wezwaniu do wydania świadectwa służby, odmówił wydania tego świadectwa. W ocenie Sądu odmowa wydania świadectwa służby ma cechy czynności o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. jako, że dotyczy uprawnienia skarżącego wynikającego z przepisów prawa.

Przechodząc do uzasadniania merytorycznego podać należy, że art. 165 ust. 7 ustawy– Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej wprowadzał uprawnienie Dyrektorów jednostek KAS do składania odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do 31 maja 2017 r. pisemnych propozycji określających nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, przy uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji i przebiegu dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowego miejsca zamieszkania.

Poza sporem pozostaje, że skarżącemu przedstawiono propozycję o której mowa w art. 165 ust. 7 ustawy. A mianowicie w piśmie z dnia 10 maja 2017 r. zaproponowano mu zatrudnienie w ramach korpusu służby cywilnej w Izbie Administracji Skarbowej w B. z dniem 1 czerwca 2017 r. Skarżący przyjął tę propozycję. Tym samym – zgodnie z art. 171 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej jego dotychczasowy stosunek służby w służbie stałej przekształcił się w stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Nadmienić należy, że w sytuacji, gdyby skarżący w terminie do 31 maja 2017 r. nie otrzymał pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, bądź gdyby po otrzymaniu propozycji złożył oświadczenie o odmowie jej przyjęcia – wówczas jego stosunek służbowy wygasłyby (art. 170 ust. 1 ustawy), przy czym w opisanej sytuacji wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza należałoby traktować jak zwolnienie ze służby (art. 170 ust. 3).

Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej w art. 159 uchyliły ustawę z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (tj. Dz.U. 2016 r., poz. 1799). Ww. ustawa o Służbie Celnej w art. 111 regulowała kwestie dotyczące wydawania świadectw służby. Mianowicie: art. 111 ust. 1 statuował obowiązek wydania niezwłocznie świadectwa służby funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, wydalonemu ze Służby Celnej na podstawie prawomocnego orzeczenia kary dyscyplinarnej, lub funkcjonariuszowi którego stosunek służbowy wygasł. Z kolei ust. 4 art. 111 zawierał delegację ustawową do wydania przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych rozporządzenia określającego szczegółowe dane, które powinno zawierać świadectwo służby, tryb wydawania i dokonywania jego sprostowań, informacje zamieszczane w świadectwie na żądanie funkcjonariusza oraz wzór formularza świadectwa służby. Finalnie w dniu 28 października 2009 r. Minister Finansów wydał rozporządzenie w sprawie świadectwa służby funkcjonariuszy celnych (Dz.U. z 2009 r., nr 182, poz. 1420), przy czym wzór świadectwa służby określał załącznik do ww. rozporządzenia. Rozporządzenie z 28 października 2009r. jako akt wykonawczy do ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (która utraciła moc z dniem 28 lutego 2017 r.) nie zostało uchylone, lecz jako zmienione rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 5 kwietnia 2017 r. (Dz.U. 2017 r., poz. 771) otrzymało tytuł: ,,w sprawie świadectwa służby funkcjonariuszy Służby Celno – Skarbowej".

Z dniem 1 marca 2017 r. weszła w życie ustawa z 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej. Przepis art. 188 ww. ustawy dotyczy świadectw służby i zawiera regulację w zasadzie tożsamą jak art. 111 , "starej" ustawy o Służbie Celnej z 2009 r. Wspomniany art. 188 ustawy o KAS w ust. 1 stanowi, że funkcjonariusz zwolniony ze służby, albo którego stosunek służbowy wygasł na podstawie art. 182 pkt 2 (przypadki nie zgłoszenia się funkcjonariusza do służby), lub wydalony ze Służby Celno – Skarbowej na podstawie prawomocnego orzeczenia kary dyscyplinarnej, otrzymuje niezwłocznie świadectwo służby. W ust. 4 art. 188 ustawy o KAS zawarta jest delegacja do wydania przepisów wykonawczych, określających treść, tryb wydawania i prostowania świadectw służby. Zaznaczenia jednakże wymaga, że do tej pory "nowe" przepisy wykonawcze nie zostały wydane – nadal obowiązuje rozporządzenie z 28 października 2009 r. (ze zmianami) w sprawie świadectwa służby funkcjonariuszy Służby Celno – Skarbowej, wydane na podstawie art. 111 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej z 2009 r. Zatem wydane świadectwa służby winny odpowiadać wzorowi określonemu w załączniku do ww. rozporządzenia.

Literalne brzmienie art. 188 ustawy o KAS (podobnie jak brzmienie art. 111 "starej" ustawy o Służbie Cywilnej) nie pozostawia wątpliwości, że funkcjonariusz otrzymuje świadectwo służby w przypadku zwolnienia ze służby, wydalenia ze służby albo wygaśnięcia stosunku służbowego. Bezspornie w przypadku skarżącego nie mamy do czynienia z żadną z ww. sytuacji. Po dniu 31 maja 2017 r. jego dotychczasowy stosunek służbowy przekształcił się bowiem w stosunek pracy na podstawie umowy na czas nieokreślony. Tymczasem ustawodawca ani w ustawie o KAS, ani w przepisach ją wprowadzających, nie unormował wprost obowiązku wydania świadectwa służby w przypadku przekształcenia stosunku służbowego w stosunek pracy. Organ stanął na stanowisku, że skoro przekształcenia stosunku służbowego w stosunek pracy nie traktuje się jak zwolnienia ze służby, to w związku z tym, iż nie dochodzi do zwolnienia ze służby, brak jest podstaw prawnych do wydania świadectw służby. Powyższe, zdaniem Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustawodawca w art. 169 ust. 1 i 2 przepisów wprowadzających ustawę o KAS ustanowił zasadę, że funkcjonariuszowi, który otrzymał i przyjął propozycję pełnienia służby w Służbie Celno–Skarbowej, przysługuje stopień służbowy równorzędny do dotychczasowego i że zachowuje on ciągłość służby. Brak natomiast analogicznego unormowania w odniesieniu do funkcjonariusza, który otrzymał i przyjął propozycję zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. Jest to logiczne i racjonalne, bowiem rozpoczęcie przez funkcjonariusza po dniu 31 maja 2017 r. pracy w ramach stosunku pracy oznacza zakończenie dotychczasowej służby, a nie jej ciągłość. Oznacza to, że do zakończenia stosunku służbowego funkcjonariusza może dojść w różny sposób: poprzez zwolnienie ze służby, wydalenie ze służby, wygaśnięcie stosunku służbowego, albo przekształcenie stosunku służbowego w stosunek pracy. Tymczasem, jak już była mowa wyżej, uprawnienie do niezwłocznego otrzymania świadectwa służby przysługuje zgodnie z art. 188 ust. 1 ustawy o KAS funkcjonariuszom zwolnionym bądź wydalonym ze służby oraz takim, których stosunek służbowy wygasł. Przy tym w myśl art. 170 ust. 1 i 3 przepisów wprowadzających ustawę o KAS, brak pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, bądź odmowa ich przyjęcia prowadzą do wygaśnięcia stosunku służbowego funkcjonariusza, które traktowane jest jak zwolnienie ze służby. W konsekwencji funkcjonariusze, którzy żadnej propozycji nie otrzymali, bądź jej przyjęcia odmówili – otrzymują świadectwa służby. Natomiast funkcjonariusze, których stosunek służby zakończył się w inny sposób, a mianowicie przez jego przekształcenie z dniem 1 czerwca 2017 r. w stosunek pracy na podstawie umowy na czas nieokreślony, nie byli objęci dyspozycją art. 188 ust. 1 ustawy o KAS. Uprawnia to do stwierdzenia, że na dzień przekształcenia stosunku służbowego skarżącego w stosunek pracy, występowała luka w prawie uniemożliwiająca skuteczne domaganie się od organu wydania świadectw służby. Polegała ona na nie istnieniu normy zezwalającej na potraktowanie jako zwolnienia ze służby, przekształcenia stosunku służby w stosunek pracy.

Występowanie luk w prawie prowadzi do trudności w stosowaniu prawa, które rozwiązuje się za pomocą wnioskowania per analogiam. O ile Sąd stwierdzi, że na gruncie danego aktu prawnego nie obowiązuje norma bezpośrednia, określająca skutki pozytywne w odniesieniu do pewnego stanu faktycznego, mimo że istnieją w tym akcie przepisy regulujące stany podobne, wówczas (jako organ stosujący prawo) ma obowiązek wypełnić tę lukę przez wnioskowanie o podobieństwie skutków prawnych na podstawie podobieństwa stanów faktycznych. Innymi słowy: analogia legis polega na tym, że do danej (nie uregulowanej sytuacji) stosuje się przepisy regulujące podobną sytuację unormowaną prawnie.

Odnosząc powyższe rozważania do problematyki rozpoznawanej sprawy – należy stwierdzić, że ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej w brzmieniu obowiązującym na dzień 1 czerwca 2017 r. nie przewidywała pozytywnego skutku w postaci obowiązku wydania funkcjonariuszowi świadectwa służby, na wypadek zakończenia stosunku służby przez jego przekształcenie w stosunek pracy. Powoływany akt prawny zawierał natomiast w art. 188 ust. 1 prawną regulację co do powinności niezwłocznego wydania świadectwa służby w sytuacji, gdy stosunek służby funkcjonariusza zakończył się w inny sposób (przez zwolnienie ze służby, wydalenie z niej lub wygaśnięcie stosunku służbowego). Do każdego z wymienionych powyżej sposobów zakończenia służby, powinien być przypisany ten sam pozytywny skutek, sprowadzający się do wydania funkcjonariuszowi świadectwa służby. Dlatego też, zdaniem Sądu, w sprawie niniejszej należało per analogiam stosować art. 188 ust 1 ustawy o KAS. Stanowisko takie reprezentowane jest przez Sąd Rejonowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku, który rozpoznaje sprawy o wydanie świadectw służby w analogicznych stanach faktycznych (vide: wyrok z dnia 24 stycznia 2018 r., VI P 177/17). Sąd orzekający w sprawie niniejszej stanowisko to w pełni podziela.

Końcowo podać należy, że lukę w prawie dostrzegł i usunął sam ustawodawca. Mianowicie na mocy ustawy z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. – w ustawie o KAS w art. 174 dodany został ustęp 10 w brzmieniu: "Przekształcenie stosunku służbowego w stosunek pracy traktuje się jak zwolnienie ze służby (....). Funkcjonariusz, którego stosunek służbowy uległ przekształceniu w stosunek pracy, otrzymuje niezwłocznie świadectwo służby".

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 146 § 1 i § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił czynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] maja 2018 r. w przedmiocie odmowy wydania skarżącemu świadectwa służby i zobowiązał organ do niezwłocznego wydania takiego świadectwa. Wniosek skarżącego o przyznanie zwrotu kosztów postępowania został oddalany w uwagi na brak przedstawienia dowodów potwierdzających ich poniesienie.