Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Michna Sędziowie WSA Halina Jakubiec WSA Barbara Pasternak (spr.) Protokolant Aleksandra Grabiec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala.

Decyzją z dnia [...] 2015 r. ([...]) na podstawie art. 93 ust. 1 Ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli Nr [...] z dnia 28 sierpnia 2015 r. nałożył na M. P. karę pieniężną w kwocie 2 000 zł.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że działając zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 7 ustawy o transporcie drogowym upoważnieni pracownicy Urzędu Marszałkowskiego Województwa w dniu 28 sierpnia 2015 r., w ramach przewidzianych w tygodniowym harmonogramie planowanych kontroli przewoźników, przeprowadzili kontrolę wykonywania krajowego drogowego przewozu osób na linii komunikacyjnej K - M. O godz. 7.25 na przystanku K Dworzec poddano kontroli autobus marki Mercedes nr rej. [...] należący do przedsiębiorcy M. P. z siedzibą w K przy ul. P. W wyniku kontroli stwierdzono, iż kierujący pojazdem S. J. okazał wypis nr [...] z zezwolenia nr [...] wydanego przez Marszałka Województwa wraz z rozkładem jazdy. Kontrolę rozpoczęto z uwagi na fakt, iż kierowca sprzedawał bilety osobom wysiadającym. Kierowca autobusu oświadczył, że na przystanku w miejscowości G wsiadły cztery osoby, dwie zajęły od razu miejsce z tyłu a dwie zapłaciły "za siebie".

Podał organ, że pismem z dnia 31 sierpnia 2015 r. zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym. W związku z powyższym w piśmie skierowanym do organu I instancji M. P. wyjaśnił, iż w czasie gdy kierowca sprzedawał bilety dwóm osobom w miejscowości G pozostałe dwie zajęły miejsce z tyłu busa i szukały pieniędzy. Z uwagi na korki jakie występowały na trasie "wyszło tak, że dopiero po przyjeździe na miejsce te dwie osoby zapłaciły za przejazd". Wedle organu I instancji kierowca S. J. sprzedawał bilety wysiadającym pasażerom, co powoduje, iż naruszone zostały warunki przewidziane w art. 18 b ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji decyzji.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył M. P. wskazując, że zgodnie z art. 16 prawa przewozowego umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu przed rozpoczęciem podróży lub przez spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Odwołujący podniósł, iż wszyscy pasażerowie praktycznie otrzymali bilety, oraz że dochował warunków wykonywania przewozów. W ocenie odwołującego się organ I instancji dopuścił się manipulowania treścią art. 18 b ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, bowiem przepis ten nie wspomina o obowiązku wydawania potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd jeszcze przed rozpoczęciem kursu. M. P. zwrócił uwagę, iż opis naruszenia w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji odbiega znacząco do ustaleń zawartych w protokole nr [...] oraz załączniku do protokołu.

Decyzją z dnia 24 marca 2016 r. ([...]) na podstawie art. 18 b ust. 1 pkt 4, art. 92 a, art. 92 c, art. 93 ust. 1-3 oraz załącznika nr 3 (lp. 2.7) do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414) oraz art. 138 §1 pkt 1 kpa Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy podał, co następuje:

Z akt sprawy wynika, że M. P. udzielono zezwolenia nr [...] na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym w ramach linii regularnej M - K z ważnością do 31 grudnia 2016 r. Zgodnie z art. 20 ust. 1a ustawy o transporcie drogowym, załącznikiem do zezwolenia jest obowiązujący rozkład jazdy i obowiązuje on przewoźnika. W aktach sprawy znajduje się obowiązujący rozkład jazdy.

Z protokołu kontroli drogowej nr [...] wynika, że w stosunku do przewoźnika została w dniu 28 sierpnia 2015 r. przeprowadzona kontrola. Ustalono wówczas, że kierujący sprzedawał bilety osobom wysiadającym, oraz że oświadczył, że "na przystanku w miejscowości G wsiadły cztery osoby, dwie zajęły od razu miejsca z tyłu a dwie osoby zapłaciły za siebie". Kierowca podpisał w/w protokół oraz opis stwierdzonych naruszeń. Kierowca nie wniósł uwag do protokołu.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, dalej u.t.d., podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie. Suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10.000 złotych (ust. 2). Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1 oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy (ust. 6). Zgodnie z Ip. 2.7 tego załącznika niewydanie pasażerowi wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu z wyłączeniem taksówki podlega karze pieniężnej w kwocie 2000 zł.

W ocenie Kolegium treść przepisu art. 92a ust. 1 u.t.d. w zw. z Ip. 2.7 załącznika nr 3 do ustawy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do faktu, iż niewydanie pasażerowi wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu (a więc także wydanie takiego potwierdzenia w późniejszym czasie - po rozpoczęciu kursu) jest podstawą do nałożenia kary pieniężnej. Ustawodawca nieprzypadkowo w ten sposób ukształtował przesłanki odpowiedzialności przewoźnika. Gdyby bowiem dopuścić możliwość wydawania biletów w dowolnym momencie trwania kursu, to prowadziłoby to do sytuacji, w której obowiązek wydania biletu mógłby nie być powszechnie respektowany, a przewoźnicy drukowaliby i wydawali bilety pasażerom jedynie w trakcie kontroli, za każdym razem uwalniając się w ten sposób od odpowiedzialności. Dodatkowo wydawanie biletów pasażerom wysiadającym sprawiałoby, iż poza kontrolą byłoby to czy dane na bilecie odzwierciedlają rzeczywiście przejechaną przez pasażera trasę. Organ wskazał, iż w przedmiotowej sprawie nie tylko udowodnionym (za pomocą protokołu kontroli) ale też potwierdzanym przez Stronę w toku postępowania jest, iż kierowca wydawał pasażerom wymagane potwierdzenia wniesienia opłat (bilety) już po rozpoczęciu kursu, a konkretnie na przystanku, na którym pasażerowie ci wysiadali.

Zgodnie z art. 92 c ust. 1 pkt 1 ustawy nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Przepis art. 92c ust. 1 ww. ustawy obejmuje swoją hipotezą szczególne sytuacje życiowe, dopuszczające, na zasadzie wyjątku, odstępstwo od zasad przewozu. Muszą to być okoliczności, których wykonujący transport drogowy nie mógł przewidzieć, przy czym chodzi tutaj o pewien stopień staranności co do zapobiegania określonym sytuacjom, jaki powinien być wymagany od podmiotu profesjonalnie zajmującego się działalnością przewozową. Jednocześnie są to sytuacje niezależne od przewoźnika, na które nie miał wpływu. Zdaniem Kolegium aktualne pozostaje w dużej mierze orzecznictwo sądów administracyjnych na gruncie art. 93 ust. 7 u.t.d. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 16 września 2011 r. Są to zatem wyjątkowe sytuacje i to takie, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności, nie był w stanie przewidzieć. Do takich sytuacji można zatem zaliczyć np. nagłą konieczność udzielenia pomocy lekarskiej pasażerowi (por. II GSK 496/08, II GSK 976/09).

Organ podkreślił powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym naruszenie obowiązku wydania pasażerowi potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd jest bardzo częstym naruszeniem obowiązku wynikającego z ustawy o transporcie drogowym, a tym samym nie sposób uznać, iż takie naruszenie nie mogło być przewidziane przez podmiot wykonujący przewóz drogowy. Jest wręcz przeciwnie, naruszenie to jest bardzo łatwe do przewidzenia, a skoro tak, to już powyższa ocena powinna prowadzić do wniosku, że art. 92c u.t.d. nie może mieć zastosowania. W przedmiotowej sprawie zaistniały więc przesłanki do nałożenia na przedsiębiorcę M. P. kary pieniężnej w kwocie 2000 zł.

Na powyższą decyzję M. P. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Wskazał, że przepis art. 18 b ust. 1 pkt 4 u.t.d. nie wspomina o obowiązku wydawania potwierdzenia wniesienia opłaty – biletu jeszcze przed rozpoczęciem kursu, jak to zostało zinterpretowano przez organy. Przepis ten nakazuje jedynie pobierać należność zgodnie z cennikiem opłat oraz wydać pasażerowi potwierdzenie wniesienia opłaty w postaci biletu wydanego zgodnie z przepisami o kasach rejestrujących. Tym samym obowiązku tego dochowano. Podkreślił również, że wydawanie biletów po zakończeniu kursów nie jest normą, a sytuacją wyjątkową wynikającą np. z w przypadku zajęcia miejsca przez pasażerów w celu poszukania drobnych pieniędzy. Podniósł również skarżący, że występuje niezgodność opisu popełnionego naruszenia z ustaleniami zawartymi w protokole nr [...] oraz w załączniku do protokołu. Dodał, że nie rozumie na jakiej podstawie organ I instancji stwierdził, iż skarżący dopuścił się naruszeń warunków udzielnego mu zezwolenia. Wedle Skarżącego organ I instancji usiłował dowolnie, według swoich potrzeb kształtować zarówno stan faktyczny rzekomego uchybienia, jak i treść obowiązujących przepisów.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647) sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej "ppsa". Orzekanie w myśl art. 135 ppsa - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Sąd, uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla ten akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa.

Kontrolując zaskarżoną decyzję stosownie do przedstawionych wyżej zasad, Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ organ nakładając na skarżącego karę pieniężną nie naruszył prawa.

Stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości, nie jest między stronami sporny i został przez organy ustalony prawidłowo. Skarżący nie zaprzeczał bowiem w toku postępowania administracyjnego ani w skardze, że w dniu 28 sierpnia 2015 r. kierowca autobusu m-ki Mercedes o nr rej. [...], należącego do skarżącego jako przedsiębiorcy prowadzącego działalność na podstawie zezwolenia nr [...] wydanego przez Marszałka Województwa, sprzedawał bilety nabijając je na kasę fiskalną osobom wysiadającym na przystanku K Dworzec. Nie przeczył temu skarżący także w piśmie z dnia 23 września 2015 r. skierowanym do organu pierwszej instancji przyznając, że dwie osoby zapłaciły za przejazd "po przyjeździe na miejsce" , do którego załączył pismo z dnia 2 stycznia 2015 r. skierowane do kierowcy, przypominające o obowiązku wydawania paragonów fiskalnych za przejazd natychmiast po wejściu pasażera do busa.

W związku ze stwierdzeniem faktu sprzedaży biletów pasażerom po zakończeniu kursu, została przeprowadzona kontrola, z której sporządzono protokół nr [...]. Kierowca oświadczył do protokołu, że na przystanku w G wsiadły cztery osoby, dwie zajęły miejsce z tyłu a dwie zapłaciły za siebie (protokół kontroli w aktach adm.). Organy uznały, że stan taki narusza warunki wykonywania przewozów dotyczące wydawania pasażerom wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu. Takie uchybienie zagrożone jest karą pieniężną o wysokości zawartej w załączniku nr 3 (Ip. 2.7) do ustawy z dnia 6 września 2001 r. u.t.d.

Podstawą prawną zaskarżonej decyzji organu utrzymującej w mocy decyzję nakładającą na skarżącego karę pieniężną w kwocie 2.000 zł za wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem przepisów o wykonywaniu przewozu drogowego osób są przepisy art. 18b ust. 1 pkt. 4, art. 92a, art. 92c i art. 93 u.t.d. oraz lp. 2.7. załącznika nr 3 do u.t.d. Zgodnie z tymi przepisami podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy. Z załącznika nr 3 lp. 2.7 do ustawy o transporcie drogowym wynika, że niewydanie pasażerowi wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu podlega karze w wysokości 2.000,00 zł.

Jedną z zasad wykonywania przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym określoną w art. 18b ust. 1 pkt 4 u.t.d. jest wymóg, aby pasażer otrzymywał potwierdzenie wniesienia opłaty w postaci biletu wydanego zgodnie z przepisami o kasach rejestrujących. Natomiast z załącznika nr 3 lp. 2.7 do ustawy o transporcie drogowym wynika, że niewydanie pasażerowi wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu podlega karze w wysokości 2.000,00 zł. Nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości, że u.t.d. nakłada w przypadku wykonywania przewozów regularnych obowiązek wydania biletu za przejazd nie w jakiejkolwiek chwili realizacji przewozu, ale przed rozpoczęciem kursu przewozu dla danej osoby (danego pasażera), co wiąże się z określonymi obowiązkami dla kierowcy i pasażera. Nie mogły zatem odnieść skutku w postaci uwzględnienia skargi zarzuty dotyczące naruszenia przez organy art. 18 b ust. 1 pkt. 4 u.t.d., przez błędną jego interpretację. Przewóz osób odbywa się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz.U. 2015.915 t.j.), do której to ustawy jako regulującej obowiązki i warunki wykonywania przewozu osób wprost odsyła art. 4 pkt 22 lit. f u.t.d. Zgodnie z art. 16 ust. 1 Prawa przewozowego podstawowym sposobem zawarcia umowy przewozu jest nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży. Błędne jest stanowisko skarżącego, że w stanie faktycznym sprawy umowy przewozu mogły być zawierane przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym, zatem możliwe było pobranie opłaty za przejazd i wydanie potwierdzenia uiszczenia tej opłaty po zakończeniu kursu. Z art. 16 Prawa przewozowego wynika bowiem wyrażnie, że zawarcie umowy przewozu przez zajęcie miejsca w środku transportowym następuje jedynie w przypadku nieustalenia przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego. Jak wynika z treści zezwolenia nr 2254 wydanego skarżącemu, jest ono zezwoleniem na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, zatem do wykonywania przewozów przez skarżącego zastosowanie znajduje art. 18b w tym jego ust. 1 pkt. 4 u.t.d., z czego, w zestawieniu z treścią art. 16 tir. pierwsze ustawy Prawo przewozowe oraz wynika, że warunkiem wykonania przewozu jest uiszczenie opłaty przez pasażera i wydanie biletu przez kierowcę potwierdzającego uiszczenie tej opłaty przed rozpoczęciem kursu. Niewydanie natomiast pasażerowi wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu podlega karze w wysokości określonej w załączniku nr 3 lp. 2.7 do u.t.d.

Przewóz realizowany przez skarżącego zakładał nabywanie biletu jako sposób zawarcia umowy przewozu i brak wydania biletów przez kierowcę pasażerom przed rozpoczęciem kursu stanowił naruszenie skutkujące nałożeniem kary pieniężnej. Nie ma także oparcia w regulacji wynikającej z art. 16 Prawa przewozowego (który to przepis cytuje skarżący w uzasadnieniu skargi bez wskazania precyzyjnie ustawy i konkretnej jednostki redakcyjnej, str. 2 skargi) twierdzenie, że przepis ten wprost przewiduje, iż mogą wystąpić różnego rodzaju utrudnienia podczas wydawania biletów. Jeżeli brak wydania biletu pasażerowi przed rozpoczęciem kursu nie wynikał z żadnych okoliczności obiektywnych, to błędne jest stanowisko skargi, iż wydawanie biletów pasażerom po zakończeniu kursu jest dopuszczalną sytuacją wyjątkową spowodowaną - w stanie faktycznym kontrolowanej sprawy - poszukiwaniem przez pasażerów drobnych pieniędzy.

Za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia przez organy art. 92c ust. 1 pkt. 1 u.t.d. w związku z jego niezastosowaniem wobec skarżącego. Z przepisu tego wynika, że nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli podmiot ten wykaże łączne zaistnienie następujących przesłanek: a) braku wpływu przedsiębiorcy na powstanie naruszenia, b) zaistnienia naruszenia wskutek zdarzeń i okoliczności, których nie mógł przewidzieć. Regulacja powyższa odnosi się do wyjątkowych i nietypowych sytuacji, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Przepis art. 92a ust. 1 u.t.d. wyraźnie statuuje odpowiedzialność obiektywną niezależną od winy, dlatego do uwolnienia się od odpowiedzialności administracyjnej nie wystarczy wykazanie zastosowania wszystkich normalnych, rutynowych środków zabezpieczających, jeżeli sytuacja wymagała dodatkowych. Skarżący nie wskazuje w skardze na jakiekolwiek konkretne okoliczności mogące stanowić o istnieniu przesłanek egzoneracyjnych, tj. decydujących o możliwości zastosowania przepisu art. 92c ust. 1 pkt. 1 u.t.d. Na okoliczności takie nie powoływał się także w toku postępowania administracyjnego. Zauważyć należy, że ciężar dowodu w zakresie wykazania, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, spoczywa na przedsiębiorcy, który chcąc uniknąć kary za stwierdzone naruszenia powinien przedstawić takie dowody, które w sposób jednoznaczny będą świadczyć o prawidłowej organizacji pracy i dochowaniu należytej staranności w zakresie szkolenia kierowców, reagowania na stwierdzone nieprawidłowości, podejmowania środków zaradczych, aby do nieprawidłowości nie dochodziło (por. wyrok WSA w Kielcach z dnia 1 września 2016 r. sygn. akt II SA/Ke 464/16, https://sip.lex.pl). Przedsiębiorca ma obowiązek takiego zorganizowania pracy i doboru właściwych rozwiązań organizacyjnych a także nadzorowania pracowników w taki sposób, aby nie dochodziło do naruszeń prawa przy wykonywaniu przewozów drogowych. Może się zwolnić od odpowiedzialności jedynie przez wykazanie, że dołożył należytej staranności, tzn. uczynił wszystko, czego można od niego rozsądnie wymagać, organizując przewóz, a do naruszenia prawa doszło w konkretnej sytuacji jedynie wskutek nadzwyczajnych zdarzeń lub niezależnych okoliczności. Podmiot wykonujący przewóz drogowy może i jest zobowiązany do wdrożenia odpowiedniego systemu kontroli nad pracownikiem. Skarżący nie może skutecznie powoływać się na treść art. 92c u.t.d. w sytuacji zaistniałej w tej sprawie, gdy to jego pracownik, działający w ramach powierzonych mu zadań, dopuszcza się naruszeń, za które ustawa - tak jak to miało w niniejszej sprawie - przewiduje nałożenie kary. Orzecznictwo sądów administracyjnych jest w tej materii jednolite, a Sąd rozpoznający niniejszą skargę w pełni je podziela (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2014 r. sygn. akt II GSK 1027/13; wyroki WSA w Bydgoszczy z dnia 5 pażdziernika 2016 r. sygn. akt II SA/Bd 663/16, wyrok WSA w Krakowie z 13 lipca 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 35/16, WSA w Gliwicach z dnia 2 września 2016 r. sygn. akt II SA/Gl 508/16 wszystkie dostępne https://sip.lex.pl orzeczenia). Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów art. 92a,i 93 ust. 1-3 u.t.d. oraz załącznika nr 3 (Ip.2.7) do u.t.d. Sąd zważył: skarżący zarzuca niezgodność opisu popełnionego naruszenia, powołanego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i ustaleń zawartych w protokole nr [...] twierdząc, że trudno określić za jakie uchybienie w efekcie końcowym zamierzał ukarać go organ. Z niekwestionowanych przez skarżącego zapisów załącznika do protokołu kontroli, wynika, że w rubryce "naruszony przepis" wpisano "2.7 nie wydanie pasażerowi wymaganego potwierdzenia wniesienia opłaty za przejazd przed rozpoczęciem kursu z wyłączeniem taksówki". W rubryce opis stwierdzonego naruszenia opisana została sytuacja, która stwierdził kontrolujący. Kierowca podpisał bez uwag protokół kontroli i załącznik do protokołu. Istotnie w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji zamieszczono stwierdzenie, że naruszenie polegało na zmianie ustalonej trasy przejazdu, powołując się równocześnie na sporządzony w toku kontroli protokół [...]. W pozostałej części uzasadnienie decyzji organu pierwszej instancji odpowiada stanowi faktycznemu sprawy, oraz wskazuje prawidłowo na naruszone przepisy, odnosi się także do stanowiska skarżącego wyrażonego w piśmie z dnia 23 września 2015 r. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie powiela powyższej nieścisłości, jest odzwierciedleniem prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, wskazuje na obowiązujący w dacie wydania decyzji stan prawny, zawiera opis stwierdzonego naruszenia oraz zawiera prawidłowe stanowisko odnośnie do możliwości zastosowania w stosunku do przedsiębiorcy art. 92c ust. 1 pkt. 1 u.t.d. Natomiast przepis art. 93 ust. 1 u.t.d. stanowi klauzulę generalną dotyczącą uprawnienia do wydawania decyzji administracyjnych o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenia przepisów z zakresu przewozów drogowych przez organy uprawnione do kontroli warunków lub obowiązków przewozu drogowego. Ust. 2 tego przepisu dotyczy wykonalności decyzji ostatecznej o nałożeniu kary pieniężnej a kontrolowane rozstrzygnięcie nie dotyczy egzekucji nałożonej kary pieniężnej. Ust. 3 stanowi, że organ, o którym mowa w ust. 1 wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej w przypadku stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 92b ust. 1 lub art. 92c. W sprawie nie zachodzi niewłaściwość organu, nie stwierdzono okoliczności uzasadniających zastosowanie art. 92c, a kara nie została nałożona w związku z naruszeniem przepisów o czasie prowadzenia pojazdów więc nie odnosi się do niej regulacja zawarta w art. 92b u.t.d. Zatem zarzuty naruszenia przepisów art. 92a i 93 ust. 1-3 u.t.d. należało uznać za oczywiście nieuzasadnione.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w kontrolowanym postępowaniu dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych, które stały się podstawą prawidłowego zastosowania przepisów prawa materialnego. Z tych przyczyn Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.