Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Sudoł (spr.), Sędzia WSA Alina Dominiak, Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2018 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 12 marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie zajęcia pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia 9 stycznia 2018 r. nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] na rzecz skarżącej M. M. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia 9 stycznia 2018 r., nr [...] Prezydent Miasta odmówił M. M. zajęcia odcinka pasa drogowego ulicy [...] w S. pod umieszczenie tymczasowego obiektu handlowego.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że wniosek skarżącej z dnia 15 grudnia 2017 r. dotyczył zajęcia pasa drogowego od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. W dniu 10 lutego 2017 r. na posiedzeniu Komisji Rewizyjnej Rady Miejskiej ustalono, że termin zajęcia pasa drogowego został wyznaczony do dnia 31 sierpnia 2017r., zaś odmowa podyktowana jest faktem, że w krótkim odstępie czasu w miejscu wskazanym we wniosku miały miejsce dwie kolizje drogowe. Przywołując się na treść art. 39 ust.1 ustawy o drogach publicznych organ stwierdził, że przy odmowie zajęcia przedmiotowego terenu wzięto pod uwagę bezpieczeństwo wnioskodawcy.

M. M. w odwołaniu od powyższej decyzji zarzuciła m.in., że organ, powołując się na dwie kolizje drogowe odmówił jej wydania zezwolenia, jednocześnie wydając zezwolenia na zajęcie pasa drogowego innym, w tym osobie, której pawilon znajduje się bliżej krawędzi jezdni niż jej pawilon. Podniosła, że w tej sytuacji decyzja organu jest decyzją dowolną.

Ponadto, w piśmie procesowym z dnia 26 lutego 2018 r. przedstawiła dodatkową argumentację i dokumenty na poparcie złożonego odwołania.

Decyzją z dnia 12 marca 2018 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ odwoławczy wskazał, że decyzja wydawana w trybie art. 40 ust. 1 w zw. z art. 39 ust. 1 i 3 ustawy o drogach publicznych ma charakter uznaniowy. Zdaniem Kolegium, organ I instancji w wydanej decyzji zastosował obiektywne kryterium, jakim jest bezpieczeństwo wnioskodawcy i innych uczestników ruchu drogowego, i nie można zatem zarzucić decyzji dowolności. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że w dniach 12 listopada 2016 r. i 13 stycznia 2017 r. w pasie drogowym, którego dotyczy wniosek miały miejsce zdarzenia drogowe, udokumentowane notatkami i fotografiami sporządzonymi przez Policję. W jednym z tych zdarzeń uszkodzony został kiosk ze zniczami. Ponadto, organ pierwszej instancji zwrócił się do Miejskiego Inżyniera Ruchu o opinię o bezpieczeństwie ruchu drogowego w pasie drogowym ul. [...]. Miejski Inżynier Ruchu przedmiotową lokalizację zaopiniował negatywnie wskazując, że jest ona nieakceptowana ze względu na zagrożenie bezpieczeństwa zarówno uczestników ruchu drogowego, jak i użytkownika kiosku handlowego. Proponowana lokalizacja znajduje się w bardzo niebezpiecznym miejscu: zewnętrzna strona łuku poziomego w połączeniu z dużym pochyleniem podłużnym, obniżony krawężnik (ciąg pieszy, brak możliwości ustawienia bariery ochronnej). Zdaniem Miejskiego Inżyniera Ruchu zdarzenia drogowe, które wystąpiły w obrębie stoiska jednoznacznie wskazują na występujące zagrożenie bezpieczeństwa.

Odnośnie zarzutu, że organ pierwszej instancji wydawał decyzje o zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego na rzecz innych podmiotów podano, że decyzje te były wydawane w związku z handlem okolicznościowym w okresie Wszystkich Świętych, kiedy to na przedmiotowym odcinku następuje zmiana organizacji ruchu oraz występuje wzmożona kontrola Policji. W tej sytuacji organ pierwszej instancji miał prawo w inny sposób ocenić poziom bezpieczeństwa w przypadku zajęcia pasa drogowego. Organ ten słusznie zauważył, że jeżeli chodzi o inny kiosk znajdujący się w sąsiedztwie, to znajduje się on w dalszej odległości od jezdni, a także w tym przypadku nie stwierdzono (w przeciwieństwie do kiosku skarżącej) sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa. Wypadki, które miały miejsce nie miały nic wspólnego z lokalizacją drugiego z kiosków. Zdaniem organu odwoławczego, przyjęcie kryterium bezpieczeństwa podmiotu zajmującego pas drogowy, jak i innych uczestników ruchu drogowego (w tym m.in. klientów kiosku ze zniczami) był w pełni uzasadniony.

M. M. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższą decyzję, wnosząc o uchylenie rozstrzygnięć obu instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Podniosła zarzut naruszenia art. 7, art. 8 § 1 i 2, art. 77 § 1 i 4 k.p.a. oraz 80 k.p.a., poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego, zaniechanie podjęcia działań niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a także pominięcie informacji posiadanych przez organ z urzędu, gdyż inne osoby będące w takiej samej sytuacji faktycznej i mające takie same prawa uzyskały zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji.

Zdaniem skarżącej, decyzje obu organów zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, polegającym na nierównym traktowaniu wnioskodawców będących w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej, z pominięciem okoliczności mających wpływ na wynik sprawy. Wydanie decyzji odmownej tylko w jej przypadku, a udzielanie zezwoleń innym osobom na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji wskazuje na stronniczość organu pierwszej instancji oraz nierówne traktowanie obywateli. Wskazała, że w tej samej lokalizacji inne osoby otrzymują zezwolenia w okresie całego roku, nie tylko w pojedyncze dni. W przypadku innych osób kryterium bezpieczeństwa nie stanowiło podstawy do odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Organ odwoławczy nie wyjaśnił również, w jaki sposób pawilon skarżącej stanowi zagrożenie bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego. Likwidacja pawilonu nie wpłynie na poprawę bezpieczeństwa w tej lokalizacji, gdyż w tym miejscu nadal będą się zatrzymywać klienci innych osób posiadających zezwolenia na handel w tym miejscu.

Organ nie wziął pod uwagę, że przy ulicy [...] w S., przy bramie wjazdowej do cmentarza, znajdują się trzy stoiska handlowe, usytuowane w rzędzie, jeden obok drugiego, wzdłuż krawędzi jezdni. Zajmowane przez skarżącą stanowisko handlowe znajduje się obok innych stanowisk, które także są narażone na niebezpieczeństwo, ale tylko skarżąca otrzymuje decyzję odmowną. Zdaniem skarżącej, fakt wydania zezwolenia innym osobom, między innymi na czas, w którym skarżącej odmówiono zgody na zajęcie pasa drogowego, świadczy o dowolności organu w wydaniu decyzji, nie zaś o uznaniowości.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Z kolei zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, dalej jako: "p.p.s.a.") sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Kontroli Sądu poddana została decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 marca 2018 r., utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 9 stycznia 2018 r., którą odmówiono M. M. (dalej jako - "skarżąca") zajęcia odcinka pasa drogowego - ulicy [...] w S..

Przedmiotowe decyzje dotyczyły odmowy zezwolenia na zajęcie pasa drogowego pod umieszczenie tymczasowego obiektu handlowego. Nie było bowiem kwestionowane w sprawie, że skarżąca wnioskiem z dnia 4 grudnia 2017 r. (uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2017 r., które wpłynęło w dniu 15 grudnia 2017 r.) wystąpiła o takie zezwolenie na okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. wskazując m.in., że dotyczyć ma ono kiosku handlowego przy Cmentarzu Komunalnym, celem zaś zajęcia jest sprzedaż zniczy i kwiatów.

Podstawę materialnoprawną zapadłych rozstrzygnięć stanowiły przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm., zwanej dalej "ustawą"). Przepisy tej ustawy regulują kwestie związane z korzystaniem i zarządzaniem drogami publicznymi.

Ochronę dróg i urządzeń z drogą związanych sprawuje zarządca drogi i do niego należy wydawanie zezwoleń na zajęcia pasa drogowego. Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy zabrania się dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W szczególności zabrania się lokalizacji obiektów budowlanych, umieszczania urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego (pkt 1).

Wyjątkiem od zasady określonej w powyższym przepisie jest art. 39 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej. Jednakże właściwy zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym urządzeń i infrastruktury (...), jeżeli ich umieszczenie spowodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego (...).

Z kolei zgodnie z art. 40 ustawy :

1. Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c.

2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1) prowadzenia robót w pasie drogowym;

2) umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;

3) umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;

4) zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Prawidłowo organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji podniósł, że decyzja wydana w trybie art. 40 ust.1 w zw. z art. 39 ust. 1 i 3 ustawy ma charakter uznaniowy. Jednocześnie zdaniem tego organu, ponieważ organ pierwszej instancji zastosował obiektywne kryterium, jakim jest bezpieczeństwo wnioskodawcy i innych uczestników ruchu drogowego, tym samym nie sposób zarzucić takiej decyzji dowolności. Z tym ostatnim stanowiskiem organu odwoławczego, dotyczącym braku dowolności, nie można się zgodzić, z przyczyn wskazanych poniżej.

Jest oczywiste, że w przypadku decyzji uznaniowej jest ona podejmowana przez organ w ramach tzw. uznania administracyjnego. Oznacza to, że organ administracyjny może podjąć w sprawie rozstrzygnięcie, ale nie ma nakazu ustalenia określonej jego treści. W konsekwencji może przyznać wnioskowane świadczenie lub odmówić jego przyznania czy też przyznać je w innym rozmiarze (w okolicznościach niniejszej sprawy może więc wyrazić zgodę na zajęcie pasa drogowego lub jej odmówić). Element uznaniowości nie świadczy o tym, że decyzja polega na dowolności działania organu (co także trafnie zauważył organ odwoławczy).

Trzeba podkreślić, że sądowa kontrola legalności decyzji uznaniowych obejmuje przede wszystkim zbadanie, czy wydanie decyzji poprzedzone zostało prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem dowodowym, tzn. czy organ w sposób wyczerpujący zebrał materiał dowodowy i rozważył okoliczności mogące mieć wpływ na wybór rozstrzygnięcia.

Te wymogi, w ocenie Sądu orzekającego, nie zostały przez organy obu instancji orzekające w niniejszej sprawie spełnione.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji, zaaprobował decyzję, która wbrew jego poglądowi, jest decyzją dowolną. Organ pierwszej instancji w związku z treścią wniosku skarżącej wskazał w uzasadnieniu decyzji jedynie na dokumentację zebraną w sprawie zakończonej decyzją z dnia 10 lipca 2017 r., utrzymaną w mocy decyzją z dnia 20 sierpnia 2017 r. (nie podając jakie dokumenty wziął pod uwagę), na fakt, że Komisja Rewizyjna Rady Miejskiej w S. w dniu 10 lutego 2017 r. ustaliła, że pas drogowy może być zajęty do 31 sierpnia 2017 r., po czym stwierdził, że "odmowa podyktowana jest faktem, iż w krótkim odstępstwie czasu w miejscu wskazanym we wniosku miały miejsce dwie kolizje drogowe". Przywołał także unormowanie art. 39 ustawy i nawiązując do potrzeby ochrony dóbr w konkluzji wskazał, że "brano pod uwagę bezpieczeństwo wnioskodawcy" (skarżącej).

Jednak w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji brak jest konkretnych ustaleń faktycznych, które przemawiałyby za powyższą oceną, tj. potrzebą ochrony bezpieczeństwa wnioskodawczyni. Z decyzji tej nie wynikają bowiem żadne ustalenia dotyczące stanu faktycznego; nie wynika z niej też, na jakiej podstawie organ ustalił, że w miejscu, którego wniosek dotyczy, doszło do kolizji (oraz kiedy), ani też dlaczego uznał, że zdarzenia te mają wpływ na bezpieczeństwo skarżącej. Nie wskazał również, dlaczego stanowisko Komisji Rewizyjnej, wyrażone jeszcze przed wszczęciem postępowania w niniejszej sprawie, miałoby determinować jego rozstrzygnięcie. Można dodać, że decyzja z dnia 10 lipca 2017 r., wskazana w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji nie zawiera ustaleń stanu faktycznego ani nie powołuje się na konkretne dowody przeprowadzone w sprawie, zaś w aktach administracyjnych sprawy przekazanych Sądowi brak jest przywołanej decyzji organu odwoławczego z dnia 20 sierpnia 2017 r.

Możliwość (uprawnienie) do wydania decyzji uznaniowej, na jaką wskazał organ odwoławczy nie zwalnia organu administracji z obowiązku prawidłowego przeprowadzenia postępowania dowodowego. Spełnienie tego wymogu powinno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Uzasadnienie powinno też zawierać prawidłowo umotywowany wybór rozstrzygnięcia sprawy. Tych wymogów decyzja organu pierwszej instancji nie spełnia (podobnie jak decyzja organu odwoławczego).

Organ drugiej instancji, utrzymując decyzję organu pierwszej instancji w mocy, co prawda nawiązał do zdarzeń mających miejsce w pasie drogowym w konkretnych datach, (tj. w dniu 12 listopada 2016 r. i w dniu 13 stycznia 2017 r.), niemniej ograniczył się tylko do powołania się na notatki i fotografie sporządzone przez Komendę Miejską Policji, bez ich jakiegokolwiek określenia. Organ odwoławczy, w związku z wcześniejszym wnioskiem skarżącej, wskazał również na fakt zwrócenia się przez organ pierwszej instancji do Miejskiego Inżyniera Ruchu o wydanie opinii "pod względem bezpieczeństwa ruchu drogowego w pasie drogowym ul. [...]" (na którą organ pierwszo-instancyjny nie powołał się) oraz na negatywne zaopiniowanie przedmiotowej lokalizacji. Na tę "opinię" powołuje się organ odwoławczy, przy czym nie wiadomo, jaki charakter dowodowy przypisuje przedmiotowemu pismu Miejskiego Inżyniera Ruchu. Trzeba tu bowiem wskazać, że kodeks postępowania administracyjnego walor "opinii" nadaje opinii biegłego, o jakiej mowa w art. 84 k.p.a. Przepis ten normuje kwestie wydawania opinii w sprawie, w której wymagane są wiadomości specjalne, a biegły podlega wyłączeniu na zasadach i w trybie określonym w art. 24; poza tym do biegłych stosuje się przepisy dotyczące przesłuchania świadków. Z przedmiotowej "opinii" Miejskiego Inżyniera Ruchu z dnia 21 września 2017 r. wynika, że do prośby organu pierwszej instancji o wyrażenie stanowiska dołączone były załączniki, opisujące "zdarzenia drogowe". W aktach administracyjnych przy piśmie z dnia 8 września 2017 r. załączników jest brak, co uniemożliwia jednoznaczne ustalenie na czym opierał się Miejski Inżynier Ruchu, zajmując stanowisko w sprawie. Nie może też ujść uwadze, że przedłożone w niniejszej sprawie akta administracyjne zawierają różnego rodzaju dokumenty, wnioski skarżącej z różnych dat, dotyczące różnych okresów, a także różne decyzje organów obu instancji. Zdaniem Sądu orzekającego, z ich analizy wynika, że rozpatrywanie kolejnych wniosków skarżącej w przedmiocie zajęcia pasa drogowego organy traktują jak jedno postępowanie, w którym można w sposób dowolny korzystać z uzyskanych kiedykolwiek dokumentów, a korzystanie to nie wymaga odzwierciedlenia w treści wydanej decyzji.

Ponadto, z akt tych nie wynika, aby organy obu instancji prowadziły jakiekolwiek postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zainicjowanej ww. wnioskiem skarżącej. Trzeba przy tym podkreślić, że z treści decyzji organów nie wynika dokładnie, jakie jest usytuowanie pawilonu skarżącej, ani też w jakich konkretnie miejscach doszło do kolizji (a które to okoliczności zaważyły na sposobie załatwienia sprawy). W niniejszej bowiem sprawie odmówiono udzielenia zezwolenia z uwagi na kwestie bezpieczeństwa, powołując się na kolizje z listopada 2016 r. i stycznia 2017 r. Przy czym, organ pierwszej instancji po tych zdarzeniach udzielił skarżącej zezwoleń na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji (decyzja z dnia 6 lutego 2017 r.). Zatem bezpośrednio po kolizjach organ ten nie widział przeszkód w wyrażeniu zgody na zajęcie pasa drogowego.

Podkreślenia wymaga, że w sprawie dotyczącej zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na kolejny okres konieczne jest zawsze dokonywanie ponownych ustaleń, przy uwzględnieniu aktualnych uwarunkowań, gdyż to na organie administracji publicznej ciąży obowiązek prowadzenia postępowania dowodowego.

Należy tu zaznaczyć, że choć co do zasady każdy wniosek w postępowaniu administracyjnym rozpatrywany jest indywidualnie, to nie można skutecznie odeprzeć zarzutu, że organy jedynie w przypadku skarżącej uznały, że tylko ten fragment pasa drogowego, którego dotyczył jej wniosek, jest miejscem, w którym występuje zagrożenie bezpieczeństwa. Skarżąca w toku postępowania (w odwołaniu, jak i w piśmie procesowym z dnia 26 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie odwołania) podnosiła, że z obu stron jej pawilonu, dwie inne osoby przez cały czas otrzymują zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Skarżąca wyjaśniała też, że zezwolenia na zajęcie pasa drogowego otrzymuje osoba, której miejsce sprzedaży zniczy znajduje się obok niej, ale w bliższej odległości od jezdni, niż jej pawilon. Organ odwoławczy odnosząc się do tego stanowiska, odniósł się do osoby, posiadającej pawilon handlowy, a nie prowadzącej działalność na "wolnym powietrzu". Ponadto argumentacji organu, że inny pawilon handlowy znajduje się w dalszej odległości od jezdni niż pawilon skarżącej, z uwagi na brak ustaleń stanu faktycznego, nie można zweryfikować. Nie można też podzielić stanowiska organu odwoławczego, że inni handlujący, których pawilony czy stoiska znajdują się w miejscach przylegających do miejsca wnioskowanego przez skarżącą, uzyskali zezwolenia w związku z handlem okolicznościowym w okresie Święta Wszystkich Świętych (co wiąże się ze zmianą organizacji ruchu i wzmożoną kontrolą Policji). Przeczy temu zarówno zajmowane w toku postępowania administracyjnego stanowisko skarżącej, jak i treść przedstawianych przez nią dokumentów, w tym przedłożonego na etapie postępowania odwoławczego pisma Zarządu Infrastruktury Miejskiej (ZIM) w S. z dnia 15 lutego 2018 r. czy załączonego do skargi pisma tego organu z dnia 9 marca 2018 r., które dotyczą ilości i okresów udzielanych zezwoleń na zajęcie pasa drogowego w spornej lokalizacji.

W konsekwencji powyższych rozważań należy uznać, że organy obu instancji nie wypełniły obowiązku wszechstronnego zbadania okoliczności sprawy oraz ich rozważenia. Prawidłowe rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza wobec zarzutów odwołania, wymagało poczynienia nie budzących wątpliwości ustaleń, poprzedzonych prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem dowodowym. Tylko bowiem jednoznaczne i wyczerpujące ustalenia mogą stanowić podstawę oceny działania organu w granicach uznania administracyjnego. Kontrolowane zaś decyzje organów obu instancji wymogów tych nie spełniają, co czyni je rozstrzygnięciami arbitralnymi. W ocenie Sądu orzekającego, organy naruszyły przepisy postępowania - art. 7, art.8, art. 75 § 1 , art. 77 §1 , art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a., w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tym samym wydane decyzje są również przedwczesne.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a., uchylił decyzje organów obu instancji, o kosztach orzekając na podstawie art. 200 i art. 205 p.p.s.a.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają z dokonanych rozważań.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organy będą miały na uwadze przedstawione stanowisko, co do sposobu ustalenia stanu faktycznego, zebrania dowodów i odniesienia się do wszelkich aspektów możliwości udzielenia zezwolenia skarżącej na zajęcie pasa drogowego w przedmiotowej lokalizacji, zgodnie z art. 153 p.p.s.a.