Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

wiadomość o sposobie realizacji przez zobowiązany podmiot obowiązku ochrony zdrowia przed następstwami używania tytoniu jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Marszałka Województwa Małopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 12 października 2007 r. sygn. akt II SAB/Kr 67/07 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] "[...]" w K. na bezczynność Marszałka Województwa Małopolskiego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 12 października 2007 r., sygn. akt II SAB/Kr 67/07 po rozpoznaniu skargi Stowarzyszenia [...] "[...]" w K. na bezczynność Marszałka Województwa Małopolskiego w pkt 1 zobowiązał Marszałka Województwa Małopolskiego do załatwienia w terminie 14 dni wniosku Stowarzyszenia [...] "[...]" w K. z dnia [...] marca 2007 r. o udostępnienie informacji publicznej, w części nieobjętej pismem z dnia [...] maja 2007 r. oraz w pkt 2 nakazał pobrać od Marszałka Województwa Małopolskiego na rzecz WSA w Krakowie kwotę 99 zł tytułem nieuiszczonego wpisu.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że pismem z dnia [...] marca 2007 r. Stowarzyszenie zwróciło się do Marszałka Województwa Małopolskiego o udzielenie informacji publicznej – informacji na temat przestrzegania przez pracowników Urzędu Marszałka Województwa Małopolskiego przepisów ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych, oraz podjętych w tej sprawie czynnościach w okresie lat 1996–2007. We wniosku Stowarzyszenie wnosiło w szczególności o udzielenie informacji na temat: 1) treści i sposobu określenia wydzielonych miejsc, o jakich mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z podaniem daty i formy ich wyznaczenia – przesłania pisemnych stanowisk w tej sprawie, 2) podjętych czynności w celu wyeliminowania palenia tytoniu przez pracowników urzędu w miejscu pracy lub w innych nie wyznaczonych miejscach, np. w pokojach, w tym u Marszałka, 3) wyszczególnienia stwierdzonych przypadków palenia tytoniu w miejscach do tego nie wyznaczonych w urzędzie, 4) kar, jakie zostały wymierzone osobom palącym tytoń w miejscach do tego nie wyznaczonych w urzędzie.

W związku z brakiem realizacji powyższego wniosku Stowarzyszenie w dniu [...] kwietnia 2007 r. wniosło o usunięcie naruszenia prawa przez Marszałka Województwa Małopolskiego polegającego na nieudzieleniu bez zbędnej zwłoki żądanej informacji publicznej, lub niepodjęciu w terminie 14 dni od złożenia wniosku innych przewidzianych w ustawie o dostępie do informacji publicznej czynności lub orzeczeń. W odpowiedzi na powyższe pismo, Marszałek Województwa poinformował Stowarzyszenie, że brak odpowiedzi na przesłane drogą mailową żądanie z dnia [...] marca 2007 r. wynikał z faktu, ze ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje udzielania informacji drogą mailową i w sytuacji zwrócenia się o udzielenie informacji publicznej, powinno być wniesione pismo z zapytaniami.

Skoro pismo takie zostało wniesione do Urzędu w dniu [...] kwietnia 2007 r., Marszałek odnosząc się do jego treści wyjaśnił, że informacja, jaką chce uzyskać od Urzędu P. B. – przewodniczący Stowarzyszenia "[...]", nie jest informacją publiczną. Jest ona bowiem związana z działalnością Urzędu jako pracodawcy i z organizacją pracy samego Urzędu. Nie dotyczy ona wykonywania zadań publicznych. Pomimo to Marszałek poinformował, że zgodnie z regulaminem pracy w Urzędzie Marszałkowskim, będącym załącznikiem do zarządzenia nr 17/07 Marszałka Województwa Małopolskiego z dnia 9 lutego 2007 r. palenie tytoniu na terenie Urzędu jest zabronione poza miejscami do tego wyznaczonymi i jest przestrzegane przez pracowników Urzędu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w. Krakowie Stowarzyszenie wniosło o stwierdzenie bezczynności organu oraz naruszenia prawa przez wadliwe wykonanie czynności udzielenia informacji w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, oraz nakazanie rozpatrzenia całego wniosku poprzez przesłanie w terminie trzech dni żądanej informacji w podany w nim sposób i formie, stwierdzenie, że żądane informacje stanowią informację publiczną, oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zdaniem skarżącego odmowa udzielenia informacji publicznej może nastąpić wyłącznie w formie decyzji administracyjnej.

Marszałek Województwa Małopolskiego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko, że żądana przez skarżącego informacja nie stanowi informacji publicznej. Dlatego odpowiedź na wniosek Stowarzyszenia winna być udzielona w formie pisma, a nie decyzji administracyjnej. Decyzja może być wydana tylko wówczas, gdy sprawa dotyczy informacji publicznej.

W powołanym na wstępie wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Sąd wskazał, że w sprawie bezspornymi okolicznościami są: fakt złożenia przez skarżące Stowarzyszenie wniosku o udzielenie informacji publicznej drogą mailową w dniu [...] marca 2007 r. na adres elektroniczny Urzędu Marszałkowskiego oraz złożenie przez Stowarzyszenie pisma do Urzędu w dniu [...] kwietnia 2007 r. Sporną okolicznością jest, czy żądana informacja należy do kategorii informacji publicznych oraz, czy wniosek o udostępnienie takiej informacji winien być złożony w formie pisemnej.

Wbrew stanowisku Marszałka Województwa Małopolskiego żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja należy do kategorii informacji publicznej. Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Podlega ona udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. W szczególności informacją publiczną jest informacja o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Sformułowanie tego przepisu wskazuje, że nie statuuje on zamkniętego katalogu informacji publicznych, a zawiera jedynie ich przykładowe wyliczenie. Nie oznacza to zatem, że pojęcie informacji publicznej może być interpretowane zawężające Prawo bowiem do informacji publicznej jest – zgodnie z art. 61 Konstytucji RP publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez władze publiczne i samorządowe a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swych kompetencji. Powyższe oznacza szerokie rozumienie pojęcia informacji publicznej. Skoro jest nią każda wiadomość wytworzona przez powyższe podmioty, niezależnie do kogo skierowana, to oczywiście jest nią informacja dotycząca funkcjonowania Marszałka, jako podmiotu pełniącego funkcje publiczne, oraz funkcjonowania Urzędu marszałkowskiego, jako jednostki Marszałkowi podległej, wykonującej zadania leżące w kompetencji Marszałka. Jest nią więc także informacja na temat wszelkich wytworzonych aktów wewnętrznych, mających na celu realizację powszechnie obowiązujących przepisów prawa. W ocenie Sądu nie można więc zasadnie twierdzić, że żądana przez Stowarzyszenie informacja dotyczy jedynie spraw dotyczących Marszałka jako pracodawcy. Ustawa z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych nie jest aktem adresowanym jedynie do pracodawców, co wynika w szczególności z treści jej art. 1, art. 3 i art. 5. Przestrzeganie przepisów obowiązujących ustaw nie dotyczy jedynie spraw wynikających z kompetencji Marszałka jako organu samorządowego. Dotyczy w równej mierze wszelkich działań Marszałka jako podmiotu pełniącego funkcje publiczne, oraz funkcjonowania podległego mu Urzędu. Należy podkreślić, że Urząd marszałkowski jest nie tylko miejscem pracy osób w nim zatrudnionych, ale i miejscem przebywania innych osób, które mają podstawy oczekiwać przestrzegania w nim obowiązujących przepisów.

W ocenie Sądu pierwszej instancji regulacja ustawy o dostępie do informacji publicznej w art. 10 ust. 2 prowadzi do wniosku, że postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone. Żaden z [przepisów ustawy nie statuuje obowiązku złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej w formie pisemnej, wbrew stanowisku Marszałka tryb taki nie jest powszechnie przyjęty w piśmiennictwie przedmiotu. Ma to związek z istnieniem po stronie podmiotu, do którego skierowany jest wniosek, obowiązku niezwłocznego udostępnienia informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu. Tylko w przypadku, gdy żądana informacja nie może być udostępniona niezwłocznie, podmiot zobowiązany może żądać złożenia wniosku w formie pisemnej, jednak ma to na celu tylko umożliwienie prawidłowej realizacji obowiązku udostępniania informacji. W niniejszej sprawie Marszałek, po otrzymaniu wniosku Stowarzyszenia w dniu [...] marca 2007 r. nie podjął żadnych czynności mających na celu realizację obowiązku ustawy. Był zobligowany do działania, o którym mowa w art. 13 ust. 1 i ust. 2 ustawy i w terminie tam zakreślonym, a także zgodnie z art. 14 ust. 2 – do ewentualnego poinformowania Stowarzyszenia o braku możliwości udostępnienia informacji w żądanej przez Stowarzyszenie formie, oraz do dalszych działań, zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy. Na pisemne wezwanie skarżącego Marszałek udzielił (wbrew prezentowanemu w tym samym piśmie stanowisku, że żądana informacja nie jest informacją publiczną) informacji nie stanowiącej jednak kompletnej i wyczerpującej odpowiedzi na wniosek. Oznacza to, że Marszałek Województwa Małopolskiego pozostawał w bezczynności w związku z wnioskiem Stowarzyszenia "[...]" o udzielenie informacji publicznej z dnia [...] marca 2007 r. Odmowa udzielenia informacji w sprawie mogłaby opierać się wyłącznie na podstawach wymienionych w art. 16 ustawy i wówczas winna przybrać formę decyzji administracyjnej. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Sąd stwierdził zatem, że wniosek Stowarzyszenia z dnia [...] marca 2007 r. został załatwiony tylko częściowo. Marszałek Województwa Małopolskiego pozostawał w bezczynności nie czyniąc zadość wymogom ustawy regulującej sposób załatwiania wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Marszałek Województwa Małopolskiego. Zaskarżonemu wyrokowi organ na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.) zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że informacja, o udzielenie której wnosi skarżący jest informacją publiczną w rozumieniu tego przepisu,

2) art. 10 ust. 2 powołanej ustawy poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wystarczającym do złożenia wniosku o udzielenie informacji publicznej w formie pisemnej jest złożenie wniosku drogą elektroniczną.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Taka definicja, sprawy publicznej jest nieprecyzyjna i niejednoznaczna, a zwrot ten nie został również zdefiniowany w innych aktach prawnych. Jednakże nie budzi wątpliwości, że ustawodawca posługując się pojęciem informacji publicznej – wbrew twierdzeniom Sądu – nie uznał, iż jest to każda informacja wytworzona przez władzę publiczną, ale uznał, że jest to tylko taka informacja wytworzona przez te podmioty, która jest informacją o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Dla traktowania danej informacji jako publicznej decydujące być powinno bowiem nie samo wytworzenie, lecz fakt, że została pozyskana i przetworzona w celu realizacji zadań publicznych (tak: S. Czarnow, Prawo do informacji publicznej w Polsce a wymogi prawa europejskiego, ST 2007/4/23). Gdyby intencją ustawodawcy było przyjęcie, że jest to każda informacja wytworzona przez podmioty wymienione w art. 4 ustawy, poprzestałby na zdefiniowaniu właśnie w ten sposób informacji publicznej w art. 1 ust. 1 ustawy. Niepotrzebne byłoby wtedy wymienienie szeregu kategorii informacji stanowiących sprawę publiczną w katalogu zawartym w art. 6 ustawy. Wyłączenie to ma charakter przykładowy – wskazuje kategorie, których charakter jako informacji publicznej nie budzi wątpliwości i nie stanowi ono podstawy do zawężającej interpretacji pojęcia sprawy publicznej. Nie może jednak w żadnym razie uzasadniać wniosku, że sprawa publiczna jest pojęciem tożsamym z pojęciem informacji (każdej) wytworzonej przez podmioty władzy publicznej.

A contrario do zapisów art. 1 ust. 1 ustawy w pozostałym zakresie dostęp do informacji wytwarzanych przez te podmioty jest ograniczony, co zdaniem organu oznacza, że sprawy z zakresu związanego ściśle z funkcją Marszałka jako pracodawcy nie mogą się zaliczać do kategorii spraw publicznych. Przesłanką ograniczającą możliwość rozszerzenia pojęcia sprawy publicznej w rozumieniu powołanej ustawy jest nie tylko tajemnica danych osobowych określona w przepisach ustawowych regulujących tę kwestię, ale również tajemnica pracownicza, zakazująca udostępniania informacji związanych ze stosunkiem pracy – w przypadkach, gdy nie jest to wprost wskazane przez ustawodawcę, osobom nieupoważnionym. Nie stoi na przeszkodzie przyjęciu takiej interpretacji omawianego przepisu konieczność kierowania się przy jego wykładni art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. W celu realizacji tej zasady obywatel ma prawo uzyskania wiedzy o działalności podmiotów wymienionych w ustawie o dostępie do informacji publicznej, ale w takim zakresie, w jakim jest to związane działalnością publiczną tych podmiotów. Możliwość pozyskiwania informacji przez obywatela w każdej sprawie związanej z działalnością podmiotów publicznych sprowadzałoby się w rzeczywistości do nadinterpretacji przepisów tak konstytucyjnych jak i ustawowych i nie mogłaby zostać usprawiedliwiona celami, dla jakich takie regulacje zostały wprowadzone. Organ podniósł, że obowiązek udostępniania informacji publicznej przez władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne nie dotyczy informacji ogólnodostępnej bądź informacji będącej już w posiadaniu wnioskującego o jej udostępnienie. Tak więc w zakresie, w jakim informacja jest ogólnie dostępna w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu co do treści wewnętrznego aktu prawnego Urzędu oraz w zakresie, w jakim została udzielona w piśmie z dnia [...] maja 2007 r. nie może stanowić przedmiotu obowiązku wskazanego w treści wyroku Sądu.

Ponadto w ocenie organu Sąd błędnie uznał, że wobec treści art. 10 ust. 1 ustawy dopuszczalne jest złożenie wniosku o udzielenie informacji drogą elektroniczną. Z przepisu tego wynika jedynie, że w sytuacji, gdy informacja, nie wymaga wyszukiwania, powinna być udzielona niezwłocznie. Jeśli udzielenie informacji nie może być udzielone niezwłocznie powinno być poprzedzone złożeniem wniosku w formie pisemnej. Ze względu na rodzaj informacji, jakiej domaga się skarżące Stowarzyszenie nie było możliwym udzielenie informacji już w momencie złożenia wniosku. Taka wykładnia organu wydaje się pozostawać w zgodzie zarówno z literalnym zapisem art. 10 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej jak również pozostaje w zgodzie z wykładnią celowościową przepisów tej ustawy, która wprawdzie upraszcza procedurę składania wniosku o udostępnienie informacji, nie pozostawia jednak w tym zakresie zupełnej dowolności.

W konkluzji skargi kasacyjnej Marszałek Województwa Małopolskiego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

W rozpoznawanej sprawie granice skargi kasacyjnej jej autor wyznaczył poprzez zarzuty naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przepisów prawa materialnego – art. 1 ust. 1 i art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.)

Jak wynika z uzasadnienia skargi kasacyjnej przyjęta przez Sąd I instancji wykładnia ww. przepisów prawnych wyrażająca się w uznaniu informacji żądanej przez Stowarzyszenie [...] "[...]" w K., za informację publiczną jak również przyjęcie, iż wniosek o udostępnienie informacji publicznej może zostać złożony drogą elektroniczną – jest nieprawidłowa.

W tym miejscu przypomnieć należy, że wnioskodawca zwrócił się do Marszałka Województwa Małopolskiego o udzielenie informacji na temat przestrzegania przez pracowników Urzędu przepisów ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych.

Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.

Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie.

Ponieważ sformułowania dotyczące pojęcia informacji publicznej są niejasne, przy ich wykładni należy kierować się art. 61 Konstytucji RP, rozwiązaniami prawnymi tej kwestii przyjętymi w prawie unijnym oraz bogatym już dorobkiem orzeczniczym sądów administracyjnych.

Uwzględniając powyższe za informację publiczną należy uznać każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszoną do władz publicznych oraz innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne (por. m.in. wyrok NSA z 30 października 2002 r. II SA 1956/02, Lex nr 78062). Będzie więc to każda informacja o sprawach publicznych, przez które należy rozumieć wszelkie działania (zaniechania) podmiotów podejmujących czynności w celu realizacji zadań zaliczanych do szeroko rozumianego interesu publicznego.

Przykładowy katalog informacji i dokumentów stanowiących informację publiczną został zawarty w art. 6 ustawy. Przepis ten stanowi konkretyzację art. 1 ust. 1 ustawy wskazując najbardziej typowe kategorie informacji publicznych.

Na jego gruncie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2006 r. I OSK 123/06, Lex nr 291357) ponownie uznał, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych. Informacja odnosi się do faktów. Informacją publiczną w świetle art. 1 i 6 ustawy jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz.U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.) organy administracji rządowej i samorządu terytorialnego są zobowiązane do ochrony zdrowia przed następstwami używania tytoniu oraz mogą wspierać w tym zakresie działalność medycznych związków zawodowych, organizacji społecznych, fundacji, instytucji i zakładów pracy, a także współdziałać z kościołami i związkami wyznaniowymi.

Ochrona zdrowia przed następstwami używania tytoniu leży w interesie publicznym, stanowi więc sprawę publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wiadomość o sposobie realizacji przez zobowiązany do tego podmiot obowiązku ochrony zdrowia przed następstwami używania tytoniu stanowić więc będzie informację publiczną, o jakiej mowa w art. 6 ust. 1 ustawy.

Marszałek Województwa jako przewodniczący zarządu województwa, tj. organu wykonawczego samorządu województwa reprezentuje organ władzy publicznej i w myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy obowiązany jest do udostępnienia informacji publicznej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.) samorząd wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami m.in. w zakresie promocji i ochrony zdrowia.

Marszałek Województwa z racji pełnionych funkcji, w tym i funkcji pracodawcy wobec osób zatrudnionych w Urzędzie podwójnie zobowiązany jest do podejmowania działań w celu ochrony zdrowia, w tym działań ograniczających skutki palenia tytoniu. Z uwagi na wykonywane zadania (zadania publiczne) oraz charakter informacji o sposobie realizacji obowiązku dotyczącego ochrony zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (informacja publiczna) marszałek Województwa zobowiązany był do udzielenia pełnej informacji w zakresie wskazanym we wniosku Stowarzyszenia [...] "[...]" w K. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie dokonał poprawnej wykładni art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i z tych względów zarzut skargi kasacyjnej związany z naruszeniem wymienionego przepisu nie mógł odnieść zamierzonego skutku.

Odnośnie drugiego zarzutu przedstawionego w skardze kasacyjnej, tj. błędnej wykładni przez Sąd I instancji art. 10 ust. 2 ustawy Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że zarzut ten jest również nieusprawiedliwiony.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku.

W rozpoznawanej sprawie wniosek o udzielenie informacji publicznej został złożony najpierw drogą elektroniczną w dniu [...] marca 2007 r., a następnie pisemnie w dniu [...] kwietnia 2007 r.

Trzeba zaznaczyć, że w ustawie o dostępie do informacji publicznej brak jest wskazania jakichkolwiek wymogów formalnych wniosku (poza utrwaleniem go w formie pisemnej).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego za wniosek pisemny uznawać należy również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet gdy do jej autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny.

Pogląd ten wydaje się uzasadniony brakiem konieczności pełnego zidentyfikowania wnioskodawcy, a to z uwagi na to, że żądając informacji nie musi się on wykazać jakimkolwiek interesem prawnym lub faktycznym, aby otrzymać informację.

Wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób jasny, co jest przedmiotem wniosku. Wniosek taki wszczyna postępowanie w sprawie, ale na tym etapie nie mają jeszcze zastosowania przepisy K.p.a.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej przepisy K.p.a. stosuje się do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz decyzji o umorzeniu postępowania.

Dopiero zatem w takich sytuacjach znajdzie zastosowanie art. 63 § 3a K.p.a. stanowiący o obowiązku opatrzenia podania wniesionego w formie dokumentu elektronicznego bezpiecznym podpisem elektronicznym.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.