Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Renata Czeluśniak (spr.) WSA Ewa Michna Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala [...] w K na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 11 lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji

Zaskarżoną przez Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Szpital [...] w K (dalej: strona skarżąca) decyzją z dnia 11 lipca 2017 r. nr [...] wydaną na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, w skrócie k.p.a. (Dz.U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.), art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 54 ust. 1, 2, 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U z 2015 r., poz. 581 ze zm.) oraz art. 8, 106 ust. 4, 107 ust. 1, 4 a, 5 b, art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2016 r., poz. 930 ze zm.) Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2017 r. nr [...] odmawiającą potwierdzenia prawa A. S. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika następujący stan faktyczny:

Strona skarżąca zwróciła się w dniu 10 listopada 2016 r. do Prezydenta Miasta o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej dla A. S., który został przyjęty do szpitala w trybie nagłym w dniu 4 czerwca 2016 r. a nie posiadał ubezpieczenia zdrowotnego.

Prezydent Miasta decyzją z dnia [...] 2017 r. odmówił potwierdzenia prawa A. S. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ze względu na brak jego współdziałania z pracownikiem socjalnym, który miał za zadanie przeprowadzenie z nim wywiadu środowiskowego i tym samym – ze względu na uniemożliwienie ustalenia kryterium dochodowego oraz stwierdzenia braku okoliczności, o której mowa w art. 12 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej

W odwołaniu od ww. decyzji Szpital powołał się na orzecznictwo sądowe, z którego wynika teza, iż trudności czy niemożność przeprowadzenia wywiadu środowiskowego ze świadczeniobiorcą nie mogą być powodem odmowy potwierdzenia uprawnień do świadczeń zdrowotnych przez organ. Wniósł wobec tego o wydanie decyzji potwierdzającej prawo świadczeniobiorcy do ww. świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Szpital [...] w K wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji potwierdzającej prawo A. S. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych od dnia 4 czerwca 2016 r., który jest dniem udzielenia świadczenia w trybie nagłym (data wpływu wniosku do organu: 21 listopada 2016 r.). We wniosku świadczeniodawca oświadczył, że w dniu 4 czerwca 2016 r zostały udzielone świadczenia opieki zdrowotnej w trybie stanu nagłego na rzecz świadczeniobiorcy A. S. Świadczeniobiorca został sprawdzony w Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców (eWUŚ) i nie uzyskał potwierdzenia prawa do świadczeń zdrowotnych przez NFZ.

Następnie wskazano, że po otrzymaniu wniosku, który uznano za złożony niezwłocznie po udzieleniu świadczenia, w wyniku podjętych czynności nie można przyjąć, że ustalono miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy. Z tego względu zawiadomienie go o zamiarze przeprowadzenia wywiadu środowiskowego nie zostało skutecznie doręczone i dlatego nie można uznać by brak reakcji na nie oznaczał złą wolę i brak współdziałania świadczeniobiorcy. Wg Kolegium, zasadnie wskazał wnioskodawca, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym trudności czy niemożność przeprowadzenia wywiadu środowiskowego ze świadczeniobiorcą nie mogą być powodem odmowy potwierdzenia uprawnień do świadczeń zdrowotnych. W przedmiotowej sprawie jednak organ I instancji – mimo błędnego uzasadnienia – prawidłowo odmówił potwierdzenia prawa do świadczeń z opieki zdrowotnej bowiem po przeprowadzeniu postępowania dowodowego i wyjaśniającego nie był w stanie ustalić, czy spełnione są przesłanki wskazane w art. 54 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. W konsekwencji, skoro nie udało się ustalić sytuacji materialno – bytowej strony, to tym samym nie jest możliwe dowolne interpretowanie niemożności ustalenia sytuacji dochodowej strony w kierunku przyjęcia, iż sytuacja ta spełnia kryterium określone w art. 8 ustawy o pomocy społecznej.

Na powyższą decyzję Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Szpital [...] w K wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zarzucając zaskarżonej decyzji:

1) naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 54 ust. 1, 2, 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w zw. z art. 107 ust. 4 a i 5 b ustawy o pomocy społecznej poprzez uznanie, iż niemożność przeprowadzenia wywiadu środowiskowego stanowi podstawę do odmowy wydania decyzji w przedmiocie uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w sytuacji, gdy wniosek złożył świadczeniodawca, podczas gdy świadczeniodawca nie może być obciążany ryzykiem z tego tytułu, a więc interpretacja organu jest niezgodna z celem tych przepisów – jakim jest umożliwienie świadczeniodawcom uzyskania zapłaty za leczenie osób nieubezpieczonych;

2) naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć wpływ na wynik sprawy, a to art. 104 § 1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji nierozstrzygającej istoty sprawy, wyłącznie wskutek błędnego uznania przez organ II instancji, iż niemożność przeprowadzenia wywiadu środowiskowego pozbawia świadczeniodawcę uzyskania decyzji w przedmiocie uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;

3) naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7 w zw. z art. 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. poprzez błędną ocenę okoliczności faktycznych i przedstawionych dowodów, a to faktu zakwestionowania przez OW NFZ sposobu rozliczenia przyjętego przez Szpital [...] oraz zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego, a to zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego niezbędnego do weryfikacji przesłanek, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 54 u.ś.o.z.,

4) naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez utrzymanie w mocy decyzji I instancji, wydanej z naruszeniem przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania.

Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie decyzji organu pierwszej instancji w całości. Podniosła, że świadczenie zostało udzielone i skoro ponosi ona w sytuacji, gdy pacjent znajduje się w stanie nagłym, ryzyko (także o charakterze finansowym) związane z ratowaniem jego zdrowia i życia, to nie może zostać pozbawiona uprawnienia do potwierdzenia prawa osoby nieubezpieczonej do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej, a w konsekwencji do uzyskania zapłaty za udzielone świadczenia zdrowotne. Stąd też w przepisie art. 54 ust. 4 u.ś.o.z. ustawodawca związał uprawnienie świadczeniodawcy do złożenia wniosku z jego materialnym prawem do domagania się decyzji od właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego, potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej w związku z udzieleniem przez niego nieubezpieczonemu świadczeniobiorcy określnych świadczeń medycznych. Wskazała też, że ww. przepis nie przewiduje uprawnienia do odmowy potwierdzenia prawa świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych a priori, czyli bez zbadania wynikających z tej ustawy przesłanek, co uczyniły w niniejszej sprawie oba organy. Inaczej mówiąc, organ może odmówić przyznania prawa do świadczeń wyłącznie w sytuacji, gdy ustali, że świadczeniobiorca nie spełnia kryteriów, o których mowa w art. 54 ust. 3 ustawy o świadczeniach zdrowotnych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1647), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, że sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) – dalej "p.p.s.a.".

Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W świetle art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd nie ma obowiązku, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Z istoty bowiem kontroli wynika, że zasadność zaskarżonej decyzji podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia. Niezwiązanie zarzutami i wnioskami skargi oznacza, że sąd administracyjny bada w pełnym zakresie zgodność z prawem zaskarżonego aktu, czynności, czy bezczynności organu administracji publicznej.

Wady skutkujące koniecznością uchylenia decyzji, stwierdzenia jej nieważności bądź wydania decyzji z naruszeniem prawa, przewidziane są w art. 145 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla ten akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przypadku nieuwzględnienia skargi sąd ją oddala - art. 151 p.p.s.a.

Dokonując na podstawie ww. przepisów oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia.

Przedmiotem kontroli w nin. sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 11 lipca 2017 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2017 r. odmawiającą ww. świadczeniobiorcy potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Materialnoprawną podstawą przedmiotowej decyzji stanowił art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 54 ust. 1, 2, 3, 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U z 2016 r., poz. 1793 ze zm.) - dalej u.ś.o.z.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 u.ś.o.z. prawo do korzystania ze środków publicznych na zasadach określonych w tej ustawie mają osoby objęte powszechnym, obowiązkowym i dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym (ubezpieczeni), ale także, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy osoby inne, niż ubezpieczeni, osoby posiadające obywatelstwo i posiadające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które spełniają kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2016 r., poz. 930 ze zm.) - dalej u.o.p.s., co do których nie stwierdzono okoliczności, o której mowa w art. 12 tej ustawy, tj. możliwości przezwyciężenia trudnej sytuacji życiowej przy wykorzystaniu własnych zasobów majątkowych, na zasadach i w zakresie określonych dla ubezpieczonych.

Finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych świadczeniobiorcom innym niż ubezpieczeni, spełniającym kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8 u.o.p.s., co do których nie stwierdzono okoliczności, o której mowa w art. 12 u.o.p.s., należy, jak stanowi art. 97 ust. 3 pkt 3 u.ś.o.z., m. in. do zakresu działania Narodowego Funduszu Zdrowia. Dodać przy tym trzeba, że według art. 108 ust. 1 pkt 1 u.ś.o.z. koszty świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych na terenie danego województwa świadczeniobiorcy innemu niż ubezpieczony, finansuje oddział wojewódzki Funduszu świadczeniobiorcy, mający siedzibę na terenie województwa, z którym zawarto umowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej.

Zgodnie zatem z treścią art. 54 ust. 1 u.ś.o.z. dokumentem potwierdzającym prawo do świadczeń opieki zdrowotnej świadczeniobiorcy, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2, jest decyzja wójta (burmistrza, prezydenta) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy, potwierdzająca to prawo.

Decyzję taką wydaje się po spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 54 ust. 3 ww. ustawy:

1) przedłożeniu przez świadczeniobiorcę, o którym mowa w ust. 1, dokumentów potwierdzających zamieszkiwanie na terytorium RP oraz dokumentów potwierdzających:

a) posiadanie obywatelstwa polskiego lub b) posiadanie statusu uchodźcy, lub c) objęcie ochroną uzupełniającą, lub d) posiadanie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;

2) przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego;

3) stwierdzeniu spełniania kryterium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej;

4) stwierdzeniu braku okoliczności, o której mowa w art. 12 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w wyniku przeprowadzenia rodzinnego wywiadu środowiskowego, o którym mowa w pkt 2.

Decyzję, o której mowa w art. 54 ust. 1 u.ś.o.z., wydaje się na wniosek świadczeniobiorcy, a w przypadku stanu nagłego - na wniosek świadczeniodawcy udzielającego świadczenia opieki zdrowotnej, złożony niezwłocznie po udzieleniu świadczenia (art. 54 ust. 4 u.ś.o.z.). Stosownie do treści art. 7 ust. 3 u.ś.o.z. w celu ustalenia sytuacji dochodowej i majątkowej świadczeniobiorcy, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza się rodzinny wywiad środowiskowy na zasadach i trybie określonych w przepisach o pomocy społecznej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 31 maja 2010 r. o sygn. I OSK 316/10 przepis art. 54 u.ś.o.z. należy interpretować zgodnie z celem dla jakiego został wydany i stosownie do sytuacji faktycznej będącej podstawą do wystąpienia z wnioskiem o potwierdzenie prawa świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej.

W myśl z kolei art. 8 ust. 1 u.o.p.s. prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, art. 41, art. 53a i art. 91, przysługuje:

1) osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza 542 zł (kwota obowiązująca na dzień 31 maja 2015 na podstawie § 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2012 r. poz. 823).

2) osobie w rodzinie, w której dochód na osobę nie przekracza kwoty 456 zł (kwota obowiązująca na dzień 31 maja 2015 r. na podstawie § 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2012 r. poz. 823), zwanej dalej "kryterium dochodowym na osobę w rodzinie",

3) rodzinie, której dochód nie przekracza sumy kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, zwanej dalej "kryterium dochodowym rodziny".

- przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2-15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej.

Analiza wyżej wskazanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych osoby, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2, a więc nieubezpieczonej lub nieposiadającej uprawnień do bezpłatnych świadczeń leczniczych, musi być potwierdzone decyzją, odpowiednio wójta, burmistrza, prezydenta, gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy. Decyzja ta stanowi dokument, na podstawie którego wojewódzki Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje koszty udzielonej opieki zdrowotnej (art. 108 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 54 ust. 1 u.ś.o.z.). Decyzja ta wywiera skutek prawny zarówno po stronie świadczeniobiorcy, jak i świadczeniodawcy. Służyć ma bowiem realizacji celu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, tj. finasowaniu świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych. Decyzja ta ma zatem charakter deklaratoryjny.

Trafnie wobec tego podniósł WSA w Poznaniu, w wyroku z 26 marca 2014 r., sygn. akt IV SA/Po 887/13, że treść art. 54 ust. 3 pkt 3 ustawy "...nie pozostawia wątpliwości, że organy, niezależnie od ich woli lub przekonania, przy podejmowaniu decyzji w trybie art. 54 ustawy mają obowiązek ustalić, czy strona spełnia warunki w przepisie tym określone i jedynie w takiej sytuacji wydać decyzję zgodną z wnioskiem." Organy orzekające w tym przedmiocie nie mogą działać na zasadzie uznania administracyjnego, bowiem decyzja ta ma charakter decyzji związanej.

Ustawodawca nie przewidział możliwości odmówienia potwierdzenia prawa do świadczeń zdrowotnych z powodu trudności czy niemożności tak przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, jak też ustalenia sytuacji dochodowej świadczeniobiorcy. Jedyną przesłanką warunkującą odmowę potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych może być sytuacja niespełnienia przez danego świadczeniobiorcę wskazanych wyżej warunków, czyli ustalenia, że dochód świadczeniobiorcy przekracza obowiązujące kryterium dochodowe bądź np. świadczeniobiorca nie posiada obywatelstwa polskiego. Organ natomiast nie może uzależnić wydania decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej od spełnienia przez osobę zainteresowaną przesłanek innych niż te, które ustawodawca wskazał (tak WSA w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 1058/07; Lex nr 374403, WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 16 lipca 2009 r., sygn. akt IV SA/Po 337/09, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Kr 902/08; Lex nr 22/2009).

Właśnie ze względu na cel uregulowania art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 54 ust. 1, 2, 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wszystkie metody wykładni ww. przepisów prowadzą do wniosku, że organ może odmówić potwierdzenia prawa do świadczeń wyłącznie w sytuacji, gdy ustali, że świadczeniobiorca nie spełnia kryteriów, o których mowa w art. 54 ust. 3 ustawy o świadczeniach zdrowotnych, m.in. gdy ustali, że świadczeniobiorca uzyskuje dochód, który przekracza obowiązujące kryterium dochodowe. Oczywiście należy pamiętać, że inna jest sytuacja faktyczna, gdy z wnioskiem o potwierdzenie prawa do świadczeń opieki zdrowotnej występuje świadczeniodawca, a inna gdy wniosek taki złoży świadczeniobiorca.

Tak więc w świetle powyższego organy obydwu instancji dokonały niewłaściwej wykładni mających zastosowanie przepisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, poprzez uznanie, że niemożność ustalenia sytuacji dochodowej świadczeniobiorcy może prowadzić do odmowy wydania decyzji z art. 54 ust. 3 ww. ustawy w stosunku do nieubezpieczonego świadczeniobiorcy przyjętego do szpitala w trybie nagłym, któremu szpital miał obowiązek udzielenia świadczenia. Miało to istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż organy odmówiły potwierdzenia prawa ww. świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej finansowych ze środków publicznych, co jest ewidentnie sprzeczne z przedstawioną wyżej wykładnią.

Organy rozpoznając ponownie sprawę, wezmą pod uwagę ww. wykładnię przepisów prawa.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.a) p.p.s.a orzekł jak w sentencji.