Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Krystyna Józefczyk Sędziowie WSA Piotr Godlewski /spr./ WSA Ewa Partyka Protokolant sekretarz sądowy Filip Róg po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...].

II SA/Rz 1180/17

U z a s a d n i e n i e

Przedmiotem skargi A. B. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: SKO lub Kolegium) z dnia [...] września 2017 r.

Nr [...] dotycząca odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

Z jej uzasadnienia i akt administracyjnych sprawy wynika, że po rozpatrzeniu wniosku A. B. z dnia [...] czerwca 2017 r., Wójt Gminy [...] – działając na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257, dalej: K.p.a.) oraz art. 17 ust. 1, 1a

i 5 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1518 ze zm., dalej: u.ś.r.) - decyzją z [...] lipca 2017 r.

Nr [...] odmówił prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad S. B. (ojcem).

W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że S. B. legitymuje się wydanym na stałe orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z dnia

[...] listopada 2011 r., wg którego niepełnosprawność istnieje od 2002 r., natomiast stopień niepełnosprawności datuje się od dnia [...] października 2011 r. Wyjaśniono także, że na wniosek A. B., Wójt Gminy [...] decyzją z [...] czerwca 2014 r. ([...]) przyznał jej bezterminowo począwszy od [...] lipca 2013 r. prawo do zasiłku dla opiekuna w związku z opieką nad S. B. Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) u.ś.r. świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone m.in. prawo do zasiłku dla opiekuna o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów.

Odwołanie od decyzji z [...] lipca 2017 r. złożyła A. B. wnosząc o jej uchylenie i przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. Zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie art. 17 ust. 1b u.ś.r. bez uwzględnienia okoliczności, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. K 38/13 uznano za niekonstytucyjną część wywodzonej z tego przepisu normy prawnej, tj. w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania jej niepełnosprawności, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP. Odwołująca wskazała na błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1b u.ś.r. poprzez pominięcie celów u.ś.r. i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez nią zasiłku dla opiekuna stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Wskazała na brak zastosowania art. 27 ust. 5 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1b u.ś.r. i nieuwzględnienie, że w razie zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna osoba uprawniona ma prawo wyboru jednego ze świadczeń. Zwróciła także uwagę na naruszenie przepisów postępowania – art. 6, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 7 w zw. z art. 80 K.p.a. poprzez brak wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

SKO nie uznało argumentów odwołania i opisaną na wstępie decyzją z dnia

[...] września 2017 r. - powołując w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz

art. 17 ust. 1 i art. 27 ust. 5 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1b u.ś.r. – utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazało na treść art. 17 ust. 1 i 5 u.ś.r. stanowiące o tym, komu przysługuje świadczenie pielęgnacyjne oraz że w przypadku zbiegu uprawnień m. in. do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna przysługuje jedno ze świadczeń wybrane przez osobę uprawnioną. Kolegium podzieliło stanowisko organu I instancji, że art. 17 ust. 5 pkt 1b uniemożliwia przyznanie wnioskowanego świadczenia, gdyż doszłoby do zdublowania podobnych świadczeń opiekuńczych

w stosunku do tych samych osób (sprawującej i podlegającej opiece). Kolegium zaznaczyło, że A. B. będzie można przyznać prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na ojca, gdy zaprzestanie pobierać na niego zasiłek dla opiekuna,

tj. gdy uchylona zostanie decyzja z [...] czerwca 2014 r. W świetle art. 17 ust. 5 pkt 1b u.ś.r. niemożliwa jest sytuacja, by w obrocie prawnym równolegle funkcjonowały dwie decyzje przyznające skarżącej zarówno zasiłek dla opiekuna jak i świadczenie pielęgnacyjne.

Skargę na decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Rzeszowie złożyła A. B. wnosząc o jej uchylenie wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji oraz zobowiązanie organów do zastosowania przepisów u.ś.r. zgodnie z tezą wyroku TK i przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z jej wnioskiem.

Kwestionowanej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez zastosowanie art. 17 ust. 1b bez uwzględnienia skutków wyroku TK z dnia 21 października 2014 r. K 38/13, błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1b, niezastosowanie art. 27 ust. 5 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1b u.ś.r. oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 7 i art. 80 K.p.a. W tym zakresie podtrzymała w całości argumentację podniesioną w złożonym odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie z przyczyn podanych

w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jej zakres wyznacza art. 134 ustawy z dnia

30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej P.p.s.a.), wg którego sąd rozstrzyga

w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stosownie do art. 145 P.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności lub niezgodności z prawem, gdy dotknięte są naruszeniem prawa materialnego które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione

w art. 156 K.p.a. lub innych przepisach.

Dokonując w oparciu o wskazane wyżej kryteria kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji jest odmowa przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawnym w stopniu znacznym ojcem. U podstaw tej odmowy znalazła się okoliczność, że skarżąca w związku z tą opieką ma ustalone prawo do zasiłku dla opiekuna, co uniemożliwia przyznanie jej wnioskowanego świadczenia.

Materialnoprawną podstawę decyzji organu I i II instancji stanowiły przepisy u.ś.r. Zgodnie z jej art. 17 ust. 1, świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji

z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje:

1) matce albo ojcu,

2) opiekunowi faktycznemu dziecka,

3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia

9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej,

4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób

o znacznym stopniu niepełnosprawności

- jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby

w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Wobec wykazanej daty powstania ustalonego względem ojca skarżącej stopnia niepełnosprawności należy także zwrócić uwagę na treść art. 17 ust. 1b u.ś.r., stosownie do którego świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała:

1) nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia.

W okolicznościach sprawy nie budzi to wprawdzie wątpliwości, niemniej przy wykładni tego przepisu nie można obecnie pominąć skutków wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, który wszedł

w życie z dniem ogłoszenia w Dzienniku Ustaw z dnia 23 października 2014 r.,

poz. 1443. Wyrokiem tym orzeczono, że w zakresie, w jakim powyższy przepis różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Wyrok ten jest wyrokiem zakresowym, czyli takim, w którym Trybunał stwierdza zgodność albo niezgodność z Konstytucją przepisu prawnego

w określonym (podmiotowym, przedmiotowym lub czasowym) zakresie jego zastosowania. Dokonując wykładni art. 17 ust. 1b u.ś.r. zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Trybunału należy więc stwierdzić, że w stosunku do opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, których niepełnosprawność powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia, przepis ten jest zgodny

z Konstytucją i nie ma przeszkód prawnych do jego stosowania. Utracił on jednak przymiot konstytucyjności w stosunku do opiekunów osób wymagających opieki, których niepełnosprawność powstała później i względem nich oceny spełnienia przesłanek niezbędnych dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonywać z pominięciem kryterium momentu powstania niepełnosprawności, jako uniemożliwiającego uzyskanie tego świadczenia (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lipca 2017 r. I OSK 1600/16 (LEX nr 2376723),

z dnia 14 czerwca 2017 r. I OSK 2920/16 (LEX nr 2326429), z dnia 26 maja 2017 r.

I OSK 479/16 (LEX nr 2328756), z dnia 20 kwietnia 2017 r. I OSK 2593/16

(LEX nr 2332965), z dnia 2 marca 2017 r. I OSK 2407/16 (LEX nr 2282068),

z dnia 14 grudnia 2016 r. I OSK 1614/16 (LEX nr 2190248).

Chociaż Trybunał w uzasadnieniu wydanego wyroku wskazał, że skutkiem jego wejścia w życie nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie prawa do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa, w aktualnej sytuacji prawnej nie jest dopuszczalne oparcie decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie tej części przepisu art. 17 ust. 1b, której niekonstytucyjność została stwierdzona. Trybunał nie skorzystał bowiem

z możliwości odroczenia utraty mocy obowiązującej derogowanej części przepisu

art. 17 ust. 1b (art. 190 ust. 3 Konstytucji RP), co oznacza, że bezpośrednim skutkiem orzeczenia jest utrata domniemania konstytucyjności przez art. 17 ust. 1b we wskazanym zakresie z dniem publikacji w Dzienniku Ustaw, tj. 23 października 2014 r. Niedokonanie przez ustawodawcę zmiany treści art. 17 ust. 1b u.ś.r. zgodnie ze stanowiskiem TK powoduje, że w tak ukształtowanym stanie prawnym, przy rozpatrywaniu od tej daty wniosków o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego składanych przez opiekuna dorosłej osoby niepełnosprawnej - wobec wynikającego

z tego wyroku wymogu ich równego traktowania bez względu na moment powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki - organy mają obowiązek zbadać, czy wnioskodawca spełnia warunki do przyznania tego świadczenia z wyłączeniem tej części przepisu art. 17 u.ś.r., która z tym dniem została ostatecznie uznana za niekonstytucyjną.

W kontekście powyższego na uwzględnienie zasługuje zarzut skargi dotyczący nieuprawnionej odmowy przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego z uwagi na okoliczność pobierania przez nią zasiłku dla opiekuna.

Podkreślenia wymaga, że z art. 17 ust. 5 u.ś.r. faktycznie wynika, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone m.in. prawo do zasiłku dla opiekuna o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r.

o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (pkt 1 lit. b) oraz gdy na osobę wymagającą opieki jest ustalone prawo do zasiłku dla opiekuna (pkt 5). Powyższy przepis nie może być jednak interpretowany w oderwaniu od treści art. 27 ust. 5 u.ś.r., zgodnie z którym w przypadku zbiegu uprawnień m.in. do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna przysługuje jedno z tych świadczeń, wybrane przez osobę uprawnioną (także w przypadku gdy świadczenia te przysługują

w związku z opieką nad różnymi osobami).

Celem tych regulacji jest niewątpliwie uniemożliwienie osobom uprawnionym równoczesnego pobierania tych świadczeń, u podstaw których leży zamiar rekompensaty opiekunowi osoby niepełnosprawnej utraty dochodów pozostający

w związku z rezygnacją przez nich z zatrudnienia w celu sprawowania opieki. Nie wyklucza to jednak możliwości przyznania innego świadczenia (zmiany) w przypadku spełniania warunkujących go przesłanek. W praktyce oznacza to wybór przez osobę wnioskującą świadczenia korzystniejszego, co uzależnione jest od wcześniejszej rezygnacji z dotychczas otrzymywanego (w przypadku skarżącej dotyczy to zasiłku dla opiekuna, przyznanego jej bezterminowo decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r.).

W okolicznościach sprawy należy zwrócić uwagę na oświadczenie złożone przez skarżącą (opatrzone datą [...] czerwca 2017 r.), że zgodnie z art. 27 ust. 5 u.ś.r. i art. 155 K.p.a. chce zrezygnować z zasiłku dla opiekuna w przypadku przyznana prawa do świadczenia pielęgnacyjnego (stosownie do art. 155 K.p.a., decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony).

W ocenie Sądu, z oświadczenia tego orzekające w sprawie organy zbyt pochopnie i dosłownie wywiodły, że skarżąca kategorycznie uzależniła rezygnację

z zasiłku dla opiekuna od wcześniejszego przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego. Zdaniem Sądu, wynika z niego przede wszystkim zamiar zachowania przez wnioskodawczynię ciągłości pobierania świadczeń i uniknięcia sytuacji, w której nie doszłoby do przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego mimo uprzedniego uchylenia decyzji przyznającej zasiłek dla opiekuna. Zdaniem Sądu, oświadczenie to - wobec nawiązania do regulacji art. 27 ust. 5 u.ś.r. i art. 155 K.p.a. – wskazuje na pełną świadomość skarżącej co do konieczności zaprzestania pobierania świadczenia dotychczasowego. O ile jednak organy miały jakiekolwiek wątpliwości co do znaczenia tego oświadczenia, powinny podjąć działania mające na celu uzyskanie w tym przedmiocie dodatkowego stanowiska wnioskodawczyni,

z wyjaśnieniem jej obowiązujących w tym zakresie regulacji prawnych (w myśl art. 9 K.p.a., organy administracji publicznej są obowiązane do należytego

i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, a także czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa,

i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek).

Należy zwrócić uwagę, że ze wskazanych przepisów i zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikają przy tym żadne przeszkody do jednoczesnego, zbieżnego w czasie, rozstrzygnięcia w odpowiedniej kolejności obydwu tych kwestii.

W kontekście powyższego za nieuprawnioną należało uznać dokonaną przez organy administracji odmowę przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego

z powołaniem się na przesłankę pobierania zasiłku dla opiekuna. Wskazany sposób procedowania w sprawie faktycznie pozbawił skarżącą realnej możliwości dokonania wyboru. Sytuacja taka w sposób niedopuszczalny utrzymuje stan, w którym skarżąca spełniając przesłanki do przyznania wyższego kwotowo świadczenia pielęgnacyjnego, nadal miałaby otrzymywać mniej korzystny zasiłek dla opiekuna.

Jest to również nie do przyjęcia z tego powodu, że jak wynika z uzasadnienia decyzji przyznającej zasiłek dla opiekuna, na mocy decyzji z dnia [...] listopada

2011 r. miała już w oparciu o art. 17 u.ś.r. przyznane bezterminowo prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, która to decyzja wygasła jednak z mocy prawa

z upływem 30 czerwca 2013 r. na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1548), który to przepis został następnie uznany przez TK za niezgodny

z art. 2 Konstytucji RP (wyrok z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. K 27/13, Dz. U. poz. 1557) i utracił moc z dniem 16 grudnia 2013 r. Przyznawany wraz z wyrównaniem za okres od 1 lipca 2013 r. na podstawie obowiązującej od 15 maja 2014 r. ustawy

z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U.

z 2016 r., poz. 162 ze zm.) zasiłek dla opiekuna miał stanowić rekompensatę za utratę prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom, które zostały go pozbawione z dniem 1 lipca 2013 r. w związku z wygaśnięciem z mocy prawa decyzji

o przyznaniu tych świadczeń. Fakt aktualnego pobierania przez skarżącą zasiłku dla opiekuna nie jest więc podyktowany jej dobrowolnym wyborem, ale pośrednio stanowi konsekwencję zdarzeń prawnych, na zaistnienie których nie miała wpływu.

W tych okolicznościach zaskarżona decyzja jak i decyzja ją poprzedzająca zostały wydane zarówno z naruszeniem przepisów prawa materialnego mającym wpływ na wynik sprawy (poprzez błędne zastosowanie przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1

lit. b w zw. z art. 27 ust. 5 u.ś.r.), jak również z istotnym naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, gdyż fakt pobierania zasiłku dla opiekuna jako nie mogący stanowić przeszkody do przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego obligował organy do uchylenia decyzji przyznającej ten zasiłek, a co najmniej do wcześniejszego uzyskania jej stanowiska w kwestii akceptacji obowiązujących w tym zakresie uregulowań prawnych, po ich wyczerpującym przedstawieniu (art. 9 K.p.a.). Trudno również mówić o zachowaniu wyrażonej w art. 7 K.p.a. zasady prawdy obiektywnej, zgodnie z którą w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli oraz wynikającej z art. 8 K.p.a. zasady pogłębiania zaufania obywateli, nakazującej organom administracji publicznej prowadzenie postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z przedstawionych powyżej rozważań. Zastosowanie w sprawie art. 17 u.ś.r. w sposób w jaki uczyniły to organy prowadziłoby do niedopuszczalnego ukształtowania sytuacji prawnej skarżącej. Znajdujące odzwierciedlenie w wydanych decyzjach stanowisko oparte

o przedstawiony w nich sposób procedowania i wykładni ust. 5 pkt 1 lit. b) tego artykułu nie może prowadzić do akceptacji sytuacji, w której osobie pozbawionej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego regulacją niekonstytucyjną uniemożliwia się ponowne nabycie prawa do tego świadczenia z powołaniem się na pobieranie będącego konsekwencją tej regulacji zasiłku dla opiekuna.

Rozpatrując ponownie wniosek skarżącej organ administracji pierwszej instancji pominie tę część normy art. 17 ust. 1b u.ś.r., którą Trybunał Konstytucyjny opisanym wyrokiem z dnia 21 października 2014 r. K 38/13 uznał za niezgodną

z Konstytucją.

Z opisanych wyżej względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a. Sąd orzekł, jak w pkt I sentencji wyroku.