Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia WSA (del). Lidia Ciechomska-Florek po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku Z. N. o wstrzymanie wykonania decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z 30 grudnia 2010 r. Nr [...] zawartego w skardze kasacyjnej Z. N. od wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 września 2011 r. I SA/Gd 553/11 w sprawie ze skargi Z. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 31 marca 2011 r. Nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, wyrokiem z 14 września 2011 r. I SA/Gd 553/11, oddalił skargę Z. N. (dalej jako strona lub skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z 31 marca 2011 r. w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.

W skardze kasacyjnej od tego wyroku strona zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania "decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 30 grudnia 2010 r. Nr [...]", poprzedzającej rozstrzygnięcie organu drugiej instancji. W ocenie strony, zapłata podatku w wysokości ustalonej przez organy administracji może narazić skarżącego na rażącą szkodę.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), dalej: P.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Chodzi przy tym o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego bądź wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Wprowadzona w omawianym przepisie ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi wyjątek od zasady wynikającej z art. 61 § 1 P.p.s.a., w myśl której wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje stronie, że skoro sąd orzeka o wstrzymaniu aktu lub czynności na jej wniosek, to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek uzasadnienia wniosku, tak aby przekonać sąd do zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Przykładowo, dla wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków nie jest wystarczające samo stwierdzenie strony. Jak trafnie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnienie takiego wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, niepubl.).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, ogólnikowe stwierdzenie w skardze kasacyjnej o możliwości "narażenia na znaczną szkodę" w wyniku zapłaty podatku nie wyczerpuje znamion należytego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania, ponieważ strona w uzasadnieniu wniosku nie uprawdopodobniła okoliczności z art. 61 § 3 P.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny dodatkowo wskazuje, że przymusowa realizacja zobowiązań podatkowych w drodze egzekucji ze swej istoty jest dolegliwa i powoduje obciążenie w sferze majątkowej zobowiązanego. Wywieranie skutków finansowych dla strony jest jednakże normalną konsekwencją egzekucji administracyjnej. Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie służy zabezpieczeniu strony przed jakimikolwiek skutkami egzekucji, lecz jedynie przed takimi, których nie naprawiło by ewentualne wygranie sporu sądowego (por. postanowienie NSA z dnia 28 lipca 2009 r. I FSK 450/09).

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 61 § 3 w związku z art. 193 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.