Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Muzeum H. na decyzję Rady W. z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu pod Skocznią – część I 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w § 9 ust. 1 pkt 3); 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w § 9 ust. 1 pkt 3) nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącego Muzeum H. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

IV SA/Wa 2027/10

UZASADNIENIE

W piśmie skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Muzeum H. z siedzibą w W. wniosło skargę na uchwałę nr [...] Rady Miasta W. z dnia [...] października 2008r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu pod Skocznią – cześć I w zakresie § 9 ust. 1 pkt 3, w myśl którego: "Informuje się, że na obszarze objętym planem znajduje się budynek "Z." przy [...] (obecnie Muzeum H.), wpisany do rejestru zabytków nr [...] i objęty ochroną prawną Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków; dla budynku i terenu określa się następujące ograniczenia w zabudowie i zagospodarowaniu: zakazuje się wprowadzania nowej zabudowy na terenie działki. "

Muzeum wniosło o uchylenie w powyższej części uchwały Rady Miasta W. i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Zaskarżonej uchwale zarzuciło naruszenie art. 140 kc poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie, że zaskarżona uchwała powoduje istotne i bezprawne ograniczenie prawa własności skarżącego, art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 Konstytucji RP poprzez uniemożliwienie skarżącemu swobodnego, w granicach określonych przepisami prawa, dysponowania nieruchomością, dalej – naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 4, 7, 9 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że organ nie uwzględnił prawa własności skarżącego oraz interesu publicznego, jakim jest prawidłowe wykonywanie działalności kulturowej i edukacyjnej.

W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotowa uchwała narusza interes prawny skarżącego bowiem uniemożliwia mu realizację inwestycji budowlanej niezbędnej do prawidłowego wykonywania przez skarżącego działalności muzealnej, edukacyjnej i kulturowej. Skarżący wypełnił obowiązek wezwania Rady Miasta [...] W. do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, jednakże do dnia złożenia skargi nie otrzymał odpowiedzi na to wezwanie.

W ocenie skarżącego uchwała powoduje istotne i bezprawne ograniczenie prawa własności skarżącego, a to może nastąpić jedynie wówczas gdy wymaga tego ważny interes publiczny. W niniejszej sprawie natomiast w interesie publicznym jest zapewnienie możliwości prawidłowego działania i rozwoju placówki muzealnej prowadzącej działalność o charakterze edukacyjnym i kulturowym. Ustalony w planie zakaz nie uwzględnia tegoż interesu publicznego.

Muzeum jest samorządową placówką kultury, poza działalnością muzealną prowadzi działalność edukacyjną. Zbiory Muzeum powiększają się, co wymaga stworzenia zaplecza gospodarczego, bowiem dotychczasowy pawilon gospodarczo-biurowy nie spełnia żadnych norm do przechowywania zbiorów muzealnych. Ustanowiony zakaz zabudowy uniemożliwia prawidłowy rozwój Muzeum. W ocenie skarżącego potrzeba interesu publicznego nie uzasadnia wprowadzenia tak daleko idących ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości. Przeciwnie, potrzeba interesu publicznego wymaga stworzenia odpowiedniego zaplecza dla prawidłowego wykonywania działalności statutowej Muzeum. Wprowadzenie nowej zabudowy nie wpłynie w żaden negatywny sposób na znajdujący się na działce budynek "Z.", objęty ochroną konserwatorską. Celem zapewnienia tej ochrony wystarczające są inne zapisy zawarte w przedmiotowej uchwale.

Dalej skarga podkreśla, że prawo własności jest prawem konstytucyjnie chronionym. Przy czym stosownie do art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności, mogą być ustanawiane tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i wolności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ingerencja zatem w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, poza tym może być dokonana wyłącznie w ustawie. Takim przepisem jest art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Rada Gminy jednak w ramach przyznanego jej "władztwa planistycznego" nie może tego władztwa nadużywać.

W art. 1 ust. 2 powyższej ustawy, prawodawca nakazuje w planowaniu przestrzennym uwzględniać wymagania ładu przestrzennego, jak również m. in. wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków, potrzeby interesu publicznego oraz prawo własności. Konieczność uwzględnienia w planowaniu przestrzennym tych wszystkich czynników skutkuje dokonywaniem przez Radę wyborów, będących często we wzajemnej konkurencji, którym przyznać pierwszeństwo, kosztem pozostałych. Biorąc powyższe pod uwagę, ustalić należy czy przyznanie pierwszeństwa w konieczności osiągnięcia warunku ochrony zabytków kosztem nie uwzględnienia interesu publicznego w postaci prawidłowego wykonywania działalności statutowej przez Muzeum oraz prawa własności, było uprawnione.

Wprowadzenie nowej zabudowy nie naruszy w żaden sposób budynku "Z.".

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta W. wniosła o jej oddalenie.

W uzasadnieniu podniesiono, że nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego w nadużyciu władztwa planistycznego przez Radę ze względu na treść wpisu do rejestru zabytków i zakres objęty ochroną prawną Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Mówiąc o naruszeniu interesu prawnego samo wskazanie, że przewidziane w planie rozwiązania naruszają interes prawny skarżącego nie jest wystarczającą przesłanką do uwzględnienia skargi, gdyż uwzględnienie jej wymaga wskazania, że uchwała została podjęta z naruszeniem prawa.

Dalej organ wskazuje, że akty planistyczne w sposób pośredni lub bezpośredni wpływają na sposób wykonywania prawa własności. Nie ma podstaw prawnych do uznawania, że przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego w sposób odbiegający od oczekiwań właściciela gruntu stanowi naruszenie przepisów prawa. Nadto kategoria jaką jest własność, wymieniona w art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu nie oznacza, że jest ona objęta bezwzględną ochroną, o czym świadczy art. 6, tj. ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wraz z innymi przepisami kształtują sposób wykonywania prawa własności. Tym samym prawodawca uchwalając przedmiotowy plan nie dopuścił się naruszenia przepisów wskazanych w skardze, nie przekroczył także ustawowych granic uprawnień planistycznych.

Dodatkowo podkreślono, że Muzeum nie złożyło żadnych uwag do projektu planu, jak również nie składało wniosków do tego projektu.

Projekt planu został uzgodniony ze [...] Konserwatorem Zabytków.

Nadto teren Muzeum znajduje się w strefie bezpośredniej ochrony stoku S. i z tego tytułu stosownie do zapisu § 14 planu, obowiązuje zakaz lokalizowania nowych obiektów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wchodzi więc tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), cytowanej dalej jako p.p.s.a kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Plan miejscowy zaś, jak stanowi art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), jest aktem prawa miejscowego..

Z art. 134 § 1 p.p.s.a., wynika, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną. Oznacza to, że sąd dokonuje oceny zaskarżonego aktu mając na uwadze wszelkie aspekty sprawy, nie zaś jedynie argumentację podniesioną przez stronę skarżącą.

Na wstępie należy podnieść, że przedmiotowa skarga została wniesiona w oparciu o art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142. poz. 1591 ze zm.), dalej u.s.g. Przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organy gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa -zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Warunki formalne skargi tj. wezwanie Rady do usunięcia naruszenia prawa (bezskuteczne) oraz wniesienie skargi w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa - zostały spełnione.

Wyjaśnienia natomiast wymagało, czy stronie skarżącej przysługuje interes prawny lub uprawnienie umożliwiające zaskarżenie przedmiotowej uchwały, a wreszcie, czy ten indywidualny interes prawny (uprawnienie) mógł zostać naruszony zaskarżoną uchwałą. Dopiero bowiem spełnienie tego ostatniego wymogu otwiera możliwość zbadania przez sąd zgodności z prawem zaskarżonej uchwały. Legitymację do złożenia skargi do sądu administracyjnego posiada jednostka, której prawa lub obowiązki kształtuje zaskarżony akt. Przez interes prawny rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego pozycję prawną. Wkroczenie przez organ w tę sferę, stanowi przejaw naruszenia interesu prawnego. Ingerencja władzy w tę sferę może być przy tym uprawniona lub naruszająca zakres przyznanych organowi kompetencji. Legitymację skargową z art. 101 ust. 1 u.s.g. wyznacza zatem niezgodność z prawem uchwały organu gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, wywołującej negatywne następstwa w sferze prawnej wnoszącego skargę, polegające na zniesieniu, ograniczeniu, uniemożliwieniu realizacji uprawnienia, naruszeniu interesu prawnego. Tak więc aby uznać skargę za zasadną, należy wykazać naruszenie przez organ gminy konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarżących. Postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako przepisy prawa miejscowego, stanowią źródło norm, które mogą modyfikować dopuszczalne sposoby korzystania przez właściciela z nieruchomości, albowiem wskazują na możliwe sposoby jej zagospodarowania. Jeżeli zatem zapisy planu dotyczą czyjejś nieruchomości, to należy przyjąć, że uchwała w przedmiocie planu narusza (w sposób dopuszczalny lub nie) interes prawny tego podmiotu. Z tych względów Sąd uznał, że postanowienia planu w zakresie wskazanym w skardze naruszają interes prawny strony skarżącej.

Przechodząc do merytorycznego zbadania kwestionowanego zapisu planu Sąd miał na uwadze wymóg przytoczonego wyżej art. 134 § 1 p.p.s.a. i w pierwszej kolejności dokonał zbadania zaskarżonego aktu w kontekście wszystkich obowiązujących przepisów w tej materii.

Zgodnie z koncepcją władztwa planistycznego (Z. Niewiadomski, Planowanie przestrzenne. Zarys systemu, W-wa 2003, s. 90), mającą umocowanie w przepisie art. 4 u.p.z.p., organom gminy przysługuje prawo władczego rozstrzygnięcia co do przeznaczenia terenu pod określone funkcje. Nie ulega wszakże wątpliwości, iż przysługujące gminie władztwo planistyczne może być skutecznie zrealizowane jedynie w planie zagospodarowania przestrzennego, który został uchwalony przy zachowaniu, określonych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zasad i trybu jego sporządzenia. Obydwie te przesłanki mają tak zasadnicze znaczenie przy realizowaniu władczych uprawnień gminy, jakimi są plany zagospodarowania przestrzennego, że ustawodawca w art. 28 ust. 1 u.p.z.p ich naruszeniu przypisał sankcję nieważności. Otóż przepis powyższy stanowi, że naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części.

Zatem w pierwszej kolejności sąd wojewódzki zbadał, czy zostały naruszone zasady sporządzania planu miejscowego. Jak zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 grudnia 2006r. (sygn .akt II SA/Po 692/06, LEX nr 475253) ustawodawca w żadnym przepisie nie zdefiniował powyższego pojęcia, jednakże należy przyjąć, że "zasady sporządzenia planu miejscowego" dotyczą zawartości aktu planistycznego (części tekstowej i graficznej, załączników), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej. W odniesieniu do planu miejscowego jego merytoryczną zawartość (część tekstową i graficzną) określają art. 15 ust. 1 i 17 pkt 4 oraz 20 ust. 1 u.p.z.p. Przedmiot (wprowadzone ustalenia) określają art. 15 ust. 2 i 3, natomiast standardy dokumentacji planistycznej określa, wydane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 16 ust. 2 ustawy, rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587).

Sąd nie dopatrzył się, aby zasady sporządzania planu zostały naruszone. Nie został także naruszony tryb uchwalania tegoż planu, w szczególności, co wymaga podkreślenia, nie każde naruszenie trybu postępowania powoduje nieważność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale tylko naruszenie istotne. Dla ustalenia istotności decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść planu. Przez istotne naruszenie trybu należy bowiem rozumieć takie naruszenie, które prowadzi w konsekwencji do sytuacji, w których przyjęte ustalenia planistyczne są odmienne od tych, które zostałyby podjęte, gdyby nie naruszono trybu sporządzania aktu planistycznego. Ocena zaistnienia tej przesłanki wymaga zatem odrębnych rozważań w każdym indywidualnym przypadku, uwzględniających przede wszystkim, że celem omawianej regulacji jest zagwarantowanie praw podmiotów, które mogą zostać naruszone w wyniku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Naruszenie interesu prawnego skarżącego nie powoduje jeszcze uwzględnienia wniesionej przez niego skargi; istotą planu miejscowego jest bowiem ustalenie przeznaczenia danego terenu (terenów) i w tym znaczeniu z reguły prowadzi on do ograniczenia prawa własności. W niniejszej sprawie jednak prawo własności zostało ograniczone w sposób radykalny i bezwzględny bowiem znalazł się w planie zapis zakazu zabudowy w rejonie, gdzie takie ograniczenie co do zasady nie występuje. Zakaz ten został podyktowany ochroną wartości jaką jest ochrona zabytków. I na tym etapie należy wskazać dwie regulacje prawne, których łączne zastosowanie dało wynik w postaci zapisu § 9 ust. 1 pkt 3 planu.

Pierwszą z nich jest ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.). Art. 7 tej ustawy przewiduje m. in. jako formę ochrony zabytków: wpis do rejestru zabytków, a także ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W sprawie bezspornym jest, że sam budynek "Z." objęty jest ochroną konserwatorką w oparciu o wpis do rejestru zabytków. Z tego też względu budynek, w którym mieści się Muzeum podlega ochronie konserwatorskiej i wszelkie działania jego dotyczące wymagają zgody Konserwatora Zabytków. Nie jest objęty natomiast takim rygorem teren wokół budynku, co oznacza, że zakres rozstrzygania w ramach ochrony konserwatorskiej dotyczyć mógł jedynie tego budynku.

Jak jednak wyżej wskazano, nadanie statusu obiektu chronionego przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami może nastąpić również poprzez zawarcie stosownych zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Objęcie zatem także terenu wokół budynku, który wszak nie był wpisany do rejestru zabytków, znajduje prawne uzasadnienie w art. 7 pkt 4 powoływanej ostatnio ustawy i z tego tytułu nie można podnosić skutecznego zarzutu w stosunku do kwestionowanego fragmentu planu. Jednocześnie jednak, przede wszystkim, jest on poddany regulacjom ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i jako taki podlega ocenie w świetle jej przepisów.

I tak przepis art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustanawia zasadę samodzielności planistycznej gminy zwanej doktrynalnie władztwem planistycznym, w ramach którego gmina ustala w miejscowym planie przeznaczenie terenów, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa sposoby i warunki zabudowy. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów, należy do zadań własnych gminy. Ustawodawca przekazał zatem gminie kompetencje w zakresie władczego przeznaczania i ustalania zasad zagospodarowania terenu w drodze aktu prawa miejscowego. W pojęciu władztwa planistycznego mieszczą się właśnie wprowadzone przez plany miejscowe ograniczenia prawa własności, takie jak omawiany zakaz zabudowy. Nie oznacza to jednak, że uprawnienie gminy, o jakim mowa w art. 3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ma charakter nieograniczony i że gmina ma pełną swobodę w określaniu przeznaczenia i zasad zagospodarowania poszczególnych obszarów położonych na jej terenie. Oczywistym jest, że uprawnienie gminy do ustalania przeznaczenia terenu i sposobu jego zagospodarowania nie może być nadużywane. Prawnie wadliwymi ustaleniami planu będą więc nie tylko te, które naruszają prawo, lecz także te, które są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień. Każda bowiem ingerencja w sposób wykonywania prawa własności musi mieścić się w granicach wyznaczonych interesem publicznym (por. Z. Niewiadomski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2006, s. 39 i n.). Gmina mając wyłączną kompetencję do planowania może, pod warunkiem, że działa w granicach i na podstawie prawa, samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania obszaru podlegającego jej władztwu planistycznemu. W konsekwencji, uwzględnienie skargi na miejscowy plan następuje wtedy, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego związane jest z jednoczesnym naruszeniem prawa, w tym także z przekroczeniem przez gminę granic uznania w ramach samodzielności planistycznej.

Trudność procedowania w tego rodzaju sprawach polega na tym, że sąd administracyjny często musi opierać się jedynie na wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa oraz stanowisku organu zajętemu w odpowiedzi na skargę.

Tutaj, jak trafnie wywodzi skarga, Rada wprowadzając tak radykalny zapis nie rozważyła i nie wyważyła wszystkich aspektów, jakie w świetle art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu winna wziąć pod rozwagę, tudzież dokonała błędnego wyboru priorytetów. Rada nadała nadrzędną rolę wartości, jaką jest ochrona zabytków, zupełnie pomijając aspekt interesu publicznego, a w dalszej kolejności ochrony praw właścicielskich. Sąd nie miałby wątpliwości co do trafności takiego stanowiska, gdyby do rejestru zabytków wpisany był nie tylko budynek "Z.", ale też teren wokół niego, do którego odnosi się sporny zakaz. Skoro jednak teren ten miał uzyskać ochronę konserwatorską dopiero w oparciu o plan, Sąd był zobligowany do nieco innego podejścia do problematyki. I tak aspekt właścicielski nie był decydujący przy ocenie spornego zapisu planu przez Sąd, bowiem z reguły plany powodują pewne ograniczenia w wykonywaniu tego prawa. Wyważenie ochrony tak ważnego dobra, jakim jest dziedzictwo materialne w postaci zabytków i jednocześnie potrzeba uznania interesu społecznego, jakim jest działalność Muzeum w konkretnych realiach spowodowało, że Sąd doszedł do przekonania, iż Rada nadużyła przysługującego jej władztwa planistycznego. Jak wynika z wypisu z księgi wieczystej nr [...], Muzeum H. jest użytkownikiem wieczystym działki gruntu nr [...] oraz właścicielem budynków posadowionych na tej działce. Muzeum to ma status instytucji kultury i wpisany jest do rejestru prowadzonego przez Marszałka Województwa [...]. Zakres działalności Muzeum wskazany w § 6 i 7 Statutu wskazuje, że instytucja ta pełni ważną rolę społeczną, którą realizuje na bardzo wielu płaszczyznach. M. in. Muzeum realizuje swoje cele poprzez przechowywanie gromadzonych zabytków w warunkach zapewniających im właściwy stan zachowania i bezpieczeństwo oraz magazynowanie ich w sposób dostępny dla celów naukowych. Przechowywanie i magazynowanie w odpowiednich warunkach z istoty wymaga zaplecza, a takowym są budynki. W kontekście racji podnoszonych w skardze, Muzeum musi mieć możliwość zabezpieczenia zaplecza gospodarczego dla posiadanych zbiorów, co sporny zapis planu uniemożliwiał bezwzględnie.

W ocenie Sądu istnieje możliwość pogodzenia w niniejszej sprawie konkurujących ze sobą wartości, jakimi jest ochrona zabytków i zabezpieczenie interesu publicznego, a czego nie uczyniono w planie. Mianowicie zapis planu winien zostać tak skonstruowany, aby Muzeum miało możliwość wykonywania swoich zadań statutowych, a jednocześnie poprzez stosowne zapisy aby zabezpieczyć wartości chronione ustawą o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Zapis natomiast przedłożony do oceny Sądu stanowi nadużycie władztwa planistycznego i jako taki podlega stwierdzeniu nieważności, nie zaś uchyleniu, jak domagał się skarżący.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na zasadzie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak na wstępie.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.