Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Alina Rzepecka Sędzia WSA Krystyna Skowrońska-Pastuszko Protokolant Sekretarz sądowy Anna Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi A.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi za 2016 r. 1. Uchyla zaskarżoną decyzję w całości oraz poprzedzającą ją decyzję Zarządu Związku Międzygminnego [...] z dnia [...] r. nr [...]. 2. Zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

A.B. (zwany dalej: skarżącym, stroną) wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (zwane dalej: organem drugiej instancji, SKO) z dnia [...] stycznia 2017 roku, nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Zarządu Związku E z dnia [...] października 2016 r. nr [...] określającego skarżącemu wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w kwocie 170,00 zł rocznie od domku letniskowego położonego w [...].

W rozpoznawanej sprawie wystąpił następujący ustalony przez organy stan faktyczny.

Decyzją z dnia [...] października 2016 Zarządu Związku E, określił skarżącemu opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości 170,00 zł rocznie od domku letniskowego położonego w [...]. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji, wskazując, że w przypadku nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe lub innych nieruchomości wykorzystywanych na cele rekreacyjno - wypoczynkowe wykorzystywanych jedynie przez część roku, rada gminy uchwala ryczałtową stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi za rok od domku letniskowego

lub innej nieruchomości wykorzystywanej na cele rekreacyjno - wypoczynkowe.

Zgodnie z obowiązującym prawem miejscowym, tj. uchwałą Zgromadzenia Związku

z dnia [...].10.2012r. Nr [...] w sprawie postanowienia o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości położonych na terenie Związku E, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a na których powstają odpady komunalne i zgodnie z uchwałą Nr [...] Zgromadzenia Związku z dnia [...].03.2015r. w sprawie ustalenia ryczałtowej stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe lub inne nieruchomości wykorzystywane na cele rekreacyjno - wypoczynkowe, wykorzystywane jedynie przez część roku oraz z uchwałą Nr XXXIV/192/2013 Rady Gminy z dnia [...].05.2013r. w sprawie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy - ustalona jest obligatoryjna zbiórka odpadów komunalnych od właścicieli domków letniskowych w zabudowie jednorodzinnej w sezonie letnim, tj. od 1 maja do 30 września każdego roku. Na podstawie zmienionego przepisu art. 6q ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zarząd związku gminnego z dniem [...] lutego 2015r. nabył uprawnienia organu podatkowego w zakresie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Postanowieniem z dnia [...].06.2016 r. wszczęto wobec strony postępowanie zmierzające do określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w 2016 r. W odpowiedzi strona wyjaśniła,

że w przedmiotowej nieruchomości mieszka cały rok. Organ I instancji przeprowadził dowód z oględzin przedmiotowej nieruchomości, w wyniku czego stwierdzono,

że na zadbanej działce znajduje się domek letniskowy, według oświadczenia właściciela - jest użytkowany przez cały rok. Opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi naliczono zgodnie z uchwałą Nr [...] Zgromadzenia Związku z dnia [...].03.2015r. w sprawie ustalenia ryczałtowej stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe lub inne nieruchomości wykorzystywane na cele rekreacyjno - wypoczynkowe, wykorzystywane jedynie przez część roku, a z uwagi na oświadczenie strony

o segregacji odpadów - naliczono ryczałtową opłatę w wysokości 170,00 zł.

Strona wniosła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania w sprawie, a z ostrożności - o uchylenie zaskarżonej decyzji

i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie norm postępowania, w szczególności art. 121, 120 w związku z art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że nieruchomość jest wykorzystywana jedynie przez część roku i pominięcie okoliczności, że domek posiada kominek

i system ogrzewania, co pozwala wykorzystywać go przez cały rok. Ponadto skarżący wskazał na naruszenie prawa materialnego, tj. art. 6b i 6c w zw. z art. 6 i 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez określenie opłaty rocznej mimo, że zbiórka odpadów będzie następowała wyłącznie w sezonie letnim, tj. od 1 maja do 30 września każdego roku. Zdaniem skarżącego nie jest prawdą,

że domek wykorzystywany jest jedynie w sezonie letnim. Podkreślił, że deklarował i nadal deklaruje, że zamieszkuje w przedmiotowej nieruchomości cały rok i opłaca pełną opłatę.

Organ I instancji w piśmie z dnia [...].12.2016 r., działając na wezwanie SKO, które pismem z dnia [...] grudnia 2016r. w trybie art.227 § 2 Ordynacji podatkowej wezwało organ I instancji do ustosunkowania do okoliczności podnoszonej przez skarżącego w toku całego postępowania, w zakresie całorocznego zamieszkiwania

w przedmiotowej nieruchomości i podstaw jej określenia jako nieruchomości letniskowej, wyjaśnił, że przedmiotowa nieruchomość jest nieruchomością letniskową, gdyż jest wykorzystywana wyłącznie w celach wypoczynkowych. Podniósł, iż jego pracownicy wizytowali przedmiotową nieruchomość czterokrotnie,

w okresie od października do grudnia 2016 r. i nigdy nikogo nie zastali, rolety

w oknach były spuszczone. Każda korespondencja związana z nieruchomością letniskową kierowana była na adres zamieszkania skarżącego w [...] i tam odbierana bez awizowania, co jednoznacznie wskazuje, że skarżący A.B. i jego żona I.B. przebywają tam na co dzień. Fakt stałego zamieszkiwania przedmiotowej nieruchomości potwierdzili też pracownicy Straży Miejskiej, którzy w drodze rozpytania wśród sąsiadów ustalili, że nieruchomość jest stale zamieszkała przez A.B., I.B., D.B. i J.B. wraz z dzieckiem.

Organ drugiej instancji decyzją z dnia [...] stycznia 2017r utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu podkreślając, że właściciel nieruchomości, na której znajduje się domek letniskowy czy też innej wykorzystywanej jedynie przez część roku, ma obowiązek zbierania powstałych

na nieruchomości odpadów komunalnych i pozbywania się tych odpadów zgodnie

z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy o utrzymaniu czystości

i porządku w gminach oraz w prawie miejscowym. Stosownie do treści art. 6m ust. 1 ustawy na właścicielu nieruchomości spoczywa obowiązek złożenia do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. Ponadto, w myśl art. 6m ust.2 ustawy, w przypadku zmiany danych będących podstawą ustalenia wysokości należnej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi lub określonej w deklaracji ilości odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć nową deklarację w terminie 14 dni od dnia nastąpienia zmiany. Opłatę

za gospodarowanie odpadami komunalnymi w zmienionej wysokości uiszcza się

za miesiąc, w którym nastąpiła zmiana. W razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji właściwy organ określa w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę uzasadnione szacunki, w tym średnią ilość odpadów komunalnych powstających

na nieruchomościach o podobnym charakterze - art.6o ustawy. SKO podkreśliło,

że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż na dzień wszczęcia postępowania w sprawie, ani w terminie późniejszym skarżący nie złożył deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi obowiązującej domki letniskowe, czyli tzw. nieruchomości niezamieszkałe. Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych w odwołaniu, organ drugiej instancji wskazał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zgodnie bowiem

z przepisami ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, gminy

są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy, a jeżeli nieruchomość jest wykorzystywana na cele rekreacyjno - wypoczynkowe jedynie przez część roku,

to pobiera ryczałtową stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi

za rok od jednego domku letniskowego lub od innej nieruchomości wykorzystywanej na cele rekreacyjno - wypoczynkowe w okresie od 1 maja do 30 września

w wysokości:

a) jeżeli odpady są zbierane i odbierane w sposób selektywny -170,00 zł,

b) jeżeli odpady nie są zbierane i odbierane w sposób selektywny -290,00 zł.

Mając powyższe na uwadze SKO uznało, że określenie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi było uzasadnione.

Strona wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim skargę, zarzucając w niej :

1. naruszenie art. 187 w zw. z art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2012 r., poz. 749 ze zm.- zwanej dalej: O.p.) poprzez oparcie stanu faktycznego sprawy o niepełny i szczątkowy materiał dowodowy w postaci oględzin, które w żadnym stopniu nie wskazują na faktyczne wykorzystanie nieruchomości położonej w [...];

2. naruszenie art. 192 w zw. z art. 190 O. p. poprzez dopuszczenie dowodu

z oświadczeń strażników miejskich w [...], którzy potwierdzili okoliczność zamieszkiwania skarżącej na nieruchomości położonej w [...], gdy strona nie miała możliwości wypowiedzenia się co do tego dowodu a ponadto dowodzi

on okoliczności nieprawdziwych, jak również dopuszczenie dowodu z "wizytacji" nieruchomości gdy strona nie była o ich terminie poinformowana;

3. art. 191 O. p. poprzez brak wskazania dlaczego organ nie dał wiary oświadczeniom skarżącego, że na przedmiotowej nieruchomości zamieszkuje cały rok, zaś uznał, iż na nieruchomości znajduje się domek letniskowy a co za tym idzie nie dokonał jakiejkolwiek oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego

i nie orzekł o istocie sprawy.

4. Naruszenie prawa materialnego zawartego w art. 6b i 6c w zw. z art. 6 w zw.

z art. 5 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez niewłaściwą

ich wykładnie i uznanie, że skarżący chce wyłączyć się z obowiązku określonego

w przedmiotowych przepisach gdy jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie skarżący chce opłacać należność w wyższym wymiarze

nie zaś wyłączyć się z obowiązków określonych w naruszanych przepisach.

Skarżący wniósł o uchylenie decyzji wydanych przez obie instancje oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podnosząc, że dokonane przez organ I instancji postępowanie dowodowe jest nieprawidłowe, niepełne i opiera się de facto wyłącznie na uznaniu organu ("budynek wygląda jak domek letniskowy"). Przeprowadzone oględziny w żadnej mierze nie wskazują na sposób wykorzystania nieruchomości (całoroczny czy przez część roku) zaś wręcz odwrotnie zamontowane instalacje wskazują na to, że nieruchomość jest zamieszkiwana przez cały rok. W ocenie skarżącego organ I instancji w sposób nieuprawniony przyjął, że na nieruchomości jest domek letniskowy i skarżący wykorzystuje go wyłącznie przez cześć roku.

Skarżący także podkreślił, że organ II Instancji w żądnej mierze nie wypowiedział

się co do materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, albowiem nie wskazał dlaczego pomimo deklaracji skarżącego, że na nieruchomości położonej w [...] zamieszkuje przez cały rok, organ II instancji uznał, iż miarodajne są w tej mierze "wizytacje" pracowników organu I instancji na nieruchomości z naruszeniem art. 190 O.p. czy też odbieranie korespondencji bez awizowania na innej nieruchomości. Brak rozpatrzenia sprawy już samo przez się powoduje wadliwość wydanej przez organ II instancji decyzji. Wymaga wskazania, iż skala błędów i nieprawidłowości decyzji zarówno organu I instancji jak i drugiej jest znacznie większa. I tak organ I instancji wskazuje, iż przeprowadził 4 "wizytacje" na nieruchomości położonej w [...] i ma to wykazać brak zamieszkiwania na tej nieruchomości. Abstrahując zapewne do pory przeprowadzania "wizytacji" w okresie gdy większość ludzi przebywa w pracy, na zakupach, wymaga wskazania na przeprowadzenie wizyt z naruszeniem art. 190 O.p i nie poinformowanie strony o terminie wizyty. Nadto na okoliczność braku zamieszkiwania na przedmiotowej nieruchomości, według organu I instancji, wskazuje odbieranie korespondencji na innej nieruchomości i brak awizowania. Pomijając okoliczność, że nie jest to dowód na zamieszkiwanie na danej nieruchomości organ zdaniem skarżącego nie wskazuje kto odbierał korespondencję - czy czasem nie jest to osoba np. upoważniona do odbioru. Po wydaniu decyzji przez organ I instancji został przeprowadzony dowód i jak podkreślił skarżący ciężko określić z czego - oświadczeń, zeznań strażników miejskich z rozpytania sąsiadów z nieruchomości, z której była odbierana korespondencja w sprawie. Dowód ten został przeprowadzony niezgodnie z art. 192 O. p. gdyż strona nie mogła się na jego temat wypowiedzieć, ponadto organ I instancji mógł przeprowadzić dowód z przesłuchania w charakterze świadków sąsiadów z nieruchomości, która w ocenie organu jest zamieszkana. Dopuszczenie dowodu wbrew art. 192 O. p. przez organ I instancji powoduje jej nieprawidłowość decyzji i podstawę do jej uchylenia. Strona podkreśliła, że nawet takie rozpytanie przez strażników miejskich w [...] było nieprawidłowe, gdyż J.B. wraz z dzieckiem nie mieszka na nieruchomości w [...] lecz jest tam tylko zameldowana. Organ II instancji błędnie interpretuje także odwołanie skarżącego. Odwołujący nie chce się "wyłączyć" z systemu gospodarki odpadów komunalnych lecz wskazuje jedynie, iż zamieszkuje na nieruchomości położonej w [...] cały rok a zatem odbiór odpadów również powinien się odbywać całorocznie. Nieprawidłowym jest zatem powoływanie się na orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24.06.2015 roku, I SA/GI 1471/14, dotyczy ono bowiem całkowicie innej sytuacji faktycznej w której pomimo systemu odbioru odpadów strona chciała korzystać z innego przedsiębiorstwa niż to wskazane przez gminę. Skarżący konsekwentnie od początku, począwszy od złożonej deklaracji wskazuje, iż na nieruchomości położonej w [...] zamieszkuje całorocznie i zgodnie z deklaracją wskazuje na ponoszenie opłat w wyższej wysokości jak dla nieruchomości zamieszkałych.

Na potwierdzenie powyższego wbrew gołosłownym twierdzeniom organu I instancji do skargi przedłożył potwierdzenie zapłaty należności za wywóz nieczystości

z przedmiotowej nieruchomości, potwierdzenie zapłaty za opał zużyty do ogrzania nieruchomości w okresie zimowym, oświadczenia sąsiadów nieruchomości

o zamieszkiwaniu na nieruchomości przez cały rok. Dowody powyższe jego zdaniem bezsprzecznie podważają jednostronne ustalenia organów o faktycznym niezamieszkaniu na nieruchomości w okresie zimowym. Skarżący powołał

się również, na stanowisko Ministerstwa Środowiska z dnia 30 kwietnia 2015 roku,

że "Zasadniczo nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe, lub inne nieruchomości wykorzystywane na cele rekreacyjno - wypoczynkowe, nie są wykorzystywane do zamieszkania, tylko w celu czasowego przebywania w związku

z wypoczynkiem. Dlatego też są zaliczane do kategorii nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy ale powstają na nich odpady komunalne. Istotne jest tu nie przeznaczenie nieruchomości (np. w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego), tylko faktyczne funkcje, jakie pełnią, faktyczny sposób ich wykorzystania. Jeżeli nieruchomości te są wykorzystywane w celu zamieszkiwania

- wówczas podpadają pod kategorię nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy, w stosunku do których gmina jest obowiązana zorganizować odbieranie odpadów komunalnych. W takim też przypadku właściciel nieruchomości jest obowiązany ponosić opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi wg stawek określonych dla nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy a nie stawkę ryczałtową. Istotny dla powstania tego obowiązku jest bowiem stan faktyczny zamieszkiwania."

Organ odwoławczy w udzielonej odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Na wstępie wskazać należy, że stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zasadą jest, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje zatem sprawę rozstrzygniętą decyzją ostateczną

z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa. W związku z tym wyeliminowanie z obrotu prawnego aktu wydanego przez organ administracji następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd, że doszło do naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też naruszenia przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. zwanej dalej "P.p.s.a."), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).

Wyjaśnić również należy, że stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a., sąd rozstrzyga

w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W wyniku przeprowadzonej kontroli legalności zaskarżonej decyzji mając na uwadze stan faktyczny i prawny sprawy, sformułowane

w skardze zarzuty i wspierające je argumenty, Sąd stwierdził, że wystąpiły podstawy do wyeliminowania decyzji organu II i I instancji z obrotu prawnego.

Istotą sporu są ustalenia dotyczące czy dom letniskowy należący do skarżącego jest zamieszkały przez niego przez cały rok. Podkreślić należy, że we wniesionej skardze podniesiono zarówno zarzuty naruszenia przez organ odwoławczy przepisów prawa procesowego jak i prawa materialnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności należało rozpoznać zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w tym przypadku dotyczące nieprawidłowego przyjęcia przez organ odwoławczy, że kwestia dotycząca braku zamieszkiwania przez skarżącego w tej nieruchomości przez cały rok, ustalona przez organ I instancji jest prawidłowa. Rozpoznając sprawę, należy mieć na uwadze przepis art. 6q, ustawy o utrzymaniu czystości i porządku

w gminach który stanowi, że w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z tym, że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Oznacza to, że w postępowanie należało przeprowadzić zgodnie z zasadami odnoszącymi się do postępowania podatkowego zawartymi w Ordynacji podatkowej. W tym miejscu należy wskazać,

że punktem wyjścia dla analizy reguł postępowania podatkowego jest zasada wyrażona w art. 120 O. p., zgodnie z którą, organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa, stanowiąca konkretyzację normy konstytucyjnej zawartej w art. 7 Konstytucji RP. Zgodnie natomiast z art. 125 § 1 O. p. organy podatkowe powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Należy podkreślić, że w myśl art. 187 § 1 O. p. organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Na podstawie art. 188 O. p. żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu

są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem. Przepisy te stanowią konkretyzację zasady prawdy materialnej, przewidzianej w art. 122 O. p. poprzez wprowadzenie dyrektywy zupełności postępowania dowodowego. To bowiem organ podatkowy zabiega

w postępowaniu o udowodnienie każdego faktu za pomocą wszystkich dostępnych środków i źródeł dowodowych, by wydać stosowne orzeczenie. W polskiej procedurze podatkowej obowiązuje wobec uregulowania wynikającego z art. 122

i art. 191 O. p. zasada swobodnej oceny dowodów, polegająca na pozostawieniu organom prowadzącym postępowanie swobody w ocenie materiału dowodowego

i samodzielności w ocenie wagi oraz mocy poszczególnych dowodów. Ocena przydatności danego dowodu dla ustalenia stanu faktycznego sprawy jest weryfikowana wyłącznie wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego (wyrok NSA z 30 stycznia 2013 r., II FSK 1212/11, LEX nr 1269916). Zgodnie z art. 180 § 1 O. p. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Z kolei na podstawie powołanego już art. 191 O. p. organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe obu instancji nie przeprowadziły postępowania dowodowego, umożlwiającego w sposób jednoznaczny przyjęcie, że nieruchomość skarżącego, jest jedynie wykorzystywana sezonowo. W swojej decyzji z dnia [...] października 2016r., organ I instancji sam wskazał, że skarżący 23 lutego 2015r., złożył deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, na tej nieruchomości. Zadeklarowano 2 osoby oraz, że odpady są zbierane w sposób selektywny, deklaracja dotyczyła nieruchomości zamieszkałej. Następnie organ powołał się na deklarację złożoną przez stronę skarżącą w 2013r. ale odnoszącą się do domku letniskowego. Nie odniósł się jednak do tej późniejszej deklaracji złożonej przez stronę skarżącą w 2015r., dotyczącej nieruchomości zamieszkałej przez dwie osoby. Organ przywołał jeszcze złożone przez żonę skarżącego oświadczenie z dnia [...] września 2016r, w którym stwierdzono, co prawda, że jest to domek letniskowy jednak także oświadczono, że przebywa w niej "cały rok". Ponadto w protokole z przeprowadzonych [...] sierpnia 2016r. oględzin stwierdzono, że nieruchomość jest użytkowana "całorocznie". Sam skarżący także w piśmie, które wpłynęło do organu 18 lipca 2016r., oświadczył, że z żoną zamieszkuje na tej nieruchomości cały rok ( k. 30, 36, 40 akt adm. organu I instancji). Organ odwoławczy zauważył problem podnoszonej przez skarżącego okoliczności całorocznego zamieszkiwania przedmiotowej nieruchomości, co skutkowało wystosowaniem w trybie art.227 § 2 O.p. wezwania do organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego brak jest jednak przeprowadzonych w tym zakresie rozważań.

Natomiast z decyzji organu I instancji wynika, że istotną okolicznością zakwalifikowania nieruchomości jako niezamieszkałej przez cały rok, było odbieranie korespondencji "w miejscu stałego pobytu t.j. w [...]". Przy czym organ

nie wyjaśnił, co należy rozumieć jako miejsce stałego pobytu i jakie ma ono znaczenie, przy ustalaniu kategorii nieruchomości, od której ustalana jest opłata

za odbieranie śmieci komunalnych. Z udzielonej przez organ I instancji odpowiedzi

z dnia [...] grudnia 2016r., wynika, że adres do korespondencji jest utożsamiany

z adresem zamieszkania. Pojęcie zamieszkiwania, nie jest zdefiniowane w ustawie

o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, a jest definiowane w art. 25 kodeksu cywilnego. Zgodnie z nim miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Miejsce zamieszkania stanowi, obok imienia i nazwiska oraz wieku, element indywidualizujący osobę fizyczną, wskazując jej związek z określoną miejscowością. Od miejsca zamieszkania należy odróżnić adres zamieszkania wskazujący tylko miejsce,

w którym w danej miejscowości przebywa dana osoba. (por. wyr. SN z dnia 23 marca 1976 r., IV PRN 2/76, Lex nr 14302). Są dwa integralnie złączone składniki miejsca zamieszkania: obiektywny, czyli pobyt stały w danej miejscowości (corpus), oraz subiektywny w postaci uzewnętrznionego zamiaru, woli tego pobytu (animus). Łączne występowanie tych składników pozwala wskazać daną miejscowość jako centrum życiowej aktywności osoby, w którym koncentrują się jej interesy osobiste

i majątkowe. W doktrynie wskazano, że o miejscu zamieszkania rozstrzyga całokształt okoliczności, a mianowicie "zejście się stanu faktycznego przebywania

z zamiarem takiego przebywania" (W. Popiołek, Glosa do uchwały SN z dnia 24 czerwca 1993 r., III CZP 76/93, PS 1995, nr 3, s. 83). Okoliczności stanu faktycznego "pozwalają przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosków, że określona miejscowość jest głównym ośrodkiem działalności danej dorosłej osoby fizycznej" (post. NSA w Warszawie z dnia 30 marca 2006 r., I OW 265/05, Lex nr 198360). Przeprowadzone przez organy podatkowe postępowanie, nie podważyło twierdzenia skarżącego, o zamieszkiwaniu przez cały rok, na nieruchomości położonej w [...]. Podzielić należy pogląd przedstawiony w załączonym do skargi stanowisku Ministerstwa Środowiska z dnia 30 kwietnia 2015 roku, że ustawa nie definiuje pojęcia domku letniskowego oraz nieruchomości wykorzystywanych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe. W związku z powyższym pojęciom tym należy nadać znaczenie przyjęte w języku potocznym. Domki letniskowe nie służą do zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych tylko do celów związanych z wypoczynkiem. Zasadniczo nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe, lub inne nieruchomości wykorzystywane na cele rekreacyjno - wypoczynkowe, nie są wykorzystywane do zamieszkania, tylko w celu czasowego przebywania w związku

z wypoczynkiem. Dlatego też są zaliczane do kategorii nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy ale powstają na nich odpady komunalne. Istotne jest tu nie przeznaczenie nieruchomości (np. w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego), tylko faktyczne funkcje, jakie pełnią, faktyczny sposób ich wykorzystania. Jeżeli nieruchomości te są wykorzystywane w celu zamieszkiwania - wówczas podpadają pod kategorię nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy, w stosunku do których gmina jest obowiązana zorganizować odbieranie odpadów komunalnych. W takim też przypadku właściciel nieruchomości jest obowiązany ponosić opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi wg stawek określonych dla nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy a nie stawkę ryczałtową. Istotny dla powstania tego obowiązku jest bowiem stan faktyczny zamieszkiwania. Przenosząc powyższe rozważania na rozpoznawaną sprawę podkreślić należy, że organy podatkowe obu instancji nie przeprowadziły postępowania dowodowego, pozwalającego na przyjęcie, że należąca do skarżącego nieruchomość położona w [...] jest wykorzystywana do zamieszkania, tylko w celu czasowego przebywania w związku z wypoczynkiem, a tym samym naruszyły regulacje z art.122, art. 187§1 i 191 O. p. w sposób mający wpływ na wynik sprawy. Ponownie rozpoznając sprawę organy uwzględnią stanowisko Sądu dotyczące konieczności rozróżnienia pojęć miejsca zamieszkania od zameldowania, jak również zacytowanego stanowiska Ministerstwa Środowiska z dnia 30 kwietnia 2015 roku, dotyczącego pojęcia domku letniskowego oraz nieruchomości wykorzystywanych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe. Przeprowadzając dowody z zeznań świadków, organ spełni stawiane w tym zakresie wymogi z art.190 O. p., rozważy przeprowadzenie dowodu z art. 199 O. p. a następnie dokona oceny zebranego materiału dowodowego w sposób spełniający wymogi z art.191 O. p., w tym dokona oceny przeprowadzonego dowodu z oględzin.

W świetle powyższego, wobec naruszenia przepisu prawa procesowego, mającego wpływ na wynik sprawy, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c) P.p.s.a uchylił zaskarżoną decyzję oraz na podstawie art. 135 P.p.s.a. decyzję organu I instancji. Podkreślić należy, że Sąd uwzględniając skargę na ostateczną decyzję, jest uprawniony wydać orzeczenie przewidziane w art. 145 § 1 nie tylko w odniesieniu do zaskarżonej decyzji, lecz również powinien objąć zakresem orzekania decyzję wydaną przez organ pierwszej instancji, jeżeli jest ona obarczona wadami przewidzianymi w tym przepisie, co miało miejsce w rozpoznawanej sprawie (por. również uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów NSA z dnia 27 czerwca 2000 r., FPS 12/99, ONSA 2001, nr 1, poz. 7, oraz wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2007 r., II FSK 603/06, LEX nr 354653; wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2013 r., II OSK 1656/11, LEX nr 136579, i wyrok NSA z dnia 26 października 2012 r., II OSK 1937/12, LEX nr 1234184).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a., na zasądzone koszty składał się uiszczony przez skarżącego wpis w wysokości 100 zł