Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal (sprawozdawca),, Sędzia WSA Ewa Ibrom, Protokolant Asystent sędziego Monika Kutarska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 22 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr[...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do przeprowadzania badań technicznych pojazdów oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. P. utrzymało w mocy decyzję Starosty R. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia T. W. uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynikało, że na stacji kontroli pojazdów "A." w R. P. przeprowadzono w dniu [...] maja 2011 r. z wynikiem pozytywnym okresowe badanie techniczne nr [...] pojazdu marki [...] zarejestrowanego za granicą. Badanie to, zdaniem Kolegium, przeprowadzono niezgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami art. 66 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. określającego warunki techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego wyposażenia. Przepisy te wymagają, aby pojazd był tak zbudowany i wyposażony, aby korzystanie z niego zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe, wygodne i pewne posługiwanie się urządzeniami do kierowania, hamowania, sygnalizacji i oświetlenia drogi przy równoczesnym jej obserwowaniu. Tego rodzaju wymogu nie spełnia – zarejestrowany w Anglii - pojazd marki [...] z kierownicą umieszczoną po prawej stronie. W tych okolicznościach decyzja o cofnięciu uprawnień diagnoście – na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym – jest rozstrzygnięciem słusznym.

W skardze do WSA w Lublinie T. W. zarzucił naruszenie:

- prawa materialnego (art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym w związku z § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r.), poprzez błędne przyjęcie przez organ, że diagnosta działał niezgodnie z prawem;

- prawa procesowego (art. 7, 8, 77 § 1, 80 i 103 § 1 i 3 k.p.a.) polegające na zaniechaniu zebrania przez organ kompletnego materiału dowodowego dotyczącego stanu technicznego pojazdu.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna, bowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. Z 2005 r. Nr 108, poz. 908). Przepis ten stanowi, że w przypadku wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, starosta cofa takiemu diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych. W świetle akt sprawy nie jest sporne, że w dniu 31 maja 2011 r. skarżący po przeprowadzeniu badania technicznego – zarejestrowanego za granicą - samochodu osobowego marki [...] wydaje zaświadczenie, że w/w pojazd spełnia określone prawem wymagania techniczne. Wydania tego zaświadczenia nie można pogodzić z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. W myśl art. 84 ust. 1 w/w ustawy, badanie techniczne pojazdów wykonuje w stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta. Zgodnie z art. 81 ust. 2 badania techniczne dzielą się na badania okresowe i badania dodatkowe. Okresowe badanie techniczne po raz pierwszy jest przeprowadzane przed pierwszą rejestracją pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 81 ust. 3). Okresowe badania techniczne, z zastrzeżeniem ust. 6 – 10, przeprowadza się corocznie (art. 81 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Z dalszych przepisów ustawy wynika, że celem tych badań jest sprawdzenie, czy pojazd spełnia wymagane prawem warunki techniczne. W tym zakresie ustawa w art. 81 ust. 1 nakłada na właściciela pojazdu samochodowego obowiązek przedstawienia pojazdu do badania technicznego. Jest ono niezbędne, skoro ustawa w art. 66 ust. 1 wymaga między innymi, aby pojazd uczestniczący w ruchu był tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu osób w nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę. Rzeczą diagnosty jest więc sprawdzenie stanu technicznego pojazdu. Stosownie do § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. z 2009 r. Nr 155, poz. 1232), w przypadku, gdy wynik badania technicznego jest pozytywny, uprawniony diagnosta:

1/ zgodnie z art. 82 ust. 2 ustawy zamieszcza odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu;

2/ dla badania technicznego, o którym mowa w art. 81 ust. 3 ustawy, wystawia zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym.

Wzór zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu określa załącznik nr 2 do w/w rozporządzenia.

Analiza powołanych wyżej przepisów ustawy, w tym jej art. 81 ust. 3 oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. świadczy, że uprawniony diagnosta przeprowadza okresowe badanie techniczne pojazdu oraz wystawia formalne zaświadczenie o wynikach tego rodzaju badania w przypadku pojazdów podlegających rejestracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nie pojazdów już zarejestrowanych za granicą. Duplikat zaświadczenia (figurującego w aktach sprawy) dotyczy przeprowadzonego w dniu [...] maja 2011 r. badania technicznego zarejestrowanego w Anglii pojazdu marki [...]. Przedmiotowe zaświadczenie dowodzi, zgodnie z jego treścią, że przedmiotowy pojazd spełnia wymagania techniczne art. 66 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, że sporny pojazd miał być pojazdem zarejestrowanym w Polsce. W wyjaśnieniu z dnia [...] września 2011 r. sam skarżący przyznaje, że jego intencją było nie potwierdzenie spełnienia warunków technicznych z art. 66 ustawy, lecz potwierdzenie sprawności technicznej pojazdu. Współwłaściciel stacji kontroli pojazdów, A. D. stwierdził w piśmie z dnia [...] lipca 2011 r. -będącym odpowiedzią na zalecenie pokontrolne (kontrolę na stacji przeprowadzono w dniu [...] czerwca 2011 r.), że według wyjaśnień diagnosty, zaświadczenie zostało wydane dlatego, że osoba dysponująca pojazdem miała przebywać w Polsce jeszcze przez miesiąc i "termin przeglądu wygasł". Sporne zaświadczenie określa następny termin badania technicznego na dzień [...] maja 2012 r. i dowodzi, że rejestracji pojazdu za granicą dokonano po raz pierwszy w dniu [...] stycznia 1999 r. W tym miejscu należy zauważyć, że jeżeli pojazd jest zarejestrowany – to zgodnie z art. 82 ust. 2 ustawy – kolejny termin badania technicznego jest wpisywany do dowodu rejestracyjnego przez uprawnionego diagnostę po stwierdzeniu pozytywnego wyniku badania.

W świetle powyższych rozważań, wydanie zaświadczenia według formalnego wzoru, określonego w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. pozostaje nie tylko w sprzeczności z dyspozycją § 6 ust. 1 pkt 2 tegoż rozporządzenia, ale również z treścią art. 81 ust. 3 ustawy, której zresztą celem nie jest unormowanie procedury badań technicznych pojazdów zarejestrowanych poza granicami Polski. Zatem zaskarżona decyzja o cofnięciu uprawnień diagnosty jest rozstrzygnięciem prawidłowym.

Niezasadne są zarzuty i wnioski skargi, że prawo do wystawienia spornego zaświadczenia wynika z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. określającego warunki techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2002 r. Nr 32, poz. 262), w tym z przepisu § 1 ust. 2 określającego, że pojazd zarejestrowany za granicą, a znajdujący się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powinien odpowiadać warunkom technicznym określonym w Konwencji o ruchu drogowym sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40 i 41). Załącznik Nr 5 do wspomnianej Konwencji przewiduje, że każdy pojazd samochodowy powinien być wyposażony w wytrzymały układ kierowniczy, pozwalający kierującemu na łatwą, szybką i niezawodną zmianę kierunku ruchu. Przepisy Konwencji regulują jedynie wymagania odnoszące się do stanu technicznego pojazdów. Nie regulują jednak trybu i zasad wydawania przez krajowych diagnostów dokumentów potwierdzających stan techniczny pojazdów zarejestrowanych za granicą i dopuszczonych w Polsce do ruchu. Powoływana przez skarżącego Konwencja wprowadza jedynie określone kryteria techniczne dla pojazdów dopuszczonych do ruchu. Należy jednak odróżnić czynność polegającą na sprawdzeniu (zbadaniu) stanu technicznego pojazdu – czego ustawa nie zakazuje diagnoście – od wystawienia przez niego zaświadczenia, a tym samym wprowadzenia do obrotu prawnego dokumentu, będącego w tym przypadku dowodem, że pojazd spełnia ścisłe kryteria art. 66 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Bezpodstawne są również zarzuty i wnioski skargi, że z naruszeniem art. 7, 8, 77 § 1 i 80 k.p.a. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej nie zgromadziło pełnego materiału dowodowego na temat stanu technicznego pojazdu marki [...], nie dokonało oględzin tego pojazdu, nie przesłuchało strony, ani posiadacza pojazdu.

Należy podnieść, że przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest kwestia cofnięcia uprawnień diagnosty, a nie problem rejestracji w Polsce nowych oraz wcześniej zarejestrowanych w innych Państwach Członkowskich samochodów osobowych. Dlatego odrębnym zagadnieniem – w aspekcie skargi z dnia 13 grudnia 2011 r. (sprawa C – 639/11) wniesionej przez Komisję Europejską przeciwko Polsce - jest stosowanie art. 2 a dyrektywy Rady z dnia 8 czerwca 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do układów kierowniczych pojazdów silnikowych i ich przyczep (Dz.U.UE.L. 1970.133.10), art. 4 ust. 3 dyrektywy Nr 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, ich części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dz.U. UE.L.263.1) oraz art. 34 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Na marginesie trzeba zauważyć, że w trakcie postępowania administracyjnego oraz na etapie postępowania sądowego skarżący nie przywołuje żadnego przepisu unijnego upoważniającego diagnostę do wystawienia spornego zaświadczenia.

Z tych też względów skarga podlegała oddaleniu na mocy art. 151 p.p.s.a.