Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Asesor WSA Agnieszka Banach,, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2017 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego Kielce- Zachód w Kielcach na uchwałę Rady Miejskiej w Chęcinach z dnia 31 marca 2017 r. nr 274/XLII/17 w przedmiocie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uchwałą z dnia 31 marca 2017 r. Nr 274/XLII/17, wskazując jako jej podstawę prawną przepisy art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zmianami), dalej u.s.g., oraz art. 11a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 856 ze zmianami), daje określanej jako ustawa, Rada Miejska w Chęcinach przyjęła Program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Chęciny na rok 2017 r.

W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skardze na tę uchwałę, wskazując błędnie, że jest to uchwała podjęta przez Radę Gminy zamiast Radę Miejską w sprawie uchwalenia Programu, zamiast w sprawie przyjęcia Programu, Prokurator Rejonowy Kielce - Zachód w Kielcach domagał się stwierdzenia jej nieważności w całości zarzucając:

1. sprzeczność z art. 11a ustawy oraz z art. 7 i art. 94 Konstytucji, polegającą na przekroczeniu granic upoważnienia ustawowego, poprzez wprowadzenie do załącznika zaskarżonej uchwały postanowień wykraczających poza zakres przyznanego jej upoważnienia ustalania zasad do opieki nad bezdomnymi zwierzętami oraz zapobiegania bezdomności zwierząt, a w szczególności:

a) wprowadzenie do Programu zapisów:

- w § 6 ust. 3 i 4 (w skardze błędnie wskazano, że są to punkty 3 i 4 ) o nałożeniu na właściciela kosztów związanych z wyłapaniem, transportem, zapewnieniem niezbędnej opieki zwierzęciu oraz pobytem zwierzęcia w schronisku lub pod opieką organizacji społecznych, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt,

- w § 7 ust. 1 (w skardze błędnie określono, że jest to punkt 1) i § 8, dotyczących edukacji mieszkańców gminy Chęciny w zakresie opieki nad zwierzętami i humanitarnego traktowania zwierząt,

- w § 7 ust. 3 i ust. 4 (w skardze błędnie określono, że są to punkty 3 i 4) w zakresie uzależnienia przeprowadzenia zabiegu uśpienia ślepych miotów finansowanego ze środków gminnych od spełnienia dodatkowych warunków,

b) wprowadzenie do Programu zapisów o charakterze wyłącznie informacyjnym w § 2 ust. 4 (w skardze błędnie wskazano, że jest to punkt 4), dotyczących umożliwienia przekazania pod tymczasową opiekę Gminy zwierząt, które w wyniku wypadków losowych utraciły właściciela;

2. sprzeczność z art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt poprzez niewyczerpanie pełnego zakresu delegacji przewidzianej w tym przepisie i niewskazanie w treści zaskarżonej uchwały:

a) w § 6 dotyczącym zasad opieki nad bezdomnymi zwierzętami konkretnego schroniska, które będzie zajmowało się bezdomnymi zwierzętami, które zostały odłowione z tereny gminy Chęciny,

b) jakichkolwiek zasad realizacji opieki nad wolno żyjącymi kotami, w tym dotyczących ich dokarmienia,

c) konkretnego gospodarstwa rolnego, które będzie zapewniać opiekę bezdomnym zwierzętom gospodarskim,

e) w § 9 niewskazanie w sposób konkretny podziału środków finansowych na poszczególne działania przewidziane w ustawie.

W uzasadnieniu skargi jej autor podniósł, że art. 11a ustawy o ochronie zwierząt nie upoważnia rady gminy do uregulowania kwestii dotyczących uiszczania przez właścicieli zwierząt poniesionych przez gminę kosztów związanych z wyłapaniem, transportem, zapewnieniem niezbędnej opieki zwierzęciu oraz pobytem zwierzęcia w schronisku lub pod opieką organizacji społecznych, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt. Materia ta dotyczy regulacji cywilnych i wykracza swoją treścią poza ramy wymienionej ustawy. Zatem Rada przekroczyła zakres ustawowej delegacji wprowadzając zapisy dotyczące nałożenia na właściciela powyższych kosztów.

Zdaniem wnoszącego skargę przepis nadający radom gmin uprawnienia do stanowienia w formie uchwały Programu, którego dotyczy niniejsza skarga nie upoważnia organów samorządu terytorialnego do formułowania zapisów dotyczących działań edukacyjnych i promocyjnych dotyczących humanitarnego traktowania zwierząt, adopcji bezdomnych psów i kotów itp., a mimo to takie zapisy znalazły się w zaskarżonej uchwale - § 7 pkt 1 (a faktycznie ust. 1) i § 8. Analogicznie odnieść się należy do uregulowań uzależniających przeprowadzenie zabiegu uśpienia ślepych miotów finansowanego ze środków gminnych od spełnienia dodatkowych warunków, tj. od poddania suki zabiegowi sterylizacji w najszybszym z możliwych terminów.

Dalej Prokurator stwierdził, że uchwała podejmowana na podstawie art. 11a powinna zawierać elementy wskazane w ust. 2 pkt 2-8 tego przepisu, jako obligatoryjne i możliwie najbardziej skonkretyzowane. Uchwała ta powinna również zawierać sposób postępowania w określonych sytuacjach, podmioty odpowiedzialne za realizację poszczególnych zadań, a także sposób i źródła finansowania tej opieki (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 marca 2016 roku, sygn. akt II SA/Kr 148/16). Zaskarżona uchwała podanych wymagań nie spełnia, gdyż brak w niej zapisów regulujących, jaki podmiot i gdzie może przynieść ślepy miot. Analogicznie rzecz ma się z zapisami dotyczącymi kotów wolno żyjących. Brak jest również wskazania konkretnego schroniska dla zwierząt z podaniem jego nazwy i adresu oraz konkretnego gospodarstwa rolnego, które będzie zapewniać opiekę bezdomnym zwierzętom gospodarskim, co jest sprzeczne z literalnym brzmieniem przepisu będącego podstawą delegacji ustawowej do uchwalenia Programu.

Ponadto w § 9 omawianego Programu nie podano w sposób konkretny podziału środków finansowych na poszczególne działania przewidziane w ustawie. Tymczasem w programie opieki nad zwierzętami powinna być wskazana konkretna ilość środków finansowych przeznaczonych na realizację programu oraz sposób wydatkowania tych środków.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Chęcinach domagając się jej oddalenia podniosła, że Prokurator, jako przedmiot skargi wskazał akt, który nie istnieje, gdyż 31 marca 2017 r. to Rada Miejska w Chęcinach podjęła uchwałę Nr 274/XLII/17 w sprawie: "przyjęcia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Chęciny na rok 2017." Organem stanowiącym w gminie Chęciny jest Rada Miejska, a nie Rada Gminy jak podano w skardze. Program opieki nad zwierzętami stanowi zaś załącznik do uchwały o innym tytule niż wskazano w skardze.

Dalej organ uznał za niezasadny zarzut przekroczenia granic upoważnienia ustawowego, zawartego w art. 11a ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt. Zauważył, że zgodnie z § 72 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zasad techniki prawodawczej, w przepisie upoważniającym do wydania uchwały wskazuje się jedynie ogólnie zakres spraw, które w akcie normatywnym muszą albo mogą zostać uregulowane. Upoważnienie zawarte w art. 11a ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt ma taki ogólny charakter. Za przekraczające takie upoważnienie można uznać jedynie takie postanowienia aktu, które nie pozostają w związku z zagadnieniem związanym z opieką na zwierzętami bezdomnymi lub z zapobieganiem bezdomności.

Ponadto zaskarżona uchwała - wbrew zarzutom skargi - nie narusza art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt. Przepis ten nie jest przepisem upoważniającym (kompetencyjnym), lecz stanowi wytyczne dla organu co do treści uchwały, artykuł ten nie zawiera także katalogu zamkniętego, lecz wylicza jedynie przykładowo zagadnienia, które winien zawierać program. Dlatego też postanowienia uchwały mieszczą się w zakresie zagadnień związanych z opieką nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobieganiu bezdomności. Program opieki nad zwierzętami ma szczególny charakter aktu zawierającego zarówno treści planistyczne, programowe, jak i normy o charakterze generalnym lub konkretnym. W związku z tym sposób jego redagowania musi odbiegać od standardów aktów normatywnych stanowiących prawo miejscowe.

Dalej organ zwrócił uwagę, że art. 11a ust. 2 ustawy nie określa czy, i w jaki sposób ma być wskazane schronisko, w którym znajdą opiekę bezdomne zwierzęta. W szczególności nie wymaga podania adresu konkretnego schroniska. Zgodnie z art. 11a ust. 2 pkt 1 ustawy program winien zawierać postanowienia w sprawie zapewnienia miejsca w schronisku. Takie zapewnienie zawiera § 6 ust. 1 uchwały, w którym stwierdzono, iż zwierzęta mogą być przekazane do każdego schroniska działającego na podstawie wymaganych zezwoleń. Z kolei art. 11a ust. 2 ustawy nie określa, z jaką szczegółowością winny być ustalone w programie sprawy opieki nad wolno żyjącymi kotami w tym ich dokarmienie. W zaskarżonej uchwale kwestie te regulują postanowienia § 3. Niezasadny jest zatem zarzut skargi o braku jakichkolwiek zasad realizacji opieki nad wolno żyjącymi kotami.

Nie ma również uzasadnienia zarzut, że w zaskarżonej uchwale nie wskazano konkretnego gospodarstwa rolnego, które będzie zapewniać opiekę bezdomnym zwierzętom gospodarskim, gdyż gospodarstwo to zostało wymienione w § 4 ust. 5 zaskarżonej uchwały. W uchwale tej – wbrew zarzutom skargi- znalazły się również w § 7 ust. 3, 4, 5 szczegółowe regulacje dotyczące usypiania ślepych miotów, przy czym ustawa o ochronie zwierząt nie określa, z jaką szczegółowością mają być regulowane w programie kwestie usypiania ślepych miotów.

Organ nie zgodził się również z zarzutem skargi, że w zaskarżonej uchwale nie wskazano w sposób konkretny podziału środków finansowych na poszczególne działania przewidziane w ustawie. W § 9 ust. 1 uchwały podano bowiem wielkość środków przeznaczonych na realizację programu, a w ust. 2 kierunek ich wydatkowania. Organ dodał, że nie jest racjonalne dokonywanie podziału i wskazywanie konkretnych kwot na realizacje poszczególnych zadań. Program stanowi akt o charakterze planistycznym. Dotyczy zdarzeń z góry nieprzewidywalnych. Wpisanie konkretnych kwot, a następnie ich zmiana na poszczególne zadania wymagałaby zmiany uchwały.

Podsumowując organ podniósł, że kontrola aktu uchwalonego przez Radę Miejską może być dokonywana wyłącznie na podstawie kryterium legalności. Zarzut sprzeczności z prawem wymaga wskazania konkretnych przepisów prawa, które organ naruszył, przy czym podstawę do stwierdzenia nieważności stanowią tylko takie naruszenia, które mieszczą się w kategorii rażących. Skarga takich naruszeń prawa nie wskazuje. Poza ogólnikowymi wewnętrznie wykluczającymi się zarzutami przekroczenia upoważnienia i równoczesnego zarzutu niewyczerpania upoważnienia ustawowego, Prokurator nie wskazał przepisów, które zostały naruszone postanowieniami uchwały. Nie mogą stanowić podstawy oceny zaskarżonej uchwały kryteria szczegółowości, celowości, racjonalność rozwiązań. W szczególności niezasadny jest wniosek Prokuratora w sprawie stwierdzenia nieważności całej zaskarżonej uchwały. Nawet przyjmując, iż poszczególne postanowienia uchwały są bezprawne, to nie skutkuje to niewykonalnością aktu w pozostałym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, chociaż nie wszystkie zawarte w niej zarzuty są uzasadnione.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369), dalej P.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji nie naruszyły przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Jednocześnie przewidziana w art. 7 Konstytucji RP zasada praworządności wymaga, aby organy władzy publicznej działały na podstawie i w granicach prawa. Oznacza to, że materia regulowana wydanym przez organ aktem normatywnym ma wynikać z upoważnienia ustawowego i nie może przekraczać zakresu tego upoważnienia. Konsekwencją tych regulacji w przypadku rad gmin jest unormowanie zawarte w art. 40 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy na podstawie upoważnień ustawowych.

Na wstępie, w związku ze stanowiskiem organu, że Prokurator zaskarżył akt nieistniejący wskazać należy, że chociaż faktycznie w skardze mylnie określono organ, który go uchwalił, jednakże omyłka ta została sprostowana na rozprawie przed Sądem. Ponadto, skoro w skardze prawidłowo zostały wskazane data podjęcia zaskarżonej uchwały oraz jej numer, nie może być wątpliwości co do tego, że taki akt istnieje. Również określenie w skardze, że jest to uchwała w sprawie "uchwalenia" Programu... zamiast w sprawie "podjęcia" Programu nie może wzbudzać jakichkolwiek wątpliwości co do tego, który konkretnie akt został zaskarżony.

Nie ulega wątpliwości, że zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego (m.in. wyroki NSA z 13 marca 2013 r. sygn. II OSK 37/13, z dnia 24 maja 2017 r. sygn. II OSK 725/17 dostępny w internetowej bazie orzecznictwa sądów administracyjnych), a więc aktem, o którym nowa w art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a. Stosownie do art. 147 § 1 tej samej ustawy, sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały one wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie nieważności. Z faktu, że sąd administracyjny stwierdza nieważność aktu nie można wyciągać wniosku, jak zdaje się to czynić organ, że tylko rażące naruszenie przez organ jednostki samorządu terytorialnego prawa może stanowić podstawę takiego rozstrzygnięcia. Unormowanie art. 147 § 1 P.p.s.a. nie określa, jakiego rodzaju naruszenia prawa są podstawą do stwierdzenia przez sąd nieważności uchwały. Doprecyzowanie przesłanek określających kompetencje sądu administracyjnego w tym względzie następuje w ustawach samorządowych. Zgodnie z art. 91 u.s.g., uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważna (ust. 1). W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa (ust. 4). Analiza wskazanych przepisów prowadzi do wniosku o istnieniu dwu rodzajów wad aktów stanowionych przez organ gminy - istotnych i nieistotnych. Do istotnych wad uchwały, skutkujących stwierdzeniem jej nieważności, zalicza się naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję organów samorządu do podejmowania uchwał, naruszenie podstawy prawnej podjętej uchwały, naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego poprzez wadliwą ich interpretację oraz przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 1996 r., SA/Gd327/95, OwSS 1996, Nr 3, poz. 90; z dnia 11 lutego 1998 r., II SA/Wr 1459/97, OwSS 1998, Nr 3, poz. 79, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 marca 2007, IV SA/Wa 2296/06, LEX nr 320813, także Z. Kmieciak, M. Stahl, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego, Samorząd terytorialny 2001/1-2, s. 102).

W niniejszej sprawie, jako podstawę prawną zaskarżonej uchwały wskazano przepisy art. 11a ustawy.

Zgodnie z jej art. 11

1. Zapobieganie bezdomności zwierząt i zapewnienie opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywanie należy do zadań własnych gmin.

2. Minister właściwy do spraw administracji publicznej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zasady i warunki wyłapywania bezdomnych zwierząt.

3. Zabrania się odławiania zwierząt bezdomnych bez zapewnienia im miejsca w schronisku dla zwierząt, chyba że zwierzę stwarza poważne zagrożenie dla ludzi lub innych zwierząt. Odławianie bezdomnych zwierząt odbywa się wyłącznie na podstawie uchwały rady gminy, o której mowa w art. 11a.

4. Organizacje społeczne, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, mogą zapewniać bezdomnym zwierzętom opiekę i w tym celu prowadzić schroniska dla zwierząt, w porozumieniu z właściwymi organami samorządu terytorialnego.

Z kolei w myśl art. 11a.

1. Rada gminy wypełniając obowiązek, o którym mowa w art. 11 ust. 1, określa, w drodze uchwały, corocznie do dnia 31 marca, program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt.

2. Program, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:

1) zapewnienie bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt;

2) opiekę nad wolno żyjącymi kotami, w tym ich dokarmianie;

3) odławianie bezdomnych zwierząt;

4) obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt w schroniskach dla zwierząt;

5) poszukiwanie właścicieli dla bezdomnych zwierząt;

6) usypianie ślepych miotów;

7) wskazanie gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia miejsca dla zwierząt gospodarskich;

8) zapewnienie całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt.

3. Program, o którym mowa w ust. 1, może obejmować plan znakowania zwierząt w gminie.

3a. 10 Program, o którym mowa w ust. 1, może obejmować plan sterylizacji lub kastracji zwierząt w gminie, przy pełnym poszanowaniu praw właścicieli zwierząt lub innych osób, pod których opieką zwierzęta pozostają.

4. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 3-6, może zostać powierzona podmiotowi prowadzącemu schronisko dla zwierząt.

5. Program, o którym mowa w ust. 1, zawiera wskazanie wysokości środków finansowych przeznaczonych na jego realizację oraz sposób wydatkowania tych środków. Koszty realizacji programu ponosi gmina.

Jak wynika z zacytowanych wyżej przepisów, brak jest delegacji ustawowej, upoważniającej gminę do zamieszczenia w programie opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt takiej regulacji, jaka znalazła się w § 6 ust. 3 zaskarżonego Programu, zgodnie z którym w przypadku ustalenia właściciela zwierzęcia bezdomnego, które przekazane zostało do schroniska dla zwierząt lub oddane pod opiekę organizacji społecznych, niezależnie od sankcji związanych z pozostawieniem zwierzęcia bez nadzoru, jest on zobowiązany do pokrycia kosztów wyłapania i transportu zwierzęcia, opieki weterynaryjnej, pobytu w schronisku dla zwierząt lub pod opieką organizacji społecznych, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt oraz kosztów poszukiwań zwierzęcia, oraz w § 6 ust. 4 Programu, w myśl którego zwierzęta bezdomne przebywające w schronisku dla zwierząt lub pod opieką organizacji społecznych, będą wydane niezwłocznie właścicielowi lub uprawnionej osobie po udokumentowaniu praw własności do zwierzęcia oraz po pokryciu kosztów, o których mowa w pkt 3. Co więcej, jak wynika z przepisu art. 11a ust. 5 ustawy, koszty realizacji programu ponosi gmina. Tak więc tego typu regulacja, jaka została zamieszczona w § 6 ust. 3 i 4 Programu nie tylko wykracza poza ustawowe upoważnienie, ale także jest sprzeczna z art. 11a ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt.

Zasadnie również skarżący kwestionuje regulację zawartą w § 7 ust. 3 Programu, w którym Rada Miejska uzależniła możliwość bezpłatnego usypiania ślepych miotów właścicielom suk od poddania tych suk w najbliższy terminie sterylizacji. Zauważyć należy, że w art. 11a ust. 2 pkt 6 ustawy ustawodawca nie zawęził programu w zakresie usypiania ślepych miotów tylko do zwierząt bezpańskich. Z kolei zgodnie z art. 11a ust. 3a Program, o którym mowa w ust. 1, może obejmować plan sterylizacji lub kastracji zwierząt w gminie, przy pełnym poszanowaniu praw właścicieli zwierząt lub innych osób, pod których opieką zwierzę pozostaje. Z powyższego przepisu wynika, że to właściciel ma prawo decydowania o tym, czy podda należące do niego zwierzę sterylizacji. Uzależnienie uśpienia ślepego miotu od poddania zwierzęcia sterylizacji przy braku na nią zgody właściciela narusza art. 11a ust. 3a ustawy.

Zgodnie z art. 11a ust. 5 ustawy Program powinien wskazywać nie tylko wysokość środków finansowych przeznaczonych na jego realizację, ale także sposób wydatkowania tych środków. Jest to jeden z niezbędnych elementów Programu. Zasadnie Prokurator zarzuca, że zaskarżona uchwała nie wypełnia delegacji ustawowej w tym zakresie, nie wskazuje bowiem w jaki sposób ma być wydatkowana kwota 116530 złotych. W § 9 ust. 2 Programu jedynie określono zadania, które będą z tej kwoty realizowane, a więc powtórzono jakie zadania w ramach programu będzie realizowała Gmina Chęciny, co nie czyni zadość wymogowi wskazania sposobu wydatkowania środków. Brak tego koniecznego elementu programu skutkował koniecznością stwierdzenia nieważności nie tylko wyżej przytoczonych: § 6 ust. 3 i 4 oraz § 7 ust. 3, ale całej zaskarżonej uchwały, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 147§ 1 P.p.s.a., pomimo, że pozostałe, zawarte w skardze zarzuty, są zdaniem Sądu niezasadne.

I tak nie można zgodzić się z autorem skargi, że wykraczają poza ustawową delegację regulacje zawarte w § 7 ust. 1 oraz § 8 programu, dotyczące edukacji mieszkańców Gminy w zakresie humanitarnego traktowania zwierząt oraz w § 2 ust. 4, w myśl którego gmina w ramach programu ma umożliwiać przekazywanie pod tymczasowa jej opiekę zwierząt, które w wyniku wypadków losowych(zgon właściciela, długotrwały pobyt w szpitalu) utraciły właściciela.

Zaskarżona uchwała została podjęta 31 marca 2017 r. W tej dacie obowiązywał art. 11a ust. 2 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 15 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2016 r., poz. 2102), która weszła w życie z dniem 6 stycznia 2017 r. Zawarte w § 11a ust. 2 ustawy sformułowanie "w szczególności" świadczy o tym, że aktualnie w tym ustępie nie są wyliczone w sposób enumeratywny kwestie, które może regulować program opieki nad zwierzętami oraz zapobiegania bezdomności zwierząt, ale że jest to katalog otwarty. Co więcej, jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy zmieniającej art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt "Ponadto proponuje się wprowadzenie otwartego katalogu elementów, będących przedmiotem programu, przy zachowaniu dotychczasowych elementów mających charakter obligatoryjny. W art. 11a ust. 2 ustawy wprowadzenie do wyliczenia otrzymałoby brzmienie: Program, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:, co pozwala na znaczne uelastycznienie sposobu realizacji zadania własnego przez gminy, w szczególności umożliwi prowadzenie w ramach programu akcji edukacyjnych" (Lex. VIII.897, Zmiana ustawy o ochronie zwierząt – uzasadnienie projektu).

W ocenie Sądu tego typu regulacje, jakie znalazły się w 7 ust. 1, § 8, a także w § 2 ust. 4 Programu stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały mieszczą się w katalogu elementów, jakie może zawierać program, stosownie do art. 11a ust. 2 ustawy, w związku z czym brak jest podstaw do uznania, że w tej części Rada Gminy w Chęcinach przekroczyła wynikające z tego przepisu upoważnienie do uchwalenia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobieganiu bezdomności. Dodatkowo zauważyć należy, że uchwała podjęta na podstawie art. 11a, chociaż jest aktem prawa miejscowego, to zawiera ona w sobie także elementy informacyjne. Dlatego też zupełnie niezrozumiałe jest zarzucanie przez skarżącego z jednej strony, że w Programie nie powinna być zamieszczana taka treść, jaka znalazła się w § 2 ust. 4, gdyż stanowi ona tylko informację, z drugiej zaś strony, że uchwała narusza prawo gdyż w Programie brak jest informacji co do konkretnego schroniska oraz konkretnego gospodarstwa rolnego, które mają zajmować się zwierzętami bezdomnymi. W związku z tym ostatnim zarzutem zauważyć należy, że w § 4 załącznika do uchwały wskazano, że odłowione zwierzęta będą przewożone do schroniska w Nowinach, ze wskazaniem dokładnego adresu tego schroniska (ust. 4), natomiast odłowione zwierzęta gospodarskie oddawane będą pod opiekę M. P., której adres także wskazano w ust. 5. Dlatego też zarzuty dotyczące braku tych informacji w Programie są niezasadne. Zdaniem Sądu nie ma racji także autor skarg kwestionując § 7 ust. 4 Programu, zgodnie z którym zmniejszenie populacji zwierząt bezdomnych realizowane będzie poprzez umożliwienie bezpłatnego usypiania ślepych miotów wolno żyjących kocic oraz zachęcania opiekunów do ich sterylizacji. W ocenie Sądu taki zapis ani nie narusza przepisów ustawy ani też nie wykracza poza delegację ustawową. Nie jest także konieczne wskazywanie, kto konkretnie może przynieść ślepy miot celem jego uśpienia, natomiast miejsce dokonywania tych zabiegów zostało określone w § 7 ust. 5 programu. Zdaniem Sądu znajdująca się w § 3 ust. 1 i 2 programu regulacja czyni zadość wymogom art. 11a ust. 2 pkt 2 ustawy w zakresie opieki nad wolno żyjącymi kotami.