Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie: WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik NSA Tadeusz Michalik (spr.) Protokolant: st.referent Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2006 r. sprawy ze skargi K. J. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie funkcjonariuszy Służby Więziennej – zwolnienia ze służby oddala skargę

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Dyrektor Aresztu Śledczego w B. działając na podstawie art. 104 k.p.a., art.31 ust. 1 pkt 4 i ust. 2, art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 roku o Służbie Więziennej ( Dz.U. z 2002 roku Nr 207 poz. 1761 z późniejszymi zmianami) z dniem [...] roku zwolnił K. J. ze Służby Więziennej z powodu orzeczenia przez komisję lekarską trwałej niezdolności do służby i na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu wskazał, że [...]. K. J. orzeczeniem Nr [...] dnia [...] r. Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA w K. zatwierdzonym przez Okręgową Komisje Lekarską MSWiA w K. w dniu [...] roku, uznany został za całkowicie niezdolnego do służby w Służbie Więziennej i zaliczony do [...] grupy inwalidów. Podniósł, że na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej, orzeczenie przez komisję lekarską trwałej niezdolności do służby stanowi obligatoryjną przesłankę do zwolnienia funkcjonariusza ze Służby Więziennej. Nadmienił, że w dniu [...] r. funkcjonariusz poinformował Dyrektora Aresztu Śledczego w B. że jest to ostatni dzień jego zwolnienia lekarskiego. Podkreślił, że rygor natychmiastowej wykonalności decyzji nadano ze względu na ochronę zdrowia zainteresowanego.

W odwołaniu od tej decyzji K. J. zarzucił jej, ze została wydana z rażącym naruszeniem art. 107 § 1 i 3 k.p.a. i wniósł o jej uchylenie. Zarzucił także obrazę przepisu art. 108 § 1 k.p.a. poprzez nieuzasadnione nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności. Podniósł nadto naruszenie jego uprawnień wynikających z art. 41. ust 1. ustawy o Służbie Więziennej, albowiem do chwili złożenia odwołania nie złożył pisemnego wystąpienia ze służby i nie zrobi tego do upływu 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby. Zaprezentował poglądy na temat interpretacji zwrotu "obłożna choroba". Wskazał, iż sytuacja, o której mowa w art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej w konfrontacji z zapisem z art. 41. ust 1 tej ustawy nasuwa oczywistą analogię, że w tym przypadku mamy do czynienia z zapisem o charakterze ochronnym. Jego zdaniem, gdy podda się zapis art. 41. ust 1 ustawy o Służbie Więziennej logicznej analizie dojdzie się do wniosku, że zwolnienie funkcjonariusza ze służby z powodu wydania przez komisję lekarską orzeczenia o trwałej niezdolności do służby nie może nastąpić przed upływem 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu obłożnej choroby, chyba że funkcjonariusz pisemnie zgłosi wystąpienie ze służby. Podkreślił, że w jego opinii nie można wymagać od funkcjonariusza przedkładania zwolnień lekarskich w sytuacji kiedy orzeczenie komisji lekarskiej jest prawomocne i zostaje on uznanym trwale niezdolnym do służby, gdyż paradoksem było by przedstawianie zwolnień lekarskich aby udowodnić, że nie jest on zdrowy.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] wydana na podstawie art. 15, art. 17 ust. 3, art. 104 , art. 138 § 1 pkt. 1 kodeksu postępowania administracyjnego, oraz art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 roku o Służbie Więziennej ( Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 z późniejszymi zmianami) Dyrektor Okręgowej Służby Więziennej w K. postanowił utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu podniósł, że w rozpatrywanej sprawie organ I instancji wydając zaskarżoną decyzję działał zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Wskazał, iż zwolnienie ze służby w Służbie Więziennej na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy z 1996 r. o Służbie Więziennej ma charakter obligatoryjny, a zatem nie jest możliwe pozostawanie w służbie funkcjonariusza w stosunku do którego została orzeczona trwała niezdolność do służby. Podkreślił, że w zaistniałej sytuacji nie może być zastosowany art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 roku, ponieważ [...]. K. J. zakończył kontynuacje zwolnienia lekarskiego na dniu [...] roku, a nadanie decyzji personalnej Nr [...] z dnia [...] r. rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnione zostało ochroną zdrowia funkcjonariusza.

W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego K. J. domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem art. 41 ust 1. ustawy o Służbie Więziennej. W całości powtórzył argumentację zaprezentowaną w treści odwołania skierowaną p-ko decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości dotychczas prezentowaną argumentację. Dodatkowo podniósł, iż jego zdaniem komisja lekarska orzekając o trwałej niezdolności do pełnienia służby przez funkcjonariusza Służby Więziennej jest uprawniona do wydania bądź nie, zaświadczenia o czasowej niezdolności do służby, co równoznaczne jest z uznaniem danej choroby za "chorobę obłożną" bez potrzeby określania tego w dodatkowej formie. Jeśli zatem u [...]. K. J. funkcjonariusza Służby Więziennej nie stwierdzono choroby obłożnej, to nie korzystał on z 12 miesięcznego okresu ochronnego.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony decyzją, czy decyzja wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony i im podobnych. Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji w tych granicach nie sposób dostrzec naruszenia przepisów prawa, nie sposób też było podzielić zarzutów skargi. Wydając zapadłe w sprawie decyzje organy działały zgodnie z przepisami procedury administracyjnej. W szczególności wyjaśniono sprawę w stopniu umożliwiającym jej rozstrzygnięcie, przeprowadzając potrzebne dowody. Nadto właściwie oceniając ich wiarygodność, dokonano pełnych i poprawnych ustaleń stanu faktycznego, poczyniono rozważania faktyczne i prawne, trafnie rozstrzygając występujące w sprawie zagadnienie.

W sprawie jest niesporne, że skarżący orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej Nr [...] MSWiA w K. z dnia [...] r., zatwierdzonym w dniu [...] r. przez Okręgową Komisję MSWiA w K., został uznany za całkowicie niezdolnego do służby w Służbie Więziennej i zaliczony do [...] grupy inwalidzkiej, pozostającej w związku ze służbą. Jednocześnie orzeczono, iż skarżący jest zdolny do pracy zarobkowej.

Z uwagi na korzystanie przez skarżącego ze zwolnienia lekarskiego do dnia [...] r. , zwolnienie ze służby nastąpiło dopiero z dniem [...] r., kiedy to została wydana decyzja organu I instancji.

Przepis art. 39 ustawy 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej stanowi w ust. 1, iż stosunek służbowy ustaje z dniem określonym w decyzji o zwolnieniu funkcjonariusza ze służby, a w ust. 2 pkt. 1, że funkcjonariusza zwalnia się ze służby w przypadkach orzeczenia przez komisję lekarską trwałej niezdolności do służby.

W tej sytuacji, skoro skarżący orzeczeniem komisji lekarskiej został uznany za trwale niezdolnego do służby właściwy organ miał pełne podstawy do zwolnienia skarżącego ze służby na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy o Służbie Więziennej. Zwolnienie ze służby w Służbie Więziennej na podstawie tego przepisu ma charakter obligatoryjny, a zatem nie jest możliwe pozostawanie w służbie funkcjonariusza w stosunku do którego została orzeczona trwała niezdolność do służby ( patrz wyrok NSA z dnia 22 maja 2001 r. , sygn. akt II S.A. 91/01 zbiór orzeczeń LEX nr 77684).

Jeżeli chodzi o zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przez organy orzekające w sprawie art. 41 ust. 1 omawianej ustawy zważyć przyjdzie co następuje.

Z akt sprawy wynika, że skarżący przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od [...] r. do [...] r..

Wspomniany przepis ustawy stanowi, iż zwolnienie funkcjonariusza ze służby na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 i 4 nie może nastąpić przed upływem 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu obłożnej choroby, chyba że funkcjonariusz pisemnie zgłosi wystąpienie ze służby.

Z powyższego wynika zatem, że funkcjonariusz korzysta z mocy tego przepisu z dwunastomiesięcznego okresu ochrony prawnej przed zwolnieniem od dnia zaprzestania służby, ale nie z powodu każdej choroby, a jedynie choroby "obłożnej".

Przedmiotowa ustawa nie zawiera definicji choroby obłożnej.

Podkreślić należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny zajmował się już kwestią zdefiniowania tego pojęcia, a to w wyroku z dnia 23 listopada 2000 r. , sygn. akt II S.A. 1520/00 (zbiór orzeczeń LEX nr 51032). W orzeczeniu tym wskazał, iż nie ma ustawowej definicji pojęcia "choroba obłożna" i dlatego dla wyjaśnienia tego pojęcia należy mieć na uwadze zarówno względy prawne, jak i medyczne wynikające z charakteru instytucji prawnej regulowanej przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej. NSA podniósł, że w tym przedmiocie można by odwołać się do stanowiska Sądu Najwyższego zajętego w wyroku z dnia 08 stycznia 1993 r. sygn. akt III ARN 84/92. Sąd Najwyższy wyraził w nim pogląd, iż pojęcie "obłożna choroba" powinno być rozumiane tak, że jest to choroba powodująca istotne i trwałe zakłócenie warunków codziennej egzystencji chorego wymagająca otoczenia go stałą opieką lekarską.

Z powyższego wynika zatem, że jako chorobę obłożną należy rozumieć chorobę przy której chory bez szkody dla życia i zdrowia nie może prowadzić normalnej, niezakłóconej egzystencji , a w szczególności nie jest zdolny do podjęcia pracy zawodowej.

W przedmiotowej zaś sprawie - bez żadnej ku temu wątpliwości - choroba skarżącego powoduje jedynie jego całkowitą niezdolność do służby w Służbie Więziennej , nie powoduje jednakże niezdolności do pracy zarobkowej (zawodowej). Z wspomnianego orzeczenia z dnia [...] r. wynika jednoznacznie, iż skarżący jest "zdolny do wykonywania zatrudnienia i do zarobkowania w normalnych warunkach" (część [...] pkt. [...] ppkt. [...] orzeczenia) . Z powyższego płynie zatem uprawniony wniosek, ze jego choroba nie jest chorobą obłożną o której mowa w art. 41 ust. 1 omawianej ustawy, a zatem nie dotyczy go dwunastomiesięczny okres ochronny przewidziany w tym przepisie prawa.

Skoro tak , to w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i wyżej naprowadzonych okoliczności , pomimo subiektywnych odczuć skarżącego, należy uznać podjęte w sprawie rozstrzygnięcie za prawidłowe.

W tym stanie rzeczy brak było podstaw do uwzględnienia skargi, a co za tym idzie podlegała ona oddaleniu, zgodnie z treścią art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).