Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek (spr.) Sędziowie sędzia WSA Anna Klotz asesor WSA Katarzyna Korycka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązku kwarantanny oddala skargę

Zaskarżonym postanowieniem z [...] lipca 2020r. (nr [...]) Komendant Wojewódzki Policji w B., działając na podstawie art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Komendanta Policji w M. – odmawiające wydania zaświadczenia.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. decyzją z [...] lipca 2020r. nr [...], po rozpoznaniu odwołania R. P. od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z [...] maja 2020r. nr [...] r. w przedmiocie nałożenia administracyjnej kary pieniężnej w kwocie 2 000 zł za naruszenie obowiązku kwarantanny odbywanej w związku z przekroczeniem granicy państwowej, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej , art. 34 ust. 2 i ust. 4, art. 46b pkt 5, art. 48 a ust. 1 pkt 1 ustawy z 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższa decyzja wydana została w następujących okolicznościach.

Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. [...] kwietnia 2020r wszczął postępowanie administracyjne w przedmiocie naruszenia rzez R. P. obowiązku kwarantanny w związku z przekroczeniem granicy – wynikającego z § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 31 marca 2020r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii – o czym zawiadomił stronę. Postępowanie zostało wszczęte w oparciu o notatkę urzędową sporządzoną przez funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w R. [...] kwietnia 2020r., z której wynikało, że R. P. tego dnia o godzinie 14.45 opuścił wyznaczone miejsce kwarantanny – "wyszedł bowiem na ulicę K. w celu rozładowania materiałów budowlanych od dostawcy". Ponadto rozładowywał on materiały wspólnie z inną osobą. Z notatki wynikało też, że R. P. jest czynny zawodowo (prowadzi działalność gospodarczą). W toku postępowania Powiatowy Inspektor Sanitarny sporządził notatkę urzędową, zawierając w niej informację o nałożeniu obowiązku kwarantanny na osobę towarzyszącą R. P. przy rozładunku materiałów budowlanych w związku z sytuacją opisaną w ww. notatce policyjnej.

Do akt sprawy organ I instancji dołączył też informację o wypełnieniu przez R. P. karty lokalizacji (i wskazania miejsca odbywania kwarantanny tj. miejsca zamieszkania ul. [...] w P. K.) w dniu przekroczenia granicy – tj. [...] kwietnia 2020r.

W oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy Powiatowy Inspektor Sanitarny decyzją z [...] maja 2020r., działając na podstawie art. 15zzzn ust. 1 ustawy z 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wymierzył R. P. administracyjną karę pieniężną w wysokości [...] zł za niezastosowanie się do obowiązku poddania się kwarantannie w związku z przekroczeniem w dniu [...] kwietnia 2020r. granicy państwowej w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. P. (reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika) wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania administracyjnego. Zarzucił on:

- wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych strony,

- zaniechanie wyjaśnienia okoliczności faktycznych stanowiących podstawę wydania decyzji,

- naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie strony,

- naruszenie art. 189 f § 1 pkt 1 k.p.a. przez niewłaściwe zastosowanie pomimo znikomej w istocie wagi naruszenia prawa zarzucanego stronie.

Rozpoznając odwołanie Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. wydał decyzję opisaną na wstępie.

W uzasadnieniu organ odwoławczy powołał przepisy stanowiące podstawę materialnoprawną wymierzenia odwołującemu kary pieniężnej, przytoczył okoliczności faktyczne sprawy wynikające z notami funkcjonariusza Policji. Odnosząc się zaś do zarzutów odwołania organ odwoławczy wskazał na brzmienie art. 75 k.p.a. i na zasadę równej mocy środków dowodowych i na dopuszczalność oparcia rozstrzygnięcia na notatce służbowej, jeżeli może to przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Organ podkreślił, że odwołujący powrócił z zagranicy, gdzie odnotowano przypadki zakażenia wirusem SARS- CoV2 i nie sposób w tej sytuacji przyjąć, że strona nie miała styczności z potencjalnym źródłem czynnika biologicznego, w szczególności w odniesieniu do faktu, że zakażenie tym wirusem może przebiegać bezobjawowo. Organ wyjaśnił też, że od dnia 15 marca 2020r. każda osoba powracająca do kraju otrzymuje ulotkę informacyjną o obowiązujących zasadach kwarantanny. Organ odwoławczy wyraził przy tym przekonanie, że procedura ta podczas kontroli granicznej w dniu przekroczenia granicy przez odwołującego została zachowana. Organ zwrócił też uwagę na możliwość pozyskania informacji o istniejących obostrzeniach poprzez infolinię i kontakt z organami inspekcji sanitarnej.

Wyrażono też pogląd, że okoliczność nieporuszania się przez odwołującego ulicą K. w dniu [...] kwietnia 2020r. oraz nieopuszczania w związku z tym miejsca odbywania kwarantanny nie wpływają na realną ocenę zdarzenia kontaktowania się z osobami postronnymi. Okoliczności podnoszone w odwołaniu, zdaniem organu odwoławczego, nie miały zatem znaczenia w sprawie.

W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy wskazał też na adekwatność wymierzonej kary do wagi naruszenia i sposobu naruszenia. Zaakceptowano też tym samym stanowisko organu I instancji co do braku podstaw do zastosowania art. 189e i 189f § 1 k.p.a.

W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skardze na powyższą decyzję, domagając się jej uchylenia oraz uchylenia decyzji organu I instancji, R. P. zarzucił naruszenie:

- art. 7 w zw. z art. 75 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy i przeprowadzenia dowodów niezbędnych do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych a także oddalenie zasadnych wniosków dowodowych pełnomocnika strony,

- art. 10 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie polegające na uniemożliwieniu stronie czynnego udziału w postępowaniu dowodowym i uniemożliwienie osobistego przedstawienia okoliczności faktycznych w sposób przepisany, przez przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony,

- art. 8 § 1 k.p.a. w zw. z art. 81 k.p.a. przez ich nie zastosowanie i dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie w kwestii pouczeń udzielonych stronie przy powrocie strony do kraju na podstawie innej niż przeprowadzone i udostępnione stronie dowody, w drodze domniemania, które jest pozbawione podstawy prawnej i skutkuje ustaleniem sprzecznym z rzeczywistością, z naruszeniem zasady działania w sposób pogłębiający zaufanie do władzy publicznej i z naruszeniem zasady praworządności i bezstronności,

- art. 15zzzn ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 i innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych przez pozbawione podstaw faktycznych nałożenie na stronę kary pieniężnej.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnić należy, iż sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 z późn.zm.). Zgodnie z tym przepisem przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Stosownie do treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 października 2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r., poz. 1829) począwszy od 17 października 2020 r. miasto na prawach powiatu Bydgoszcz, będące siedzibą tutejszego Sądu, zostało objęte strefą czerwoną. W związku z powyższym z dniem 17 października 2020 r. w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Bydgoszczy odwołuje się rozprawy, kontynuując działalność orzeczniczą Sądu w trybie rozpoznawania spraw na posiedzeniach niejawnych, zaś sprawy wyznaczone do rozpatrzenia na rozprawie kieruje się do załatwienia na posiedzeniu niejawnym, co też uczyniono w niniejszej sprawie – na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z 2 grudnia 2020r.

W następnej kolejności wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania w sposób, który odpowiednio miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Rozpatrując skargę w ramach tak zakreślonej kognicji, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością uchylenia bądź stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Kontrolą sądowoadministracyjną w niniejszej sprawie została objęta decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego utrzymująca w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. nakładającą na R. P. karę za naruszenie obowiązku kwarantanny odbywanej w związku z przekroczeniem granicy państwowej.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły następujące przepisy:

- art. 46 ust. 2, art. 46a, art. 46b pkt 5 oraz art. 48a ust. 1 pkt 1, ust. 3 i ust 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239; stan prawny na dzień wydania zaskarżonej decyzji - dalej powoływanej jako "ustawy z 5 grudnia 2008r.";

- § 2 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 566; stan prawny na dzień stwierdzenia naruszenia przez Skarżącego obowiązku odbycia kwarantanny - dalej powoływanego jako "r.o.n.z.").

Zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy z 5 grudnia 2008r., jeżeli zagrożenie epidemiczne lub epidemia występuje na obszarze więcej niż jednego województwa, stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii ogłasza i odwołuje, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, na wniosek Głównego Inspektora Sanitarnego. W oparciu o powołany przepis, rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. (Dz. U. poz. 491 ze zm.), w okresie od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2.

Zgodnie z art. 46a ustawy z 5 grudnia 2008r., w przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, na podstawie danych przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw administracji publicznej, Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wojewodów:

1) zagrożony obszar wraz ze wskazaniem rodzaju strefy, na którym wystąpił stan epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego,

2) rodzaj stosowanych rozwiązań - w zakresie określonym w art. 46b

- mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

W myśl zaś art. 46b ustawy z 5 grudnia 2008 r., w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić:

1) ograniczenia, obowiązki i nakazy, o których mowa w art. 46 ust. 4;

2) czasowe ograniczenie określonych zakresów działalności przedsiębiorców;

3) czasową reglamentację zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły;

4) obowiązek poddania się badaniom lekarskim przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;

4a) obowiązek stosowania określonych środków profilaktycznych i zabiegów;

5) obowiązek poddania się kwarantannie;

6) miejsce kwarantanny;

7) (uchylony)

8) czasowe ograniczenie korzystania z lokali lub terenów oraz obowiązek ich zabezpieczenia;

9) nakaz ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, terenów i obiektów;

10) nakaz lub zakaz przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach;

11) zakaz opuszczania strefy zero przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;

12) nakaz określonego sposobu przemieszczania się;

13) nakaz zakrywania ust. i nosa, w określonych okolicznościach, miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach, wraz ze sposobem realizacji tego nakazu.

Obowiązek, o którym mowa w art. 46b pkt 5 ustawy z 5 grudnia 2008r. ustanowiono w § 2 ust. 2 pkt 2 r.o.n.z. Zgodnie z nim, w okresie, o którym mowa w ust. 1, osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r., trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy, wraz z osobami wspólnie zamieszkującymi lub gospodarującymi.

W r.o.n.z. określono również miejsce kwarantanny, o którym mowa w art. 46b pkt 6 ustawy z 5 grudnia 2008r., zobowiązując - w § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a - osobę przekraczającą granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do przekazania funkcjonariuszowi Straży Granicznej informacji o adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym będzie odbywać obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Z kolei w § 2 ust. 9 r.o.n.z. wymieniono sytuacje, w których nie powstaje obowiązek określony w § 2 ust. 2.

Dla przedmiotowej sprawy istotne są jeszcze:

- § 1 r.o.n.z., zgodnie z którym ustala się, że obszarem, na którym wystąpił stan epidemii wywołany zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

- § 3 ust. 1 tego rozporządzenia, który stanowi, że obowiązek, o którym mowa w § 2 ust. 2 pkt 2, jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 ustawy z 5 grudnia 2008 r. Decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się.

Zgodnie natomiast z art. 48a ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 ustawy z 5 grudnia 2008r. kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub w stanie epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których mowa w art. 46 ust. 4 pkt 3-5 lub w art. 46b pkt 2 i 8, podlega karze pieniężnej w wysokości do 30.000 zł. Z kolei w myśl art. 48a ust. 3 pkt 1 tej ustawy kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, wymierza w drodze decyzji administracyjnej państwowy powiatowy inspektor sanitarny i państwowy graniczny inspektor sanitarny. W zakresie nieuregulowanym w tej ustawie, do kar pieniężnych stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 i 1423) - a więc przepisy dotyczące zobowiązań podatkowych - a to stosownie do art. 48a ust. 8 ustawy. Natomiast w postępowaniu przed organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej – Dz. U. z 2019 r. poz. 59 ze zm.).

Należy też wskazać, że na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z 5 grudnia 2008 r. Minister Zdrowia wydał rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 marca 2020 r. w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego oraz okresu obowiązkowej kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz. U. z 2020, poz. 376). Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 4 i § 1 ust. 2 pkt 4 tego rozporządzenia chorobą taką jest choroba wywołana koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19).

Konsekwencje niezastosowania się do powyżej określonego obowiązku kwarantanny zostały uregulowane w art. 15 zzzn ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm. – powoływanej jako "ustawa covidowa"). Zgodnie z tym przepisem w razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, państwowy powiatowy inspektor sanitarny nakłada na osobę naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł. Przy czym, stosownie do art. 15zzzn ust. 2 ustawy covidowej, stwierdzenie naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić w szczególności na podstawie ustaleń Policji, innych służb państwowych lub innych uprawnionych podmiotów.

Podsumowując tę część rozważań należy stwierdzić, że rozporządzenie określające ograniczenia, nakazy i zakazy w związku z wystąpieniem stanu epidemii (r.o.n.z.) posiada umocowanie ustawowe - zostało wydane na podstawie art. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-12 ustawy z 5 grudnia 2008r. Zgodnie zaś z jego przepisami na osobie przekraczającej granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spoczywa obowiązek odbycia czternastodniowej kwarantanny pod adresem miejsca zamieszkania lub pobytu wskazanym funkcjonariuszowi Straży Granicznej, a obowiązek ten jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 tej ustawy z 5 grudnia 2008r. i aktualizuje się on ex lege z chwilą przekroczenia granicy państwowej (o ile nie zachodzą okoliczności wyłączające powstanie tego obowiązku). Obowiązek, o którym mowa dotyczy obszaru, na którym wystąpił stan epidemii wywołany zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, określonego, jako terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powodem wydania zaskarżonej decyzji, tj. nałożenia na R. P. kary pieniężnej, było naruszenie przez niego opisanego obowiązku odbycia czternastodniowej kwarantanny w związku z przekroczeniem granicy państwa.

W realiach rozpoznawanej sprawy poza sporem jest, że zgodnie z ww. przepisem § 2 ust. 2 r.o.n.z. okres odbycia kwarantanny przez Skarżącego obejmował dzień [...] kwietnia 2020 r., w którym – wedle uzasadnienia zaskarżonej decyzji – Skarżący naruszył obowiązek kwarantanny. Niespornie tego dnia nadal obowiązywał na terytorium Rzeczypospolitej [...] stan epidemii. Skarżący nie kwestionuje też tego, że wobec niego nie zachodzi żadna sytuacja zwalniająca z obowiązku odbycia kwarantanny określona ww. § 2 ust. 9 r.o.n.z. Nie ma też sporu co do tego, że Skarżący wskazał funkcjonariuszom Straży Granicznej miejsce odbywania kwarantanny (miejsce zamieszkania -tj. ul. [...]) oraz to, że [...] kwietnia 2020 r. doszło do kontroli przez funkcjonariuszy Policji przestrzegania przez Skarżącego obowiązku odbywania kwarantanny.

Skarżący kwestionuje prawidłowość wymierzania kary pieniężnej, podnosząc brak poczynienia przez organy inspekcji sanitarnej prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie. Skarżący powołuje się przy tym na: zachowanie ostrożności w dniu [...] kwietnia 2020 r. przy wykonywaniu czynności rozładowywania samochodu dostawczego (niezbliżanie się do innych osób), nieopuszczanie wskazanego miejsca odbywania kwarantanny oraz brak pouczenia go o warunkach kwarantanny. W przekonaniu Skarżącego pominięcie przeprowadzenia dowodu z jego przesłuchania i uniemożliwienie jemu złożenia stosownych wyjaśnień celem wykazania powyższych okoliczności skutkowało dokonaniem wadliwej prawnomaterialnej oceny poczynionych przez organy ustaleń w zakresie tego, czy naruszył on warunki kwarantanny.

Odnosząc się do zarzutów skargi należy w pierwszej kolejności wskazać, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy postępowanie administracyjne zostało wszczęte na podstawie notatki urzędowej dotyczącej naruszeń nakazów, zakazów lub ograniczeń związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, sporządzonej przez funkcjonariusza Policji. Z notatki tej wynika, że [...] kwietnia 2020 r. o 14.45 Skarżący nie przestrzegał obowiązku kwarantanny, w ten sposób, że przebywał on na ulicy celem rozładowania materiałów budowlanych od dostawcy, przebywał przy tym w towarzystwie innej osoby, z której pomocy korzystał przy czynnościach rozładunkowych.

Zauważyć należy, że zarówno w odwołaniu, jak i w skardze Skarżący de facto nie kwestionuje tak ustalonego stanu faktycznego. Wywodzi jedynie, że skoro rozładowywał samochód dostawczy zaparkowany przy ul. [...] to faktycznie nie opuścił wskazanego miejsca odbywania kwarantanny.

Argumentacja ta nie zasługuje na uwzględnienie. Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy z 5 grudnia 2008r., kwarantanna to odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych. "Odosobnienie" nie jest pojęciem definiowanym ustawowo, jednak w ocenie Sądu, kierując się definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (Słownik języka polskiego pod. red. W. Doroszewskiego, PWN), nie można mieć wątpliwości, że pojęcie to należy rozumieć jako stan odseparowania się od innych osób, od otoczenia. Istotą kwarantanny jest zatem zakaz opuszczania miejsca zamieszkania lub innego wybranego miejsca pobytu (rozumianego jako budynek mieszkalny, lokal mieszkalny). Opuszczenie domu (miejsce odbycia kwarantanny), wyjście na ulicę, na której zaparkowany został samochód dostawczy oraz przybranie sobie pomocnika do rozładunku należy potraktować jako niewypełnienie obowiązku odseparowania się od otoczenia.

Nie ma wątpliwości, że w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym organy inspekcji sanitarnej mają obowiązek stosowania odpowiedniego regulacji kodeksu postępowania administracyjnego. O ile zatem nie można wykluczyć, że w postępowaniu w sprawie naruszenia obowiązku kwarantanny konieczne może okazać się przeprowadzenie dowodu, który mógłby podważyć ustalenia Policji, które stanowią kluczowy dowód w sprawie, np. dowodu z zeznań stron - to jednak w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, bez przeprowadzenia takich dodatkowych dowodów osobowych organy obu instancji trafnie i bez wątpliwości uznały, że Skarżący naruszył obowiązek kwarantanny. Nie można zgodzić się ze Skarżącym, że nie opuścił on miejsca kwarantanny. Skarżący celem rozładunku samochodu dostawczego wyszedł poza teren posesji i przebywał na ulicy. Powołanie się zatem wyłącznie na adres zamieszkania (przebywanie w chwili kontroli na ul. [...] przed domem nr [...]) nie może wpływać na ocenę prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia. Teren przed domem nie może bowiem być uznany za miejsce izolacji, w którym przebywa się w odosobnieniu, zapobiegając szerzeniu się choroby zakaźnej (w tym wypadku wirusa COVID-19). Na terenie tym mogą bowiem przebywać również inne osoby, które na takiej kwarantannie się nie znajdowały – co miało zresztą miejsce w okolicznościach rozpoznawanej sprawy. W ocenie Sądu za wystarczając należało przyjąć ustalenia Policji i twierdzenia samego Skarżącego zawarte w odwołaniu, z których można wywnioskować, że opuszczając budynek domu miał on kontakt z innymi osobami (dostawcą i pomocnikiem), która takiej kwarantanny nie odbywały. Swoim zachowaniem Skarżący potencjalnie naraził te osoby na zachorowanie. Do ryzyka takiego narażenia osób trzecich bez wątpienia w sprawie doszło. Nie jest przy tym istotne, czy Skarżący dochował ostrożności i np. starał się zachować dystans od innych osób towarzyszących mu przy rozładunku. Istotne jest, że opuścił on budynek (miejsce odbywania kwarantanny) – czego w sprawie Skarżący nie kwestionuje.

W świetle powyższego należy podkreślić, że wystarczające było dla rozstrzygnięcia sprawy oparcie dokonanych przez organ ustaleń na treści informacji Policji w postaci notatki urzędowej sporządzonej w sprawie naruszenia obowiązku kwarantanny przez Skarżącego, bo pozwala na to dyspozycja art. 15zzzn ust. 2 ustawy covidowej, o ile przeprowadzone postępowanie nie podważy dokonanych przez organy Policji istotnych ustaleń faktycznych, co w tej sprawie nie nastąpiło. W ocenie Sądu ustalony na podstawie notatki policyjnej stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Skarżący w żaden sposób nie wyjaśnia przyczyn, dla których funkcjonariusz Policji miałby poświadczyć w sporządzonej notatce nieprawdę. Warto też podkreślić, że w toku postępowania Skarżący (reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika) nie formułował wniosków dowodowych, oczekiwał umożliwienia Skarżącemu "złożenia wyjaśnień". W aktach sprawy brak jest jednak wniosku opartego na art. 86 zd. 1 k.p.a. (określającego przesłanki dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron). Zebrany materiał dowodowy, chociaż niewątpliwie skąpy, jednoznacznie potwierdza stan faktyczny ustalony przez organy inspekcji sanitarnej.

Nieskuteczne jest również w ocenie Sądu, powoływanie się przez Skarżącego na brak pouczenia go o warunkach kwarantanny. Nieznajomość prawa nie uwalnia bowiem od negatywnych skutków naruszeń powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Jest to zasada powszechnie przyjęta przez orzecznictwo sądowe. Nieznajomość czy niezrozumienie przepisów prawa (Skarżący w odwołaniu wskazywał na niejasność pojęcia "kwarantanna") nie może być uznawane jako okoliczność zwalniająca z odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa. Z akt sprawy wynika, że Skarżący wypełnił po przekraczaniu granicy kartę lokalizacji i przekazał funkcjonariuszom Straży Granicznej informację o miejscu odbywania kwarantanny. W sytuacji wątpliwości co do warunków jej odbywania miał możliwość uzyskania stosownych wyjaśnień od organów inspekcji sanitarnej (poprzez chociażby kontakt telefoniczny). W okolicznościach sprawy z pewnością na organach nie ciążył obowiązek udzielenia Skarżącemu po przekroczeniu granicy stosownych w tym zakresie wyjaśnień i pouczeń. W myśl art. 9 k.p.a. na organach administracji publicznej ciąży obowiązek informacyjny, ale dotyczy on stron toczącego się postępowania administracyjnego (organ ma obowiązek informowania strony postępowania administracyjnego o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego). Na zasadzie tego przepisu obowiązek informacyjny organu powstaje zatem dopiero po wszczęciu postępowania administracyjnego, a takie z przyczyn oczywistych nie toczyło się z udziałem Skarżącego w dniu przekroczenia przez niego granicy i to w przedmiocie naruszenia warunków kwarantanny.

Z tych wszystkich powodów Sąd uznał, że naruszenie przez Skarżącego obowiązku kwarantanny nastąpiło [...] kwietnia 2020 r. w opisany powyżej sposób, co skutkowało jego odpowiedzialnością na gruncie prawa administracyjnego, przewidzianą przez powołane wyżej przepisy. Organ inspekcji sanitarnej był więc uprawniony do nałożenia na Skarżącego w drodze decyzji administracyjnej kary pieniężnej w kwocie do [...] zł. Wysokość nałożonej kary pieniężnej została wyjaśniona w uzasadnieniach wydanych w sprawie decyzji administracyjnych, z uwzględnieniem przesłanek odstąpienia od nałożenia kary administracyjnej określonych w art. 189f k.p.a. Kontrolując sprawę w tym zakresie Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wysokości wymierzonej kary administracyjnej. Skarżący jest czynny zawodowo, świadczy pracę za granicą. Istotnym dla oceny wysokości nałożonej kary jest też fakt, podkreślany przez organy inspekcji sanitarnej, że swoim zachowaniem Skarżący stworzył wysokie ryzyko rozprzestrzeniana się choroby zakaźnej i jak wynika z notatki urzędowej PIS z [...] kwietnia 2020r. (pierwsza karta akt adm. – nienumerowanych) konsekwencją takiego zachowania była konieczność objęcia obowiązkiem kwarantanny także osoby towarzyszącej Skarżącemu przy czynnościach rozładunkowych. Należy też zauważyć, że organ odwoławczy wyjaśnił również powody, dla których nie znalazł podstaw do odstąpienia od wymierzenia Skarżącemu kary administracyjnej i odniósł się do zarzutów odwołania.

Z tych względów nie mogły odnieść zamierzonego skutku zarzuty skargi, w których Skarżący forsuje tezę o nieprzeprowadzeniu rzetelnego i wyczerpującego postępowania dowodowego, zaniechania przeprowadzenia dowodu z jego zeznań.

Wbrew twierdzeniu skargi, stan faktyczny w sprawie został ustalony zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), z poszanowaniem zasad postępowania w zakresie gromadzenia i oceny środków dowodowych (art. 77 § 1 k.p.a.). Organy podjęły wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Organ odwoławczy nie naruszył również zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), czemu dał wyraz w motywach zaskarżonej decyzji. Decyzja organu odwoławczego została zaś wystarczająco uzasadniona, zgodnie z wymogami z art. 107 § 3 k.p.a. Zgodnie z art. 7 k.p.a. wynika obowiązek organu administracji państwowej wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych ze sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa. Zgodnie z tym przepisem organ zobowiązany jest do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. W tym celu organ winien w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a.). Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie Skarżący wykazał się bierną postawą w zakresie wykazania okoliczności, które miałyby podważyć ustalenia wynikające z notatki funkcjonariusza Policji – co spowodowało, że organy orzekały na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału - tj. notatek urzędowych. W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że obowiązywanie w postępowaniu administracyjnym zasady dochodzenia prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), w świetle której to na organie administracji prowadzącym postępowanie spoczywa, co do zasady, obowiązek wszechstronnego oraz rzetelnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, nie oznacza, że organ ma obowiązek poszukiwania dowodów mających wykazać zaistnienie okoliczności, których wykazanie leży w interesie strony, w sytuacji jej pasywnej postawy w tym zakresie (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2019 r., sygn. akt I OSK 3577/18, to i kolejne cytowane orzeczenia dostępne na stronie internetowej pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Z treści przepisów k.p.a. normujących postępowanie dowodowe nie można bowiem wyprowadzić konkluzji, że organy administracji zobowiązane są do poszukiwania środków dowodowych służących poparciu twierdzeń strony w sytuacji, gdy ona, mimo wezwania, środków takich nie przedstawia (zob. wyrok NSA z 25 czerwca 2019 r., sygn. akt I OSK 3581/18 – dostępny na stronie jw.). Nałożenie na organy prowadzące postępowanie administracyjne obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego nie zwalnia bowiem strony postępowania od współudziału w realizacji tego obowiązku. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy nieudowodnienie określonych okoliczności faktycznych może prowadzić do rezultatów niekorzystnych dla strony.

Jak wynika z akt sprawy w toku postępowania organ pierwszej instancji zawiadomił Skarżącego o wszczęciu postępowania i pouczył go o możliwości złożenia wyjaśnień w formie pisemnej (zawiadomienie z [...] kwietnia 2020r.), na wniosek strony przekazał pełnomocnikowi Skarżącego skan akt administracyjnych i wreszcie zawiadomił pismem z [...] maja 2020r. o zakończeniu postępowania wyjaśniającego. W skardze nie wykazano też, że zaistniały takie okoliczności, które obiektywnie uniemożliwiły Skarżącemu sprostanie aktywności dowodowej.

W sprawie nie doszło zatem do naruszenia art. 81 oraz art. 10 § 1 i 2 k.p.a. W myśl powołanego art. 81 k.p.a. strona jest uprawniona, a nie zobowiązana do wypowiadania się na temat zgromadzonych dowodów. Skarżącemu poprzez przedstawienie skanu akt umożliwiono wypowiedzenie się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Uchylanie się zaś Skarżącego od składania wyjaśnień na piśmie (zgodnie z pouczeniem) oraz zajmowania stanowiska wobec materiału dowodowego zebranego w sprawie pozwoliło organom inspekcji sanitarnej na oparcie decyzji na dostępnych im dowodach. Wyjaśnić dodatkowo należy, że Sąd może uchylić decyzję jedynie w sytuacji takiego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. oceniać należy z punktu widzenia uniemożliwienia stronie podjęcia konkretnie wskazanej czynności procesowej oraz wpływu tego uchybienia na wynik sprawy. Skarżący nie powołał się ani w odwołaniu, ani w skardze na taką konkretną czynność procesową, której dokonanie miałoby wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe rozważania na względzie, Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł o jej oddaleniu.