Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. S. M. w G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Gd 653/11 oddalające wniosek M. S. M. w G. o dopuszczenie do udziału w sprawie ze skarg na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] maja 2011 r., Nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania

Decyzją z dnia [...] maja 2011 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem oraz towarzyszącą infrastrukturą techniczną na działkach nr [...] i [...] w Gdyni przy ul. [...].

Na etapie postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku, [A] w G. złożyła wniosek o dopuszczenie do udziału w nim w charakterze strony. W uzasadnieniu wskazała, iż działka nr [...] pozostaje w jej zasobach, nie graniczy bezpośrednio z objętymi planowaną inwestycją nieruchomościami lecz w interesie faktycznym [A] jest udział w przedmiotowym postępowaniu z uwagi na "brak regulacji terenowo-prawnej dojazdu do planowanej inwestycji", co może skutkować nieuprawnionym wykonywaniem dojazdu i parkowania pojazdów do wybudowanego w przyszłości budynku mieszkalnego przy ul. [...].

[A] stwierdziła brak dostępu do drogi publicznej dla działek nr [...] i [...] poprzez brak uregulowania przez Gminę Gdynia statusu ulicy [...] jako drogi publicznej na całym jej odcinku, co zdaniem wnioskującej czyni uzasadnioną obawę, iż w przyszłości dojazd do przedmiotowych działek będzie wymuszony od strony ulic [...] i [...] oraz przez teren drogi wewnątrzosiedlowej usytuowanej na działce nr [...]. [A] podzieliła także stanowisko skarżących (osób fizycznych) co do tego, że stronami postępowania powinni być także pozostali mieszkańcy ulicy [...], którzy korzystają ze schodów graniczących z nieruchomością, a stanowiących piesze połączenie komunikacyjne pomiędzy osiedlem [A] i ulicą [...].

Postanowieniem z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Gd 653/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił dopuszczenia [A] do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

WSA zauważył, iż działka nr [...], pozostająca w dyspozycji [A], nie graniczy bezpośrednio z nieruchomościami objętymi planowaną inwestycją. Rozdziela je działka stanowiącą własność gminy Gdynia. Działka o nr [...] wskazana została w analizie urbanistycznej jako jedna z działek nie sąsiadujących bezpośrednio z terenem inwestycji, ale znajdujących się w ustalonym obszarze analizowanym. Z ww. analizy wynika również, iż działki nr [...] i [...] posiadają bezpośredni dostęp do drogi publicznej od ulicy [...].

Bezsporne zdaniem WSA jest również to, iż stronami kontrolowanego postępowania administracyjnego, jak wynika z akt administracyjnych, są właściciele nieruchomości sąsiadujących bezpośrednio z działkami nr [...] i [...].

W świetle ustalonych okoliczności [A] nie wykazała, iż posiada interes prawny w rozumieniu art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądem administracyjnym (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.), który uprawniałby ją do wzięcia udziału w postępowaniu sądowym w charakterze strony.

O tym, czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, przyjęta za podstawę zaskarżonego aktu administracyjnego, a nie interes faktyczny danego podmiotu. Związek ten musi być bezpośredni oraz realny.

Tak więc o interesie prawnym osobistym, własnym i indywidualnym, o istnieniu którego przesądza norma prawa materialnego, mówi się wówczas - jak stwierdził Sąd pierwszej instancji - gdy przypisać go można do zindywidualizowanego podmiotu w tym znaczeniu, że akt prawny skierowany do danej osoby musi wpływać na jej sytuację prawną.

Od interesu prawnego odróżnić należy natomiast interes faktyczny, występujący wówczas, gdy dany podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak wskazać przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który stanowiłby podstawę jego roszczenia i w konsekwencji uprawniał go do żądania stosownych czynności organu administracyjnego.

W stanie niniejszej sprawy [A] nie powołała się na konkretną normę prawa materialnego, z której wywiodłaby swój indywidualny interes prawny. WSA stwierdził, iż [A] wprost powołuje się na swój interes faktyczny, wywodzony ze spekulacji odnoszących się do mogącej powstać w przyszłości inwestycji.

Przepisy materialnoprawne regulujące niniejsze postępowanie administracyjne zawiera ustawa z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm. - dalej jako u.p.z.p.), a w szczególności jej art. 61. Na gruncie tej ustawy krąg stron postępowania w sprawie warunków zabudowy nie jest ograniczony wyłącznie do właścicieli (użytkowników wieczystych) działek mających wspólną granicę z działką, której dotyczyć ma decyzja o warunkach zabudowy. Stronami postępowania administracyjnego w sprawie o ustalenie warunków zabudowy, poza wnioskodawcą, będą zawsze właściciele (użytkownicy wieczyści) nieruchomości objętej inwestycją oraz nieruchomości przylegających do terenu inwestycji. Stronami tego postępowania administracyjnego nie są natomiast dalsi właściciele (użytkownicy wieczyści) nieruchomości pozostających w granicach obszaru analizowanego, ale ewentualnie ci spośród nich, którzy mogą wykazać się interesem prawnym w rozumieniu art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.).

W postępowaniu przed sądem administracyjnym badanie interesu prawnego podmiotu, który nie był stroną postępowania administracyjnego, a chce uczestniczyć w postępowaniu sądowym na prawach strony, odbywa się na warunkach określonych w przepisie art. 33 § 2 p.p.s.a. Ciężar wykazania interesu prawnego spoczywa na wnioskodawcy, który powinien przedstawić dowody i argumenty przemawiające za tym, że wynik postępowania przed sądem administracyjnym będzie dotyczył jego interesu prawnego.

W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek [A] na takie dowody i okoliczności się nie powołuje, w szczególności zaś nie wskazuje na takie negatywne oddziaływanie inwestycji, które wyklucza normalne korzystanie z działki, do której - jak twierdzi - ma tytuł prawny. Wnioskodawca czyni jedynie daleko idące spekulacje w zakresie rozwiązań komunikacyjnych, nieprzewidzianych w decyzji Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...].

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła [A] w G. zaskarżając je w całości. Wniosła o uchylenie orzeczenia WSA w Gdańsku i dopuszczenie jej do udziału w postępowaniu lub też o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie jej wniosku do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, celem dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

W uzasadnieniu podniosła, iż graniczy z działką nr [...] od strony działki nr [...], a nadto nieruchomość nr [...] nie ma dostępu do drogi publicznej, ponieważ z działki nr [...] oznaczonej jako ulica [...] nie ma wyjazdu do drogi publicznej.

[A] podniosła, iż zwróciła się o uznanie jej za stronę postępowania z tego tytułu, iż jest współwłaścicielem i ustawowym zarządcą nieruchomości przy ul. [...], [...] i [...], położonych na działce nr [...] w G.

We wniosku wskazała, że w związku z brakiem dostępu do drogi publicznej dla współwłaścicieli działek nr [...] i [...] oraz możliwym całkowitym odcięciem wyjazdu (np. poprzez wygrodzenie przejazdu na terenie prywatnym) z oznaczonej jako ulica [...] działki drogowej nr [...] do drogi publicznej (ul. ...) uzasadniona jest obawa, że dojazd do planowanej i następnie wybudowanej inwestycji będzie wymuszony od strony drogi publicznej, tj. ulicy [...] przez teren drogi gminnej - ulicy [...], tj. działki nr [...], [...], [...], [...], i dalej przez teren drogi wewnątrzosiedlowej - ulicy [...] usytuowanej na działce nr [...], stanowiącej współwłasność [A] i osób fizycznych (zarządzanej przez [A]). Teren działki nr [...] obejmuje budynek mieszkalny wielorodzinny usytuowany przy ul. [...]. Brak dostępu do drogi publicznej dla mieszkańców ul. [...] jest spowodowany istnieniem zaledwie prowizorycznego (płyty betonowe, żwir) i nieuregulowanego prawnie dojazdu od działki nr [...] (oznaczonej jako ul. ...) do ulicy [...] przez - zabudowaną budynkiem mieszkalnym wspólnoty mieszkaniowej - działkę budowlaną nr [...] (pod adresem ul. ...), będącą własnością Skarbu Państwa we współużytkowaniu wieczystym 9 osób fizycznych (w tym dwóch małżeństw i Przedsiębiorstwa Państwowego Polskie Koleje Państwowe w Warszawie).

Wnosząca zażalenie zauważyła, iż nie zgadza się ze stwierdzeniem Sądu pierwszej instancji, że działki nr [...] i [...] posiadają bezpośredni dostęp do drogi publicznej od ulicy [...]. Dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej na potrzeby ustalenia warunków zabudowy tegoż terenu, nie można utożsamiać z dostępem faktycznym. Dostęp ten ma być prawnie zagwarantowany co oznacza, że musi wynikać z przepisu prawa, czynności prawnej, orzeczenia sądowego czy administracyjnego. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymieniając przesłanki, których łączne spełnienie warunkuje wydanie decyzji o warunkach zabudowy, wskazując w art. 61 ust 1 pkt 2 na warunek dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej. Używa się w nim sformułowania "ma dostęp do drogi publicznej", co wyraźnie wskazuje, iż dostęp do drogi publicznej musi istnieć w dacie orzekania o warunkach zabudowy, a nie może powstać dopiero w przyszłości.

[A] zwróciła uwagę, iż działka nr [...] graniczy bezpośrednio z terenem działki nr [...] i [...]. [A] jest faktycznym i prawnym zarządcą placu zabaw z piaskownicą (utrzymywanie czystości, koszenie trawy, przycinanie żywopłotu i krzewów) stanowiącego urbanistycznie integralną całość terenu rekreacyjno-wypoczynkowego usytuowanego na będących własnością Gminy Miasta Gdynia działkach nr [...] i [...]. Urząd Miasta Gdyni potwierdził istniejący stan pismem z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie dokonania przekwalifikowania oznaczenia geodezyjnego działek nr [...] i nr [...] na rekreacyjno-wypoczynkowe (symbol "Bz").

Wobec powyższego decyzja Prezydenta Miasta Gdyni o warunkach zabudowy dla działek nr [...] i [...] uchybia art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ wydano ją z naruszeniem przepisów odrębnych - art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz § 4 ust. 2 pkt 3 w związku z § 5 pkt 6 statutu [A] w G.

Stosownie do art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu są stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Dlatego skarżąca - jako zarządca nieruchomości stanowiącej plac zabaw objęty terenem m.in. działki nr [...] - ma per analogiam i zgodnie z zasadą "argumentum a major ad minus" interes prawny w byciu stroną w postępowaniu w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla działek nr [...] i [...].

Zgodnie natomiast z § 4 ust. 2 pkt 3 statutu [A] przedmiotem działalności skarżącej jest "wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKB 68.20Z)". [A] wszczęła rozmowy z Gminą Miasta Gdynia na temat uregulowania istniejącego zarządu terenu działki nr [...] wchodzącej w skład placu zabaw i uzyskania formalnego tytułu prawnego do gruntu - potwierdzającego faktyczne użytkowanie przez [A].

Zdaniem wnoszącej zażalenie pojęcie "zarządcy nieruchomości" obejmuje również podmiot, na rzecz którego ustanowiono prawo użytkowania nieruchomości (ograniczone prawo rzeczowe) na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Skarżąca, pomimo braku formalno-prawnego tytułu do działki nr [...] jest jej faktycznym użytkownikiem, a zatem - zgodnie z art. 336 Kodeksu Cywilnego - posiadaczem.

Teren działki nr [...] jest nieprzerwanie zarządzany przez [A]. W latach 1985-2006 teren poprzednio istniejącej działki nr [...], a po jej podziale - działki nr [...] znajdował się w użytkowaniu wieczystym [A]. Rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego w 2006 roku nastąpiło z powodu planowanej wówczas przez miasto inwestycji drogowej (połączenie ulicy ... z ulicą ...), od której Gmina odstąpiła, m.in. ze względu na duży spadek terenu (skarpa) oraz nieprzerwane korzystanie z użytkowanego przez [A] terenu placu zabaw położonego na terenie obecnie nieistniejącej działki gminnej nr [...] graniczącej bezpośrednio z działką nr [...].

Podział działki nr [...] zatwierdzony decyzją Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] kwietnia 2003 r. spowodował powstanie dwóch działek: nr [...] i [...]. W trakcie dalszych regulacji terenowo-prawnych obszar działki nr [...], nie posiadający dostępu do drogi publicznej, został złączony z obszarem nieruchomości [A] obejmującej 3 budynki mieszkalne wielorodzinne.

Z uwagi na brak wskazania dostępu do drogi publicznej, przy ustaleniu warunków zabudowy dla sąsiadujących z działką nr [...] działek nr [...] i [...] przy ul. [...] należy stwierdzić, iż wynik postępowania przed WSA w Gdańsku będzie dotyczył interesu prawnego [A], jako współwłaściciela bądź posiadacza terenu placu zabaw (teren działek nr ...i ...) graniczącego z nieruchomością obejmującą działki nr [...] i nr [...].

Interes prawny skarżącej jako zarządcy nieruchomości ma również związek od dnia 1 grudnia 2011 r. z zawarciem umowy zarządzania wspólnotą mieszkaniową zespołu garaży przy ul. [...] (działka nr ...). Tym samym zgodnie z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu są stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Niewątpliwie stronami postępowania administracyjnego w sprawie o ustalenie warunków zabudowy będą współwłaściciele, jak i zarządcy nieruchomości pozostających w granicach obszaru analizowanego, którzy wykazują interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Brak uwzględnienia współwłaścicieli i zarządcy zespołu garaży przy ul. [...] stanowi naruszenie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i skutkuje wydaniem decyzji ustalającej warunki pozwolenia na budowę inwestycji mieszkaniowej przy ul. [...] z naruszeniem art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przez pojęcie działki sąsiedniej należy rozumieć nie tylko działkę faktycznie sąsiadującą, posiadającą wspólną granicę z działką, na której planowana jest inwestycja, ale również tereny położone w okolicy, tworzącej pewną urbanistyczną całość (tak NSA w wyroku z dnia 22 lutego 2006r., sygn. akt II OSK 551/05).

Takie same reguły należy zastosować przy interpretacji pojęcia "działki dostępnej z tej samej drogi publicznej". Z art. 2 pkt 14 u.p.z.p. wynika, że przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Działka sąsiednia musi mieć dostęp do konkretnej, tej samej drogi publicznej, co zapewnia jednak nie tylko bezpośrednie połączenie, ale również połączenie pośrednie (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSK 646/06, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 stycznia 2009 r., II SA/Bk 406/08).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, iż zażalenie [A] skonstruowane jest w sposób nieprawidłowy, bowiem nie zawiera wprost wskazania jakie zarzuty podmiot ten stawia postanowieniu WSA w Gdańsku. Ta niewątpliwa wada środka odwoławczego nie stoi jednak na przeszkodzie w jego merytorycznym rozpoznaniu. W ocenie NSA w uzasadnieniu zażalenia zawarto na tyle klarowne wskazanie podstaw zaskarżenia (dających się w łatwy sposób odkodować), iż możliwa jest instancyjna i merytoryczna kontrola rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

Przechodząc zatem do oceny środka odwoławczego wskazać trzeba, iż w niniejszym postępowaniu Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do badania kwestii związanych z dostępem działek nr [...] i [...] do drogi publicznej - tj. wystąpieniem przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.z.p. Kwestii tej w zażaleniu poświęcono znaczną uwagę, niezasadnie uznając ją za kluczową w sprawie. Podkreślić należy, iż zagadnienie to będzie badane na etapie merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji. Niniejsze postępowanie - ze swej istoty poboczne względem głównego - ma na celu ustalenie, czy WSA w Gdańsku prawidłowo przeprowadził postępowanie w zakresie oceny występowania po stronie [A] interesu prawnego umożliwiającego przyznanie temu podmiotowi statusu uczestnika postępowania.

W ocenie NSA chybione są także uwagi [A], w których pośrednio wskazuje, iż przepisem szczególnym przesądzającym o jej interesie prawnym jest art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Przepis art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stwierdza, iż stroną w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę jest m.in. zarządca nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Niniejsze postępowanie (główne) dotyczy jednak wydania warunków zabudowy nie zaś pozwolenia na budowę. Nadto, przepisem szczególnym w myśl art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. jest w ocenie NSA taki przepis, który określa pewne wymagania dla wydania decyzji o warunkach zabudowy, np. art. 36 ust. 1 lub art. 54 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. Prawo atomowe (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r., Nr 42, poz. 276 ze zm.), przewidujące obowiązek zasięgnięcia opinii Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki.

Pomimo powyższego zażalenie zasługiwało na uwzględnienie z innych przyczyn.

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, iż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym widoczne są dwa poglądy na kwestię kręgu osób uprawnionych do udziału w postępowaniu w przedmiocie wydania warunków zabudowy.

Zgodnie z pierwszym z poglądów, w tego rodzaju postępowaniu zachodzi konieczność uwzględnienia właścicieli (użytkowników wieczystych) wszystkich działek położonych w granicach obszaru analizowanego (por. wyrok NSA z 25 lutego 2009 r. sygn. akt II OSK 1732/0, wyrok NSA z 21 listopada 2008 r. sygn. akt II OSK 1449/07, wyrok WSA z dnia 25 marca 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 38/08, wyrok WSA z 21 lutego 2008 r. sygn. IV SA/Wa 2289/07, wyrok WSA z 19 lutego 2008 r. sygn. akt II SA/Wr 597/07, wyrok WSA z 25 stycznia 2005 r. sygn. akt II SA/Bk 677/04).

Nieco odmiennie kwestia ta jest widziana w innych orzeczeniach sądów administracyjnych. Stosownie do nich, w postępowaniu w przedmiocie warunków zabudowy należy uwzględnić tylko niektóre z nieruchomości znajdujących się w obszarze analizowanym, tj. te które graniczą z nieruchomością objętą wnioskiem o wydanie warunków zabudowy. Natomiast właściciele (użytkownicy wieczyści) nieruchomości znajdujących się w obszarze analizowanym, jednakże nie graniczących z nieruchomością objętą wnioskiem o wydanie warunków zabudowy, mogą być uznani za stronę tego postępowania o tyle o ile mogą się wylegitymować interesem prawnym w tej konkretnej sprawie (por. wyrok WSA z 17 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Gd 322/08, wyrok WSA z 28 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Bd 243/08, wyrok WSA z 24 marca 2006 r. sygn. akt II SA/Ke 536/05).

W niniejszej sprawie WSA w Gdańsku opowiedział się za drugim stanowiskiem, jednakże w ocenie NSA nie uzasadnił swojej decyzji w sposób wystarczający. Sad pierwszej instancji w istocie poprzestał na samym stwierdzeniu, iż w orzecznictwie występuje ww. rozbieżność i należy przyjąć, jako słuszne, stanowisko wymagające od dalszych właścicieli (użytkowników wieczystych) wykazania interesu prawnego. Takie przedstawienie sprawy, w kwestii tak delikatnej jaką jest decyzja, czy danemu podmiotowi przyznać status strony postępowania, czy mu go odmówić, nie może mieć miejsca.

Nadto należy zauważyć, iż w myśl art. 64 § 3 w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. WSA nie jest związany zarzutami oraz żądaniem wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze strony postępowania. Rację niewątpliwie ma WSA w Gdańsku twierdząc, iż strona winna wskazywać okoliczności, z których wywodzi swoje twierdzenia. Nie oznacza to jednak, iż Sąd pierwszej instancji może poprzestać na zbadaniu jedynie tych właśnie okoliczności. Kontradyktoryjność postępowania przed sądem administracyjnym ma inny zakres znaczeniowy niż to samo pojęcie w postępowaniu przed sądem powszechnym (cywilnym). Świadczy o tym odpowiednio stosowany w niniejszej sprawie art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz dążenie do ustalenia w sprawie sądowoadministracyjnej prawdy obiektywnej a nie formalnej.

Przy ponownym badaniu sprawy Sąd pierwszej instancji winien szczegółowo określić, dlaczego przyjmuje konkretny pogląd na kwestię kręgu osób uprawnionych do udziału w postępowaniu o wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Sąd ten zbada również, czy nie zachodzą inne przesłanki, poza podniesionymi we wniosku, do uwzględnienia wniosku. W tym celu pomocne może być zbadanie treści zażalenia [A] (powoływane są w nim okoliczności przemawiające - zdaniem [A], za przyznaniem jej statusu strony). W razie wątpliwości Sąd pierwszej instancji będzie mógł skorzystać z możliwości zażądania od [A] złożenia wyjaśnień w odpowiednim zakresie.

Reasumując, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.