drukuj    zapisz    Powrót do listy

6079 Inne o symbolu podstawowym 607, Gospodarka mieniem, Minister Infrastruktury, Oddalono skargę, I SA/Wa 1492/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2015-12-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Wa 1492/15 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2015-12-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-08-31
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Dariusz Pirogowicz
Iwona Kosińska /sprawozdawca/
Tomasz Szmydt /przewodniczący/
Symbol z opisem
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Hasła tematyczne
Gospodarka mieniem
Skarżony organ
Minister Infrastruktury
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 134 par. 1, art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2013 poz 267 art. 16 par. 1, art. 283 art. 105 par. 1, art. 156 par. 1, art. 157 par. 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Szmydt Sędziowie WSA Iwona Kosińska (spr.) WSA Dariusz Pirogowicz Protokolant specjalista Joanna Pleszczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi Miasta [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania Prezydenta Miasta [...] od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] umarzającej jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] z dnia [...] lutego 1988 r., nr [...], orzekającej o odebraniu [...] Zakładom Cewek [...] "[...]" w [...] prawa zarządu gruntu położonego w [...] przy ul. [...], obręb [...], oznaczonym jako działka nr [...] o powierzchni 1,1451 ha oraz o ustaleniu, że w zarządzie [...] Zakładu Cewek [...] "[...]" w [...] pozostaje grunt o łącznej powierzchni 5,8995 ha położony w [...] przy ul. [...], obręb [...], oznaczony jako działki nr [...] i nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że Kierownik Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] decyzją z dnia [...] maja 1986 r. orzekł o ustaleniu dla [...] Zakładów Cewek [...] "[...]" w [...] nowych opłat za zarząd wskazanym wyżej gruntem. Następnie ten sam organ decyzją z dnia [...] lutego 1988 r., nr [...], orzekł o odebraniu [...] Zakładom Cewek [...] "[...]" w [...] prawa zarządu nad gruntem położonym w [...] przy ul. [...], oznaczonym jako działka nr [...], o powierzchni 1,1451 ha oraz o ustaleniu, że w zarządzie [...] Zakładu Cewek [...] "[...]" pozostaje grunt o łącznej powierzchni 5,8995 ha położony w [...] przy ul. [...], oznaczony jako działki nr [...] i nr [...].

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lipca 2003 r. orzekł o przejściu z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. na Gminę Miasto [...] prawa własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], obręb [...], oznaczonej jako działki nr [...],[...] i nr [...] (działki odpowiadające części działek [...] i nr [...]). Jednakże Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] maja 2009 r. stwierdził nieważność tej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2003 r. Następnie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpatrzeniu wniosku Prezydenta Miasta [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 1788/09 uchylił decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2009 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] maja 2009 r. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1716/10, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2010 r. i przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2228/11, oddalił skargę Gminy [...] na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2009 r. Wyrok ten stał się prawomocny.

Prezydent Miasta [...] wnioskiem z dnia 4 kwietnia 2012 r. wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] z dnia [...] lutego 1988 r., nr [...]. Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie w tej sprawie, wskazując, że żądanie stwierdzenia nieważności decyzji nie pochodzi od strony podstępowania.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, Prezydent Miasta [...] złożył odwołanie, podnosząc, że decyzja Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] z dnia [...] lutego 1988 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa i obowiązkiem organu jest wyeliminowanie jej z obrotu prawnego, niezależnie czy organ działa z urzędu, czy na wniosek strony. Dodatkowo Prezydent Miasta [...] wnioskiem z dnia 8 marca 2013 r. wniósł, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 kpa, o zawieszenie postępowania odwoławczego ze względu na złożony wniosek do Ministra Administracji i Cyfryzacji o wznowienie z urzędu postępowania zakończonego decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2009 r., jednakże Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej postanowieniem z dnia [...] października 2013 r. odmówił zawieszenia postępowania odwoławczego.

Po rozpatrzeniu złożonego odwołania Minister Infrastruktury i Rozwoju stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 157 § 2 kpa wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji musi pochodzić od strony postępowania w rozumieniu art. 28 kpa. Odwołując się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, organ II instancji wyjaśnił, że interes prawny wynikać musi z określonego przepisu prawa, odnoszącego się wprost do sytuacji danego podmiotu. Interes prawny pojawia się wówczas, gdy istnieje związek między obowiązującą normą prawa materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegający na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Cechami interesu prawnego jest to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami stosowania przepisu prawa materialnego. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, to jest stan, w którym dana osoba wprawdzie jest bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa, mogącymi stanowić podstawę skutecznego żądania stosownych czynności organu administracji publicznej.

Minister stanął na stanowisku, że stroną postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] lutego 1988 r., dotyczącego spornego gruntu, były [...] Zakłady Cewek [...] "[...]" w [...]. Jednak stronami postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji jest nie tylko strona postępowania zwykłego zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji, lecz także każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczyć mogą skutki stwierdzenia nieważności decyzji. Gmina Miasto [...] wywodzi swój interes prawny z decyzji komunalizacyjnej Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2003 r., orzekającej o przejściu z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. na Gminę Miasto [...] prawa własności spornej nieruchomości. Jednakże Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji ostateczną decyzją dnia [...] sierpnia 2009 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2009 r. stwierdzającą nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2003 r. Skutkiem czego wyeliminowano z obrotu decyzję komunalizacyjną, na mocy której Gmina Miasto [...] stała się z dniem 27 maja 1990 r. właścicielem działek nr [...],[...] i nr [...]. W tej sytuacji organ odwoławczy uznał, że Gmina Miasto [...] nie posiada tytułu prawnego do przedmiotowej nieruchomości, a zatem nie posiada interesu prawnego w sprawie, a w konsekwencji nie jest stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 kpa. Organ zauważył, że w sytuacji, gdy w toku postępowania okazało się, że zostało ono wszczęte wadliwie i brak jest formalnoprawnych podstaw do jego prowadzenia, to podlega ono umorzeniu na podstawie art. 105 kpa.

Odnosząc się do zarzutu Prezydenta Miasta [...] dotyczącego wszczęcia postępowania nadzorczego z urzędu, organ II instancji wskazał, że zgodnie z art. 157 § 2 kpa wszczęcie takiego postępowania dokonuje się z urzędu lub na wniosek osoby, która ma w tym interes prawy. Nie oznacza to jednak, że w przypadku ustalenia, że wniosek o wszczęcie postępowania w trybie art. 156 § 1 kpa pochodzi od osoby nieuprawnionej, obowiązkiem organu administracji publicznej jest wszczęcie postępowania z urzędu. Żaden przepis prawa nie nakłada na organ takiego obowiązku, pozostawiając tę kwestię wyłącznej ocenie organu (wyrok NSA z dnia 27 listopada 2008 r., sygn. akt I OSK 1688/07).

Na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył Prezydent Miasta [...], zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 28 kpa. W uzasadnieniu skargi wskazał, że Minister Infrastruktury i Rozwoju nie uwzględnił faktu, że do dnia stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej, tj. do dnia [...] sierpnia 2009 r., Miasto [...] było niewątpliwie stroną postępowania oraz w tym czasie również mogło złożyć wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] lutego 1988 r. Działań takich nie podjęto, gdyż nic nie wskazywało, że w okresie późniejszym Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, prowadząc postępowanie nadzorcze, przyjmie, że kwestionowana decyzja może stanowić jeden z dowodów potwierdzających istnienie w dniu wejścia w życie ustaw samorządowych, tj. w dniu 27 maja 1990 r., prawa zarządu dla [...] Zakładów Cewek [...] "[...]". Zdaniem skarżącego, postępowanie dotyczące wyeliminowania decyzji z dnia [...] lutego 1988 r. z obrotu prawnego niewątpliwie stanowi, w myśl art. 97 § 1 pkt 4, zagadnienie wstępne do postępowania mającego na celu stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej.

Zdaniem skarżącego, prawidłowość decyzji z dnia [...] lutego 1988 r. ma niewątpliwie wpływ na ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej, co potwierdza posiadanie przez gminę Miasto [...] interesu prawnego w rozstrzygnięciu prawidłowości takich decyzji. Ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] Wspólnego dla wszystkich dzielnic m. [...] z dnia [...] lutego 1988 r. umożliwi wznowienie postępowania nadzorczego dotyczącego komunalizacji oraz uchylenie decyzji o stwierdzeniu jej nieważności. Skarżący podkreślił, że skoro decyzja Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami została wydana z rażącym naruszeniem prawa, to obowiązkiem organu jest jej wyeliminowanie z obrotu prawnego, niezależnie od tego, czy działa on z urzędu, czy też na wniosek strony. Skoro uchylenie decyzji leży w interesie publicznym, to właściwe organy winny rozstrzygnąć powyższy problem działając z urzędu.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przede wszystkim wyjaśnić należy, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd bada, czy organ administracji, orzekając w sprawie, nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Należy dodać, że zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 270, ze zm.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Analiza zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wskazuje na niezasadność skargi.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 105 § 1 w związku z art. 157 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Jak wynika z akt sprawy, Prezydent Miasta [...] wnioskiem z dnia 4 kwietnia 2012 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] z dnia [...] lutego 1988 r., orzekającej m.in. o pozostawieniu w zarządzie [...] Zakładów Cewek [...] "[...]" w [...] gruntu położonego w [...] przy ul. [...], obręb [...], oznaczonego jako działki nr [...] i nr [...]. Zawiadomieniem z dnia 29 listopada 2012 r. organ poinformował o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie.

W tej sytuacji wyjaśnić należy, że wszczęcie postępowania administracyjnego na wniosek nielegitymowanego podmiotu jest podstawą do wydania decyzji o umorzeniu postępowania wobec bezprzedmiotowości postępowania w rozumieniu art. 105 § 1 kpa (wyrok NSA z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. akt I OSK 1663/15). Podkreślić należy, że na każdym etapie postępowania organ administracji jest obowiązany badać, czy podmiot występujący o wszczęcie postępowania jest do tego legitymowany, a więc czy może być stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 kpa. Zgodnie z art. 105 § 1 kpa, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Postępowanie staje się bezprzedmiotowe, jeżeli w jego toku wystąpi brak chociażby jednego z podstawowych elementów stosunku administracyjnoprawnego (podmiotu, przedmiotu, podstawy prawnej) będącego przedmiotem postępowania. W szczególności postępowanie należy umorzyć, gdy w toku postępowania okaże się, że osoba, której żądanie spowodowało wszczęcie postępowania, nie legitymuje się interesem prawnym (np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 września 2002 r., sygn. akt II SA/Kr 3161/01 oraz 1 sierpnia 2012 r., sygn. akt II GSK 640/11, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia w 9 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Go 117/12). W sytuacji zatem braku strony postępowania mającej interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia, mamy do czynienia z nieistnieniem przesłanek podmiotowych do merytorycznego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy.

Kwestią sporną w rozpatrywanej sprawie jest zatem ustalenie organu nadzoru, z którego wynika, że strona skarżąca nie jest legitymowana do wszczęcia postępowania nadzorczego w sprawie dotyczącej oceny prawidłowości wydania przez Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] decyzji z dnia [...] lutego 1988 r.

Rozpatrując tę kwestię wyjaśnić należy, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej jest postępowaniem nadzwyczajnym i stanowi formę nadzoru. Stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od generalnej zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, wyrażonej w art. 16 § 1 kpa, zgodnie z którym decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji, są ostateczne, wzruszenie tych decyzji może zaś nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych. Przedmiotem postępowania nadzorczego jest ustalenie, czy ostateczna decyzja administracyjna poddana nadzorowi w nadzwyczajnym trybie jest dotknięta którąkolwiek z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa oraz czy nie zachodzą przesłanki negatywne do stwierdzenia nieważności, o których mowa w tym przepisie. Oznacza to, że obowiązkiem organu administracji publicznej jest rozpatrywanie sprawy wyłącznie w granicach określonych przez przepis art. 156 § 1 kpa. W tym postępowaniu organ administracji publicznej nie jest natomiast władny rozpatrywać sprawy co do jej istoty, jak to może czynić w postępowaniu zwykłym (w tym odwoławczym).

Stosownie do treści art. 157 § 2 kpa postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej wszczyna się na wniosek strony lub z urzędu. Zasadnicze zatem znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma ustalenie, czy stronie skarżącej przysługuje przymiot strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności kwestionowanej decyzji. W ocenie Sądu, w tej kwestii organ nadzoru w prawidłowo prowadzonym postępowaniu administracyjnym dokonał prawidłowej oceny braku po stronie wnioskującej o stwierdzenie nieważności decyzji przymiotu strony. W tej sytuacji wyjaśnić należy, że interes prawny ma charakter materialnoprawny, oparty więc jest na normach administracyjnego prawa materialnego, gdzie musi istnieć norma prawa przewidująca w określonym stanie faktycznym i w odniesieniu do konkretnego podmiotu możliwość wydania określonego aktu. Mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo, co ustalić przepis prawa materialnego powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś własnej potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danego podmiotu - strony postępowania (art. 28 kpa). Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, to jest sytuację, w której dany podmiot (osoba) jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa mającymi stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji. Interes faktyczny nie tworzy legitymacji procesowej.

Jak wynika z akt sprawy stroną postępowania zwykłego zakończonego kwestionowaną decyzją Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...]-[...] z dnia [...] lutego 1988 r. były jedynie [...] Zakłady Cewek [...] "[...]". Jednakże stroną postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji jest nie tylko strona postępowania zwykłego zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji, lecz również każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczyć mogą skutki stwierdzenia nieważności decyzji (teza pierwsza wyroku NSA z 1 grudnia 1999 r., sygn. akt IV SA 2520/98). Jak jednak wynika z akt sprawy, również obecnie Miasto [...] nie legitymuje się żadnym tytułem prawnym do spornej nieruchomości. Oznacza to, że strona skarżąca nie legitymowała się ani w dacie wydania kwestionowanej decyzji, ani obecnie jakimkolwiek tytułem prawnym do przedmiotowej nieruchomości. Oznacza to, że skarżący nie posiadają żadnego interesu prawnego, w rozumieniu art. 28 kpa, który warunkuje możliwość wszczęcia postępowania nadzorczego. Prawidłowo zatem organ nadzoru uznał bezprzedmiotowość z przyczyn podmiotowych postępowania nadzorczego i na podstawie art. 105 § 1 w związku z art. 157 § 2 kpa umorzył przedmiotowe postępowanie nadzorcze.

Jak wynika z akt sprawy oraz wniesionej skargi, strona skarżąca upatruje swój interes prawny w fakcie, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lipca 2003 r. orzekł o przejściu z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. na Gminę Miasto [...] prawa własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...]. Jednakże, czego pełną świadomość ma strona skarżąca, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] maja 2009 r. stwierdził nieważność tej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2003 r. Następnie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji po rozpatrzeniu wniosku Prezydenta Miasta [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2009 r. Po dokonanej natomiast kontroli sądowej prawidłowości tych decyzji, na mocy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2228/11, decyzje te stały się ostateczne. Wyjaśnić przy tym należy, że decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdzająca nieważność decyzji komunalizacyjnej Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2003 r. wywiera skutek "ex tunc", co oznacza, że decyzja komunalizacyjna nie wywoływała skutków prawnych od chwili jej wydania. Następuje bowiem powrót do stanu poprzedniego, obowiązującego przed dniem wydania decyzji, której nieważność stwierdzono. Treść skargi wskazuje, że skarżący tej istoty i charakteru nadzorczego trybu postępowania nie dostrzega. Stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej oznacza, że ukształtowany wycofaną z obrotu prawnego decyzją stan prawny uznaje się za nieistniejący. W realiach rozpoznawanej sprawy nastąpiło zatem przywrócenie stanu prawnego istniejącego przed wydaniem kwestionowanej decyzji komunalizacyjnej, czyli powstał stan taki, jakby komunalizacja przedmiotowych gruntów nigdy nie nastąpiła, a więc stan, w którym własność spornej nieruchomości nadal przysługuje Skarbowi Państwa.

Również przekonanie strony skarżącej, że ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] lutego 1988 r. umożliwi wznowienie postępowania nadzorczego dotyczącego komunalizacji oraz uchylenie decyzji o stwierdzeniu jej nieważności, nie rodzi po jej stronie przymiotu strony postępowania nieważnościowego. Zdarzenia przyszłe i niepewne nie mogą bowiem być podstawą istnienia interesu prawnego. Mogą one co najwyżej uzasadniać istnienie interesu faktycznego, który jednak nie jest wystarczający do uznania skarżącej za stronę postępowania nadzorczego.

Podsumowując, Sąd orzekający stanął na stanowisku, że z analizy akt sprawy wynika, że wbrew zarzutom skargi organ nadzoru wydane rozstrzygnięcie oparł o prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy, właściwie zinterpretowane przepisy prawa oraz właściwą analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co znalazło odpowiednie odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanej decyzji.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 270, ze zm.) orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt