Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec, Sędzia WSA Mirosław Surma (spr.), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 marca 2021 r. sprawy ze skargi D.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 29 grudnia 2020 r. nr (...) w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę.

1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej: Kolegium, organ odwoławczy) decyzją z 29 grudnia 2020 r., nr (...) utrzymało w mocy decyzję Starosty K. nr (...) z 19 listopada 2020 r. o zatrzymaniu D. Z. prawa jazdy kat. A, B (nr (...) wydanego 7 września 2011 r. na druku (...) przez Starostę K.) na okres 3 miesięcy od 16 października 2020 r. do 16 stycznia 2021 r.

1.1 Kolegium wskazało, że pismem z 2 listopada 2020 r. Komendant Miejski Policji w K. poinformował Starostę K. o zatrzymaniu D.Z. prawa jazdy w związku z kierowaniem pojazdem 16 października 2020 r. w K., na ul. Z. z prędkością przekraczającą dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Do pisma załączono prawo jazdy kat. A, B nr (...), kserokopię świadectwa legalizacji pierwotnej potwierdzające, że urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości, tj. LTI20/20 TruCAM II, nr fabryczny: TC007513, rok produkcji 2019 posiada ważną legalizację do 21 stycznia 2021 r., a także notatkę urzędową sporządzoną przez st. sierż. K.P. z 16 października 2020 r., z której m.in. wynika, że D.Z. podczas kontroli drogowej nie powoływał się na stan wyższej konieczności.

Organ odwoławczy wyjaśnił również, że organ pierwszej instancji decyzją orzekając o zatrzymaniu prawa jazdy nadał jej rygor natychmiastowej wykonalności. Wskazał również, że w podstawie prawnej organ ten powołał m.in. art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (j. t. Dz. U. z 2020r., poz. 1268 ze zm.), dalej: "ustawa o kierujących pojazdami" w zw. z art. 135 ust. 1 pkt 1a lit. a) ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020r. poz. 110 ze zm.), dalej: "p.r.d.".

1.2 Informacja Komendanta Miejskiego Policji w K. stanowi informację, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 541 ze zm.), dalej: "ustawa zmieniająca", będącą podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, dotyczącej zatrzymania prawa jazdy na 3 miesiące. Przepisy art. 102 tej ustawy mają charakter obligatoryjny. W przypadku wystąpienia określonych w nim okoliczności organ administracyjny ma obowiązek wydać decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy. Podstawę do zatrzymania prawa jazdy oraz wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy stanowi sam fakt ujawnienia wykroczenia, tj. kierowanie pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym. Organy administracji publicznej nie badają w jakich okolicznościach doszło do popełnienia wykroczenia, ani okoliczności dotyczących sposobu pomiaru prędkości, czy rodzaju urządzeń do tego służących. Organ prowadzący postępowanie o zatrzymanie prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami nie może powoływać ani z urzędu, ani na wniosek strony, dowodów na okoliczność potwierdzenia, czy też weryfikacji treści zawartych w informacji, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy zmieniającej. Starosta powziąwszy informację o przekroczeniu w terenie zabudowanym prędkości o więcej niż 50 km/h ma obowiązek wydać decyzję zatrzymującą prawo jazdy. Nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, nie wzywa biegłych i nie bada przesłanek dotyczących przekroczenia prędkości. Sama informacja o przekroczeniu przez kierującego pojazdem dozwolonej w obszarze zabudowanym prędkości o ponad 50 km/h jest wystarczającą do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy na 3 miesiące.

1.3 Odnosząc się do zarzutów odwołania Kolegium podkreśliło, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie 1 lipca 2019 r. podjął uchwałę sygn. akt I OPS 3/18, w której stwierdził, że podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy zmieniającej może stanowić wyłącznie informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Zdaniem organu odwoławczego przywołane w odwołaniu wyroki, utraciły aktualność po wydaniu przez NSA powyższej uchwały. O ile bowiem przed jej wydaniem w orzecznictwie były ukształtowane dwie linie orzecznicze, w tym prezentowana w wyrokach przywołanych przez skarżącego, wskazująca na konieczność prowadzenia przez organy ustaleń, w tym m.in. w zakresie przekroczenia prędkości, o tyle po wydaniu tej uchwały, sądy administracyjne badające legalność decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy za przekroczenie dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym o więcej niż 50 km/h, winny uwzględniać wytyczne zawarte w tej uchwale i zaprezentowaną w niej wykładnię przepisów.

Wskazując na ww. uchwałę organ odwoławczy wskazał, że prawomocne rozstrzygnięcie w przedmiocie odpowiedzialności wykroczeniowej kierującego pojazdem za przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 ust. 1 pkt 4 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, (dalej: "k.p.a.") w postępowaniu w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami. Zatem nie jest koniecznym prawomocne rozstrzygnięcie w przedmiocie popełnienia przez kierującego pojazdem wykroczenia, czyli przekroczenia dozwolonej na obszarze zabudowanym prędkości o więcej niż 50 km/h, do wydania decyzji o zatrzymaniu takiemu kierującemu prawa jazdy na 3 miesiące. Natomiast późniejsze ustalenie, że pomiar prędkości został błędnie dokonany, albowiem wyjdzie na jaw istotna dla sprawy nowa okoliczność faktyczna istniejąca w dniu wydania decyzji, nieznana organowi, który wydał decyzję, będzie uprawniało stronę do żądania wznowienia postępowania w przedmiocie zatrzymania kierującemu prawa jazdy na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Zatrzymanie prawa jazdy podczas kontroli dokonano na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d.; miał też zastosowanie art. 102 ust 1c i ust. 1e ustawy o kierujących pojazdami. Organ pierwszej instancji prawidłowo orzekł o zatrzymaniu prawa jazdy na okres od 16 października 2020 r. do 16 stycznia 2021 r. włącznie, nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. Nie naruszył art. 107 § 3 k.p.a. i art. 81a k.p.a., a tym bardziej w takim stopniu, aby miało wpływ na wynik postępowania. W ocenie organu odwoławczego przepis art. 81a k.p.a. z uwagi na bezsporny stan faktyczny, a mianowicie jednoznaczną informację organu kontroli drogowej, stanowiącą jedyną podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu, nie mógł znaleźć w sprawie zastosowania. Uzasadnienie decyzji odpowiada wymogom przepisu art. 107 § 3 k.p.a.

2. D.Z. złożył skargę na powyższą decyzję. Zarzucił:

1. naruszenie art. 7 k.p.a. w zw. art. 77 § 1 k.p.a., przez jego niezastosowanie, to jest brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i nieuwzględnienie zarzutu skarżącego co do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a także z naruszeniem art. 8, art. 9, art. 11 w zw. art. 107 § 3 k.p.a. w związku z wadliwie sporządzonym uzasadnieniem decyzji;

2. naruszenie art. 7 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, ponieważ organ nie podjął wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

3. naruszeniem art. 7 oraz 77 k.p.a. w związku z brakiem wyczerpującego zebrania oraz rozpatrzenia materiału dowodowego w postępowaniu oraz w związku z naruszeniem art. 6 w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez pominięcie szczególnie istotnych okoliczności, a także z naruszeniem art. 8, art. 9, art. 11 w zw. art. 107 § 3 k.p.a. w związku z wadliwie sporządzonym uzasadnieniem decyzji;

4. naruszenie art. 81a k.p.a., w zw. z art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami w zw. z § 19 oraz § 21 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którymi powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych; odnotowany pomiar to 101 km/h.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o uchylenie decyzji organu I i II instancji oraz orzeczenie co do istoty sprawy, orzekając o odmowie zatrzymania prawa jazdy. Nadto z ostrożności procesowej wniósł o umorzenie postępowania.

2.1 W uzasadnieniu skargi skarżący powołując się na wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych w sprawach o sygn. akt: II SA/Op 400/16, II SA/Gl 1138/16, II SA/Gl 806/17, III SA/Wr 195/17, II SA/Bd 1439/16, wskazał, że do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy na 3 miesiące niezbędnym jest ustalenie przez organ, że kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Zdaniem skarżącego przywołana w uzasadnieniu decyzji uchwała NSA nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu z uwagi na odmienny stan faktyczny.

Skarżący wskazał na naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. Dla poparcia stanowiska powołał się na tezy orzeczeń sądów administracyjnych w zakresie tego, jak powinno zostać sporządzone prawidłowe uzasadnienie decyzji. Decyzja wydana przez Kolegium narusza przepisy postępowania, jako że jej uzasadnienie nie zawiera odpowiedniego uzasadnienia faktycznego i prawnego, opiera się na ogólnikach oraz cytatach treści przepisów, bez ich dokładnego przytoczenia jako podstawy prawnej, nie zawiera wykładni odpowiednich przepisów. Nie spełnia funkcji przekonywania oraz pogłębiania zaufania do organów publicznych, a także w swojej istocie jest błędnie sporządzone. Organ II instancji sporządzając uzasadnienie nie wywiązał się również z obowiązku wnikliwego uzasadnienia decyzji, w sposób nie odpowiadający wymogom przepisów postępowania uzasadnił decyzję w sposób niedostateczny nie wskazując procesu myślowego oraz motywów rozstrzygnięcia wskazanego w sentencji zaskarżanej decyzji, posługując się ogólnymi zwrotami, uniemożliwiającymi odniesienie się merytorycznie do treści uzasadnienia - również z powodu nieprawidłowego i wadliwego opisu stanu faktycznego.

2.2 Strona podniosła, że nie przyjęła mandatu karnego na popełnione wykroczenie z art. 92a kodeksu wykroczeń wobec czego przeprowadzone będzie przed sądem postępowanie. Zdaniem skarżącego oznacza to, że brak było podstawy do wydania zaskarżonej decyzji, ponieważ w postępowaniu nie zaszła przesłanka w postaci prawomocnego stwierdzenia, że przekroczona została prędkość o ponad 50 km/h w terenie zabudowanym, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1 a p.r.d. Czyn, o którym mowa w powyższym przepisie, stanowi zawsze wykroczenie, ponieważ nie ma możliwości przekroczenia dozwolonej prędkości o ponad 50 km/h w terenie zabudowanym bez popełnienia wykroczenia. Zgodnie z uregulowaniami w zakresie domniemania niewinności Kodeksu wykroczeń oraz Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia (oraz odpowiednio stosowanych ustaw z zakresu procedury karnej) - nie jest dopuszczalne podejmowanie jakichkolwiek rozstrzygnięć będących następstwem popełnienia czynu stanowiącego wykroczenie bez orzeczenia przez sąd powszechny o winie, względnie bez wydania przez ten sąd postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy. To w sposób oczywisty zostało w sposób błędny ocenione przez SKO, a ma swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie.

Skarżący wskazał również uwagę na błąd urządzenia pomiarowego oraz na treść art. 81a k.p.a., wskazując, że jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w tym zakresie pozostają niedające się usunąć wątpliwości co do stan u faktycznego, wątpliwości te rozstrzygane są na korzyść strony. Dla poparcia stanowiska skarżący powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych.

2.3 W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko zaprezentowane w decyzji oraz wniósł o jej oddalenie.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

3.1 Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j. t. Dz. U. z 2021 r., poz.137) i art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), określanej dalej jako: "p.p.s.a.", sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym, nie jest przy tym – co do zasady - związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika, że zaskarżona decyzja winna ulec uchyleniu wtedy, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpatrując sprawę w tak zakreślonych granicach sąd stwierdził, że skarga była niezasadna, albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Stan faktyczny sprawy, jako prawidłowo ustalony przez organy administracji, przyjęto za podstawę rozważań sądu.

3.2 Na wstępie należało odnotować, że sąd rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs(4) ust. 3 ustawy o COVID. Zgodnie z tym przepisem przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. W będącej przedmiotem kontroli sądowej sprawie Przewodniczący Wydziału zarządzeniem z 23 lutego 2021 r. skierował sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym.

3.3 Skarżący w uzasadnieniu zarzutów skargi zakwestionował prawidłowość dokonanego pomiaru prędkości, błędy w ocenie materiału dowodowego i ustalonym na tej podstawie stanie faktycznym. Zastrzeżenia skarżącego budziło również uzasadnienie zaskarżonej decyzji. Organ natomiast uznał, że w związku z treścią przepisów mających w tej sprawie zastosowanie, nie prowadzi postępowania wyjaśniającego w sprawie pomiaru i nie bada okoliczności dotyczących przekroczenia prędkości.

3.4 Ocenę powyższego sporu należy rozpocząć od wyjaśnienia podstaw prawnych wiążących się z instytucją zatrzymania prawa jazdy. Zgodnie z treścią art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Przepis art. 102 ust. 1c tej ustawy stanowi, że starosta wydaje taką decyzję na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 p.r.d.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej, do dnia wskazanego w komunikacie, który minister właściwy do spraw informatyzacji ogłasza w swoim dzienniku urzędowym oraz na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, określającego termin wdrożenia rozwiązań technicznych umożliwiających wprowadzenie, przekazywanie, gromadzenie i udostępnianie z centralnej ewidencji kierowców danych o naruszeniach, o których mowa rozdziale 15 ustawy zmienianej w art. 5:

1) podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d. lub wydał prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie, niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem;

2) podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1d i art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, jest informacja, o której mowa odpowiednio w pkt 1 lub 3;

3) organ kontroli ruchu drogowego, który stwierdził kierowanie pojazdem silnikowym w okolicznościach, o których mowa w art. 102 ust. 1d albo art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem.

Należy też przytoczyć treść art. 135 ust. 1 p.r.d., który stanowi, że policjant:

1) zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie:

a) uzasadnionego podejrzenia, że kierujący znajduje się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,

b) stwierdzenia zniszczenia prawa jazdy w stopniu powodującym jego nieczytelność,

c) podejrzenia podrobienia lub przerobienia prawa jazdy,

d) gdy upłynął termin ważności prawa jazdy,

e) gdy wobec kierującego pojazdem wydane zostało postanowienie lub decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy,

f) gdy wobec kierującego pojazdem orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów lub wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami,

g) przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie 5 lat od wydania skierowania na kurs reedukacyjny, o którym mowa w art. 99 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o kierujących pojazdami;

h) przekroczenia przez kierującego pojazdem w okresie 1 roku od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy liczby 20 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego lub stwierdzenia, na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć, że w okresie 2 lat od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy popełnił on przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub trzy wykroczenia określone w art. 86 § 1 lub 2, art. 87 § 1, art. 92a w przypadku przekroczenia dopuszczalnej prędkości o ponad 30 km/h lub art. 98 ustawy z 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2015 r. poz. 1094, 1485, 1634 i 1707 oraz z 2017 r. poz. 966),

i) stwierdzenia braku dokumentu, o którym mowa w art. 38 pkt 3a lub 4a, lub prowadzenia pojazdu niewyposażonego w blokadę alkoholową w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 5 pkt 7 ustawy o kierujących pojazdami,

j) 139 popełnienia w okresie próbnym, o którym mowa w art. 91 ustawy o kierujących pojazdami, trzech wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub jednego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji;

1a) zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w przypadku ujawnienia czynu polegającego na:

a) kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym lub

b) przewożeniu osób w liczbie przekraczającej liczbę miejsc określoną w dowodzie rejestracyjnym (pozwoleniu czasowym) lub wynikającą z konstrukcyjnego przeznaczenia pojazdu niepodlegającego rejestracji; przepis nie dotyczy przewozu osób autobusem w publicznym transporcie zbiorowym w gminnych, powiatowych i wojewódzkich przewozach pasażerskich w rozumieniu ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), o ile w pojeździe przewidziane są miejsca stojące;

2) może zatrzymać prawo jazdy za pokwitowaniem w razie uzasadnionego podejrzenia, że kierowca popełnił przestępstwo lub wykroczenie, za które może być orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów.

3.5 Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, że przesłanką do wydania przez organ administracji orzeczenia o zatrzymaniu prawa jazdy jest przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 1 lipca 2019 r. sygn. akt I OPS 3/18 przyjął, że podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy zmieniającej może stanowić wyłącznie informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. W uzasadnieniu tej uchwały Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że przesłanką do wydania przez organ administracji orzeczenia o zatrzymaniu prawa jazdy jest przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Podstawą wydania decyzji jest informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d. lub prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie.

3.6 Podzielając w pełni stanowisko przyjęte w powyżej przywołanej uchwale (por też wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 13 listopada 2019 r. I OSK 802/17, z 4 grudnia 2019 r. I OSK 670/17, z 8 stycznia 2020 r. I OSK 1290/18, z 6 października 2020 r. I OSK 2491/18, z 13 października 2020 r. I OSK 2860/18 - dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl/) i przenosząc je na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, że w zawiadomieniu z 2 listopada 2020 r. Komendanta Miejskiej Policji w K., skierowanym do starosty, zawarto informację o przekroczeniu przez skarżącego o 51 km/h dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym. Skarga poddaje natomiast w wątpliwość prawidłowość pomiaru stwierdzonego w tej informacji. Odnosząc się do tego należy podnieść, że sposób czynienia pomiaru nie może rzutować na treść decyzji starosty o zatrzymaniu prawa jazdy wydawanej w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami. Podkreślenia bowiem wymaga, że podstawą wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, jest, informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d. Informacja ta jest dokumentem urzędowym (por. uzasadnienie ww. uchwały I OPS 3/18). W świetle powyższego należy przyjąć, że kwestia prawidłowości wykonania przez funkcjonariusza Policji pomiaru prędkości nie stanowi poddawanych ustaleniom okoliczności sprawy wpływających na możliwość lub nie wydania przez organ decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy w oparciu o art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami jest bowiem decyzją związaną. Świadczy o tym treść powyższego przepisu zgodnie, z którym starosta "wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem". W sytuacji otrzymania takiej informacji starosta ma obowiązek wydać decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy. To zaś oznacza, że w postępowaniu poprzedzającym wydanie takiej decyzji starosta nie ocenia technicznych aspektów sprawy, w tym jakim urządzeniem dokonano pomiaru i czy funkcjonariusz Policji dokonał tego prawidłowo. W tym kontekście nie można uznać za zasadne zarzutów skargi wskazujących na naruszenie art. 7 K.p.a. (zasady prawdy obiektywnej) i art. 77 K.p.a. (brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego) i nieuwzględnienie stanowiska skarżącego co do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a także z naruszenie art. 8, art. 9, art. 11 w zw. art. 107 § 3 k.p.a. Nie znalazł również potwierdzenia zarzut naruszenia art. 80 k.p.a, którego naruszenia strona upatrywała w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez pominięcie szczególnie istotnych okoliczności. Skarżący nie wskazał przy tym jakie szczególne okoliczności organ pominął. Zdaniem sądu, w sprawie nie doszło do naruszenia art. 8 k.p.a. (zasady zaufania do władzy publicznej), art. 9 k.p.a. (zasady informowania stron), ani art. 11 (zasady przekonywania). Za chybiony należało też uznać zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. Wbrew odmiennemu stanowisku strony, zaskarżona decyzja zawiera wszystkie elementy, o jakich mowa w treści ww. przepisu. W sprawie nie doszło też do naruszenia art. 81a. k.p.a., który stanowi, że jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w tym zakresie pozostają niedające się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony. W realiach niniejszej sprawie nie było takich wątpliwości. Starosta otrzymał od komendanta jednoznaczną informację o przekroczeniu przez skarżącego o 51 km/h dopuszczalnej prędkości i na tej podstawie wydał zaskarżoną decyzję.

Nadto w kontekście zastrzeżeń skarżącego zauważenia wymaga, że do kwestii zapewnienia stronie postępowania gwarancji procesowych w sprawie dotyczącej zatrzymania prawa jazdy w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym, odniósł się Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanej wyżej uchwale wyjaśniając, że "na podstawie art. 7 K.p.a. i przepisów szczegółowych (np. art. 78 § 1 i 2 k.p.a.) przedmiotem postępowania dowodowego są fakty mające znaczenie dla sprawy, a zatem dotyczące danej sprawy administracyjnej oraz mające znaczenie prawne (por. B. Adamiak, (w:) B. Adamiak, J. Borkowski. KPA. Komentarz, wyd. 15, Warszawa 2017, art. 77 Nb1). Zakres postępowania dowodowego wyznaczają przepisy prawa materialnego. W sprawie zatrzymania prawa jazdy w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym o zakresie prowadzonego postępowania dowodowego przesądza treść art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej; podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy stanowi informacja Policji o ujawnieniu naruszenia polegającego na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym lub prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie. Informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d. jest dokumentem urzędowym i ten jej walor jest weryfikowany w trybie postępowania administracyjnego. Odpowiedzialność za treść tej informacji ponosi podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, a w aspekcie odszkodowawczym Skarb Państwa."

3.7 Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art.151 p.p.s.a. oddalił skargę.