Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Szaniecka Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Maria Kwiecińska (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2013 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy udzielenia informacji; I. uchyla zaskarżoną decyzje oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza K. z dnia (...) nr (...), II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę (...),- (...) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Decyzją z dnia (...) listopada 2012 r., nr (...), Burmistrz K., na podstawie art. 16 w zw. z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej jako "K.p.a." odmówił J. K, udostępniania informacji publicznej w postaci nadesłania kopii decyzji na wycinkę drzew, którą otrzymała w 2006 r. B. R.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie wyjaśniono, że pismem z dnia (...) listopada 2012 r. do organu wpłynął wniosek J. K. o udostępnienie informacji publicznej obejmującej m.in. decyzję na wycinkę drzew, którą otrzymała w 2006 r. B. R. Jak wyjaśnił organ decyzja z dnia (...) kwietnia 2006 r., nr (...), o udostępnienie której wniesiono, zawiera imię i nazwisko oraz adres zamieszkania jej adresata. Ponieważ dane powyższe stanowią dane osobowe w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych i podlegają ochronie, niemożliwe było udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej. Organ powołał się przy tym na treść art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej podnosząc, że udzielenie informacji publicznej nie może naruszać ustawowej ochrony danych osobowych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. K. wskazując, że nie zgadza się z powyższym rozstrzygnięciem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia (...) grudnia 2012 r., nr (...), na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 K.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Burmistrza K. W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia przytoczono dotychczasowy przebieg postępowania oraz wyjaśniono, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu J. K. reprezentowany przez radcę prawnego G. W. Wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Burmistrza K. oraz o przyznanie pełnomocnikowi zwrotu kosztów postępowania obejmujących trzykrotną stawkę minimalną wynagrodzenia pełnomocnika. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 23 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy o ochronie danych osobowych. Jak wyjaśniono w uzasadnieniu skargi, w przypadku w którym informacja publiczna nie może być udostępnienia ze względu na fakt, że zawiera ona dane osobowe, obowiązkiem organy jest usunięcia powyższych danych z udzielanej informacji (ich anonimizacja).

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie w pierwszej kolejności należy wskazać, że w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sąd dokonuje kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany jej zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to konieczność dokonania przez sąd oceny zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia odmowy udzielenia skarżącemu informacji publicznej w postaci decyzji Burmistrza K. z dnia (...) kwietnia 2006 r., nr (...), w przedmiocie zgody na wycinkę drzew udzielonej B. R.

Rozpoznając przedmiotową sprawę wskazać należy, że będące w posiadaniu organu decyzje administracyjne stanowią informacje publiczne, o których mowa w art. art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej. Mieć bowiem należy na względzie, że informacją publiczną jest informacja o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Taką informacją publiczną jest zatem decyzja jako akt administracyjny i jednocześnie dokument urzędowy – także jeżeli zawiera ona rozstrzygnięcie dotyczące podmiotów innych niż władze publiczne. Powyższe wynika wprost z przepisów nie wprowadzających ograniczeń co do rodzajów aktów administracyjnych stanowiących informację publiczną i nie budzi kontrowersji w orzecznictwie

W przedmiotowej sprawie organy odmówiły dostępu do decyzji wskazując, że przekazanie jej skarżącemu spowodowałoby ujawnienie danych osobowych osób w nich wymienionych, a więc naruszałoby ustawę o ochronie danych osobowych.

Niewątpliwie zgodnie z art. 5 ust. 2 zd. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. W sytuacji zatem, gdy w treści informacji publicznej zawarte są dane osobowe, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu. Organ władający informacją publiczną prawidłowo dokonał oceny wniosku o udzielenie informacji publicznej z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). Ustawa ta stanowi lex specialis w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej, przesądzając, że imię i nazwisko osoby fizycznej (jako sfera prywatności człowieka) podlega ochronie danych osobowych. Tym samym organ nie mógł udostępnić danych, które umożliwiałyby zidentyfikowanie osoby fizycznej (art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych). W ocenie Sądu konieczności ochrony danych osobowych nie zwalniała jednakże organu z udostępniania wnioskowanej informacji publicznej. Organ winien był bowiem wyłącznie ograniczyć dostęp do informacji umożliwiających identyfikację osób fizycznych, co w praktyce oznaczało udostępnienie dokumentów odpowiednio zanonimizowanych (po zanonimizowaniu danych dotyczących i odnoszących się do osób prywatnych). Konieczność dokonania anonimizacji nie może być utożsamiana z odmową udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Przewidziana w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ograniczenie prawa do informacji publicznie nie oznacza jednakże bezwzględnego zakazu udostępnienia informacji (tu w postaci decyzji administracyjnej) zawierających tzw. dane wrażliwe. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się bowiem, że nawet w sytuacji, gdy decyzje administracyjne zawierające takie właśnie dane mogą zostać udostępnione w kserokopii, z której usuwa się takie elementy. Wyłączenie pewnych danych ze względu na ochronę informacji niejawnych, ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych, prywatność osoby fizycznej czy też tajemnicę przedsiębiorcy z treści udostępnianej informacji publicznej nie powoduje przy tym nadania tej informacji charakteru informacji przetworzonej (por. A. Niżnik-Mucha, Problematyka zakresu przedmiotowego konstytucyjnego prawa do informacji publiczne, Casus 2008 Nr 2 s. 15; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 marca 2011 r., sygn. akt II SAB/Kr 13/11, LEX 994243).

Reasumując dotychczasowe rozważania wskazać należy, że organy administracji publicznej błędnie uznały, że niemożliwe jest udostępnienie wnioskowej informacji publicznej z uwagi na konieczność ochrony danych osobowych. Mając powyższe na względzie Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza K.

Ponownie rozpoznając sprawę organ I instancji zobowiązany jest do udzielenia skarżącej wnioskowanej informacji publicznej, po uprzednim usunięciu danych podlegających ochronie na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na koszty powyższe składała się kwota (...) zł tytułem zwrotu uiszczonego wpisu sądowego, (...) zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, którego wysokość została ustalona w §14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz (...) zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictw. Zasądzając kwotę (...) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego G. W. Sąd uznał, że nakład jego pracy jak i rodzaj oraz stopień zawiłości niniejszej sprawy nie uzasadniają przyznania wynagrodzenia w wysokości wyższej niż stawki minimalne określone w § 14 ust. 2 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Udział pełnomocnika w całym postępowaniu sądowoadministracyjnym (radca prawny G. W. nie reprezentował skarżącego w postępowaniu administracyjnym) ograniczał się bowiem do złożenia skargi, w której podniesiono jedynie zarzut błędnej odmowy udzielenia informacji publicznej. W ocenie Sądu stopień skomplikowania sprawy w żaden sposób nie odbiegał od innych spraw tego samego rodzaju, dlatego nie zaistniały uzasadnione przesłanki skutkujące zasadnością wniosku pełnomocnika o zasądzenie na rzecz skarżącego stawki minimalnej w potrójnej wysokości.

O wykonalności orzeczono na podstawie art. 152 powyższej ustawy.