Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Pietrasz, Sędziowie sędzia WSA Jacek Pruszyński, sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska (spr.), Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi Ż. [...] Spółka z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2006 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz skarżącej Ż. [...] Spółki z o.o. kwotę 1.500 zł (słownie: jeden tysiąc pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z [...] maja 2009 r. nr [...], wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Burmistrz Miasta S., określił Ż. sp. z o.o. w M. P. (dalej również jako Spółka), wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2006 r.

w kwocie 65.620,00 zł. Organ ten stwierdził, iż Spółka w 2006 roku była i jest nadal właścicielem nieruchomości gruntowych niezabudowanych i zabudowanych, położonych w obrębie miasta S. Organ wskazał, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm. (dalej w skrócie: "u.p.o.l."), grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Dlatego też grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów jako K, Ws, dr, którymi dysponuje Spółka, podlegają podatkowi od nieruchomości według najwyższych stawek obowiązujących dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą.

Po rozpatrzeniu odwołania strony, Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w B. (dalej także jako Kolegium) decyzją z [...] września 2009 r. nr [...] uchyliło ww. decyzję organu I instancji i określiło Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2006 r. w kwocie 65.000,00 zł. Kolegium uznało, iż nieprawidłowo zostały opodatkowane grunty oznaczone jako Ws - grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi o powierzchni 0,0970 ha. W wyniku dodatkowego postępowania wyjaśniającego stwierdzono bowiem, iż ww. grunty znajdują się pod sztucznym zbiornikiem, powstałym w wyniku działalności związanej z wydobyciem żwiru, a działka jest własnością Skarbu Państwa (nr geodezyjny [...]), natomiast Spółka jest jej użytkownikiem wieczystym. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8a u.o.p.l. grunty będące własnością Skarbu Państwa, pokryte wodami jezior o ciągłym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych oraz grunty zajęte pod sztuczne zbiorniki wodne korzystają ze zwolnienia ustawowego, dlatego też zastosowano zwolnienie.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów odwołania, Kolegium za niesłuszny uznało zarzut Spółki, co do naruszenia przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. (dalej w skrócie: "O.p."), dotyczących wszczęcia i prowadzenia postępowania podatkowego. Organ, powołując się na treść art. 21 § 1 pkt 3 O.p. wskazał, że ponieważ w ramach czynności sprawdzających podatnik nie skorygował deklaracji, organ podatkowy, mając wątpliwości, co do prawidłowości złożonej deklaracji, postąpił prawidłowo wszczynając postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania za 2006 r.

W dalszej kolejności organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.o.l., opodatkowaniu podlegają grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Definicję gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zawiera art. 1a ust. 1 pkt 3, zgodnie z którym za grunty, budynki

i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, należy rozumieć grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust.1 pkt 1 lit. b), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Definicja ta została wprowadzona do u.p.o.l. od 2003 r. i wynika z niej, iż sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntu skutkuje tym, że jest on związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tak, więc różnego rodzaju obiekty i grunty niewykorzystywane w danym momencie w działalności gospodarczej lub gdzie prowadzona jest innego rodzaju działalność niż gospodarcza (np. budynek wykorzystywany na działalność socjalną) należy też uznać za związane

z działalnością gospodarczą.

Zebrany materiał dowodowy w sprawie potwierdza, iż grunt będący

w posiadaniu Spółki był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Z przedłożonego "Operatu ewidencyjnego zasobów złoża kruszywa naturalnego S." wynika, iż działalność gospodarcza była prowadzona przez Spółkę w 2006 r., natomiast bez znaczenia dla opodatkowania gruntów podatkiem od nieruchomości jest fakt, iż działalność ta prowadzona była na części gruntów.

O względach technicznych można natomiast mówić, gdy działalność gospodarcza nie jest prowadzona ze względu na zdarzenie niezależne od podatnika. Przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą.

Kolegium wskazało również, że dla opodatkowania gruntu podatkiem

od nieruchomości nie ma znaczenia sporządzany przez Spółkę plan ruchu górniczego, a także fakt, iż opiniuje go właściwy organ gminy. Dodało, że plan ten nie jest dokumentem urzędowym, tylko dokumentem sporządzanym przez przedsiębiorcę na jego własny użytek, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z ustawy z 4 grudnia 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze.

Z powyższą decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. nie zgodziła się Spółka i wywiodła do tut. Sądu skargę, wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy organowi podatkowemu do ponownego rozpoznania.

Spółka zarzuciła naruszenie: 1) art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., poprzez przyjęcie, iż wszystkie grunty oznaczone symbolami K, Ws i dr niezależnie od ich stanu

i sposobu wykorzystania w roku 2006 mieszczą się w kategorii gruntów związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej, a w konsekwencji bezzasadne określenie podatku od nieruchomości z zastosowaniem najwyższych stawek podatku, 2) art. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej

w związku z art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. poprzez przyjęcie, iż rekultywacja gruntów jest równoznaczna z prowadzeniem rodzajów działalności gospodarczej określonej przez ustawodawcę, 3) art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.I., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2004 do 31 grudnia 2006 r., z której wynikało, że w 2006 r. wyłączeniu

z opodatkowania podatkiem od nieruchomości podlegały wszystkie drogi, a więc grunt oznaczony jako dr, 4) art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) i c) u.p.o.l. w związku

z zastosowaniem stawek najwyższych podatku dla kategorii gruntów "pozostałych". Ponadto zarzucił naruszenie art. 120, art. 121, art. 122 oraz art. 187 § 1 O.p. poprzez zaniechanie zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego tj. wbrew zasadzie prawdy obiektywnej (materialnej), która nakazuje organowi podejmowanie wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy; art. 180 § 1 O.p., poprzez niedopuszczenie jako dowodów dokumentów wymaganych przez Prawo geologiczne i górnicze, które mogły się przyczynić do wyjaśnienia sprawy i nie są sprzeczne

z prawem; art. 194 § 2 O.p. poprzez zignorowanie dokumentu urzędowego, jakim jest "Operat ewidencyjny", sporządzony przez "inne jednostki", które na podstawie przepisów Prawa geologicznego i górniczego uprawnione są do ich wydawania; art. 194 § 3 O.p. poprzez zignorowanie dokumentu urzędowego, jakim jest "Operat ewidencyjny" bez przeprowadzenia dowodu przeciwko temu dokumentowi; art. 197

§ 1 O.p. poprzez brak powołania na biegłego osoby dysponującej wiadomościami specjalnymi z zakresu prowadzenia rodzaju działalności gospodarczej "wydobywanie kopalin ze złóż", pomimo że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji jednoznacznie wynika brak wiadomości specjalnych z zakresu prowadzenia rodzaju działalności gospodarczej "wydobywanie kopalin ze złóż".

W obszernym uzasadnieniu skargi Spółka podniosła, że teren pokopalniany, grunt, który pozostał w wyniku wyeksploatowania kopaliny, nie nadaje się do prowadzenia działalności - wydobywanie kopaliny ze złoża. Z uwagi na jego stan nie będzie możliwe jego wykorzystanie do dalszego prowadzenia tego rodzaju działalności. Wyczerpanie złoża jest zaliczane do tzw. "względów technicznych". Stąd grunt taki nie może podlegać w konkretnym roku podatkowym opodatkowaniu wg stawek przewidzianych dla gruntów związanych z prowadzeniem danego rodzaju działalności gospodarczej.

Autor skargi wskazał, że organ podatkowy nie zakwestionował wiarygodności "Operatu ewidencyjnego", ale pomimo tego zinterpretował zebrany materiał

na niekorzyść strony. Podniósł, że organ odwoławczy opodatkował grunty oznaczone jako K, Ws, dr, jednocześnie nie wskazując, o jakie grunty chodzi. Grunty

te położone są na różnych działkach a część gruntów oznaczonych jako K zostały zrekultywowane. Zdaniem Spółki, z uzasadnienia decyzji wynika, że organy podatkowe nie rozumieją gospodarki gruntami w górnictwie odkrywkowym, co wynika z braku wiedzy specjalistycznej i dlatego te kwestie mógł wyjaśnić jedynie biegły, który nie został powołany w sprawie. Dalej Spółka wskazała, że w między 2004

a 2006 r. u.p.o.l. wyłączała z opodatkowania wszystkie drogi, pasy drogowe wraz

z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, czyli z wyłączenia korzystały wszystkie drogi

w tym drogi wewnętrzne.

Ponadto w ocenie Spółki pozbawiony kopaliny grunt oznaczony symbolem K, musi być zakwalifikowany do kategorii gruntów "pozostałe". Tak, więc grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów jako K - 9.5737 ha mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według najwyższych stawek wyłącznie w części tj. na powierzchni których prowadzono wydobywanie kopaliny w tym roku podatkowym. Pozostała część gruntu K powinna być obciążona podatkiem jak

za grunt tzw. "pozostałe". Sam fakt posiadania gruntów nie stanowi przesłanki do ich opodatkowania "wg najwyższych stawek". Decyduje faktyczny sposób jego wykorzystania w roku podatkowym 2006.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty w niej zawarte zasługują na uwzględnienie.

Spór w sprawie w głównej mierze dotyczy zasadności opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów znajdujących się w posiadaniu Spółki, w tym gruntów, które zdaniem strony nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wydobywania kopalin, gdyż zostały zrekultywowane. Skarżąca nie zgodziła się z twierdzeniem, że o objęciu gruntu stawkami podatkowymi właściwymi dla gruntu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą decyduje wyłącznie fakt posiadania gruntu przez przedsiębiorcę i to niezależnie od celów, do jakich grunt ten jest wykorzystywany. Ponadto przedmiotem sporu była zasadność opodatkowania nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako droga (dr).

Rozstrzygnięcie powyższych kwestii wymaga analizy stosownych przepisów prawa.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: 1) grunty, 2) budynki lub ich części, 3) budowle lub ich części związane

z prowadzeniem działalności gospodarczej. W art. 1a ust. 1 pkt 3 tej ustawy zdefiniowano pojęcie gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej uznając, że są to grunty, budynki i budowle będące

w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust.1 pkt 1 lit. b), chyba

że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Za działalność gospodarczą ustawa uznaje, z zastrzeżeniami nie mającymi

w sprawie zastosowania - działalność, o której mowa w przepisach ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm. (zob. art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l.). Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Orzecznictwo reprezentuje pogląd, który podziela również tut. Sąd, iż tereny poeksploatacyjne podlegające rekultywacji, które pozostają

we władaniu przedsiębiorstwa wydobywającego kopaliny, są gruntami związanymi

z prowadzeniem działalności gospodarczej (zob. uchwała Sądu Najwyższego

z 27 października 1994 r. III AZP 5/94, OSNP 1995/13/154, wyroki NSA sygn. II FSK 75/06, LEX nr 286671, II FSK 492/06, LEX 338529). Z tej przyczyny nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw.

z art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.I.

Sąd pragnie przy tym zauważyć, że o zastosowaniu wyższej stawki podatku od nieruchomości właściwej dla gruntów, budynków i budowli związanych

z działalnością gospodarczą decyduje samo posiadanie przez przedsiębiorcę gruntu, budynku i budowli. Powyższe potwierdza ugruntowane już orzecznictwo sądowoadministracyjne oraz doktryna prawa. Dlatego też obiekty niewykorzystywane w danym momencie lub te, gdzie prowadzona jest innego rodzaju działalność niż gospodarcza, należy uznać za związane z działalnością gospodarczą. Decydujący jest sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę (zob. np. wyrok WSA

w Białymstoku z 1 czerwca 2006 r. I SA/Bk 128/06, opubl. w POP 2007/2/38; wyrok NSA z 20 marca 2009 r. II FSK 1888/07, LEX nr 495385; komentarz do art. 1(a) u.p.o.l., [w:] L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz, ABC, 2008). Nie można, zatem zgodzić się

ze stanowiskiem Spółki, że opodatkowaniu wyższymi stawkami podatkowymi będzie podlegać jedynie część gruntu, na którym Spółka faktycznie prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia kopalin.

W tak ujętych ramach prawnych pamiętać trzeba, że podstawę m.in. wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków

(por. art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, tekst jednolity Dz.U. z 2005 r., Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Ewidencja gruntów

i budynków jest urzędowym dokumentem stanowiącym źródło informacji wykorzystywanych w postępowaniu podatkowym. Decydujące znaczenie dla obciążenia podatkiem ma, więc klasyfikacja gruntu uwidoczniona w prowadzonej przez starostę ewidencji gruntów. Ustalając stan faktyczny sprawy organy podatkowe z uwagi na zasadę praworządności (art. 120 O.p.), dokonując wymiaru podatku

nie mogły, więc przyjąć danych odmiennych niż wykazane ewidencji. Skoro

w ewidencji grunty figurują jako użytki kopalne (K), to dla ich opodatkowania nie

ma znaczenia fakt, iż część z nich została zrekultywowana. Dopiero zmiana oznaczenia gruntu w ewidencji np na tereny różne (Tr), może dać organom podstawę do opodatkowania wg niższych stawek. Podatnikowi kwestionującemu dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków przysługuje uprawnienie do wystąpienia o ich zmianę, ale w odpowiednim trybie. Skarżąca Spółka nie wykazała przy tym, aby tak opodatkowane przez organ grunty nie mógł być wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej ze względów technicznych. Na części z nich w 2006 r. prowadzona była działalność gospodarcza, co potwierdza "Operat ewidencyjny zasobów. Złoża kruszywa naturalnego S.", opracowany w marcu 2007 r. W ocenie Sądu powyższe potwierdza prawidłowość opodatkowania gruntów oznaczonych w ewidencji symbolem "K" podatkiem od nieruchomości wg stawek właściwych dla gruntów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. NSA w przywołanym wyżej orzeczeniu w sprawie o sygn. akt II FSK 75/06, wyjaśniając pojecie rekultywacji gruntów poeksploatacyjnych odwołując się do przepisów art. 4 pkt 18 i art. 20 ust.3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. Nr 16 poz. 7 ze zm.), wskazał, że rekultywacja gruntów poeksploatacyjnych jest immanentnie związana z działalnością gospodarczą prowadzoną przez przedsiębiorcę wydobywającego kopaliny ze złóż, gdyż do rekultywacji takiego gruntu przedsiębiorcę zobowiązują powołane wyżej przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Skład orzekający w sprawie podziela powyższy pogląd, dlatego też nie podziela poglądów, co do zastosowania do wskazanych gruntów stawek jak dla gruntów pozostałych.

W zakresie tym organy nie naruszyły art. 194 § 2 i 3 O.p. Wspomniany "Operat ewidencyjny" nie jest dokumentem urzędowym. Również nie można zarzucić organom naruszenia art. 180 § 1 O.p. poprzez niedopuszczenie dowodów

z dokumentów wymaganych przez Prawo geologiczne i górnicze. Jak słusznie wskazało Kolegium, plan ruchu zakładu górniczego jest dokumentem prywatnym, sporządzanym przez przedsiębiorcę, a obowiązek jego sporządzenia ciąży

na przedsiębiorcy posiadającym koncesję na wydobywanie kopalin. Plan ten nie ma znaczenia dla opodatkowania gruntu podatkiem od nieruchomości.

Powyższe uwagi dotyczące wiążącej treści ewidencji gruntów i budynków nie będą jednak miały zastosowania do gruntów oznaczonych w ewidencji dotyczącej Spółki jako "dr". Zgodnie z obowiązującym w 2006 r. przepisem art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Organ słusznie zauważył w odpowiedzi na skargę, że na podstawie tego przepisu w 2006 r. wyłączone od opodatkowania były wszystkie kategorie dróg (publiczne i niepubliczne). Wskazał jednak,

że o zastosowaniu wyłączenia decydować będzie istnienie na danym gruncie drogi (budowli). Zdaniem organu niezależnie od rodzaju nawierzchni należy przyjąć,

że drogą będzie budowla w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.o.p.l.

Sąd zauważa, że w orzecznictwie i piśmiennictwie podnosi się,

że ustawodawca w art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l wyraźnie wskazał na różne kategorie przedmiotów opodatkowania - pas drogowy i drogę. W ewidencji gruntów i budynków nie ma symbolu właściwego dla gruntów stanowiących pasy drogowe i dlatego

art. 21 ww. ustawy. Prawo geodezyjne i kartograficzne w tym zakresie nie może znaleźć zastosowania. Ewidencja gruntów i budynków, jak wskazuje już jej nazwa, nie jest również dokumentem obejmującym budowle, w tym drogi. Dane zawarte

w ewidencji gruntów i budynków są niewystarczające do ustalenia, czy na danym terenie znajduje się budowla, np. droga. Istotne jest jedynie faktyczne istnienie pasa drogowego i drogi (zob. wyroki NSA sygn. akt II FSK 483/07, LEX 413605 oraz WSA w Szczecinie sygn. I SA/Sz 171/08, LEX nr 483588; glosy L. Etel, R. Dowgier do wyroków: NSA sygn. II FSK 483/07, opubl ST.2009.7-8.154 oraz WSA w Olsztynie sygn. I SA/Ol 582/06 opubl. FK 2007/3/49; P. Banasik, A. Sarna, Przegląd Podatkowy 2007/11/43). Dla celów wymiaru podatku od nieruchomości, w sytuacji zwłaszcza, gdy ewidencja pewnej kategorii gruntów nie uwzględnia, zapisy w niej zawarte mają znaczenie drugorzędne, a determinantem wymiaru podatku

od nieruchomości jest wystąpienie zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego (wyrok NSA z 16 października 2009 r. II FSK 784/08, LEX nr 528862).

Powyższe wskazuje, że oznaczenie w ewidencji gruntu symbolem "dr", bądź brak takiego oznaczenia, nie może automatycznie prowadzić do opodatkowania bądź wyłączania z opodatkowania danej działki. W takiej sytuacji przedmiotem ustaleń organu podatkowego powinno być istnienie drogi (budowli), gdyż jedynie w tym przypadku można mówić o gruncie jako o pasie drogowym. W pierwszej kolejności organ zobligowany jest do poczynienia ustaleń, czy na gruncie faktycznie istnienie droga. Ustalenie tego faktu da również odpowiedź, czy grunt będzie można zakwalifikować jako pas drogowy.

Wskazać należy, że w tym celu orzecznictwo przyjmuje, że z uwagi na brak definicji pojęć "drogi" i "pasa drogowego" w u.p.o.l., posiłkować należy się definicjami zawartymie w ustawie z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (NSA sygn. II FSK 483/07, LEX 413605). Zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o drogach publicznych "pasem drogowym" jest wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym zlokalizowane są droga oraz obiekty budowlane

i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługa ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą, "drogą" zaś - budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego zlokalizowana w pasie drogowym.

Z akt sprawy wynika, że do wyliczenia należnego podatku od nieruchomości za 2006 r. przyjęto m.in. działkę oznaczoną symbolem "dr" (droga), i zastosowano stawkę procentową, właściwą dla budowli, przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Jednakże, ani z decyzji organu pierwszej instancji, ani ze skarżonego rozstrzygnięcia Kolegium nie wynika, aby zasadność opodatkowania tej działki była przedmiotem ustaleń, tychże organów podatkowych. Organy powinny ustalić, czy droga (budowla) na terenie należącym do Spółki faktycznie istniała w 2006 r., co ewentualnie uzasadniałoby zastosowanie wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. Dopiero jednoznaczne ustalenie, że na tym terenie nie było pasa drogowego wraz z drogą w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, pozwoli

na opodatkowanie gruntu właściwymi stawkami podatku od nieruchomości. W tym celu należy przeprowadzić oględziny terenu ewentualnie przesłuchać świadków. Zauważyć w tym miejscu należy, że Kolegium w decyzji z [...] marca 2009 r. Nr [...], przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia nakazało organowi I instancji m.in. zweryfikowanie powierzchni gruntu sklasyfikowanej jako "dr", jednakże jak wynika z akt sprawy nie wyegzekwowało realizacji wspomnianych zaleceń.

Powyższe świadczy o naruszeniu przepisów postępowania, tj. art. 122

i art. 187 § 1 O.p. i to w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

co dało wystarczającą podstawę do uchylenia skarżonej decyzji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). O niewykonalności zaskarżonej decyzji Sąd orzekł na podstawie art. 152 cyt. ustawy, zaś o kosztach postępowania na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 tej ustawy.