Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung (sprawozdawca) Sędzia WSA – Iwona Maciejuk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie rozpoznania wniosku z [...] grudnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. oddala wniosek o wymierzenie grzywny; 3. umarza postępowanie w pozostałej części.

[...] z siedzibą w W. wnioskiem z dnia [...] grudnia 2015 r. zwróciła się do Ministra Spraw Zagranicznych o udostępnienie informacji publicznej w postaci skanu listu Ministra W. W. do Komisji Weneckiej oraz załączoną dokumentację wnioskodawca wskazał, iż wniosek dotyczy informacji:

[...].

W związku z bezczynnością Ministra Spraw Zagranicznych w rozpoznaniu wyżej wymienionego wniosku [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 14 stycznia 2016 r. skargę na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej zarzucając organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP; art. w 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do wykonania wniosku z dnia [...] grudnia 2015 r., stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie grzywny i zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Zagranicznych wniósł o jej oddalenie. Organ wskazał, iż skan pisma Ministra Spraw Zagranicznych został skarżącej przekazany elektronicznie w dniu [...] stycznia 2016 r. przez Biuro Rzecznika Prasowego MSZ. Odpowiedź została udzielona z przekroczeniem terminu, o którym mowa w artykule 13 ust. 1 ustawy niniejszej w ramach tzw. "samokontroli". Opóźnienie w udostępnieniu informacji publicznej wynikało precedensowego charakteru sprawy- okoliczności towarzyszących wysłaniu listu oraz koniecznością analizy kilku departamentów MZS co wydłużyło proces akceptacji odpowiedzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (j.t. Dz.U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.), dalej "udip", każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Powyższa definicja określająca zakres przedmiotowy ustawy jest bardzo ogólnikowa i w związku z tym ustawodawca w art. 6 ust. 1 udip, zawarł przykładowe wyliczenie informacji stanowiących informację publiczną.

W oparciu o wskazane regulacje, w orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż za informację publiczną należy uznać każdą wiadomość wytworzoną przez szeroko rozumiane władze publiczną, a także inne podmioty sprawujące funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Charakter informacji publicznej mają również informacje niewytworzone przez wskazane podmioty, lecz do nich się odnoszące. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów nie tylko bezpośrednio zredagowanych i wytworzonych przez wskazany podmiot. Przymiot taki posiada także treść dokumentów, których podmiot używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2014 r., sygn. akt I OSK 45/14, Lex nr 1664475).

W tym kontekście żądana przez skarżącą informacja posiada walor informacji publicznej bowiem dotyczy publicznej sfery działania organu (art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy) natomiast Minister Spraw Zagranicznych jest organem administracji i z tego powodu jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

O bezczynności organu możemy bowiem mówić wyłącznie wtedy, gdy wniosek o udzielenie informacji dotyczy informacji publicznej, a jego adresatem jest podmiot zobowiązany do jej udzielenia. Polega ona na tym, że w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył podjęciem stosownej czynności, ewentualnie wydaniem decyzji. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów czynność nie została dokonana, a decyzja nie została podjęta, w szczególności czy jest ona wynikiem zawinionej bądź niezawinionej opieszałości, czy też spowodowana została błędnym przekonaniem organu, iż dana czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, a decyzja wydana.

Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie przyjmuje się, iż udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej. Jedynie odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji publicznej w przypadku określonym w art. 14 ust. 2, wymaga formy decyzji administracyjnej, co potwierdza treść art. 16 ust. udip. Stosownie do przepisu art. 13 ust. 1 udip, udostępnienie informacji publicznej następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust.2 i art. 15 ust.2.

W rozpoznawanej sprawie organ udostępnił skarżącej informację publiczną w dniu [...] stycznia 2016 r. a więc już po wniesieniu skargi do Sądu, tak więc w tym zakresie w dacie wniesienia skargi pozostawał w bezczynności. Natomiast w dniu [...] stycznia 2016 r. nastąpiła realizacja wniosku z dnia [...] grudnia 2015 r. i w ocenie Sądu doszło w ten sposób do uwzględnienia skargi w całości w trybie art. 54 § 3 Ppsa. Wobec powyższego postępowanie w wyżej wymienionym zakresie stało się bezprzedmiotowe i należało je umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 Ppsa.

Jednocześnie zdaniem Sądu w sprawie nie miała miejsca kwalifikowana forma bezczynności. Nie wynikała ona bowiem z milczenia organu czy też lekceważącego potraktowania wnioskodawcy ale miała źródło w precedensowym charakterze sprawy. Tym samym również niezasadne zdaniem Sądu byłoby wymierzenie organowi grzywny, tym bardziej, iż przekroczenie terminu nie jest znaczne.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1a oraz art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 54 § 3 Ppsa, orzekł jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 201 § 1 w zw. z art. 205 § 1 Ppsa