Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie NSA Krystyna Anna Stec Henryk Wach (spr.) Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. Spółka z o.o., Spółki komandytowej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w R. z dnia 16 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Rz 587/11 w sprawie ze skargi H. S., D. S., W. S., na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. wyrokiem z 16 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 587/11, po rozpoznaniu skargi H. S., D. S. i W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z [...] maja 2011 r., nr [...], w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P. z [...] kwietnia 2011 r.; stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia wyroku; oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżących solidarnie kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, z następującym uzasadnieniem.

A. B. Prezes Zarządu Komplementariusza "P." sp. z o. o. Spółka Komandytowa w P. w dniu 10 czerwca 2010 r. wystąpił do Prezydenta Miasta P. o wydanie zezwolenia na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych o zawartości alkoholu do 4,5 % oraz piwa, powyżej 4,5 % do 18 % (z wyjątkiem piwa), a także powyżej 18 % z przeznaczeniem do spożycia poza miejscem sprzedaży – w lokalu usytuowanym przy ul. M. w P. Z ustaleń organu wynika, że nieruchomość stanowiąca działkę nr 578 o pow. 0,0464 ha, zlokalizowana w P. przy ul. M., zabudowana budynkiem wielorodzinnym – stanowi współwłasność P. K., B. S., D. S. oraz W. S. i H. S.

W wyniku przeprowadzonej w dniu 30 czerwca 2010 r. wizji lokalnej sklepu, współwłaściciel W. S. nie wyraził zgody na prowadzenie w budynku działalności objętej wnioskiem.

Postanowieniem z [...] lipca 2010 r. Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w P. pozytywnie zaopiniowała przedmiotowy wniosek. Postanowieniem z 2 lutego 1998 r., sygn. akt Ns. 815/97 Sąd Rejonowy w P. po rozpoznaniu wniosku B. S. wyznaczył P. Sp. z o.o. w P. na zarządcę nieruchomości położonej w P., przy ul. M. Na podstawie umowy zlecenia z 3 stycznia 2000 r. współwłaściciele nieruchomości oddali ją w zarząd ww. Przedsiębiorstwu.

Prezydent Miasta P. decyzją z [...] sierpnia 2010 r. zezwolił przedsiębiorcy "P." Sp. z o.o. Spółce Komandytowej w P., na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 18 %, z przeznaczeniem do spożycia poza miejscem sprzedaży w lokalu usytuowanym przy ul. M. w P.

Na skutek odwołania H. S., D. S. i W. S. SKO w P. decyzją z [...] września 2010 r., uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Prezydent Miasta P. decyzją z [...] października 2010 r. zezwolił na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 18 % z przeznaczeniem do spożycia poza miejscem sprzedaży w lokalu usytuowanym przy ul. M. w P.

W wyniku odwołania H. S., D. S. i W. S. SKO w P. decyzją z [...] stycznia 2011 r. uchyliło decyzję Prezydenta Miasta P. z [...] października 2010 r. i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Prezydent Miasta P. kolejną decyzją z [...] kwietnia 2011 r. zezwolił przedsiębiorcy "P." Sp. z o.o. Sp. Komandytowej w P. na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 18 % z przeznaczeniem do spożycia poza miejscem sprzedaży w lokalu usytuowanym przy ul. M. w P. W uzasadnieniu organ wskazał, że planowana sprzedaż napojów alkoholowych ma być prowadzona w lokalu znajdującym się w budynku wielorodzinnym. Do wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych dołączono zgodę wyrażoną przez P.. z o.o. w P. jako zarządcę przedmiotowej nieruchomości. Organ zwrócił się do ww. zarządcy nieruchomości o przekazanie zgody na sprzedaż napojów alkoholowych w omawianym budynku – wyrażonej w postaci uchwały podjętej przez właścicieli nieruchomości. W odpowiedzi Przedsiębiorstwo wskazało, że przy podejmowaniu decyzji w sprawie wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, należy dokonać oceny stanu faktycznego z uwzględnieniem stanowiska współwłaścicieli posiadających większość udziałów w przedmiotowej nieruchomości – tj. H. S., D. S. i W. S. W ocenie organu w sprawie nie wystąpiła zmiana przeznaczenia części nieruchomości wspólnej, gdyż w tym samym miejscu od wielu lat poprzedni użytkownik prowadził sprzedaż napojów alkoholowych i wówczas nikt nie kwestionował tej działalności. Sprzedaż napojów alkoholowych w tym lokalu prowadzona była od 1999 r., na podstawie wydanych przez Prezydenta zezwoleń (łącznie zostało wydanych 6 decyzji zezwalających).

Po analizie wszystkich dokumentów organ uznał, że przepis art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, ze zm.; dalej: ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi) nakłada na organ administracji publicznej jedynie obowiązek sprawdzenia, czy do wniosku o wydanie zezwolenia przedsiębiorca dołączył zgodę pochodzącą od podmiotu legitymującego się statusem: właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku.

Organ nadmienił, że przedsiębiorca w chwili obecnej prowadzi w ww. lokalu handel artykułami spożywczymi, który nie jest obarczony dodatkowym zezwoleniem wydanym przez organ. Tym samym w przypadku nie uzyskania zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych strona nadal będzie mogła prowadzić w/w działalność. Reasumując organ stwierdził, że wnioskodawca wypełnił nałożone na niego przez przepisy ustawy obowiązki, przedkładając kompletny wniosek

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z [...] maja 2011 r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu Kolegium powtórzyło stanowisko wyrażone przez organ I instancji sprowadzające się do konkluzji, że wnioskodawca "P." Sp. z o.o. Spółka Komandytowa – wypełnił nałożone na niego przez przepisy ustawy obowiązki, przedkładając kompletny wniosek i dołączając zgodę wyrażoną przez administratora – zarządcę przedmiotowej nieruchomości.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. stwierdził, że zgromadzony w aktach materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie stanu faktycznego zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej. Z faktu wyliczenia przez ustawodawcę dokumentów, które winny być załączone do wniosku o wydanie zezwolenia nie wynika, aby tylko formalne spełnienie tych wymogów zwalniało organy administracji z obowiązku zgromadzenia dowodów niezbędnych do stwierdzenia czy w istocie te wymogi zostały spełnione.

Sąd wskazał, że wniosek o wydanie zezwoleń dla spółki komandytowej podpisał – Prezes Zarządu Komplementariusza – A. B.. W aktach sprawy brak jednakże dokumentu – w tym wypadku odpisu z KRS Nr [...], z którego wynikałoby czy Prezes Zarządu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością P. jest uprawniony do jednoosobowego reprezentowania tej spółki, co pozwalałoby stwierdzić czy wniosek z 10 czerwca 2010 r. został podpisany przez osobę do tego jednoosobowo uprawnioną ale także czy pełnomocnictwo zostało prawidłowo udzielone.

Konieczne więc było wyjaśnienie czy osoba podpisana za komplementariusza była uprawniona do jego reprezentacji, co należało stwierdzić w oparciu o stosowny odpis z KRS, a czego organy nie uczyniły.

Kolejną kwestią niewyjaśnioną przez organy była wymagana przez art. 18 ust. 6 pkt. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zgoda zarządcy. W aktach brak postanowienia Sądu Rejonowego w P. z 2 lutego 1998 r. wydanego w sprawie sygn. akt [...] o ustanowieniu zarządcy, więc de facto brak dowodu na okoliczność, że taki zarządca został ustanowiony. W razie ustanowienia przez Sąd zarządcy to właśnie zarządca jest uprawniony do wykonywania czynności zwykłego zarządu. W tym zakresie wyłączenia doznaje uprawnienie współwłaścicieli posiadających większość oparte na przepisie art. 201 k.c.

W ocenie Sądu dodatkowy aspekt stanowi umowa o zarząd z 3 stycznia 2000 r. powoływana przez skarżących, której także brak w aktach sprawy, a którą należałoby zestawić z treścią postanowienia Sądu Rejonowego w P. o ustanowieniu zarządcy i dokonać stosownej oceny na tle przepisu art. 18 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Powoływana zaś przez skarżących sprawa cywilna o uchylenie zarządu czy też zmianę postanowienia o ustanowieniu zarządcy nie ma znaczenia o ile nie została prawomocnie zakończona, zwłaszcza że ewentualna zgoda zarządcy na sprzedaż napojów alkoholowych miała zostać wyrażona 14 maja 2010 r. Także w odniesieniu do zgody zarządcy aktualne są wyżej przedstawione rozważania dotyczące reprezentacji, z uwagi na okoliczność, że w tym wypadku zarządcą jest osoba prawna – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Konieczne było więc także dołączenie do akt odpisu z KRS pełnego bądź aktualnego na dzień wyrażenia zgody, dla ustalenia czy zgoda została wyrażona przez osoby uprawnione do reprezentacji spółki sprawującej zarząd.

Zdaniem Sądu organy nie są uprawnione do ustalenia ważności czy skuteczności cywilnej czynności prawnej jaką jest umowa, chyba że wynika to z dowodów znajdujących się w aktach. Kwestie te mogą być bowiem przedmiotem postępowania przed sądem powszechnym.

W ocenie Sądu braki w zakresie ustalenia stanu faktycznego naruszają przepisy art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), co niewątpliwie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Z uwagi na luki w stanie faktycznym przedwczesna byłaby ocena zastosowania prawa materialnego.

Sąd oddalił wniosek skarżących o dopuszczenie dowodu z akt sprawy [...] Sądu Rejonowego w P., gdyż dowód taki nie był potrzebny i wystarczający do dokonania niezbędnych ustaleń w wyżej podanym zakresie.

Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji skarżących w ocenie Sądu skarżącym jako współwłaścicielom (posiadającym większość) taka legitymacja przysługuje. Sąd podzielił bowiem stanowisko prezentowane w doktrynie i orzecznictwie sądów administracyjnych, że źródłem interesu prawnego mogą być nie tylko przepisy prawa administracyjnego, ale też prawa cywilnego.

P. Sp. z o.o. Spółka komandytowa w P. (Spółka) złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnosząc o jego uchylenie i oddalenie skargi, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokowi zarzucono w trybie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię:

a) art. 18 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w szczególności poprzez bezpodstawne kwestionowanie legalności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. i poprzedzającej ją decyzję Prezydenta Miasta P., w sytuacji, gdy zostały przez Spółkę spełnione wszelkie wymagane prawem przesłania wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.

art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w związku z art. 203 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm., dalej: k.c.) przez jego niewłaściwe zastosowanie, w szczególności poprzez uznanie, iż zgoda na sprzedaż napojów alkoholowych wyrażona przez podmiot do tego upoważniony – Zarządcę nieruchomości wskazanego przez sąd powszechny w odrębnym postępowaniu, jest wadliwa;

art. 6 ust. 2 i art. 75 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 73, poz. 1807 ze zm.) w zw. z art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) poprzez ich niezastosowanie, a tym samym ograniczenie zagwarantowanego konstytucyjnie prawa wolności działalności gospodarczej przysługującego Spółce;

Art. 21 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 195, 198, 206 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne ograniczenie prawa własności przysługującego B. C. i P. K., w sytuacji gdy w przypadającej im części udziału we własności nieruchomości dopuścili możliwość prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na sprzedaży napojów alkoholowych przez Spółkę;

Wyrokowi zarzucono również w trybie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 151 p.p.s.a. poprzez nieuzasadnione przyznanie legitymacji do złożenia skargi przez H. S., D. S. i W. S. i nieoddalenie przez Sąd I instancji skargi w sytuacji, gdy skarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego i poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta P. została wydana zgodnie z przepisami postępowania – art. 6, 7, 8, 12, 35, 75, 77 § 1, 75, 80 i 107 § 3 k.p.a. – w obiektywnie ustalonym stanie faktycznym, a już w szczególności nie została wydana z na naruszeniem przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy;

b) art. 58 § 1 pkt 6 w związku art. 50 § 1 p.p.s.a, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, gdyż skarga podlegała odrzuceniu jako wniesiona przez osoby do tego nieuprawnione, a tym samym była niedopuszczalna;

c) art. 141 § 4 p.p.s.a, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie – brak jednoznacznego wskazania i wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia Sądu I instancji co uniemożliwia kontrolę instancyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępnie zaznaczyć należy, że rozpoznawana sprawa jest tożsama w kwestiach prawnych i faktycznych co rozpoznawane już sprawy w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2013 r. o sygn. akt II GSK 360/12 i II GSK 361/12.

Zgodnie z art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Z kolei art. 183 tej ustawy stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a., a w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły, to Sąd związany był granicami skargi kasacyjnej.

Według art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Autor skargi powinien wskazać konkretne, naruszone przez Sąd zaskarżonym orzeczeniem przepisy prawa materialnego i procesowego. W odniesieniu do prawa materialnego powinien wykazać, na czym polegała dokonana przez Sąd I instancji ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Podobnie przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd oraz podać, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Uzasadnienie wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego zawiera jednoznaczne stanowisko co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Stan sprawy, o którym mowa w art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a., należy rozumieć nie tylko jako zwięzłe (krótkie, lakoniczne) przedstawienie dotychczasowego przebiegu postępowania przed organami administracji ale także jako wyodrębniony element, stan faktyczny sprawy przyjęty przez sąd. Sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego sprawy, lecz jedynie ocenia, jak z tego obowiązku wywiązał się organ administracji (tak: uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie i w tych ramach jednoznacznie stwierdził, że doszło do naruszenia prawa. Podstawa rozstrzygnięcia – art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. została podana i wszechstronnie wyjaśniona. Sąd I instancji odniósł się do przepisów postępowania, które miały w sprawie zastosowanie wskazując, jakie przepisy prawa organy administracji publicznej naruszyły art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a., co mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. uwzględniając skargę na decyzję ostateczną z powodu naruszenia wskazanych przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w trybie wskazanym w zdaniu drugim art. 141 § 4 p.p.s.a. w uzasadnieniu wyroku zawarł wskazania co do dalszego postępowania. Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. W ramach wyrażonej oceny prawnej Sąd I instancji stwierdził, że brak legitymacji skarżących byłby podstawą do oddalenia a nie odrzucenia skargi. Skarżącym jako współwłaścicielom posiadającym większość udziałów we współwłasności legitymacja przysługuje, ponieważ źródłem interesu prawnego mogą być nie tylko przepisy prawa administracyjnego, ale też prawa cywilnego (zob. NSA w uchwale 7 sędziów z 11 października 1999 r. sygn. akt OPS 11/99 – ONSA 2000/1/6). Zdaniem Sądu zestawienie treści art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z przepisem art. 140 i 144 k.c. a także z art. 21 Konstytucji RP wskazuje na interes prawny współwłaścicieli nieruchomości, na której ma być prowadzona sprzedaż napojów alkoholowych w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na taką sprzedaż. Właścicielom może nie być obojętny sposób korzystania z ich własności. Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w uzasadnieniach wyroków WSA w Poznaniu z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Po 613/07 – LEX nr 507792 – oraz WSA w Gdańsku z 2 grudnia 2010 r. sygn. akt SA/Gd 371/10 – cbois.nsa.gov.pl. Według powyższego poglądu, organ mając na uwadze wynikający z art. 21 Konstytucji RP obowiązek ochrony własności, nie powinien podejmować żadnych działań bez udziału, a tym bardziej w sytuacji wyrażenia sprzeciwu nawet przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości. Stąd wskazane okoliczności uzasadniają udział współwłaścicieli nieruchomości w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, a skoro byli oni stroną postępowania administracyjnego to także mają legitymację do zaskarżenia decyzji do sądu.

Należy przypomnieć, że Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 1337/06 wyraził następujący pogląd: "Jeżeli ustalenie co do braku legitymacji skarżącego jest rezultatem badania jego interesu prawnego, w rozumieniu art. 50 § 1 p.p.s.a., sąd administracyjny powinien wydać wyrok oddalający skargę, a nie postanowienie o odrzuceniu skargi. Odrzucenie skargi uznać należy tylko wtedy za dopuszczalne, gdy brak legitymacji skargowej jest ewidentny, np. skargę wniosła osoba, której ustawa szczególna nie przyznaje w konkretnym przypadku tej legitymacji". Z kolei w uchwale z 11 kwietnia 2005 r., sygn. akt OPS 1/04 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uprawnienie do wniesienia skargi do sądu administracyjnego powiązane zostało z posiadaniem interesu prawnego już przez ustawę z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Identyczne rozwiązanie przyjął ustawodawca w art. 50 § 1 p.p.s.a. stanowiąc, że "uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny". Dotyczy to także uczestników postępowania. Kryterium "interesu prawnego", na którym oparta jest legitymacja do wniesienia skargi, oznacza, że akt, czynność lub bezczynność organu administracji musi dotyczyć interesu prawnego skarżącego; musi to być interes własny, indywidualny i wynikający z konkretnego przepisu prawa powszechnie obowiązującego (wyrok NSA z 3 czerwca 1996 r., sygn. akt II SA 74/96, ONSA 1997, z. 2, poz. 89). Przypomnieć trzeba, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że mieć interes prawny to tyle co wskazać przepis prawa uprawniający dany podmiot do wystąpienia z określonym żądaniem w stosunku do organu administracji publicznej (wyrok NSA z 22 lutego 1984 r., sygn. akt I SA 1748/83). O ile jednak w postępowaniu administracyjnym interes ten musi być wywodzony przede wszystkim z przepisów prawa materialnego, o tyle w postępowaniu sądowoadministracyjnym może być on oparty także na przepisach prawa procesowego lub ustrojowego. Ze skargą więc może wystąpić, co do zasady, podmiot, który wykaże "związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym a aktem lub czynnością organu administracji publicznej" (B. Adamiak /w:/ B. Adamiak, J. Borkowski: Postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 2003, s. 424). Innymi słowy, osoba niemająca interesu prawnego nie może poszukiwać ochrony na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego. W rezultacie skarga wniesiona przez podmiot, który z zasady nie może mieć legitymacji skargowej (na przykład organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji), podlega odrzuceniu, natomiast stwierdzenie w toku postępowania, że wnoszący skargę nie legitymuje się interesem prawnym, powoduje oddalenie skargi.

Mając na uwadze powyższe, skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., ponieważ Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. prawidłowo ustalił, że skoro do wniosku z 10 czerwca 2010 r. nie dołączono odpisu z KRS nr [...] dotyczącego P. Spółka z o.o. komplementariusza uprawnionego do reprezentowania spółki komandytowej, to tym samym nie wyjaśniono, czy osoba podpisana za komplementariusza była uprawniona do jego reprezentacji. Również brak postanowienia Sądu Rejonowego w P. z 2 lutego 1998 r. wydanego w sprawie sygn. akt [...] o ustanowieniu zarządcy oraz umowy o zarząd z 3 stycznia 2000 r., jak również brak odpisu z KRS dotyczącego reprezentacji zarządcy będącego osobą prawną – spółką z ograniczoną odpowiedzialnością aktualnego na dzień wyrażenia zgody, dla ustalenia czy zgoda została wyrażona przez osoby uprawnione do reprezentacji spółki sprawującej zarząd powodują, że stan faktyczny sprawy nie został wszechstronnie ustalony przez organy administracji publicznej.

Mając na uwadze, że prawidłowo wojewódzki sąd administracyjny zastosował art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., to podniesione w skardze kasacyjnej w ramach podstawy z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. wskazane w pkt a), b), c), d) zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię są przedwczesne.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za bezzasadną i na mocy art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.