drukuj    zapisz    Powrót do listy

6019 Inne, o symbolu podstawowym 601, Nadzór budowlany, Inspektor Nadzoru Budowlanego, oddalono skargę, II SA/Kr 962/16 - Wyrok WSA w Krakowie z 2016-10-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 962/16 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2016-10-28 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-08-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Agnieszka Nawara-Dubiel
Jacek Bursa /przewodniczący/
Paweł Darmoń /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6019 Inne, o symbolu podstawowym 601
Hasła tematyczne
Nadzór budowlany
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 290
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Jacek Bursa SWSA Agnieszka Nawara - Dubiel SWSA Paweł Darmoń po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 28 października 2016 r. sprawy ze skargi [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na postanowienie nr [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 29 czerwca 2016 r, znak : [...] w przedmiocie nałożenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania skargę oddala

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 18 lutego 2015 r. znak [....] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. , na podstawie art. art. 57 ust. 7 i art. 59f ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2013/1409) wymierzył spółce [....] Sp. z o.o. z siedzibą w Z. karę z tytułu nielegalnego użytkowania budynku wystawienniczo-edukacyjnej stanowiącego część realizowanej inwestycji pod nazwą : Budowa zespołu budynków usługowych obejmujących budynek wystawienniczo - edukacyjny z częścią administracyjną, gastronomiczną, handlową wraz z instalacjami wewnętrznymi oraz budowy układu komunikacji wewnętrznej, realizowanego na podstawie decyzji Starosty S. z dnia 8.11.2013r., znak: [....] oraz z dnia 26.09.2014 r. z znak: [....] o zmianie w/w decyzji.

W uzasadnieniu organ podał, że w dniach 5 i 15 stycznia 2015 r. przeprowadził kontrole budowy inwestycji. Stwierdzono, że inwestor przystąpił do użytkowania budynku wystawienniczo - edukacyjnego stanowiącego część obiektu realizowanego na podstawie w/w decyzji o pozwoleniu na budowę. W budynku rozpoczęto prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na udostępnianiu ludziom do zwiedzania części wystawienniczo – edukacyjnej wyposażonej w urządzenia medialne, jak również szatni i pomieszczeń sanitarnych WC. Zwiedzanie ekspozycji było możliwe po dokonaniu zakupu w kasie budynku komiksu, co w opinii PINB stanowiło formę biletowania zwiedzania udostępnionej ekspozycji. Inspektorzy dokonali w kasie zakupu komiksu, uzyskując paragon fiskalny i wraz z grupą ludzi (turystów) z przewodnikiem wpuszczeni zostali do pomieszczeń, w których umieszczone są makiety przedstawiające szczyty najwyższych gór stosownie wyposażonych w dodatkowe urządzenia medialne. Wykonano też zdjęcia przedstawiające stan faktyczny w obiekcie, czynną kasę, szatnię i udostępnione do użytkowania sanitariaty.

Spółka [....] wyjaśniła, że nie przystąpiono do użytkowania przedmiotowego budynku, lecz przeprowadza się jedynie test. Spółka, w celu przeprowadzenia testów zainstalowanych urządzeń (zwłaszcza innowacyjnego systemu grzewczo-wentylacyjnego) i promocji całego przedsięwzięcia zorganizowała od dnia 28 grudnia 2014 r. "Dni testowe" polegające na udostępnieniu części ekspozycji dla publiczności. Wejścia publiczności odbywały się pod ścisłą kontrolą wolontariuszy działających z ramienia Spółki i tylko w pełnych godzinach. W kasie odbywała się sprzedaż komiksu, ale zakup był dobrowolny. Biletów nie sprzedawano, bo obiekt nie był uruchomiony.

Przesłuchani w sprawie na wniosek Spółki świadkowie potwierdzili, że obiekt jest zwiedzany od 28 grudnia 2014 r. grupami, po wcześniejszym uzgodnieniu terminu i pod warunkiem zakupu komiksu oraz że powyższe ma przyczynić się do sprawdzenia funkcjonowania ogrzewania i wentylacji.

Ustawa Prawo budowlane nie zawiera legalnej definicji pojęcia ,,użytkowania" obiektu budowlanego", ale przyjąć należy, że przystąpienie do użytkowania w myśl art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego to faktyczne rozpoczęcie korzystania z obiektu lub jego części. Fakt przystąpienia do użytkowania obiektu potwierdzają też publikacje prasowe i internetowe.

Bezsporny jest też fakt, że inwestor w dniu otwarcia "Dni testowych" nie dysponował decyzją o pozwoleniu na użytkowanie, do uzyskania której był zobowiązany.

Z decyzji o pozwoleniu na budowę wynika, że zamierzenie inwestycyjne należy do kilku kategorii: XVII (budynki handlu, gastronomii i usług jak: sklepy, centra handlowe, domy towarowe, hale targowe, restauracje, bary, kasyna, dyskoteki, warsztaty rzemieślnicze, stacje obsługi pojazdów, myjnie samochodowe, garaże powyżej dwóch stanowisk, budynki dworcowe) oraz XXVI (sieci, jak: elektroenergetyczne, telekomunikacyjne, gazowe, ciepłownicze, wodociągowe, kanalizacyjne oraz rurociągi przesyłowe), którym przypisano różne współczynniki. Inwestor przystąpił do użytkowania części zrealizowanej inwestycji w postaci obiektu budowlanego - budynku wystawienniczo - edukacyjnego wraz z infrastrukturą niezbędną do korzystania z przedmiotowego obiektu. Jest to obiekt kategorii XVII, dla którego współczynnik (k) wynosi 15. Kubatura obiektu to 7878,76 m3 (wg danych z projektu budowlanego str. 165, 173), zatem współczynnik wielkości obiektu (w) to 2. Kara z tytułu nielegalnego użytkowania wyniesie: 500 (s) x 15 (k) x 2 (w) x 10 = 150.000.00 zł.

W zażaleniu na to postanowienie Spółka [....] zarzuciła naruszenie art. art. 57 ust. 7, 59a, 59 c, 59d, 81a ustawy Prawo budowlane poprzez błędne przyjęcie, iż nastąpiło przystąpienie do użytkowania, naruszenie art. art. 9, 10, 67, 79 107 § 1 i § 3, art. 75, art. 7 i 77 kpa. W uzasadnieniu wskazano, że inspektorzy przybyli w dniu 5 stycznia 2015 r. do obiektu incognito, a więc prywatnie i bez wiedzy inwestora zebrali wykorzystany później materiał. Również po wszczęciu postępowania nie zawiadomiono strony o oględzinach w dniu 15 stycznia 2015 r., z których organ sporządził jedynie notatkę urzędową. O ile kontrola ta miałaby stanowić następstwo wniosku o pozwolenie na użytkowanie, to została przeprowadzona niezgodnie z art. 59 a i art. 81a ust. 1 Prawa budowlanego,- bez uprzedniego zawiadomienia inwestora, jeśli zaś następstwa tego nie stanowiła, to nie mogła być przeprowadzona, bo powinna być przeprowadzona wizja lub oględziny, o których Spółkę należało zawiadomić. Wadliwe jest ustalenie co do przystąpienia do użytkowania. Twierdzenie organu, jakoby zakup komiksu był dla zwiedzających obowiązkowy a jego sprzedaż stanowiła formę biletowania nie znajduje uzasadnienia. Stwierdzenie przystąpienia do użytkowania wymaga ustalenia, że inwestor w określony i trwały sposób korzysta z obiektu budowlanego. Funkcjonowanie obiektu przed uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie nie miało takiego charakteru, miało bowiem służyć sprawdzeniu rozwiązań funkcjonalnych. Postanowienie nie zostało należycie uzasadnione, nie wyjaśniono dlaczego "podstawę uzasadnienia stanowi tylko jeden dowód z przesłuchania świadka, nie odniesiono się do uwag inwestora, uzasadnienie zawiera sprzeczności, a nadto zostało sporządzone w oparciu o orzeczenie sądu administracyjnego wydane w innej sprawie - a to narusza art. 107 kpa w zw. z art. 153 ppsa.

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2015 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. , na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 kpa zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.

Po rozpoznaniu skargi [....] Spółka z o.o. z siedzibą w Z. wniesionej na postanowienie MWINB Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 28 października 2015 r., sygn. II SA/Kr 966/15 uchylił zaskarżone postanowienie.

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r., znak [....] wydanym po ponownym rozpatrzeniu zażalenia [....] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. Na podstawie art. 138 § 1 pkt 2w zw. z art. 144 i art 123 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej: k.p.a.) oraz art. 57 ust. 7 i art. 80 ust. 2 pkt 2 i 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, dalej: u.p.b.) uchylił zaskarżone postanowienie w całości i na podstawie art. 57 ust. 7 u.p.b. wymierzył inwestorowi: [....] Spółka z o.o. z siedzibą w Z. karę z tytułu nielegalnego użytkowania budynku wystawienniczo-edukacyjnego, stanowiącego część realizowanej inwestycji pod nazwą zadania: Budowa zespołu budynków usługowych obejmującego: budynek wystawienniczo -edukacyjny z częścią administracyjną, gastronomiczną, handlową wraz Z instalacjami wewnętrznymi (elektryczna w tym zasilanie i oświetlenie, teletechniczna, internetowa, odgromowa, wody zimnej, cieplej wody użytkowej, wodociągowa przeciwpożarowa, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej) oraz budowy układu komunikacji wewnętrznej, obejmującego ciągi pieszo-jezdne, dojścia piesze, stanowiska postojowe dla samochodów osobowych i autobusów oraz elementy infrastruktury technicznej wraz z rozbiórką nieczynnej sieci kanalizacji sanitarnej na działkach nr ewid. [....] i [....] oraz budowy odcinka kanalizacji deszczowej na działkach nr ewid. [.... ] [....] [....] obręb [....] , realizowanego na podstawie decyzji Starosty S. z dnia 08 listopada 2013r., znak: [....] oraz decyzji Starosty S. z dnia 26 września 2014r., znak: [....] o zmianie w w. decyzji w wysokości 40 000,00 zł.

Uzasadniając to rozstrzygnięcie organ nadzoru budowlanego wskazał, że na podstawie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, dalej: p.p.s.a.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Tym samym, organy nadzoru budowlanego orzekające w sprawie związane są stanowiskiem oraz wskazaniami zwartymi w wyroku WSA w Krakowie z dnia 28 października 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 966/15.

Szczegółowo opisano wyniki kontroli przeprowadzonej przez PINB w dniu 5 stycznia 2015 r. podkreślając, że protokół kontroli stanowi dokument urzędowy, o którym mowa w art. 76 § 1 k.p.a.

Dalej wyjaśniono, że nie może stanowić rozruchu technologicznego udostępnienie obiektu dla zwiedzających. Inwestor nie tylko wyposażył pomieszczenia w odpowiednie meble, ale dokonał szeregu dalszych czynności, włącznie z rozpoczęciem korzystania z budynku. Użytkowanie obiektu budowlanego nie musi mieć charakteru trwałego i pełnego, bowiem podstawę nałożenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania stanowi przystąpienie do użytkowania choćby części obiektu. Przez użytkowanie obiektu budowlanego należy rozumieć korzystanie z niego. W niniejszej sprawie zalegający w aktach dowód urzędowy potwierdza przystąpienie do użytkowania obiektu przed uzyskaniem wymaganego pozwolenia na użytkowanie.

Organ odwoławczy stwierdził również, że nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej, który przewiduje instytucję przedawnienia.

Powołując się na wskazania zawarte w wyroku WSA w Krakowie sygn. II SA/Kr 966/15 [....] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. przeprowadził rozważania, co do kategorii przedmiotowego obiektu budowlanego - w oparciu o zapisy projektu budowlanego oraz po analizie charakteru prowadzonej w przedmiotowym budynku wystawienniczo - edukacyjnym działalności. Ustalono, że budynek należy zaliczyć do kategorii IX (budynki kultury, nauki i oświaty), nie zaś, jak to uczynił organ I instancji, do kategorii XVII (budynki handlu, gastronomii i usług).

W konsekwencji, kara z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego obliczonego na podstawie wzoru określonego w art. 59f ust. 1 w zw. z art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane i współczynników, w tym przypadku wynosi:

(S x K x W) x 10 = ( 500 zł x 4,0 x 2,0 ) x 10 = 4 000 x 10 = 40 000 zł.

Opisane wyżej postanowienie zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie [....] Spółka z o.o. w Z. , wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania. W skardze zarzucono:

I. Obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a. w związku z art. 6, 7, 77, 8 i 9 k.p.a.,

II. Obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - art. 126 k.p.a. w związku z 107 § 3 k.p.a. oraz art. 7 i 77 § 1 k.p.a., brak uzasadnienia faktycznego i prawnego, które wyjaśniałoby prawidłowość wydanego postanowienie, całkowite zignorowanie argumentów wskazanych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i wad postępowania w I instancji wskazanego w zażaleniu oraz pismach procesowych składanych w toku całego postępowania.

III. Obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - art. 8, 77 § 1 oraz 80 kpa w związku z art. 136 k.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, oparcie skarżonego rozstrzygnięcia wyłącznie na analizie dokumentu w postaci protokołu kontroli z 5.01.2015 r. oraz brak rozpatrzenia pozostałego materiału dowodowego w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący, w szczególności nie odniesienie się do argumentów wskazanych w zażaleniu oraz pozostałych pismach procesowych strony skarżącej;

IV. Obrazę art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego, poprzez błędne przyjęcie, iż nastąpiło nielegalne przystąpienie do użytkowania,

V. Obrazę art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a., poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej i niepodjęcie wszystkich kroków zmierzających do rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności poprzez błędną interpretację treści protokołu kontroli z 5.01.2015 r. oraz pominięcie analizy pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie.

VI. Obrazę art. 107 § 1 i 3 k.p.a., polegające na braku uzasadnienia faktycznego i prawnego, świadczącego w szczególności o tym, że nastąpiło nielegalne przystąpienie do użytkowania obiektu,

VII. Obrazę art. 107 § 1 i 3 k.p.a., w związku z art. 153 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez oparcie rozstrzygnięcia kluczowej kwestii istnienia przesłanek do nałożenia kary w trybie art. 57 ust. 7 Prawo Budowlanej, wyłącznie na treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, pomimo tego, że prawo polskie nie jest prawem precedensowym, zaś wyrok sądu wiąże tylko w sprawie, w której został wydany, a organ był zobowiązany do przeprowadzenia własnej analizy stanu prawnego i faktycznego,

VIII. Obrazę art. 75 k.p.a. w związku z art. 7 i 77 k.p.a. i art. 59c Prawa budowlanego, poprzez dokonanie kontroli budowy, której sposób prowadzenia nie znajduje umocowania się w przepisach prawa powszechnie obowiązującego - przepisach prawa procesowego i materialnego, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami kontrolę taką winno poprzedzać zawiadomienie o kontroli, dodatkowo kontrola nie może być prowadzona przez pracowników organów administracji publicznej incognito, zaś o kontroli powinni być zawiadomieni właściciele obiektu. Jeżeli natomiast kontrola nie była spowodowana wnioskiem o wydanie zezwolenia na użytkowanie, nie mogła być ona prowadzona, bowiem w takim stanie faktycznym mogły być prowadzone oględziny lub wizja, o których Spółka również powinna być zawiadomiona.

W odpowiedzi na skargę [....] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Niniejsza sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym, bowiem zgodnie z art. 119 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 poz. 718 ze zm.) - dalej "p.p.s.a." - sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę, co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie. Zaskarżone postanowienie zostało wydane w postępowaniu administracyjnym i było zaskarżalne zażaleniem, dlatego też sprawa została skierowana do rozpoznania w trybie uproszczonym, bez wyznaczania rozprawy.

Dokonawszy kontroli zaskarżonego postanowienia w świetle tak określonych kryteriów należało dojść do wniosku, że jest ono prawidłowe, a zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy przywołać treść art. 153 p.p.s.a., zgodnie z którym ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Podkreślić przy tym należy, że artykuł 153 p.p.s.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, wobec czego ani organ administracji publicznej, ani sąd administracyjny orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie może pominąć oceny prawnej wyrażonej wcześniej w orzeczeniu, gdyż ocena ta wiąże go w sprawie. Równocześnie przez ocenę prawną, o której mowa w tym przepisie należy rozumieć wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie. Pojęcie to obejmuje zarówno krytykę sposobu zastosowania normy prawnej w zaskarżonym akcie, jak i wyjaśnienie, dlaczego stosowanie tej normy przez organ, który wydał ten akt, zostało uznane za błędne. Ocena prawna o charakterze wiążącym musi dotyczyć właściwego zastosowania konkretnego przepisu czy też prawidłowej jego wykładni w odniesieniu do ściśle określonego rozstrzygnięcia podjętego w konkretnej sprawie. Musi ponadto pozostawać w logicznym związku z treścią orzeczenia sądu administracyjnego, w którym została sformułowana (wyrok NSA z dnia 20 maja 2016 r., sygn. II FSK 2095/14, LEX nr 2108408).

Dokonując kontroli zaskarżonego postanowienia należało, zatem w pierwszej kolejności ustalić zakres związania [....] Wojewódzkiego Inspektora Budowlanego w K. , jak również Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wydanym w niniejszej sprawie prawomocnym wyrokiem z dnia 28 października 2015 r., sygn. II SA/Kr 966/15.

Sąd w uzasadnieniu powyższego wyroku wskazał między innymi: "Na kanwie opisanego stanu organy sformułowały wniosek, że z dniem 28 grudnia 2014 r. przystąpiono do użytkowania obiektu. Wniosek ten jest prawidłowy. (...) Niewątpliwe jest, że w sprawie zachodziły warunki uzasadniające wymierzenie kary w trybie art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego, a żaden z zarzutów skargi do tej kwestii się odnoszący nie zasługuje na uwzględnienie."

W ten sposób Wojewódzki Sąd Administracyjny ocenił dokonane w sprawie na ówczesnym etapie ustalenia faktyczne wynikające z przeprowadzonych w postępowaniu dowodów. W zakresie samowolnego przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego w sposób wiążący przesądzone zostało, że fakt taki miał miejsce, a zatem istnieją podstawy do wymierzenia kary w omawianym trybie.

Wszystkie zarzuty skargi dotyczące postępowania dowodowego w tym zakresie oraz błędnego - w ocenie skarżącego - ustalenia faktu przystąpienia do użytkowania nie mogą odnieść skutku właśnie z uwagi na treść art. 153 p.p.s.a.

W tym miejscu należy przypomnieć, że strona skarżąca zarzuciła w skardze również naruszenie art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 153 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi "poprzez oparcie rozstrzygnięcia kluczowej kwestii istnienia przesłanek do nałożenia kary w trybie art. 57 ust. 7 Prawo Budowlane, wyłącznie na treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, pomimo tego, że prawo polskie nie jest prawem precedensowym, zaś wyrok sądu wiąże tylko w sprawie, w której został wydany, a organ był zobowiązany do przeprowadzenia własnej analizy stanu prawnego i faktycznego". W uzasadnieniu skargi zaś wskazano, że "system prawa polskiego nie jest systemem opartym na precedensach i ocena WSA zawarta we wspomnianym wyroku nie jest dla organu ponownie rozpoznającego sprawę wiążąca czy przesądzająca. Z pewnością nie zwalnia ona organu z przeprowadzenia ponownie wyczerpującego postępowania dowodowego, a przynajmniej z przeprowadzenia wnikliwej oceny zgromadzonych do tej pory dowodów".

Takie stanowisko jest oczywiście sprzeczne z treścią art. 153 p.p.s.a. Skoro wyrok sądu administracyjnego wiąże w danej sprawie, to w przypadku uchylenia przez sąd zaskarżonego do niego aktu administracyjnego dochodzi do ponownego rozpoznania przez organ administracji publicznej tej samej sprawy. Skarżący przyznaje, że wyrok WSA wiąże tylko w sprawie, w której został wydany, a jednocześnie uważa, że MWINB przy ponownym rozpoznaniu zażalenia na postanowienie PINB w S. z dnia 18 lutego 2015 r. znak [....] nie jest związany stanowiskiem WSA wyrażonym w prawomocnym wyroku sygn. II SA/Kr 966/15. Nie wyjaśnia przy tym skarżący kogo w takim razie i w jakim zakresie wiąże powyższy wyrok.

Przypomnieć jednocześnie należy, że wyrok ten nie został zaskarżony skargą kasacyjną przez spółkę [....]. To właśnie przed uprawomocnieniem się wyroku skarżąca spółka mogła podnosić argumenty dotyczące ustalenia, że w sprawie spełnione zostały przesłanki do wymierzenia kary w trybie art. 57 ust. 7 Prawo Budowlane. Od momentu uzyskania przez wyrok przymiotu prawomocności nie jest możliwe dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych, a zatem kwestionowanie zaskarżonego postanowienia w tym zakresie nie może odnieść skutku.

Przyczyną uchylenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zaskarżonego postanowienia wyrokiem do sygn. II SA/Kr 966/15 były uzasadnione wątpliwości co do wyliczenia wysokości kary. Sąd wskazał: "Po pierwsze ustaleń organów co do składowych przyjętych do wyliczeń nie sposób zweryfikować. Jak wynika z uzasadnienia postanowienia organu I instancji składowe te ustalono na podstawie projektu budowlanego, którego jednak w aktach nie ma. Organ II instancji, choć deklaruje, że dokonał sprawdzeń w tej mierze, faktycznie projektem tym nie dysponował (nie został mu przekazany wraz z zażaleniem), jego pewność zatem co do prawidłowości wyliczenia kary nie jest uzasadniona. Po wtóre nie przeprowadzono analizy charakteru obiektu, którego postępowanie dotyczy. Taka analiza zaś, przeprowadzona w kontekście zapisów projektu całego obiektu, składającego się z wielu części, jest konieczna. Bez takiej analizy zaliczenie budynku wystawienniczo – edukacyjnego, w którym realizowana jest tylko i wyłącznie funkcja odpowiadająca jego nazwie, do kategorii XVII określonej w załączniku do ustawy Prawo budowlane (budynku handlu, gastronomii i usług) , a nie do kategorii IX ( budynki kultury, nauki i oświaty) jest przedwczesne. Od kategorii obiektu zależy zaś wysokość kary".

Wprawdzie żaden z zarzutów skargi nie odnosi się do tej kwestii, niemniej jednak Sąd zobowiązany był z urzędu dokonać kontroli zaskarżonego postanowienia również w zakresie wykonania powyższych wskazań WSA w Krakowie. Na skutek tej kontroli Sąd doszedł do wniosku, że zaskarżone postanowienie również w tym zakresie jest prawidłowe i właściwie wykonuje wskazania zawarte w prawomocnym wyroku wiążącym MWINB w niniejszej sprawie.

Organ odwoławczy uzupełnił postępowanie dowodowe poprzez analizę projektu budowlanego przedmiotowego budynku, który na tę okoliczność został dołączony do akt sprawy. Prawidłowo przeprowadzono również analizę funkcji przedmiotowego obiektu uznając, że jest to obiekt kategorii XVII, a nie jak przyjął wcześniej organ I instancji kategorii IX. Sąd ocenę tę całkowicie podziela. Jednocześnie należy przypomnieć, że na skutek ponownej analizy tej okoliczności i odmiennego skategoryzowania obiektu doszło do obniżenia kary wymierzonej skarżącej spółce z kwoty 150 000 zł do kwoty 40 000 zł.

Biorąc pod uwagę wszystkie wskazane wyżej okoliczności należało skargę oddalić, jako nieuzasadnioną na podstawie art. 151 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt