Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt I SA/Kr 1425/14 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Paweł Dąbek (spr.), Sędziowie: WSA Grażyna Firek, WSA Piotr Głowacki, Protokolant: st.sekr.sąd. Bożena Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 r., sprawy ze skarg P. M., na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 24 czerwca 2014 r. Nr [...],[...],[...],[...], w przedmiocie odmowy uznania zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne, - skargi oddala -

Zaskarżonymi postanowieniami nr [...],[...],[...],[...], z dnia 24 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; dalej: k.p.a.) w zw. z art. 18 ustawy z dnia z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.; dalej: u.p.e.a.) utrzymał w mocy postanowienia nr [...],[...],[...],[...],[...] Dyrektora Izby Celnej z dnia 14 maja 2014 r. w przedmiocie zarzutów na postępowanie egzekucyjne.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następujących okolicznościach. Dyrektor Izby Celnej prowadzi postępowania egzekucyjne wobec P.M.(dalej: skarżącego), na podstawie wystawionych przez siebie w dniu 31 marca 2014r. tytułów wykonawczych:

– nr [...], obejmującego należność z tytułu podatku akcyzowego za listopad 2009 r., określonych decyzją nr [...],Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 25 listopada 2013 r.;

– nr [...],, obejmującego należność z tytułu podatku akcyzowego za grudzień 2009 r., określonych decyzją nr [...],Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 25 listopada 2013 r.;

– nr [...],, obejmującego należność z tytułu podatku akcyzowego za styczeń 2010 r., określonych decyzją nr [...],Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 25 listopada 2013 r.;

– nr [...],, obejmującego należność z tytułu podatku akcyzowego za luty 2010 r., określonych decyzją nr [...],Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 25 listopada 2013 r. na kwotę 2.013 zł z należnymi odsetkami.

W dniu 11 kwietnia 2014 r. organ ten wszczął egzekucję doręczając skarżącemu odpis ww. tytułów egzekucyjnych.

Pismami z dnia 17 kwietnia 2014 r. skarżący wystąpił do organu z zarzutami na prowadzone postępowania egzekucyjne, domagając się umorzenia tych postępowań. Zarzuty zostały oparte o art. 33 § 1 pkt 1, 5 i 10 u.p.e.a. Skarżący wskazał, że podstawą wydania tytułów wykonawczych były nieostateczne decyzje organu pierwszej instancji, co w ocenie skarżącego oznaczało, że dochodzone obowiązki są niewykonalne i niewymagalne (skarżący powołał się w tym miejscu na wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 93/14). Wskazał przy tym, że tytuły wykonawcze wydano dopiero w dniu 31 marca 2014 r., czyli po 10 dniach od wydania przez organ odwoławczy decyzji z dnia 21 marca 2014 r. nr [...],[...],[...],[...],oraz [...],. Skarżący podniósł ponadto, że w pouczeniu o środkach zaskarżenia w powyższych tytułach wykonawczych nie wskazano, do jakiego organu należy wnosić zarzuty na prowadzone postępowanie egzekucyjne, a zatem nie dochowano wymogów określonych w art. 27 u.p.e.a. (na poparcie tej tezy skarżący przywołał wyrok WSA w Poznaniu w sprawie sygn. akt I SA/Po 298/08).

Postanowieniami z dnia 14 maja 2014 r. Dyrektor Izby Celnej oddalił zarzuty zgłoszone przez skarżącego. Organ podniósł, że decyzje Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 25 listopada 2013 r. stały się ostateczne z chwilą wydania przez organ drugiej instancji decyzji utrzymujących je w mocy, co oznacza, że dochodzone obowiązki są wymagalne. Organ wskazał, że zarzut z art. 33 § 1 pkt 5 u.p.e.a. jest nieadekwatny, gdyż może dotyczyć wyłącznie postępowania egzekucyjnego, w którym dochodzi się obowiązku o charakterze niepieniężnym. Ponadto organ wskazał, że tytuły wykonawcze zostały wystawione na prawidłowym formularzu, a w ich polu nr 7 wskazano właściwy organ egzekucyjny.

W zażaleniach na powyższe postanowienia, skarżący wniósł o ich uchylenie jak również o uchylenie dotychczasowych czynności egzekucyjnych przeprowadzonych przez organ egzekucyjny, a ponadto o umorzenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Skarżący podtrzymał stanowisko wyrażone w pismach z dnia 17 kwietnia 2014 r. dotyczące niewykonalności decyzji organu pierwszej instancji w razie utrzymania jej w mocy przez organ odwoławczy.

Zaskarżonymi postanowieniami z dnia 24 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy ww. postanowienia organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu tych postanowień wskazano, że w orzecznictwie sądów administracyjnych brakuje jednolitości co do wykonalności decyzji organu pierwszej instancji w razie wniesienia odwołania i następnie utrzymania tej decyzji w mocy przez organ drugiej instancji, a organ uznał, że powołanie w tytule wykonawczym decyzji nieostatecznej w wypadku istnienia decyzji ostatecznej utrzymującej ją w mocy, nie decyduje o niedopuszczalności egzekucji. Organ powołał się tu na wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się z oceną Dyrektora Izby Celnej, iż zarzut z art. 33 § 1 pkt 5 u.p.e.a. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż dotyczy wyłącznie postępowań egzekucyjnych o charakterze niepieniężnym. Wreszcie, organ drugiej instancji wskazał, że tytuły wykonawcze na podstawie których prowadzona jest egzekucja w niniejszej sprawie zostały wystawione według wzoru zamieszczonego w załączniku nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 137, poz. 1541) w zw. z § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 maja 2014 r. w sprawie wzorów tytułów wykonawczych stosowanych w egzekucji administracyjnej (Dz.U. z 2014 r., poz. 650). Organ podkreślił, że z doręczonych skarżącemu tytułów wykonawczych wynika, jaka jednostka jest organem egzekucyjnym, co potwierdza fakt zgłoszenia przez skarżącego rozpatrywanych zarzutów właściwemu organowi.

Pismami z dnia 28 lipca 2014 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższe postanowienia, wnosząc o ich uchylenie w całości i umorzenie postępowania. Zaskarżonym postanowieniom zarzucił niewłaściwe zastosowanie:

1) art. 33 § 1 pkt 1, 5, 6 i 10 u.p.e.a. skutkujące nieuwzględnieniem zarzutów zgłoszonych względem ww. tytułów wykonawczych, dotyczących nieistnienia obowiązków nimi objętych, niedopuszczalności egzekucji, jak również niespełnienia przez ww. tytuły wykonawcze wymogów określonych w art. 27 u.p.e.a. poprzez brak pouczenia do jakiego organu należy wnosić zarzuty, podczas gdy wspomniane zarzuty powinny były doprowadzić do umorzenia postępowania egzekucyjnego w niniejszej sprawie;

2) art. 29 § 1 i 2 u.p.e.a. poprzez zaniechanie zbadania przez organ dopuszczalności egzekucji administracyjnej, skutkujące błędnym uznaniem, iż może być ona prowadzona pomimo naruszenia szeregu przepisów u.p.e.a.;

3) art. 29 § 1 pkt 9 u.p.e.a. poprzez kontynuowanie egzekucji pomimo braku pouczenia strony o tym, do jakiego organu należało skierować wniesione przez nią następnie zarzuty, co czyni ww. tytuły wykonawcze wadliwymi uniemożliwia prowadzenie egzekucji na ich podstawie;

4) art. 121, art. 122, art. 123 § 1 i art. 124 O.p. poprzez przeprowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych, polegające na przyjęciu przez organ odmiennej wykładni niż preferowana przez WSA w Krakowie, którego stanowisko z uwagi na przynależność terytorialną organu winno być dla niego wiążącego, wraz z lakonicznym i niejasnym uzasadnieniem decyzji organu w powyższym zakresie.

W uzasadnieniu skarg, skarżący podtrzymał stanowisko prezentowane w toku postępowania egzekucyjnego. Ponadto na poparcie swoich twierdzeń powołał wyrok NSA z dnia 23 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 30/11 oraz WSA w Warszawie z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. akt I SA 239/03

W odpowiedzi na skargi, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniach zaskarżonych postanowień.

Postanowieniami z dnia 29 września 2014 r. Referendarz sądowy zwolnił skarżącego od kosztów sądowych i ustanowił dla niego adwokata, którego wyznaczyła Okręgowa Rada Adwokacka.

W pismach procesowych z dnia 24 listopada 2014 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał stanowisko wyrażone w skargach, wnosząc o uchylenie zaskarżonych postanowień oraz poprzedzających je postanowień organu pierwszej instancji, a ponadto o zasądzenie na rzecz pełnomocnika skarżącego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (nieopłaconej także w części) i jednocześnie o obciążenie kosztami postępowania Dyrektora Izby Skarbowej. W piśmie tym podkreślono, że decyzje podatkowe organu pierwszej instancji wpisane do ww. tytułów wykonawczych nigdy nie stały się ostateczne i wymagalne i nigdy nie mogły stanowić wyłącznej podstawy wszczętej egzekucji.

Na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 r. Sąd postanowił o połączeniu spraw z ww. skarg do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz o ich dalszym prowadzeniu pod wspólną sygn. akt I SA/Kr 1425/14.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne powołane są do badania zgodności z prawem decyzji, postanowień, czynności i innych aktów administracyjnych. Sądy te kontrolują, czy organy administracyjne wydające zaskarżone akty nie dopuściły się naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego, mającego bądź mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czy też stanowiącego podstawę wznowienia postępowania, albo naruszenia prawa uzasadniającego ich nieważność. Jedynie wówczas jest możliwe uchylenie kwestionowanego rozstrzygnięcia bądź stwierdzenie jego nieważności w trybie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r. poz. 270; dalej: p.p.s.a.). Jednocześnie, zgodnie z art. 134 p.p.s.a., sądy te nie są związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrola sądowoadministracyjna przeprowadzona w oparciu o powyższe kryteria nie wykazała, by zaskarżone postanowienia naruszały prawo w sposób uzasadniający ich uchylenie.

W pierwszej kolejności należało zauważyć, że skarżący w niniejszej sprawie postawił organowi zarzuty związane z niewłaściwym zastosowaniem przepisów prawa procesowego. W myśl art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. uchylenie zaskarżonego aktu na skutek uwzględnienia takich zarzutów jest dopuszczalne wyłącznie, gdy stwierdzone uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W orzecznictwie sądów administracyjnych zauważa się, że istotny wpływ na wynik sprawy, to prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść decyzji lub postanowienia, a więc ukształtowanie w nich stosunku administracyjnego, materialnego lub procesowego. Sąd uchylając z tych powodów zaskarżony akt musi wykazać, że gdyby nie było stwierdzonego w postępowaniu sądowym naruszenia przepisów postępowania, to rozstrzygnięcie sprawy najprawdopodobniej mogłoby być inne (zob. wyrok NSA z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt II GSK 62/13; LEX nr 1488135). Oznacza to, że nie zawsze stwierdzone naruszenie przepisów prawa procesowego będzie pociągać za sobą uchylenie zaskarżonego aktu (por. wyrok NSA z dnia 6 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 283/11; LEX nr 1082714).

Rozpoznawane przez organ egzekucyjny zarzuty dotyczyły w pierwszej kolejności wskazania w treści tytułu wykonawczego niewłaściwej decyzji podatkowej jako orzeczenia stanowiącego podstawę prawną należności dochodzonej w egzekucji (poz. 30). W treści tytułu wykonawczego wpisano bowiem dane decyzji organu pierwszej instancji, wydane w dniu 25 listopada 2013 r. Skarżący uznał, że skoro wniósł od tych decyzji odwołanie, to decyzje te nie weszły do obrotu prawnego, a kwoty określonego w nich podatku nigdy nie stały się wymagalne i nie mogą być podstawą prawną należności dochodzonej w egzekucji. Skarżący przyznał przy tym, że wydane na skutek ww. odwołań decyzje organu drugiej instancji orzekały o utrzymaniu w mocy ww. decyzji. W dacie sporządzenia tytułów wykonawczych (31 marca 2014 r.) w obrocie prawnym istniały już zatem decyzje organu odwoławczego z dnia 21 marca 2014 r. utrzymujące w mocy wspomniane wyżej decyzje z dnia 25 listopada 2013 r.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela co do zasady pogląd wyrażony w wyroku WSA w Krakowie z dnia 14 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 93/14, zgodnie z którym decyzja organu pierwszej instancji, od której skutecznie zostało wniesione odwołanie, nie uzyskuje przymiotu ostateczności na skutek wydania przez organ drugiej instancji decyzji utrzymującej ją w mocy. Istotnie bowiem, decyzja organu odwoławczego stanowi w takim przypadku decyzję ostateczną i to ta decyzja odnosi skutek w postaci stanowczej konkretyzacji stosunku administracyjnoprawnego. Przyjęcie poglądu reprezentowanego przez organy podatkowe, prowadziłyby bowiem do sytuacji, w której w obrocie prawnym funkcjonowałyby dwie decyzje ostateczne. Definicja decyzji ostatecznej została zawarta w art. 128 zd. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm. – dalej O.p.). Jak wynika z treści tego przepisu, ostatecznymi są decyzje, od których nie służy odwołanie. Tymczasem od decyzji wydanych w I instancji przysługiwało odwołanie i strona skorzystała z tej możliwości. Z tego też powodu, nie można uznać, że decyzje organu I instancji kiedykolwiek stały się decyzjami ostatecznymi. Jak wynika z kolei z art. 239a O.p., decyzja nieostateczna, nakładająca na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W niniejszej sprawie, rygor natychmiastowej wykonalności nie był nadawany. Decyzjami ostatecznymi były dopiero decyzje wydane na skutek rozpoznania odwołania i dopiero te decyzje na podstawie art. 239e O.p. podlegały wykonaniu. Skoro to decyzje ostateczne podlegały wykonaniu, jedynie one mogły stanowić podstawę do wszczęcia egzekucji. Przyjęcie koncepcji organów, że również i decyzje organu I instancji stały się ostateczne na skutek utrzymania ich w mocy po rozpoznaniu odwołania, prowadziłoby do sytuacji, w której w obrocie prawnym funkcjonują dwie decyzje ostateczne rozstrzygające tę samą sprawę. W takim wypadku zachodziłaby sytuacja określona w art. 247 § 1 pkt 4 O.p.

Z tych też powodów, to decyzje organu drugiej instancji, jako decyzje ostateczne, powinny były zostać wpisane w poz. 30 kwestionowanych tytułów wykonawczych, gdyż tylko one mogły stanowić podstawę prawną dochodzonej należności. Należy mieć jednak na uwadze fakt, że w rozpatrywanej sprawie w dacie sporządzenia tytułów wykonawczych istniały już w obrocie prawnym ostateczne decyzje organu odwoławczego, które w istocie powtarzały rozstrzygnięcia wydane w pierwszej instancji w dniu 25 listopada 2013 r., a umieszczone w poz. 30 tytułu wykonawczego. Obie grupy decyzji – zarówno pierwszoinstancyjne, jak i wydane przez organ odwoławczy – w taki sam sposób konkretyzowały stosunek prawny będący podstawą dochodzonych należności. Innymi słowy, gdyby w analizowanych sprawach egzekucyjnych nie doszło do wadliwego wpisania w poz. 30 tytułów wykonawczych decyzji z dnia 25 listopada 2013 r., a wpisano tam dane dotyczące decyzji z dnia 25 marca 2014 r., to treść wspomnianych tytułów wykonawczych byłaby taka sama. W konsekwencji obowiązek określony w tytule wykonawczym byłby identyczny. Wspomniane naruszenie mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy np. w przypadku, w którym tytuły wykonawcze zostałyby wystawione na podstawie wspomnianych decyzji z dnia 25 listopada 2013 r., zanim doszło do wydania decyzji organu odwoławczego, albo też gdyby decyzje organu odwoławczego konkretyzowały obowiązki skarżącego w inny sposób niż decyzje z dnia 25 listopada 2013 r. W ocenie Sądu, organy rozpatrujące analizowany wyżej zarzut skarżącego nie miały zatem podstaw do uznania zasadności tego zarzutu.

Wskazać przy tym należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 października 2011r. (sygn. akt II OSK 1419/10 – orzeczenia.nsa.gov.pl) podkreślił, że w przypadku gdy decyzją ostateczną utrzymano w mocy decyzję organu I instancji, niepowołanie decyzji ostatecznej w tytule wykonawczym jako podstawy prawnej egzekucji, nie ma znaczenia prawnego dla istnienia egzekwowanego obowiązku. W ramach postępowania egzekucyjnego w administracji, wykonaniu nie podlega bowiem decyzja ostateczna, ale obowiązek wynikający z decyzji ostatecznej. Również w wyroku z dnia 13 stycznia 2011r. (sygn. akt II OSK 1779/07 – orzeczenia.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny wprost wskazał, że niepowołanie decyzji ostatecznej w tytule wykonawczym nie ma znaczenia prawnego dla istnienia obowiązku, jeżeli decyzja ta utrzymuje w mocy decyzję organu I instancji. Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 21 listopada 2012r. (I SA/Gd 921/12 – LEX nr 1232090) stwierdził, że powołanie w tytule wykonawczym jako podstawy prawnej postępowania egzekucyjnego decyzji nieostatecznej zamiast decyzji ostatecznej, jeżeli ta ostatnia utrzymuje w mocy tę pierwszą, nie decyduje o niedopuszczalności egzekucji.

Kolejnym zarzutem podnoszonym przez skarżącego, a rozpatrywanym w zaskarżonych postanowieniach, był ten związany z nieprawidłowym pouczeniem o prawie wniesienia zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne. W ocenie skarżącego, pouczenie zawarte w doręczonych mu tytułach wykonawczych nie wskazywało wyraźnie podmiotu, do którego należy wnosić zarzuty. Należy zatem wyjaśnić, że tytuły wykonawcze kwestionowane przez skarżącego zostały wydane w oparciu o obowiązujący w dniu ich wystawienia wzór określony w załączniku nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 137, poz. 1541 ze zm.). Organ wydający wspomniane tytuły wykonawcze, skoro może działać wyłącznie na podstawie i w granicach prawa, był związany treścią wspomnianego rozporządzenia i nie mógł sporządzić kwestionowanych tytułów wykonawczych w inny sposób, niż wypełniając formularz sporządzony na podstawie wzoru stanowiącego załącznik do ww. rozporządzenia. Sąd wskazuje przy tym, iż istotnie w treści analizowanego pouczenia nie wskazano wyraźnie podmiotu, do którego należy składać zarzuty. W istotnej w niniejszej sprawie części, pouczenie to stanowi bowiem, że "zobowiązanemu przysługuje w terminie 7 dni prawo zgłoszenia zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego", a następnie wskazuje podstawy tych zarzutów. Rozstrzygając o zasadności zgłoszonego zarzutu organ egzekucyjny słusznie jednak zauważył, że w realiach kontrolowanej sprawy wniesione zarzuty zostały wniesione przez skarżącego do Dyrektora Izby Celnej, a zatem do organu egzekucyjnego, który prowadzi przedmiotowe postępowanie egzekucyjne i jest właściwy do rozpatrzenia tych zarzutów w pierwszej instancji. Zarzuty skarżącego, sporządzone w pismach z dnia 17 kwietnia 2014 r. zostały zatem wniesione do organu właściwego. Nie doszło wobec powyższego do sytuacji, w której na skutek błędnego pouczenia, skarżący został pozbawiony możliwości skorzystania ze swojego ustawowego prawa do zgłoszenia zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Co istotne, nawet w przypadku, w którym skarżący pierwotnie wniósłby zarzuty do organu niewłaściwego, to na zasadzie art. 18 u.p.e.a. w zw. z art. 65 § 1 k.p.a. pisma zawierające te zarzuty zostałyby niezwłocznie przekazane do organu właściwego, o czym skarżący zostałby zawiadomiony. Stosownie natomiast do art. 65 § 2 k.p.a. pisma te, wniesione do organu niewłaściwego przed upływem przepisanego terminu uważa się za wniesione z zachowaniem terminu. W kontrolowanych sprawach nie doszło jednak do takiej sytuacji, a skarżący nie miał wątpliwości, że to Dyrektor Izby Celnej jest adresatem zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne i to do tego organu wniósł zarzuty. Pouczenie o przysługującym skarżącemu prawie do wniesienia zażalenia nie wprowadziło zatem skarżącego w błąd, nie pozbawiło skarżącego prawa do wniesienia zarzutów ani nie spowodowało wniesienia tych zarzutów do organu niewłaściwego. Podnoszone przez skarżącego naruszenie przepisów u.p.e.a. w omawianym zakresie nie miało zatem w ocenie Sądu żadnego wpływu na wynik sprawy.

Trzeci ze zgłoszonych przez skarżącego zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne dotyczył natomiast niewykonalności dochodzonych obowiązków. W tym zakresie Sąd w pełni podziela stanowisko zajęte przez organy obu instancji, zgodnie z którym zarzut ten jest nieadekwatny do przedmiotowego postępowania egzekucyjnego. Już z samej treści art. 33 § 1 pkt 5 u.p.e.a. wynika bowiem, że dotyczy on wyłącznie obowiązków "o charakterze niepieniężnym". Tymczasem z samej istoty obowiązków określonych w tytułach wykonawczych z dnia 31 marca 2014 r. wynika, że mają one charakter pieniężny, jako dotyczące egzekucji kwot zobowiązania podatkowego. Nie bez znaczenia jest również okoliczność, iż w tytule tych tytułów wykonawczych wprost wskazano, że zostały one zastosowane "w egzekucji należności pieniężnej".

Na podstawie powyższej analizy zasadności oceny zgłoszonych przez skarżącego zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego, Sąd stwierdził, że organy egzekucyjne w kontrolowanych sprawach nie dopuściły się takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Rozpoznawane przez te organy zarzuty zostały ocenione w sposób uwzględniający prawidłową wykładnię art. 33 § 1 pkt 1, 5 i 10 u.p.e.a. Rację ma również organ, że skarżący nie wskazywał w zarzutach podstawy wynikającej z pkt 6, w związku z powyższym ta podstawa zarzutów nie mogła stanowić podstawy rozstrzygnięcia. Organ orzeka bowiem jedynie w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w otwartym terminie do ich wniesienia. Analizując zgłoszone zarzuty organy egzekucyjne przesądziły o istnieniu obowiązku podlegającego egzekucji, a odmienna – niż preferowana przez skarżącego – ocena zasadności zgłoszonych zarzutów nie oznacza per se, że organ egzekucyjny prowadził egzekucję pomimo naruszenia przepisów ustawy. Prawidłowo również organ ocenił wpływ treści pouczenia o prawie zgłoszenia zarzutów na sytuację prawną skarżącego oraz wynik kontrolowanej sprawy. Wreszcie, w ocenie Sądu nie są zasadne również zarzuty naruszenia art. 121, art. 122, art. 123 § 1 i art. 124 O.p. Prowadzone przez organ postępowanie w przedmiocie zgłoszonych zarzutów zostało przeprowadzone w sposób rzetelny i polegało na dogłębnej analizie zgłoszonych zarzutów. Organy egzekucyjne podjęły w ocenie Sądu wszelkie środki, by zapewnić legalność prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Z kolei orzeczenia sądów właściwych miejscowo dla wspomnianych organów egzekucyjnych nie stanowią elementu podstawy prawnej decyzji wydawanych przez te organy, są bowiem cenną, ale jedynie wskazówką w zakresie samodzielnej interpretacji przepisów prawa, do której zobowiązany jest każdy organ stosujący prawo. W ocenie Sądu organy egzekucyjne w kontrolowanym postępowaniu w sposób prawidłowy oceniły wpływ orzeczenia powoływanego przez skarżącego na wynik niniejszej sprawy.

Zarzuty skargi okazały się zatem nieuzasadnione. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie stwierdził również, by zaskarżone postanowienia były dotknięte jakimikolwiek innymi uchybieniami, które uzasadniałyby ich uchylenie. Wobec powyższego skargi należało oddalić, stosownie do art. 151 p.p.s.a.

Na zakończenie wskazać należy, że istniały podstawy do połączenia skarg na wszystkie postanowienia do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia na podstawie art. 111 § 2 p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie wszystkie skargi ze względu na stan faktyczny i istotę spornych zagadnień prawnych, pozostawały ze sobą w związku w rozumieniu wyżej wskazanego przepisu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono, jak w sentencji.