Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska (spr.), Sędzia WSA Ewa Rojek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2017 r. sprawy ze skarg M.F. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. (Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K.)z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2011 r. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za październik 2011 r.. oddala skargi.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzjami z [....]nr [...], nr [...], utrzymał w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. z [...]r. odpowiednio nr [...], nr [...]określające M. F. w podatku od towarów i usług odpowiednio za marzec, październik 2011 r. zobowiązanie podatkowe w wysokości 9817 zł i 20.569 zł.

W uzasadnieniach decyzji wskazano, że postanowieniem z 5 października 2015 r. Dyrektor UKS w R. wszczął z urzędu postępowanie kontrolne wobec M.F. w zakresie kontroli rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2011 r. Postępowanie to wykazało, że M.

i S. F. sprzedali 10 marca 2011 r. małżonkom A.

i W. S., a 25 października 2011 r. A. W. nieruchomości oznaczone jako działki odpowiednio 65/22, 65/17 stanowiące grunt pod zabudowę jednorodzinną budynkiem mieszkalnym. Działki zlokalizowane

w S. zostały sprzedane za odpowiednio 105.000 zł i 110.000 zł. Nadto ustalono, że kontrolowany w 2011 r. nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. powołał przepisy ustawy z 11 marca

2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2004.54.535 ze zm.) dalej "ustawa

o VAT", określające przedmiot, podmiot opodatkowania, definicję działalności gospodarczej i dostawy towarów (art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 15 ust. 1 i ust. 2, art. 7 ust. 1,

art. 2 pkt 6). Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika VAT w rozumieniu art. 9 ust 1 i art. 12 ust 1 dyrektywy 112, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje

w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą

w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika VAT. Podjęcie takich czynności jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu, wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, uzbrojenie terenu, wydzielenia dróg wewnętrznych, oraz działania marketingowe wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia stanowią

o takiej formie aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności te przybierają formę zawodową, czyli stałą

a w konsekwencji zorganizowaną. Organ podkreślił, że za podatnika VAT należy uznać każdego producenta, handlowca lub usługodawcę, w tym podmiot pozyskujący zasoby naturalne oraz rolnika, a także osobę wykonującą wolny zawód, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Ustalono, że S.i M. F. zawarli związek małżeński 18 maja 1967 r. i przez cały okres trwania małżeństwa posiadają wspólność majątkową.

W dniu 26 maja 1972 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Wydział Rolnictwa

i Leśnictwa w S. wydało na podstawie art. 1, art. 5 i art. 12 ustawy z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (DZ.U.27.250) akt własności ziemi nr PBGmOn-451-404/7/72, zgodnie z którym M.F. stał się z mocy prawa właścicielem nieruchomości o pow. 5,5303 ha położonej

w S. i oznaczonej w ewidencji m. S. pod numerem 65/1. Nieruchomość ta wchodziła do majątku wspólnego małżonków F.. W. F. w dniu 17 kwietnia 1993 r. darowała ponadto synowi M. F., nieruchomość rolną o pow. 1,65 ha położoną w S. i oznaczoną w ewidencji m. S. pod numerem 65/2. Nieruchomość ta weszła w skład majątku odrębnego podatnika.

Na ww. działkach małżeństwo prowadziło działalność rolniczą głównie

w zakresie sadownictwa. Teren, na którym znajdowały się ww. działki, nie był objęty projektem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W latach

2005-2011 małżonkowie F. dokonali szeregu czynności, które miały na celu wyodrębnienie działek budowlanych i sprzedaż ich przyszłym inwestorom. Wystąpili

z wnioskiem o założenie księgi wieczystej obejmującej ww. działki. Do Burmistrza Miasta S. wystąpili o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania części działki nr 65/1 pod przyszłą zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, które uzyskali. Następnie wystąpili do Burmistrza Miasta S. o wydanie opinii

o zgodności wstępnego podziału działki nr 65/1 z prawomocnymi decyzjami

o warunkach zabudowy oraz o wydanie decyzji zatwierdzającej projekt podziału tej nieruchomości (do wniosku załączona została mapa z projektem podziału). W wyniku wydanej na ich wniosek decyzji o podziale nieruchomości zostały wyodrębnione dwie działki pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz grunt pod ogólnodostępną drogę dojazdową. Skutkiem podjęcia dalszych czynności (wystąpienie do Burmistrza Miasta S. o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania części działki o nr ewid. 65/2 pod przyszłą zabudowę mieszkaniową jednorodzinną) było uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy tej nieruchomości, a następnie opinii

o zgodności wstępnego podziału działki nr 65/2 z prawomocną decyzją o warunkach zabudowy oraz decyzji zatwierdzającej projekt podziału tej nieruchomości (do wniosku załączono wstępny projekt podziału nieruchomości). Decyzją o podziale nieruchomości zostały wyodrębnione cztery działki pod zabudowę mieszkaniową

z bezpośrednim dostępem do dróg publicznych. Kolejną czynnością podjętą przez małżonków F. było wystąpienie o wydanie decyzji o ustalenie warunków zabudowy inwestycji polegającej na budowie 4 budynków jednorodzinnych na działce nr 65/3 (do wniosku załączono koncepcję urbanistyczną wydzielenia działek budowlanych) i uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla tej inwestycji, wystąpienie o wydanie opinii o zgodności wstępnego podziału działki nr 65/3 (do wniosku załączono wstępny projekt podziału nieruchomości), uzyskanie decyzji

o podziale nieruchomości. Decyzją o podziale działki nr 65/3 zostały wyodrębnione cztery działki pod zabudowę mieszkaniową z bezpośrednim dostępem do drogi publicznej ul. Stara Prochownia. Kolejnymi aktami dotyczącymi nieruchomości były wydane na wniosek podatnika: decyzja o ustaleniu warunków zabudowy inwestycji polegającej na budowie 10 budynków jednorodzinnych na działkach nr 65/11

i nr 65/16 (do wniosku załączono koncepcję urbanistyczną wydzielenia działek budowlanych), opinia zatwierdzająca projekt podziału działek nr 65/11 i nr 65/16 zgodnie z mapą oraz dokumentacją wykonaną przez geodetę M. S.

i przyjętą do zasobu PODGiK w S., po zatwierdzeniu przez Burmistrza Miasta S. oraz decyzja z dnia 8 lutego 2010 r. w przedmiocie podziału nieruchomości zgodnie, z którą wyodrębniono dziesięć działek pod zabudowę mieszkaniową oraz dwie działki jako drogi wewnętrzne. Organ wskazał ponadto, że w Tygodniku Nadwiślańskim zlecono zamieszczanie ogłoszeń o sprzedaży działek budowlanych przy ul. S.P. w S. (w 2008 r. 5 emisji, w 2009 r. 25 emisji, w 2010 r. 2 emisje oraz w 2011 r. 3 emisje). Dodatkowo PGE Dystrybucja S.A. Oddział Rzeszów Rejon Dystrybucji Energii Tarnobrzeg, w odpowiedzi na wniosek M.F., wydał oświadczenie w którym zapewnił dostawę energii elektrycznej do obiektów budowlanych zlokalizowanych w S. na działkach nr 65/12, nr 65/13, nr 65/14 i nr 65/15. Organ ustalił, że małżonkowie dokonali w latach 2009 - 2011 sprzedaży 11 działek, które to transakcje zostały szczegółowo opisane przez organ w uzasadnieniach decyzji. Ze sprzedaży ww. działek budowlanych S. i M.F. w latach 2009-2011 uzyskali łączną kwotę 1.182.000 zł.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w K.zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że małżonkowie podejmowali

w przeciągu kilku lat stałą wieloletnią i zorganizowaną działalność w przedmiocie obrotu działkami budowlanymi. Działania ich były zamierzone, celowe, kompleksowe, przemyślane i nastawione na poprawienie atrakcyjności działek oraz uzyskanie przy ich sprzedaży jak najwyższej ceny, czyli nakierowane na osiągnięcie jak największego zysku. Podatnicy podjęli aktywne działania jak podmioty profesjonalnie zajmujące się handlem nieruchomościami. Nie tylko, bowiem dokonywali podziału działek, ale zmienili przeznaczenie gruntów oraz występowali do organów samorządowych i innych podmiotów jako przyszli inwestorzy budowy osiedli domów jednorodzinnych. Uzyskali niezbędne w tym zakresie pozwolenia i decyzje oraz sporządzili mapy geodezyjne przyszłych osiedli. Wyodrębnili drogi wewnętrzne

i zadbali, aby przyszli nabywcy mieli dostęp do mediów oraz dróg ogólnodostępnych. Podjęli szerokie działania marketingowe poprzez zamieszczanie ogłoszeń prasowych. Ponadto zaangażowali znaczne środki finansowe (koszty założenia ksiąg wieczystych, sporządzenia map geodezyjnych, ogłoszeń prasowych, podziału działek, wyodrębnienia dróg wewnętrznych itp.). Transakcje sprzedaży dokonywane były stosownie do aktualnego zapotrzebowania i poprzedzone były badaniem rynku w tym zakresie. Organ podkreślił, że podatnik z żoną wskazane czynności powtarzali w okresie kilku lat czyniąc z tego źródło dochodu. Na przestrzeni 5 lat dokonywano wielokrotnego podziału nieruchomości i w ciągu krótkiego okresu od 7 maja 2008 r. do 28 października 2009 r. otrzymali warunki zabudowy dla 14 budynków mieszkalnych.

Zdaniem organu działania podejmowane przez małżonków F. wskazują na ciągłość podejmowania czynności w zakresie obrotu nieruchomościami

i świadczą, że wykroczyli oni poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zaangażowali środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców i działali nie tylko w zakresie sprzedaży działek, ale podejmowali działania w zakresie podziału nieruchomości, wydzielenia dróg wewnętrznych, zmiany przeznaczenia gruntu, marketingu. Działali warunkach ryzyka ekonomicznego. Powyższe działania

w zakresie sprzedaży nieruchomości pozwalają na ich zakwalifikowanie do działalności gospodarczej w zakresie handlu nieruchomościami, w rozumieniu ustawy o VAT oraz przyjęcie, że w związku z wykonywaniem tych czynności podatnik działał w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT.

Organ powołał przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczące wspólności majątkowej małżeńskiej (art. 31 § 1, art. 35, art. 36 § 1 i § 2) i wskazał, że w małżeństwie poszczególne czynności związane z zarządem majątkiem wspólnym nie muszą być wykonywane osobiście przez każdego z małżonków. W zależności od indywidualnego podziału ról aktywność ich w odniesieniu do zarządu majątkiem wspólnym może być różna. Pomimo, że M.F. wykazywał większą aktywność w podejmowaniu czynności poprzedzających sprzedaż przedmiotowych nieruchomości organ uznał, że oboje małżonkowie w równym stopniu zarządzali majątkiem wspólnym i podatnik uzyskał obrót równy 50% kwoty ze sprzedaży działki 65/22, sprzedanej w marcu 2011 r. Z uwagi zaś na fakt, że działka nr 65/17, sprzedana w październiku 2011 r. stanowiła wyłączną własność M.F. (wydzielona z działki 65/11, wyodrębnionej z działki 65/2, którą podatnik nabył

w formie darowizny od matki) organ uznał, że uzyskał on obrót w pełnej wysokości. Jednocześnie wskazał, że podatnik nie przedłożył żadnych dowodów uprawniających go do pomniejszenia VAT należnego o podatek naliczony w tych miesiącach.

Zdaniem organu podmiot wykonujący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, może do tej działalności wykorzystywać majątek prywatny, który wcześniej nabył w celach innych niż gospodarcze. W przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu nieruchomościami, zamiar częstotliwego wykonywania czynności sprzedaży nie musi być ujawniony

w momencie ich nabycia. Nie można bowiem wykluczyć sytuacji, że rozpoczęcie handlu nieruchomościami następuje poprzez oferowanie do sprzedaży już posiadanych nieruchomości, a nabytych drogą np. darowizny lub spadku, które traktowane są jak towar handlowy. Fakt sposobu nabycia nieruchomości nie ma wówczas wpływu na ocenę, że są one towarem, pomimo, że nabycie nie nastąpiło z zamiarem odsprzedaży. Zaprezentowany wyżej pogląd jest zgodny z wyrokami WSA w Kielcach z 17 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Ke 678/15,1 SA/Ke 681/15 I SA/Ke 682/15 I SA/Ke 683/15, które zapadły w sprawie M. F. w takim samym stanie faktycznym, ale za inne okresy.

Na powyższe decyzje M.F. złożył skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Zarzucił naruszenie prawa materialnego i przepisów proceduralnych, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 15 ust. 1 i ust. 2,

a w konsekwencji także art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 41 ust. 1,

art. 99 i art. 113 ustawy o VAT, a także naruszenie w sposób rażący i mający

wpływ na rozstrzygnięcie przepisów art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191,

art. 199a § 1, art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 Ordynacji podatkowej i wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji.

Skarżący podniósł, że jest osobą w podeszłym wieku, w okresie poprzedzającym sprzedaż, ani też po tych zdarzeniach, nie prowadził żadnej działalności gospodarczej, tak w rozumieniu przepisów dotyczących VAT, jak

i w rozumieniu administracyjnym nie był zarejestrowany jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, nie był wspólnikiem spółek osobowych, ani kapitałowych.

Strona wyjaśniła, że przedmiotowe działki zostały nabyte w ramach czynności prywatno prawnych, nieodpłatnie 18 lat przed ich zbyciem. Wskazała na uchwałę

7 sędziów NSA z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. Podniosła, że podejmując decyzje o zbyciu działek kierowała się zamiarem uzyskania jak najwyższej ceny, co nie jest jednak atrybutem decydującym o przyznaniu statusu podatnika. Z podjętych działań wynika, że przede wszystkim zamierzał definitywnie rozporządzić swoim, a częściowo wspólnym majątkiem małżeńskim. Organy nie kwestionują, że działki zostały także darowane dzieciom podatnika, a droga wewnętrzna przypadła także w dużej części córce. Za środki uzyskane ze zbycia działek nie dokonywał dalszych nabyć, nie wyrażał zainteresowania w tym kierunku, ani nie podejmował żadnych czynności, które potencjalnie mogły być oceniane, jako nabycie kolejnych działek celem dalszej odsprzedaży. Jako istotną okoliczność wskazał, że nieruchomości w części zbyte w 2011 r. nabył w drodze tzw. ustawy uwłaszczeniowej z 1971 r.

Przytoczył także definicję działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 ustawy

o VAT. Wskazał, że od 1 kwietnia 2013 r. z definicji tej zniknął zapis, zgodnie z którym za działalność taką uważało się także sytuację, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. W ocenie skarżącego decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia przedmiotowych gruntów. Jeżeli sprzedawca gruntów nabył je do majątku prywatnego, lecz sprzedaż nie była jego głównym celem, to wówczas, co do zasady, w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT.

Skarżący zarzucił, że organy skoncentrowały się na wybiórczo potraktowanych okolicznościach faktycznych poprzedzających bezpośrednio sprzedaż i oceniły je jednostronnie i nieobiektywnie. Skarżący w momencie sprzedaży miał ponad 68 lat. Nie jest to czas na podejmowanie zawodowej

i zorganizowanej działalności. W toku postępowania wskazywał, że jedną

z bezpośrednich przyczyn decyzji o sprzedaży było pogorszenie się stanu zdrowia. Skarżący dokonywał darowizn na rzecz zstępnych, za uzyskane ze sprzedaży środki załatwiane były wyłącznie wydatki prywatne. Żadne okoliczności nie wskazują natomiast na ponowne inwestowanie pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości. Długi czas prowadzenia czynności administracyjnych o charakterze przygotowawczym przed zbyciem świadczy, że celem było jedynie uzyskanie korzystnej ceny ze sprzedaży, gdyż w przypadku działalności gospodarczej jednym

z podstawowych wskaźników oceny jej efektywności jest wskaźnik rotacji zapasów, czy też rotacji środków obrotowych.

Zdaniem M.F. nie można uznać za działania marketingowe emisji drobnych ogłoszeń w nieprofesjonalnym "Tygodniku Nadwiślańskim", piśmie

o zasięgu regionalnym, w przypadkowych miejscach pomiędzy innymi prywatnymi osobami oferującymi swoje działki, mieszkania lub domy. Skarżący podkreślił, że profesjonalni przedsiębiorcy starają się eksponować towar, który mają do zaoferowania, przykładowo oferty Agencji Obrotu Nieruchomościami "T." eksponowane są Tygodniku Nadwiślańskim w dużych ramkach w specjalnie wybranych miejscach. Ogłoszenia w Tygodniku Nadwiślańskim nie miały wpływu na sprzedaż. Podstawowym powodem realizacji transakcji było położenie działek na terenie niezagrożonym powodzią.

Skarżący wskazał dodatkowo, że księgi wieczyste dla nieruchomości prowadzi się celem ustalenia ich stanu prawnego, a nie bycia podatnikiem VAT. Zakwestionował stwierdzenie organu, że występując o warunki zabudowy działał

w charakterze inwestora jak również, że występował do zakładu energetycznego

w celu dostarczenia energii. Uzyskano jedynie oświadczenie o zapewnieniu dostaw energii elektrycznej i informację o konieczności wybudowania przyłącza z ważnością na rok. Nie stwierdzono żadnych opłat za przyłącze wodociągowe. Organ nie wyjaśnił na czym polegają różnice pomiędzy prywatnym ogłoszeniem zamiaru zbycia składników majątku, a działaniami marketingowymi, które przesądzają o fakcie prowadzenia ich z zamiarem wykonywania działalności gospodarczej.

Skarżący wskazał ponadto, że organ wybiórczo mylnie przytoczył wyrok TSUE

z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 oraz wystąpienie Rzecznika Generalnego poprzedzające ww. rozstrzygnięcie. Polska nie skorzystała z możliwości określonej w art. 12 dyrektywy 112 i nie uznała

w przepisach krajowych, że każdy sprzedawca okazjonalnie dokonujący dostawy terenu budowlanego działa, jako podatnik. Trybunał jedynie przykładowo wymienił okoliczności, które mogą świadczyć o tym, że sprzedawca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Za takie działania w ocenie skarżącego może być uważane przykładowo podejmowanie starań o uchwalenie jak najkorzystniejszych przepisów planu miejscowego, finansowa partycypacja w kosztach sporządzenia planu miejscowego, udział

w kosztach budowy infrastruktury technicznej drogowej w pobliżu danych gruntów.

W zgromadzonym materiale dowodowym nie ma okoliczności wskazujących na takie działania skarżącego.

W odpowiedziach na skargi Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji i wniósł

o oddalenie skarg.

Na rozprawie 12 kwietnia 2017 r. Sąd postanowił, na podstawie art. 111 § 2 ustawy p.p.s.a., połączyć do wspólnego rozpoznania sprawy o sygn. I SA/Ke 110/17, I SA/Ke 111/17, I SA/Ke 112/17, a do rozstrzygnięcia sprawy I SA/Ke 110/17,

I SA/Ke 111/17 pod sygn. I SA/Ke 110/17.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (jt. Dz.U.2016.1066) i art. 134 § 1 ustawy

z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(j.t. 2016.718 ze zm.), określanej dalej jako "ustawa p.p.s.a.", sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym, nie jest przy tym związany, co do zasady, zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Realizując wyżej określone granice kontroli, Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Stan faktyczny ustalony przez organy obu instancji znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Dlatego ustalenia te Sąd w całości podziela, uznając je za niewadliwe.

Definicja zawarta w art. 15 ustawy VAT jest powtórzeniem zapisu art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych, zwanej dalej VI Dyrektywą

i odpowiednio art. 9 Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L. 06.347.1 ze zm.) dalej Dyrektywa 112 stanowiącego, że podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą, określoną w ust. 2 bez względu na cel i rezultat tej działalności.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia ma wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10

i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie

(C-181/10). W wyroku tym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zastrzegł m.in., że w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Kwestia transponowania art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE. była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego. W orzecznictwie NSA utrwalony jest pogląd, że brak w ustawie VAT unormowań, które w sposób jasny

i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), co do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji. (por. wyrok NSA z 18 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1536/10, z 10 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1668/11, z dnia 16 lutego 2012 I FSK1810/1, z 26 stycznia 2012r. I FSK 1818/11; dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Oznacza to, że koniecznym było ustalenie, czy skarżący wraz z żoną dokonując sprzedaży nieruchomości działali w charakterze podatników prowadzących działalność gospodarczą, czyli była to działalność przybierająca formę zawodową (profesjonalną) charakteryzującą się powtarzalnością czynności

z zaangażowaniem środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy też czynności te wykonywali w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Podnieść należy, że w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. C-180/10

i C-181/10 TSUE przyjął, że nie można uznać za podatnika od wartości dodanej podmiotu w sytuacji, gdy sprzedaż następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Kryterium rozróżnienia pomiędzy czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą nie może stanowić liczba i zakres dokonywanych transakcji (teza 37), podział gruntu na działki celem osiągnięcia wyższej ceny, długość okresu w jakim następowały transakcje sprzedaży działek, ani wysokość osiągniętych przychodów, albowiem elementy te mogą odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym ( teza 38). Kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości do działalności gospodarczej jest natomiast, zdaniem Trybunału, podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Jako przykład takich działań wskazał działania marketingowe czy uzbrojenie terenu (teza 39-40). Zauważyć należy, że TSUE posłużył się zwrotem "środki podobne", a nie identyczne, czy też wyłącznie takie, które wykorzystują producenci, handlowcy czy usługodawcy.

O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym

w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Mając na uwadze powołany wyrok TSUE aktualne nadal są w tej sprawie

w większości wywody zawarte w wyroku NSA w składzie 7 sędziów

z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 (dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl) wskazujące na kryteria, jakim należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot

w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów

i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak jak podatnik - osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu, wydzieleniu dróg wewnętrznych, działaniach marketingowych podjętych w celu sprzedaży działek, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Wskazywać bowiem mogę one na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową, a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać może także: uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Podkreślić należy, że aktywność handlową charakteryzować winien ciąg wskazanych okoliczności nie zaś stwierdzenie wystąpienia pojedynczego zdarzenia. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W kontekście powyższych kryteriów rozróżnienia działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym zgodzić się należy z organem, że dokonane przez skarżącego i jego żonę sprzedaż działek - dwie transakcje w 2011 r., w tym jedna transakcja w marcu 2011 r., druga w październiku 2011 r., które zostały poprzedzone sprzedażą działek - dwoma transakcjami w 2009 r. oraz 7 transakcjami 2010 r. nosiła znamiona profesjonalnego obrotu nieruchomościami, który stosownie do treści

art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy jak i dokonana przez organ kompleksowa ocena czynności podejmowanych przez skarżącego oraz jego żonę uprawnia do stwierdzenia, że działania ich nie nosiły cech zarządu majątkiem osobistym, że dokonując sprzedaży (dostawy) gruntów angażowali środki podobne do wykorzystywanych przez profesjonalnych przedsiębiorców. Z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wynika, że w odniesieniu do nabytej na podstawie aktu własności ziemi w ramach wspólności ustawowej działki oznaczonej w ewidencji gruntów nr 65/1 o pow. 5,53 ha położonej w S. oraz działki nr 65/2 nabytej na odrębną własność M.F. aktem notarialnym z 17 kwietnia 1993 r. podjęli wspólne, zorganizowane działania mające w sposób planowy doprowadzić do możliwie korzystnego zbycia wydzielonych części z tej nieruchomości. Dla przyjęcia sprzedaży w marcu i październiku 2011 r. działek oznaczonych odpowiednio jako działki Nr 65/22 i Nr 65/17 jako dokonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, rozstrzygający jest podejmowany od 2005 do 2011 r. przez M.F. oraz jego żonę ciąg czynności poprzedzających tę sprzedaż. Wskazany przez organy wielokrotny podział nieruchomości - w 2005 r. dokonano podziału działki nr 65/1 na działki budowlane nr 65/4, nr 65/5, działkę 65/6 jako ogólnodostępną drogę dojazdową oraz nr 65/3, po czym w lipcu 2008 r. nastąpił kolejny podział działki o nr 65/3, w wyniku którego wydzielono kolejne działki budowlane o nr 65/12, 65/13, 65/14 i 65/15 mające dostęp do drogi gminnej oraz działkę nr 65/16. Działka nr 65/16 została w lutym 2010 r. ponownie objęta podziałem. Na skutek jej podziału oraz podziału działki 65/14 (wydzielonej z działki 65/2 stanowiącej odrębną własność M.F.) wyodrębniono dziesięć działek budowlanych oraz dwie działki pod drogi wewnętrzne. Jak wskazano wyżej sam podział nieruchomości w celu wydzielenia działek budowlanych nie może stanowić wyłącznego dowodu wskazującego na prowadzenie działalności handlowca. Dla oceny istotne znaczenia ma fakt podjęcia innych działań poprzedzających sprzedaż, tj. uzyskanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy inwestycji polegającej na budowie czterech budynków jednorodzinnych (decyzja z 7 maja 2008 r. dla działki 65/3) oraz dla inwestycji polegającej na budowie 10 domów jednorodzinnych (decyzja z 28 października 2009 r.), wydzielenie działek na wewnętrzne drogi dojazdowe, uzyskanie zapewnienia dostawy energii elektrycznej do obiektów budowlanych zlokalizowanych na działkach (65/12, 65/13, 65/14 i 65/15 – pismo PGE Dystrybucja SA z 29 października 2009 r., ponoszenie kosztów na usługi biura geodezyjno-projektowego w związku z podziałem, określeniem

i ustaleniem granic działek, aktywne poszukiwanie nabywców działek przez zamieszczanie ogłoszeń w Tygodniku Nadwiślańskim (w roku 2008 - pięć emisji,

w roku 2009 - 25 emisji, 2010 r. - 2 emisje oraz w 2011 r. – 3 emisje).

Uzyskanie w krótkim czasie (7 maj 2008 r. – 28 październik 2009 r.) dla zbywanych działek decyzji o warunkach zabudowy, wydzielenie dróg, uzyskanie zapewnienia dostawy energii elektrycznej są niewątpliwie działaniem mającym na celu zwiększenie atrakcyjności poszczególnych działek, a zatem świadczącym

o aktywności skarżących w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponoszenie kosztów ich uzyskania, kosztów na usługi biura geodezyjno-projektowego, ogłoszeń, założenia ksiąg wieczystych wskazują, że strona działała w warunkach ryzyka gospodarczego, angażowała w stosunku do gruntu znaczne środki finansowe, podobne do wykorzystywanych przez handlowców a nie osoby wykonujące tylko prawo własności. Chronologia podejmowanych działań: zainicjowanie zmiany przeznaczenia gruntów z gruntów wykorzystywanych na sadownictwo na działki budowlane i uzyskanie warunków zabudowy dla przedsięwzięć polegających na budowie czterech budynków mieszkalnych (decyzja z dnia 7 maja 2008), następnie uzyskanie warunków zabudowy dla dziesięciu budynków (decyzja z 28 października 2009 r.), dokonywanie podziałów i wydzielanie działek budowlanych, wraz drogami dojazdowymi i wjazdami do wydzielanych działek, uzyskanie oświadczenia

o zapewnieniu dostaw energii elektrycznej do projektowanych budynków mieszkalnych (działki 65/12,65/13, 65/14, 65/ 15) ogłoszenia, sprzedaż świadczy

o kompleksowym, zamierzonym działaniu, nastawionym na poprawienie atrakcyjności działek a w konsekwencji uzyskaniu przy ich sprzedaży jak najwyższej ceny, czyli ich nakierowaniu na osiągnięcie największego zysku. Podjęte działania

w zestawieniu z aktywną, sukcesywną sprzedażą przez małżonków F. działek, (11 transakcji poczynając od 4 marca 2009 r. – 25 października 2011 r.) świadczą o ciągłości podejmowania czynności w zakresie obrotu nieruchomościami

i uzasadniają tezę organu, że wykraczają one poza zakres zarządu majątkiem prywatnym. Skala aktywności M.F. i jego żony oceniana w jej całokształcie, a nie wyłącznie osobno przez pryzmat poszczególnych elementów na nią się składających, jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, nie zaś osoby jedynie wykonującej prawo własności. Wbrew twierdzeniom skarżącego, materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, że zamiarem podatnika dokonującego wraz z żoną odpłatnego zbycia działek nie była jedynie chęć zarządu majątkiem prywatnym, lecz zmiana przeznaczenia, podział nieruchomości na mniejsze działki i ich sprzedaż ze znacznym zyskiem pod budownictwo jednorodzinne. Podkreślenia wymaga fakt, że zmiana przeznaczenia gruntu nastąpiła z inicjatywy skarżącego i jego żony.

W sytuacji, gdy zmiana przeznaczenia gruntu następuje z inicjatywy danego podmiotu, to okoliczność ta, w połączeniu z innymi działaniami podjętymi przez ten podmiot, charakterystycznymi dla profesjonalnego obrotu, mogą świadczyć

o spełnieniu warunków określonych w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT (tak NSA

w wyroku z 10 kwietnia 2015 r. sygn. akt I FSK 367/14; dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Skarżący w skardze przyznaje, że działania zmierzające do uchwalenia najkorzystniejszych przepisów planu miejscowego, partycypowanie w kosztach jego sporządzenia mogą stanowić przejaw aktywności podmiotu podobny do zachowań profesjonalistów. Bez wątpienia zainicjowanie postępowania w przedmiocie uzyskania warunków zabudowy w powiązaniu

z poniesieniem w tym celu niezbędnych kosztów spełnia warunek podjęcia czynności celem zmiany przeznaczenia gruntu na działki budowlane.

Wbrew zarzutom skarg podmiot wykonujący działalność gospodarczą opodatkowaną VAT może do tej działalności wykorzystywać majątek prywatny, który wcześniej został nabyty w celach innych niż gospodarcze. Przypomnieć należy reprezentatywny pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, który stwierdził, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że "w przypadku działalności gospodarczej

w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży, przyjmując, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Można sobie bowiem wyobrazić i jest to realna sytuacja, choć może rzadko występująca, że rozpoczęcie handlu nieruchomościami następuje poprzez oferowanie do sprzedaży już posiadanych nieruchomości, a nabytych np. w drodze spadku lub darowizny, które traktowane są jako towar handlowy. Fakt sposobu nabycia nieruchomości nie ma wówczas wpływu na ocenę, że są one towarem, pomimo że nabycie nie nastąpiło z zamiarem odsprzedaży" (por. wyroki NSA z 7 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1289/10, wyrok NSA z 29 sierpnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1229/13, z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1290/13, z 11 stycznia 2017 r. sygn. akt I FSK 895/15, z 12 stycznia 2017 r. sygn. akt I FSK 984/15; dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku TSUE z 19 lipca 2012 r.

w sprawie C-263/11. Trybunał podniósł, że okoliczność, że podmiot nabył majątek rzeczowy na własne potrzeby nie stoi na przeszkodzie temu, by ów majątek został następnie wykorzystany do celów wykonywania działalności gospodarczej

w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT. Zatem, sam zamiar, z jakim podmiot nabył towar, nie jest czynnikiem miarodajnym do oceny, w jakim charakterze działa ten podmiot w momencie jego sprzedaży. Istotnym jest bowiem obiektywny sposób zachowania tego podmiotu. W sytuacji, gdy nabycie działki następuje do celów prywatnych, a następnie właściciel zmienia przeznaczenie gruntów, w ten sposób, że decyduje się na ich sprzedaż, jednocześnie działając w sposób typowy dla handlowca, należy uznać, że podmiot taki działa jako podatnik VAT. Oznacza powyższe, że wbrew zarzutom skarżącego sposób nabycia nieruchomości nie mógł mieć istotnego znaczenia.

Odnosząc się do zarzutu, że nie można uznać za działania marketingowe wskazywanych przez organ emisji ogłoszeń w nieprofesjonalnym Tygodniku Nadwiślańskim należy podnieść, że nie ma decydującego znaczenia stosowana forma ogłoszenia - bardziej czy mniej wyeksponowana, specjalne miejsce, ramka. Skarżący w skardze sam przyznaje, że ogłoszenia były zamieszczane wśród ogłoszeń dotyczących sprzedaży nieruchomości i taki sposób jest powszechnie stosowaną formą reklamowania w obrocie towarami adresowaną do określonego odbiorcy – osoby zainteresowanej nabyciem działek, zwłaszcza jeżeli uwzględnić ilość zamieszczonych ogłoszeń - kilkadziesiąt razy przez okres trzech lat Przypomnieć należy, że TSUE w wyroku z dnia 15 września 2011 r. C-180/10

i C 181/10 posłużył się zwrotem "środki podobne" a nie identyczne z tymi jakie wykorzystują producenci, handlowcy czy usługodawcy. Zatem fakt, że ogłoszenia nie były identyczne jak ogłoszenia Agencji Obrotu Nieruchomościami "T.", zamieszczone także w Tygodniku Nadwiślańskim, nie może w sposób decydujący wpływać na ocenę, czy sprzedaż działek mieści się w zakresie działalności gospodarczej. Dla ustalenia faktu podejmowania przez skarżącego działań marketingowych nie ma znaczenia ich skuteczność, a w szczególności eksponowany przez skarżącego brak związku pomiędzy zamieszczonymi ogłoszeniami a zawartymi transakcjami. W przypadku prowadzenia profesjonalnej działalności zakresie obrotu nieruchomościami nie ma istotnego znaczenia tryb w jakim potencjalny nabywca dowiaduje się o ofercie, istotne znaczenia ma fakt, że system ogłoszeń jest typowym sposobem dla przekazania potencjalnym klientom informacji.

Sąd nie kwestionuje też, że samo ujawnienie nieruchomości w księdze wieczystej świadczy o statusie podmiotu jako podatnika. Ocena tego faktu,

w powiązaniu z podejmowanymi czynnościami, przy uwzględnieniu, że skarżący

z żoną nie podejmowali w tym zakresie dotychczas żadnych działań może stanowić jeden z elementów ocenianych łącznie z innymi świadczących o profesjonalnym przygotowaniu działek do sprzedaży.

Nie mógł odnieść skutku zarzut dotyczący wieku skarżącego, jego stanu zdrowia. Podatnicy prowadzą działalność w różnym stanie zdrowia oraz wieku często po osiągnięciu wieku emerytalnego. Sąd podziela stanowisko organu, że fakt,

iż S. F. była jedynie biernym uczestnikiem dostaw realizowanych przez skarżącego, nie wyłącza jej z grona podatników VAT. Realizacja czynności uznawanych za działalność gospodarczą w ujęciu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie wymaga bowiem tylko działania (aktywności) podatnika, lecz może być realizowana nawet w formie zaniechania. W małżeństwie poszczególne czynności związane

z zarządem majątkiem nie muszą być wykonywane osobiście przez każdego

z małżonków, ich aktywność w odniesieniu do zarządu majątkiem może być różna. (por. wyrok z 11 października 2013 r. sygn. akt I FSK 1201/12; dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). S. F. była stroną sprzedaży działki, przy czym nieruchomości sprzedawali oboje małżonkowie na zasadzie wspólności ustawowej, uzyskując z tytułu sprzedaży przychody (umowa 10 marca 2011 r.) Natomiast działka będące przedmiotem umowy sprzedaży z 25 października 2011 r., stanowiła wyłączną własność skarżącego. Jak ustalono, czynności małżonków F. wypełniały przesłanki działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym oboje małżonkowie uzyskali status podatników VAT, stosownie do ust. 1 ww. artykułu. Udziały małżonków w majątku wspólnym co do zasady są równe (art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) i tej okoliczności skarżący nie kwestionował. Zasadnie zatem organ wydał odrębne decyzje dla każdego z podatników, określające zobowiązania podatkowe w równych kwotach

w przypadku działek objętych wspólnością ustawową zaś w przypadku sprzedaży działek stanowiących odrębną własność skarżącego jako podstawę opodatkowania przyjął cały obrót wynikający transakcji.

Reasumując, wskazany przez organ ciąg czynności, w tym aktywne działania skarżącego i jego żony w zakresie obrotu działkami (podział nieruchomości, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, wydzielenie działek pod drogi, dawane ogłoszenia) w celu zwiększenia ich atrakcyjności, sekwencja czasowa podejmowanych czynności, ich chronologia uprawnia ocenę, że realizacja sprzedaży działek nie mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, lecz spełnia warunki do uznania, że sprzedaż nosi znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu

art. 15 ust 2 ustawy VAT. Czynności wskazane przez organy charakteryzują profesjonalną działalność gospodarczą, a nie zarząd majątkiem osobistym, wyłączony z zakresu zastosowania Dyrektywy 2006/112/WE i ustawy VAT.

W ocenie Sądu materiał dowodowy niniejszej sprawy został zgromadzony

i oceniony z zachowaniem reguł określonych w art. 120, art. 122, art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. w sposób wszechstronny i kompletny. W sprawie organy przeprowadziły wszelkie czynności niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych, a zgodnie z dyspozycją art. 191 Ordynacji podatkowej ocena dowodów została dokonana na podstawie całokształtu materiału dowodowego sprawy, jest ona prawidłowa, logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym, zaś wywody – konsekwentne, jasne i zrozumiałe, co z kolei wyklucza zasadność zarzutu naruszenia art. 191 Ordynacji. Ustalenia organu wyrażono w prawidłowo skonstruowanym uzasadnieniu decyzji, w którym (wbrew zarzutom skargi) znalazło się wskazanie

i wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa jak również wskazanie ustalonych faktów i dowodów stanowiących podstawę ustaleń. Niezasadne jest więc twierdzenie skarżącego o naruszeniu art. 210 § 1 pkt 4 i 6 Ordynacji podatkowej. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 199 a § 1 Ordynacji podatkowej należy zauważyć, że skarżący nie wskazał w czym upatruje naruszenia tego przepisu. W art. 199 a § 1 Ordynacji podatkowej ustawodawca przyznał organom podatkowym prawo do dokonywania samodzielnych ustaleń treści czynności prawnych, przy uwzględnieniu zgodnego zamiaru stron i celu czynności. Organ nie podważa treści umów zawartych przeze skarżącego z nabywcami, nie dokonuje ustaleń, że zamiar i cel stron umowy był inny niż wynikający z treści zawartych aktów, ale ocenił że działalność skarżącego związana ze sprzedażą działek przybrała formę zawodową (profesjonalną).

W ocenie Sądu organy podjęły wszelkie niezbędne czynności w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego a następnie prawidłowo zastosowały prawo materialne. Z powyższych względów zarzuty skargi dotyczące naruszenia wskazanych przepisów postępowania i prawa materialnego nie zasługują na uwzględnienie

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a., oddalił skargę.