drukuj    zapisz    Powrót do listy

6079 Inne o symbolu podstawowym 607 6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze, Samorząd terytorialny, Wojewoda, Oddalono skargę, II SA/Lu 74/11 - Wyrok WSA w Lublinie z 2011-03-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Lu 74/11 - Wyrok WSA w Lublinie

Data orzeczenia
2011-03-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-02-01
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Sędziowie
Krystyna Sidor /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 142 poz 1591 art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a, art. 40 ust. 2 pkt 3
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - t. jedn.
Dz.U. 2010 nr 102 poz 651 art. 13 ust. 1, art. 34 ust. 6, art. 37 ust. 4
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec,, Sędzia NSA Krystyna Sidor (spr.), Protokolant Asystent sędziego Jakub Polanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 lutego 2011 r. sprawy ze skargi Rady Miasta na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nieważności uchwały organu gminy w sprawie określenia zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub najmu oddala skargę.

Uzasadnienie

Rada Miasta Świdnik podjęła w dniu 28 października 2010 r. na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a i art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.- zwanej dalej u.s.g.) w zw. z art. 13 ust. 1, art. 34 ust. 6 i art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102 poz. 651 - zwanej dalej u.g.n.) uchwałę Nr LIX/400/2010 w sprawie określenia zasad nabywania, zbywania, i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż 3 lata.

Następnie Wojewoda Lubelski rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 6 grudnia 2010 r. stwierdził nieważność ww. uchwały w części obejmującej § 7 w brzmieniu "za cenę nie niższa niż jej wartość ustaloną przez rzeczoznawcę majątkowego", § 10 oraz § 11 ust. 1-3.

W ocenie Wojewody brak jest podstaw prawnych do zamieszczenia w § 7 uchwały wyrażenia określającego, iż najemcom i dzierżawcom lokali użytkowych władających nimi na podstawie umów trwających nieprzerwanie co najmniej 5 lat, przysługuje pierwszeństwo nabycia tych lokali na własność za cenę nie niższą niż wartość ustalona przez rzeczoznawcę majątkowego. Zgodnie bowiem z art. 34 ust. 6 u.g.n. rada gminy w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność gminy może przyznać w drodze uchwały, pierwszeństwo w nabywaniu lokali ich najemcom lub dzierżawcom, z wyłączeniem nieruchomości, o których mowa w art. 57 ust. 1, art. 60 ust. 1 i art. 60a ust. 1. Konsekwencją przyznania takiego pierwszeństwa nabycia nieruchomości jest uprawnienie do nabycia tych nieruchomości przez najemcę (dzierżawcę) bez przetargu. Jednakże w myśl art. 34 ust. 5 osoby, o których mowa w ust. 1 i ust. 6, korzystają z pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości, jeżeli złożą oświadczenie, że wyrażają zgodę na cenę ustaloną w sposób określony w ustawie. A zatem sposób określenia ceny lokalu nabywanego przez osobę, której przyznano pierwszeństwo określa sama ustawa. zasady ustalania ceny w trybie bezprzetargowym uregulowano w art. 67 ust. 3 u.g.n., który stanowi, iż cenę sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość.

Odnośnie § 10 ust. 1 uchwały ustanawiającego przypadki odstąpienia od obowiązku przetargowego trybu zawarcia umowy dzierżawy i najmu na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata organ nadzoru wskazał, iż również przepis ten nie znajduje podstaw prawnych. Zgodnie bowiem z art. 37 ust. 4 u.g.n. zawarcie umów użytkowania, najmu lub dzierżawy na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony następuje w drodze przetargu. Wojewoda albo odpowiednia rada lub sejmik mogą wyrazić zgodę na odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zawarcia tych umów. Przytoczony przepis w ocenie Wojewody ustanawia zatem zasadę zawierania, wymienionych w nim umów, w drodze przetargu. Odstępstwem od tej zasady jest regulacja zawarta w zdaniu drugim tego przepisu. Jednak zdaniem Wojewody wskazana regulacja art. 37 ust. 4 zdanie 2 nie daje podstaw do działania rady w tym zakresie w sposób generalny. Odstąpienie od zasady przetargowego zawierania umów musi być zawsze traktowane jako wyjątek i nie może być nazwany "zasadą". Zdaniem organu użyte w tym przepisie sformułowanie: "mogą wyrazić zgodę" jednoznacznie wskazuje, że uchwała organu stanowiącego o zwolnieniu z obowiązku przeprowadzenia przetargu może dotyczyć jedynie konkretnych zindywidualizowanych przypadków wskazanych we wniosku organu wykonawczego. Dopuszczenie podjęcia generalnej uchwały o odstąpieniu od przetargowego trybu zawierania umów dzierżawy lub najmu doprowadzi do utraty przez radę funkcji organu kontrolnego. Podjęcie uchwały o charakterze generalnym pozbawia bowiem organ stanowiący możliwości wglądu i monitorowania działań organu wykonawczego w tym zakresie, a tym samym dokonania oceny ich zasadności i racjonalności.

W zakresie treści § 10 ust. 2 uchwały organ nadzoru wskazał zaś, iż analiza art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g. prowadzi do wniosku, iż dotyczy on ustalenia zasad dotyczących zarządu nieruchomościami, a więc aktu prawa miejscowego, oraz obowiązku wydawania aktu prawa wewnętrznego, jakim jest uchwała wymagana za każdym razem, gdy po umowie zawartej na okres do trzech lat strony zawierają kolejne umowy dotyczące tej samej nieruchomości. Omawiany przepis nie stanowi natomiast podstawy prawnej do podjęcia przez radę gminy generalnej zgody, stanowiącej zasadę, a tym samym aktu prawa miejscowego, co do wszelkich kolejnych umów. Zdaniem organu nadzoru, obowiązku podejmowania uchwał przez radę gminy w sytuacji zawierania kolejnych umów, nie można postrzegać jako obowiązku uchwalania zasad w tym zakresie, w postaci aktu generalnego odnoszącego się do abstrakcyjnych odbiorców i abstrakcyjnych nieruchomości. Ponadto zasady te mają dotyczyć umów zawieranych na okres dłuższy niż trzy lata. Z tego względu nie można zaaprobować poglądu, iż omawiany przepis stanowi uprawnienie do podjęcia generalnej zgody, stanowiącej zasadę, a tym samym aktu prawa miejscowego, co do wszelkich kolejnych umów. Rolą rady gminy jest opracowanie podstawowych reguł postępowania organu wykonawczego w zakresie obrotu nieruchomościami, dotyczących umów zawieranych na czas oznaczony dłuższy niż trzy lata i na czas nieoznaczony.

Wskazując zaś na wadliwość § 11 ust. 1 uchwały, organ nadzoru podniósł, iż uwzględniając treść art. 37 ust. 4 u.g.n. brak jest podstaw prawnych do formułowania w drodze aktu prawa miejscowego negatywnych przesłanek, których zaistnienie spowoduje, że zgoda rady nie zostaje wyrażona.

W ocenie organu nadzoru również postanowienia § 11 ust. 2 i 3 uchwały naruszają prawo w tym m.in. zasadę swobody umów wyrażoną w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl tej zasady strony umowy mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Treść kwestionowanych zapisów uchwały, zawierających elementy umowy cywilnoprawnej, nie pozostawia stronom, jako kontrahentom przyszłej umowy, swobody w kształtowaniu treści umowy ale narzuca Burmistrzowi Miasta (jako stronie umowy) wykonanie w umowie postanowień przyjętych przez radę. W świetle powyższego, niedopuszczalne jest, aby strona przyszłej umowy nie miała wpływu na jej treść, z uwagi na to, że jej postanowienia reguluje podjęta uchwała Rady Miasta narzucająca jednostronne rozwiązania dla stron umowy. Kształtowanie postanowień umowy powinno mieć miejsce przy jej zawieraniu, a nie w uchwale będącej aktem prawa miejscowego.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Wojewody Lubelskiego stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały we wskazanym zakresie, jest uzasadnione.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem Wojewody Lubelskiego Rada Miasta Świdnik wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego podnosząc, iż akt ten został wydany z naruszeniem:

1. art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g. w zw z art. 37 ust. 4 u.g.n. przez uznanie, że rada może jedynie w drodze indywidualnych uchwał wyrazić zgodę na odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zawarcia umowy najmu lub dzierżawy, a nie w drodze generalnej uchwały;

2. art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g. w zw. z art. 30 ust. 2 pkt 3 u.g.n. i art. 3531 kodeksu cywilnego poprzez uznanie, iż zapis § 11 ust. 2 i 3 uchwały narusza zasady swobody umów;

3. art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g. poprzez uznanie, że rada nie posiada kompetencji do podjęcia uchwały ogólnej wyrażającej zgode na zawieranie kolejnych umów, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość;

4. art. 91 u.g.n. poprzez błędne przyjęcie, że uchwała jest sprzeczna z prawem oraz;

5. art. 32 Konstytucji RP poprzez niewłaściwą interpretację powołanych przepisów, powodujących naruszenie zasady równości obywateli wobec prawa.

W oparciu o powyższe zarzuty Rada Miasta Świdnik wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skarżąca odnośnie § 10 uchwały podniosła, iż przepis ten został uchwalony na podstawie art. 37 ust. 4 u.g.n., który jest przepisem szczególnym o którym mowa w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g., którego celem jest umożliwienie organom wykonawczym zawieranie różnych drobnych umów, bez konieczności angażowania rady. Odmienne przyjęte przez Wojewodę stanowisko może prowadzić do powstania sytuacji gdzie różne osoby, w takich samych sytuacjach faktycznych i prawnych mogą zostać potraktowane w odmienny sposób.

W nawiązaniu do w § 11 uchwały Rada podniosła, iż błędnie organ nadzoru uznał o braku podstaw do sformułowania przesłanek negatywnych bezprzetargowego trybu dzierżawy lub najmu. Zarówno przesłanki pozytywne określone w § 10 ust. 1 jak i negatywne zawarte w § 11 ust. 1 uchwały służą bowiem temu, aby przepis był stosowany prawidłowo, nie dopuszczając do różnicowania sytuacji prawnej mieszkańców.

W ocenie Rady bezpodstawny jest również zarzut naruszenia zasady swobody zawierania umów. Uchwała wprowadzając pewne elementy treści umowy nie wkracza w kompetencje Burmistrza, a strony mogą swobodnie ukształtować treść zawieranej umowy.

Ponadto w ocenie strony skarżącej nie narusza prawa § 7 uchwały w części wskazującej cenę najmu i dzierżawy. Tak sformułowany przepis nie narusza prawa w sposób rażący, a więc nie ma podstaw do stwierdzenia jego nieważności.

Z tych względów - zdaniem skarżącej - rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubelskiego stwierdzające nieważność przedmiotowej uchwały powinno zostać uchylone.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Lubelski nie podzielił argumentów zawartych w skardze i wniósł o jej oddalenie odwołując się do argumentacji zawartej w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 7 p.p.s.a.).

W wyniku oceny zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Lubelskiego z dnia 6 grudnia 2010 r., nr NK.II.0911/356/10, Sąd uznał, że odpowiada ono prawu.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 u.s.g. uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. O nieważności uchwały w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały temu organowi. Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że w przypadku sprzeczności z prawem kontrolowanego aktu organ nadzoru stwierdza jego nieważność. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, że sprzeczność z prawem uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego zachodzi w sytuacji, gdy doszło do jej wydania z naruszeniem przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię, a także z naruszeniem przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał (por. m.in. wyrok NSA z dnia 11 lutego 1998 r., sygn. akt II SA/Wr 1459/97, OwSS 1998, Nr 3, poz. 79). Nie może zatem budzić wątpliwości, iż treść aktów podejmowanych przez organy stanowiące gminy, niezależnie od tego czy są to akty prawa miejscowego, czy też tzw. akty kierownictwa wewnętrznego, nie może wykraczać poza zakres kompetencji określony w przepisie stanowiącym upoważnienie do wydania konkretnego aktu.

Z mocy art. 40 ust. 2 pkt 3 u.s.g. organy gminy mogą wydawać akty prawa miejscowego w zakresie zasad zarządu mieniem gminy. Do takich aktów należy zaliczyć uchwałę, podejmowaną na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g. Zgodnie z tym przepisem, do wyłącznej kompetencji rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten wprowadza wyjątek od generalnej zasady, wyrażonej w art. 30 ust. 2 pkt 3 u.s.g., stanowiącej że to organ wykonawczy gospodaruje mieniem komunalnym. Stąd też przekazanie pewnych spraw do kompetencji rady gminy jest wyjątkiem, który musi być interpretowany ściśle i nie może prowadzić do swobodnego podejmowania przez radę rozstrzygnięcia w drodze uchwał wszystkich spraw ważnych z punktu widzenia gospodarki gminy (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 października 2004 r. sygn. akt II SA 3144/03). Oznacza to, że rada gminy władna jest określać w drodze aktu prawa miejscowego jedynie te zasady gospodarowania mieniem komunalnym, do których odsyła delegacja ustawowa zawarta w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a) u.s.g. Stąd też określenie tych zasad może dotyczyć wyłącznie czynności prawnych wymienionych w tym przepisie i to zawieranych na okres oznaczony powyżej 3 lat lub czas nieoznaczony o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej.

Stanowienie jakichkolwiek norm prawa miejscowego wykluczone jest zatem w sytuacji, gdy ustawy szczególne zawierają regulację zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi gminny zasób nieruchomości. W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż zasady takie określa ustawa o gospodarce nieruchomościami (art. 1 pkt 1).

W spornym § 7 uchwały postanowiono o przyznaniu pierwszeństwa nabycia lokali użytkowych na rzecz najemców i dzierżawców, jeżeli władają nieruchomością nieprzerwanie co najmniej 5 lat pod warunkiem nabycia za cenę nie niższą niż wartość ustalona przez rzeczoznawcę majątkowego. W przepisie tym rozstrzygnięto zatem o dwóch kwestiach. Pierwsza z nich dotyczy pierwszeństwa w nabyciu lokalu przez najemcę i dzierżawcę. Pierwszeństwo takie wynika w niektórych przypadkach wprost z ustawy, art. 34 ust. 1 u.g.n. wymienia osoby, którym uprawnienie takie przysługuje. Najemcy lokali użytkowych nie należą do tego kręgu uprawnionych. Prawo pierwszeństwa w nabyciu może także zostać przyznane w drodze uchwały, o jakiej mowa w art. 34 ust. 6 u.g.n. W sytuacji przyznania takiego prawa osoba ma prawo nabyć nieruchomość w trybie bezprzetargowym (art. 37 ust. 2 pkt 1 u.g.n.). Jednakże, co najistotniejsze, osoby o których mowa w ust. 1 i ust. 6, korzystają z pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości, jeżeli złożą oświadczenie, że wyrażają zgodę na cenę ustaloną w sposób określony w ustawie. Słusznie zatem wskazał organ nadzoru, iż skoro ceny lokalu nabywanego przez osobę, której przyznano na podstawie art. 34 ust. 6 u.g.n. pierwszeństwo jego nabycia określa ustawa odsyłając w tym zakresie do art. 67 ust. 3, to brak jest podstaw prawnych do określania w uchwale zapisów regulujących wysokość ceny zbywanej nieruchomości. Skoro bowiem kwestie te zostały uregulowane przepisem rangi ustawowej, nie mogą być ani powtarzane, ani modyfikowane aktem prawa miejscowego (por. m.in. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2008 r. sygn. akt II OSK 370/07, niepubl.). Zakaz powtórzeń i modyfikacji regulacji ustaw w aktach prawa miejscowego wynika też z § 143 w zw. z § 136 i 137 rozp. Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908). W niniejszej sprawie uchybienie to nie mogło również być uznane za nieistotne naruszenie prawa, przesądza o tym okoliczność, iż Rada w ogóle nie miała upoważnienia do wydania zakwestionowanej regulacji.

Gdy zaś idzie o przepis § 10 ust. 1 uchwały w którym Rada wyraziła (przy spełnieniu ustalonych warunków) zgodę na odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zawarcia umowy dzierżawy i najmu na czas dłuższy niż 3 lata, to przyjąć należy za Wojewodą, iż wyrażenie takiej zgody jakkolwiek dopuszczalne, o czym stanowi wprost art. 37 ust. 4 zd. 2 u.g.n. nie może mieć charakteru generalnego. Przepis ten ma charakter uprawniający, co oznacza, iż właściwy organ może prawo pierwszeństwa przyznać. Skoro rozstrzygnięcie ma dotyczyć nadania uprawnień o charakterze podmiotowym, to adresaci takiego aktu winni być zindywidualizowani, daje to bowiem radzie możliwość dokonania - koniecznego przy przepisach uprawniających, wyważenia argumentów i oceny zasadności przyznania takiego uprawnienia.

W stosunku do treści § 10 ust. 2 uchwały przede wszystkim podnieść należy, iż w kompetencji organu stanowiącego nie mieści się określenie zasad zawierania umów najmu lub dzierżawy na okres do trzech lat, bowiem przepis art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. jednoznacznie wskazuje, jakie umowy może obejmować akt prawa miejscowego. Innymi słowy do wyłączności rady gminy należy jedynie określanie zasad co do dysponowania nieruchomościami na czas nieoznaczony lub przekraczający okres 3 lat (czy to w zawieranej pierwszej umowie czy też kolejnej dotyczącej tej samej nieruchomości). W związku z tym należy zgodzić się w tym miejscu z Wojewodą, że zawieranie umów dotyczących nieruchomości na okres krótszy niż 3 lata należy do gospodarowania mieniem gminy do czego z mocy art. 30 ust. 2 pkt 3 u.s.g. upoważniona jest nie rada tylko wójt.

Sąd również podziela stanowisko organu nadzoru wyrażone w stosunku do przepisu § 11 ust. 1 uchwały. Brak jest bowiem podstaw prawnych do formułowania w drodze aktu prawa miejscowego negatywnych przesłanek, których zaistnienie spowoduje, że zgoda rady nie zostanie wyrażona.

Zasadnie uznaje Wojewoda, że przepis § 11 ust. 2 i 3 przedmiotowej uchwały narusza zasadę swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Skoro wolą ustawodawcy jest upoważnienie stron zawierających umowę najmu i dzierżawy do ustalenia również warunków rozwiązania umowy i zastrzeżeń dotyczących wzrostu stawek czynszu, Rada nie była władna do stanowienia i określania ich w uchwale. Akt prawa miejscowego nie może bezpośrednio kształtować treści stosunku umownego. To organ wykonawczy gospodaruje gminnym zasobem nieruchomości z mocy art. 25 ust. 1 i 2 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 7 i 7a) u.g.n. i to on w oparciu o przepisy powszechnie obowiązujące ma prawo kształtować treść umowy.

Odnosząc się jeszcze do zarzutu naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP stanowiącego o równym traktowaniu obywateli, to wskazać należy, iż obawa organu stanowiącego, związana z możliwością naruszenia zasad konstytucyjnych przez organ wykonawczy, nie może być podstawą do stanowienia wykraczającego poza zakres normy kompetencyjnej, ani do nieuprawnionego ingerowania w tym zakresie w działalność organu wykonawczego.

Wobec powyższego, uznając za trafną argumentację podnoszoną przez organ nadzoru w motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego, stwierdzić należy, iż zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze jest zgodne z prawem. Wbrew twierdzeniom strony skarżącej, Wojewoda nie naruszył wskazywanych w skardze przepisów i podjął zgodne z prawem rozstrzygnięcie nadzorcze.

W tej sytuacji - stosownie do art. 151 p.p.s.a. - wniesiona w niniejszej sprawie skarga podlegała oddaleniu.



Powered by SoftProdukt