Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska Sędziowie NSA Stanisław Gronowski Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Protokolant Sebastian Gajewski po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. Spółki jawnej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 31 sierpnia 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 1291/11 w sprawie ze skargi K. Spółki jawnej w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 31 sierpnia 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 1291/11, oddalił skargę K. K. K. P. Sp. j. z siedzibą w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z 25 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy LAW24.PL.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

K. K. K. P. Sp. j. z siedzibą w P. (dalej: skarżąca) 20 maja 2008 r. złożyła podanie o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny LAW24.PL, przeznaczony do oznaczania usług zawartych w następujących klasach:

35 – doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, doradztwo w zakresie organizowania i prowadzenia działalności gospodarczej, zarządzanie działalnością gospodarczą,

36 – doradztwo finansowe, działalność rachunkowo-księgowa,

42 – usługi prawnicze.

Urząd Patentowy pismem z dnia 18 września 2009 r. poinformował skarżącą, że zgodnie z art. 129 ust. 1 pkt 2, art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 131 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 145 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: p.w.p.) na zgłoszony znak towarowy nie może być udzielone prawo ochronne. Organ podniósł, że oznaczenie LAW24.PL nie posiada dostatecznych znamion odróżniających i nie nadaje się do identyfikacji usług. Jest znakiem opisowym, informującym o oznaczonych nim usługach w odniesieniu do usług prawniczych (słowo "law", w tłumaczeniu prawo), zaś PL – oznacza Polskę. Ponadto stwierdził, że oznaczenie ma postać domeny internetowej, która nie może być przedmiotem prawa wyłącznego. W odniesieniu do pozostałych usług organ uznał, że znak wprowadza odbiorców w błąd co do charakteru i właściwości tych usług.

Skarżąca nie zgodziła się z oceną organu o braku zdolności rejestrowej zgłoszonego znaku. W piśmie z 11 grudnia 2009 r. podała, że oznaczenie jest znakiem słowno-graficznym, oznaczającym kancelarię prawną, czyli jest jej znakiem firmowym. Spełnia również dodatkową funkcję adresu internetowego kancelarii. Podkreśliła, że wpisanie znaku w wyszukiwarce powoduje, że otwiera się tylko strona internetowa kancelarii. Skarżąca zarzuciła organowi nadinterpretację w ocenie, że znak w tłumaczeniu oznacza usługi prawnicze świadczone przez całą dobę. Ponadto podniosła, że Urząd Patentowy zarejestrował wiele znaków towarowych z zamieszczonym członem LAW służących do oznaczania kancelarii.

Urząd Patentowy decyzją z 18 marca 2010 r. na podstawie art. 129 ust. 1 pkt 2 oraz art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 w związku z art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej: p.w.p.) odmówił udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy LAW24.PL. W uzasadnieniu organ stwierdził, że znak został przeznaczony do szeroko pojętych usług prawnych. W ocenie organu, zgłoszone oznaczenie nie posiada zdolności odróżniającej i nie może być przedmiotem prawa wyłącznego, ponieważ inni uczestnicy obrotu gospodarczego pozbawieni byliby możliwości posługiwania się nim. Grafika oznaczenia składa się z czarnego napisu LAW24.PL pisanego standardową czcionką, oznaczenie takie w kontekście szeroko pojętych usług prawniczych nie pełni funkcji identyfikacyjnej. Słowo "law" bezpośrednio i jednoznacznie informuje o usłudze, liczba "24" informuje, że usługi te świadczone są przez całą dobę a "PL" – oznacza Polskę. Odnosząc się do stanowiska skarżącej, że zgłoszony znak jest znakiem firmowym, organ zauważył, że prawo do nazwy przedsiębiorstwa nie ma charakteru bezwzględnego, skutecznego przeciw innych prawom. Zwrócił uwagę na różnice treści prawa z rejestracji znaku towarowego i prawa do posługiwania się "nazwą przedsiębiorstwa". Urząd Patentowy odnosząc się do argumentu skarżącej o rejestracji wielu znaków ze słowem "law" stwierdził, że sprawa każdego znaku jest zawsze rozpatrywana indywidualnie w swoich konkretnych uwarunkowaniach.

Skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym między innymi podniosła, że oznaczenie LAW24.PL, będące jednocześnie adresem internetowym ma silne znamiona odróżniające. Ponadto poprzez wielokrotne odwiedzanie strony internetowej kancelarii oznaczenie LAW24.PL kojarzy się i zawsze będzie się kojarzyć z usługami świadczonymi jedynie przez K. K. K., a więc pełni i będzie pełnić funkcję identyfikacyjną.

Urząd Patentowy po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z 25 marca 2011 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ podtrzymał swoją ocenę, że oznaczenie LAW24.PL nie posiada dostatecznych znamion odróżniających w odniesieniu do usług wskazanych w podaniu. Ze względu na specyfikę rynku prawniczego słowo "law" jest często i powszechnie używane na stronach internetowych różnych kancelarii, zatem dodatkowy element w postaci elementu domeny internetowej "pl" nie sprawia, że oznaczenie jako całość nabiera charakteru odróżniającego. Urząd Patentowy uznał, że przedmiotowe oznaczenie zawiera w sobie elementy informacyjno-opisowe, niemające charakteru fantazyjnego, znak składa się ze słów mających konkretne znaczenie i w odniesieniu do usług zawartych w wykazie jest hasłem przekazującym konkretną treść. Określenie LAW24.PL w odniesieniu to tych usług stanowi określenie opisowe. Specyfika dziedziny, jaką jest prawo, obejmuje wszelkiego rodzaju pomoc, czy doradztwo, np. finansowe, podatkowe, gospodarcze. Liczba "24" stanowi informację o czasie pracy kancelarii. Odnosząc się do argumentu, że zgłoszone oznaczenie stanowi adres internetowy skarżącej organ stwierdził, iż oznaczenie zostało zgłoszone jako znak towarowy i podlega ocenie według ustawy Prawo własności przemysłowej. Zdaniem organu, zgłoszone oznaczenie nie wyróżnia się charakterystyczną grafiką. Akcentowana przez skarżącą charakterystyczna forma rombu – z uwagi na jej usytuowanie – sprowadza się do imitacji kropki powszechnie występującej w domenach internetowych. W ocenie organu, wielokrotne odwiedzanie strony internetowej nie jest jeszcze potwierdzeniem nabycia przez znak wtórnej zdolności odróżniającej, a skarżąca nie przedstawiła żadnych dokumentów na potwierdzenie nabycia przez znak wtórnej zdolności odróżniającej.

K. K. K. P. Sp. j. z siedzibą w P. zaskarżyła tę decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uzasadniając oddalenie skargi podniósł, że znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 p.w.p.). W ocenie Sądu organ trafnie uznał, że zgłoszone usługi należą do szeroko rozumianych usług prawniczych obejmujących również wszelkiego rodzaju pomoc i doradztwo. Ocena zgłoszonego znaku została dokonana z pozycji odbiorcy, tj. osób do których skierowane są usługi skarżącej i przy zastosowaniu modelu przeciętnego odbiorcy. Uznanie, że taki odbiorca z racji powszechnej znajomości języka angielskiego odbierze określenie "law" jako oznaczenie informacyjno-opisowe w odniesieniu do zgłoszonych usług nie nosi, w ocenie Sądu, cech dowolności.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, nie zasługuje na uwzględnienie argument skarżącej, że znak z racji używania go jako adresu internetowego posiada wtórną zdolność odróżniającą. Zgłoszony znak został oceniony z pozycji spełniania ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Jako znak towarowy podlega ocenie według ustawy Prawo własności przemysłowej. Domena czy cały adres internetowy może być znakiem towarowym, o ile posiada zdolność odróżniającą wymaganą od znaków towarowych. Samo twierdzenie, na które powołuje się skarżąca dla wykazania, że zgłoszony znak towarowy posiada zdolność identyfikacyjną kancelarii, bowiem jej strona internetowa jest wielokrotnie odwiedzana, nie jest wykazaniem, iż znak ten nabył wtórną zdolność odróżniającą. Sąd podkreślił, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, wykazanie wtórnej zdolności odróżniającej ciąży na zgłaszającym a nie na Urzędzie Patentowym.

Odnosząc się do powołanych przez skarżącą wielu rejestracji znaków na adres internetowy, Sąd podzielił pogląd organu, że każda sprawa jest uwarunkowana indywidualnymi okolicznościami i w postępowaniu nie obowiązuje automatyzm, a fakt udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy będący adresem internetowym nie oznacza obowiązku uznania, że wszystkie tego rodzaju znaki należy rejestrować niezależnie od oceny ich zdolności rejestrowej.

K. K. K. P. sp. j. w P. złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku, wnosząc o jego uchylenie w całości i uchylenie decyzji z 25 marca 2011 r., ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz rozpoznanie skargi i wydanie orzeczenia reformatoryjnego na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) względnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., a w każdym z tych przypadków zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. przepisów postępowania, tj. art. 3 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7 i art. 77 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo że zebrany przez organ materiał dowodowy okazał się być niewystarczający a uzupełnienie materiału dowodowego mogłoby przechylić szalę na korzyść skarżącego;

2. prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 129 ust. 1 pkt 2 oraz art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 w związku z art. 130 p.w.p. poprzez niezasadne przyjęcie, że zgłoszony znak nie posiada dostatecznych znamion odróżniających oraz nie nadaje się do odróżnienia w obrocie towarów dla których został zgłoszony, podczas gdy prawidłowa interpretacja formy i treści zgłoszonego znaku prowadzi do wniosków przeciwnych.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że zgodnie z art. 130 w związku z art. 129 p.w.p. Urząd Patentowy dokonując oceny, czy znak towarowy ma dostateczne znamiona odróżniające, uwzględnia wszystkie okoliczności związane z oznaczaniem nim towarów w obrocie. Urząd sprawdza tym samym, czy znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w przeciętnych warunkach obrotu. W przypadku wystąpienia w indywidualnej sprawie wymienionych przesłanek Urząd Patentowy powinien udzielić zgłoszonemu znakowi ochrony przyjmując, że znak ten ma wtórną zdolność odróżniającą. W celu stwierdzenia, czy w sprawie zostały spełnione przez Spółkę ustawowe przesłanki Urząd Patentowy, zgodnie z art. 7 i 77 k.p.a., miał obowiązek podjąć wszelkie starania w celu wyjaśnienia stanu faktycznego, w szczególności rozwiania powstałych wątpliwości. Mimo wątpliwości co do zdolności odróżniającej znaku, organ zaniechał wezwania skarżącej do uzupełnienia dowodów, odmawiając ochrony zgłoszonemu znakowi towarowemu. Skarżąca jako podmiot uczestniczący czynnie w procesie udzielania ochrony oraz dążący do pozytywnego zakończenia rejestracji znaku podjęłaby wszelkie starania zmierzające do uzupełnienia dowodów i tym samym rozwiania wszelkich wątpliwości Urzędu. W związku z powyższym skarżąca uważa, że WSA oddalając skargę dopuścił się więc naruszenia art. 3 i 145 p.p.s.a w związku z art. 7 i 77 k.p.a.

W ocenie skarżącej nie sposób również zgodzić się z twierdzeniami Sądu pierwszej instancji, że znak towarowy LAW24.PL nie posiada wtórnej zdolności odróżniającej. Skarżąca korzysta ze znaku LAW24.PL nieprzerwanie od pierwszej połowy 2008 roku. Pod tym znakiem towarowym jest rozpoznawana wśród klientów oraz w kręgu przedsiębiorców i prawników. Na okoliczność zdolności odróżniającej przedstawione zostały już w postępowaniu przed organem dowody świadczące o tym, że wpisanie w przeglądarce internetowej frazy LAW24 powoduje wyświetlenie się tylko strony internetowej skarżącej, a zatem w tym zakresie nie ma żadnej obawy, że udzielenie prawa ochronnego skarżącej naruszy prawa innych hipotetycznych użytkowników tego samego znaku. Znak towarowy LAW24.PL odnaleźć można nie tylko wyświetlając stronę internetową skarżącej ale także na fakturach otrzymywanych przez klientów, wizytówkach, broszurach reklamowych, kopertach, biuletynach, zaproszeniach na konferencje współrealizowane przez skarżącą oraz w prezentacjach etc. Wszystkie adresy e-mail wspólników Spółki oraz jej pracowników i współpracowników są zakończone charakterystycznym LAW24.PL. Ponadto skarżąca poczyniła znaczne nadkłady przy promocji kancelarii pod znakiem LAW24.PL.

Kryterium zdolności odróżniającej, w tym również zdolności wtórnej oceniać należy na podstawie całokształtu okoliczności sprawy. Oczywistym jest, że zdolności takiej nie posiada ani samo słowo "LAW" ani liczba "24" czy oznaczenie "PL". Przedmiotem oceny jest jednak znak jako całość i jako całość posiada on zdolność odróżniającą. Skarżąca podniosła również, że znak towarowy LAW24.PL zgłosiła jako znak graficzny, a nie znak słowny. Zgodnie z podaniem o udzielenie prawa ochronnego znak ten jest napisany określoną czcionką oraz posiada określony kolor, ponadto występujący między słowem "Iaw24" a skrótem "PL" znak posiada charakterystyczną formę rombu. Wszystko to pozwala na jednoznaczne przyjęcie stwierdzenia, że cały znak ma formę słowno-graficzną, która ze względu na jej niepowtarzalny charakter zasługuje na ochronę prawną.

Urząd Patentowy wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Na wstępie należy zauważyć, że podniesiony w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., zarzut naruszenia przepisów postępowania został sformułowany przez stronę skarżącą nieprecyzyjnie. Nie wszystkie wskazane w omawianym zarzucie przepisy zostały powołane z uwzględnieniem zastosowanych jednostek redakcyjnych (art. 3 p.p.s.a., art. 77 k.p.a.). Wspomniana niedokładność nie wykluczyła jednak oceny podniesionego zarzutu, gdyż z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika o jakie konkretne przepisy postępowania chodziło stronie (art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 77 § 1 k.p.a.).

Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 3 § 1 p.p.s.a. polegające na "niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej". W tym miejscu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 3 § 1 p.p.s.a. "Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie." Sąd przeprowadził kontrolę zaskarżonego aktu, a wynik tej kontroli znalazł wyraz w sformułowaniu stanowiska o jego zgodności z prawem. Naruszenie powołanego przepisu mogłoby mieć miejsce, gdyby sąd administracyjny odmówił przeprowadzenia kontroli działalności administracji publicznej lub zastosował środek nieprzewidziany w ustawie, a taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania sprowadza się do tego, że zdaniem skarżącej, zgłoszony znak towarowy nabył, w wyniku jego używania, wtórną zdolność odróżniającą, a okoliczność ta powinna zostać z urzędu zbadana przez organ i oceniona przez Sąd pierwszej instancji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, tak postawiony zarzut nie jest trafny.

W tym miejscu trzeba przypomnieć, że poszczególne postępowania (zgłoszeniowe i sporne), prowadzone przez Urząd Patentowy na podstawie przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej, są szczególnymi rodzajami postępowań administracyjnych, do których jedynie odpowiednio i w kwestiach nieuregulowanych stosuje się przepisy k.p.a. (art. 252 i 253 p.w.p.). Specyfika obrotu z zakresu prawa własności przemysłowej wskazuje, że jest to obrót profesjonalny i wyspecjalizowany, o czym świadczą np. zasady określające osobę pełnomocnika (art. 236 ust. 1 p.w.p.) i wymagania stawiane wnioskom. W związku z tym, w postępowaniu z zakresu ochrony własności przemysłowej, odmiennie niż w klasycznym postępowaniu administracyjnym, inne kryteria rządzą oceną m.in. zachowania samej strony, w szczególności jej starań w celu wyjaśnienia wszelkich wątpliwości i niejasności, jakie powstały lub mogą powstać w związku z daną sprawą. Strona jest zobowiązana do brania czynnego udziału w postępowaniu, przyczyniania się do gromadzenia dowodów, albowiem wszelkie zaniechania w tym zakresie mogą doprowadzić do negatywnego załatwienia jej żądania. W omawianych postępowaniach strona nie może poprzestać na złożeniu wniosku (np. o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy), lecz konieczne jest jeszcze czynne branie udziału i współdziałanie w wyjaśnieniu istotnych okoliczności (stosownie do zasady koniecznego współdziałania podmiotu i organu). Powyższe nie oznacza, że w postępowaniu zgłoszeniowym wyłączony jest obowiązek wyjaśnienia przez organ okoliczności sprawy, o którym mowa w art. 7 i 77 § 1 k.p.a. Podkreślić jednak należy, że zasadniczy ciężar dowodu ostatecznie spoczywa na tym, kto z określonego faktu wywodzi dla siebie skutki prawne (zgłaszający żądanie), co wynika z szeregu obowiązków jakie ciążą na zgłaszającym, w tym m.in. udzielania wyjaśnień, brania czynnego udziału w postępowaniu i precyzyjnego określania żądań (art. 145 ust. 2 p.w.p., art. 152 w zw. z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 lipca 2002 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń znaków towarowych - Dz. U. Nr 115, poz. 998 ze zm.). Urząd Patentowy ma obowiązek wezwania strony do wypowiedzenia się w sprawie (art. 145 ust. 2 p.w.p.), gdy po jej wstępnym zbadaniu dostrzega, iż nie zachodzą przesłanki do uwzględnienia zgłoszonego wniosku. Jednakże zaniechanie przez stronę przedstawienia odpowiednich dowodów, wyjaśnień, stanowisk musi mieć znaczenie w sytuacji, gdy strona następnie zarzuca organowi, że w tym właśnie zakresie jego rozstrzygnięcie jest wadliwe, wskutek naruszenia obowiązku organu wyjaśnienia okoliczności sprawy zgodnie z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. Należy zauważyć, że przepisy przewidujące instytucję wezwania zgłaszającego przez organ do wypowiedzenia się w sprawie (art. 145 ust. 2 p.w.p.), służą w rzeczywistości określeniu granic sprawy administracyjnej tj. określeniu co ma być przedmiotem badania organu i w jakim zakresie winno to nastąpić. Urząd Patentowy jest zobowiązany do wezwania zgłaszającego przed wydaniem decyzji, a więc przed rozstrzygnięciem sprawy. Na tym etapie możliwa jest więc jeszcze interwencja strony, jeżeli wbrew jej intencjom wyrażonym we wniosku, organ na przykład nie obejmuje zakresem swego działania wszystkich elementów sprawy, czy też w sposób nieuzasadniony zawęża jej granice.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy należy zauważyć, że Urząd Patentowy pismem z 18 września 2009 r. poinformował stronę o braku zdolności rejestracyjnej zgłoszonego oznaczenia (z uwagi na brak dostatecznych znamion odróżniających) i wezwał do wypowiedzenia się w tej sprawie. Strona, odpowiadając na wezwanie organu, nie zgodziła się ze stanowiskiem o braku dostatecznych znamion odróżniających zgłoszonego znaku. Skarżąca podała, że zgłoszony znak spełnia dodatkową funkcję adresu internetowego kancelarii, a po jego wpisaniu w wyszukiwarce otwiera się tylko strona kancelarii skarżącej, a ponadto przedstawiła wydruk z jej strony internetowej. We wspomnianym piśmie skarżąca w ogóle nie podnosiła, że na skutek używania zgłoszony znak nabył wtórną zdolność odróżniającą. Kwestia ta została podniesiona we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, lecz jedynie w kontekście nabycia zdolności odróżniającej zgłoszonego znaku w wyniku jego używania jako adresu internetowego. Urząd Patentowy uznał, że nie jest to argument potwierdzający wtórną zdolność odróżniającą zgłoszonego znaku i podkreślił, że strona nie przedstawiła żadnych dokumentów na poparcie swojej tezy. Sąd pierwszej instancji zaakceptował pogląd organu, stwierdzając, że wykazanie wtórnej zdolności odróżniającej ciąży na zgłaszającym. Podkreślenia wymaga, że dopiero do skargi kasacyjnej zostały dołączone materiały (wizytówki, broszury reklamowe, koperty, zaproszenia) mogące wskazywać na używanie przez skarżącą zgłoszonego znaku. Dodać przy tym należy, że wezwanie, w trybie art. 145 ust. 2 p.w.p., zostało skierowane do pełnomocnika strony, który jest rzecznikiem patentowym, a więc profesjonalisty, który powinien podjąć właściwe działania wobec stanowiska organu o braku dostatecznych znamion odróżniających zgłoszonego znaku, w tym mające na celu wykazanie słuszności stanowiska strony o nabyciu przez zgłoszony znak wtórnej zdolności odróżniającej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie sposób w takiej sytuacji zarzucać Urzędowi Patentowemu, jak również Sądowi pierwszej instancji, że w okolicznościach sprawy nie zbadały, czy zgłoszony znak nabył wtórną zdolność odróżniającą. Jak już wspomniano zarówno organ jak i Sąd odniosły się do tej kwestii w takim zakresie, w jakim skarżąca przedstawiła we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i w skardze. W związku z tym twierdzenia skarżącej o nabyciu przez zgłoszony znak, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego, nie mogą zostać uznane za dostateczne dla powołania się na zaistnienie przesłanki, o której mowa w art. 130 p.w.p.

Wobec powyższego nietrafny jest także zarzut naruszenia prawa materialnego, zakwalifikowany przez skarżącą jako błędna jego wykładnia, który w istocie dotyczy niewłaściwego zastosowania art. 129 ust. 1 pkt 2 oraz art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 p.w.p. w związku z art. 130 p.w.p.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, który uznał za zgodną z prawem decyzję odmawiającą udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy LAW24.PL. WSA słusznie zaakceptował pogląd Urzędu Patentowego o braku dostatecznych znamion odróżniających zgłoszonego znaku. Argumentacja podniesiona w skardze kasacyjnej, kwestionująca stanowisko Sądu pierwszej instancji stanowi w istocie wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami stanu sprawy i właściwym zastosowaniem przepisów prawa materialnego. Skarżąca powołuje się przy tym na okoliczności, które nie wynikają z materiałów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnymi. Dotyczy to przede wszystkim cech samego znaku, który według skarżącej został zgłoszony jako znak graficzny, a nie słowny oraz podania, z którego ma wynikać, że jest on napisany określoną czcionką (strona nie podaje jaką), posiada określony kolor (skarżąca nie wskazała jaki to kolor), a znak umieszczony między członem "LAW24" i skrótem PL posiada charakterystyczną formę rombu. Jednocześnie skarżąca uważa, że wspomniane elementy pozwalają na jednoznaczne przyjęcie, że cały znak ma formę słowno – graficzną, która ze względu na niepowtarzalny charakter zasługuje na ochronę prawną. Pomijając brak konsekwencji w przedstawianiu przez skarżącą własnego stanowiska, należy stwierdzić, że zarzut niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego został sformułowany na tle innego stanu faktycznego, niż przyjęty przez Sąd pierwszej instancji, a w związku z tym nie mógł przynieść oczekiwanego przez stronę rezultatu.

Z podanych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.