Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Melezini, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz, sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski (spr.), , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 kwietnia 2020 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi I. K. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie uznania za niezasadny zarzut braku doręczenia zobowiązanemu upomnienia oddala skargę

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. wszczął postępowanie egzekucyjne wobec majątku Pani I. K. na podstawie tytułu wykonawczego o numerze [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. wystawionego przez Zarząd Województwa P. w B. obejmującego należności z tytułu zwrotu dopłat.

2. W toku czynności egzekucyjnych Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. pismem z dnia [...] stycznia 2019 r. przekazał przedmiotowy tytuł wykonawczy, wraz ze złożonymi przez pełnomocnika w dniu [...] stycznia 2019 r. drogą elektroniczną zarzutami na prowadzone postępowanie egzekucyjne, zgodnie z właściwością miejscową, do dalszego prowadzenia egzekucji Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w B.

W powyższym piśmie pełnomocnik jako podstawę zarzutu wskazał brak doręczenia mocodawczyni upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego t.j. zarzut określony w przepisie art. 33 § 1 pkt 7 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r., poz. 1438, dalej: "u.p.e.a.").

3. Postanowieniem z dnia [...] maja 2019 r. nr [...], wydanym w oparciu o ostateczne stanowisko Zarządu Województwa P. wyrażone w postanowieniu z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] znak sprawy: [...], organ egzekucyjny uznał wniesiony zarzut za niezasadny.

4. Strona wniosła zażalenie na powyższe postanowienie wskazując m.in., że nie zostało jej doręczone przedmiotowe rozstrzygnięcie, a jedynie jego kopia w postaci skanu. W ocenie pełnomocnika przesłany skan nie spełniał wymogów przewidzianych w przepisach prawa, t.j. nie zawierał podpisu elektronicznego i wskazał na konieczność uznania wniesionego zażalenia za przedwczesne, co uzasadnia jego zwrot.

5. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. (dalej powoływany również jako "DIAS") w związku z niedoręczeniem powyższego postanowienia organu egzekucyjnego i tym samym brakiem przedmiotu zaskarżenia, postanowieniem z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] stwierdził niedopuszczalność ww. zażalenia.

6. Pismem z [...] października 2019 r., przesłanym drogą elektroniczną, pełnomocnik złożył zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z [...] maja 2019 r. nr [...] doręczone za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu [...] września 2019 r.

W zażaleniu wniesiono o uchylenie rozstrzygnięcia organu egzekucyjnego z uwagi na wydanie go niezgodnie z przepisami dotyczącymi formy jego wydania lub uznanie niniejszego zażalenia za niedopuszczalne ze względu na brak doręczenia zaskarżonego postanowienia i ewentualnie o jego zmianę poprzez uznanie zasadności wniesionych zarzutów do postępowania egzekucyjnego.

W uzasadnieniu wskazano, że organ był zobowiązany dokonać doręczenia postanowienia środkami komunikacji elektronicznej, skoro strona postępowania dokonała takiego wyboru. Ponadto, zdaniem skarżącej, doręczenie elektroniczne determinuje formę wydawanych rozstrzygnięć, t.j. formę elektroniczną. Tak jak w zarzutach wniesionych pismem z dnia [...] stycznia 2019 r. podniesiono, że stronie nie doręczono upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego i nie zgodzono się z oceną, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki doręczenia zastępczego, o którym mowa w art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256, dalej: "k.p.a.").

W zażaleniu wskazano, że skutek doręczenia zastępczego może nastąpić gdy pismo zostało wysłane na adres zamieszkania lub pracy adresata, a na poparcie tego stanowiska powołano wyroki sądów administracyjnych. Wierzyciel dokonywał doręczeń pism pod adresem ul. [...], które jest jedynie miejscem zameldowania, a nie zamieszkania, Pani I. K.. Zaznaczono, iż miejscem zamieszkania skarżącej jest N., ul. [...], na potwierdzenie czego został przedłożony szereg dokumentów takich jak PIT36L czy potwierdzenie miejsca zatrudnienia.

W związku z powyższym, w ocenie strony, doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1 oraz 80 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego (niepodjęcie dodatkowych działań) i nierozpatrzenia całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

7. Po analizie akt sprawy i rozpatrzeniu ww. zażalenia DIAS, postanowieniem z dnia [...] listopada 2019 r. o nr [...], utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że skoro wierzyciel uznał za niezasadny zarzut uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia to w świetle przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji DIAS nie mógł zakwestionować takiego rozstrzygnięcia.

8. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem strona wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku zarzucając mu:

1) naruszenie art. 7 w związku z art. 80 k.p.a. przez brak ustalenia okoliczności miejsca zamieszkania skarżącej w momencie podjęcia próby doręczenie jej upomnienia przez wierzyciela tj. Zarząd Województwa P. w B. na podstawie całego materiału dowodowego zebranego w sprawie i ograniczeniu się dowodów przedstawionych przez wierzyciela, przy równoczesnym pominięciu dowodów przedłożonych przez skarżącą, co miało istotny wpływ na wynik sprawy objawiający się uznaniem, że miejsce zamieszkania skarżącej, w momencie podejmowania próby doręczenia jej upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, było w K. przy ul. [...] i w konsekwencji uznanie skuteczności doręczenia zastępczego upomnienia, co skutkowało brakiem uznania zasadności złożonych w sprawie zarzutów przez skarżącą;

2) naruszenie art. 7 w związku z art. 77 par. 1 k.p.a. przez brak wyczerpującego zebrania materiału dowodowego na okoliczność rzeczywistego miejsca zamieszkania skarżącej w momencie podjęcia próby doręczenie jej upomnienia przez wierzyciela, co miało istotny wpływ na wynik sprawy objawiający się przedwczesnym i nieznajdującym oparcia w całościowym materiale dowodowym uznaniem, że miejsce zamieszkania skarżącej, w momencie podejmowania próby doręczenia jej upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, było w K. przy ul. [...] i w konsekwencji uznanie skuteczności doręczenia zastępczego upomnienia, co skutkowało brakiem uznania zasadności złożonych w sprawie zarzutów przez skarżącą; zarzut ten ma charakter ewentualny, gdyby sąd uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający do uznania, że miejscem zamieszkania skarżącej była N., ul. [...];

3) naruszenie art. 44 par. 4 w związku z art. 42 par. 1 k.p.a. przez bezpodstawne przyjęcie, że skarżąca zamieszkiwała w K. przy ul. [...] i w konsekwencji uznanie skuteczności doręczenia zastępczego upomnienia, co miało istotny wpływ na wynik sprawy objawiający się brakiem uznania zasadności złożonych w sprawie zarzutów przez skarżącą;

4) naruszenie art. 33 par. 1 pkt 7 w zw. z art. 34 par. 4 u.p.e.a. przez brak uwzględnienia zarzutu skarżącej związanego z brakiem doręczenia jej upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, czego skutkiem jest dalsze prowadzenie postępowania egzekucyjnego, podczas gdy organ, ze względu na charakter naruszenia przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, powinien był umorzyć to postępowanie egzekucyjne.

Z uwagi na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej powoływana jako "p.p.s.a.") wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

2. Przeprowadzając w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia, tutejszy sąd nie dopatrzył się naruszeń przepisów prawa materialnego, czy też postępowania, skutkujących koniecznością uchylenia tego rozstrzygnięcia.

3. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się w zasadzie do rozstrzygnięcia, czy kierowana do skarżącej przez organ egzekucyjny (Naczelnika Urzędu Skarbowego w B.) korespondencja zawierająca upomnienie, o którym mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a. została skutecznie doręczona w trybie, o którym mowa w art. 44 k.p.a. Od przesądzenia tej kwestii uzależniona jest dopuszczalność prowadzenia względem skarżącej postępowania egzekucyjnego.

4. Tytułem wstępu wskazać należy, że instytucja zastępczego trybu doręczania korespondencji została uregulowana w art. 42 - art. 44 k.p.a., które to przepisy mają zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym na mocy art. 18 u.p.e.a., ponieważ przepisy u.p.e.a. nie regulują kwestii doręczeń.

W myśl art. 42 § 1 k.p.a. pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy. Zgodnie z § 2 powołanej jednostki redakcyjnej, pisma mogą być doręczane również w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Z kolei § 3 stanowi, że w razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w razie koniecznej potrzeby, pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie.

Zgodnie z art. 43 k.p.a. w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania.

Przepis art. 44 § 1 k.p.a. stanowi natomiast, że w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43:

1) operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2188) przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez operatora pocztowego;

2) pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej gminy (miasta) - w przypadku doręczania pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub upoważnioną osobę lub organ.

Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata (§ 2). W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty zawiadomienia (§ 3). Zgodnie zaś z § 4 art. 44 k.p.a. doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Powołany powyżej przepis art. 44 k.p.a. ustanawiając zastępczy tryb doręczenia korespondencji umożliwia przyjęcie fikcji prawnej, że pismo, którego adresat nie odebrał z placówki pocztowej lub z urzędu gminy (miasta) w określonym terminie, zostało doręczone z upływem ostatniego dnia terminu.

Podkreślenia wymaga, że ze względu na doniosłe skutki, jakie u.p.e.a. wiąże z faktem doręczenia dłużnikowi tytułów egzekucyjnych, jak również z uwagi na okoliczność, że ustanowiony w powyższym przepisie zastępczy tryb doręczenia jest wyjątkiem od zasady doręczenia pisma do rąk adresata, w przypadku osób fizycznych w trybie art. 42 i art. 43 k.p.a., przepis ten powinien być interpretowany w sposób ścisły, co oznacza, że nie mogą istnieć jakiekolwiek wątpliwości, co do spełnienia określonych w nim wymogów warunkujących możliwość uznania, że przesyłka została w sposób prawidłowy, a co za tym idzie skutecznie doręczona.

Innymi słowy, zastępcza forma doręczenia pism przewidziana w art. 44 k.p.a. rodzi domniemanie prawne, że pismo zostało doręczone adresatowi. Domniemanie to może zostać obalone, gdy adresat udowodni, że mimo zastosowania zastępczej formy doręczenia pismo nie zostało mu doręczone z przyczyn od niego niezależnych. Co ważne, domniemanie prawne, o jakim mowa w art. 44 § 4 k.p.a., rodzi wyłącznie prawidłowo dokonane doręczenie zastępcze.

5. Zdaniem sądu, w stanie niniejszej sprawy, art. 44 k.p.a. został zastosowany prawidłowo i w związku z tym uzasadnione jest przyjęcie, że upomnienie z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] wzywające skarżącą do uregulowania należności wobec Zarządu Województwa P. w B. zostało skutecznie doręczone I. K.

Z akt przedmiotowej sprawy jednoznacznie wynika, że przesyłka zawierająca to upomnienie została wyekspediowana przez wierzyciela, za pośrednictwem operatora pocztowego, ze wskazaniem skarżącej jako adresata przesyłki oraz adresu: ul. [...], będącego adresem zameldowania skarżącej, ustalonym przez wierzyciela na podstawie kilku niezależnych od siebie źródeł – pełnomocnictwa z dnia [...] listopada 2018 r. udzielonego skarżącej przez jej córkę, listach wspólników, których kopie zostały przesłane przez wierzyciela przy piśmie z dnia [...] października 2019 r. nr [...], a które zostały zaczerpnięte z akt rejestrowych H. Sp. z o. o. znajdujących się w Krajowym Rejestrze Sądowym, Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA Wydział Udostępniania Danych, aktów notarialnych z dnia [...] grudnia 2016 r. repertorium A: numer [...].

Istotne jest przy tym, że wskazany adres pozostawał prawidłowy i aktualny także w dacie podjęcia przez doręczyciela próby wydania przesyłki. Brak możliwości doręczenia przesyłki w ten sposób spowodował zastosowanie art. 44 k.p.a. i rozpoczęcie realizowania przewidzianych w nim czynności, tj. złożenie przesyłki w urzędzie pocztowym i pozostawienie skarżącej powiadomień o tym fakcie (pod wskazanym adresem). W ocenie sądu dla oceny prawidłowości doręczeń w postępowaniu egzekucyjnym zasadnicze znaczenia ma to, czy były one dokonywane na adres wynikający ze zgromadzonego materiału dowodowego oraz czy organ egzekucyjny miał podstawy do stwierdzenia, że dane te nie są zgodne z rzeczywistością.

W przedmiotowej sprawie sąd nie miał wątpliwości co do tego, że kwestionowane przez stronę skarżącą doręczenie nastąpiło w trybie doręczenia zastępczego na podstawie art. 44 k.p.a., opierającym się na domniemaniu prawnym, że przesyłka dotarła do rąk adresata. Domniemanie to mogło zostać obalone jedynie na podstawie wiarygodnych kontrdowodów przedstawionych przez stronę. W ocenie Sądu, strona takich dowodów nie przedstawiła.

Z powyższych względów podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia przepisów art. 44 § 4 k.p.a. w związku z art. 42 § 1 k.p.a. poprzez bezpodstawne przejęcie, że skarżąca zamieszkiwała w K. przy ul. [...] i w konsekwencji uznanie skuteczności doręczenia zastępczego upomnienia okazał się chybiony, bowiem wierzyciel, wobec braku informacji o innym adresie zamieszkania skarżącej niż ten, ustalony na podstawie ww. źródeł, postąpił prawidłowo dokonując doręczenia w trybie art. 44 k.p.a. z uwagi na niemożność dokonania doręczenia do rąk własnych skarżącej.

6. Jak wynika z akt sprawy, wierzyciel podjął próbę doręczenia upomnienia zgodnie z powołanymi przepisami k.p.a., jednak okazała się ona bezskuteczna, gdyż skarżąca nie odebrała korespondencji pod ujawnionym w ww. źródłach adresem jej zameldowania, pomimo iż adres ten pozostawał prawidłowy i aktualny także w dacie podjęcia przez doręczyciela próby wydania przesyłki.

Strona skarżąca wniosła do organu egzekucyjnego zarzut przewidziany w art. 33 § 1 pkt 7 u.p.e.a., czyli brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia. Zgodnie bowiem z treścią art. 15 § 1 u.p.e.a. egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej stanowią. Postępowanie egzekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie 7 dni od dnia doręczenia tego upomnienia.

Wierzyciel, który w ocenie sądu wywiązał się z nałożonych przepisami prawa obowiązków i podjął wszelkie kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, wyrażając stanowisko w sprawie zarzutów, potwierdził istnienie i wymagalność egzekwowanego obowiązku na dzień wystawienia tytułu wykonawczego, co oznacza, że zarzut pełnomocnika określony w art. 33 § 1 pkt 7 u.p.e.a. w zw. z art. 34 par. 4 u.p.e.a., nie mógł być uwzględniony.

Wierzyciel uznał, że zameldowanie pod określonym adresem na pobyt stały, świadczy o zamiarze stałego zamieszkania w lokalu – miejscowości, w której się on znajduje i jest miejscem zamieszkania. Tak więc postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2019 r. o numerze [...] utrzymującym w mocy zaskarżone postanowienie numer [...] z dnia [...] lutego 2019 r., odmówił uwzględnienia zarzutów strony skarżącej z uwagi na fakt, że w dniu [...] listopada 2018 r. sporządził adresowane do skarżącej upomnienie, w którym wezwał do uregulowania, w terminie 7 dni od dnia doręczenie tego upomnienia, wypłaconego jej dofinansowania wraz z należnymi odsetkami i kosztami upomnienia, pouczając jednocześnie, że niewykonanie tego obowiązku we wskazanym terminie spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. Przedmiotowe upomnienie przesłano za pośrednictwem operatora pocztowego na adres K., ul. [...] i doręczono skarżącej w trybie omawianego powyżej art. 44 k.p.a. w dniu [...] grudnia 2018 r.

Przytoczyć w tym miejscu należy treść przepisu art. 34 § 1 u.p.e.a., w świetle którego zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7, stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące.

Zarząd Województwa P. w B. adres zameldowania skarżącej, na który zostało wysłane sporne upomnienie, ustalił na podstawie kilku źródeł. Adres ten, jako adres zamieszkania, skarżąca wskazywała między innymi w aktach notarialnych z dnia [...] grudnia 2016 r., listach wspólników, których kopie zostały przesłane przez wierzyciela przy piśmie z dnia [...] października 2019 r nr [...], a które zostały zaczerpnięte z akt rejestrowych H. Sp. z o. o. znajdujących się w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Zarząd Województwa P. posiadane informacje weryfikował również przez wniosek o udostępnienie danych jednostkowych z PESEL. W piśmie z dnia [...] września 2018 r. nr [...] Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA Wydział Udostępniania Danych jako adres zameldowania skarżącej wskazał adres w miejscowości K. przy ulicy [...].

Ponadto, w ostatecznym postanowieniu z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] znak sprawy [...] wierzyciel podkreślił, że w dniu [...] grudnia 2018 r. skarżąca stawiła się w Zarządzie Województwa P. w ramach innej sprawy administracyjnej wraz z pełnomocnictwem z dnia [...] listopada 2018 r. udzielonym przez jej córkę P. K., w którym jako adres jej zamieszkania wskazano kwestionowany przez stronę adres w miejscowości K..

Upomnienie z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] zostało wysłane w dniu jego sporządzenia na ww. adres zameldowania skarżącej, którym posłużyła się ona zaledwie 7 dni później, tj. w dniu [...] listopada 2018 r., przyjmując pełnomocnictwo udzielone jej przez córkę oraz w dniu [...] grudnia 2018 r. przedkładając je Zarządowi Województwa P. w B., podczas wizyty w jego siedzibie. Powyższe ustalenia wierzyciela oraz organów administracyjnych wskazują, że już po dacie sporządzenia i wysłania upomnienia z dnia [...] listopada 2018 r., a także po dacie powtórnego awizowania, tj. po dniu [...] listopada 2018 r., strona nadal posługiwała się adresem przy ulicy [...] w miejscowości K., co dodatkowo wzmacnia prawidłowość wydawanych przez organy rozstrzygnięć, a poddaje w wątpliwość logikę postępowania skarżącej, bowiem oczywistym jest, że posługując się adresem w miejscowości K. daje ona sygnał, że to właśnie na ten adres winna być do niej kierowana korespondencja. W ocenie Sądu skoro skarżąca ujawniła adres w N. przy ul. [...] dopiero na etapie wniesionych zarzutów, co też było podstawą przekazania ich zgodnie z właściwością Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w B., to nie mogła oczekiwać od wierzyciela, że wyekspediuje upomnienie z dnia [...] listopada 2018 r. na znany w tamtym momencie tylko skarżącej adres.

6. Odnosząc się do przedłożonych przed skarżącą dokumentów w postaci pierwszej strony PIT36L wraz z urzędowym poświadczeniem złożenia tego dokumentu, wskazującej miejsce zamieszkania strony w N. przy ulicy [...]; rachunku za wodę i dwóch rachunków za gaz, dotyczących domu położonego w miejscowości K., pokazujących zerowe zużycie mediów i mających świadczyć, że nieruchomość ta pozostaje niezamieszkana; zaświadczenia H. sp. z o. o. z dnia [...] stycznia 2019 r. potwierdzająca miejsce aktywności zawodowej skarżącej w A.; pełnego odpisu KRS B. sp. j. potwierdzająca miejsce aktywności zawodowej skarżącej w B. wskazać należy, że przedstawione rachunki, wskazujące na zerowe zużycie za media, nie świadczą o tym, że adresem zamieszkania skarżącej jest N., ani też nie wykluczają tego, że skarżąca bywa na terenie nieruchomości położonej w miejscowości K..

Wskazywane we wniesionej skardze miejsce aktywności zawodowej skarżącej w A. nie było znane wierzycielowi, co wynika z wydawanych przez ten organ rozstrzygnięć, a informacja ta została ujawniona dopiero na etapie zarzutów, co w dalszym ciągu nie sprawiło, że ustalony w oparciu o dane zawarte w oficjalnych rejestrach takich jak KRS czy Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA adres powinien wzbudzić wątpliwości wierzyciela. Tym bardziej, że strona sama posługiwała się adresem w K. przed organem. Wszystko powyższe wskazuje, że wierzyciel miał usprawiedliwione podstawy do uznania, ze podjął wszelkie niezbędne i wystarczające kroki do ustalenia właściwego adresu, na który zostało wysłane upomnienie. Sąd zgadza się z wnioskiem wysnutym przez wierzyciela, że zameldowanie pod określonym adresem na pobyt stały, świadczy o zamiarze stałego zamieszkania w lokalu - miejscowości, w której się on znajduje i jest miejscem zamieszkania.

Wbrew twierdzeniu strony, również pierwsza strona PIT36L za 2017 r. wraz z urzędowym poświadczeniem odbioru nie wskazuje miejsca zamieszkania skarżącej w N. przy ulicy [...]. Zgodnie bowiem z treścią art. 45 ust. 1b ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387) - urzędem skarbowym, do którego podatnicy obowiązani są składać zeznanie, według ustalonego wzoru jest urząd skarbowy, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika w ostatnim dniu roku podatkowego wykonuje swoje zadania (...). Natomiast z danych uzyskanych z systemu "SeRCe" przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. (wydruk z dnia [...] stycznia 2019 r.) wynika, że adresem rejestracyjnym skarżącej I. K. jest B., ul. [...].

Podawany przez skarżącą jako właściwy dla niej adres w N., przy ul. [...], ujawniony został dopiero na etapie wniesionych zarzutów, co też było podstawą przekazania ich zgodnie z właściwością Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w B. Z powyższego płynie wniosek, że skarżąca posługuje się kilkoma adresami zamieszkania, nie dokonując przy tym ich aktualizacji w urzędowych bazach danych. Konsekwencje takiego działania, obciążają więc samą Skarżącą.

7. Chybione okazały się również zarzuty naruszenia art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. Z zasady prawdy obiektywnej wynika obowiązek organu wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą. Dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego urzeczywistnia się poprzez nałożenie na organ obowiązku wyczerpującego zebrania i zbadania całego materiału dowodowego, a następnie dokonanie oceny znaczenia i wartości tego materiału i oceny czy dana okoliczność została udowodniona.

Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, organy zebrały niezbędne dowody dla potrzeb oceny i rozstrzygnięcia sprawy, tj. na podstawie kilku niezależnych od siebie źródeł ustaliły adres zamieszkania skarżącej i każdorazowo był on identyczny, a następnie, na podstawie całokształtu materiału dowodowego, dokonały swobodnej i niczym nieskrępowanej oceny dowodów, a postępowanie zostało przeprowadzone zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej.

Zdaniem sądu w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do kontynuowania dalszych ustaleń, skoro wierzyciel nie miał żadnych wątpliwości, że strona mieszka pod adresem w K. przy ul. [...]

, co potwierdziła sama strona, przedkładając wierzycielowi, podczas wizyty w Zarządzie Województwa P. w B. w dniu [...] grudnia 2018 r., pełnomocnictwo z dnia [...] listopada 2018 r., na którym widniał ww. adres. Negatywne konsekwencje niemożności doręczenia korespondencji w miejscu, w którym kontakt ten według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być możliwy, obciąża tę osobę (adresata), gdyż powinna ona podjąć wszelkie kroki w celu zadbania o zapewnienie odbioru korespondencji, np. poprzez powierzenie odbioru korespondencji wskazanym osobom lub poprzez poinformowanie organów, z którymi strona pozostaje w kontakcie korespondencyjnym w związku z prowadzonymi postępowaniami, o nowym adresie, czy wreszcie – poprzez zmianę tego adresu w stosownych rejestrach danych.

8. Reasumując, podniesione w skardze zarzuty należało uznać za bezzasadne, co skutkowało przyjęciem, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

9. Uznając, że skarga nie znalazła usprawiedliwionych podstaw, sąd orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 p.p.s.a.