Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Asesor WSA Danuta Szydłowska (spr.) Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi A. Z. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2008r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2008 r. Komendant Główny Policji po rozpatrzeniu odwołania A. Z. od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. cofającej pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji ( Dz. U. z 2004 r. nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Zajmując stanowisko w sprawie organ odwoławczy wyjaśnił, iż A. Z. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia [...] września 2007 r. sygn. akt [...] został skazany za popełnienie czynu z art. 178 a § 1 kk.

Dyspozycja art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni palnej i amunicji nakazuje cofnięcie pozwolenia na broń w przypadku, gdy istnieje uzasadniona obawa, iż dana osoba może użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, zwłaszcza wówczas, gdy została ona skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko m.in. życiu, zdrowiu lub mieniu albo, wobec której toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Katalog rodzajów przestępstw dających podstawę do powzięcia takiej obawy nie jest zamknięty tym samym organ posiada kompetencje uwzględniania także innych czynów skierowanych przeciwko dobrom prawnie chronionym, za które posiadacz pozwolenia został prawomocnie skazany bądź też postawiono mu zarzut ich popełnienia. W ocenie organu fakt skazania A. Z. za popełnienie przestępstwa godzącego w bezpieczeństwo komunikacji pozwala zaliczyć go do kręgu osób, których postępowanie budzi uzasadnioną obawę użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego Obawa ta wynika z faktu umyślnego naruszenia prawa a więc zlekceważenia ustanowionego porządku prawnego. Organ przyjął, iż przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji a zwłaszcza te, których jednym ze znamion jest stan nietrzeźwości, winny być uznane za pozaustawowe przesłanki spełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy albowiem pośrednio godzą w życie, zdrowie lub mienie nie tylko sprawcy, ale także innych uczestników ruchu drogowego.

W konkluzji organ stwierdził, iż A. Z. świadomie wprowadzając się w stan nietrzeźwości a następnie decydując się na kierowanie pojazdem wykazał się nieodpowiedzialnością i brakiem wyobraźni a więc cechami, z którymi ustawodawca związał obawę zachowania się w sposób określony w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Organ zauważył także, iż prawo do posiadania broni jest dobrem reglamentowanym i ochrona interesu społecznego jest nadrzędna nad interesem jednostki, powołanie się strony na pozytywną opinię z miejscu zamieszkania i w kole łowieckim jak również prawidłowe przechowywanie broni nie ma znaczenia dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A. Z., zwany dalej skarżącym, podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku art. 15 ust. 1 pkt 6 z ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, wniósł o uchylenie decyzji Komendanta Głównego Policji oraz decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...].

W uzasadnieniu skargi wywodził m.in., iż niezamkięty katalog przestępstw wyliczony w art. 15 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy nie daje podstaw do dowolnego zaliczania do kręgu podmiotów nieuprawnionych każdej osoby, która popełni przestępstwo i organy winny każdy przypadek rozpatrywać indywidualnie z uwzględnieniem okoliczności popełnienia czynu zabronionego jak również wcześniejszego trybu życia, zachowania się po popełnieniu przestępstwa oraz prognozy dotyczącej tego czy osoba taka nie popełni przestępstwa w przyszłości. Podniósł także, iż od wielu lat jest myśliwym, nie dopuścił się żadnego uchybienia w związku z używaniem broni a przestępstwo, za które został ukarany nie ma związku z używaniem broni. Posiada pozytywną opinię z miejsca zamieszkania jak i z koła łowieckiego a wymienione okoliczności zostały przez organ pominięte.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;

Skarga zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja z dnia [...] lipca 2007 roku zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na rozstrzygnięcie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonych decyzji stanowi przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, zgodnie, z którym właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6. Natomiast stosownie do treści art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co, do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo, wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Powzięcie "uzasadnionej obawy" musi być poprzedzone należycie przeprowadzonym postępowaniem, w toku, którego w sposób niebudzący wątpliwości zostanie ustalone, iż skarżący należy do osób, których zachowanie budzi uzasadnione obawy, że mogą broni użyć w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. W ocenie Sądu postępowanie takie w rozpatrywanej sprawie nie zostało przeprowadzone.

Wskazać należy, iż naczelną zasadą postępowania administracyjnego jest zasada prawdy obiektywnej. Została ona wyrażona w art. 7 kpa. Z zasady tej wynika obowiązek organu administracji publicznej do wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, co jest niezbędnym elementem właściwego zastosowania normy prawa materialnego. Realizację tej zasady zapewniają przede wszystkim przepisy regulujące postępowanie dowodowe. Zgodnie z art. 77 § 1 kpa organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać materiał dowodowy, a więc podjąć ciąg czynności procesowych mających na celu zebranie całego materiału dowodowego i następnie go rozpatrzyć. Obowiązkiem organu jest także decyzję uzasadnić. Uzasadnienie decyzji stanowi jej integralną część i winno odpowiadać wymogom przewidzianym art. 107 § 3 kpa.

W niniejszej sprawie podstawą wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej był fakt skazania go prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia [...] września 2007 r. sygn. akt [...] za występek z art. 178 a § 1 kk W orzecznictwie sądowoadministracyjnym był już wyrażony pogląd (por. wyroki WSA w Warszawie z 28 kwietnia 2004 r. sygn. akt III SA 2258/02, LEX nr 158939 i powołany w nim wyrok NSA z dnia 9 października 2001 r. sygn. akt III SA 866/02), iż przy cofnięciu pozwolenia na broń nie można powoływać się jedynie na fakt skazania wyrokiem. W takiej sytuacji niezbędne jest wykazanie bezpośredniego związku między popełnionym przez skarżącego czynem, za który został on skazany, i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które stwarzałoby obawy, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego.

Art. 15 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy wymienia przykładowo takie przestępstwa, których popełnienie najczęściej wskazuje, że ich sprawca zalicza się do kategorii osób wskazanych tym przepisem. Wśród przestępstw tych ustawa nie wymieniła prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości (art. 178 a § 1 kk), które ustawodawca zaliczył do przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a nie przeciwko zdrowiu, życiu czy mieniu. Dla cofnięcia pozwolenia na broń osobie skazanej za to przestępstwo nie wystarczy, więc sam fakt jednorazowego skazania bez ustalenia okoliczności czynu i cech osobowych skazanego a więc stwierdzenie, ze posiadacz broni zalicza się do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt. 6 ustawy. Co do uzasadnionej obawy, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt. 6 ustawy o broni i amunicji dotyczy ona przewidywanych zachowań posiadacza broni. Może je uzasadniać dotychczasowe postępowanie tej osoby (nadużywanie alkoholu, popełnianie czynów nagannych), czy ujemne cechy charakteru (nieopanowanie, porywczość, niezrównoważenie itp.). Pozwolenie na broń wydawane jest przez Policję po wszechstronnym i starannym badaniu czy nie zachodzą przeciwwskazania, o których mowa w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy. Cofnięcie takiego pozwolenia powinna poprzedzać wnikliwa procedura. Przemawia za tym również ochrona nabytego uprawnienia (wyrok NSA z dnia 25 października 2005 r. sygn. akt II OSK 128/05 niepublikowany). W takiej sytuacji niezbędne jest wykazanie bezpośredniego związku między popełnionym przez skarżącego czynem, za który został skazany i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które stwarzałoby obawy, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego. Samo, bowiem prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości nie może być wystarczającą przesłanką do uznania, że sprawca tego czynu stwarza uzasadnioną obawę użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, choć jazda pojazdem mechanicznym pod wpływem alkoholu jest czynem wysoce nagannym. O tym czy obawa taka zachodzi powinna decydować ocena dotychczasowego zachowania oraz cech osobowych posiadacza broni (wyrok NSA dnia z 15 grudnia 2006 r. sygn. akt II OSK 88/06 niepublikowany).

Popełnienie po raz pierwszy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji ( rozdział XXI Kodeksu Karnego ) w okolicznościach tej konkretnej

sprawy nie wystarcza do uznania, iż obawa, o jakiej mowa w art. 18 ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt. 6 ustawy o broni i amunicji jest uzasadniona. Organy nie mogą stosować takiej wykładni cytowanego przepisu, że każda osoba skazana winna mieć cofnięte pozwolenie na broń. Każdą sprawę należy indywidualizować. Istotne jest czy osoba ta posługiwała się bronią, czy zagrażała zdrowiu lub życiu innych osób, a zatem czy całokształtem swego dotychczasowego postępowania stwarza obawę użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku prawnego. Gdyby przyjąć za zasadne stanowisko prezentowane w zaskarżonych decyzjach, to należałoby uznać, że każde przestępstwo popełnione w stanie nietrzeźwości, powodowałoby cofnięcie pozwolenia na broń. Byłaby to kolejna kara dodatkowa, której jednak przepisy nie przewidują ( wyrok NSA dnia z 4 czerwca 2007 r. sygn. akt II OSK 863/06 niepublikowany).

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić, więc należy, iż stanowisko organu zostało sformułowane w sposób zbyt ogólny, świadczący o braku zindywidualizowanego podejścia w merytorycznym odniesieniu się do sprawy. Sąd podziela stanowisko NSA wyrażone w wyroku z dnia 23 czerwca 2008 r. sygn. II OSK 697/07, iż "w tego rodzaju sprawach należy stosować większe zindywidualizowanie rozstrzygnięć administracyjnych. Każda taka sprawa powinna być rozpatrywana ad casum." Organ orzekający o pozbawieniu prawa do broni ma, zatem obowiązek wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i wykazania w motywach decyzji, że podmiot pozbawiany prawa do broni należy do tej właśnie kategorii osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy.

Rozpoznając ponownie sprawę organ rozważy wskazane wyżej okoliczności, przeprowadzi postępowanie administracyjne stosownie do zasad ogólnych zawartych w kpa a wydane rozstrzygnięcie uzasadni zgodnie z wymogami określonymi w art. 107 § 3 kpa.

Mając wszystkie powyższe względy na uwadze Sąd na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł, jak w sentencji orzeczenia. Rozstrzygnięcie w kwestii wykonalności zostało wydane na zasadzie art. 152 p.p.s.a.