Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Jeżeli nadbudowa pociąga za sobą jednocześnie zmianę wymiarów już istniejącego obiektu (np. jest szersza lub dłuższa niż istniejący obiekt), to zachodzi przypadek nadbudowy połączonej z rozbudową i wówczas należy stosować § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w zakresie spełnienia wymagań zarówno dla rozbudowy jak i nadbudowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Sędziowie: WSA Krystyna Daniel WSA Beata Łomnicka Protokolant: specjalista Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2015 r. sprawy ze skarg E.J., Z.J. , A.M. , oraz J.M. na decyzję Wojewody z dnia 16 grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na wykonanie robót budowlanych I. odrzuca skargę A.M. i J.M. II. w wyniku uwzględnienia skargi E. i Z.J. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana; IV. zasądza od Wojewody na rzecz skarżących E.J. i Z.J. , kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania V. zwraca skarżącym A.M. oraz J.M. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu uiszczonego wpisu.

Prezydent Miasta decyzją z dnia 28 lipca 2014 r. nr [...] orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na wykonanie robót budowlanych obejmujących: przebudowę, rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z wewnętrznymi instalacjami zlokalizowanego na działce nr [...] obr. [...] przy ul. P. w K..

Od decyzji w ustawowym terminie zostały wniesione odwołania M. S., A. M., J. M., E. J. i Z. J., w których zarzucono możliwość kolizji inwestycji z rurami gazowymi, niezgodność inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "[...]" w zakresie dopuszczalnej na tym terenie zabudowy jednorodzinnej, w sytuacji gdy będzie to pensjonat, a więc budynek zamieszkania zbiorowego. W odwołaniu wskazano ponadto na niezgodność planowanej rozbudowy z § 12 ust. 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, polegającym na zlokalizowaniu rozbudowywanej części w granicy z działka nr [...] i nadbudowie budynku w części zbliżonej na odległość mniejsza aniżeli 1,5 m do granicy z działką nr [...], ponadto zarzucono przekroczenie gabarytów budynku oraz, że niektóre projektowane ściany zewnętrzne nie spełniają normy cieplnej wynikającej z ww. rozporządzenia. Zarzucano ponadto niezgodną z rozporządzeniem w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego skalę rysunków obejmujących przebudowywaną część, wskazano na nieścisłości w projekcie architektoniczno-budowlanym polegające między innymi na braku części wymiarów, nieprawidłowe rozwiązanie ścian zewnętrznych. Zgłoszono wątpliwości związane z przyjętymi rozwiązaniami w kontekście bezpieczeństwa konstrukcji i bezpieczeństwem użytkowania i zastosowania ściany oddzielenia pożarowego, która nie jest wymagana dla domu jednorodzinnego co sugeruje, że nie będzie on takim budynkiem. Zgłoszono zastrzeżenia związane z postępowaniem prowadzonym przez organ nadzoru budowlanego. W odwołaniu wskazano ponadto na nierzetelność wykonanej ekspertyzy, która nie uwzględniła interakcji pomiędzy budynkiem nr [...] (budynek skarżących) i [...] (budynek objęty inwestycją), jak i wykonanego opracowania obejmującego stopień zacieniania, bowiem nie uwzględniono przyziemia budynku nr [...] podniesiono ponadto, że na działce nr [...] istnieje siedlisko jeży.

W dalszej korespondencji zarzucono, że w sposób nieprawidłowy określona została inwestycja, gdyż w ocenie skarżących nie jest to budynek jednorodzinny, lecz budynek który został zaadoptowany na budynek zamieszkania zbiorowego, ponowiono zarzut o naruszeniu § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Decyzją z dnia 16 grudnia 2014 r. znak: [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 28 lipca 2014 r. nr [...], znak: [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na wykonanie robót budowlanych obejmujących: przebudowę, rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z wewnętrznymi instalacjami: elektryczną, wod. - kan., co., na działce nr [...] obr. [...] przy ul. P. w K..

Oceniając zgromadzony przez organ I instancji i uzupełniony w ramach postępowania odwoławczego materiał dowodowy, Wojewoda uznał, że jest on wystarczający do udzielenia pozwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji.

Organ wskazał, że zakres uprawnień kontrolnych organu administracji architektoniczno-budowlanej określony został w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Organ administracji może podjąć działania korygujące tylko w przypadku stwierdzenia naruszeń określonych w tym przepisie. Wyjaśniono przy tym, że organy administracji nie badają prawidłowości przyjętych w projekcie budowlanym rozwiązań, jeżeli nie dotyczą zakresu wynikającego z ww. przepisu.

Za prawidłowość sporządzenia projektu budowlanego, w tym również przyjęte w projekcie rozwiązania, odpowiada projektant i jeżeli istnieje wymóg jego sprawdzenia, również sprawdzający. W niniejszej sprawie oświadczenia projektantów o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej zostały złożone.

Odpowiadając na zgłaszane zarzuty Wojewoda wyjaśnił, że w sprawie zarzutu dotyczącego możliwości kolizji inwestycji z rurami gazowymi podano, że jak pokazano w projekcie budowlanym, nad rurami gazowymi znajduje się belka. Natomiast odcinek gazociągu, w związku z planowaną zabudową został przełożony w inne miejsce, w oparciu o decyzję Prezydenta Miasta nr [...] znak: [...].

Odnosząc się do zarzutu o niezgodności inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "[...]" w zakresie dopuszczalnej na tym terenie zabudowy jednorodzinnej, w sytuacji gdy będzie to pensjonat, a więc budynek zamieszkania zbiorowego wyjaśniono, że inwestor określił przedmiotowy obiekt jako budynek mieszkalny jednorodzinny. Taki rodzaj użytkowania budynku określony został w decyzji o pozwoleniu na budowę. Przypadek użytkowania budynku w sposób inny, aniżeli określono to w tej decyzji, znalazł uregulowanie w ustawie Prawo budowlane w art. 71a.

W odpowiedzi na zarzut dotyczący niezgodności planowanej rozbudowy z § 12 ust.3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie podano, że w ramach tej inwestycji realizowana jest rozbudowa budynku i jego nadbudowa. Rozbudowa budynku stanowi lokalizację (sytuowanie) nowej jego części i następuje w granicy z działką nr [...]. Wyjaśniono, że zgodnie z § 2 ust. 5 ww. rozporządzenia, zawarte w nim przepisy, które odnoszą się do budynku o określonym przeznaczeniu stosuje się także do każdej części budynku o tym przeznaczeniu. Dopuszczalność takiego usytuowania budynku czy też jego rozbudowywanej części wynika z faktu, że szerokość działki wynosi 13,4 metra, a więc jest mniejsza aniżeli 16 metrów. Zgodnie z § 12 ust 3 pkt 1 ww. rozporządzenia dopuszczalna jest w takiej sytuacji lokalizacja (sytuowanie) budynku bezpośrednio przy granicy działki. W odniesieniu natomiast do nadbudowy budynku w zabudowie jednorodzinnej, dopuszczalna jest jego nadbudowa budynku usytuowanego w granicy o jedną kondygnację (§12 ust. 3 pkt 3 ww. rozporządzenia).

W ocenie organu odwoławczego § 12 ust. 3 pkt 1 dotyczy usytuowania budynków względem granicy działki na działkach budowlanych o szerokości mniejszej niż 16 metrów. Regulacja ta dotyczy wszystkich budynków w zabudowie jednorodzinnej. Istotnym elementem, decydującym o zastosowaniu tego przepisu jest szerokość działki. To szerokość działki (mniejsza niż 16 metrów) dopuszcza możliwość zastosowania tego przepisu. Z faktu tego nie wynika, że budynek został wyłączony spod regulacji określonej w § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia. Dla nadbudowy, której nie można zakwalifikować jako "sytuowanie budynku" winien mieć zastosowanie § 12 ust 3 pkt 3, dopuszczający możliwość nadbudowy o jedną kondygnację budynku w zabudowie jednorodzinnej, który jest zlokalizowany w odległości mniejszej niż określona w § 12 ust. 1 rozporządzenia. Dodano, że przepis ten nie określa w jakiej odległości od granicy winna się znaleźć nadbudowana część budynku. Dlatego nie stanowi naruszenia wymogów rozporządzenia lokalizacja nadbudowanej części budynku w odległości mniejszej aniżeli 1,5 metra od granicy z działką nr [...].

Odnośnie zgłaszanych zarzutów związanych (w ocenie skarżących) z wadliwie przyjętymi rozwiązaniami ścian zewnętrznych w kontekście nie spełniania przez nie norm cieplnych czy też w zakresie bezpieczeństwa konstrukcji i bezpieczeństwem użytkowania, jak i prawidłowości i kompletności projektu architektoniczno-budowlanego w zakresie zwymiarowania na rysunkach, Wojewoda wyjaśnił, że zakres kontroli organu administracji architektoniczno-budowlanej określony został w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma uprawnień do weryfikacji tej części projektu. Pełną odpowiedzialność za projekt budowlany ponosi projektant, który posiada uprawnienia budowlane uprawniające do jego wykonania. Również on decyduje jakie rozwiązania projektowe są przyjęte w wykonanym przez niego projekcie. W tym, ocenia zasadność wykonania ściany p.poż., a jej zaprojektowanie nie daje podstaw do uznania, iż projektowany budynek nie będzie budynkiem jednorodzinnym.

Organ odwoławczy uznał zasadność zarzutu o niezgodności skali rysunków dla tego charakteru inwestycji z wymogami rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Projekt budowlany został uzupełniony w tym zakresie. Z rysunkami w odpowiedniej skali zapoznano strony postępowania.

Odnośnie zarzutu dotyczącego w ocenie skarżących nierzetelnie wykonanej ekspertyzy, która nie uwzględniła interakcji pomiędzy budynkiem nr [...] (budynek skarżących) i [...] (budynek objęty inwestycją), wyjaśniono, że zgodnie z § 206 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, rozbudowa, nadbudowa, przebudowa oraz zmiana sposobu użytkowania powinny być poprzedzone ekspertyzą techniczną stanu konstrukcji i elementów budynku, z uwzględnieniem stanu podłoża gruntowego. Do projektu budowlanego dołączona została ekspertyza sporządzona przez mgr inż. budownictwa A. K.. Z ekspertyzy tej wynika, że "ze względu na to, iż nadbudowa wykonywana będzie częściowo na już istniejących fundamentach i murach, a rozbudowana będzie miała zdylatowane fundamenty w stosunku do fundamentów budynków sąsiednich projektowana inwestycja nie narusza istniejącego stanu faktycznego i nie spowoduje zmiany stateczności sąsiednich budynków". Dodano, że pełną odpowiedzialność za projekt budowlany ponoszą osoby projektujące. Natomiast za prowadzenie budowy w sposób zgodny z projektem, pozwoleniem na budowę, przepisami w tym techniczno-budowlanymi oraz przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy i zasadami wiedzy technicznej, odpowiada kierownik budowy, który będzie pełnić nadzór podczas prowadzenia robót budowlanych.

Odnosząc się do zastrzeżeń związanych z wykonanym opracowaniem dotyczącym nasłonecznienia pokoi wyjaśniono, że regulacja dotycząca nasłonecznienia pokoi mieszkalnych znajduje się w § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i zgodnie z tym przepisem pokoje mieszkalne mają mieć zapewniony czas nasłonecznienia 3 godziny w dniach równonocy tj. 21 marca i 21 września w godzinach od 700 do 1700. W ustępie 2 tego przepisu ustawodawca dopuścił w mieszkaniu wielopokojowym ograniczenie wymaganego czasu nasłonecznienia do jednego pokoju. Budynek mieszkalny jednorodzinny jest traktowany jako mieszkanie wielopokojowe co oznacza, że dopuszczalne jest zapewnienie nasłonecznienia w jednym pokoju.

Jak wynika z wykonanego opracowania dotyczącego nasłonecznienia pokoi w budynku [...] pokoje, których okna skierowane są na południowy - wschód mają zapewnione nasłonecznienie w godzinach od 700 do 1225 (okno 1) i od 700 do 1100 (okno 2). Natomiast w budynku nr [...], pokoje których okna skierowane są na południowy zachód są nasłonecznione od godziny 1000 do 1700 i projektowana inwestycja pozostaje bez wpływu na nasłonecznienie tych pokoi.

Oceniając natomiast spełnienie warunków w zakresie naturalnego oświetlenia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, o którym mowa w § 13 ww. rozporządzenia wyjaśniono, że zgodnie z tym przepisem warunek naturalnego oświetlenia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi uznaje się za spełniony, jeżeli między ramionami kąta 60° z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż wysokość przesłaniania. W tej części przepis dotyczy obiektów przesłaniających o wysokości do 35 metrów i ma zastosowanie do niniejszej inwestycji. Dodatkowo wyjaśniono, że kąt 60° wyznacza się w płaszczyźnie poziomej. Jak wynika z wykonanej przez projektanta w tym zakresie analizy dla istniejących budynków nr [...] i nr [...] projektowana inwestycja nie zmienia istniejących obecnie warunków w zakresie dopływu światła dziennego do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w tych budynkach.

Odnośnie zgłaszanego zarzutu dotyczącego, wadliwie przeprowadzonego postępowania przez organ nadzoru budowlanego w związku z brakiem udziału skarżących w tym postępowaniu, organ II instancji wyjaśnił, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie jest uprawniony do oceny postępowania prowadzonego w tamtym organie. Istotny dla niniejszego postępowania jest fakt zakończenia postępowania w organie nadzoru budowlanego, który otwiera możliwość kontynuowania postępowania w sprawie pozwolenia na budowę.

W odniesieniu natomiast do przekazanej informacji o istnieniu na terenie działki nr [...] siedliska jeży wyjaśniono, że przedmiotowa działka nie jest objęta żadną formą ochrony przyrody. Okoliczność ta wskazuje, że brak jest uzasadnienia do podejmowania na tej działce działań ochrony przyrody. Zwrócono uwagę, że działka ta jest już w znacznym stopniu zainwestowania i użytkowana. Wprowadzona przez inwestycję zmiana obejmuje powiększenie powierzchni zabudowy o ok. 37 m2 tj. o 11,7%. W tej sytuacji należy stwierdzić, że brak jest dowodu wskazującego, że realizacja przedmiotowej inwestycji może spowodować uszkodzenie siedliska jeży.

Kontrola organu administracji architektoniczno-budowlanej, w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego pozwoliła na uznanie, że projekt budowlany jest zgodny z wymogami wynikającymi z obowiązującego na tym terenie ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" dla obszaru oznaczonego symbolem MN.7 (teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej). Plan miejscowy wskazał w części rysunkowej nieprzekraczalne linie zabudowy od strony ulic. Linie te zostały naniesione na mapę, na której wykonany został projekt zagospodarowania działki. Projektowana inwestycja nie przekracza tych linii. Zgodnie z ustaleniami ww. planu określona została maksymalna wysokość budynków do 12 metrów. Zaprojektowana wysokość wynosi 9,58 metra. Miejscowy plan określił maksymalny wskaźnik powierzchni zabudowy do 70%. Jak wynika z projektu budowlanego wskaźnik ten wynosi 53%. Ustalony w planie minimalny wskaźnik terenu biologicznie czynnego dla terenu oznaczonego MN.7 wynosi 20%. Zaprojektowany teren biologicznie czynny stanowi 26%. Plan miejscowy ustalił dla zabudowy jednorodzinnej 2 miejsca postojowe na 1 dom. Zapewniono 2 miejsca postojowe, w garażu i przed budynkiem. Wskaźnik zabudowy dla projektowanej inwestycji wynosi 1,68, ustalenia planu określają dla tego terenu minimalny 0,5, a maksymalny 1,8.

Dla przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego została wykonana ekspertyza techniczna dotycząca możliwości jej realizacji opracowana przez mgr inż. A. K.. Z opracowania tego wynika, możliwość realizacji przedmiotowego zamierzenia.

Inwestor uzyskał niezbędne dla tej inwestycji uzgodnienia, opinie i oświadczenia wynikające z obowiązujących przepisów. Stanowiska tych jednostek zostały uwzględnione przy projektowaniu inwestycji. W aktach sprawy znajduje się informacja dotycząca bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, kopie uprawnień budowlanych osób projektujących, a także zaświadczenia o przynależności tych osób do właściwej izby samorządu zawodowego. Osoby projektujące posiadają uprawnienia, których zakres pozwala na wykonanie przedmiotowego projektu budowanego.

Ocenie podlegał również ustalony w ramach postępowania pierwszoinstancyjnego obszar oddziaływania projektowanego obiektu. Przy ustaleniu obszaru oddziaływania uwzględniana była funkcja obiektu, jego gabaryty i inne parametry, które mogły wpływać na sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji. W trakcie postępowania administracyjnego badana była zgodność zamierzenia z odrębnymi przepisami, w tym przepisami techniczno-budowlanymi, w zakresie spełnienia wymogów dotyczących odległości od granic i sąsiedniej zabudowy, spełnienia wymogów przeciwpożarowych. Stwierdzono, że obszar oddziaływania inwestycji, który uwzględniał oprócz terenu, na którym zlokalizowana jest inwestycja również działki nr [...], [...], [...] został ustalony w sposób prawidłowy. Wyjaśnić należy, że uczestnikami postępowania administracyjnego, oprócz właścicieli działek znajdujących się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu byli również ci właściciele tych działek, dla których inwestycja wprowadzała ograniczenia w użytkowaniu. Ograniczenia te, choć dopuszczalne z punktu widzenia przepisów, uzasadniały dopuszczenie tych osób jako strony postępowania.

Na zakończenie stwierdzono, że inwestor spełnił wymogi będące przedmiotem oceny organu administracji wynikającej z art. 35 ust. 1 jak i z art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego.

Uznano również, że przedmiotowa inwestycja nie narusza występujących w obszarze oddziaływania uzasadnionych interesów osób trzecich. Analiza przedłożonego materiału dowodowego nie wykazała naruszenia prawa materialnego, które uprawniałoby organ administracji do zakwestionowania prawidłowości przedmiotowej inwestycji. Tym samym inwestor jest uprawniony do korzystania z prawa wynikającego z art. 4 Prawa budowlanego.

W dniu 20 stycznia 2015 r. E. J. i Z. J. wnieśli za pośrednictwem Wojewody do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia 16 grudnia 2014 r. znak: [...]. Skarżący nie zgadzają się z wydaną decyzją wnosząc o jej uchylenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, według norm przepisanych.

Skarżonej decyzji zarzucają naruszenie art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego oraz § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez błędną interpretacje i zastosowanie § 12 ust. 3 pkt 1-3 jak również fakt, że zatwierdzona rozbudowa budynku jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej będzie negatywnie wpływała na nieruchomość skarżących powodując jej zaciemnienie, brak możliwości zamieszkania przyziemia i korzystania z ogródka, co będzie powodowało obniżenie jej wartości. Ponadto podnoszą, iż inwestycja nie jest przystosowana do zamieszkania przez inwestora, a do wynajmu pokoi, a ponadto zdaniem skarżących na działce nr [...] znajduje się siedlisko jeży.

Ze skargą na powyższą decyzję wystąpili także w dniu 5 lutego 2015 r. A. M. i J. M.. Skarżący nie zgodzili się z wydaną decyzją wnosząc o jej uchylenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżonej decyzji zarzucają naruszenie art. 7, 8, 10 § 1 K.p.a., co zdaniem skarżących miało istotny wpływ na wydanie decyzji, oraz art. 5 pkt 9 Prawa budowlanego i przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W odpowiedzi na skargi Wojewoda [...] wniósł o ich oddalenie w pełni podtrzymując swoje stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej w skrócie "P.p.s.a.", uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu l instancji nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.). Sąd administracyjny ocenia jedynie legalność działania administracji, co oznacza, że zobowiązany jest zbadać, czy w czasie podejmowania danego aktu administracyjnego, organ administracji nie naruszył prawo.

Nie każde naruszenie prawa uzasadnia wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla taki akt w przypadku, gdy stwierdzi: 1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; 2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; 3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd administracyjny stwierdza nieważność decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.) lub stwierdza wydanie decyzji z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 P.p.s.a.).

Skarga A. M. i J. M. podlega odrzuceniu. Decyzja Wojewody [...] z dnia 16 grudnia 2014 r. została doręczona ww. skarżącym w trybie tzw. doręczenia zastępczego. Jak wynika to z akt administracyjnych (karty nr 104 i 105 akt administracyjnych) pierwsza próba doręczenia ww. decyzji miała miejsce 22 grudnia 2014 r. i z tej daty jest pieczątka tzw. I awiza. Kolejna próba doręczenia miała miejsce 30 grudnia 2014 r.

Zgodnie z art. 44 § 1 pkt 1 K.p.a. w przypadku braku możliwości doręczenia pisma osobie fizycznej w jej mieszkaniu lub miejscu pracy lub w razie nieobecności adresata i zarazem nie ma możliwości doręczyć się za pokwitowaniem dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, gdyby osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi – wówczas publiczny operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej. W takiej sytuacji zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia. Zawiadomienie to umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. Przesyłkę pozostawia się w placówce pocztowej.

Powtórne zawiadomienie o możliwości odebrania przesyłki (tzw. II awizo) miało miejsce 30 grudnia 2014 r.

Zgodnie z art. 44 § 4 K.p.a. doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia 14-dniowego okresu liczonego pod daty pierwszego zawiadomienia (tzw. I awiza). Jeżeli w tym czasie adresat pismo odebrał, to datą doręczenia będzie data faktycznego odbioru pisma. Jeżeli adresat nie odebrał, to doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia 14-dniowego okresu liczonego pod daty pierwszego zawiadomienia, a samą nieodebraną przesyłkę zwraca się nadawcy celem pozostawienia się w aktach sprawy.

W tej sprawie licząc termin 14 dni od daty 22 grudnia 2014 r. (pierwszego zawiadomienia) należy przyjąć, że skutek w postaci doręczenia decyzji organu II instancji dla skarżących nastąpił z dniem 5 stycznia 2015 r.

Licząc 30-dniowy termin na wniesienie skargi od dnia 6 stycznia 2015 r. włącznie, to termin ten skończył swój bieg z dniem 4 lutego 2015 r. (środa). Skargę zaś wnieśli skarżący w dniu następnym tj. 5 lutego 2015 r. (akta sądowe, karta nr 12), nadając w tym dniu przesyłkę zawierającą skargę w urzędzie pocztowym.

Zgodnie z art. 53 § 1 P.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Skoro skarżący wnieśli skargę jeden dzień po upływie terminu, to zgodnie z art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a. skargę skarżących A. M. i J. M. należy odrzucić jako spóźnioną.

W przypadku odrzucenia skargi, Sad z urzędu na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. zwrócił skarżącym A. M. i J. M. cała kwotę uiszczonego wpisu w wysokości 500 złotych.

Skarga skarżących E. i Z. J. została wniesiona w terminie i opłacono od niej wymagany wpis sądowy, co stanowi warunek konieczny do rozpoznania sprawy przez Sąd i dokonania oceny legalności działania w tej sprawie organów administracji. Dokonując tej oceny Sąd stwierdza, że organy obu instancji dokonały błędnej wykładni § 12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), zwanego dalej w skrócie "rozporządzeniem". Organy administracji błędnie ustaliły relacje pomiędzy § 12 ust. 3 pkt 1, 2 i 3 rozporządzenia.

Sąd nie podziela przedstawionej przez organy interpretacji § 12 ust. 3 rozporządzenia.

Nie ulega wątpliwości, że w tej sprawie projekt budowlany obejmował rozbudowę, przebudowę i nadbudowę istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego zlokalizowanego w granicy z sąsiednią działką budowlaną, zabudowaną także w granicy budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. Ta okoliczność, mająca podstawowe znaczenie w sprawie, nie budzi żadnych wątpliwości. Potwierdza to w szczególności projekt zagospodarowania terenu znajdujący się na karcie nr 9 projektu budowlanego.

Budynek nr [...] zlokalizowany w granicy z działką nr [...] przylega wprost do ściany budynku nr [...], z tym, że budynek nr [...] jest dłuższy niż budynek nr [...].

Nie ulega wątpliwości, że w tej sprawie inwestycja nie polegała na budowie nowego budynku mieszkalnego w granicy z działką sąsiednią, ale na rozbudowę i nadbudowie już istniejącego budynku usytuowanego w granicy z sąsiednią działką i znajdującym się tak budynkiem.

Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz inne przepisy rozporządzenia, dopuszcza się sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości mniejszej niż 3 metry, lecz nie mniejszej niż 1,5 metra, na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 metrów. Ten przepis reguluje budowę nowego budynku w granicy z sąsiednią działką budowlaną, na której nie ma posadowionego budynku w granicy działki. Taka sytuacja w tej sprawie nie zachodzi.

Stosownie do § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz inne przepisy rozporządzenia, dopuszcza się sytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli będzie on przylegał całą powierzchnią swojej ściany do ściany budynku istniejącego na sąsiedniej działce lub do ściany budynku projektowanego, dla którego istnieje ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę, pod warunkiem że jego część leżąca w pasie o szerokości 3 metrów wzdłuż granicy działki będzie miała długość i wysokość nie większe niż ma budynek istniejący lub projektowany na sąsiedniej działce budowlanej. Taka sytuacja także w tej sprawie nie zachodzi, skoro ściana budynku na działce nr [...] jest dłuższa niż ściana budynku nr [...]. Ponadto także i ten przepis reguluje budowę nowego budynku w granicy z działką sąsiednią, na której już istnieje budynek usytuowany w tejże granicy.

W tej sprawie zachodził przypadek uregulowany w § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia tzn. sytuacja, w której przepis ten dopuszcza rozbudowę istniejącego budynku usytuowanego w granicy z działką sąsiednią (podkreślenie Sądu) pod warunkiem, że w pasie o szerokości 3 metrów wzdłuż tej granicy zostaną zachowane jego dotychczasowe wymiary. Ponadto dopuszczalna jest także i nadbudowa istniejącego budynku posadowionego w pasie z granicą działki sąsiedniej, jeżeli nadbudowa obejmuje nie więcej niż jedną kondygnację, a w nadbudowanej ścianie, zlokalizowanej w granicy z działką sąsiednią nie może być otworów okiennych lub drzwiowych. Tym samym skoro przedmiotowe zamierzenie budowlane obejmowało rozbudowę i nadbudowę istniejącego budynku, to oczywistym jest, że organy administracji winny ocenić zgodność tej nadbudowy i rozbudowy z powołanym § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia, a nie z § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia.

Sąd nie podziela stanowiska organów administracji, zgodnie z którym skoro rozbudowa istniejącego budynku to także lokalizacja nowej jego części, to tym samym do lokalizacji takiej "nowej" części stosuje się § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia, a nie § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia.

Traktowanie rozbudowy budynku jako sytuowanie jego nowej części wprost prowadziłoby do wykluczenia ograniczenia wynikającego z § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia i w istocie czyniłoby zbędnym treść tego przepisu dotyczącego rozbudowy. W zabudowie jednorodzinnej na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 metrów można budować (sytuować) nowy budynek w granicy działki, ale koniecznym warunkiem rozbudowy już istniejącego na takiej działce budynku usytuowanego w granicy działki jest to, żeby na skutek rozbudowy nie nastąpiła zmiana jego wymiarów w pasie o szerokości 3 metrów wzdłuż granicy działki, co wprost wynika z § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia.

§ 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia reguluje możliwość budowy nowego budynku na działce o szerokości mniejszej niż 16 metrów, natomiast § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia reguluje wszystkie określone w nim rodzaje rozbudowy i nadbudowy budynków, które są projektowane zarówno na działkach o szerokości ponad 16 metrów, jak i na działkach o szerokości mniejszej niż 16 metrów. Taki pogląd reprezentuje sądownictwo administracyjne i Sąd w tej sprawie pogląd ten aprobuje (np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 14 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SA/Gl 250/14, opub. w LEX nr 1513290; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 2024/11, opub. w LEX nr 1354922; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt II OSK 2381/10, opub. w LEX nr 1424312; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 2 czerwca 2011 r., sygn. akt II SA/Ke 296/11, opub. w LEX nr 821551).

Przenosząc ten pogląd do oceny zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, że zatwierdzony projekt budowalny zezwalający na rozbudowę istniejącego budynku mieszkalnego na działce nr [...] w granicy z działką nr [...] polegającą na powiększeniu długości istniejącego budynku o 3,98 metra - narusza § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia. Przepis ten bowiem dopuszcza rozbudowę istniejącego budynku usytuowanego w granicy działki, ale tylko wtedy, gdy w pasie o szerokości 3 metrów wzdłuż tej granicy zostaną zachowane dotychczasowe wymiary budynku istniejącego podlegającego rozbudowie. Warunek "odsunięcia" rozbudowy o pas o szerokości 3 metrów od granicy z działką nr [...] nie został w tej sprawie dochowany. Trafnie w tym zakresie w toku postępowania administracyjnego wskazywało na to strony.

Powołane naruszenie prawa materialnego ma istotny wpływ na wynik tej sprawy i w związku z tym Sąd z powodu wadliwej wykładni § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia, uchyla obie wydane w sprawie decyzje.

Pozostałe zarzuty skargi nie znajdują potwierdzenia. W szczególności Sąd nie stwierdza niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego projektowanej rozbudowany, przebudowy i nadbudowy.

Na obszarze inwestycji obowiązuje uchwała Rady Miasta Krakowa z dnia 26 czerwca 2013 r. Nr LXXVII/1128/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" (Dz. Urzęd. Woj. Małopol. z 2013 r., poz. 4403). Zgodnie z tym planem miejscowym teren inwestycji położony jest w obszarze MN.7 – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Sąd oceniając, czy zakres zamierzenia budowlanego objęty tą sprawą spełnia warunki do zaliczenia do zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej doszedł do przekonania, że ten warunek został spełniony. Inwestycja ta bowiem polega na rozbudowie istniejącego budynku o jedno pomieszczenie gospodarcze z łazienką na poziomie parteru (projekt budowlany, karta nr 35). Tak realizowana rozbudowa może być zakwalifikowana jako rozbudowa domu mieszkalnego.

Rozbudowa i przebudowa na pierwszym piętrze obejmuje rozbudowę o pomieszczenie gospodarcze, pokój i łazienkę oraz nadbudowę o pokój i loggię (projekt budowlany, karta nr 36). Także i te pomieszczenia nie służą innemu wykorzystywaniu niż pomieszczenia budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

Rozbudowa na drugim piętrze obejmuje wykonanie pokoju, łazienki i pomieszczenia gospodarczego (projekt budowlany, karta nr 37A). Na każdej z kondygnacji komunikacja z nowo rozbudowywaną częścią istniejącego budynku odbywa się poprzez istniejące pomieszczenia (pokoje). Sąd w tej sprawie nie ocenia, w jaki sposób jest wykorzystywana istniejąca część budynku na działce nr [...], a w szczególności nie ocenia, czy w już istniejącym budynku wykonywana jest funkcja mieszkaniowa budynku jednorodzinnego, czy też funkcja np. hotelowa lub pensjonatowa. Sąd ocenia tylko, czy zakres rozbudowy i nadbudowy połączonej z przebudową istniejącego budynku odpowiada funkcji mieszkaniowej budynku jednorodzinnego i w tym zakresie (i tylko w tym zakresie) należy stwierdzić, że taka funkcja została w projekcie budowlanym zachowana. Inwestor nie może dokonać dowolnej zmiany raz określonej funkcji wybudowanego budynku bez zastosowania przepisów Prawa budowlanego. Sąd jednak w tej sprawie nie ocenia, jaki będzie w przyszłości sposób wykorzystywania tej części budynku, która objęta tej projektem budowlanym zatwierdzonym zaskarżoną decyzją.

W tej sprawie Sąd także nie może oceniać trafności rozstrzygnięć organu nadzoru budowlanego oceniającego legalność funkcji wykorzystywania istniejącego budynku na działce nr [...]. Decyzje wydawane przez organ nadzoru budowalnego mogą być bowiem przedmiotem odrębnych środków zaskarżenia, w tym skargi do sądu administracyjnego i wówczas będzie miejsce na taką ocenę.

W ocenie Sądu znajdujące się w projekcie budowlanym uzasadnienie wraz z rysunkami co do zakresu i stopnia zacienienia nieruchomości sąsiednich poprzez projektowana inwestycję spełniają wymagania wynikające w szczególności z § 13 i 60 rozporządzenia (projekt budowlany, karty nr 10-15).

Zarzut skarżących dotyczący spadku wartości ich działki na skutek zrealizowania przedmiotowej inwestycji także nie może odnieść zamierzonego skutku. Zarzut dotyczący celu realizacji inwestycji poprzez jedynie zwiększenie dochodów inwestorów z wynajmowania mieszkań nie może mieć znaczenia w procedurze udzielenia pozwolenia na budowę. Inwestor może dysponować swoją nieruchomością także w celu osiągania z niej zysku. Sąd nie stwierdza, aby po realizacji inwestycji skarżący zostali pozbawieni z możliwości korzystania ze swojego ogródka, przyziemia lub innych części budynku nr [...].

Zarzut dotyczący siedliska jeży na działce nr [...] został podniesiony w skardze, aczkolwiek wymaga on przynajmniej jakiegoś uprawdopodobnienia przez stawiających ten zarzut. Gdyby bowiem rzeczywiście okazało się, że na terenie inwestycji jest siedlisko jeży, to ta okoliczność musiałaby być wzięta pod uwagę przy wydawaniu pozwolenia na budowę. Na tym etapie rozpoznawania sprawy jest jeszcze przedwcześnie na formułowanie w tym zakresie wyraźnych zarzutów, a racje maja organy twierdząc, że teren działki nr [...] nie jest objęty żadną forma ochrony przyrody.

Sąd zauważa także, że projekt budowlany zawiera niejako podwójną treść: zatwierdzoną przez organ I instancji i anulowaną. To zaś prowadzi i do nieuzasadnionego zwiększenia objętości samego projektu i znacznie utrudnia jego czytelność, a ponadto nie jest niczym uzasadnione. Projekt budowlany ma zawierać tylko aktualną treść, a dokonywane zmiany powinny prowadzić do trwałego usunięcia poprzednich wersji. Projekt budowlany nie służy przedstawieniu historycznemu zmian w jego treści. Tak jak decyzja zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę nie zawiera wcześniejszych wersji i poprawek, tak samo i projekt budowlany nie powinien takich wcześniejszych wersji zwierać. Projekt budowlany ma bowiem służyć ocenie organu administracji architektoniczno-budowlanej co do zgodności danego zamierzenia z przepisami prawa, służyć inwestorowi (i kierownikowi budowy) w bieżącym procesie realizacji inwestycji i pozwolić organowi nadzoru budowlanego na ocenę zgodności zrealizowanych prac z zatwierdzonym projektem budowlanym. Nigdzie w ww. etapach procesu inwestycyjnego nie występuje potrzeba objęcia projektem budowlanym nieaktualnych jego części.

Status prawny nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] nie jest jasny, aczkolwiek z akt wynika, że z udziałem, między innymi skarżących A. M. i J. M. dotyczy się postępowanie przed sądem cywilnym celem ustalenia zasiedzenia tej działki na rzecz tych skarżących. Tym samym zapis w projekcie budowlanym, że działka nr [...] jest w posiadaniu, a w zasadzie inwestorzy mają prawo własności (karta nr 5 projektu budowlanego) jest co najmniej wątpliwy. Nie jest kwestią sądu administracyjnego rozstrzyganie jednak o prawie do terenu danej działki. Ponownie prowadząc postępowanie administracyjne należy ustalić, jak zakończyło się postepowanie w sprawie zasiedzenia tej nieruchomości.

Kolejną kwestią, która powinna być przez Sąd oceniona, to zachowanie odległości projektowanej inwestycji od granicy z działką nr [...].

Nie ulega wątpliwości, że nadbudowa projektowanego budynku od granicy z działką nr [...] lokalizowana jest w odległości 1,02 metra (projekt budowlany, karta nr 9 i nr 9a), balustrada w odległości 1,5 metra (projekt budowlany, karta nr 37), a ściana z otworami okiennymi w odległości ponad 4 metrów (projekt budowlany, karta nr 37A).

Oceniając w tym zakresie zgodność projektowanej nadbudowy z przepisami, a w tym z § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia należy stwierdzić, że powołany przepis wyraźnie stanowi, że dopuszczalna jest nadbudowa istniejącego budynku usytuowanego w odległości mniejszej niż 3 metry od granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli taka nadbudowa będzie obejmowała nie więcej niż jedną kondygnację, a w nadbudowanej ścianie, zlokalizowanej w odległości mniejszej niż 4 metry od granicy z działką sąsiednią nie będzie otworów okiennych lub drzwiowych. Okoliczność istnienia okien w ścianie garażu od strony działki nr [...] (taki wniosek można wysnuć na podstawie karty nr [...] projektu budowlanego) w tej sprawie nie ma znaczenia, ponieważ projekt budowlany nie obejmuje budowy istniejącego garażu. Powołany przepis nie został naruszony w projektowaniu nadbudowy od strony działki nr [...]. W tym zakresie stanowisko organów administracji, że dla nadbudowy obowiązujące przepisy rozporządzenia nie określają odległości od granic z działką budowlana nie jest trafne. Odległości także i w takim zakresie robót budowlanych są wymagane, aczkolwiek należy wyraźnie zastrzec, że nadbudowa polega na dobudowaniu części obiektu budowlanego na istniejącym obiekcie. Jeżeli nadbudowa pociąga za sobą jednocześnie zmianę wymiarów już istniejącego obiektu (np. jest szersza lub dłuższa niż istniejący obiekt), to zachodzi przypadek nadbudowy połączonej z rozbudową i wówczas należy stosować § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w zakresie spełnienia wymagań zarówno dla rozbudowy jak i nadbudowy.

W tej jednak sprawie w zakresie nadbudowy nie naruszono obowiązujących przepisów co do odległości od granicy z działką sąsiednią.

Oceniając podnoszony w skardze zarzut braku inwestorów tytułu prawnego do ingerowania w ścianę wspólną budynków na działkach nr [...] i [...] Sąd stwierdza, że z projektu budowlanego nie wynika, aby jakiekolwiek roboty budowlane dotyczy ściany wspólnej między tymi dwoma budynkami. Tym samym w tym zakresie robót budowlanych inwestorzy nie mieli obowiązku uzyskiwania zgody właścicieli nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] na realizację projektowanych robót.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zostały w tej sprawie naruszone przepisy prawa materialnego (§ 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia). Został naruszony art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego poprzez błędne uznanie, że zamierzenie budowlane objęte tą sprawą jest zgodnie z przepisami technicznymi. W związku z powyższym, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. Sąd uchylił decyzję organu odwoławczego i decyzję organu I instancji. Wykazane uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 141 § 4 P.p.s.a Prezydent Miasta ponownie rozpoznając sprawę powinien uwzględnić wskazania zawarte w uzasadnieniu tego wyroku i dokonać w szczególności ponownej oceny zgodności zamierzenia budowlanego w szczególności z § 12 ust. 3 pkt 3 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Powinien również podjąć czynności zmierzające do ustalenia, czy na terenie inwestycji jest siedlisko jeży. Te ustalenia powinny przesądzić o kierunku dalszego postępowania, w tym np. poprzez wezwanie inwestora o dostosowanie projektu budowlanego do przepisów prawa.

O wstrzymaniu wykonywania zaskarżonej decyzji orzeczono na podstawie art. 152 P.p.s.a.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a. w związku z art. 205 § 2 P.p.s.a.