Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia WSA (del.) Roman Wiatrowski (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Rz 242/08 w sprawie ze skarg J. B. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 14 grudnia 2007 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do listopada 2002 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie, 2. zasądza od J. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w R. kwotę 3086 zł (słownie: trzy tysiące osiemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

I FSK 1488/08

Uzasadnienie

I. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Rz 242/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił wydane w stosunku do J. B. (dalej "skarżącego") pięć decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 14 grudnia 2007 r. znak [...] wydane w podatku od towarów i usług za okres od lipca do listopada 2002r. w przedmiocie określenia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc: za lipiec 2002r. w wysokości 289.979 zł, za sierpień 2002 w wysokości 255.311 zł i za wrzesień w wysokości 284.778zł, za październik 2002r. w wysokości 449.350 zł, za listopad 2002r. w wysokości 197.227 zł

Powyższy wyrok Sąd I instancji wydał na podstawie następującego stanu faktycznego.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w R. po przeprowadzeniu kontroli podatkowej decyzjami z dnia 16 grudnia 2003r. określił skarżącemu kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za lipiec 2002r. w wysokości 289.979 zł, za sierpień 2002 w wysokości 255.311 zł i za wrzesień w wysokości 284.778zł, za październik 2002r. w wysokości 449.350 zł, za listopad 2002r. w wysokości 197.227 zł.

W wyniku rozpatrzenia odwołania od powyższych decyzji organ odwoławczy, decyzjami z dnia 20 grudnia 2005 r., uchylił zaskarżone rozstrzygnięcia i przekazał sprawy do ponownego rozpatrzenia, z uwagi na uchylenie własnej decyzji z dnia 16 grudnia 2003r., wydanej w sprawie rozliczenia podatku od towarów i usług za czerwiec 2002r.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w R. w dniu 9 stycznia 2007 r. wydał ponownie decyzje w przedmiotowych sprawach określając w podatku od towarów i usług kwotę różnicy podatku naliczonego nad należnym z za lipiec 2002r. w wysokości 289.979 zł, za sierpień 2002 w wysokości 255.311 zł i za wrzesień w wysokości 284.778zł, za październik 2002r. w wysokości 449.350 zł, za listopad 2002r. w wysokości 197.227 zł.

Dyrektor Izby Skarbowej w R. w wyniku rozpatrzenia odwołań skarżącego, decyzjami z 6 kwietnia 2007 r. uchylił zaskarżone decyzje z dnia 9 stycznia 2007 r. i przekazał sprawy do ponownego rozpatrzenia, ze względu na konieczność dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.

Na pięć decyzji kasacyjnych organu II instancji z dnia 6 kwietnia 2007 r. skarżący wniósł skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie oraz złożył wniosek o zawieszenie postępowań podatkowych do czasu rozstrzygnięcia przez Sąd zagadnień wstępnych w postaci skarg na w/w decyzje kasacyjne organu odwoławczego.

W wyniku przeprowadzonego postępowania Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w R. decyzjami z 30 października 2007 r. nr [...], [...], [...], [...], [...] określił skarżącemu kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc lipiec 2002r. w wysokości 289.979 zł, za sierpień 2002 w wysokości 255.311 zł i za wrzesień w wysokości 284.778zł, za październik 2002r. w wysokości 449.350 zł, za listopad 2002r. w wysokości 197.227 zł.

W uzasadnieniu powyższych decyzji organ stwierdził, iż Skarżący obniżając wysokość podatku należnego o podatek naliczony uwzględnił faktury wystawione przez podmiot nieistniejący, pozorujący jedynie swe istnienie w obrocie prawnym oraz dokumentujące czynności, które w rzeczywistości nie miały miejsca.

Organ stwierdził również nieprawidłowości w prowadzeniu ewidencji sprzedaży, która prowadzona była w sposób niezgodny z art. 193§1 i §3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ( j.t. Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz.60 ze zm.; dalej Ordynacja podatkowa) w związku z art. 27 ust.4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług z dnia 8 stycznia 1993r. ( Dz.U. Nr 11, poz. 50; dalej ustawa o VAT), ponieważ w rozliczeniu za kwiecień i czerwiec 2002r. błędnie wykazano wartość sprzedaży zwolnionej z VAT, co spowodowało błędne wykazanie struktury obrotu, jak również błędne rozliczenie podatku naliczonego. W tej sytuacji organ kierując się dyspozycją art.23 pkt1ustawy o VAT oraz §48 ust.4 pkt1 lit.a oraz pkt5 lit.a i §59 pkt2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów oraz o podatku akcyzowym ( Dz.U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) określił J. B. podatek w prawidłowej wysokości.

Wniosek skarżącego o zawieszenie postępowania został uznany przez organ za bezzasadny, gdyż wniesienie skargi do WSA nie może być, zdaniem organu traktowane jak zagadnienie wstępne w rozumieniu art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Obligatoryjne zawieszenie postępowania podatkowego następuje tylko wtedy, gdy rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd pozostaje w takim związku z postępowaniem podatkowym, iż bez jego rozstrzygnięcia nie jest możliwe rozstrzygnięcie sprawy podatkowej. Zdaniem organu jeżeli Sąd nie wstrzyma wykonania zaskarżonej decyzji kasacyjnej, to podczas postępowania sądowego może się toczyć równoległe postępowanie podatkowe w danej sprawie i może się ono zakończyć decyzją (nawet ostateczną), zanim zapadnie wyrok przesądzający o losach decyzji kasacyjnej.

W odwołaniach od w/w decyzji Skarżący, wskazując na naruszenie art. 2, art. 5, art. 9, art. 19, art. 21, art. 32 ustawy o VAT, art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 123, art. 180, art. 201 § 1 pkt 2, art. 201 § 2 i § 3, art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej oraz art. 68, art. 69 Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzeczpospolita Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z dnia 16 grudnia 1991 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 11, poz. 38 ze zm.), wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji.

Zdaniem Skarżącego organ I instancji bezpodstawnie przyjął, iż jego kontrahent nie był podatnikiem podatku od towarów i usług, a wystawione faktury nie przedstawiały faktycznie dokonanych czynności. Ponadto skarżący zarzucił, iż w trakcie postępowania organ dopuścił się istotnego naruszenia procedury podatkowej przez brak zawieszenia postępowania podatkowego, w związku z wystąpieniem zagadnienia wstępnego. Organ nie rozstrzygnął w przedmiocie wniosku o zawieszenie postępowania w formie postanowienia, do czego był zobowiązany. Uchybienie to stanowiło rażące naruszenie art. 201 § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej.

Zarzutów odniesionych w odwołaniach nie podzielił jednak Dyrektor Izby Skarbowej w R., który wskazanymi na wstępie trzema decyzjami z dnia 14 grudnia 2007 r. utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

II. Niezgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem skarżący wniósł skargi do sądu administracyjnego, w których decyzjom organu II instancji zarzucił naruszenie:

- art. 2, art. 5, art. 19, art. 21, art. 32 ustawy o VAT z 1993.,

- § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a i pkt 5 lit. a Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.),

- art. 70, art. 121, art. 122, art. 123, art. 144, art. 147, art. 148, art. 149, art. 150, art. 180, art. 191 Ordynacji podatkowej.

Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji, ewentualnie o uchylenie decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skarg skarżący stwierdził, iż zaskarżone rozstrzygnięcia zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa. Skarżący zarzucił również nieprawidłowości w doręczeniu decyzji przez organ odwoławczy. Nie zgodził się z treścią ustaleń faktycznych, dokonanych przez organy podatkowe oraz nie podzielił oceny prawnej tych ustaleń.

Ponadto Skarżący wskazał, że naruszono art. 201 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej. W ocenie Skarżącego zaniechanie przez organ wydania postanowienia w sprawie wniosku o zawieszenie postępowania stanowiło ograniczenie prawa podatnika do sądu, wyrażającego się w możliwości zaskarżenia tego postanowienia do sądu administracyjnego. Uchybienie to stanowiło naruszenie przepisów postępowania podatkowego mające isto9tny wpływ na wynik sprawy. Na poparcie swojego stanowiska skarżący powołał się na wyrok NSA z 26 października 2005 r., sygn. I FSK 178/05 (publ. Lex nr 173313).

III. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r. uchylił zaskarżone decyzje.

Sąd podzielił zarzuty skarg odnoszące się do naruszenia art. 201 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że pomimo wniosku podatnika o zawieszenie postępowania podatkowego na podstawie art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej z dnia 20 czerwca 2007 r. (ponawianego 23 sierpnia i 5 września 2007 r.) z uwagi na wniesienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na decyzje kasacyjne organ I instancji nie wydał postanowienia o zawieszeniu bądź odmowie zawieszenia postanowienia. Sąd I instancji wskazał, że organ odwoławczy nie odniósł się do zarzutów dotyczących braku wydania postanowienia w przedmiocie wniosku o zawieszenie postępowania, a jedynie przyznał rację organowi I instancji odnośnie braku przesłanek do zawieszenia.

Zdaniem Sądu I instancji brak rozpatrzenia wniosku strony w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie, pozbawiło stronę prawa do złożenia środka odwoławczego, a w konsekwencji prawa do zbadania rozstrzygnięcia pod względem legalności w osobnym postępowaniu przed sądem administracyjnym. Takie naruszenie przepisów postępowania, mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

IV. Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł pełnomocnik organu, zarzucając na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.; dalej "P.p.s.a.") orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie naruszenie: przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a., w związku z przepisem art. 201 § 1 pkt 2 oraz § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przez przyjęcie, że wniesienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzje kasacyjne, stanowi zagadnienie wstępne w rozumieniu przepisu art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, uzasadniające zawieszenie postępowania podatkowego oraz, że brak wydania postanowienia o zawieszeniu bądź odmowie zawieszenia postępowania w tej sytuacji, stanowi naruszenie przepisów postępowania podatkowego uzasadniające uchylenie decyzji, wydanej w postępowaniu podatkowym, które powinno ulec zawieszeniu,

b) art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit c) P.p.s.a. w związku z przepisem art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) przez bezzasadne przyjęcie w zaskarżonym wyroku , że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisu art. 201 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przez brak rozstrzygnięcia w przedmiocie zawieszenia postępowania na skutek zaskarżenia do Wojewódzkiego, Sądu Administracyjnego decyzji kasacyjnej i uznania tej sytuacji za wskazaną przepisem art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, oraz przez brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, w szczególności wskazania, dlaczego naruszenie przez organy podatkowe przepisów art. 201 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej mogło mieć wpływ na wynik sprawy, oraz brak wskazań co do dalszego postępowania, mimo uwzględnienia z opisanych względów skargi w dacie, w której postanowienia WSA odrzucające skargi na decyzje kasacyjne były już od prawie dwu miesięcy prawomocne, jak również brak oceny legalności całych zaskarżonych decyzji,

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 152 i art. 200 P.p.s.a. przez przyjęcie, że przepisy te znajdują w sprawie zastosowanie, niezasadnie przyjmując, że organy podatkowe zaskarżonymi decyzjami naruszyły przepisy postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynika sprawy.

Pełnomocnik organu wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania od Skarżącego.

Uzasadniając powyższe zarzuty pełnomocnik organu podkreślił, że okoliczność nie zakończenia postępowania sądowoadministarcyjnego w sprawie decyzji uchylonych ww. wyrokiem, dotycząca kontroli legalności tych decyzji, nie może być uznana za sytuację wskazaną w art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W obrocie prawnym funkcjonują bowiem ostateczne decyzje, określające prawa i obowiązki stron administracyjnoprawnego stosunku prawnego. Ponadto w momencie wydanie zaskarżonego wyroku, od prawie dwu były już prawomocne postanowienia, odrzucające skargi Skarżącego na decyzje kasacyjne.

Pełnomocnik organu wskazał, że skoro w dacie wydania zaskarżonego wyroku, postanowienia odrzucające skargi na przedmiotowe decyzje kasacyjne były już prawomocne a ewentualna podstawa wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zawieszenia postępowania nie istniała i nie istnieje, istotne było udzielenie wskazań co do toku dalszego postępowania. Stwierdził, że brak rozstrzygnięcia w przedmiocie zawieszenia postępowania, nie mógł mieć istotnego wpływu na wynik postępowania.

V. W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik skarżącej, wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenia kosztów postępowania.

VI. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zdaniem Sądu II instancji skarga kasacyjna ma uzasadnione podstawy.

Przede wszystkim należy podkreślić, że zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 p.p.s.a. zatem rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego mogły uwzględniać jedynie ewentualne naruszenie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego i procesowego.

W skardze kasacyjnej przytoczono podstawy kasacyjne wskazane w art. 174 pkt 2 P.p.s.a.

W rozpoznaj sprawie Sąd I instancji uchylił zaskarżone decyzje z tego powodu, że w toczących się postępowaniach podatkowych nie zostały wydane postanowienia w przedmiocie zawieszenia postępowania, mimo że Skarżący złożył wniosek o zawieszenie postępowania na podstawie art. 201 § pkt 1 Ordynacji podatkowej. Powołany przez Skarżącego przepis stanowi, że organ podatkowy zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. W rozpoznanej sprawie Sąd I instancji uznał, że organ pierwszej instancji zgodnie z treścią art. 201 § 2 Ordynacji podatkowej obowiązany był rozstrzygnąć wniosek Skarżącego w formie postanowienia, na które zgodnie z treścią art. 201 § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie i w konsekwencji tego także skarga do sądu administracyjnego - art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a. Zaskarżona decyzja zdaniem Sądu I instancji podlegała uchyleniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. z tego względu, że organ II instancji nie uchylił decyzji organu I instancji, mimo tego że została ona wydana ze wskazanym naruszeniem art. 201 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej. Powołując przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. jako podstawę uchylenia zaskarżonych decyzji Sąd uznał, że zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenie przepisów postępowania podatkowego mogło mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenie art. 201 § 2 Ordynacji podatkowej należało uznać za naruszenie , które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, z tego powodu, że gdyby organ wydał postanowienia w przedmiocie zawieszenia postępowania to skarżący mógłby zaskarżyć je do Sądu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z oceną tą nie można się zgodzić. Skład orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, że oceniając wpływ jaki na wynik sprawy wywierać może zaniechanie przez organ wydania postanowienia w przedmiocie zawieszenia postępowania, mimo że strona złożyła wniosek o zawieszenia postępowania, należy mieć na względzie przesłankę zawieszenia, na którą powołała się strona. W przypadku, gdy podstawą zawieszenia, tak jak w niniejszej sprawie miało być toczące się postępowanie sądowe, w którym zdaniem strony miało dojść do rozstrzygnięcia kwestii wstępnej, przy wydawaniu wyroku Sąd I instancji miał obowiązek zbadać na jakim etapie postępowanie to się znajdowało w chwili wydania wyroku, a jeżeli się ono zakończyło należało ustalić, jak orzeczenie kończące to postępowanie mogło wpływać na wynik sprawy głównej. Zdaniem Naczelnego Sądu administracyjnego taki zakres badania wynika z istoty prejudycjalności, której dotyczy art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Przesłanka wskazana w powołanym przepisie swym zakresem obejmuje kwestię prawną z zakresu prawa materialnego lub procesowego, która winna być rozstrzygnięta przed wydaniem decyzji w innym postępowaniu administracyjnym lub sądowym. Przedmiotowa kwestia ma tak doniosłe znaczenie dla postępowania głównego, że bez jej rozstrzygnięcia nie może toczyć się postępowanie główne (G.Łaszczyca, C. Martysz, A. Matan, Postępowanie administracyjne ogólne, Warszawa 2003, s. 605 im nast.).

W niniejszej sprawie zaskarżony wyrok został wydany po uprawomocnieniu się postanowień Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 28 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Rz 556/07, 557/07 i 558/07, 559/07, 560/07 którymi odrzucono skargi J. B. na wymienione na wstępie trzy decyzje kasacyjne.

Z tego względu w dacie wydania zaskarżonego wyroku oczywistym było, że zaistniałe w sprawie uchybienia dotyczące zawieszenia postępowania podatkowego nie mogły mieć, żadnego wpływu na wynik sprawy podatkowej której dotyczyły decyzje zaskarżone do Sądu I instancji. W dacie wydania zaskarżonego wyroku decyzje kasacyjne organu II instancji były już prawomocne, gdyż uprawomocnieniu uległy postanowienia Sądu I instancji wydane w przedmiocie odrzucenia skarg na te decyzje. Zatem Sąd I instancji wydając zaskarżony wyrok miał wszelkie podstawy do stwierdzenia, że postępowanie sądowe, na które powoływał się skarżący wnosząc o zawieszenie postępowania uległo prawomocnemu zakończeniu w sposób, który przesądzał o braku podstaw do twierdzenia, że decyzje kasacyjne były niezgodne z prawem, wobec czego również niezgodne z prawem mogły być decyzje wydane przez organy podatkowe w postępowaniu prowadzonym na skutek wydania tych decyzji kasacyjnych. W tej sytuacji uchylanie zaskarżonych w niniejszej sprawie decyzji wymiarowych i nakładanie na organ obowiązku wydania postanowień w przedmiocie zawieszenia postępowań należało ocenić jako czysty formalizm, który nie mógł spowodować zmiany przyjętej przez organy podatkowe materialnoprawnej oceny sprawy, gdyż w sytuacji istniejącej w niniejszej sprawie po uprawomocnieniu się decyzji kasacyjnych organu II instancji, jedynym prawidłowym rozstrzygnięciem w przedmiocie wniosku skarżącego o zawieszenie postępowania byłaby odmowa zawieszenia postępowania. Uznanie stanowiska Sądu I instancji zajętego w zaskarżonym wyroku za prawidłowe skutkowałoby zobowiązaniem organów do ponownego przeprowadzenia postępowania podatkowego, które zakończyłoby się takimi samymi decyzjami jak zaskarżone decyzje. Dodatkowym niepożądanym efektem rozstrzygnięcia podjętego przez Sąd I instancji byłoby wydłużenie postępowania podatkowego. Z tych względów także za chybiony należało uznać argument zawarty w zaskarżonym wyroku, według którego zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenie art. 201 § i 2 Ordynacji podatkowej należało uznać za naruszenie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, z tego tylko powodu, że naruszeniem tym zamknięto Skarżącemu drogę sądową w kwestii zawieszenia postępowania.

W tej sytuacji Sąd I instancji obowiązany był uznać, że zaniechanie w niniejszej sprawie przez organ wydania postanowienia w przedmiocie zawieszenia postępowania było naruszeniem przepisów postępowania, które nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy, gdyż zaniechanie to nie mogło doprowadzić do ukształtowania sytuacji prawnopodatkowej skarżącego w inny sposób niż organ tego dokonał w zaskarżonej decyzji. Dlatego Sąd II instancji uznał, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a., które miało wpływ na wynik sprawy.

Zdaniem Sądu II instancji nie był zasadny podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. przez niewskazanie w zaskarżonym wyroku sposobu postępowania przez organy podatkowe po uchyleniu zaskarżonych decyzji oraz niezamieszczenie w wyroku uzasadnienia stanowiska Sądu, że zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenie prawa mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W zaskarżonym wyroku Sąd I instancji stwierdził, że w toku postępowania organy powinny wydać postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania. Tak więc wyrok zawierał ogólną wskazówkę co do dalszego postępowania prowadzonego przez organy podatkowe, natomiast niewskazanie przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia jakie winno się znaleźć w postanowieniu rozstrzygającym w przedmiocie zawieszenia postępowania podatkowego nie może być utożsamiane z naruszeniem określonego w art. 141 § 4 P.p.s.a. obowiązku wskazania przez Sąd I instancji sposobu dalszego prowadzenia postępowania podatkowego. Ponadto w uzasadnieniu wyroku wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej stwierdzono, że zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenia at. 201 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej miało istotny wpływ na wynik sprawy, którego istotą było zamknięcie skarżącemu drogi do Sądu w sprawie zawieszenia postępowania.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 185 § 1 i art. 203 pkt 2 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.