Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 21 marca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki, Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska (spr.), Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, , Protokolant Starszy sekretarz sądowy – Dorota Czubak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2018 roku sprawy ze skargi S. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów transportu drogowego oddala skargę.

III SA/Łd 1215/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] orzekającą o nałożeniu na S. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą A S. S. K. 78, 95-061 D., kary pieniężnej w wysokości 8.500 zł za stwierdzone naruszenie przepisów transportu drogowego.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2017 r., w T. Inspektorzy [...] i Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego przeprowadzili kontrolę należący do skarżącego autobus o nr rej. [...], wykonujący transport drogowy osób na linii regularnej Ł.- K.- T, w oparciu o wydane zezwolenia nr [...] i nr [...]. W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, iż prowadzący pojazd kierowca J. K., pomimo posiadania karty kierowcy, wykonywał przewóz na całej trasie, której długość wynosiła 59 km, bez rejestracji swojej aktywności w zainstalowanym w pojeździe tachografie cyfrowym. Stwierdzono także, że przejazd wykonywany był niezgodnie z rozkładami jazdy wydanymi do w/w zezwoleń. Przejazd był opóźniony około 7 minut, a na przystanku w miejscowości K. kierowca w ogóle się nie zatrzymał. Ponadto w wyniku kontroli przeprowadzonej przez nieumundurowanego funkcjonariusza w trakcie wykonywania przewozu stwierdzono, że kierowca zabrał pasażera (kontrolującego funkcjonariusza) z przystanku nieujętego w rozkładzie do zezwolenia nr [...], sprzedając mu bilet do T. Przesłuchany w charakterze świadka kierowca pojazdu potwierdził fakt podjęcia pasażera z przystanku nie ujętego w rozkładzie, jak również wykonywania przewozu bez włożonej do tachografu karty kierowcy. Odnośnie wykonywania przejazdu niezgodnie z rozkładami jazdy do wydanych zezwoleń potwierdził ten fakt, wskazując że powyższe wynika z dużego natężenia ruchu i wynikających z niego utrudnień na drodze. Z powyższych względów nie odbył przerwy na przystanku w miejscowości K. pomijając ten przystanek. Oświadczył, że odstępstwa od zatrzymania na tym przystanku mają miejsce w sytuacji dużego natężenia ruchu, pracodawca ma wiedzę w tym zakresie i pomimo tego nie podejmuje żądnych środków celem przestrzegania rozkładów jazdy. Z powyższych czynności sporządzone zostały stosowne protokoły.

Zawiadomieniem z dnia 20 marca 2017 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego poinformował skarżącego o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za stwierdzone naruszenie przepisów transportu drogowego, a następnie decyzją z dnia [...] nałożył na skarżącego karę pieniężną w łącznej wysokości 8.500 zł. Uzasadniając organ I instancji wskazał, iż na podstawie przeprowadzonego postępowania, w szczególności w oparciu o protokół kontroli z dnia 20 marca 2017 r. skarżący wykonując regularny przewóz osób na linii Ł. – K. – T., w oparciu o wydane zezwolenia nr [...] i nr [...] dopuścił się naruszeń, o których mowa w lp. 2.2.2. załącznika nr 3 do u.t.d. (wykonywanie transportu regularnego z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu, zaświadczeniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzeniu zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym dotyczących – godzin odjazdu i przyjazdu); lp.2.2.3. załącznika nr 3 do u.t.d. (wykonywanie transportu regularnego z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu, zaświadczeniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzeniu zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym dotyczących –ustalonej trasy przejazdu lub wyznaczonych przystanków); lp. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d. (nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi).

Nie zgadzając się z wydanym rozstrzygnięciem S. S. wniósł odwołanie do Głównego Inspektora Transportu Drogowego, w którym zakwestionował stwierdzone naruszenia, w zakresie uchybienia godzin przyjazdów i odjazdów, zgodnych z ustalonymi rozkładami jazdy, co stanowiło zdaniem skarżącego brak należytego ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz w zakresie nierejestrowania aktywności kierowcy za pomocą zainstalowanego w pojeździe tachografu cyfrowego, co pozostaje w sprzeczności z treścią art. 3 lit. a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006, wyłączającego obowiązek rejestrowania aktywności kierowcy realizującego regularny przewóz osób na trasie nie przekraczającej 50 km. Jednocześnie skarżący nie kwestionował zasadności nałożenia na niego kary 3.000zł za stwierdzone naruszenie wykonywania przewozu z naruszeniem ustalonej trasy przejazdów i wyznaczonych przystanków. Uzasadniając wskazał ,iż stwierdzone przez kontrolujących 7 minutowe opóźnienie przejazdu, w stosunku do ustalonego rozkładu jazdy było od niego zupełnie niezależne i wynikało z warunków na drodze. Natomiast odnośnie braku rejestrowania aktywności kierowcy skarżący wskazał, że wykonywany na przedmiotowej trasie przewóz regularny osób, odbywa się na podstawie dwóch zezwoleń, wydanych w oparciu o dwie niezależne decyzje administracyjne. Każda z decyzji obejmuje jedną trasę, która nie przekracza dystansu 50 km. Tym samy łączenie dwóch przewozów i stwierdzenie, że przewoźnik przekroczył trasę 50 km jest nieuprawnione i stanowi rażące naruszenie przepisów.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu powyższej decyzji organ powołał treść art. 92a ust. 1, ust. 2, ust. 6, art. 92b ust. 1-2,art. 92 c ust. 1, art. 4 pkt 7 i pkt 22, art. 20 u.t.d. oraz art. 34 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. i wskazał, że konsekwencją powyższych rozwiązań jest treść: lp.2.2.2.; lp. 2.2.3. i lp. 6.2.1 załącznika nr 3 do u.t.d., które sankcjonują naruszenia w zakresie: wykonywania transportu regularnego z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu, zaświadczeniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzeniu zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym dotyczących – godzin odjazdu i przyjazdu karą pieniężną w wysokości 500 zł; - ustalonej trasy przejazdu lub wyznaczonych przystanków karą pieniężną w wysokości 3.000 zł; nierejestrowania za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi karą pieniężną w wysokości 5.000 zł.

Dalej organ odwoławczy wyjaśnił, że zostało udowodnione na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci protokołu przeprowadzonej kontroli z dnia 20 marca 2017 r. oraz protokołu przesłuchania świadka – kierowcy wykonującego w dniu kontroli przewóz na trasie Ł.- K. – T.- J. K., że wykonywał on, w imieniu skarżącego przewóz regularny osób, nie rejestrując swojej aktywności za pomocą znajdującego się w pojeździe cyfrowego tachografu oraz z naruszeniem określonych w udzielonych skarżącemu zezwoleniach nr [....] i nr [...] warunków w zakresie godzin odjazdu i przyjazdu oraz ustalonej trasy przejazdu lub wyznaczonych przystanków.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, co do naruszenia art. 3 lit. a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, zgodnie z którym pomimo wykonywania przez skarżącego przewozu na trasie Ł.- K.- T. w oparciu o dwa niezależne zezwolenia, udzielone dwoma odrębnymi decyzjami, de facto przewóz ten obejmował jedną trasę obsługiwana przez jednego kierowcę, tym samym pojazdem, a pasażer mógł nabyć jeden bilet obejmujący cała trasę. Tym samym uznać należy, że przedmiotowy przewóz odbywał się w ramach jednej trasy, której długość stanowi sumę odległości objętych posiadanymi przez skarżącego zezwoleniami, wynoszącą 59 km, a co za tym idzie w sprawie nie znajdowało wyłączenie, o którym mowa w art. 3 lit. a Rozporządzenia nr 561/2006.

Odnośnie zarzutu niewłaściwego ustalenia stanu faktycznego sprawy, w zakresie przyczyn powstałego opóźnienia w stosunku do ustalonych rozkładów jazdy organ odwoławczy wskazał, iż przewoźnik winien uwzględnić ewentualne utrudnienia na drodze wynikające z dużego natężenia ruchu. Skarżący nie wykazał natomiast, że przyczyną powstałego opóźnienia były okoliczności, na które nie miał wpływu, jak i nie mógł ich przewidzieć. W szczególności nie potwierdził podnoszonej okoliczności kolizji drogowej na trasie przejazdu, w dniu 20 marca 2017 r. Tym samym zarzut ten także nie zasługiwał na uwzględnienie.

Ponadto w ocenie organu odwoławczego w sprawie nie wystąpiły również żadne przesłanki skutkujące wyłączeniem odpowiedzialności skarżącego za powstałe naruszenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi S.S. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zarzucił naruszenie art. 20a ust. 1 u.t.d. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy strona podnosiła, iż stwierdzone opóźnienie w stosunku do ustalonego rozkładu jazdy wynikała okoliczności niezależnej od skarżącego, a była następstwem blokady drogi z uwagi na zaistniałą kolizję oraz art. 3 lit. a Rozporządzenia nr 561/2006 poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy przepis ten stanowi, iż rozporządzenia nie stosuje się do przewozu drogowego osób w ramach przewozów regularnych, których trasa nie przekracza 50 km. Nadto zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 8 K.p.a. poprzez sprzeczności postępowania Głównego Inspektora Transportu Drogowego w kontekście wydanych decyzji administracyjnych dotyczących zezwolenia na przewóz osób na dwóch różnych liniach, a także art. 11 K.p.a., polegające na braku wyjaśnienia przesłanek kierowania przez organ administracji ustaleniami faktycznymi, w oderwaniu od obowiązujących przepisów, w szczególności treści decyzji administracyjnych oraz postanowień prawa unijnego. Z uwagi na powyższe naruszenia wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Uzasadniając podniesione zarzuty strona skarżąca ponowiła argumentację przedstawioną w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wnosił o jej oddalenie argumentując, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl zaś § 2 art. 1 cyt. ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) - p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Z wymienionych przepisów wynika, że badanie legalności zaskarżonej decyzji obejmuje ocenę prawidłowości zastosowania przepisów prawa i ich wykładni przez organy administracji oraz zgodność z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Ocena legalności zaskarżonej decyzji, przeprowadzona według wskazanych powyżej kryteriów, wykazała, że skarga jest nieuzasadniona.

Przedmiotem skargi jest decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] w części w jakiej utrzymuje ona w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] orzekającą o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w wysokości 5.500 zł za stwierdzone, w wyniku przeprowadzonej kontroli należącego do skarżącego autobusu o nr rej. [...], w trakcie wykonywania transportu drogowego osób na linii regularnej Ł.- K.- T.naruszenia przepisów transportu drogowego to jest: lp. wykonywania transportu regularnego z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu, zaświadczeniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzeniu zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym dotyczących – godzin odjazdu i przyjazdu (lp.2.2.2. załącznika nr 3 do u.t.d.) oraz nierejestrowania za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi (lp. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d.).

Podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz.2200) – dalej u.t.d. oraz wskazane przez organ administracji przepisy prawa wspólnotowego regulujące kwestie transportu drogowego, w tym rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 14 lutego 2014 r., nr 165/2014 w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG)nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (DZ.U. UE L z 2014 r Nr 60 str. 1 ).

Natomiast zasadniczą kwestią sporną pozostaje nieuwzględnienie przez organy inspekcji transportu drogowego procedujące w niniejszej sprawie w stosunku do zarzucanego naruszenia o którym lp.2.2.2. załącznika nr 3 do u.t.d. faktu, iż 7 minutowe opóźnienie przejazdu w stosunku do załączonego do zezwolenia rozkładu jazdy, wynikało z utrudnień drogowych na trasie przejazdu, o czym strona informowała, co w rezultacie stanowiło naruszenie art. 20a ust. 1 u.t.d; jak również naruszenie przez organy administracji art. 3 lit. a Rozporządzenia nr 561/2006, który to przepis wyłącza obowiązek rejestrowania aktywności kierowcy za pomocą urządzenia rejestrującego, nie stosuje się do przewozu drogowego osób w ramach przewozów regularnych, których trasa nie przekracza 50 km, co czyni w ocenie skarżącego stawiany mu zarzut popełnienia naruszenia określonego lp. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d. za nieuzasadniony.

Stosownie do treści art. 5 ust. 2 u.t.d. zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:

1) spełnia wymagania określone w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009;

2) w stosunku do zatrudnionych przez przedsiębiorcę kierowców, a także innych osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście przewóz na jego rzecz, nie orzeczono zakazu wykonywania zawodu kierowcy.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d. podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 10.000 złza każde naruszenie. Przy czym jak wynika z treści art. 92 ust. 2 u.t.d. suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10.000 zł.

Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy (art. 92a ust. 6 u.t.d.).

Z powyżej powołanych przepisów wynika zatem, że podmiotem wykonującym przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu, który podlega karze pieniężnej jest przedsiębiorca. Podkreślenia wymaga również, że istotą określonej w art. 92a u.t.d. administracyjnej kary pieniężnej jest wymuszenie na przedsiębiorcy takiej organizacji pracy i postawy zatrudnionych kierowców, by praca tych ostatnich odbywała się w sposób bezpieczny, bez stwarzania zagrożenia dla życia i mienia innych użytkowników dróg, a także życia i zdrowia kierowcy, czemu służą między innymi obowiązujące przepisy prawa regulujące kwestie czasu pracy kierowców i jego dokumentowaniu.

W niniejszej sprawie jak już wcześniej wskazano stwierdzone w ramach przeprowadzonej kontroli w dniu 20 marca 2017 r. przez inspektorów transportu drogowego naruszenia odnoszą się wykonywanego na rzecz skarżącego (przez zatrudnionego kierowcę) transportu drogowego osób na linii regularnej Ł.- K.- T., w oparciu o wydane zezwolenia nr [....] i nr [...]

Zgodnie z art. 4 pkt 7 u.t.d. przewóz regularny to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 915).

Natomiast linia komunikacyjna to połączenie komunikacyjne na określonej drodze między przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne przewozy osób (art. 4 pkt 8 u.t.d.). W powyższej definicji linii komunikacyjnej ustawodawca użył liczby mnogiej, mówiąc o regularnych przewozach osób. Prowadzi to stwierdzenia, że ustawodawca dopuścił sytuację, w której przewoźnik będzie realizował przewozy na określonej linii komunikacyjnej na podstawie więcej niż jednego zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd za niezasadny uznał zarzut skargi, co do naruszenia art. 20a ust. 1 u.t.d.

Zgodnie z treścią art. 20a ust. 1 u.t.d. warunków określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18, nie stosuje się w przypadku wystąpienia niezależnych od przedsiębiorcy okoliczności uniemożliwiających wykonywanie przewozów zgodnie z określonym w zezwoleniu przebiegiem trasy przewozów, w szczególności awarii sieci, robót drogowych, lub blokad drogowych.

W niniejszej sprawie Sąd za zasadne uznał twierdzenie organu odwoławczego, iż skarżący w żaden sposób nie uprawdopodobnił podnoszonej w toku postępowania okoliczności wystąpienia w dniu 20 marca 2017 r. blokady drogi, mającej wynikać z rzekomej kolizji drogowej na trasie przejazdu autobusu skarżącego. Ponadto z załączonych do akt sprawy zeznań kierowcy prowadzącego w dniu kontroli skontrolowany pojazd wynika, iż opóźnienia przejazdu w stosunku do ustalonego rozkładu jazdy na przedmiotowej trasie, nie są sporadyczne, a skarżący mając pełną wiedzę w tym zakresie nie podejmuje jakichkolwiek czynności. Tymczasem to na skarżącym jako podmiocie wykonującym przewóz drogowy ciąży obowiązek organizacji pracy zatrudnionych przez siebie kierowców, aby realizacja przejazdów na obsługiwanych przez skarżącego liniach odbywała się zgodnie z ustalonymi rozkładami jazdy. Natomiast jeżeli uchybienia te wynikają z sytuacji panującej na trasie przejazdu, natężenia ruchu, czy też innych przyczyn o charakterze przejściowym, czy też stałym, a skarżący posiada wiedzę, co do problemów z zachowaniem czasu przejazdu zgodnie z ustalonym rozkładem jady, strona mogła podjąć stosowne działania prawem przewidziane, w celu uzyskania decyzji o zmianie warunków udzielonych zezwoleń, co do obowiązującego na tej trasie, trasach rozkładu jazdy. Z akt sprawy nie wynika, że skarżący takie działania podejmował.

Za niezasadny w ocenie Sądu uznać również należało drugi z zarzutów skargi, to jest zarzut naruszenia art. 3 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 15 marca 2006 r., nr 561/2006 sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U. UE. L z 2006 r. Nr 102 str. 1) polegający na nieuprawnionym zsumowaniu dystansu dwóch niezależnych linii regularnych, na których skarżący wykonuje przewóz osób na podstawie dwóch odrębnych zezwoleń, a w konsekwencji uznaniu, że skarżący był zobowiązany do rejestrowania za pomocą znajdującego się w kontrolowanym pojeździe urządzenia rejestrującego wskazań, co do prędkości pojazdu, aktywności kierowcy oraz przebytej drogi.

Jak wynika z treści art. 3 lit. a rozporządzenia 561/2006 zawarte w nim regulacje nie mają zastosowania do przewozu drogowego pojazdami używanymi do przewozu osób w ramach przewozów regularnych, których trasa nie przekracza 50 km.

Sąd nie kwestionuje, iż skarżący realizował przewóz osób na podstawie dwóch odrębnych zezwoleń obejmujących trasy Ł. – K. (decyzja Prezydenta Miast Ł. z dnia [...] nr [...]) oraz K. – T. (decyzja Marszałka Województwa [...] z dnia [...]., nr [...]), jak również faktu, że żadna z wyżej wskazanych tras nie przekraczała dystansu 50 km. Niemniej jednak zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą skargę, analiza obowiązujących przepisów zarówno krajowych, jak i przepisów prawa wspólnotowego, znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie, pozwala na stwierdzenie, że pojęcia "linii komunikacyjnej " nie należy wiązać jedynie z linią określoną w danym zezwoleniu, ale również z linią faktycznie realizowaną, gdy stanowi ona sumę dwóch linii (tak jak w rozpoznawanej sprawie). Powoływanie się przez skarżącego na dwa niezależne zezwolenia, z których każde obejmowało różną linię komunikacyjną, nie zmienia faktu, że przewóz pasażerów odbywał się w rzeczywistości w ramach jednej trasy obsługiwanej na całej długości przez jednego kierowcę, prowadzącego ten sam autobus, który miał prawo sprzedawać bilet, którego cena uwzględniała koszt przejazdu na łącznej trasie Ł. – K.- T.. W ocenie Sądu zasadność powyższego twierdzenia potwierdza także dokonana analiza rozkładów jazdy na trasach Ł. – K. oraz K. – T., stanowiących załączniki do wydanych na rzecz skarżącego zezwoleń nr [...] i nr [...]. Jak wynika bowiem z kolumny 13 załączonego do akt sprawy rozkładu jazdy na trasie Ł. – K.(k. 13 akt administracyjnych) czas przyjazdu na przystanek końcowy K. OSP, to jest 07:32, jest jednocześnie godziną odjazdu, tego samego pojazdu z przystanku OSP K., w ramach realizowanego przewozu regularnego na trasie K. – T., a więc w oparciu o drugie z posiadanych przez skarżącego zezwolenie, co wynika z kolumny 13 rozkładu jazdy na powyższej trasie (k. 22 akt administracyjnych).

Wobec powyższego, uwzględniając fakt, iż ustalona łączna trasa Ł. – K. – T. przekraczała 50 km skarżący zobowiązany był do przestrzegania wymogu rejestrowania za pomocą znajdującego się w kontrolowanym pojeździe urządzenia rejestrującego wskazań, co do prędkości pojazdu, aktywności kierowcy oraz przebytej drogi, a powoływane przez stronę skarżącą wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 3 lit. a rozporządzenia nr 561/2006, nie znajduje zastosowania w niniejszym stanie faktycznym.

Z uwagi na powyższe za chybione Sąd uznał także zarzuty skargi, co do naruszenia art. 8 k.p.a. oraz art. 11 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a skargę oddalił.

a.l.