Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska (spr.) Sędzia WSA Alina Rzepecka Protokolant Referent stażysta Monika Pasich po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2019 r. na rozprawie sprawy ze skargi A.. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej 1. Uchyla zaskarżoną decyzję w całości. 2. Zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] na rzecz skarżącej spółki kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. 3. Zwrócić skarżącej spółce od Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem nadpłaconego wpisu.

A. Sp. z o. o. (dalej zwana Stroną, Spółką, Skarżącą) złożyła skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej (dalej DIAS) z dnia [...] sierpnia 2019 r. Zaskarżona decyzja utrzymywała w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celno - Skarbowego [...] (dalej Naczelnik) z dnia [...] października 2018 r. wydaną w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w kwocie 20.000 zł w związku z podaniem przez przewoźnika w zgłoszeniu przewozu danych niezgodnych ze stanem faktycznym.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

W dniu [...] lipca 2017 r. o godz. 13:45 na byłym przejściu granicznym w [...] funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej przeprowadzili kontrolę środka przewozowego o numerach rejestracyjnych [...]. Przewoźnikiem towaru o nazwie olej kreozotonowy w ilości 24.160 kg, klasyfikowanego do kodu [...] z Danii na Litwę była Skarżąca. W toku kontroli osoba kierująca zestawem pojazdów przedstawiła numer referencyjny [...]. Po sprawdzeniu w systemie stwierdzono nieprawidłowości polegające na podaniu przez przewoźnika danych niezgodnych ze stanem faktycznym, tj. podaniu nieprawidłowej masy brutto przewożonego towaru (zapisano 21.160 kg, a winno być 24.160 kg), naruszając tym samym przepisy ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów. Z uwagi na fakt, że dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu zawarte w zgłoszeniu nie podlegają aktualizacji, w dniu [...] lipca 2017 r. o godz. 14:52 zostało utworzone nowe zgłoszenie przewozu o numerze [...], zawierające prawidłowe dane w zakresie masy przewożonego towaru. W związku z przeprowadzoną kontrolą sporządzono protokół z kontroli nr [...] z dnia [...] lipca 2017 r. Kierujący w obecności funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej zapoznał się z ww. dokumentem, co potwierdził własnoręcznym podpisem.

Postanowieniem z dnia [...] września 2017 r., wszczęto z urzędu postępowanie w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązków, tj. podanie przez przewoźnika w zgłoszeniu przewozu [...] danych niezgodnych ze stanem faktycznym. Pismem z dnia [...] października 2017 r., Strona złożyła wyjaśnienia w sprawie nieprawidłowości stwierdzonych w toku kontroli przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2017 r. i jednocześnie wystąpiła z wnioskiem o odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej ze względu na uzasadniony ważny interes przewoźnika oraz rozważenie umorzenia prowadzonego postępowania. Uzasadniając powyższe Strona wskazała, że z powodu omyłki kierowca pojazdu błędnie wpisał masę towaru na manipulatorze elektronicznym. Tym samym do operatora Spółki, zajmującego się rejestrowaniem przewozów w systemie SENT wpłynęła nieprawidłowa informacja, powielona podczas rejestracji przedmiotowego transportu. Strona zaznaczyła jednocześnie, że powyższa pomyłka nie była spowodowana jakimkolwiek celowym działaniem.

W wyniku przeprowadzonego postępowania, Naczelnik Urzędu Celno- Skarbowego wydał w dniu [...] grudnia 2017 r. decyzję, którą orzekł o nałożeniu na Stronę kary pieniężnej w kwocie 20.000 zł za podanie, przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju, nieprawidłowych danych (masa brutto), o rozbieżności większej od dopuszczalnych 10%.

Nie godząc się z otrzymanym rozstrzygnięciem Strona, reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła odwołanie do DIAS, który decyzją z dnia [...] marca 2018 r. uchylił w całości decyzję z dnia [...].12.2017 r., przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu ww. decyzji organ odwoławczy wskazał, że przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ pierwszej instancji powinien zbadać czy w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki uzasadniające odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej, o których mowa w art. 22 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, odnosząc się do konkretnych argumentów przedstawionych przez Stronę w kontekście ważnego interesu przewoźnika lub interesu publicznego.

Realizując zalecenia organu odwoławczego, Naczelnik w dniu [...] października 2018 r. wydał decyzję, którą orzekł o nałożeniu na Spółkę kary pieniężnej w kwocie 20.000,00 zł, w związku z podaniem przez przewoźnika w zgłoszeniu przewozu [...] danych niezgodnych ze stanem faktycznym.

Spółka złożyła odwołanie od ww. decyzji, w którym zarzuciła naruszenie:

zasady postępowania wynikającej z art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa, poprzez niepodjęcie przez organ wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego,

prawa procesowego wynikającego z art. 26 ust. 3 i 4 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, poprzez przekroczenie kompetencji w zakresie określania warunków do odstępowania od nałożenia kary pieniężnej,

art. 22 ust. 3 w związku z art. 26 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na braku zastosowania tych przepisów w sytuacji, w której zaistniała przesłanka do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej tj. ważnego interesu przewoźnika oraz ważnego interesu publicznego,

art. 2, art. 64 ust. 3, art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w związku z art. 22 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na nałożeniu kary pieniężnej za delikt administracyjny, bez uwzględnienia okoliczności dotyczących tego czynu, co narusza zasadę sprawiedliwości oraz proporcjonalności określoną w powołanych przepisach Konstytucji RP.

DIAS decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazał, że dokonując analizy okoliczności faktycznych w kontekście regulacji prawnych należy zauważyć, że w niniejszej sprawie kontrola środka przewozowego, należącego do Skarżącej, dokonana w dniu [...] lipca 2017 r. wykazała, że w zgłoszeniu przewozu [...] podano dane niezgodne ze stanem faktycznym, tj. podano nieprawidłową masę brutto przewożonego towaru (zapisano 21.160 kg, a winno być 24.160 kg). Z uwagi na fakt, że dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu zawarte w zgłoszeniu nie podlegają aktualizacji, nowe zgłoszenie przewozu o numerze [...], zawierające prawidłowe dane w zakresie masy przewożonego towaru nastąpiło już po dokonaniu kontroli. Zatem w rozważanej sprawie stwierdzona nieprawidłowość polegała na podaniu danych niezgodnych ze stanem faktycznym w zakresie masy brutto przewożonego towaru, wymaganych w myśl art. 7 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, która sankcjonowana jest karą pieniężną nakładaną na przewoźnika, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Opierając się o tak ustalony stan faktyczny sprawy organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że dla ustalenia czy wypełniona została dyspozycja art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, wystarczające jest wykazanie, że doszło do naruszenia obowiązków lub warunków związanych z drogowym przewozem towarów.

Zdaniem organu, ocena zasadności nałożenia kary pieniężnej składa się z dwóch elementów, czyli badania naruszenia obowiązków przewidzianych w ustawie, uzasadniających nałożenie kary oraz analizy ustawowych przesłanek odstąpienia od jej wymierzenia. Oba te elementy zostały ocenione. Zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek odpowiednio podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1. Wydając zaskarżoną decyzję Naczelnik odniósł się w sposób wyczerpujący do kwestii możliwości odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, zgodnie z art. 22 ust. 3 w związku z art. 26 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, wyjaśniając Stronie, że organ prowadzący postępowanie może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej na wniosek przewoźnika lub z urzędu, jednak wniosek ten musi być poparty wystąpieniem szczególnie ważnych, uzasadnionych i obiektywnych kryteriów - powodów, które w ustawie określono jako "ważny interes przewoźnika" lub "interes publiczny". Jak wskazuje się w piśmiennictwie i w orzecznictwie sądów administracyjnych, przesłankę "ważnego interesu strony" należy odczytywać w powiązaniu z jej sytuacją majątkową. Chodzi o taki interes strony postępowania, który nie pozostaje w sprzeczności z obowiązującym prawem i jednocześnie jego uwzględnienie nie przekracza możliwości strony.

Zdaniem organu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, aby istniały okoliczności uzasadniające odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej z uwagi na ważny interes przewoźnika lub interes publiczny, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Organ zauważył, że w toku przedmiotowego postępowania zarówno Strona przedstawiła dokumenty potwierdzające Jej sytuację finansową, jak i organ pierwszej instancji zgromadził dokumentację, którą następnie poddał analizie, w wyniku której uznał, iż Spółka jest w stanie uregulować nałożoną karę, bez zagrożenia obniżenia rentowności prowadzonej firmy.

Analiza zarejestrowanych przewozów w systemie SENT wykonywanych przez Spółkę wykazała, iż ww. Spółka od [...] kwietnia 2017 r. do dnia [...] sierpnia 2018 r. wykonała łącznie 605 przewozów. Dane dotyczą przemieszczeń obejmujących ilości dla statusów: 3, 4 i 5 i tak przewozy były zakończone statusami: zamknięte - 484 pozycji, anulowane - 2 pozycje, zamknięte automatycznie - 119 pozycji. DIAS dostrzegł, że dolegliwość wynikająca z zapłaty kary jest oczywista, ale sama w sobie nie stanowi o "ważnym interesie" strony, uzasadniającym odstąpienie od jej nałożenia. W przeciwnym wypadku każda kara automatycznie stanowiłaby przesłankę skutkującą wystąpieniem "ważnego interesu" strony, a więc możliwość nakładania kar praktycznie by nie istniała. Odnosząc się do argumentacji Strony, iż "...orzeczenie wielotysięcznej kary za ludzki błąd, nie jest zgodne z założeniem ustawy. Nie sposób zarzucić, aby strona dopuściła się naruszenia ustawy..." DIAS podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że fakt ten pozostaje bez znaczenia dla konsekwencji prawnych ww. zdarzenia. Istotne natomiast w przedmiotowej sprawie jest, że przewoźnik podał w zgłoszeniu do systemu SENT dane niezgodne ze stanem faktycznym w zakresie masy brutto przewożonego towaru, co spowodowało naruszenie obowiązków związanych z drogowym przewozem towarów. Podstawowe i zasadnicze uregulowania ustawy odnoszą się właśnie do konkretnych obowiązków nałożonych na poszczególne podmioty. Odpowiedzialność za naruszenie obowiązków związanych z drogowym przewozem towarów ciąży na wysyłającym, odbierającym, przewoźniku i kierującym środkiem transportu.

Z kolei odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 2, art. 64 ust. 3, art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w związku z art. 22 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na nałożeniu kary pieniężnej za delikt administracyjny bez uwzględnienia okoliczności dotyczących tego czynu, co narusza zasadę sprawiedliwości oraz proporcjonalności określoną w powołanych przepisach Konstytucji RP, organ wyjaśnił, iż ustanawiając art. 22 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, ustawodawca uznał za konieczne nałożenie na przewoźnika, kary pieniężnej w przypadku zgłoszenia w systemie SENT nieprawidłowych danych. Zauważyć należy, że wysokość kary za konkretne uchybienia została ustalona przez ustawodawcę, a rolą organu nie jest podważenie celowości takiego konkretnego zapisu ustawy. Poza tym ustawodawca nie wyposażył organu w możliwości miarkowania kar, ani ich zmieniania w zależności od tzw. uznania administracyjnego. Rolą organu jest ustalenie czy do naruszenia konkretnych przepisów doszło, a jeżeli tak to jego obowiązkiem jest zastosować wymiar kary przewidzianej w ustawie. Ustawa o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, przewiduje sankcje pieniężne za obiektywnie stwierdzony fakt naruszenia przepisów. Nałożenie kary jest obligatoryjne, co oznacza, że organy decyzyjne nie mogą uznaniowo oceniać okoliczności każdego przypadku naruszenia przepisów, wśród których zdarzać się mogą przypadki naruszeń ustawy niezamierzone, będące skutkiem błędu, omyłki, czy działania przyczyn zewnętrznych.

Ponadto organ wskazał, że zgodnie z art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa, organ podatkowy zobowiązany jest działać na podstawie przepisów prawa, bowiem tylko postępowanie odpowiadające takim wymogom może wzbudzać zaufanie obywateli do organów administracji publicznej. W interesie publicznym jest zobowiązanie do uiszczenia kary pieniężnej podmiotu, który w wyniku swojego działania, zaniechania nie dopełnił obowiązków nakładanych przez ustawodawcę, a wymiar kary ma również charakter prewencyjny i dyscyplinujący. Brak nałożenia kary za stwierdzone uchybienie byłoby, zatem zachwianiem zasady proporcjonalności i stawianiem Strony w pozycji uprzywilejowanej względem innych podmiotów, którzy z różnych przyczyn dokonują nieprawidłowych zgłoszeń SENT i ponoszą odpowiedzialność z tego tytułu. O naruszeniu tej zasady, nie może stanowić podjęcie przez organ podatkowy rozstrzygnięcia odmiennego od oczekiwanego przez podatnika. Strona ma bowiem prawo do własnego subiektywnego przekonania o zasadności jej zarzutów, jednakże przekonanie to nie musi mieć odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawnych i ich wykładni (wyrok NSA z 26 sierpnia 2016 r., I FSK 51/15).

W złożonej skardze Strona zarzuca naruszenie:

przepisów prawa materialnego, tj.: • art. 22 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu paliwami opałowymi, poprzez jego niezastosowanie i nieodstąpienie od nałożenia kary pieniężnej, podczas gdy było to uzasadnione z uwagi na ważny interes przewoźnika i interes publiczny; • art. 26 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, oraz obrotu paliwami opałowymi poprzez jego niezastosowanie i nieodstąpienie od nałożenia kary pieniężnej, podczas gdy Skarżąca spełniała przesłanki do odstąpienia od nałożenia na nią kary pieniężnej, w tym w szczególności mając na uwadze znikomy rozmiar uchybienia, który nie miał wpływu na leżący po jej stronie obowiązek podatkowy; • art. 12 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oraz niektórych innych ustaw, poprzez brak umorzenia prowadzonego postępowania w sytuacji zakładanej przez niniejszą ustawę, tj. w przypadku postępowań w sprawie nałożenia kar pieniężnych wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia ustawy w życie, gdy ustalono, że nie doszło do uszczuplenia podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie.

przepisów postępowania, tj.: • art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez brak wyczerpującego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy, w szczególności pominięcie przedłożonych przez Stronę skarżącą w toku postępowania wyjaśnień co do przyczyn błędnego wpisania ilości przewożonego ładunku, • art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób wybiórczy i niebudzący zaufania do organów podatkowych, • art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak wskazania w uzasadnieniu decyzji wszystkich istotnych przesłanek, którymi kierował się organ podatkowy wydający decyzję.

Uzasadniając powyższe zarzuty, Strona wskazała, że wydana decyzja pozostaje w sprzeczności zarówno z oceną stanu faktycznego zdarzenia będącego przedmiotem prowadzonego przez organy postępowania, jak również z regulacjami przywoływanymi w podnoszonych zarzutach. W ocenie Strony, racjonalna ocena organów obu instancji, powinna prowadzić do wniosku, że nałożenie surowej kary finansowej za niezamierzony błąd, sprzeczna jest z ratio legis ustawy, a tym samym z interesem publicznym. Skarżąca nie zgadza się z argumentacją przytaczaną w decyzji organu drugiej instancji, w której opierając się w głównej mierze na analizie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, zanegowano możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Organ odwoławczy zakwestionował istnienie ważnego interesu przewoźnika uzasadniającego podjęcie właśnie takiej decyzji, jednocześnie umniejszając znaczenie przesłanki ważnego interesu publicznego. Zdaniem Skarżącej, wydając zaskarżoną decyzję, organ nie uwzględnił, że w interesie publicznym jest budowanie u obywateli oraz podmiotów gospodarczych, jakim jest Skarżąca, zaufania do organów państwa. Organ podatkowy powinien bowiem zważyć, czy w interesie publicznym jest nakładanie na Skarżącą dotkliwej kary pieniężnej tylko z tej przyczyny, że dopuściła się Ona znikomego uchybienia formalnego, które zostało usunięte w trakcie kontroli drogowej. Poza sporem jest bowiem, że Skarżąca dokonała stosownego zgłoszenia w SENT, a stwierdzony w nim drobny i nierodzący żadnych negatywnych skutków podatkowych błąd, został w sposób jasny i jak najbardziej logiczny wytłumaczony.

Organ w odpowiedzi na skargę podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

Sąd uznał za zasadny zarzut naruszenie w zaskarżonej decyzji art. 22 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oraz art. 121, art. 122 art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sądu dokonana w niniejszej sprawie przez organ wykładnia przepisu art. 22 ust. 3 ustawy SENT w zakresie interesu publicznego jest nieprawidłowa, a konsekwencją dokonanej przez organ błędnej wykładni było naruszenie przepisów postępowania.

Ustawa z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu paliwami opałowymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 2332 ze zm.)- dalej zwana ustawa SENT, w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli, określała i nadal określa zasady funkcjonowania systemu monitorowania przewozu towarów oraz odpowiedzialność za naruszenie obowiązków związanych z przewozem towarów podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego, przewoźnika i kierującego środkiem transportu. Środkiem technicznym służącym monitorowaniu przewozu towarów jest rejestr zgłoszeń SENT. Jest on prowadzony w systemie teleinformatycznym i gromadzi dane zawarte w zgłoszeniach, uzupełnieniach zgłoszeń i ich aktualizacjach oraz dotyczące przeprowadzonych kontroli. Istota monitorowania przewozu wrażliwych towarów opiera się na prawidłowej rejestracji przewozów w systemie SENT. Uzupełnienie wszystkich danych w systemie daje właściwym organom pełną możliwość dokonania zdalnych analiz, monitorowania oraz przeprowadzania skutecznej kontroli, które nie ograniczają się wyłącznie do sprawdzania pojazdów na drodze. Precyzyjne zarejestrowanie wszystkich danych w systemie umożliwia prawidłową identyfikację m. in. przewoźnika, rodzaju przewożonego towaru czy też jego ilości.

Obowiązki poszczególnych podmiotów związanych z przewozem towarów z terytorium jednego kraju państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego określa art. 7 ustawy SENT, mówiący, iż przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o szereg elementów wymienionych w ust. 2 tego przepisu, takich jak dane przewoźnika, jego numer NIP, numer rejestracyjny pojazdu, datę rozpoczęcia i zakończenia przewozu, a także (lit. h) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN, ilości, masy brutto lub objętości.

Przewóz towarów podlega kontroli, o której mowa w art. 13 ustawy SENT, polegającej na sprawdzeniu przestrzegania obowiązków w zakresie dokonywania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia, zgodności danych zawartych w zgłoszeniu ze stanem faktycznym oraz posiadania numeru referencyjnego.

Jak wynika zaś z uzasadnienia projektu ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów ma ona za zadanie chronić legalny handel towarami uznanymi w wyniku przeprowadzonych analiz przez krajowego prawodawcę za "wrażliwe", ułatwić walkę z "szarą strefą" oraz ograniczyć poziom uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach, tj. podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a także zwiększyć skuteczność kontroli w obszarach obarczonych istotnym ryzykiem naruszenia obowiązujących przepisów.

W uzasadnieniu projektu wskazano, że obecnie wyspecjalizowane grupy przestępcze działające na rynkach towarów wrażliwych nie płacą należnych podatków oraz dokonują wyłudzeń nienależnych zwrotów, wykorzystując do tego wyłącznie sfałszowane dokumenty (faktury). Istnieje więc konieczność powiązania przepływu dokumentów oraz faktycznego przepływu towaru. Dzięki danym z rejestru możliwe będzie również dokonywanie analiz schematów działań podmiotów biorących udział w przewozie towarów. Z drugiej strony łatwiejsze będzie ujawnianie przewozów towarów niedeklarowanych jako opodatkowane. Wprowadzany projektowaną ustawą obowiązek dokonywania zgłoszenia przewozu towaru do rejestru nakłada na podmioty prowadzące działalność gospodarczą dodatkowe obowiązki. Jednakże oceniono je jako w pełni uzasadnione i proporcjonalne w stosunku do obszarów, które będą podlegały ochronie, ponieważ przedmiotem monitorowania przewozu towarów będą towary określane jako "wrażliwe" i należące do grupy najwyższego ryzyka w kraju ze względu na naruszenia przepisów prawa podatkowego oraz negatywny wpływ na konkurencję (druk nr 1244 rządowy projekt ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów; publ. sejm gov.pl, prace sejmu, druki sejmowe).

Zatem celem ustawy o SENT jest ochrona legalnego handlu towarami uznanymi przez krajowego prawodawcę za "wrażliwe", ułatwienie walki z "szarą strefą" oraz ograniczenie poziomu uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach (VAT i akcyza), a także zwiększenie skuteczności kontroli w obszarach obarczonych istotnym ryzykiem naruszenia obowiązujących przepisów. Celem tym nie jest zaś zwiększanie dochodów budżetu państwa z tytułu kar nakładanych na podmioty działające w sposób legalny, dopuszczających się uchybień formalnych czy też oczywistych omyłek, mogących wystąpić w każdym podejmowanym działaniu.

Mając na uwadze ratio legis ustawy o SENT uznać należy, że nakładanie kar pieniężnych na podmioty wymienione w tej ustawie powinno zostać każdorazowo powiązane z koniecznością uprawdopodobnienia przez organ podatkowy, że wykazane uchybienie podmiotu wysyłającego lub odbierającego bądź przewoźnika może skutkować uszczupleniem dochodów podatkowych budżetu państwa. Inaczej mówiąc, obowiązkiem organu podatkowego jest wykazanie, że w realiach danej sprawy podmiot wysyłający lub odbierający bądź też przewoźnik nie może zostać uznany za podmiot podlegający ochronie mocą przepisów ustawy o SENT, której celem jest ochrona legalnego handlu towarami uznanymi przez krajowego prawodawcę za "wrażliwe", ułatwienie walki z "szarą strefą" oraz ograniczenie poziomu uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach (VAT i akcyza), a także zwiększyć skuteczność kontroli w obszarach obarczonych istotnym ryzykiem naruszenia obowiązujących przepisów. Jak już wskazano, celem tym nie jest zwiększanie dochodów budżetu państwa z tytułu kar nakładanych na podmioty działające w sposób legalny, dopuszczających się uchybień, które siłą rzeczy występują w początkowym okresie obowiązywania szczególnych regulacji przewidzianych w tej ustawie, a ponadto mogących wystąpić w ramach podejmowanych działań.

Istotne przy tym jest, że odstąpienie od kary pieniężnej na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy SENT, ma charakter uznaniowy, co wynika z powołania się przez ustawodawcę na pojęcia "interesu publicznego" oraz "ważnego interesu przewoźnika", które nie zostały zdefiniowane w ustawie, a zatem wypełnienie ich treścią należy do organów orzekających. Sąd przyznaje, że zawarte w ustawie kary pieniężne są sankcjami surowymi, co samo w sobie jeszcze nie stanowi, że ich wysokość narusza zasadę proporcjonalności, na którą to zasadę powołuje się Skarżąca. .

W niniejszej sprawie stwierdzona nieprawidłowość polegała na podaniu w zgłoszeniu przewozu [...] danych niezgodnych ze stanem faktycznym, tj. podaniu nieprawidłowej masy brutto przewożonego towaru (zapisano 21.160 kg, a winno być 24.160 kg). Powyższą nieprawidłowość stwierdzono w toku kontroli drogowej przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2017 r., przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej, na byłym Drogowym Przejściu Granicznym [...], z której sporządzono protokół kontroli nr [...]. Dodatkowo wskazać należy, iż z uwagi na fakt, że dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu zawarte w zgłoszeniu nie podlegają aktualizacji, nowe zgłoszenie przewozu o numerze [...], zawierające prawidłowe dane w zakresie masy przewożonego towaru mogło nastąpić i nastąpiło już po dokonaniu kontroli (czyli po ujawnieniu omyłki, nieprawidłowości). Poza sporem w rozpatrywanej sprawie jest również fakt, że przedmiotowy towar przewożony był z Danii na Litwę. Z tej przyczyny zastosowanie znajduje tu art. 7 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli, który określa obowiązki przewoźnika w przypadku przewozu towarów przez terytorium kraju, jeżeli zaczyna się on i kończy w innym państwie - członkowskim lub trzecim. Niewątpliwie stwierdzona w przedmiotowej sprawie nieprawidłowość polegała na podaniu w zgłoszeniu przewozu [...] danych niezgodnych ze stanem faktycznym, tj. podaniu nieprawidłowej masy brutto przewożonego towaru. W myśl art. 7 ust. 2 lit. h ww. ustawy, zgłoszenie przewozu towaru powinno zawierać m.in. dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru. Powyższe naruszenie sankcjonowane jest karą pieniężną nakładaną na przewoźnika, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe dane (ilość towaru) są istotną informacją jaka znajduje się w systemie SENT.

Zasadnie organ wskazuje, że ocena zasadności nałożenia kary pieniężnej składa się z dwóch elementów, czyli badania naruszenia obowiązków przewidzianych w ustawie, uzasadniających nałożenie kary oraz analizy ustawowych przesłanek odstąpienia od jej wymierzenia. Dla ustalenia, czy wypełniona została dyspozycja art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie monitorowania drogowego, wystarczające jest wykazanie, że doszło do naruszenia obowiązków (w tym przypadku określonych w art. 7 ust. 2 tej ustawy) lub warunków związanych z drogowym przewozem towarów. O ile okoliczność naruszenia obowiązków została wykazana (nie jest sporna), to jednak w ocenie Sądu organ nieprawidłowo dokonał analizy ustawowych przesłanek odstąpienia od nałożenia kary.

Okoliczność błędnego podania w zgłoszeniu masy przewożonego towaru nie jest kwestionowana przez Stronę. Natomiast organ dokonując analizy przesłanek odstąpienia od wymierzenia kary ograniczył się do stwierdzenia, że nie zachodzą przesłanki ustawowe. Przy czym ważny interes przewoźnika organ rozważył w oparciu o sytuację finansową podmiotu. Zdaniem organu ważny interes musi wynikać ze zdarzeń losowych uniemożliwiających uregulowanie kary, jak też z jej sytuacji ekonomicznej. Ważny interes strony wiąże z sytuacją majątkową, w niniejszej sprawie Spółka jest w stanie uregulować nałożoną karę bez zagrożenia obniżenia rentowności prowadzonej firmy.

O istnieniu ważnego interesu przewoźnika, uprawiającego do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, nie decyduje zatem jego subiektywne przekonanie, lecz kryteria zobiektywizowane, w każdym przypadku inne, uwzględniające różnorodne aspekty sprawy. Przy czym użycie słowa "ważny", podkreśla wyjątkowość zastosowania instytucji odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z uwagi na ów interes. Na marginesie wskazać należy, że ważny interes przewoźnika występuje nie tylko wtedy, kiedy obniżą się znacznie zdolności płatnicze, spowodowane zdarzeniami losowymi oraz, że pojęcia tego nie można ograniczać wyłącznie do sytuacji nadzwyczajnych, czy też zdarzeń losowych uniemożliwiających uregulowanie dochodzonej należności pieniężnej. Pojęcie to funkcjonuje bowiem w zdecydowanie szerszym znaczeniu.

Z kolei dobrem, które mieści się w pojęciu interesu publicznego, jest zaufanie obywatela do organów państwa. Pojęcie to powinno być oceniane z uwzględnieniem wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie do organów państwa, a także wyeliminowanie sytuacji, gdy rezultatem zapłaty należności będzie obciążenie Skarbu Państwa kosztami pomocy.

Jako "interes publiczny" organ uznał zobowiązanie podmiotu do uiszczenia kary pieniężnej przez podmiot, który w wyniku swojego działania, zaniechania nie dopełnił obowiązków nakładanych przez ustawodawcę. Postrzeganie "interesu publicznego" w sposób w jaki uzasadnił to w niniejszej sprawie organ, należy uznać za co najmniej niewystraczający.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy SENT w przypadku stwierdzenia, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu przez przewoźnika w zgłoszeniu - na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 20.000 zł. Zgodnie z ust. 3 art. 22 powołanej ustawy, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3 ustawy SENT, zgodnie z którym organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jeżeli to odstąpienie:

1) nie stanowi pomocy publicznej albo

2) stanowi pomoc de minimis albo pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, udzieloną z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, albo

3) stanowi pomoc publiczną spełniającą warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4.

Mając na uwadze treść przytoczonych przepisów, zasadnie organ wskazał, że ustawodawca nie wyposażył organ w możliwość miarkowania kar, ani ich zmieniania w zależności od tzw. uznania administracyjnego. Jednak nie sposób zgodzić się ze stwierdzeniem organu, że rolą organu jest ustalenie czy do naruszenia konkretnych przepisów doszło, a jeżeli tak to jego obowiązkiem jest zastosować wymiar kary przewidziany w ustawie. O ile w zakresie wysokości kary nie ma zastosowania uznanie administracyjne, to jednak jest ono w ocenie zaistnienia przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej.

Zdaniem Sądu, organy stosujące przepisy ustawy SENT mają obowiązek wykazania nie tylko uchybień podmiotów, do których przepisy te mają zastosowanie, ale także wykazania z urzędu, że nie wystąpiły przesłanki do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. O ile zaistnienie przesłanki "ważnego interesu" podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego lub przewoźnika może zostać wykazane w zasadzie wyłącznie we współpracy z tym podmiotem, o tyle przesłanka interesu publicznego w tym, aby nałożyć w realiach danej sprawy karę pieniężną na ww. podmiot, który dopuścił się podlegających karze uchybień, może i powinno być przedmiotem rozważań organu podatkowego stosującego przepisy ustawy o SENT z uwzględnieniem celów tej ustawy.

Wątpliwości dotyczące wykładni, a w konsekwencji możliwości zastosowania przepisów ustawy SENT regulujących nakładanie kar pieniężnych, należy rozstrzygać na korzyść podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego lub przewoźnika, zgodnie z art. 2a Ordynacji podatkowej w związku z art. 26 ust. 5 ustawy SENT, uwzględniając cel wprowadzenia tej ustawy do obrotu prawnego.

W interesie publicznym nie leży nakładanie wielotysięcznych kar pieniężnych na podmioty, które dopuściły się wyłącznie uchybień formalnych związanych z naruszeniem obowiązków przewidzianych w ustawie SENT, jeżeli uchybienia te nie stwarzają realnego zagrożenia uszczuplenia przez dany podmiot dochodów podatkowych budżetu państwa, czy nie są dokonywane w ramach oszustwa, czy też innych przestępstw.

W ocenie Sądu należy również zwrócić uwagę na to czy te nieprawidłowości zdarzyły się jednokrotnie (sporadycznie) czy też występują na tyle często u tego przewoźnika, że świadczą o co najmniej niedbałości, nienależytej staranności w prowadzeniu swoich interesów, a nałożenie kary pieniężnej miałoby charakter prewencyjny czy też dyscyplinujący w odniesieniu do kolejnych przewozów.

Organ pomija, że w ust. 3 powołanego przepisu art. 22 ustawy SENT, został na organ nałożony obowiązek rozważenia odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej w sytuacji wystąpienia (ustalenia), że do naruszenia konkretnych przepisów doszło. Odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej następuje nie tylko na wniosek strony, ale również z urzędu. Świadczy to o tym, że ustawodawca w określonych sytuacjach przewidział możliwość odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej pomimo stwierdzenia, że zaistniały przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy. Przy analizie przesłanek odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej nie można pominąć okoliczności w jakich nastąpiło naruszenie, przyczyn powstałego naruszenia, brak umyślności, okoliczności towarzyszących, postawy w trakcie i po przeprowadzeniu kontroli.

Zasadnie Strona wskazuje, że organ umniejszył przesłanki interesu publicznego, a w zasadzie to na tę przesłankę Strona wskazywała w toku postępowania. W świetle art. 22 ust. 3 ustawy SENT organ powinien rozważyć czy w interesie publicznym jest nakładanie dotkliwej kary pieniężnej z tej przyczyny, że dokonując zgłoszenia Strona omyłkowo wpisała masę towaru. Organ w toku postępowania nie kwestionował, że zgłoszenie do rejestru zgłoszeń SENT masy przewożonego towaru w ilości 21.160 kg zamiast 24.160 kg nastąpiło przez zwykły ludzki błąd.

Organ oceniając czy zaistniała przesłanka "interesu publicznego" nie dokonał "zważenia" popełnionego przez Skarżącą błędu w stosunku do takich wartości jak sprawność działania organów, zasadę równości i sprawiedliwości,, proporcjonalności wymierzenia kary do zawinienia, zasady zaufania , nie rozważył również celu w jakim ustawodawca wprowadził kary pieniężne i czy nałożenie kary pieniężnej w okolicznościach sprawy ten cel realizuje. .

Nakładanie znacznych kar pieniężnych (w niniejszej sprawie 20.000 zł) na podstawie przepisów ustawy SENT w związku z uchybieniami formalnymi przewoźnika, może naruszać zasadę proporcjonalności, która nakazuje organom państwowym użycie jedynie takich środków które są niezbędne dla osiągnięcia konkretnego celu.

Surowość kary wymierzonej przez organ administracyjny nie może być nieproporcjonalna do przewinienia, którego kara dotyczy. Konieczność stosowania zasady proporcjonalności wywodzonej z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP powinna być traktowana jako argument przemawiający za tym, aby nakładać kary pieniężne na podstawie przepisów ustawy SENT, gdy naruszenie przez określony podmiot obowiązków nałożonych przez racjonalnego ustawodawcę ma charakter na tyle istotny, że może skutkować uszczupleniem dochodów (narażeniem na uszczuplenie).

Z tego też względu błędne jest stanowisko organu, że bez wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie pozostaje fakt, że przewinienie Skarżącej wynikało

z omyłki pisarskiej. Skarżąca podała nieprawidłowe dane w zakresie masy przewożonego towaru, i ma znaczenie to czy z powodu przeoczenia, czy też świadomie, naruszyła przepis art. 7 ust. 2 lit. h ustawy SENT, czy takie naruszenia wystąpiły wcześniej. Organ w uzasadnieniu wskazał na ilość dokonywanych przewozów zgłoszonych w systemie SENT, ale tylko w zakresie wykazania dobrej sytuacji finansowej Spółki. Brak wskazania, że w innych przewozach zarejestrowanych w systemie SENT wystąpiły nieprawidłowości, może świadczyć, ze takie nieprawidłowości nie wystąpiły.

Organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji uznał, że w sprawie nie wystąpił zarówno ważny interes przewoźnika - takiego interesu skarżąca bowiem nie wykazała, jak i ważny interes publiczny. Organ wyjaśnił, iż w interesie publicznym jest zobowiązanie do uiszczenia kary pieniężnej podmiotu, który w wyniku swojego działania, zaniechania nie dopełnił obowiązków nakładanych przez ustawodawcę, a wymiar kary ma również charakter prewencyjny i dyscyplinujący. Brak nałożenia kary za stwierdzone uchybienie byłoby zatem zachwianiem zasady proporcjonalności i stawianiem Strony w pozycji uprzywilejowanej względem innych podmiotów, którzy z różnych przyczyn dokonują nieprawidłowych zgłoszeń SENT i ponoszą odpowiedzialność z tego tytułu.

Nie jest dla Sądu jasne stanowisko organu, że odstąpienie od nałożenia kary uprzywilejowałoby skarżącą w stosunku do innych podmiotów realizujących przewóz. Skoro ustawodawca w art. 22 ust. 3 ustawy SENT expressis verbis wskazał na możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym, to przewidział sytuacje, w którym odstąpienie od dochodzenia należności będzie zbieżne z tym interesem, pomimo, że inni przewoźnicy dobrowolnie lub pod przymusem taką karę uiścili. Jak trafnie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olszynie w prawomocnym wyroku z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Ol 204/18, badanie przesłanki interesu publicznego nie powinno być ograniczone do konfrontacji z zasadami równości oraz powszechności opodatkowania.

W ocenie Sądu, organ nie rozpatrzył niniejszej sprawy w zakresie oceny przestawionych powyżej przesłanek odstąpienia od nałożenia powyższej kary w tym konkretnym przypadku w sposób wyczerpujący i wszechstronny. O ile w zakresie przesłanki odnoszącej się do "ważnego interesu przewoźnika" organ winien działać na wniosek skarżącej i w oparciu i przedłożone przez nią dokumenty i dowody (może również z urzędu), to w przypadku drugiej przesłanki "interesu publicznego" organ winien działać z urzędu.

Właśnie z uwagi na to, że wysokość kar za konkretne uchybienie została ustalona przez ustawodawcę przy jednoczesnym "zobowiązaniu" organu do badania z urzędu (a nie tylko na wniosek) zaistnienia przesłanek odstąpienia od wymierzenia kary, rola organu nie może ograniczyć się tylko do ustalenia czy do naruszenie konkretnych przepisów doszło. Błędnie organ wskazuje interes publiczny w takim rozumieniu, że jeżeli do naruszenia doszło to obowiązkiem organu jest zastosować wymiar kary przewidziany w ustawie. Gdyby taki był cel ustawy, to ustawodawca nie wskazałby w ust. 3 art. 22 ustawy SENT na możliwość odstąpienia od nałożenia kary i to jeszcze z urzędu. Taki cel nie wynika również z uzasadnienia projektu ustawy.

Postrzeganie interesu publicznego w sposób zaprezentowany w zaskarżonej decyzji spowodował, że organ uznał za nieistotne, nie mające znaczenia okoliczności na które wskazywała Skarżąca. Z tego też względu stanowisko organu o braku podstaw do odstąpienia od nałożenia na skarżącą kary pieniężnej jest co najmniej przedwczesne, szczególnie jeżeli uwzględni się treść art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym postępowanie powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie od organów podatkowych oraz art. 122 tej Ordynacji, w myśl którego w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym.

Wprawdzie organ odwoławczy wskazał, że przy wykładni interesu publicznego należy respektować wartości wspólne dla całego społeczeństwa, takie jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej, lecz na tym poprzestał - nie zastosował ich w sprawie. Nie przeprowadził oceny tej konkretnej sytuacji w świetle podstawowych zasad i wartości demokratycznego państwa prawa i zasady sprawiedliwości społecznej, celu wprowadzenie kar pieniężnych.

A przecież skarżąca konsekwentnie podnosiła, iż zaistniała różnica w ilości zgłoszonego towaru wynikała z błędu w użyciu klawiatury manipulatora elektronicznego w trakcie dokonywania zgłoszenia w SENT (gdzie w liczbie odnoszącej się do masy przewożonego ładunku , tj. 24160 zamiast cyfry 4 wpisano znajdująca się nad nią w manipulatorze cyfrę 1, co skutkowało wprowadzeniem do zgłoszenia liczby 21160), ponadto błąd w żaden sposób nie wpływał na jakiekolwiek należności podatkowe, ani w żaden sposób ich nie uszczuplał. Z ustaleń organu nie wynika aby Skarżąca dopuszczała się takich nieprawidłowości wcześniej, lub później, co mogłoby świadczyć o nieprofesjonalnym podejściu do prowadzonej działalności, nie dokonano oceny czy zaistniałe naruszenie rzeczywiście było omyłką, czy istniało zagrożenie uszczuplenia należności. Nie ulega wątpliwości, że błąd w zgłoszeniu został przez kontrolujących łatwo "wykryty" gdyż prawidłowa masa towaru wynikała z dokumentów okazanych przez kierowcę w trakcie kontroli.

Sąd nie podzielił natomiast zarzutu naruszenia art. 12 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2018. Poz. 1039). Zgodne z powołanym przepisem, do postępowań w sprawie nałożenia kar pieniężnych wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy wydaniem decyzji ostatecznej stosuje się art. 24 ust. 1a i art. 30 ust. 4 zdanie pierwsze ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. W przypadku gdy ustalono, że nie doszło do uszczuplenia podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, postępowania te umarza się.

Zgodnie z przepisem art. 30 ust. 4 ustawy SENT, w przypadku, o którym mowa w ust. 1 (czyli w przypadku stwierdzenia w trakcie postępowania podatkowego, kontroli podatkowej albo kontroli celno-skarbowej, o której mowa w art. 54 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 508 ze zm.), prowadzonych wobec podmiotu kontrolowanego lub strony postępowania, naruszeń podlegających zgodnie z ustawą karze pieniężnej organem właściwym do wymierzenia kary pieniężnej jest naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy ze względu na siedzibę organu, który ujawnił naruszenie), ustalono, że nie doszło do uszczuplenia podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, nie wszczyna się postępowania w sprawie o nałożenie kary pieniężnej. Przepisu ust. 3 nie stosuje się. W myśl zaś z art. 30 ust. 5 pkt 1 ustawy SENT przepisu ust. 4 nie stosuje się do: przewoźników. W niniejszej sprawie poza sporem jest, że Skarżąca jest przewoźnikiem.

Rozpoznając sprawę ponownie, organy uwzględnią przedstawioną przez Sąd ocenę prawną zagadnienia i wnikliwie rozważy podane przez skarżącą okoliczności, w kontekście możliwości odstąpienia od nałożenia kary przez wzgląd na interes publiczny. W interesie publicznym jest budowanie u obywateli, podmiotów gospodarczych (tu skarżącej) zaufania do organów państwa, a nałożenie kary pieniężnej powinno nastąpić z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Organ zważy, czy aby w interesie publicznym jest nakładanie na skarżącą dotkliwej kary pieniężnej tylko z tej przyczyny, że dopuściła się, uchybienia które usunęła w możliwie najszybszym czasie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" P.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję. Zgodnie z art. 225 P.p.s.a. opłatę prawomocnie uchyloną w całości lub w części postanowieniem sądu oraz różnicę między kosztami pobranymi a kosztami należnymi, a także pozostałość zaliczki wpłaconej na pokrycie wydatków zwraca się stronie z urzędu na jej koszt. Wpis od skargi w przedmiocie kary pieniężnej powinien być ustalony na podstawie § 2 ust.6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.) i wynosi on 200 zł. Strona bez wezwania tytułem wpisu uiściła kwotę 600 zł. Skoro strona skarżąca uiściła wpis w wysokości 600 zł, kwota 400 zł stanowi nadpłatę, którą sąd jest obowiązany zwrócić z urzędu na rzecz i koszt strony, co orzeczono na podstawie art. 225 cytowanej ustawy. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a.

-----------------------

Sygn. akt I SA/Go 694/19

Sygn. akt I SA/Go 694/19