Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Adam Mikusiński Sędzia WSA Stanisław Nitecki Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2012 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie statusu bezrobotnego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] r. Prezydent Miasta C. orzekł o utracie przez A.J. statusu osoby bezrobotnej od dnia 23 kwietnia 2009r. z powodu podjęcia przezeń pracy zarobkowej. W jej uzasadnieniu podał, iż strona została zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w C. (dalej PUP) w dniu 12 lutego 2009 r. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Pismem z dnia 29 listopada 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. (dalej ZUS) poinformował organ zatrudnienia, iż Pani A. J. będąc zgłoszona do ubezpieczenia społecznego przez PUP C., jednocześnie była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego z tytułu pracy na umowę zlecenie przez firmę A sp. z o.o. w C. w okresie od 23 kwietnia 2009 r. do 22 maja 2009 r. Organ I instancji w wyniku przeprowadzonego postępowania ustalił, iż podjęła ona pracę na umowę zlecenia w dniu 23 kwietnia 2009 r. i nie powiadomiła o tym fakcie w terminie 7 dni, do czego była zobowiązana zgodnie z wymogami ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415). Powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy organ stwierdził, iż bezrobotnym jest m. in. osoba niezatrudniona i niewykonująca innej pracy zarobkowej. Ponieważ A.J. w dniu 23 kwietnia 2009 r. podjęła pracę zarobkową, to tym samym przestała spełniać ustawowe przesłanki uznania jej za osobę bezrobotną. Dlatego też na podstawie art. 33 ust. 4 powołanej ustawy została pozbawiona statusu bezrobotnego.

W odwołaniu od tej decyzji A.J. wniosła o przywrócenie jej statusu osoby bezrobotnej. Podała, iż nie wiedziała, iż ma obowiązek zgłoszenia w Powiatowym Urzędzie Pracy faktu podjęcia pracy na umowę zlecenia, nie wiedziała również, iż pracodawca odprowadzał za nią składki z tytułu zatrudnienia do ZUS. Dalej powołała się na swą trudną sytuację rodzinną i zdrowotną. W tym czasie odeszła bowiem od męża i złamała nogę. Zaświadczenia lekarskie składała do Urzędu Pracy, gdzie nie były one kwestionowane.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Wojewoda [...], na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 1 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu zaskarżonej następnie do Sądu decyzji z dnia [...] r. opisał bezsporny w zasadzie stan faktyczny, a następnie wskazał, iż zgodnie z regulacją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy osoba bezrobotna winna spełniać określone w nim przesłanki nie tylko w dacie zarejestrowania, ale w całym okresie pozostawania w ewidencji osób bezrobotnych. Zatem bezrobotnym jest tylko osoba niezatrudniona i niewykonująca innej pracy zarobkowej, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy. Przy czym, po myśli art. 2 ust. 1 pkt 11 tej ustawy, wykonywanie innej pracy zarobkowej, to m.in. wykonywanie pracy lub świadczenie usług na podstawie umów cywilnoprawnych, w tym umów zlecenia. W sprawie niekwestionowane jest, iż Pani A.J. w okresie od 23 kwietnia 2009 r. do 22 maja 2009 r. wykonywała inną pracę zarobkową, bo świadczyła usługi na podstawie umowy zlecenia. Podjęcie przez bezrobotnego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, a także świadczenia usług na podstawie umowy o dzieło, umowy zlecenia czy umowy agencyjnej, z mocy art. 33 ust. 4 pkt 1 cytowanej ustawy, powoduje utratę statusu osoby bezrobotnej. Powołując się na dokumenty zawarte w aktach administracyjnych organ II instancji stwierdził, iż Pani A.J. została pouczona o prawach i obowiązkach osoby bezrobotnej, w tym o przesłankach utraty statusu osoby bezrobotnej, między innymi z powodu wykonywania innej pracy zarobkowej. Dlatego odwołania nie uwzględnił, uznając jego zarzuty za chybione.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach A.J. wniosła o uchylenie powyższej decyzji twierdząc, iż nie była objęta podwójnym ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym, gdyż pracodawca nie przyjął jej zwolnienia L-4 i odesłał ją do PUP w C. Nadto oświadczyła, iż nie zgłosiła faktu podjęcia pracy, gdyż pracodawca zobowiązał się do dokonania tej czynności. Zdaniem skarżącej nie była ona w ogóle objęta ubezpieczeniem zdrowotnym, gdyż z tytułu zwolnienia lekarskiego nie otrzymała świadczenia pieniężnego ani od pracodawcy ani od PUP ani też od ZUS. Oświadczyła również, iż nie zgadza się z zawartym w decyzjach stwierdzeniem, iż bezsporne jest, iż w okresie od 23 kwietnia 2009 r. do 22 maja 2009 r. świadczyła pracę, albowiem od dnia 7 maja 2009 r., tj. od daty złamania nogi, tej pracy nie wykonywała. W konsekwencji czego nie zgodziła się z utratą statusu bezrobotnego. Zarzuciła wreszcie organom przewlekłość postępowania oraz niesłuszne pominięcie jej wywodów przedstawionych w jego toku.

Odpowiadając na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w motywach kwestionowanej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona. Dokonana kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazała, iż nie uchybia ona przepisom prawa procesowego i prawa materialnego. Ani zarzuty podniesione w skardze, ani tez podstawy brane przez Sąd pod rozwagę z urzędu, nie wykazały wadliwości skutkujących wzruszeniem tej decyzji. Tymczasem tylko w aspekcie legalności decyzje administracyjne poddane są ocenie sądów administracyjnych. Wynika to z brzmienia art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Przeto zagadnienia słuszności, pokrzywdzenia czy naruszenia zasad współżycia społecznego lub podobnych, pozostają poza zainteresowaniem tych sądów. Jak głosi art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej określanej jako P.p.s.a. – uwzględnienie skargi może nastąpić wówczas, gdy zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (pkt 1 lit. a), albo z naruszeniem prawa procesowego dającego podstawę wznowienia postępowania (pkt 1 lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć pływ na wynik sprawy (pkt 1 lit. c), albo gdy dotknięta jest ona wadą uzasadniającą stwierdzenie nieważności lub wydanie decyzji z naruszeniem prawa (pkt 2 i 3).

Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone w sprawie zgodnie z regułami procesowymi. Skarżąca została zawiadomiona o wszczęciu postępowania i możliwości czynnego w nim udziału, zebrano dostateczny do podjęcia decyzji materiał dowodowy, który trafnie oceniono, a na tej podstawie ustalono prawidłowy stan faktyczny, który poprawnie przyporządkowano pod właściwe przepisy prawa materialnego. Te przepisy również nie zostały przez organy orzekające naruszone. W istocie rację mają twierdząc, że osoba bezrobotna to osoba niezatrudniona i niewykonująca żadnej pracy zarobkowej. Przy tym dla uzyskania (i kontynuowania) statusu osoby bezrobotnej konieczne jest, aby te okoliczności istniały w dacie rejestracji i trwały przez dalszy okres. Niepodobna bowiem zaakceptować sytuacji, w której status ten ma osoba pracująca czy uzyskująca dochody z innych źródeł. Mijałoby się to z celami i założeniami polityki społecznej w tej materii, której głównymi zadaniami są: promocja zatrudnienia, łagodzenie skutków bezrobocia oraz pomoc w aktywizacji zawodowej. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że nakazując osobom bezrobotnym zawiadamianie o podjętym zatrudnieniu, ustawodawca nie uczynił tego li tyko dla nałożenia dodatkowych obowiązków na osoby bezrobotne, ale miał na myśli urealnienie wykazania spełnienia przesłanek dla trwania statusu. Przy czym nie chodzi jedynie o rzeczywiste wykonywanie pracy, ale o pozostawanie w stosunku prawnym, z którego wynika osiąganie dochodów, niezależnie czy rzeczywiście one były uzyskiwane w danym okresie, choćby z powodu siły wyższej. Decydujące bowiem jest to, aby osoba bezrobotna była gotowa do podjęcia zatrudnienia. Gotowość ta jest wykluczona wówczas, gdy pozostaje ona w stosunku pracy (albo innym równorzędnym), jak też gdy z powodu innego nie może wykonywać pracy. Toteż choroba skarżącej nie mogła wpłynąć na ocenę ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Nie zmieniają jej też dalsze kwestie podniesione przez skarżącą, a to stan zdrowia, stan materialny i rodzinny skarżącej, gdyż te okoliczności nie należą do istotnych prawnie przesłanek usprawiedliwiających niepowiadomienie organu zatrudnienia o zawartej umowie zlecenia. Dotyczy to również ewentualnego zaniedbania przez pracodawcę swych obowiązków w zakresie zgłoszenia pracownika do ubezpieczenia społecznego, jak też nieuzyskania świadczeń zdrowotnych. Te kwestie nie są przedmiotem niniejszej sprawy. Podobnie bez znaczenia dla sprawy jest czas zawiadomienia PUP przez ZUS o tym fakcie. Poza sporem jest wszak, że skarżąca nie dopełniła obowiązku powiadomienia organu o podjęciu pracy zarobkowej. Nie uczyniła tego, mimo że z akt wynika fakt zapoznania jej z treścią obowiązujących przepisów. Skarżąca była zatem świadoma obowiązku, któremu uchybiła. Co więcej, bez względu na przytoczone okoliczności nie mogłaby jednocześnie pracować i być bezrobotną, nawet gdyby zawiadomiła organ o podjęciu zatrudnienia. Jak przeto słusznie skonstatowały organy zaprzestanie spełniania kryteriów z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy skutkuje pozbawieniem statusu bezrobotnego z mocy art. 33 ust. 4 pkt 1 tej ustawy.

Co mając na uwadze, na zasadzie art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji niniejszego wyroku.