Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Paluszyńska Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak – Owczarczak (spr.) Sędzia WSA Edyta Podrazik po rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 maja 2020 r. sprawy ze skargi A. K. na bezczynność [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] marca 2018 r. w terminie 14 dni od otrzymania prawomocnego wyroku, II. stwierdza, że bezczynność [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. w pozostałym zakresie skargę oddala, IV. zasądza od [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na rzecz skarżącego kwotę [...]- zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Przedmiotem skargi A. K. jest bezczynność Spółki z siedzibą w [...], dalej zwanego "Spółką", w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.

Wnioskiem z dnia [...] marca 2018 r. A. K. zwrócił się do Spółki o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej organizacji kontroli biletów w komunikacji autobusowej, żądając udzielenia odpowiedzi na pytania:

1. ile osób jest upoważnionych do kontroli biletów,

2. czy kontrolerzy zatrudnieni są bezpośrednio w Spółce, czy tez kontrolę biletów realizuje podmiot zewnętrzny?

O ile jest to podmiot zewnętrzny wnioskodawca zwrócił się o wskazanie:

a) nazwy i adresu tego podmiotu,

b) okresu na jaki zawarto obecną umowę na usługę kontroli biletów,

c) ogólnej informacji, na jakich zasadach podmiot jest wynagradzany za wykonanie tej usługi (stawka za kontrolę, procent od wpływów ryczał itd.). W sytuacji gdy umowę na usługę kontroli biletów zawarto z więcej niż jednym podmiotem, wnioskodawca zwrócił się, aby informacje dotyczyły każdego z nich.

3. przesłania wzoru (szaty graficznej) identyfikatora upoważniającego do prowadzenia kontroli biletów, a jeżeli stosowanych jest kilka wzorów, zażądał przesłania każdego z nich.

Pismem z dnia [...] maja 2018 r. A. K. wystosował do Spółki "Ponaglenie", załączając kopię wniosku z [...] marca 2018 r.

Pismem z dnia [...] września 2019 r. A. K. wywiódł skargę na bezczynność Spółki w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, wnosząc o:

1) stwierdzenie, że Spółka pozostaje w bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej;

2) zobowiązanie Spółki do wydania aktu lub dokonania czynności w przedmiocie informacji publicznej, zgodnie z art. 149 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej "p.p.s.a."), w terminie 14 dni;

3) uznanie, że bezczynność ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa;

4) przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej zgodnie z art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a.;

5) rozpoznanie sprawy na podstawie art. 119 pkt 2 i 4 p.p.s.a. w trybie uproszczonym;

6) zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podano, że Spółka nie zareagowała w jakikolwiek sposób na wniosek z dnia [...] marca 2018 r. Wskazano, że skarżone przedsiębiorstwo jest podmiotem zobowiązanym w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej (u.d.i.p.) do udostępnienia informacji publicznej, bowiem wykonuje zadania publiczne w zakresie publicznego transportu zbiorowego, jak również dysponuje publicznym majątkiem w postaci dopłat z budżetu państwa do biletów ulgowych. Skarżący podniósł, że powołany przepis nie zawęża podmiotów zobowiązanych jedynie do organów władzy publicznej. Zobowiązana jest każda jednostka (także prywatny przedsiębiorca) w zakresie, w jakim wykonuje zadania publiczne lub dysponuje publicznym majątkiem. Dane o organizacji kontroli biletów stanowią informację publiczną, zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Z kolei czasokres bezczynności Spółki pozwala przyjąć, że ma ona charakter rażący i tym samym przyznać skarżącemu sumę pieniężną z tego tytułu. Zdaniem skarżącego stanu bezczynności nie usunęło skierowane do strony przeciwnej ponaglenie, zaś realizacja wniosku jawi się jaki pracochłonna w stopniu znikomym.

Przedmiotowa skarga wpłynęła do siedziby Spółki, lecz nie została przekazana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Z tego tytułu Sąd postanowieniem z dnia [...] września 2019 r. sygn. akt: II SO/Po 4/19, po rozpatrzeniu wniosku A. K. z dnia [...] lipca 2019 r. wymierzył Spółce grzywnę w wysokości [...] zł. Postanowienie uprawomocniło się od dnia [...] października 2019 r., a nałożona grzywna wpłynęła na rachunek Sądu.

Pismem wniesionym bezpośrednio do Wojewodzkiego Sądu Administarcyjnego w Poznaniu w dniu [...] grudnia 2019 r., A. K. wniósł o rozpoznanie skargi na bezczynność organu z dnia [...] stycznia 2019 r. na podstawie załączonego odpisu tej skargi.

Skarżący podał, że skargę na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wniósł pismem z dnia [...] stycznia 2019 r., za pośrednictwem organu. Skarga ta nie została przekazana do rozpatrzenia przez WSA w Poznaniu. Sąd po rozpoznaniu wniosku złożonego w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a., postanowieniem z [...] września 2019 r. sygn. akt: II SO/Po 4/19 wymierzył organowi grzywnę w wysokości [...] zł. Pomimo uprawomocnienia się ww. postanowienia, organ w dalszym ciągu nie przekazał skargi do rozpoznania przez Sąd. Tym samym zasadne stało się skorzystanie z trybu przewidzianego w art. 55 § 2 p.p.s.a. Skarżący podniósł, że stan faktyczny i prawny sprawy nie budzi wątpliwości, co pozwala na rozpoznanie skargi na podstawie jej odpisu. Skarżący podał, że od chwili wniesienia skargi o wymierzenie grzywny, aż do chwili obecnej, sytuacja nie uległa zmianie - podmiot zobowiązany nadal trwa w bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

Do pisma skarżący załączył odpis Skargi na bezczynność z dnia [...] stycznia 2019 r., odpis wniosku o udostępnienie informacji publicznej, odpis ponaglenia.

Odpowiadając na wezwanie Sądu z dnia [...] lutego 2020 r. Spółka [...] pismem z dnia [...] marca 2020 r. znak: [...] [...] wyjaśniła, iż w dniu [...] marca 2019 r A. K. przesłał na adres Spółki wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej organizacji kontroli biletów w autobusach przedsiębiorstwa. Wniosek skarżącego dotyczył dokładnych danych odnośnie osób upoważnionych do kontroli biletów, zatrudnienia tych osób, zasad na jakich kontrolerzy są wynagradzani itp. Żądał on także informacji odnośnie identyfikatora upoważniającego do kontroli. Wnioskodawca nie poinformował w tym piśmie w jakim celu chce uzyskać powyższe dane, co pozwala założyć, że chce wykorzystać te informacje do prywatnych, niczym nie uzasadnionych celów. Spółka wyjaśniła, że obawiała się, aby nie przekroczyć zasad ochrony danych osobowych kontrolera pracującego na jej zlecenie w ramach jego prywatnej firmy. Istniała też obawa, czy osoba fizyczna o nazwisku A. K. faktycznie istnieje i czy nie jest to pismo anonimowe. Od innych firm transportowych Spółka miała informacje, że tego rodzaju pisma są rozsyłane na teren całego kraju, co może mieć to charakter zarobkowy i nękania.

Spółka wyjaśniła, że nie miała żadnej świadomości o ciążącym na niej obowiązku przekazania skargi do Sądu w każdym przypadku, gdy taka wpłynie i jej przedmiot może dotyczyć udostępnienia informacji publicznej. Gdy obywatel korzystający z usług Spółki składa skargę podając konkretne zarzuty związane z jej działalnością, to zawsze sprawa jest wyjaśniana i taka osoba otrzymuje odpowiedź. Natomiast treść przedmiotowej skargi na taki charakter nie wskazywała, dlatego też pozostawała bez odpowiedzi. Zdaniem Spółki osoba fizyczna o nazwisku A. K. nie był uprawnionym do wniesienia skargi w rozumieniu art. 50 §1 i dalszych p.p.s.a., bowiem nie został w żaden sposób naruszony jego interes prawny, ani też nie brał on udziału w żadnym postępowaniu administracyjnym dotyczącym interesów prawnych. Wątpliwym jest również fakt, czy wniosek z dnia [...] marca 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej, mieścił się przedmiotowo w art. 3 u.d.i.p. W tym zakresie Spółka podniosła, że celem prawa do informacji jest zapewnienie jawności życia publicznego, przejrzystości działań organów państwa i innych instytucji wykonujących zadania publiczne, a w konsekwencji zapewnienie możliwości wpływania obywateli na postępowania władz publicznych w zakresie, w jakim pozwala na to system demokratycznego państwa prawnego. Pismo A. K. "ma się nijak do tych zasad", zatem według Spółki nie był on osobą uprawnioną do żądania takich informacji jak w złożonym wniosku, ani do składania skargi. Spółka nie jest organem państwowym, lecz zwykłą spółką, przedsiębiorstwem świadczącym transport osobowy o charakterze zarobkowym. Czyni to na podstawie zezwoleń na wykonywanie przewozów regularnych osób w krajowym transporcie drogowym. Zezwolenia uzyskuje z odpowiedniego organu administracji publicznej, którym jest Urząd Marszałkowski w [...]. Na podstawie tych zezwoleń korzysta z dofinansowania ze środków publicznych na bilety ulgowe należne osobom wyliczonym ustawowo, np.: uczniom, studentom i innym uprawnionym.

Kończąc Spółka wyjaśniła, że z uwagi na upływ czasu nie jest w stanie podać w jakiej dacie wpłynęło do jej siedziby pismo A. K. o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] marca 2018. Nie posiada tej skargi, gdyż prawdopodobnie jej oryginał zaginął, a treści wymienionych pism znane są z załączonych przez Sąd kserokopii.

Do pisma Spółka załączyła kserokopię zezwolenia Starosty [...] nr [...], udzielonego w dniu [...] sierpnia 2017 r. na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego w zakresie krajowego przewozu osób oraz odpis odpowiedzi skierowanej do A. K. na wniosek z dnia [...] marca 2018r. - pismo z dnia [...] marca 2020 r. W treści tego pisma Spółka poinformowała A. K., że jego wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie może zostać uwzględniony z uwagi na to, że żądane dane nie należą do informacji publicznej w rozumieniu art. 10 ust. 1 u.d.i.p. Na żądanie Sadu Spółka wykazała, że ww. pismo zostało doręczone skarżącemu w dniu [...] marca 2020 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 oraz § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 2167), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanową inaczej. W myśl przepisów art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej: p.p.s.a., kontrola ta obejmuje również bezczynność organów, a w przypadku informacji publicznej także innych podmiotów zobowiązanych do jej udzielenia.

Bezczynność na gruncie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2019, poz. 1429), zwanej dalej u.d.i.p., polega na tym, że organ lub inny podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej i zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, nie podejmuje takiej czynności, ani nie wydaje decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności wniesionej skargi w pierwszej kolejności należało ustalić, czy z punktu widzenia podmiotowego Spółka jest zobowiązana w świetle u.d.i.p. do udostępniania żądanych informacji oraz, czy z punktu widzenia przedmiotowego żądane przez skarżącego informacje mają walor informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p.

Pojęcie informacji publicznej zostało określone w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. Stosownie do treści tych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych a szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Wyliczenie to ma charakter przykładowy - wskazuje kategorie, których charakter jako informacji publicznej nie budzi wątpliwości, nie stanowi ono zatem podstawy do zawężającej interpretacji pojęcia informacji publicznej. Informacją publiczną będzie zatem każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej, w szczególności w zakresie w jakim podmioty te dysponują majątkiem publicznym.

Z art. 6 ust. 1 ustawy wynika, że udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o programach w zakresie realizacji zadań publicznych, sposobie ich realizacji, wykonywaniu i skutkach realizacji tych zadań (pkt 1 lit. c). Wykonywanie tych zadań zostało połączone z jednoczesnym gospodarowaniem mieniem komunalnym lub Skarbu Państwa. Zadania publiczne to z kolei zadania, które służą zaspokajaniu potrzeb zbiorowych, przypisane państwu oraz szeroko rozumianym podmiotom władzy publicznej, które ponoszą odpowiedzialność za ich zrealizowanie.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.: "Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności (pkt 5): podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym". Unormowaniem ustawy objęte zostały również podmioty nie będące organami władzy, a "jedynie" wykonujące zadania publiczne lub dysponujące majątkiem publicznym. Przy czym, na podkreślenie zasługuje alternatywne ujęcie kryterium kwalifikującego podmiot jako adresata ustawy, tj. wskazujące na przedmiot działania podmiotu, który to przedmiot ma się mieścić w materii zadań publicznych, lub na dysponowanie przez ten podmiot majątkiem publicznym.

Spółka . z o.o. z siedzibą w [...] - jest podmiotem działającym w sferze zadań publicznych, świadcząc usługi o charakterze użyteczności publicznej w zakresie publicznego transportu zbiorowego drogowego – przewozu osób.

Przewóz regularny w ramach publicznego transportu zbiorowego stanowi zadanie publiczne, co wynika z ww. ustawy, oraz ustaw ustrojowych dotyczących jednostek samorządu terytorialnego, m.in. ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 2019 r., poz. 512, dalej jako "u.s.w."). W myśl art. 14 ust. 1 pkt 10 u.s.w., transport zbiorowy i drogi publiczne mieszczą się w zakresie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim. Okoliczność, że dane zadanie wykonują inne podmioty, aniżeli podmiot władzy wskazany w przepisie ustawowym, nie zmienia kwalifikacji tego zadania: pozostaje ono zadaniem publicznym, realizowanym przez podmiot wybrany według ściśle określonych zasad i w sformalizowanym trybie. Za realizację tego zadania i tak ostatecznie odpowiedzialny jest podmiot władzy. Dodać można, że w doktrynie i w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się różnice między użytym w Konstytucji RP zwrotem "zadanie władzy publicznej" a użytym w u.d.i.p. pojęciem "zadanie publiczne", wskazując, że "zadanie publiczne" w ujęciu u.d.i.p. mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy; tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub w ustawie (zob. wyrok NSA z 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 851/10, opubl. na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych -"CBOSA").

W tym miejscu wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny kontrolował już wyroki w sprawach ze skarg na bezczynność przewoźnika zewnętrznego w regularnych przewozach osób w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, w zakresie organizacji kontroli biletów w pojazdach. W wyrokach: z dnia 6 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2917/12 oraz z 17 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 1390/13 (CBOSA) NSA stanął na stanowisku, że przewoźnik (...) wykonujący regularne przewozy w ramach transportu publicznego jest podmiotem obowiązanym do udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., a informacje dotyczące kontroli biletów – co do zasady – są informacją publiczną. Orzekający w niniejszej sprawie Sąd podziela poglądy wyrażone w obu tych kwestiach.

Z kolei odnośnie kryterium dysponowania majątkiem publicznym Naczelny Sąd Administracyjny niejednokrotnie w swoich wyrokach podzielał stanowisko wyrażane w doktrynie, że każdy podmiot, który gospodaruje choćby tylko niewielką częścią publicznego mienia, ma obowiązek udostępniać informacje na jego temat (zob. S. Pietras, "Podmioty zobowiązane do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej", w: Ius Novum 2011/4/108-119 oraz P. Szustakiewicz, "Ustawa o dostępie do informacji publicznej w pracy radcy prawnego" w: Radca Prawny 2004/5/8).

W orzecznictwie utrwalony jest także pogląd, że przewoźnik, który korzysta z "rekompensaty" z tytułu poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej (por. m. in. wyroki: NSA z dnia 17 października 2013 r., sygn. akt I OSK 674/13 i I OSK 952/13; NSA z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt I OSK 2917/4;WSA w Gdańsku z dnia 5 października 2016 r., sygn. akt III SAB/Gd 109/16; WSA w Łodzi z dnia 13 marca 2018 r., sygn. akt II SAB/Łd 232/17; WSA w Łodzi z dnia 5 grudnia 2018 r., sygn. akt II SAB/Łd 117/18, dostepne w CBOSA).

W realiach nieniejszej sprawy Spółka podała, że w ramach wykonywania działalności w zakresie przewozu osób korzysta z dofinansowania ze środków publicznych na bilety ulgowe, a zezwolenia na prowadzenie tej działalności uzyskuje z odpowiedniego organu administracji publicznej, którym jest Urząd Marszałkowski w [...]

Wniosek skarżącego z dnia [...] marca 2018 r. dotyczył udostępnienia informacji dotyczących organizacji kontroli biletów w autobusach Spółki. Skarżący domagał się informacji dotyczącej zatrudnienia kontrolerów w autobusach Przedsiębiorstwa (czy kontrolerzy są zatrudnieni w bezpośrednio w przedsiębiorstwie czy też kontrolę realizuje podmiot zewnętrzny i na jakich zasadach) oraz zasad wynagradzania za kontrolę. Zapytanie skarżącego obejmuje zatem zagadnienie z zakresu organizacji podmiotu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. i wydatkowania przez niego majątku (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b, c i f ).

W konsekwencji należało uznać, że informacje, których w trybie u.d.i.p. domagał się skarżący, są informacją publiczną. Oznacza to, że Spółka nie wywiązując się z obowiązków nałożonych przepisami art. 10 w związku z art. 14 i 13 oraz art. 16 ust. 1 u.d.i.p. pozostawała w rozpatrywanej sprawie w bezczynności. Wnioskodawca nie mógł zapoznać się z żądaną informacją publiczną w sposób publicznie lub powszechnie dostępny, Spółka była zatem zobowiązana do zareagowania na wniosek w sposób i formie przewidzianej w u.d.i.p.

W niniejszej sprawie odmowa udzielenia żądanej informacji nastąpiła już po wniesieniu skargi pismem z dnia [...] marca 2020 r., z wskazaniem, że Spółka nie może udzielić informacji z uwagi na to, że żądane informacje nie mieszczą się w katalogu informacji podlegających udostępnieniu. W myśl art. 17 ust. 1 u.d.i.p., do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji niebędących organami władzy publicznej o odmowie udostępnienia informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio. Decyzja w tym zakresie nie została przez Spółkę wydana.

Reasumując, nie budzi wątpliwości, że Spółka zobowiązana była do zareagowania na wniosek A. K. z dnia [...] marca 2018 r. w sposób zgodny z przepisami u.d.i.p. Ponieważ jak wynika z akt sprawy, w tym wyjaśnień udzielonych przez Spółkę, takiej reakcji ze strony Spółki nie było i do dnia wydania wyroku wniosek skarżącego nie został prawidłowo załatwiony, skarga na bezczynność była uzasadniona. W opinii Sądu Spółka nadal pozostaje w bezczynności i to pomimo, że w dniu [...] marca 2020 r. wysłała skarżącemu pismo będące odpowiedzią na przedmiotowy wniosek o udzielenie informacji publicznej. Należy zatem wskazać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony i niekwestionowany jest pogląd, że w sprawach dotyczących dostępu do informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje wnioskodawcy nie tylko w przypadku "milczenia" podmiotu zobowiązanego, ale również wówczas, kiedy podmiot ten uznaje, że żądana informacja nie spełnia wymogów zawartych w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. albo odpowiada na część wniosku. Ponieważ do dnia wydania wyroku, Spółka nie udzieliła skarżącemu żądanej informacji, należy stwierdzić że Spółka pozostawała i nadal pozostaje w bezczynności. W takiej sytuacji Sąd rozpatrujący skargę na bezczynność korzysta z uprawnienia wynikającego z treści art. 149 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku, zobowiązując Spółkę . z o.o. z siedzibą w [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] marca 2018 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku.

Zgodnie z art. 149 § 1a p.p.s.a. sąd zobligowany był jednocześnie stwierdzić, czy bezczynność Spółki miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W tym zakresie Sąd po analizie całokształtu okoliczności faktycznych sprawy uznał, że bezczynność nie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt II sentencji wyroku). Oceniając tę kwestię Sąd wziął pod uwagę, że kwalifikacja naruszenia prawa jako "naruszenie rażące" musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako "zwykłe" naruszenie. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym, a zachodzi w razie oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak też w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach w danej sprawie ma być też oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Zdaniem Sądu, Spółce w tym zakresie nie można stawiać aż tak daleko idących zarzutów, zwłaszcza że była przeświadczona, iż nie podlega regulacjom u.d.i.p. W opinii Sądu w przedmiotowej sprawie bezczynność Spółki nie była podyktowana celowym działaniem, uporczywym zaniechaniem, ani lekceważeniem prawa, a wynikała z błędnej oceny odnośnie prawidłowego zakwalifikowania i załatwienia wniosku skarżącego. W konsekwencji Sąd uznał, iż nie zachodzą podstawy do przyjęcia, że brak rozpoznania wniosku w niniejszej sprawie stanowił rażące naruszenie prawa.

Uznanie, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, Sąd oparł na art. 149 § 1a p.p.s.a.

Sąd w pkt III wyroku na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił natomiast skargę w zakresie żądania przez skarżącego przyznania od organu na jego rzecz sumy pieniężnej zgodnie z art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a. Kwestia ta pozostawiona jest do uznania sądu. Zaniechanie organu, choć oczywiste, nie dało podstaw do przyznania skarżącemu sumy pieniężnej. Skarżący złożył bowiem co najmniej kilkanaście wniosków tej samej treści i wojewódzkie sądy administracyjne (m.in. w Olsztynie, Gdańsku, Gliwicach, Bydgoszczy, Szczecinie, Lublinie) rozpoznawały wniesione przez niego skargi na bezczynność (fakty znane sądowi z urzędu). Takie postępowanie skarżącego należałoby uznać za nadużycie prawa, a więc "korzystanie z tego prawa i używanie instrumentów służących jego realizacji nie w celu zrealizowania wartości, którym to prawo ma służyć, chociaż z powoływaniem się na nie" (za: W. Jakimowicz, Nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej, w: Antywartości w prawie administracyjnym, maszynopis powielony, Kraków 2015, pkt V).

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt IV wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając od Spółki , z o.o. z siedzibą w [...] na rzecz skarżącego kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych – uiszczonego wpisu od skargi.