Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Tarno Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk – Drozda (spr.) Protokolant: Sekretarz sądowy Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi A M.K. z siedzibą w Z. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj, czerwiec i lipiec 2010 r. oddala skargę.

Z akt sprawy wynika, że M. K., pomimo 10 wezwań do przedłożenia dokumentów źródłowych związanych z zakresem prowadzonej kontroli, nie uczynił tego. Nie przedstawił bowiem faktur zakupu i sprzedaży w zakresie podatku od towarów i usług za kontrolowany okres (maj – lipiec 2010 r.), jak również nie poczynił starań zmierzających do pozyskania dowodów w postaci duplikatów faktur VAT dokumentujących dostawy i nabycia wykazane w deklaracjach VAT-7 za miesiące od maja do lipca 2010 r. W dniu 10 lipca 2014 r. przedłożono wyłącznie rejestry zakupu i sprzedaży. Organ uznał, iż stanowi to naruszenie art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na powyższe okoliczności Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. decyzją z dnia [...] r. określił zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za maj - lipiec 2010 r.

za maj 2010 r. w kwocie 15.221 zł,

za czerwiec 2010 r. w kwocie 4.794 zł,

za lipiec 2010 r. w kwocie 26.125 zł,

Podatnik nie zgodził się z rozstrzygnięciem organu I instancji i złożył odwołanie od wydanej przez niego decyzji, w którym zarzucił naruszenie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 – dalej jako "o.p.) jak i przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wobec stawianego zarzutu naruszenia art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a), art. 99 ust. 12, art. 109 ust. 3, a tym samym określenie obowiązku podatkowego za okres maj, czerwiec i lipiec 2010 r. na łączną kwotę 46.160 zł, a przez to nieprawidłowe ustalenie podstawy opodatkowania, naruszenie zasady prawdy obiektywnej, tj. art. 187 § 1 o.p., zgodnie z którym organ podatkowy jest zobowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy na podstawie dokumentów źródłowych i w sposób logiczny rozpoznać zarzuty i stawiane wnioski, a zwłaszcza wtedy kiedy w posiadaniu organu podatkowego znajdują się wszystkie dokumenty, których brak organ zarzuca oraz niewłaściwe zrozumienie pojęcia i określenia "spedycji" jako fizyczny najem transportu zewnętrznego do wykonywania usług transportowych, na podstawie których wystawione zostają faktury VAT rozliczane pomiędzy przewoźnikami w formie wzajemnej kompensaty gotówkowej.

Z uwagi na zakres i charakter wskazanych naruszeń, podatnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, ewentualnie uwzględnienie dowodów w sprawie nadinterpretacji przez organ kontrolujący podstawowych dokumentów finansowych jako wiodących, biorąc je logicznie pod rozwagę, a zwłaszcza dokumentów które pozostawały i pozostają w dyspozycji organu podatkowego od lat 4, posiłkowanie się aktami sprawy postępowania podatkowego prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z., Wydział Podatku Dochodowego od Osób Fizycznych, na podstawie których wydano decyzję nr [...] z dnia [...] 2014 r. i uprzednią w dniu [...] 2012 r. nr [...], przedłużenie terminu dla doręczenia załączników w ilości ok. 2.000 sztuk o okres 4 dni oraz o uchylenie skarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez organ I instancji.

W uzasadnieniu odwołania podatnik wskazał m.in., że organ nie zbadał wszystkich dowodów w sprawie, a zebrany materiał dowodowy ocenił w sposób niewłaściwy dokonując nadinterpretacji obowiązującego prawa podatkowego poprzez nieuwzględnienie faktycznych okoliczności zaistniałych w sprawie, które podlegały już weryfikacji przez ten sam organ podatkowy. Nadto naruszył prawo materialne poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Podniósł, że organ podatkowy posiada wszelkie dokumenty, które już wiele razy podlegały weryfikacji, nie tylko organu podatkowego ale również innych organów i nie były kwestionowane w żadnym zakresie. Z uwagi na to, w ocenie strony materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie należałoby uzupełnić o akta sprawy postępowania podatkowego prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie których wydano decyzję z dnia [...] 2014 r. [...].

Po rozpatrzeniu odwołania i ponownym przeanalizowaniu materiału dowodowego oraz wynikającego z niego stanu faktycznego, Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Do określenia wysokości dostaw i podatku należnego za miesiące maj - lipiec 2010 r. przyjęto dane wykazane w złożonych przez podatnika w Urzędzie Skarbowym deklaracjach podatkowych VAT-7.

Organ wskazał, że w zakresie odliczenia podatku naliczonego niezbędnym warunkiem jest posiadanie przez podatnika faktur VAT, które dokumentują zakup towarów i poniesione wydatki. Zatem M. K. dokonując odliczenia podatku naliczonego był zobowiązany do posiadania faktur będących podstawą do rozliczenia podatku i przechowywać te faktury do momentu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a także do przedłożenia faktur na żądanie organu podatkowego.

W rozpatrywanej sprawie, ponieważ strona nie złożyła żadnych dokumentów źródłowych (w postaci oryginałów faktur VAT lub ich duplikatów) dokumentujących zakup towarów i poniesionych wydatków za miesiące maj - lipiec 2010 r., dla potrzeb rozliczenia podatku naliczonego za wskazane miesiące, organ podatkowy przyjął kwoty podatku naliczonego na podstawie wszystkich kserokopii faktur VAT będących w posiadaniu organu pierwszej instancji w związku z przeprowadzonymi kontrolami podatkowymi i czynnościami sprawdzającymi u kontrahentów wskazanych w protokołach włączonych postanowieniami Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] 2014 r. oraz z dnia [...] 2015 r.

Nadto w trakcie postępowania podatkowego uwzględniono podatek naliczony wynikający z kserokopii faktury VAT z dnia [...] r. Nr [...](wartość netto 89.867,21 zł, VAT 19.792,79 zł, wartość brutto 109.760 zł) wystawionej przez A Sp. z o.o. (..-... R., ul. A 26, NIP ...) dokumentującej dostawę oleju napędowego w ilości 28.000 litrów (faktura zaewidencjonowana pod poz. 40 rejestru zakupu za lipiec 2010 r.). Powyższe spowodowane było uznaniem wskazanego wydatku jako koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. w decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] 2014 r. Nr [...] wydanej dla M. K., utrzymanej w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. decyzją z dnia [...] 2015 r. Nr [...].

Z pozostałych faktur zakupu, których oryginałów ani duplikatów strona nie przedstawiła organowi pierwszej instancji, organ odwoławczy nie uwzględnił podatku naliczonego.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy uznał zarzuty podatnika, opisane w odwołaniu, za bezpodstawne.

Ponieważ podatnik w dalszym ciągu nie zgadzał się ze stanowiskiem organu, złożył skargę na decyzję organu II instancji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, zarzucając, że decyzja została wydana z naruszeniem art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 121 § 1, art. 122, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 190 i art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez nieuwzględnienie, że decyzja organu pierwszej instancji wydana została bez jakiegokolwiek przeprowadzenia postępowania.

Zdaniem skarżącego, w przeprowadzonym postępowaniu organ pierwszej instancji podejmował czynności w sposób jednostronny jako ukierunkowany na z góry założony cel i gromadził dowody tylko w sposób, który cel ten miał przybliżyć. Niepodjęte zostały wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, głównie przez wadliwe dokonanie oceny zebranego materiału dowodowego, pomimo że kontrola podatkowa trwała 4 lata i ten sam organ był w posiadaniu faktur VAT, w oryginale, niezbędnych w celu określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za ten sam - 2010 r. Nadto nie rozpatrzono wszystkich okoliczności faktycznych oraz przypisano winę stronie skarżącej według nieobiektywnych mierników staranności.

Z uwagi na zakres i charakter naruszeń, strona wniosła o wydanie orzeczenia o nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z mocy samego prawa jako sprzecznej w swej treści, uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji w całości oraz orzeczenie, że decyzja nie podlega wykonaniu a ewentualnie, na podstawie art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r,, poz. 270 ze zm. – dalej jako "p.p.s.a.), o dopuszczenie w poczet materiału dowodowego i posiłkowanie się decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] 2014 r. Nr [...] i uprzednio wydaną w dniu [..].2012 r. Nr [...] oraz o uchylenie decyzji i przekazanie do ponownego jej rozpoznania jako nierzetelnej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga, jako bezzasadne, podlega oddaleniu.

Na wstępie należy podnieść, iż w sentencji zaskarżonej decyzji wskazano zarówno rozstrzygnięcie i podstawę prawną wydanej, zaskarżonej decyzji. Jako podstawę prawną organ II instancji wskazał bowiem art. 233 § 1 pkt 1 o.p., zgodnie z którym organ odwoławczy wydaje decyzję, którą utrzymuje w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji również jednoznacznie świadczy o utrzymaniu w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

Mając powyższe na uwadze oraz całość uzasadnienia, a także treść sentencji zaskarżonej decyzji, wpisane na pierwszej stronie (wiersz 1 i 2 od dołu) zaskarżonej decyzji zdanie "Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchyla w całości zaskarżoną decyzję i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji" zostało wpisane omyłkowo i nie ma charakteru rażącego naruszenia prawa, które skutkowałoby stwierdzeniem nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł.. Powyższe zdanie znajduje się jako ostatnie na samym dole pierwszej strony przedmiotowej decyzji po wyraźnie wyodrębnionej sentencji decyzji (która zawiera podstawę prawną i rozstrzygnięcie) i po odpowiednim pouczeniu o możliwości wniesienia skargi do WSA w Łodzi. O omyłkowym wpisaniu powyższego zdania dodatkowo świadczy fakt, że pouczenie zawarte w art. 210 § 2a o.p., przywołanego w treści cytowanego rozstrzygnięcia, dotyczy tylko decyzji nakładających obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. decyzji utrzymujących w mocy, wydanych przez organ odwoławczy. Dodatkowo z treści złożonej skargi wynika, że podatnik również nie miał wątpliwości, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. O powyższym dobitnie świadczy już pierwsze zdanie uzasadnienia skargi - "Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z., którą bezpodstawnie określono skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w kwocie 46.140,00 zł". Zatem omawiana pomyłka jest jedynie oczywistym błędem pisarskim i tak jest traktowana przez strony niniejszego sporu.

W przedmiotowej sprawie do podatnika organ kilkakrotnie kierował wezwania o przedstawienie oryginałów konkretnych faktur lub ich duplikatów. Jak niezbicie wynika z akt sprawy strona nie przedstawiła żądanych dokumentów dotyczących rozliczeń w podatku od towarów i usług za miesiące maj - lipiec 2010 r., tj. żadnych oryginałów faktur zakupu i sprzedaży.

Z uwagi na powyższe organ w sposób uprawniony, do określenia wysokości dostaw i podatku należnego za miesiące maj - lipiec 2010 r. przyjął dane wykazane w złożonych przez podatnika w Urzędzie Skarbowym deklaracjach podatkowych VAT-7. Natomiast dla potrzeb rozliczenia podatku naliczonego za ww. miesiące, pomimo że strona nie przedłożyła żądanych dokumentów źródłowych (oryginałów faktur VAT lub ich duplikatów) dokumentujących zakup towarów i poniesionych wydatków za wskazane miesiące 2010 r., organ podatkowy, kierując się zasadą zaufania, przyjął kwoty podatku naliczonego na podstawie wszystkich kserokopii faktur VAT będących w posiadaniu organu pierwszej instancji w związku z przeprowadzonymi kontrolami podatkowymi i czynnościami sprawdzającymi u kontrahentów wskazanych w protokołach, włączonych postanowieniami Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] 2014 r. oraz z dnia [...] 2015 r. Z pozostałych faktur zakupu (niebędących w posiadaniu organu pierwszej instancji), których oryginałów ani duplikatów strona nie przedstawiła, organ zasadnie nie uwzględnił podatku naliczonego.

Organ słusznie wskazał, iż obowiązkiem podatnika jest zachowanie odpowiedniej staranności w przechowywaniu dokumentacji, albowiem od tego zależy możliwość dowiedzenia swoich racji. Obniżenie podatku należnego o podatek naliczony jest uprawnieniem podatnika, z którego może on skorzystać pod warunkiem udokumentowania swojego prawa fakturami zakupu.

Ciężar dowodu w tym przypadku, jak słusznie wskazał organ, leży po stronie podatnika, gdyż to on z tego faktu wywodzi skutki prawne w postaci prawa do odliczenia. Ciężar tego dowodu nie może być przerzucany na organ podatkowy.

Zgodnie z regulacjami dotyczącymi podatku od towarów i usług, a w szczególności treścią regulacji zawartej w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. oraz § 20 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. nie istnieje inna możliwość udokumentowania zasadności obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jak przedstawienie oryginałów lub duplikatów konkretnych faktur VAT. Podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów, do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego (§ 21 ust. 1 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.11.2008 r.).

Jeżeli zatem oryginały faktur zostały z różnych przyczyn utracone, to rzeczą podatnika jest uzyskanie od sprzedawcy ich duplikatów. Organy podatkowe nie są bowiem zobowiązane do poszukiwania za podatnika dokumentów istotnych w rozliczeniu podatkowym ani do odtwarzania rzeczywistego przebiegu zdarzeń u jego kontrahentów. To podatnik bowiem zna swoich kontrahentów, tylko on ma wiedzę dotyczącą przeprowadzonych transakcji i z tych przyczyn nie może przerzucać na organ kontrolny odpowiedzialności za potwierdzenie w imieniu wystawcy zgodności i wiarygodności wystawionych dokumentów.

Z akt rozpatrywanej sprawy jednoznacznie wynika, że strona nie okazała żadnych dokumentów źródłowych (oryginałów faktur VAT ani ich duplikatów), mimo iż była do tego kilkakrotnie przez organ wzywana. Nie podjęła jednak żadnych czynności zmierzających do odtworzenia którejkolwiek z faktur VAT, jak np. zwrócenia się do swoich kontrahentów o przesłanie duplikatów faktur, na które powoływała się w toku prowadzonego postępowania. Konsekwencje tego rodzaju zaniechania ponosi sama strona.

Tego rodzaju zaniechanie ze strony podatnika nie stanowi przesłanki do odstąpienia od dokonanego przez organ podatkowy rozstrzygnięcia wynikającego z przepisów prawa.

W myśl art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Prawo to wynika z zasady neutralności podatku VAT w obrocie gospodarczym. Oznacza to zatem, że posiadanie faktury VAT jest warunkiem skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Z powyższego wynika zatem, że jeżeli podatnik nie posiada faktury nie może on skorzystać z prawa określonego w art. 86 ust. 1 cytowanej ustawy.

Jednocześnie, zgodnie z § 20 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, jeżeli oryginał faktury lub faktury korygującej ulegnie zniszczeniu albo zaginie, sprzedawca na wniosek nabywcy ponownie wystawia fakturę lub fakturę korygującą, zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktury lub faktury korygującej (faktura i faktura korygująca wystawiona ponownie musi dodatkowo zawierać wyraz "duplikat" oraz datę jej wystawienia).

Cytowane przepisy zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i konkretny. Nie przewidują one innej możliwości udokumentowania zasadności obniżenia podatku należnego o podatek naliczony aniżeli "fizyczne" posiadanie oryginałów lub duplikatów faktur VAT (w sytuacji zaginięcia oryginałów faktur VAT).

Nie bez znaczenia jest fakt, iż prawo podatnika do odliczenia naliczonego podatku VAT jest uprawnieniem, którego realizacja zależy od spełnienia warunków ściśle określonych w ustawie. Dokumentem stanowiącym podstawę odliczenia podatku jest oryginał faktury VAT, a w przypadku jego braku lub zniszczenia dokumentem tym jest duplikat faktury VAT (tak WSA w Krakowie w wyroku z dnia 17.09.2008 r., sygn. akt I SA/Kr 596/07).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 1042/11, stwierdził, że obniżenia podatku należnego dokonać można o podatek naliczony wykazany w oryginale lub duplikacie faktury dokumentującej zakup towaru lub usługi. Bezpośrednim dowodem na okoliczność, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o określoną kwotę podatku naliczonego, jest oryginał lub duplikat faktury VAT. Natomiast w wyroku z dnia 20 lutego 2012 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 314/11, sąd ten wskazał, że szczególnego dowodu jakim jest oryginał faktury lub duplikat nie można zastąpić innymi środkami dowodowymi, a przepisy jednoznacznie wskazują na inicjatywę podatnika w zakresie przedstawienia dokumentów potwierdzających dokonanie zakupów towarów lub usług.

Jak wynika z akt rozpatrywanej sprawy, strona nie okazała żadnych dokumentów źródłowych (oryginałów faktur VAT ani ich duplikatów), mimo iż miała zapewniony czynny udział w postępowaniu podatkowym i możliwość przedłożenia brakujących faktur w oryginale bądź ich duplikatów. Nie podjęła jednak żadnych czynności zmierzających do odtworzenia jakichkolwiek faktur VAT, mimo iż miała możliwość wystąpienia do swoich kontrahentów przez cały okres trwania czynności kontrolnych. Zatem to ona konsekwencje tego zaniechania. Zaniechanie zaś przez stronę podjęcia starań w pozyskaniu duplikatów faktur nie stanowi przesłanki do odstąpienia od dokonanego przez organ podatkowy rozstrzygnięcia wynikającego z przepisów prawa.

Z powyższych względów, zarzut podatnika dotyczący rażącego naruszenia prawa poprzez działania organu podatkowego w taki sposób aby spowodować likwidację działalności gospodarczej podatnika jest niesłuszny i nie jest poparty żadnym dowodem.

Chybiony jest zatem zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Za bezzasadny należy uznać argument podatnika, że wiodące dokumenty finansowe pozostają w dyspozycji organu podatkowego od 4 lat.

Kontrolę podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. organ pierwszej instancji prowadził w dniach od 10 października 2011 r., z przerwami, do 30 grudnia 2011 r. W trakcie tej kontroli organ podatkowy nie sporządził kserokopii wszystkich faktur przedłożonych przez podatnika, gdyż nie miał takiej potrzeby. Dniu 24 stycznia 2012 r. M. K. odebrał, po zakończonej kontroli w zakresie podatku dochodowego za 2010 r. z organu pierwszej instancji, dokumenty źródłowe oraz urządzenia księgowe dotyczące 2010 r. a także 2011 r. Wynika to wprost z notatki służbowej spisanej w dniu 24 stycznia 2012 r. przez pracownika Urzędu Skarbowego w Z., którą podatnik podpisał.

Kontrolę podatkową w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące maj, czerwiec i lipiec 2010 r. przeprowadzono w dniach od 17 grudnia 2013 r., z przerwami, do 18 lutego 2015 r., a strona nie przedłożyła w jej trakcie lub w toku postępowania podatkowego żadnych faktur VAT dokumentujących nabycia i dostawy.

Jak słusznie wskazał organ, alternatywny wniosek podatnika o dopuszczenie w poczet materiału dowodowego decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...]2014 r. Nr [...] i uprzednio wydanej w dniu [...]2012 r. Nr [...] jest niezrozumiały. Z uwagi na nieobecność strony na rozprawie przez Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi nie został on skonkretyzowany i pozostał wnioskiem alternatywnym. Niezrozumiałość w zgłoszeniu niniejszego wniosku wynika stąd, że organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] 2014 r. Nr [...] włączył jako dowód kserokopię decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...].2012 r. Nr [...], zaś postanowieniem z dnia [...] 2015 r. Nr [...] włączył kserokopię decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...]2014 r. Nr [...] oraz utrzymującą ją w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] 2015 r. Nr [...].

Dodatkowo należy wskazać, iż podatnikowi uwzględniono podatek naliczony z wszystkich faktur, których zgromadzone w postępowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych kserokopie posiadał organ pierwszej instancji. Z uwagi na zasadę zaufania, o której mowa w art. 21 o.p., organ pierwszej instancji chcąc uwzględnić podatnikowi podatek naliczony chociażby z faktur, które były przedmiotem przeprowadzonych kontroli lub czynności sprawdzających, a ich kserokopie były w posiadaniu organu, włączył jako dowody m.in. protokoły z innych postępowań kontrolnych i czynności sprawdzających wraz z kserokopiami faktur VAT.

Uwzględniono na przykład podatek naliczony z faktury z dnia [...] r. Nr [...] wystawionej przez A Sp. z o.o. dokumentującej dostawę oleju napędowego z uwagi na uznanie powyższego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. w decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] 2014 r. Nr [...] wydanej dla M. K..

W trakcie przeprowadzonego postępowania ujawniono w sposób niebudzący wątpliwości, że okoliczności nabycia towarów nie zostały przez stronę właściwie udokumentowane, w trybie odpowiednim dla sformalizowanego sposobu postępowania wymaganego przepisami o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie - organ zasadnie pozbawił podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o nieudokumentowany podatek naliczony. Jednakże kierując się zasadą zaufania, uczynił to tylko w tych przypadkach, gdy podatnik nie posiadał kserokopii faktur VAT.

W zakresie wniosku strony o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji w całości, organ wskazał, że na dzień sporządzenia przedmiotowej skargi nie zostało jeszcze rozpatrzone, złożone przez podatnika zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...]2015 r. nadające rygor natychmiastowej wykonalności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] 2015 r. w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za maj - lipiec 2010 r. Pismem z dnia 29 września 2015 r., zgodnie z art. 123 § 1 w związku z art. 200 § 1 o.p., organ poinformował podatnika o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym oraz możliwością wniesienia uwag. W odpowiedzi, strona, działając przez pełnomocnika, podtrzymała zarzuty zawarte w złożonym odwołaniu. Nie przedstawiła żadnych nowych dowodów (w tym oryginałów faktur lub ich duplikatów), które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie zawarte w decyzji i stanowić podstawę do jej uchylenia.

W ocenie sądu, organ przedmiotowe postępowanie prowadził zgodnie z treścią art. 120, art. 121, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1 oraz art. 191 o.p., tj. w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. W toku niniejszego postępowania podjął wszelkie niezbędne działania zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w tym zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, dopuszczając jako dowód wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a co mogło przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.

Sąd w pełni podziela stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę, iż materiał dowodowy w rozpatrywanej sprawie został zgromadzony w sposób rzetelny, w zakresie w jakim było to konieczne i możliwe dla rozstrzygnięcia sprawy.

W przedmiotowej sprawie rozważono całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie pomijając żadnego z jego elementów.

Okoliczność, że strona nie zgadza się z ustaleniami faktycznymi nie znaczy, że ustalenia te są nieprawidłowe, dokonane z naruszeniem zasady prawdy obiektywnej czy zasady swobodnej oceny dowodów. Samo dokonanie oceny w sposób odmienny od oczekiwań skarżącego nie może być potraktowane jako naruszenie art. 191 o.p. czy jakichkolwiek innych przepisów postępowania podatkowego lecz jako swego rodzaju polemika z ustaleniami poczynionymi przez organ.

Organ swą ocenę oparł na całokształcie zebranego materiału dowodowego. Celem dokładnego wyjaśnienia sprawy, zgodnie z art. 180 § 1 o.p., poszczególnymi postanowieniami włączono dowody z przesłuchań świadków, pism i odpowiedzi kierowanych do innych organów, protokoły z kontroli podatkowych i czynności sprawdzających wraz z kserokopiami faktur VAT. Działania organów w tym zakresie wpłynęły korzystnie dla skarżącego na określenie zobowiązania podatkowego za maj, czerwiec i lipiec 2010 r.

Biorąc powyższe pod uwagę, sąd nie znalazł podstaw do uznania argumentów zawartych w skardze za uzasadnione, nie dopatrzył się również innych naruszeń prawa procesowego bądź materialnego, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania przedmiotowej decyzji z obiegu prawnego. Dlatego też rozpatrywaną skargę, jako bezpodstawną należało oddalić, w oparciu o treść art. 151 p.p.s.a.

mko