drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, II SA/Gl 1048/18 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2019-04-01, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Gl 1048/18 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2019-04-01 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-12-13
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Elżbieta Kaznowska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
II GSK 1029/19 - Postanowienie NSA z 2022-02-10
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 2200 art. 92 a , lp. 1.1. i lp. 2.10
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Protokolant Specjalista Beata Bieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w Warszawie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na M. P. karę pieniężną w wysokości 10.000,00 zł z tytułu naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Organ wskazał, iż decyzja wydana została na podstawie art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 2200) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr [...] z dnia [...] r. Wyjaśnił, że suma kar z tytułu stwierdzonych w czasie kontroli naruszeń wynosi 16.000,00 zł, jednakże z uwagi na treść art. 92a ust. 2 cytowanej ustawy nałożono karę w wysokości 10.000,00 zł.

Kara została wymierzona za następujące naruszenia:

- lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy - tj. wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji,

- lp. 2.10 tego załącznika - tj. wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a ustawy.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podał, że w dniu [...] r. w K. przeprowadzono kontrolę kierującego pojazdem marki [...] o numerze rejestracyjnym [...] M. P.. Kierujący nie posiadał zezwolenia lub licencji na wykonywanie przewodu osób. Z ustaleń kontroli wynikało, że kierujący wykonywał okazjonalny przewóz osób w ramach zlecenia z firmą, której nazwy kierujący nie pamięta. W chwili kontroli kierowca przewoził dwóch pasażerów. Nie była zwierana żadna umowa, a rozliczenie odbyło się formie bezgotówkowej, poprzez pobranie należnej kwoty z rachunku bankowego osoby zamawiającej kurs. Pasażer zamówił usługę przewozu poprzez aplikację mobilną TAXIFY. Okazjonalny przewóz drogowy osób został wykonany pojazdem marki [...], a więc nie spełniającym kryterium konstrukcyjnego zawartego w art. 18 ust. 4a cytowanej ustawy. Powyższy pojazd jest bowiem zarejestrowany na pięć osób łącznie z kierowcą (według dowodu rejestracyjnego)

Wobec powyższych ustaleń potwierdzono naruszenie wymienionych postanowień załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył, reprezentowany przez pełnomocnika, obciążony karą. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niepodjęcie wszystkich czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie całości materiału dowodowego, w szczególności brak ustalenia czy wykonywane przez odwołującego czynności nosiły cechy wykonywania działalności gospodarczej (czy odwołujący posiadał w chwili kontroli status przedsiębiorcy), oparcie się podczas ustalenia stanu faktycznego tylko na protokole kontroli z dnia [...] r., z którego nie wynika, na jakiej podstawie uznano, że odwołujący wykonywał transport drogowy, zaniechanie ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, tj. czy w ogóle doszło do wykonywania transportu drogowego, a także naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 5 ustawy o transporcie drogowym w związku z lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy polegającej na wymierzeniu odwołującemu kary w wysokości 8.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez zezwolenia, w sytuacji w której czynności podejmowane przez odwołującego nie mieszczą się w definicji krajowego transportu drogowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 ustawy (nie nosiły znamion wykonywania działalności gospodarczej) oraz art. 92a ust. 1 i ust. 6 w związku z lp. 2.10 załącznika nr 3 w związku z art. 4 pkt 6a ustawy poprzez nałożenie kary przewidzianej dla podmiotów świadczących przewóz drogowy w rozumieniu ustawy, pomimo braku spełnienia tego kryterium przez odwołującego. Uwzględniając powyższe wniósł o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i umorzenie postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu rozwinął podniesione zarzuty podkreślając, że stan faktyczny sprawy ustalony na podstawie zeznania pasażera. W jego ocenie nie można zgodzić się z wydaną w sprawie decyzją. Przede wszystkim odwołujący podniósł, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym - krajowy transport drogowy to podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób i rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju. Z kolei zgodnie z art. 5b ustawy - podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób i rzeczy samochodem osobowym wymaga uzyskania odpowiedniej licencji. Tym samym, aby uznać, iż skarżący wykonywał krajowy transport drogowy bez wymaganej licencji należy w pierwszej kolejności ustalić, czy czynności przez niego podejmowane mieściły się w definicji krajowego transportu drogowego (art. 4 ust. 1 ustawy). Wykonywanie transportu krajowego zakłada odpłatne świadczenie usługi przewozu osób lub rzeczy w ramach wykonywania działalności gospodarczej. Organ zaś nie tylko nie ustalił czy skarżący posada status przedsiębiorcy, ale także nie wykazał, aby czynności przez niego wykonywane posiadały cechy prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazując na cechy świadczące o prowadzeniu działalności gospodarczej (zarobkowy charakter, wykonywana w sposób ciągły i zorganizowany) stwierdził, że nie można na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego przyjąć, że skarżący wykonywał transport drogowy.

Dodał też, że brak jest przesłanek do uznania by wykonywane przez niego czynności nosiły znamiona przewozu okazjonalnego. Podkreślił, że definicja przewozu okazjonalnego zawarta w art. 4 pkt 11 jest nieprecyzyjna i nie określa co to jest dokładnie przewóz okazjonalny. Uwzględniając, iż organ nie ustalił z czyjej inicjatywy miało dojść do niniejszego przejazdu, nie ustalił tym samym, że doszło do przewozu okazjonalnego.

Wskazując na naruszenie art. 92a ust. 1 i ust. 6 ustawy o transporcie drogowym skarżący stwierdził, iż załącznik nr 3 do ustawy określa wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o którym mowa w ust. 1 oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia podmiotu wykonującego przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a jak już podniesiono organ nie ustalił, by skarżący podejmował działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji w całości, za zasadne uznając nałożenie kary za naruszenie w postaci wykonywania transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a ustawy.

Organ drugiej instancji szczegółowo zrelacjonował okoliczności popełnienia naruszenia, jak też zgromadzone w sprawie dowody. Przytoczył także odnośne przepisy ustawy o transporcie drogowym, tj. art. 5 ust. 1, art. 5b ust. 1, art. 18 ust. 4a, 4b ust. 5 wskazując, że przewóz miał charakter przewozu okazjonalnego. Zaakcentował, że w myśl art. 87 ust. 1 wymienionej ustawy, podczas wykonywania każdego przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli m.in. wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego albo wypis z licencji.

Organ podkreślił, że stosownie do lp. 1.1. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia lub bez wymaganej licencji sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 8.000,00zł. Stosowanie zaś do lp. 2.10 tego załącznika wykonywanie transportu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a ustawy sankcjonowane jest karą pieniężna w wysokości 8.000.00 zł. Jednocześnie organ przytaczając treść art. 189a Kodeksu postępowania administracyjnego stwierdził, iż nie znajduje on zastosowania w sprawie, gdyż pierwszeństwo ma regulacja zawarta w art. 92a w związku z art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, w myśl której suma kar nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas kontroli drogowej nie może przekroczyć 10.000 zł. .

W ocenie organu odwoławczego z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w chwili kontroli doszło do naruszenia przez stronę przepisów prawa w zakresie obowiązku posiadania uprawnień do wykonywania transportu drogowego osób. W dniu [...] r. poddano kontroli pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...], którym kierował odwołujący, wykonując przewóz osób we własnym imieniu, tj. przewoził dwóch pasażerów G. N. i M. O.. Przesłuchany w charakterze świadka pierwszy z nich zeznał, że zamówił usługę przewozu za pomocą aplikacji TAXIFY, a po dojechaniu na miejsce docelowe po zakończeniu kursu, w aplikacji pojawiła się kwota 6.70zł, która, jak oznajmił pasażerowi kierowca, zostanie pobrana z konta. Na prośbę o wydanie paragonu, kierowca poinformował, że paragonów nie wydają. Następnie anulował kurs w aplikacji, poprosił o opuszczenie pojazdu i próbował odjechać. W związku z powyższym pasażerowie wezwali Policję. Na podstawie tych zeznań świadka, pouczonego o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że odwołujący w dniu kontroli wykonywał odpłatną usługę transportową, do wykonania której powinien posiadać stosowną licencję. Odstąpienie od pobrania opłaty, w związku z prośbą pasażerów o wydanie paragonu nie może świadczyć o nieodpłatnym charakterze przewozu. Pasażer był bowiem świadomy, ile wynosi należność za wykonaną usługę.

W ocenie organu odwoławczego protokół nr [...] z dnia [...] r. stanowi istotny dowód w niniejszej sprawie, mimo, iż nie został przez kierującego podpisany. Nie powoduje to jednak niewiarygodności tego protokołu. Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego ma on cechy dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, a dokumenty takie korzystają ze szczególnej mocy dowodowej. Organy administracji zobowiązane są uznać za udowodnione to, co wynika z treści dokumentu urzędowego. Nadto w toku czynności procesowych kierowca nie zgłosił żadnych zastrzeżeń do treści protokołu, a na próbę przesłuchania go w sprawie - odmówił składania wyjaśnień.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że organ pierwszej instancji ustalił (na podstawie dostępnych danych w bazach CITD oraz CEiDG), że odwołujący nie zgłosił prowadzenia działalności gospodarczej i nie ma jakichkolwiek uprawnień w zakresie transportu drogowego. Wyjaśnił przy tym, że obowiązek posiadania licencji uprawniającej do wykonywania transportu drogowego dotyczy podmiotów faktycznie wykonujących działalność odpowiadającą definicji transportu drogowego zawartej w art. 4 ustawy, nawet w przypadku gdy działalność ta nie została przez podmiot zgłoszona jako przedmiot prowadzenia działalności gospodarczej. Wykonywanie transportu drogowego musi być traktowane jako działanie faktyczne polegające na przewozie osób lub rzeczy.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził wykonywanie zarobkowo przewozu osób, bez wymaganej licencji, dlatego prawidłowo nałożono karę pieniężną w wysokości 8.000zł z lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy.

Analiza zebranego materiału dowodowego potwierdziła wykonywanie przewozu okazjonalnego, przy czym nie spełniono wszystkich warunków tego przewozu okazjonalnego, a mianowicie wykonywany był pojazdem przeznaczonym do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą, czyli nie spełniał wskazań z art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym przewóz okazjonalny wykonuje się samochodem przeznczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Stąd też zasadnie nałożono karę z lp. 2.10 załącznika nr 3 do ustawy - w wysokości 8,000zł.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ odwoławczy stwierdził, iż nie są zasadne i nie mogą być uwzględnione. .

Materiał dowodowy jednoznacznie potwierdził wykonywanie przez odwołującego w dniu [...] r. usługi przewozu, której świadczenie wymagało posiadania licencji uprawniającej do przewozu osób. Potwierdzono również materiałem dowodowym, że odwołujący nie spełnił również warunków do wykonywania przewozu okazjonalnego, określonego w art. 18 ust. 3- 4b ustawy o transporcie drogowym.

Postępowanie w sprawie przeprowadzone zostało z poszanowaniem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Organ wyjaśnił, że ustalenie przez organ pierwszej instancji cech wykonywania działalności gospodarczej, a także weryfikacja, czy odwołujący w chwili kontroli posiadał status przedsiębiorcy nie było konieczne. Obowiązek posiadania licencji uprawniającej do wykonywania transportu drogowego dotyczy podmiotów faktycznie wykonujących działalność odpowiadającą definicji transportu drogowego zawartej w art. 4 ustawy, nawet w przypadku gdy działalność nie została przez podmiot zgłoszona jako przedmiot prowadzenia działalności gospodarczej. Brak statusu przedsiębiorcy nie ma więc znaczenia dla rozstrzygnięcia. Brak statusu przedsiębiorcy nie ma więc znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Nie podzielił organ odwoławczy zarzutu, iż organ pierwszej instancji nie podjął wszelkich niezbędnych czynności oraz nie zebrał i nie rozpatrzył sprawy na podstawie całości materiału dowodowego, opierając się w szczególności na protokole kontroli z dnia [...] r. Dodał przy tym, że gromadzenie materiału dowodowego w ramach postępowania administracyjnego nie spoczywa jedynie na organie administracji publicznej. Obarcza także stronę w dobrze pojętym jej własnym interesie. Zasada oficjalności postępowania dowodowego nie oznacza, że w jego toku strona może zachowywać się biernie.

W ocenie organu odwoławczego z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że kontrolowanym pojazdem wykonywana była odpłatna usługa przewozu osób, bez wymaganych dokumentów. Organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że wykonywany był przewóz okazjonalny, bez dopełnienia warunków określonych w art. 18 ust. 4a ustawy.

Prawidłowo też w sprawie oceniono, że materiał dowodowy nie zawiera żadnych przesłanek umożliwiających zastosowanie art. 92c ustawy.

Brak zatem było podstawy do uchylenia decyzji i umorzenia postępowania.

Pismem z dnia [...] r. M.P., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na wydaną w sprawie decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego domagając się jej uchylenia oraz uchylenie decyzji ją poprzedzającej oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na rozstrzygnięcie, tj.;

- art. 5b ustawy o transporcie drogowym związku z lp. 1.1. załącznika nr 3 do ustawy polegające na wymierzeniu skarżącemu lary 8.000zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia, w sytuacji w której czynności podejmowane przez skarżącego nie mieszczą się w definicji krajowego transportu drogowego, o którym mowa art. 4 pkt 1 ustawy (głównie dlatego, że nie nosiły znamion wykonywania działalności gospodarczej),

- art. 4 pkt 11, art. 18 ust. 4a i 4b ustawy o transporcie drogowym w związku z lp. 2.10 załącznika nr 3 do ustawy, polegające na uznaniu, że czynności wykonane przez skarżącego wyczerpywały definicję przewozu okazjonalnego, podczas gdy okoliczności sprawy, w szczególności skorzystanie przez pasażera aplikacji TAXIFY, świadczą, że takim nie był,

- art. 18 ust. 4b pkt 1 lit. c ustawy poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, w której zgodnie z zasadami wymienionej aplikacji płatność za przejazd określona jest z góry i następuje na rzecz przedsiębiorcy, jakim jest TAXIFY,

- art. 92a ust. 1 i ust. 6 w związku z lp. 1.1. oraz lp.2.10 załącznika nr 3 do ustawy w zawiązku z art. 4 pkt 6a ustawy poprzez nałożenie kary pieniężnej przewidzianej dla podmiotów świadczących przewóz drogowy w rozumieniu ustawy, pomimo braku spełnienia tego kryterium przez skarżącego,

oraz naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 7, art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niepodjęcie wszystkich czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie całości materiału dowodowego, w szczególności brak ustalenia czy wykonywane przez odwołującego czynności nosiły cechy wykonywania działalności gospodarczej (czy odwołujący posiadał w chwili kontroli status przedsiębiorcy), brak ustalenia w jaki sposób doszło do skojarzenia kierującego z pasażerem oraz w jaki sposób nastąpiła płatność i jakie są zasady działalności aplikacji, a w związku z tym przyjęcie, że płatność nastąpiła na rzecz skarżącego, podczas gdy nie znajduje to potwierdzenia w materiale dowodowym, a także oparcie się podczas ustalenia stanu faktycznego tylko na protokole kontroli z dnia [...] r., z którego nie wynika, na jakiej podstawie uznano, że odwołujący wykonywał transport drogowy, zaniechanie ustalenie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, tj. czy w ogóle doszło do wykonywania transportu drogowego,

- art. 138 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez utrzymanie w mocy wadliwej decyzji organu pierwszej instancji,

- art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak jakiegokolwiek odniesienia się do zarzutów sformułowanych przez skarżącego w odwołaniu w zakresie konieczności zweryfikowania czy skarżący posiadał status przedsiębiorcy czy też konieczności wyjaśnienia zasad działalności aplikacji TAXIFY,

- art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez procedowanie w sposób przeczący zasadzie pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa.

W uzasadnieniu rozwinął postawione zarzuty, powtarzając co do zasady stanowisko wyrażone w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę organ drugiej instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty, które zawarł był w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ wskazał, że działalność gospodarcza polegająca na wykonywaniu krajowego transportu drogowego jest działalnością licencjonowaną. Niezbędne jest zatem do jej prowadzenia uzyskanie stosowanej licencji. Stwierdził też, że bezspornym jest, iż strona w dniu kontroli wykonywała przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym bez wymaganej licencji, co wynika z okoliczności potwierdzonych w toku postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozpatrując sprawę zważył, co następuje:

Badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że nie jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie, a tym samym przedmiotowa skarga, zdaniem Sądu, nie mogła zostać uwzględniona. Trafnie bowiem zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji wymierzającą skarżącemu karę w wysokości 10.000,00zł., z tytułu stwierdzonych w toku kontroli drogowej naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym. Wysokość kary określono prawidłowo, przedstawiając sposób jej wyliczenia.

W sposób szczegółowy, przekonujący, poparty dowodami, organ wykazał stwierdzone w trakcie kontroli naruszenie, za które wymierzył karę tj. 8.000,00zł z lp. 1.1. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym (wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji) oraz 8.000,00zł z lp. 2.10 tego załącznika, - tj. (wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a cytowanej ustawy). Zgodnie zaś z art. 92a ust. 2 cytowanej ustawy karę zmniejszono do wysokości 10.000,00 zł. Zaskarżona decyzja jest obszernie, uzasadniona, nie budzi zdaniem Sądu wątpliwości co do ustaleń okoliczności faktycznych i prawnych.

Wskazać bowiem w tym miejscu należy, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w dniu [...] r. tj. w dacie kontroli drogowej skarżący wykonywał przewóz osób. W chwili kontroli pojazdu kierowca wykonywał okazjonalny przewóz drogowy w ramach zlecenia z firmą, której nazwy nie pamiętał, przewożąc dwóch pasażerów, który przedmiotową usługę zamówili za pomocą aplikacji TAXIFY, a rozliczenie za nią odbyło się w formie bezgotówkowej z karty kredytowej - w wysokości 6,70zł.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, że w dniu kontroli skarżący nie posiadał uprawnień do wykonywania transportu drogowego osób. Podczas przeprowadzonej kontroli skarżący nie okazał zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego ani licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób.

Potwierdzono, że skarżący nie występował o udzielenie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy lub osób, licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy lub osób, licencji na wykonywanie transportu drogowego osób samochodem osobowym, licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Jak słusznie wskazał Główny Inspektor Transportu Drogowego, zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy o transporcie drogowym, przewóz okazjonalny to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego. W myśl art. 5 ust. 1 tej ustawy podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, z zastrzeżeniem art. 5b ust. 1 i 2, wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Stosownie zaś do art. 5b ust. 1 uzyskania odpowiedniej licencji wymaga podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób:

1) samochodem osobowym,

2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą,

3) taksówką.

Na kanwie ustalonego w zaskarżonej decyzji stanu faktycznego, w ocenie Sądu, organy obu instancji prawidłowo uznały, że doszło do naruszenia określonego w lp. 1.1. i lp. 2.10 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym. Skarżący nie dysponował w chwili kontroli żadnymi uprawnieniami licencyjnymi umożliwiającymi mu wykonywanie zarobkowego przewozu osób (licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób), nadto wykonywał transport okazjonalny nie spełniając warunków tego przewozu, a mianowicie wykonywany był pojazdem przeznaczonym do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą, czyli nie spełniał wskazań z art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym przewóz okazjonalny wykonuje się samochodem przeznczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą.

Należy podkreślić, że decyzja w sprawie nałożenia kary w konkretnej wysokości na odpowiedzialnego za stwierdzone naruszenie ustawy o transporcie drogowym nie ma charakteru uznaniowego, ale jest decyzją związaną, co oznacza, ze w przypadkach stwierdzenia naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego organ administracji ma obowiązek nałożenia kary pieniężnej - zgodnie z treścią art. 92 ust. 1 cytowanej ustawy.

Co do zarzutów braku ustalenia czy skarżący prowadzi działalność gospodarczą jako podmiot wykonujący transport drogowy i posiada status przedsiębiorcy, Sąd w pełni podziela prezentowany szeroko w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym wykonywanie transportu drogowego musi być traktowane jako działanie faktyczne polegające na przewozie osób lub rzeczy odpowiadające definicji transportu drogowego i nie musi stanowić przedmiotu trwale prowadzenia działalności gospodarczej. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt II GSK 670/08, wydanym wprawdzie na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2012 r., jednak zachowującym aktualność w związku z powtórzeniem tej regulacji w innej jednostce redakcyjnej tekstu jednolitego ustawy, wyraził pogląd, że z treści art. 4 pkt 1 -3, art. 5 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 i ust. 4 (obecnie 92a ust. 1 i ust. 6) nie można wyprowadzić wniosku, że przewóz osób lub rzeczy bez licencji podlega sankcji tylko wtedy, gdy dokonujący przewozu podmiot prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego o wszelkich cechach wynikających z przepisów o swobodzie działalności gospodarczej i jej ewidencjonowaniu. Wykonywanie transportu drogowego, podlegające sankcji, traktowane być musi jako działanie faktyczne polegające na przewozie osób lub rzeczy odpowiadające definiowanemu transportowi drogowemu, z tym jednak, że nie musi stanowić przedmiotu trwale prowadzonej działalności gospodarczej, a tym bardzie działalności ewidencjonowanej.

Tak więc - wykonywanie transportu drogowego będzie zachodziło nawet wówczas, gdy podmiot nie jest przedsiębiorcą i nie prowadzi trwale działalności i gospodarczej w rozumieniu art. 2 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, czyli działalności zarobkowej w sposób zorganizowany i ciągły na własny rachunek, nie figuruje w ewidencji działalności gospodarczej lub rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, lecz faktycznie świadczy odpłatnie usługę przewozu osób lub rzeczy (nawet jednorazowo) odpowiadającą definicji transportu drogowego zawartej w art. 4 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.

Sąd w składzie orzekający w pełni podziela stanowisko, że skarżący był wykonującym usługę przewozową. Organ wyjaśnił, że aplikacja TAXIFY jest sposobem porozumiewania się pomiędzy pasażerami w dostosowaniu usług i jest pośrednikiem pomiędzy wykonującym usługę a pasażerem. Nie można przyjąć, że skarżący nie otrzymywał wynagrodzenia za przewóz pasażerów.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga zatem, że charakter usługi jako transportu drogowego nie może ulegać wątpliwości.

Na marginesie podnieść trzeba, że podobna działalność, mianowicie usługa zamówiona poprzez aplikację UBER podlegała ocenie Trybunału Sprawiedliwości, który wyrokiem z dnia 20 grudnia 2017 r., C- 434/15 orzekł, że usługę pośrednictwa, która polega na odpłatnym umożliwianiu nawiązywania kontaktów, poprzez aplikację na inteligentny telefon, między właścicielami pojazdów niebędącymi zawodowymi kierowcami a osobami chcącymi przebyć trasę miejską, należy uznać za usługę nierozerwalnie związaną z usługą przewozową, a tym samym za usługę wchodzącą w zakres "usług w dziedzinie transportu" w rozumieniu art. 58 ust. 1 TFUE. Tego rodzaju usługę należy zatem wyłączyć z zakresu zastosowania art. 56 TFUE, dyrektywy 2006/123 i dyrektywy 2000/31.

Powyższy wyrok potwierdził prawidłowość oceny charakteru wykonywanej usługi przez skarżącego (usługa transportowa). Skoro bowiem TSUE potraktował firmę UBER jako wykonującego w części usługę transportową (w zakresie pośrednictwa) to oczywistym jest, że skarżący jako realizator drugiej części usługi (przewóz pasażera) również wykonywał usługę transportową - zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 stycznia 2018 r. sygn. akt III SA/Kr 1141/17.

Odnosząc się do drugiego wskazanego naruszenia, stwierdzić należy, że na podstawie art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Natomiast w świetle art. 18 ust. 4b pkt 2 tej ustawy dopuszcza się przewóz okazjonalny samochodami osobowymi niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego określonego w ust. 4a i będącymi wyłączną własnością przedsiębiorcy lub stanowiącymi przedmiot leasingu tego przedsiębiorcy: a) prowadzonymi przez przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozowe albo zatrudnionego przez niego kierowcę, b) na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej w lokalu przedsiębiorstwa, c) po ustaleniu opłaty ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem tego przewozu; zapłata za przewóz regulowana jest na rzecz przedsiębiorcy w formie bezgotówkowej; dopuszcza się wniesienie opłat gotówką w lokalu przedsiębiorstwa.

W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo uznały, że sporny w niniejszej sprawie przewóz stanowił przewóz okazjonalny, co oznacza, że w sprawie zastosowanie mają powyżej przytoczone przepisy. Jak wynika z ustalonego przez organy stany faktycznego w przedmiotowej sprawie przewóz został wykonany w celach zarobkowych, na telefoniczne zamówienie klienta, samochodem osobowym, który nie był oznakowany jako taksówka. Dlatego organy prawidłowo uznały, że w sprawie nie miał miejsca przewóz taksówką, jak również niezarobkowy przewóz grzecznościowy.

Skarżący nie spełnił wymogów wynikających z art. 18 ust. 4a oraz ust. 4b pkt 2 ustawy, ponieważ samochód osobowy, którym dokonano przewozu pasażerów nie spełniał kryteriów konstrukcyjnych przewidzianych w art. 18 ust. 4a, nie był bowiem przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą, co potwierdzają zapisy dowodu rejestracyjnego pojazdu, z których wynika, że był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą.

Słusznie też organy stwierdziły, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie zawiera żadnych przesłanek, które dawałyby możliwość zastosowania art. 92c ustawy. Zgodnie z tym przepisem nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć lub za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ. W omawianej sytuacji do naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym doszło w wyniku działań skarżącego, ponieważ wykonywał usługę przewozu osób nie posiadając stosownych uprawnień. Stanowiło to zatem jego autonomiczną decyzję, nie zaś jakąkolwiek okoliczność, której nie mógł przewidzieć bądź jej zapobiec.

Sąd nie podzielił zarzutów skargi w zakresie naruszenia przepisów procedury administracyjnej - tj. art. 7, art. 77 § 1 czy art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem Sądu organy przeprowadziły postępowanie prawidłowo. Zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejsza sprawą i wyczerpująco przedstawiły motywy rozstrzygnięcia w wydanych decyzjach. Skoro przewóz drogowy wykonywany był z naruszeniem przepisów prawa, to prawidłowo zaskarżoną decyzją nałożono na skarżącego karę przewidzianą w ustawie.

W konsekwencji przedstawionych wyżej wywodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie uwzględnił skargi i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.jedn. Dz.U. 2018 r., poz. 1302 ze zm.) orzekł jak w sentencji.

.



Powered by SoftProdukt