Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Spółki B od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 września 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 231/17 w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zakazu reklamy apteki oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z 29 września 2017 r. (sygn. akt VI SA/Wa 231/17) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej zwany "WSA"), działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej zwanej "ppsa"), oddalił skargę Spółki A (dalej zwanej "Skarżącą") na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego (dalej zwanego "GIF") z [...] listopada 2016 r. (nr [...]) w przedmiocie nakazania zaprzestania prowadzenia niezgodnej z przepisami reklamy apteki oraz nałożenia kary pieniężnej za niezgodną z przepisami reklamę apteki.

WSA orzekał w następującym stanie sprawy.

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny (dalej zwany "WIF") – po otrzymaniu donosu o nieprawidłowościach dotyczących "Programu Opieki Farmaceutycznej" – wszczął z urzędu postępowanie administracyjne wobec Skarżącej w sprawie naruszenia art. 94a ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.; dalej zwanej "Pf") przez organizację i udział prowadzonej przez Skarżącą apteki ogólnodostępnej "Apteka [...]" (zlokalizowanej przy ul. [...] w Chodzieży) w "Programie Opieki Farmaceutycznej".

W toku postępowania WIF wzywał Skarżącą do złożenia wyjaśnień. W odpowiedziach Skarżąca przyznała, że jest organizatorem programu o nazwie "Program Opieki Farmaceutycznej". Podała, że pacjent o istnieniu programu dowiaduje się podczas obsługi przez farmaceutę, który informuje, że produkty o obniżonej cenie są sprzedawane także uczestnikom wspomnianego Programu, ale nie tylko. Skarżąca dodała, że karta uczestnika programu jest wydawana w celu zwiększenia efektywności pracy farmaceuty, natomiast na karcie nie są naliczane punkty i nie wiąże się ona z żadnym przywilejem. Skarżąca wyjaśniła również, że w ramach opieki farmaceutycznej farmaceuta korzysta z informacji przekazanych przez pacjenta, a gdy poweźmie jakiekolwiek wątpliwości co do opisywanych objawów, pozostaje w kontakcie telefonicznym z lekarzem. W programie może uczestniczyć każdy klient apteki, który wyrazi na to zgodę przez złożenie własnoręcznego podpisu na formularzu uczestnika, przy czym informacje o programie klient może uzyskać w placówce stacjonarnej lub odwiedzając stronę internetową aptek prowadzonych przez Skarżącą. Skarżąca podkreśliła, że uczestnictwo w programie nie upoważnia klientów apteki do jakichkolwiek rabatów i upustów, a zatem program ten jest pozbawiony cech programu lojalnościowego. Ponadto kierownik wspomnianej apteki w piśmie z 23 listopada 2015 r. wskazał, że w programie opieki farmaceutycznej uczestniczy ponad 2000 osób oraz wyjaśnił, że w ramach proponowanej opieki farmaceutycznej istnieje współpraca pomiędzy pacjentem a farmaceutą, która polega na utrzymywaniu stałego kontaktu, przy czym opieka ta jest standardowa i taka sama dla wszystkich pacjentów apteki.

Decyzją z [...] lutego 2016 r. WIF: 1) nakazał Skarżącej zaprzestanie prowadzenia reklamy działalności apteki ogólnodostępnej "Apteka [...]" w Chodzieży przy ul. [...] przez organizację oraz udział apteki w "Programie Opieki Farmaceutycznej" noszącym cechy programu lojalnościowego, mającym na celu m.in. zwiększenie liczby pacjentów korzystających z usług tej apteki, 2) nałożył na Skarżącą karę pieniężną w wysokości 25 000 zł, 3) nadał decyzji, o której mowa w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

Skarżąca złożyła odwołanie od decyzji WIF.

Decyzją z [...] listopada 2016 r. GIF: 1) uchylił decyzję WIF w zakresie pkt 2 i nałożył na Skarżącą karę pieniężną w wysokości 15 000 zł za prowadzenie reklamy apteki ogólnodostępnej "Apteka [...]" przy ul. [...] w Chodzieży i jej działalności przez organizację oraz udział apteki w "Programie Opieki Farmaceutycznej", 2) w pozostałym zakresie utrzymał w mocy decyzję WIF. Zdaniem GIF, udział apteki Skarżącej w "Programie Opieki Farmaceutycznej" jest jedną z form reklamy apteki i jej działalności, zakazanej przez art. 94a ust. 1 Pf. Program ten stanowi bowiem zachętę do kupna produktów w konkretnej aptece oraz miał na celu zwiększenie jej obrotów przez wywołanie u pacjenta mylnego wyobrażenia, że udział w "Programie Opieki Farmaceutycznej" upoważnia do korzystania z usług polegających na "promocji zdrowia, profilaktyce, prowadzeniu rozmów z pacjentem m.in. w zakresie wyjaśniania działania poszczególnych produktów leczniczych i innych produktów sprzedawanych w aptece oraz informowania o skutkach stosowania określonych produktów i możliwych interakcjach" (pkt 2.3 regulaminu "Programu Opieki Farmaceutycznej"), podczas gdy obowiązek świadczenia wyżej opisanej opieki farmaceutycznej wynika wprost z art. 2a ust. 1 pkt 7 ustawy z 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1429). Zdaniem GIF, pacjent czytając regulamin programu może dojść do wniosku, że wyłącznie uczestnicy "Programu Opieki Farmaceutycznej" będą beneficjentami usług farmaceutycznych, a w konsekwencji będzie chętniej odwiedzał aptekę, w której – w jego przekonaniu – może liczyć na "specjalną", "dodatkową" opiekę. W ocenie GIF, takie działanie Skarżącej naruszało zakaz reklamy apteki określony w art. 94a ust. 1 Pf, a zatem musiało skutkować nałożeniem kary pieniężnej zgodnie z art. 129b ust. 1 Pf. GIF wskazał też okoliczności, które uzasadniały uchylenie decyzji WIF w zakresie nałożenia kary w wysokości 25 000 zł i jej nałożenie w niższej wysokości (15 000 zł).

Skarżąca złożyła do WSA skargę na decyzję GIF. Zarzuciła w szczególności dokonanie błędnej wykładni, a w rezultacie również niewłaściwego zastosowania art. 94a Pf przez przyjęcie, że organizacja oraz udział w "Programie Opieki Farmaceutycznej" stanowi zakazaną reklamę apteki ogólnodostępnej, podczas gdy organ powinien uznać to za element prawnie dozwolonej opieki farmaceutycznej świadczonej przez Skarżącą.

W czasie trwania postępowania przed WSA, doszło do przekształcenia Skarżącej w Spółkę B w trybie właściwych przepisów ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1526).

WSA oddalił skargę.

WSA wskazał, że art. 94a ust. 1 i 2 Pf zabrania reklamy aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności, z tym że nie stanowi reklamy informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego. WSA stwierdził, że na tle art. 94a ust. 1 Pf w orzecznictwie przyjmuje się, że reklamą jest każde działanie, które ma na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu towarów lub do skorzystania z określonych usług.

Zdaniem WSA, organy administracji prawidłowo przeanalizowały działalność Skarżącej z punktu widzenia znamion reklamy. W regulaminie "Programu Opieki Farmaceutycznej" w słowniczku podano, że wspomniany "Program" stanowi zespół działań prowadzonych przez farmaceutów w aptece, zmierzający do poprawy skuteczności i bezpieczeństwa farmakoterapii, przy czym działalność ta jest skorelowana z opieką lekarską i pielęgniarską i ma stanowić jej uzupełnienie. Ponadto w pkt 2.3 regulaminu doprecyzowano działania realizowane w ramach "Programu" i ich cele. WSA podkreślił, że postanowienia wspomnianego regulaminu są odzwierciedleniem przepisów ustawy o izbach aptekarskich. Tymczasem Skarżąca nie wskazała argumentów i nie podjęła nawet próby wyjaśnienia, dlaczego w regulaminie "Programu Opieki Farmaceutycznej" powołała obowiązki spoczywające na farmaceucie z mocy ustawy. Wobec tego WSA uznał, że WIF i GIF słusznie przyjęli, że omawiane sformułowania regulaminu – jako nałożone ustawą obowiązki – dla pacjenta przesądzały o atrakcyjności tego "Programu" i takie właśnie wrażenie na pacjencie wywoływały. Pacjent po analizie postanowień regulaminu nabierał przekonania, że może uczestniczyć w "Programie" i będzie otoczony opieką farmaceutyczną, taką jak opisana w regulaminie, dopiero po przystąpieniu do "Programu". W ocenie WSA, zapewnienia Skarżącej, że każdy klient apteki mógł uzyskać taką samą opiekę, a "Program" nie dawał żadnych dodatkowych bonusów jego uczestnikom, charakterystycznych dla programów lojalnościowych (co też zapisano w pkt 2.11 regulaminu), podważały sens wdrażania tego "Programu", skoro "Program" wiązał się z kosztami dla Skarżącej, a miał na celu wykonywanie przez farmaceutów obowiązków wynikających z ustawy.

Wobec tego WSA uznał, że GIF prawidłowo przyjął, że udział w "Programie Opieki Farmaceutycznej" był przedsięwzięciem mającym w dużej mierze na celu motywowanie do korzystania z usług apteki. Za lojalność wobec takiej apteki klient uważał, że będzie otoczony szerszą opieką niż zwykły klient, nieuczestniczący w tym "Programie". Dlatego WSA podzielił ocenę organów administracji, że w sprawie doszło do naruszenia przez Skarżącą zakazu reklamy aptek.

WSA nie stwierdził naruszenia art. 129b ust. 1 i 2 Pf, który przewiduje karę pieniężną w wysokości do 50 000 zł za prowadzenie reklamy apteki i jej działalności wbrew zakazowi określonemu w art. 94a Pf. Zdaniem WSA, nie ma też podstaw do podważenia argumentów organu co do wysokości nałożonej kary.

W ocenie WSA, organy administracji nie naruszyły też art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej zwanej "kpa"). WSA uznał, że ocena dokonana przez organy została przeprowadzona po wszechstronnym i wnikliwym rozważeniu całokształtu materiału dowodowego i poprzedziło ją wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego związane ściśle z zasadą swobodnej oceny dowodów, która także została zachowana.

Skarżąca złożyła skargę kasacyjną od wyroku WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości. Wniosła o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie, a następnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie wydanych w sprawie decyzji organów obu instancji oraz umorzenie postępowania administracyjnego (ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA), a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania, polegające na:

1) niezastosowaniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa przez nieuwzględnienie skargi, w sytuacji, w której decyzja GIF została wydana z naruszeniem art. 105 § 1 oraz art. 7 i art. 77 § 1 kpa; uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ uwzględnienie wskazanych wyżej błędów w decyzji GIF skutkowałoby uwzględnieniem skargi;

2) niezastosowaniu art. 151 ppsa przez niezasadne oddalenie skargi, w sytuacji, w której decyzja GIF została wydana z naruszeniem art. 105 § 1 oraz art. 7 i art. 77 § 1 kpa; uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ uwzględnienie wskazanych wyżej błędów w decyzji GIF skutkowałoby uwzględnieniem skargi;

2. niezależnie od podniesionych wyżej zarzutów proceduralnych, zarzuciła także naruszenie:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ppsa w zw. z art. 94a ust. 1 zd. 1 Pf oraz w zw. z art. 2a ust. 1 pkt 7 ustawy o izbach aptekarskich przez niewłaściwe zastosowanie art. 94a ust. 1 zd. 1 Pf, polegające na uznaniu, że działania Skarżącej, będące przedmiotem postępowania, stanowiły zabronioną reklamę apteki oraz nieuwzględnieniu faktu, że działania Skarżącej stanowiły realizację obowiązku prowadzenia opieki farmaceutycznej;

2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ppsa w zw. z art. 129b Pf przez niewłaściwe (nieuzasadnione) zastosowanie art. 129b Pf, prowadzące do nałożenia na Skarżącą kary pieniężnej w wysokości 15 000 zł, podczas gdy Skarżąca nie prowadziła reklamy apteki.

W uzasadnieniu Skarżąca przedstawiła argumenty na poparcie zarzutów sformułowanych w petitum skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1842) przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, przy czym na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. Wobec tego, że taka sytuacja wystąpiła w tej sprawie, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 ppsa, a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą omawiany środek odwoławczy, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W sprawie skargę kasacyjną wniesiono przeciwko wyrokowi WSA, którym oddalono skargę Skarżącej na decyzję w przedmiocie nakazu zaprzestania prowadzenia niezgodnej z przepisami reklamy apteki oraz nałożenie kary pieniężnej. Zdaniem autora skargi kasacyjnej, WSA nie dokonał głębszej analizy rzeczywistego funkcjonowania Programu Opieki Farmaceutycznej i pozytywnych skutków wobec pacjentów, nie wziął pod uwagę, że faktycznymi intencjami Skarżącej były przede wszystkim dobro pacjentów i usprawnienie realizacji opieki farmaceutycznej dzięki ułatwionemu dostępowi do informacji na temat farmakoterapii pacjentów.

Tożsamy problem – dotyczący wdrażania przez tę samą Spółkę Programu Opieki Farmaceutycznej był już przedmiotem orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 marca 2019 r. o sygn. akt II GSK 3292/17 (treść tego orzeczenia jest dostępna w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela oceny i stanowisko tam wyrażone.

W skardze kasacyjnej wskazano zarówno na naruszenie przepisów prawa materialnego - przez niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 ppsa), jak i przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 ppsa). Podnieść trzeba, że zarzuty dotyczące niewłaściwego zastosowania prawa materialnego mogą być oceniane przez Naczelny Sąd Administracyjny wówczas, gdy stan faktyczny stanowiący podstawę wyroku został ustalony w sposób prawidłowy. Tym samym w pierwszej kolejności ocenie powinny podlegać zarzuty naruszenia przepisów postępowania - zmierzające do podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych sprawy. Z zasady prawdy obiektywnej należy jednak wywieść, że podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia oraz załatwienia sprawy (art. 7 kpa) oraz wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie zgromadzonego materiału dowodowego (art. 77 § 1 kpa) wymaga przede wszystkim rozważenia, jakie fakty mają w sprawie znaczenie. O tym decydują zaś norma prawa materialnego.

W rozpoznawanej sprawie kontroli instancyjnej poddany został wyrok WSA oddalający skargę na decyzję wydaną na podstawie art. 94a ust. 1 Pf i art. 129b ust. 1 i 2 Pf. Pierwszy z powołanych przepisów stanowi, że zabroniona jest reklama aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności. Nie stanowi reklamy informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego. W myśl natomiast art. 129b ust. 1 Pf, karze pieniężnej w wysokości do 50.000 zł podlega ten, kto wbrew przepisom art. 94a prowadzi reklamę apteki, punktu aptecznego, placówki obrotu pozaaptecznego oraz ich działalności.

Autor skargi kasacyjnej sformułował zarzuty naruszenia prawa materialnego tj.: art. 94a ust. 1 zd. 1 Pf przez błędną wykładnię (zarzut wynikający z uzasadnienia skargi kasacyjnej), polegającą na uznaniu, że działania Skarżącej, będące przedmiotem postępowania, stanowiły zabronioną reklamę apteki, a w konsekwencji niewłaściwe (nieuzasadnione) zastosowanie tegoż przepisu oraz przepisu art. 129b Pf, prowadzące do nałożenia na Skarżącą kary pieniężnej w wysokości 15 000 zł, podczas gdy Skarżąca nie prowadziła reklamy apteki (zarzuty 2.1 i 2.2 petitum skargi kasacyjnej).

Odnosząc się do pierwszego z wymienionych zarzutów należy zauważyć, że z treści art. 94a ust. 1 Pf o jednoznacznie wynika, że ustawodawca wprowadził całkowity zakaz reklamy aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności, przy czym nie zdefiniował pojęcia reklamy, a jedynie wskazał, co reklamy nie stanowi (informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego). Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym podziela jednolite stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych - w tym w uzasadnieniu objętego skargą kasacyjną wyroku WSA - że reklamą jest każde działanie, które ma na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług.

Tak też pojęcie reklamy zdefiniowano w art. 2 dyrektywy 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz. Urz. UE Nr L 376 z 27 grudnia 2006 r., s. 21), zgodnie z którym reklama oznacza przedstawienie w jakiejkolwiek formie w ramach działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub wykonywania wolnych zawodów w celu wspierania zbytu towarów lub usług, w tym nieruchomości, praw i zobowiązań.

Autor skargi kasacyjnej wskazuje w jej uzasadnieniu, że WSA dokonał błędnej, rozszerzającej wykładni pojęcia reklamy apteki lub punktu aptecznego. Jedyną bowiem intencją Skarżącej, była realizacja ciążącego na niej obowiązku prowadzenia opieki farmaceutycznej i jej usprawnienia, przez oferowanie jej bardziej rozbudowanej wersji (Programu Opieki Farmaceutycznej) jedynie pacjentom, którzy wyrażą na to zgodę. Przywołując powyższe argumenty, autor skargi kasacyjnej wprost przyznaje zatem, że celem działania Skarżącej było zaoferowanie szerszej wersji opieki farmaceutycznej. W istocie było to ewentualnie jedynie stworzenie na pacjencie wrażenia odmiennego standardu opieki, bowiem – jak trafnie zauważył WSA – z treści regulaminu Programu nie wynikało nic ponad obowiązki spoczywające na farmaceucie z mocy ustawy o izbach aptekarskich. Powyższa nieścisłość między treścią Regulaminu programu, a twierdzeniem skargi kasacyjnej nie miała jednak żadnego wpływu na postrzeganie "Programu Opieki Farmaceutycznej". Istotny w sprawie pozostaje bowiem całkowity zakaz reklamy, bez względu na to, czy polega ona na tworzeniu wrażenia większej niż przewidziana ustawą opieka, czy też zagwarantowaniu jej regulaminem programu. Naczelny Sąd Administracyjny podziela bowiem stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym reklamą działalności apteki są wszelkie formy przekazu, w tym także takie, które nie zawierają elementów zachęcających do zakupu, mogą jednak zostać przyjęte przez ich odbiorców jako zachęta do kupna (wyrok z 2 października 2007 r., sygn. akt II CSK 289/07). Z tak właśnie rozumianym pojęciem reklamy mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że wykładnia art. 94a ust. 1 Pf dokonana przez WSA jest prawidłowa. Skoro tak, i biorąc pod uwagę brak zarzutów skargi kasacyjnej skutecznie podważających dokonane ustalenia faktyczne w sprawie, prawidłowe było również zaakceptowanie przez WSA zastosowania przepisu zakazującego reklamy apteki oraz nakładającego karę za nieprzestrzeganie tego zakazu. Nie budzi bowiem wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że działania Skarżącej, polegające na tworzeniu na pacjencie wrażenia rozszerzonej opieki przez możliwość objęcia z pozoru być może wyższym niż przeciętny standardem opieki farmaceutycznej, stanowiły reklamę apteki ogólnodostępnej w rozumieniu art. 94a ust. 1 Pf podlegającą sankcji na podstawie art. 129b ust. 1 Pf.

Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej WSA dokonał właściwej i w wystarczającym stopniu pogłębionej oceny (zgodnej z analizą i ocenami organów) prowadzonego przez aptekę "Programu Opieki Farmaceutycznej".

W konsekwencji, nie można uznać za zasadny zarzut naruszenia przez organy art. 7, art. 77 oraz art. 105 § 1 kpa przez nieumorzenie jako bezprzedmiotowego postępowania w przedmiocie kary za prowadzenie reklamy apteki ogólnodostępnej.

Mając na uwadze, że nie doszło do naruszenia wymienionych wyżej przepisów, za niezasadne należało także uznać zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 151 ppsa. Skoro autor skargi kasacyjnej nie wykazał skutecznie, że organy administracji naruszyły prawo materialne w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub naruszyły przepisy postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, to tym samym za prawidłową należało uznać ocenę WSA, że skarga podlegała oddaleniu.

Biorąc pod uwagę, że żaden z zarzutów skargi kasacyjnej nie okazał się trafny, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ppsa orzekł jak w sentencji.