Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Zielińska – Baran, Sędziowie Sędzia WSA Marian Wolanin, Sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant ref. staż. Marek Bereziński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2011r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. z siedzibą w T. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za przekroczenie warunków dotyczących wprowadzania gazów i pyłów do powietrza w ramach pozwolenia zintegrowanego – oddala skargę –

Decyzją z dnia [...] maja 2011r. Nr [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa po rozpatrzeniu odwołania E. Sp. z o.o. w T. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] stycznia 2011 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. wymierzył E. Sp. z o.o. w T. karę pieniężną za okres od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r. w wysokości 146 563 zł za przekroczenie warunków dotyczących wprowadzania gazów i pyłów ustalonych przez Wojewodę [...] w pozwoleniu zintegrowanym z dnia [...] czerwca 2006 r.

W odwołaniu od w/w decyzji Strona wniosła o jej uchylenie i umorzenie wszczętego postępowania w sprawie. Zdaniem Spółki wielkość przekroczenia emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki została określona zgodnie z przepisami zawartymi w § 12 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 260, poz. 2181). WIOŚ w [...] określając wielkości ww. przekroczeń emisji dopuszczalnych nie uwzględnił zaś zasad określonych w w/w przepisach, zgodnie z którymi standardy emisyjne uważa się za dotrzymane, gdy średnie stężenie substancji dla faktycznych godzin pracy źródła odniesione do miesiąca kalendarzowego nie przekroczy standardu emisyjnego określonego w pozwoleniu zintegrowanym i 97% średnich wartości stężeń pyłu, 97% średnich wartości stężeń dwutlenku siarki i 95% średnich wartości stężeń tlenków azotu obliczonych dla faktycznych godzin pracy źródła każdego dnia kalendarzowego dla poprzednich dwóch dni kalendarzowych, licząc od początku roku w roku kalendarzowym nie przekroczy 110% standardów emisyjnych określonych w pozwoleniu zintegrowanym.

Ponadto strona uważa, że brak rozporządzenia Ministra Środowiska określającego szczegółowe warunki wymierzania kar na podstawie pomiarów ciągłych, wydanego na podstawie art. 306 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.) prowadzi również do nieprawidłowego sposobu obliczania kary pieniężnej przez WIOŚ.

Rozpoznając niniejszą sprawę organ odwoławczy wskazał, iż E. EC zakładu E. Sp. z o.o. w T. jest instalacją energetycznego spalania paliw o łącznej mocy powyżej 100 MW. Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji (Dz. U. nr 283, poz. 2842) dla tej instalacji wymagane jest prowadzenie pomiarów ciągłych emisji do powietrza. Sprawozdania zawierające wyniki za rok 2008 ciągłych pomiarów emisji z instalacji energetycznego spalania paliw przekazała do [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w wymaganym terminie. Sprawozdania zostały przesłane w postaci wygenerowanych przez system "KE M." raportów miesięcznych. Wykazały one przekroczenie w roku 2008 miesięcznych wartości dopuszczalnych stężeń dwutlenku siarki i pyłu oraz przekroczenia 48-godzinnych wartości dopuszczalnych stężeń dwutlenku siarki i pyłu, co oznacza, że wyniki pomiarów wykazały przekroczenie warunków ustalonych w ww. pozwoleniu zintegrowanym w zakresie wprowadzania pyłów i gazów do powietrza.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 299 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony Środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.) z uwzględnieniem art. 305 ust. 1 ww. ustawy [...] WIOŚ stwierdził przekroczenie warunków korzystania ze środowiska i wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia wymiaru kary pieniężnej za rok 2008r., po czym decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. wymierzył karę.

W ocenie GIOŚ w ww. decyzji została właściwie obliczona kwota kary. Przekazane przez Stronę raporty za rok 2008 wykazały zarówno przekroczenia dopuszczalnych miesięcznych stężeń dwutlenku siarki i pyłu oraz przekroczenia 48- godzinnych wartości dopuszczalnych stężeń dwutlenku siarki i pyłu. Oznacza to, że warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, określone §12 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20.12.2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 260, poz. 2181) nie zostały spełnione, stwierdzono wystąpienie przekroczenia emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki w analizowanym roku 2008. Należało więc karę obliczyć odnosząc wszystkie zmierzone wartości emisji dwutlenku siarki i pyłu do ustalonych w pozwoleniu zintegrowanym wielkości dopuszczalnych. Kara została poprawnie obliczona poprzez zsumowanie wszystkich przypadków przekroczenia standardu dopuszczalnego określonego w pozwoleniu zintegrowanym, na podstawie którego Strona funkcjonuje.

Strona uważa, że w zakresie określonym w cytowanych wyżej przepisach rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie standardów emisyjnych w zakresie uznawania standardów za dotrzymane, może wartości emisji dopuszczalnej przekraczać i dopiero w przypadku niespełniania tych standardów ponad wskazany w ww. rozporządzeniu zakres, może mieć naliczoną karę pieniężną. Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie podziela tego stanowiska. Zdaniem GIOŚ warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, określone w ww. rozporządzeniu, wskazują jedynie sposób kwalifikowania danej instalacji co do określenia czy spełnia ona czy też nie spełnia wymogi określone w posiadanym pozwoleniu zintegrowanym. Jeżeli pojedyncze przekroczenia mieszczą się we wskazanym ww. rozporządzeniem zakresie, to instalację uważa się za spełniającą wymogi i nie jest podejmowane w stosunku do niej postępowanie administracyjne w celu wymierzenia kary pieniężnej. Natomiast w przypadku, gdy analiza wyników pomiarów wykaże, że dana instalacja warunki te narusza, należy jej obligatoryjnie naliczyć karę pieniężną, zgodnie z art.

305. ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.) za wszystkie stwierdzone przekroczenia w okresie całego analizowanego okresu, w tym przypadku roku 2008.

Zarzut dotyczący niemożności wymierzania kar ze względu na brak rozporządzenia Ministra Środowiska wydanego na podstawie art. 306 ww. ustawy Prawo ochrony środowiska nie jest zaś zasadny, gdyż delegacja zawarta w ww. art.

306. jest fakultatywna, wskazuje na możliwość a nie na konieczność takiego uregulowania. Do czasu wydania przedmiotowego rozporządzenia naliczanie kar odbywa się na zasadach określonych w obowiązujących przepisach, zastosowanych w zaskarżonej decyzji.

Skargę na powyższą decyzję wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie E. Sp. z o.o. z siedzibą w T. zarzucając jej naruszenie przepisów:

1. prawa materialnego tj.:

a) art. 298 ust. 1, art. 299 ust. 2, art. 305 ust. 1 i ust. 4, art. 306, art. 309 ust. 1, art. 313 ust 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008, Nr 25, poz. 150 ze zm.) przez błędną ich wykładnię i przyjęcie, że podstawą do określenia wysokości kary są sumy jednostkowych przekroczeń dopuszczalnej emisji pyłu i dwutlenku siarki w odniesieniu do wartości określonych w pozwoleniu zintegrowanym (decyzja Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2006

roku) pomimo, że przepisy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 roku w sprawie standardów emisyjnych z instalacji ustalają wysokości granic średnich stężeń, które skarżąca jako zakład zajmujący się energetycznym spalaniem paliw, pochodzący z grupy "źródła istniejące" powinien dotrzymywać podczas normalnej pracy, a które to przepisy w inny sposób określają warunki dotrzymania standardów emisyjnych,

b) § 12 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 roku w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. z 2005 roku, Nr 260, poz. 2181) przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że nie ma on zastosowania do określania wielkości przekroczeń dopuszczalnej emisji pyłu i dwutlenku siarki stanowiących następnie podstawę do obliczenia kary administracyjnej pomimo, że ww. przepisy rozporządzenia określają warunki w jakich standardy emisyjne są uznawane za dotrzymane,

c) § 1 ust. 1, § 2 ust. 1-3, § 9 ust. 1 pkt. 1 i Załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2004. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji (Dz.U. Nr 283, poz. 2842) poprzez ich pominięcie przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy i w skutek tego oparcie rozstrzygnięcia jedynie na obliczeniach dokonanych przez organ I instancji na podstawie danych, których skarżąca zgodnie z ww. przepisami nie miała obowiązku prowadzić.

2. kodeksu postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.

a) art. 8 i 11 kpa w zw. z art. 77, art. 78 oraz art. 80 kpa przez rozstrzygnięcie na podstawie wybranego przez organ, a nie całego, materiału dowodowego i w skutek tego przyjęcie za podstawę naliczenia kary pieniężnej własnych obliczeń z pominięciem wygenerowanego z systemu, tak jak i danych na których oparł się organ, "Kwartalnorocznego raportu rozliczeniowego kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok" oraz pominięcia przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy żądania strony o przeprowadzenie dowodu z ww. raportu,

b) art. 84 §1 poprzez rozstrzygnięcie sprawy bez zwrócenia się do biegłego o wydanie opinii pomimo, że w niniejszej sprawy wymagane były wiadomości specjalne do ustalenia czy wygenerowany z systemu "KE M." "Kwartalnoroczny raport rozliczeniowy kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok" jest oparty na prawidłowych danych oraz czy miesięczne raporty z tego samego

systemu, na których oparł się organ, mogą stanowić podstawę do dalszych sumarycznych obliczeń organu, i dlaczego do nałożenia kary nie może być przyjęty ww. raport rozliczeniowy kar skoro opiera się on na danych i założeniach całego systemu pomiarów ciągłych emisji do powietrza służących m.in. do obliczeń uwidocznionych w raportach miesięcznych,

c) art. 107 § 3 kpa poprzez pominięcie w uzasadnieniu decyzji faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz nie wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa, dotyczy to w szczególności braku uzasadnienia w zakresie dowodu i danych określonych w "Kwartalno-rocznym raporcie rozliczeniowym kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok", przy jednoczesnym przyjęciu jako dowodu raportu miesięcznego wygenerowanego z tego samego systemu "KE M." służącego do ciągłego pomiaru emisji.

Mając powyższe na uwadze skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] stycznia 2011 roku i zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania podług norm przepisanych oraz wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, iż w decyzji organu I instancji wielkość przekroczenia emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki określono na podstawie przedstawionych przez E.. z o.o. w T. wydruków wyników pomiarów ciągłych emisji zanieczyszczeń do powietrza za 2008 rok ("Dobowy raport stężeń statystycznych") zawierających wartości średnich godzinowych stężeń pyłu i dwutlenku siarki w warunkach umownych przy zawartości 6 % tlenu w gazach i przepływu spalin w warunkach umownych przy zawartości 6 % tlenu w gazach dla okresów występowania przekroczeń miesięcznych i 48- godzinnych wartości dopuszczalnych stężeń i własnych obliczeń wielkości przekroczeń emisji dopuszczalnych pyłu i dwutlenku siarki. W powyższej decyzji obliczone sumaryczne wielkości przekroczeń emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki zostały wyznaczone jako sumy jednostkowych przekroczeń tych substancji w poszczególnych godzinach stwierdzonych przekroczeń. Jednakże zdaniem skarżącej wydana decyzja określa ilość przekroczeń emisji niezgodnie z przepisami zawartymi w §12 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 w sprawie

standardów emisyjnych z instalacji oraz § 1 ust. 1, 2 ust. 1-3, § 9 ust. 1 pkt. 1 i Załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2004. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji (i z pominięciem wyników: "Kwartalno-rocznego raportu rozliczeniowego kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok". W myśl bowiem § 12 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 roku dla źródeł energetycznego spalania paliw i stacjonarnego systemu ciągłego monitoringu emisji zanieczyszczeń do powietrza eksploatowanego E. EC, standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli średnie stężenie substancji dla faktycznych godzin pracy źródła odniesione do miesiąca kalendarzowego nie przekroczy standardu emisyjnego określonego w pozwoleniu zintegrowanym i 97 % średnich wartości stężeń pyłu, 97 % średnich wartości stężeń dwutlenku siarki i 95 % średnich wartości stężeń tlenków azotu obliczonych dla faktycznych godzin pracy źródła każdego dnia kalendarzowego dla poprzednich dwóch dni kalendarzowych, licząc od początku roku w roku kalendarzowym nie przekroczy 110 % standardów emisyjnych określonych w pozwoleniu zintegrowanym.

Zastosowany przez organy sposób obliczania przekroczeń emisji dopuszczalnych zanieczyszczeń na podstawie "Dobowego raportu stężeń statystycznych" i dokonaniu własnych obliczeń sumarycznej wielkości przekroczeń emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki będącej sumą jednostkowych przekroczeń tych substancji w poszczególnych godzinach stwierdzonych przekroczeń z jednoczesnym nie uwzględnieniem skorygowanego "Kwartalno- rocznego raportu rozliczeniowego kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok" jest niezgodny z zasadami określonymi w przepisach zawartych w § 12 ust. 1-3 w/w rozporządzenia i algorytmami przetwarzania i prezentacji danych przedstawionymi w "Dokumentacji algorytmów komputera emisyjnego M." będącego integralnym elementem systemu ciągłego monitoringu emisji zanieczyszczeń zainstalowanego i eksploatowanego w instalacji energetycznego spalania paliw w E. Sp. z o.o. w T.

Analiza sposobu obliczania przekroczeń emisji dopuszczalnych zanieczyszczeń i naliczania kar pieniężnych za przekroczenia emisji dopuszczalnych przedstawionych w tych przepisach i "Dokumentacji algorytmów komputera emisyjnego M." (rozdział 7 - ...Przetwarzanie danych archiwalnych" i rozdział 9 - "Prezentacja danych w raportach"), jednoznacznie wykazuje, że organy w trakcie

prowadzonego postępowania administracyjnego ustaliły wielkość przekroczeń emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki i kar pieniężnych za przekroczenia emisji dopuszczalnych tych zanieczyszczeń niezgodnie z powyższymi zasadami. Ponieważ "Dokumentacja algorytmów komputera emisyjnego M." została opracowana na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 4 marca 2003 roku w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz.U. Nr 163/2003, poz. 1584) i następnie zaktualizowana na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005, zawiera opis prawidłowego i powszechnie stosowanego w systemach ciągłego monitoringu emisji zanieczyszczeń sposobu określania przekroczeń emisji dopuszczalnych zanieczyszczeń i naliczania kar pieniężnych za przekroczenia emisji dopuszczalnych. Wobec powyższego zastosowana przez organy w trakcie prowadzonego postępowania administracyjnego odmienna metoda ustalania przekroczeń emisji dopuszczalnych zanieczyszczeń i naliczania kar pieniężnych za przekroczenia emisji dopuszczalnych na podstawie własnych obliczeń jest zdaniem skarżącej nieprawidłowa. Dodatkowo wskazano, że przez standardy emisyjne rozumie się dopuszczalne wielkości emisji - art. 3 pkt 33 ustawy Prawo ochrony środowiska. Skoro zatem standardy emisyjne (dopuszczalne wielkości emisji) są zachowane w warunkach określonych w § 12 ust. 1-3 ww. rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 roku, to nałożenie kary administracyjnej za niedochowanie tych standardów, winno być określane z uwzględnieniem ww. zapisów rozporządzenia.

Tym samym zdaniem skarżącej, organ przy wydaniu zaskarżonej decyzji naruszył art. 8 i 11 kpa w zw. z art. 77, art. 78 oraz art. 80 kpa ponieważ dokonał ustaleń na podstawie wybranego, a nie całego, materiału dowodowego. Nie przeprowadził też właściwego dowodu z wyników "Kwartalno-. rocznego raportu rozliczeniowego kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok" i nie wyjaśnił dlaczego tak uczynił. W uzasadnieniu decyzji organów nie ma żadnego wyjaśnienia co do danych wskazanych w "Kwartalnorocznym raporcie rozliczeniowym kar za przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok", z którego wynika, iż wysokość kary administracyjnej byłaby niższa od określonej w decyzji przez organ (szczegółowe wyliczenie tej kary podstawie danych tego raportu rozliczeniowego zostało przedstawione przez skarżącą w załączonej do niniejszej skargi "Prognozie kar za przekroczenia dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń dla Elektrociepłowni EC I za 2008 rok" Ponadto, w opinii skarżącej organ naruszył także

art. 84 § 1 poprzez rozstrzygnięcie sprawy bez zwrócenia się do biegłego o wydanie opinii pomimo, że i niniejszej sprawy wymagane były wiadomości specjalne do ustalenia, czy wygenerowany z systemu "KE M." "Kwartalno-roczny raport rozliczeniowy kar przekroczenia wartości dopuszczalnych za 2008 rok" jest oparty na prawidłowych danych oraz czy miesięczne raporty z tego samego systemu, na których oparł się mogą stanowić podstawę do dalszych sumarycznych obliczeń organu, i do nałożenia kary nie może być przyjęty ww. raport rozliczeniowy kar opiera się on na danych i założeniach całego systemu pomiarów ciągłych do powietrza służących m.in. do obliczeń uwidocznionych w raportach miesięcznych. W konsekwencji zdaniem skarżącej organ naruszył również art. 107 § 3 kpa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu wniosku skarżącej spółki postanowił wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej w skrócie: P.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany - stosownie do art. 134 P.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi, Sąd uznał iż decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2011r. nie narusza przepisów prawa materialnego, ani procesowego, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a co za tym idzie skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżona w sprawie decyzja wydana została na podstawie art. 305 ust. 1 i 4 , art. 309 ust. 1 pkt 1, art. 313 ust. 1 z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008r., nr 25, poz. 150 ze zm.). Przepisy te obligują Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska do wymierzenia kary pieniężnej, między innymi za przekroczenie określonych w pozwoleniach o których mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawo ochrony środowiska, ilości lub rodzajów gazów lub pyłów wprowadzonych do powietrza.

Niekwestionowanym w sprawie jest, iż w wyniku kontroli przeprowadzonej u Skarżącej przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska stwierdzono wystąpienie przekroczenia określonej w udzielonym jej pozwoleniu zintegrowanym (decyzja Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2006r.) emisji dopuszczalnej pyłu i dwutlenku siarki w 2008r. Okoliczność ta została potwierdzona przez organ w toku prowadzonego postępowania administracyjnego.

Zgodnie z art. 313 ust. 1 Prawa ochrony środowiska karę za przekroczenia o których mowa w art. 298 ust. 1 pkt 1 wymierza się za każdą substancję wprowadzoną do powietrza z przekroczeniem warunków określonych w pozwoleniu.

W toku postępowania zostało ustalone, czego nie kwestionuje strona skarżąca, iż warunki określone w pozwoleniu zintegrowanym zostały naruszone, odnosiły się one do emisji pyłów i dwutlenku siarki. Z powołanego wyżej przepisu wynika, że kara winna zostać wymierzona za każdą wprowadzoną do powietrza substancję z przekroczeniem warunków określonych pozwoleniu. W ocenie Sądu słusznie więc organ wyliczył wysokości kary w odniesieniu do każdej wprowadzonej do powietrza substancji. Przy czym wbrew stanowisku prezentowanemu przez stronę skarżącą wartości emisji dwutlenku siarki i pyłu należało odnosić do wartości dopuszczonych w pozwoleniu zintegrowanym, co wynika wprost z art. 313 Prawa ochrony środowiska. Podstawy takich ustaleń nie stanowi § 12 ust.1 - 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji ( Dz. U. Nr 260, poz. 2181). Określa on bowiem jedynie warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, które wskazują na sposób kwalifikowania danej instalacji co do określenia czy spełnia ona czy też nie spełnia wymogi określone w posiadanym pozwoleniu zintegrowanym. Jak słusznie wskazał organ, jeżeli pojedyncze przekroczenia mieszczą się we wskazanym ww. rozporządzeniem zakresie, to instalację uważa się za spełniającą wymogi i nie jest podejmowane w stosunku do niej postępowanie administracyjne w celu wymierzenia kary pieniężnej. Natomiast w przypadku, gdy analiza wyników pomiarów wykaże, że dana instalacja warunki te narusza, należy naliczyć karę pieniężną, zgodnie z art. 305 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska za wszystkie stwierdzone przekroczenia w okresie całego analizowanego okresu, w tym przypadku roku 2008.

Tak obliczone wartości stanowiły podstawę wymierzenia kary, przy czym co należy ponownie podkreślić niedotrzymanie standardów emisji zostało przez organ ustalone jak i nie jest kwestionowane przez stronę skarżącą.

Sąd nie podzielił także zarzutu strony skarżącej w zakresie niewłaściwego sposobu obliczenia przez organ przekroczenia emisji dopuszczonych zanieczyszczeń. Elektrociepłownia EC zakładu E. Sp. z o.o. w T. jest instalacją energetycznego spalania paliw o łącznej mocy powyżej 100 MW. Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji (Dz. U. nr 283, poz. 2842) dla tej instalacji wymagane jest prowadzenie pomiarów ciągłych emisji do powietrza. Spółka jak sama wskazała w skardze prowadzi je przy pomocy dostosowanego do w/w rozporządzenia systemu "KE M.". Wygenerowane przez ten system raporty miesięczne wykazały przekroczenie wartości dopuszczalnych stężeń dwutlenku siarki i pyłu oraz przekroczenia 48- godzinnych wartości dopuszczalnych stężeń dwutlenku siarki i pyłu, co oznacza, że wyniki pomiarów wykazały przekroczenie warunków ustalonych w ww. pozwoleniu zintegrowanym w zakresie wprowadzania pyłów i gazów do powietrza. System ten obrazuje również ilości i rodzaje gazów i pyłów wprowadzanych do powietrza w skali godziny. Tym samym zgodnie z art. 300 ustawy Prawo Ochrony Środowiska organ w oparciu o wygenerowane przez ten system raporty miał podstawy do obliczenia wysokości kary przy uwzględnieniu przekroczenia ilości lub rodzajów gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza w skali godziny. Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z art. 300 ust. 3 w/w ustawy za przekroczenie ilości lub rodzajów gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza wymiar kary biegnącej określa się uwzględniając przekroczenie w skali godziny, co też uczynił organ dokonując stosownych w tym zakresie obliczeń.

Okoliczność ta czyni pozbawionym słuszności zarzuty dotyczące naruszenia art. 6, art. 7, art. 8, art. 9 , art. 76 § 1, art. 77 § 1 art. 80 i art. 107 § 1 i 3 k.p.a.

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej nie można również przyjąć, iż brak rozporządzenia wydanego w oparciu o art. 306 ust. 1 Prawa ochrony środowiska uniemożliwia wymierzenie kary za powyższe przekroczenia. Przepis ten zawiera jedynie fakultatywną delegację dla ministra właściwego do spraw środowiska, o czym świadczy posłużenie się przez ustawodawcę słowami "może określić, w drodze rozporządzenia". Przy czym podstawę prawną do wymierzania kary stanowi ustawa, a nie rozporządzenie, które ewentualnie mogłoby jedynie określać szczegółowe warunki jej wymierzania.

Mając na względzie powyższe rozważania na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r., Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skarga została oddalona.