Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Henryk Dolecki, Sędzia WSA Maria Mysiak, Protokolant Michał Iwanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 maja 2009 r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji, w postępowaniu wznowieniowym, w sprawie pozwolenia na budowę oddala skargę

Decyzją z dnia [...]r. znak [...] wydaną na podstawie art. 152 § 1 kpa oraz art. 92 ustawy z dnia 05.06.1998r. o samorządzie powiatowym Prezydent Miasta odmówił wstrzymania wykonania wydanej przez siebie decyzji Nr [...] z dnia [...]r. znak [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę na rzecz Spółki B. dla inwestycji p.n. "Zespół zabudowy mieszkaniowej, wielorodzinnej przy ul. [...] w [...] wraz z zagospodarowaniem terenu i infrastrukturą techniczną, polegającej na budowie;

1. [...] z [...] wchodzących w skład zagospodarowania terenu budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażami podziemnymi – [...] położonych na działce nr [...] obr. [...] m. [...],

2. zagospodarowania terenu wraz z układem chodników, dróg wewnętrznych, terenów rekreacyjnych, małej architektury, parkingów naziemnych, ekranu akustycznego położonych na dz. nr [...], [...], [...], [...] obr. [...] m. [...],

3. infrastruktury technicznej polegającej na budowie sieci wodociągowej, kan. sanitarnej i deszczowej, elektroenergetycznej [...] i [...]V i przyłączy, oświetlenia terenu, kanalizacji teletechnicznej dla Spółki C. i Spółki D. oraz na potrzeby monitoringu osiedla, położonych na dz. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...] m. [...]".

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji podał, iż decyzją z dnia [...]r. znak [...] wydana po rozpatrzeniu odwołania J. G. Wojewoda uchylił jego decyzję o odmowie wznowienia postępowania w sprawie w/w decyzji o pozwoleniu na budowę i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Wobec powyższego w dniu [...]r. organ I instancji wznowił postępowanie w sprawie w/w pozwolenia na budowę.

W związku z wznowieniem tego postępowania jego wnioskodawczyni J. G. powołując się na art. 152 § 1 kpa, złożyła wniosek o wstrzymanie wykonania przedmiotowej decyzji o pozwoleniu na budowę. Jako okoliczności uzasadniające ten wniosek wskazała "zalewanie działki i związana z w/w decyzja Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska z dnia [...]r. nakazująca inwestorowi wykonanie na długości granicy drenażu odwadniającego oraz naruszenie wymogów przepisów § 12, § 13, § 60 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz ograniczenie możliwości wykorzystania działki na cele budowlane".

W trakcie postępowania wznowieniowego inwestor w dniu [...]r. dostarczył dodatkowe materiały w tym opinię geotechniczną z dnia [...]r.,

w której uprawniony geodeta jednoznacznie stwierdza, że aktualnie, a także

w przyszłości nie ma żadnego niebezpieczeństwa przedostawania się jakichkolwiek wód gruntowych lub infiltracyjnych na sąsiednią działkę, a warunki wodne są znacznie korzystniejsze od tych, które założono przed wykonaniem robót ziemnych.

Z powtórnej analizy projektu budowlanego wynika, że wymogi przepisów § 12,

§ 13, § 60 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie są zachowane. Wykonanie drenażu z odprowadzaniem wód na własny teren nie wymaga, zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. W/w roboty zgodnie z art. 30 ust. 1 w/w ustawy wymagają zgłoszenia właściwemu organowi.

Po powtórnym sprawdzeniu obszaru oddziaływania inwestycji i przeanalizowaniu zgodności projektu budowlanego z przepisami prawa w tym m.in. z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta oraz zapisami ustawy prawo budowlane i rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, organ I instancji nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na prawdopodobieństwo uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia [...]r. w wyniku wznowienia postępowania w w/w sprawie, wobec czego odmówiono wstrzymania jej wykonania na podstawie art. 152 Kpa.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył następca prawny J. G. – Spółka A. wskazując, iż w dniu [...]r. Spółka A. będąca do tego dnia współwłaścicielem nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], działka nr [...], nabyła od J. G., pozostały udział w nieruchomości, stając się obecnie jej jedynym właścicielem i następcą prawnym J. G. w tym postępowaniu.

Zdaniem Spółki w/w decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...]r., została wydana z naruszeniem art. 7, art. 8, art. 9, art. 12, art. 107 § 3, art. 152 kpa.

W uzasadnieniu odwołania Spółka A. powołując się na treść art. 152 Kpa podniosła, iż strona nie musi udowodnić okoliczności uzasadniających uchylenie decyzji, lecz wystarczy że wykaże istnienie okoliczności uprawdopodabniających możliwość uchylenia decyzji, co też uczyniła. Decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...]r. sygn. [...] nakazująca Spółce B., właścicielowi działki, wykonanie drenażu odwadniającego na dz. nr [...] obręb [...] wzdłuż północnej granicy tej działki z działką nr [...] przy ul. [...] na całej długości granicy, tj. ok. [...] m, jako urządzenia zapobiegającego szkodom dla gruntu sąsiedniego tj. dz. nr [...], jednoznacznie wskazuje na oddziaływanie nieruchomości inwestora na nieruchomość należącą do wnioskodawcy, co uzasadnia zarówno wznowienie postępowania w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (co uczyniono), jak również twierdzenie wnioskodawcy, że projektowane osiedle składa się z budynków [...], z których [...] usytuowane mają być na granicy nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością wnioskodawcy, co powoduje ograniczenie wymogu przepisu art. 12 w zakresie niezacieniania istniejącej na sąsiedniej działce zabudowy. Wynikający z przepisu § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wymóg nasłonecznienia, wynikający z przepisu § 60 w/w rozporządzenia oraz konieczność zachowania odległości od granicy nieruchomości, wynikający z § 12 w/w rozporządzenia w stosunku do obiektów zlokalizowanych na sąsiednich działkach budowlanych. Realizacja inwestycji, wskazanej w w/w pozwoleniu na budowę, ograniczy możliwości właściciela nieruchomości sąsiedniej tj. odwołującej się Spółki w zakresie wykorzystania działki na cele budowlane ze względu m.in. na konieczność zachowania wymaganej przez prawo odległości projektowanych nieruchomości od granicy działki. W dalszej części uzasadnienia odwołania Spółka podnosi, iż złożenie przez inwestora dokumentacji dotyczącej rzekomo lepszych warunków wodnych niż zakładano przed wykonaniem robót ziemnych nie powoduje jeszcze uchylenia prawomocnej decyzji nakazującej inwestorowi wykonanie drenażu. Przedstawione obecnie przez inwestora dokumenty są dokumentami prywatnymi, wymagającymi weryfikacji ze strony organu prowadzącego postępowanie oraz wiedzy specjalnej posiadanej przez biegłych z zakresu geologii. Podkreślenia wymaga oczywista sprzeczność dokumentacji, przedstawionej obecnie przez inwestora, ze stanem faktycznym oraz wcześniejszym stanowiskiem inwestora, będącymi podstawą do wydania decyzji nakazującej wykonanie drenażu, która przejawia się w stwierdzeniu, że warunki wodne są znacznie korzystniejsze od tych sprzed wydania decyzji. Takie twierdzenie nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ w trakcie przeprowadzonego postępowania potwierdzono fakt zalewania nieruchomości objętej działką nr [...] wodami opadowymi z działek należących do inwestora, a sam inwestor nie zakwestionował tego faktu. Inwestor sam przedłożył do akt sprawy opinię biegłego, który potwierdził oddziaływanie jednej nieruchomości na drugą poprzez jej zalewanie, które następuje m.in. ze względu na naruszenie przez inwestora "gospodarki wodnej" na nieruchomości w trakcie prowadzenia robót ziemnych. Inwestor w chwili obecnej przedstawia odmienną decyzję tego samego geodety, wskazującą na inny stan faktyczny. Powyższe okoliczności przemawiają za twierdzeniem, że organ I instancji bezpodstawnie przyjął, iż zmianie uległa sytuacja prawna istniejąca w oparciu o prawomocną decyzję nakazującą inwestorowi wykonania w drenażu w konsekwencji brak jest podstaw do przyjęcia, że ta okoliczność nie występuje i nie stanowi ona przesłanki uprawdopodabniającej wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę. Wszystkie powyższe okoliczności wskazują na wydanie przez organ I instancji decyzji z naruszeniem przepisu art. 152 § 1 kpa.

Powyższe działanie organu - zdaniem skarżącej stanowi także naruszenie podstawowych zasad kpa wyrażonych w art. 6, 7, 8, 9, 12 kpa.

Po rozpatrzeniu odwołania, Wojewoda zaskarżoną do WSA decyzją utrzymał w mocy wyżej opisaną decyzję organu I instancji, odmawiającą wstrzymania wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, iż wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę został wniesiony przez osobę nie posiadającą legitymacji strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę inwestycji pn. "Zespół zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przy ul. [...] w [...] wraz z zagospodarowaniem terenu i infrastrukturą techniczną.." .

Odnosząc się do argumentów podniesionych w odwołaniu organ odwoławczy stwierdza, że w trakcie postępowania wyjaśniającego właściciel działki nr [...] przedstawił nowe, aktualne, specjalistyczne opracowanie sporządzone przez osobę uprawnioną p.n. "Opinia geotechniczna na temat aktualnego stanu warunków wodnych podczas realizacji zabudowy północno- zachodniej części działki nr [...] (dawniej [...]) przy ul. [...] w [...] oraz wpływu prowadzonych robót na warunki wodne w podłożu sąsiedniej działki nr [...]", z którego wynika, że nie ma możliwości zalewania sąsiedniej działki.

Przywołana w odwołaniu decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...]r dotyczy wykonania drenażu odwadniającego na działce nr [...] obręb [...] jako urządzenia zapobiegającego szkodom dla gruntu sąsiedniego tj. działki nr [...] w związku ewentualnym spływem powierzchniowych wód opadowych.

Jak wynika z w/w opinii geotechnicznej wykonanie wykopu szerokoprzestrzennego pod budynki zlokalizowane wzdłuż północnej granicy w odległości [...] m spowodowało efekt miejscowego drenowania wód infiltracyjnych.

Dodatkowo zastosowanie krawężnika wzdłuż ogrodzenia, u podstawy skarpy (wykonanej ponadto z materiału przepuszczalnego) jako jednej z form przeciwdziałania spływom powierzchniowym zapobiega zalewaniu terenów sąsiednich.

W związku z powyższym w dniu [...]r inwestor złożył wniosek o wznowienie postępowania w sprawie decyzji Prezydenta Miasta z dnia

[...]r. (nakazującej mu wykonanie drenażu).

Niezależnie od sposobu zakończenia w/w sprawy, a także niezależnie od przyjętej technologii, wody opadowe pozostają na działce nr [...], bądź są z niej odprowadzane drenażem do kanalizacji ogólnospławnej bądź na własną działkę, zatem nie są odprowadzane na sąsiednia działkę tj. nie jest naruszany zapis art. 29 ust 1 ustawy Prawo wodne, co oznacza, że obszar oddziaływania obiektu nie zmienia się tj. zamyka w granicach działki objętej inwestycją

Rozstrzygnięcie ostateczne dotyczące sposobu odprowadzania wód opadowych, prowadzone przez Prezydenta Miasta (Wydział Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska) należy do tego organu i nie ma ono bezpośredniego wpływu na wielkość obszaru oddziaływania inwestycji,

Jak wynika z projektu budowlanego budynki zostały usytuowane w odległości [...] m od granicy z działką nr [...], co oznacza, że wymóg § 12 ust 1 pkt 1 w/w rozporządzenia w sprawie warunków technicznych zachowania odległości 4 m dla ściany z otworami został dotrzymany.

Pozostałe wymogi dotyczące niezacieniania oraz zachowania czasu nasłonecznienia dotyczą budynków istniejących na sąsiednich działkach. Nie mają one zastosowania w przedmiotowej sprawie, z powodu braku zabudowy na sąsiedniej działce.

Zatem realizacja inwestycji nie ograniczy właściciela sąsiedniej nieruchomości

w zakresie wykorzystania działki na cele budowlane, skoro wymagane odległości od granicy nieruchomości zostały zachowane.

Zdaniem organu odwoławczego, przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ

I instancji wyznaczył obszar oddziaływania inwestycji, stwierdzając, iż obszar ogranicza się do terenu zainwestowania i zamyka się w granicach działek ujętych w decyzji uznał, iż brak jest podstaw do uchylenia decyzji nr [...] z dnia [...]r. dotyczącej pozwolenia na budowę w następstwie czego wydał zaskarżoną decyzję, odmawiającą wstrzymania wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę na podstawie art. 152 § 1 Kpa. Zarzut braku uzasadnienia faktycznego oraz prawnego tej działki jest zatem nietrafiony.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane stroną postępowania jest jedynie inwestor i właściciel nieruchomości, której inwestycja dotyczy, zatem wniosek

o wstrzymanie wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia [...]r został złożony przez osobę nie będącą stroną postępowania w tej sprawie.

Organ odwoławczy zwrócił też uwagę, że organ I instancji naruszył przepisy kpa wydając rozstrzygnięcie w sprawie odmowy wstrzymania wykonania decyzji w formie decyzji na którą służy odwołanie, podczas gdy zgodnie z art. 152 § 2 Kpa rozstrzygnięcie w sprawie odmowy wstrzymania wykonania decyzji winno być wydane w formie postanowienia, na które służy zażalenie.

Przyjmując, jednak wynikającą z art. 12 § 1 Kpa, zasadę systemową iż organ winien działać wnikliwe i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia, organ II instancji odstąpił od uchylenia decyzji

i przekazania sprawy do organu, który wydał rozstrzygnięcie celem zmiany formy jego wydania, bez zmiany treści orzeczenia, ograniczając się do wskazania uchybienia.

Powyższą decyzję Wojewody Spółka A. zaskarżyła skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego domagając się jej uchylenia.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

- art. 7, art. 8, art. 9, art. 12, art. 28, art. 152 kpa

- art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. - prawo budowlane,

- § 12, § 13, § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

- art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne

W uzasadnieniu skargi podniesiono między iż stosownie do art. 28 kpa, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Niewątpliwym jest, że prowadzona inwestycja bezpośrednio wpływa na nieruchomość skarżącej Spółki, która sąsiaduje z nieruchomością, na której prowadzona jest inwestycja. W konsekwencji należy stwierdzić, że postępowanie w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę inwestycji przy ul. [...] w [...] dotyczyło i nadal dotyczy interesu prawnego skarżącej Spółki, co było i jest wystarczającą przesłanką do uznania Spółki za stronę prowadzonego postępowania w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Jedną z okoliczności, która wskazuje, że nieruchomość objęta inwestycją ma bezpośredni wpływ na nieruchomość należącą do Spółki jest właśnie decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...] r., sygn. [...] nakazująca Spółce B., właścicielowi działki i inwestorowi wykonanie drenażu odwadniającego na dz. nr [...] wzdłuż północnej granicy tej działki z działką nr [...] przy ul. [...], na całej długości granicy, tj. ok. [...] m, jako urządzenia zapobiegającego szkodom dla gruntu sąsiedniego tj. dz. nr [...].

W uzasadnieniu decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] r., sygn. [...] wskazano, że Spółka B. zobowiązała się do przygotowania dokumentacji projektowej dotyczącej drenażu, co wiąże się ze zmianą projektu budowlanego planowanej inwestycji na działce nr [...], na podstawie którego to projektu wydano decyzje o pozwoleniu na budowę.

Powyższe okoliczności w pełni potwierdziła decyzja Prezydenta Miasta nr [...] z dnia [...] r., którą organ I instancji odmówił uchylenia decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] r., sygn. [...].

W jej uzasadnieniu wskazano m.in. że przedstawiona przez inwestora opinia M. O. (na którą powołuje się w uzasadnieniu swojej decyzji również Wojewoda) nie wnosi istotnych dowodów będących podstawą do odmiennego rozstrzygnięcia decyzji nakazującej wykonanie drenażu, ponieważ aktualny stan zagospodarowania działki nr [...] w trakcie prac budowlanych jest tymczasowy i nie obrazuje efektu końcowego zagospodarowania terenu i spływu wód opadowych po zrealizowaniu inwestycji. Ponadto wskazano, że przedmiotowy drenaż ma być gwarantem pełnego zabezpieczenia przed zalewaniem działki nr [...]. Odmawiając uchylenia decyzji w sprawie obowiązku wykonania przez Inwestora drenażu, organ I instancji wyznaczył obszar oddziaływania inwestycji, który ewidentnie rozciąga się na nieruchomość należącą do Spółki A. W sprawie dotyczącej obowiązku wykonania drenażu, skarżąca została uznana za stronę postępowania. Tymczasem w niniejszej sprawie, przy jednakowym stanie faktycznym i prawnym, odmawia się skarżącej uznania jej za stronę postępowania. Widoczny jest przy tym brak konsekwencji organu I instancji, którego jeden wydział uznaje skarżącą za stronę postępowania, podczas gdy inny odmawia skarżącej takiego charakteru. Zaskakujące jest stanowisko Wojewody, który jako organ nadzoru powinien dążyć do wyeliminowania powyższej sytuacji, podczas gdy zaskarżona decyzja tylko pogłębia istniejąca niekonsekwencję organu I instancji.

Ponadto - zdaniem skarżącej - decyzja Wojewody jest wewnętrznie sprzeczna. Z jednej bowiem strony Wojewoda w uzasadnieniu decyzji wskazuje, że ostateczne rozstrzygnięcie dotyczące sposobu pozostawienia wód opadowych w granicach własnej działki należy do Prezydenta Miasta, by następnie stwierdzić, iż niezależnie od przyjętej technologii wody opadowe pozostają na działce nr [...] bądź są z niej odprowadzane drenażem do kanalizacji ogólnospławnej czy na własną działkę, zatem nie są odprowadzane na sąsiednią działkę, zatem nie jest naruszany zapis art. 29 ust. 1 ustawy Prawo wodne, co oznacza, że obszar oddziaływania obiektu nie zmienia się t.j. zamyka w granicach działki objętej inwestycją. Brak jest w aktach postępowania jakichkolwiek dowodów potwierdzających rzekomy fakt pozostawania wód opadowych na działce inwestora, a decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...] r. wręcz zaprzecza takiemu stanowisku Wojewody. Zupełnie niezrozumiałe jest stwierdzenie Wojewody, iż powyższe rozstrzygnięcie nie ma bezpośredniego wpływu na wielkość obszaru oddziaływania inwestycji. W innej części uzasadnienia decyzji Wojewoda zaś wskazuje, ze na podstawie dokumentów przedstawionych przez Inwestora obszar inwestycji ogranicza się do terenu zainwestowania i zamyka się w granicach działek ujętych w decyzji. Tym samym Wojewoda przyznaje, że sposób "zagospodarowania" wód opadowych ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii obszaru oddziaływania inwestycji.

Skarżąca podnosi też, iż z posiadanych przez nią informacji projektowane osiedle składa się z budynków [...], z których [...] usytuowane mają być na granicy nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością wnioskodawcy, co powoduje ograniczenie wymogu przepisu art. 12 w zakresie niezacieniania istniejącej na sąsiedniej działce zabudowy wynikający z przepisu § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, narusza wymóg nasłonecznienia wynikający z przepisu § 60 w/w rozporządzenia oraz konieczność zachowania odległości od granicy nieruchomości wynikający z § 12 w/w rozporządzenia w stosunku do obiektów zlokalizowanych na sąsiednich działkach budowlanych.

Niezależnie od powyższego realizacja inwestycji ograniczy możliwości właściciela nieruchomości (skarżącej Spółki) w zakresie wykorzystania swej działki na cele budowlane ze względu m.in. na konieczność zachowania wymaganej przez prawo odległości projektowanych nieruchomości od granicy działki, co niewątpliwie przesądza o oddziaływaniu inwestycji na nieruchomość Spółki, a co za tym idzie przemawia ta okoliczność za twierdzeniem, że Spółka winna być uznana za stronę postępowania w sprawie wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Wojewoda powinien był uznać skarżąca za stronę postępowania i uchylić decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...] w sprawie odmowy wstrzymania wykonania decyzji Prezydenta Miasta nr [...] z dnia [...] r. znak [...] oraz wstrzymać wykonanie decyzji z dnia [...] r. Tymczasem Wojewoda odmówił skarżącej charakteru strony w postępowaniu i błędnie utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji, co zdaniem skarżącej nastąpiło z naruszeniem przepisów wskazanych w petitum skargi.

Niezależnie od powyższego nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko Wojewody, zgodnie z którym wymogi dotyczące niezacieniania oraz zachowania czasu nasłonecznienia dotyczą budynków istniejących na sąsiednich działkach co oznacza, ze nie mają one zastosowania w przedmiotowej sprawie, z powodu braku zabudowy na sąsiedniej działce, a w konsekwencji inwestycja nie ograniczy właściciela sąsiedniej nieruchomości w zakresie wykorzystania działki na cele budowlane.

Jeżeli budowa obiektu powoduje trwałe ograniczenie w zapewnieniu dostępu do drogi publicznej oraz sieci infrastruktury (tj. narusza art. 5 ust. 1 pkt. 9), ogranicza wymóg przepisu w zakresie niezacieniania istniejącej na sąsiedniej działce zabudowy, wynikający z przepisu § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a także w zakresie nasłonecznienia, wynikający z przepisu § 60 w/w rozporządzenia oraz zachowania odległości od granicy nieruchomości wynikający z § 12 w/w rozporządzenia w stosunku do obiektów zlokalizowanych na sąsiednich działkach budowlanych, a także jeżeli narusza przepis szczególny jakim jest art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, wówczas obiekty te znajdują się w strefie oddziaływania tego obiektu, a ich właściciele posiadają status strony postępowania.

Analiza treści w/w przepisów rozporządzenia nie daje podstaw do przyjęcia stanowiska Wojewody, iż odnoszą się one jedynie do istniejących już budynków. Taka interpretacja powyższych przepisów dokonana przez Wojewodę w zaskarżonej decyzji nie ma żadnego uzasadnienia prawnego i pozostaje w sprzeczności z ugruntowanym i jednolitym orzecznictwem dotyczącym oddziaływania jednej nieruchomości na drugą, które to orzecznictwo wskazuje w jakich sytuacjach podmiot musi zostać uznany za stronę postępowania. Uznanie za prawidłowe stanowiska Wojewody prowadziłoby do niebezpiecznej sytuacji, w której właściciel nieruchomości niezabudowanej zostaje ograniczony w prawie dysponowania swoją nieruchomością, ze względu na fakt "szybszego" wybudowania budynku przez właściciela sąsiedniej nieruchomości. Inwestor planujący inwestycję na swoim terenie musi bowiem liczyć się z obowiązkiem takiego jej usytuowania, by nie ograniczała ona prawa własności drugiego właściciela. Pomijając już nawet rozmiar inwestycji prowadzonej na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę w niniejszej sprawie (a jest to inwestycja zasadniczo zmieniająca charakter zabudowy w tym rejonie [...]), Inwestor winien w swoich planach dokonać takiego jej umiejscowienia, by nie ograniczała ona prawa własności sąsiednich nieruchomości. Tymczasem zrealizowanie inwestycji w obecnych rozmiarach doprowadzi do sytuacji, w której poszczególni właściciele, zmuszeni przez obowiązujące przepisy dotyczące m.in. obowiązku zapewnienia odpowiedniego nasłonecznienia budynków, zmuszeni zostaną do ograniczenia wielkości projektowanych budynków, lub ich odsunięcia od granicy działki w stopniu większym niż wymagają tego odpowiednie przepisy. Tym samym zostanie ograniczone ich prawo własności. Już tylko sama ta okoliczność potwierdza stanowisko skarżącej o oddziaływaniu prowadzonej inwestycji na jej nieruchomość i ograniczenie jej prawa własności.

Wojewoda w ogóle nie ustosunkował się do zarzutów skarżącej podniesionych w odwołaniu, a dotyczących wydana decyzji z naruszeniem art. 107 § 3 kpa, tj. bez uzasadnienia faktycznego i prawnego. Zdaniem skarżącej "treść rzekomego uzasadnienia decyzji organu I instancji nie zawiera żadnego uzasadnienia faktycznego i prawnego i równie dobrze mogło by ono brzmieć - NIE, bo NIE". Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny, uzasadnienie prawne decyzji nie może polegać tylko na powołaniu artykułu czy paragrafu przepisu prawa, lecz powinno zawierać umotywowaną ocenę stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa oraz wskazać, jaki zachodzi związek między tą oceną a treścią rozstrzygnięcia. Treść rozstrzygnięcia powinna stanowić logiczną. konsekwencję ustalonego w postępowaniu stanu faktycznego i jego prawną ocenę. Podobnie w odniesieniu do kwestii uzasadnienia faktycznego należy wskazać, iż organ administracji wydający decyzję obowiązany jest do zajęcia stanowiska wobec wszystkich okoliczności faktycznych sprawy oraz uzasadnić jasno i należycie swoje stanowisko poprzez wskazanie na jakiej podstawie uznał pewne fakty za udowodnione oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Uzasadnienia nie można przy tym zbywać kilkoma stereotypowymi zdaniami, nie wyjaśniającymi ani przesłanek, ani motywów, jakimi organ kierował się przy wydaniu decyzji.

Skarżąca, z "uzasadnienia" decyzji nie poznała stanowiska organu ani uzasadnienia faktycznego i prawnego wobec czego pozbawiona została możliwości postawienia organowi konkretnych zarzutów poza zarzutem naruszenia art. 107 § 3 kpa. Ponadto decyzja organu I instancji jest wewnętrznie sprzeczna, ponieważ z jednej strony organ w decyzji podaje, że odmawia uchylenia decyzji, powołując się na rzekomą weryfikację stanu prawnego i faktycznego odnośnie oddziaływania jednej nieruchomości na drugą, by następnie podać, że wnioskodawcy nie przysługuje przymiot strony postępowania. Takie działanie organu powoduje, że wnioskodawca nie jest zorientowany, co w pierwszym rzędzie właściwie było przedmiotem badania organu I instancji i uniemożliwia mu podniesienie skutecznych zarzutów, co do trybu i sposobu postępowania organu, jak i ewentualnych zarzutów, co do błędów w ustaleniach faktycznych i prawnych.

Decyzja Wojewody jest zatem sprzeczna z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. ­prawo budowlane, jak również § 12, § 13, § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne.

Ponadto skarżąca w całej rozciągłości podtrzymała zarzuty dotyczące naruszenia przez organy obu instancji art. 6, 7, 8, 9 i 12 kpa.

Odpowiadając na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wrażone w zaskarżonej decyzji .

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym

(Dz. U.Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów obowiązującego prawa, Sąd uchyla zaskarżony akt w wypadku stwierdzenia naruszenia przez organ administracji przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).

Badając wg wskazanych wyżej kryteriów zaskarżoną decyzję oraz wynikający

z akt postępowania jego przebieg Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Zaskarżona decyzja dotyczy zagadnienia procesowego, uregulowanego w art. 152 § 1 kpa, stanowiącym, iż organ administracji publicznej właściwy w sprawie wznowienia postępowania wstrzyma z urzędu lub na żądanie strony wykonanie decyzji, jeżeli okoliczności sprawy wskazują na prawdopodobieństwo uchylenia decyzji w wyniku wznowienia postępowania.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem organu, zawartym w zaskarżonej decyzji, że okoliczności niniejszej sprawy nie wskazywały na prawdopodobieństwo realizacji wskazanej wyżej przesłanki tj. uchylenie w wyniku wznowienia postępowania , decyzji, będącej przedmiotem postępowania wznowieniowego, tzn. udzielającej Spółce B. pozwolenia na budowę. Wynikało to zarówno z braku przesłanek wskazanych w art. 152 § 1 Kpa, a w szczególności z oceny, iż wniosek o wstrzymanie wykonania wydanej decyzji o pozwoleniu na budowę został złożony przez osobę nieposiadającą legitymacji strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę dla realizacji inwestycji p.n. "Zespół zabudowy mieszakowej wielorodzinnej przy ul. [...] w [...]".

Organ wydający zaskarżoną decyzję trafnie stwierdził, iż zgodnie z art. 28 ust.2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane stronami postępowania w sprawie pozwolenia na budowę są inwestor oraz właściciele użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przepis ten, jako lex specialis wyłącza stosowanie w sprawach dotyczących pozwolenia na budowę art. 28 Kpa. Jeśli zatem obiekt lub zespół obiektów, którego dotyczy pozwolenie na budowę realizowany ma być z zachowaniem wymaganych odległości od granicy z działką sąsiednią i nie oddziaływuje na nią przez swą funkcję, to uznać należy, iż jego oddziaływanie zamyka się w granicach działki, wobec czego stroną postępowania w przedmiocie wydania pozwolenia na jego budowę jest jedynie inwestor.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż chodzi o oddziaływanie obiektu, zatem całkowicie chybione jest powoływanie są przez stronę skarżącą na wynikające z właściwości terenu stosunki wodne, których to dotyczyło inne postępowanie.

W postępowaniu odnoszącym się do kwestii stosunków wodnych skarżąca oczywiście mogła mieć status strony, skoro dotyczyło ono – jak twierdzi - zalewania jej działki wodami opadowymi z działki sąsiedniej, na której ma być realizowana inwestycja.

Jest to jednak kwestia całkowicie odrębna, regulowana w oparciu o inne przepisy i rozstrzygana była w innym postępowaniu, bez żadnego wpływu na "prawdopodobieństwo" uchylenia w wyniku wznowienia postępowania decyzji dotyczącej opisanego na wstępie niniejszego uzasadnienia pozwolenia na budowę,

w sytuacji, gdy wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji złożyła osoba niebędąca stroną postępowania o wydanie przedmiotowego pozwolenia na budowę.

Dlatego wszystkie wywody w tej kwestii, zawarte w skardze, uznać należy za chybione lub bezprzedmiotowe z punktu widzenia okoliczności niniejszej sprawy. Dotyczy to też argumentów odnoszących się do kwestii ewentualnego zacienienia budowanych przez skarżącą w przyszłości budynków przez obiekty zbudowane na podstawie przedmiotowego pozwolenia na budowę. Kwestie te szczegółowo należą jednak do materii innego postępowania, dotyczącego rozstrzygnięcia w zakresie złożonego przez skarżącą żądania uchylenia decyzji udzielającej inwestorowi Spółce B. pozwolenia na budowę z dnia [...]r. Nr [...].

Z racji wzajemnego związku tych spraw wskazać tu należy, iż decyzją z dnia

[...] r., znak: [...], Prezydent Miasta odmówił uchylenia tej decyzji, co wskazuje również, iż nie istniało "prawdopodobieństwo" jej uchylenia.

Decyzję tę utrzymał w mocy Wojewoda decyzją z dnia

[...] r. nr [...], zaś Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dna [...]r. sygn. akt [...] oddalił skargę wniesioną przez Spółkę A.

W tym stanie rzecz uznać należało, iż zaskarżona decyzja nie naruszała prawa, wobec czego skarga – jako nieuzasadniona – podlega oddaleniu na podstawie art. 151 P.p.s.a.