Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 15 października 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Stępień po rozpoznaniu w dniu 15 października 2018 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku pełnomocnika P.J. o uzupełnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 323/18 w sprawie ze skargi P.J. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 7 lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania postanawia odmówić uzupełnienia wyroku

P.J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwoływania.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2018 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku przyznał skarżącemu prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2018 roku uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej.

W piśmie z dnia 1 października 2018 r. profesjonalny pełnomocnik skarżącego będący adwokatem złożył wniosek o uzupełnienie tego wyroku, poprzez zasądzanie kosztów postępowania na rzecz skarżącego oraz przyznanie pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 157 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) – dalej w skrócie "p.p.s.a.", strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu - a gdy wyroku nie doręcza się stronie od dnia ogłoszenia - zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Zgodnie zaś z art. 157 § 2 p.p.s.a., wniosek o uzupełnienie wyroku co do zwrotu kosztów sąd może rozpoznać na posiedzeniu niejawnym. Na mocy § 3 tego artykułu, orzeczenie uzupełniające wyrok zapada w formie wyroku, chyba że uzupełnienie dotyczy wyłącznie kosztów.

Zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Z kolei przepis art. 209 p.p.s.a. stanowi, że wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204. Przywołany przepis art. 209 p.p.s.a znajduje zastosowanie jedynie do kosztów postępowania między stronami (zob. wyroki NSA z dnia 16 stycznia 2015 r. I OSK 2521/13, z dnia 8 marca 2017 r. I OSK 2010/16).

W przedmiotowej sprawie strona skarżąca, w związku z przyznaniem jej prawa pomocy w zakresie całkowitym, nie ponosiła kosztów postępowania związanych z ochroną swoich praw. W związku z powyższym Sąd w wydanym wyroku nie orzekł o obowiązku zwrotu tych kosztów od organu na rzecz strony skarżącej.

Podnieść równocześnie należy, że orzeczenie o przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikowi strony wyznaczonemu z urzędu nie należy do rozstrzygnięć, które Sąd winien z urzędu zamieścić w orzeczeniu kończącym postępowanie. Żaden bowiem z przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie zobowiązuje sądu do zawarcia takiego rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym postępowanie. Podstawy do takiego działania Sądu nie stanowi art. 250 p.p.s.a., zgodnie z którym to – wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Przepis ten wskazuje jedynie na zasady, według których to ustala się wysokość wynagrodzenia ustanowionego w ramach prawa pomocy pełnomocnika. W odniesieniu do kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, zastosowania nie znajdują również postanowienia art. 209 p.p.s.a., Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za udzieloną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa, przyznawane jest natomiast w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261 p.p.s.a. (por. przywołane wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Z uwagi na powyższe, wniosek pełnomocnika strony skarżącej o uzupełnienie wyroku w zakresie wskazanym we wniosku, należy uznać za niezasadny.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 157 § 1 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji