Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jakub Linkowski Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2017 r. sprawy ze skargi S. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] kwietnia 2014 r.; 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego S. W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji (dalej: organ odwoławczy) decyzją z dnia [...] czerwca 2014r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] kwietnia 2014r. nr [...] odmawiającą wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

Decyzja została wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r. poz. 267 ze zm. – dalej: k.p.a.) oraz art. 29 ust. 5 pkt 1 w zw. z art. 26 ust.3 pkt 8 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. z 2005r. nr 145, poz. 1221 ze zm. – dalej ustawa o ochronie ).

Decyzję wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia [...] marca 2014 S. W. (dalej wnioskodawca, skarżący) wniósł o wpisanie go na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Do wniosku dołączono m. in. kserokopie świadectw Ministerstwa Spraw Wewnętrznych o ukończeniu Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej i Szkoły Chorążych Milicji Obywatelskiej oraz zaświadczenie o ukończeniu kursów doskonalenia zawodowego.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2014r. [...] Komendant Wojewódzki Policji odmówił S. W. wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Zdaniem organu złożone przez wnioskodawcę dokumenty nie potwierdzają posiadania przez wnioskodawcę specjalistycznego przygotowania w myśl art. 26 ust.3 pkt 8 ustawy o ochronie.

Odwołanie od powyższej decyzji do Komendanta Głównego Policji złożył S. W., domagając się jej uchylenia i wpisania na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. W odwołaniu zarzucono, że decyzja organu I instancji została wydana z obrazą obowiązujących przepisów prawa poprzez przyjęcie, iż świadectwa ukończenia Szkoły Podoficerskiej oraz Chorążych Milicji Obywatelskiej nie potwierdzają posiadania przez niego specjalnego przygotowania w myśl art. 26 ust.3 pkt 8 ustawy o ochronie. Odnosząc się do regulacji art. 146, 149 i 153 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji S. W. stwierdził, że szkoły Milicji Obywatelskiej należy traktować jako szkoły Policji, natomiast organ I instancji dokonał w tym zakresie błędnej interpretacji art. 26 ust.3 pkt 8 ustawy o ochronie. Nadto zarzucił on również, że w jego przypadku zostały naruszone zasady równości i niedyskryminacji.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję pierwszoinstancyjną. W uzasadnieniu organ odwołując się do zapisu art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy o ochronie wskazał, że spełnienie przesłanek wymienionych w tym przepisie tj. przygotowania teoretycznego i praktycznego w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, potwierdzają dokumenty wymienione w ust. 7 tego przepisu. Zdaniem organu odwoławczego, przedstawione przez stronę na potwierdzenie swych kwalifikacji kserokopie świadectw Ministerstwa Spraw Wewnętrznych o ukończeniu Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej i złożeniu egzaminu na chorążego Milicji Obywatelskiej oraz zaświadczenia o ukończonych szkoleniach w ramach doskonalenia zawodowego w Policji nie są dokumentami, o których mowa w art. 26 ust. 7 ustawy o ochronie. Przedstawione przez wnioskodawcę dokumenty nie dotyczą kursów prowadzonych zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 68c ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), ani też nie są świadectwami ukończenia szkolenia lub kursu prowadzonego przez uczelnię lub służbę więzienną, a nadto nie są świadectwami uczelni, bądź szkoły oficerskiej lub podoficerskiej Policji bądź Straży Granicznej, lecz Milicji Obywatelskiej. Organ stwierdził również, że faktu tego nie zmienia okoliczność, iż ustawą z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287 poz. 1687 ze zm. – dalej: ustawa o Policji) uznano funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy Policji oraz ukończone przez nich kursy i szkolenia bez konieczności ich powtarzania w nowo powołanej formacji, bowiem ustawa o ochronie wyraźnie stanowi – jako o warunku potwierdzającym posiadanie wymaganych kwalifikacji - o szkołach m. in. Policji, a nie - ogólnie o - szkołach resortu spraw wewnętrznych.

Niezgadzając się z w/w orzeczeniem S. W. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej: WSA, Sąd I instancji), zaskarżając decyzję w całości i wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie decyzji ją poprzedzającej a także o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Skarżący w skardze zarzucił, naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 26 ust.3 pkt 8 i art. 26 ust.7 ustawy o ochronie. W uzasadnieniu skarżący opisał dotychczasowy przebieg sprawy oraz wskazał, że jego zdaniem złożone przez niego dokumenty w załączeniu do wniosku a w szczególności świadectwo ukończenia szkoły podoficerskiej Milicji Obywatelskiej, zgodnie z wymogiem art. 26 ust.3 pkt 8 i ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie, potwierdzają posiadanie przygotowania teoretycznego i praktycznego w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Zgodnie bowiem ze wskazaną wyżej ustawą dokumentami takimi są: dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub straży Granicznej.

Zdaniem skarżącego organ dokonał błędnej wykładni art. 26 ust.3 pkt 8 i art. 26 ust.7 ustawy o ochronie, gdyż w świetle ustawy o Policji z dnia 6 kwietnia 1990r., Milicja Obywatelska nie jest odrębnym podmiotem funkcjonującym równolegle do Policji i Straży Granicznej. Zgodnie bowiem z art. 149 pkt 1 w/w ustawy funkcjonariusze z chwilą rozwiązania Milicji Obywatelskiej stali się policjantami. Skarżący wskazał również, że art. 153 ustawy o Policji jednoznacznie stanowi, iż ilekroć w przepisach prawa jest mowa o Milicji Obywatelskiej i funkcjonariuszach Milicji Obywatelskiej należy przez to rozumieć "Policję" i "policjantów". Powyższe zdaniem skarżącego wskazuje, że świadectwa wydane przez szkołę podoficerską Milicji Obywatelskiej należy rozumieć jako wydane przez szkołę podoficerską Policji. Skarżący podniósł również, że złożone przezeń świadectwo szkoły podoficerskiej zostało wydane przez szkołę Milicji Obywatelską w S., która w wyniku transformacji ustrojowej i powołania Policji została przekształcona w szkołę policyjną a powyższa szkoła, jak określa sam organ administracji na swojej oficjalnej stronie internetowej, posiada 69 letnią tradycję i jest najstarszą szkołą policyjną w Polsce. Powyższe zdaniem skarżącego wskazuje, że Policja kontynuuje, zarówno etatowo jak i funkcjonalnie rozwiązaną Milicje Obywatelską co oznacza, że świadectwa wyszkolenia funkcjonariuszy Policji z przed [...] kwietnia 1990r. należy traktować jako świadectwa szkół Policji, mimo że zostały wydane przez szkoły Milicji Obywatelskiej. Dodatkowo skarżący wskazał, że za taką kwalifikacją w/w świadectw przemawia również fakt, iż były one i są uznawane w Policji oraz były i są podstawą do kwalifikacji na kolejne szczeble szkoleń jak i awansów na wyższe stopnie i stanowiska służbowe. Zauważył również, że w Policji służbę pełnił na stanowisku kierowniczym, gdzie przedmiotowe szkolenia i świadectwa potwierdzające ich odbycie były istotne przy mianowaniu.

Reasumując skarżący wskazał, że przedstawione przezeń świadectwo ukończenia szkoły podoficerskiej Milicji Obywatelskiej jest świadectwem policyjnym i jako takie spełnia wymogi art. 26 ust.3 pkt 8 i ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie osób i mienia, bowiem w świetle art. 153 ustawy o Policji dokumenty te zostały wydane przez Policję.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję. Sąd stwierdził, że istota sporu sprowadza się do kwestii, czy przedłożone wraz z wnioskiem dokumenty potwierdzają posiadanie przez skarżącego przygotowania teoretycznego i praktycznego w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia w rozumieniu art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy o ochronie. Zdaniem WSA, ustalenia organu odwoławczego poczynione w powyższym zakresie były niewystarczające, stanowisko Komendanta Głównego Policji było ogólnikowe i w zasadzie sprowadzało się do powołania przepisów. Sąd wskazał, że w ocenie skarżącego przy dokonywaniu wykładni powyższego przepisu, niezbędne było odwołanie do ustawy o Policji, zwłaszcza do art. 149 i art. 153.

Za niewystarczające WSA uznał również stwierdzenie przez organ odwoławczy, że uznanie ustawą o Policji funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy tworzonej formacji niczego nie zmienia, ponieważ ustawa o ochronie nie odwołuje się do ustawy o Policji. W ocenie Sądu ze względu na to, iż w ustawie o ochronie brak legalnej definicji pojęcia "policja", w celu prawidłowej interpretacji przepisów ustawy o ochronie niezbędne jest sięgnięcie właśnie do ustawy o Policji. Ponadto organ nie odniósł się do posiadania przez odwołującego się przygotowania teoretycznego i praktycznego, jak też odpowiedniego wyszkolenia, z uwagi na fakt uczestniczenia w szkoleniach w okresie służby w Policji. Organ, wskazując na wolę ustawodawcy co do możliwości wykazania odpowiedniego przygotowania wyłącznie za pomocą dyplomów lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej, pominął uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie ustaw regulujących warunki dostępu do wykonywania niektórych zawodów (Nr druku: 2331), zgodnie z którym zmiany miały na celu zmniejszenie liczby zawodów regulowanych. Zdaniem Sądu, organ powinien rozważyć czy wykształcenie skarżącego, które uprawniało go do dalszego pełnienia służby w Policji, nie jest wystarczające do wykonywania zawodu pracownika ochrony fizycznej oraz czy odmowa wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej nie prowadzi do ograniczenia konstytucyjnej zasady wolności wyboru i wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy.

Za niezasadny Sąd uznał również argument organu, że gdyby celem ustawodawcy było przyznanie uprawnień wynikających z art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie absolwentom szkół podoficerskich resortu spraw wewnętrznych, to zapisane byłoby to w ustawie. WSA podkreślił, że nie ma za zadanie wyręczania organów administracji w obowiązku stosowania przez nich zasady przekonywania z art. 11 k.p.a., realizowanej na mocy art. 107 § 3 k.p.a. Obowiązkiem organu odwoławczego przy uzasadnianiu decyzji jest więc ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w trakcie toczącego się postępowania. W związku z tym, iż WSA nie czyni własnych ustaleń w sprawie, oceniając jedynie zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, Sąd I instancji za niezbędne uznał uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi administracji do ponownego przeprowadzenia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wskazanego wyżej wyroku WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 23 maja 2017r. sygn. akt II GSK 2606/15 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji. NSA uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów postępowania. W ocenie NSA nie da się podzielić tezy Sądu I instancji, który naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. łączy z niedokładnym wyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy, niewłaściwym rozpatrzeniem przez organ całokształtu zebranego materiału dowodowego i naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a. NSA nie zgodził się z poglądem WSA, że organy orzekające w sprawie rozstrzygnęły problem zakwalifikowania przedstawionego przez skarżącego świadectwa ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej dokonując pobieżnej analizy terminologicznej. Przeciwnie, organ wyraźnie przedstawił swoje stanowisko w powyższej kwestii oraz je umotywował. Należy również zauważyć, że organy Policji ustosunkowały się do argumentów skarżącego podniesionych w aspekcie wykładni art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie wskazując powody, dla jakich uznały je za niezasadne. Według sądu kasacyjnego, wbrew zarzutom Sądu I instancji, uzasadnienie zaskarżonej decyzji odzwierciedla rację decyzyjną i wyjaśnia tok rozumowania organu prowadzący do zastosowania art. 29 ust.5 pkt 1 ustawy o ochronie zgodnie, z którym (w brzmieniu adekwatnym dla potrzeb sprawy) odmowa wpisu na listę następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w przypadku, gdy pracownik ochrony fizycznej nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 26 ust. 3 ww. ustawy. NSA wskazał, że to stanowisko organu powinno zostać ocenione przez Sąd I instancji podczas wykonywanej przezeń działalności kontrolnej ocen stosowania prawa przez organy administracyjne. Tymczasem, na gruncie niniejszej sprawy, WSA nie zajął w zaskarżonym wyroku jednoznacznego stanowiska (a powinien to uczynić), czy prawidłowe jest stanowisko organu, że przedstawione przez skarżącego świadectwo ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej nie jest dokumentem potwierdzającym spełnienie wymogu określonego w art. 26 ust.1, ust.3 pkt 8 w zw. z art. 27 ust.7 pkt 2 ustawy o ochronie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. Sąd I instancji nie zajął merytorycznego stanowiska również w odniesieniu do innych dokumentów przedstawionych przez stronę, w tym m.in. odnośnie zaświadczenia o ukończeniu przez skarżącego szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego Policji (v. znajdujące się aktach administracyjnych zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego zorganizowanego przez CSP w L. – karta akt administracyjnych nr [...]). NSA wskazał również, że Sąd I instancji powinien wyrazić swoje stanowisko także w powyższym zakresie, gdyż organ wywiódł, że złożone zaświadczenia także nie potwierdzają, aby skarżący spełnił wymóg określony w art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy o ochronie, co w rezultacie stanowiło powód odmowy wpisu skarżącego na listę kwalifikowanych pracowników ochrony.

W dniu [...] listopada 2017r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynęło dodatkowe pismo skarżącego w którym podtrzymał on swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o uchylenie decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2014r. oraz o zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych.

Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie podnieść należy, że zgodnie z treścią art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jt. Dz.U. 2017r. poz. 1369 ze zm. – dalej p.p.s.a.) Sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania na skutek uwzględnienia skargi kasacyjnej, związany jest wykładnią prawa dokonana w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Związanie wykładnią prawa oznacza obowiązek podporządkowania się Sądu w trakcie ponownej kontroli legalności zaskarżonego aktu administracyjnego sposobem rozumienia interpretowanego przepisu i nie jest możliwe nadanie odmiennego znaczenia prawnego treści tego przepisu. Związanie, o którym mowa powyżej miało miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, bowiem w postępowaniu poprzedzającym wydanie skarżonego wyroku zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2017r. sygn. akt II GSK 2606/15.

Przystępując zatem do merytorycznego rozpoznania sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, będąc związany wyrokiem NSA uznał, że skarga S. W. jest uzasadniona.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym powyżej wyroku jednoznacznie wskazał, iż ponownie rozpoznając sprawę WSA winien rozważyć i ocenić przedstawione w zaskarżonej decyzji stanowisko organu odwoławczego w zakresie odzwierciedlonej w zaskarżonym orzeczeniu racji decyzyjnej i toku rozumowania organu prowadzącego do zastosowania art. 29 ust.5 pkt 1 ustawy o ochronie, zgodnie z którym (w brzmieniu adekwatnym dla potrzeb sprawy) odmowa wpisu na listę następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w przypadku, gdy pracownik ochrony fizycznej nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 26 ust. 3 ww. ustawy. Sąd kasacyjny podkreślił także, że Sąd I instancji winien zająć jednoznaczne merytoryczne stanowisko, czy prawidłowe jest stanowisko organu, że przedstawione przez skarżącego świadectwo ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej nie jest dokumentem potwierdzającym spełnienie wymogu określonego w art. 26 ust.1 i 3 pkt 8 w zw. z art. 26 ust.7 pkt 2 ustawy o ochronie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. oraz winien zająć merytoryczne stanowisko w odniesieniu do innych dokumentów przedstawionych przez stronę, w tym m.in. odnośnie zaświadczenia o ukończeniu przez skarżącego szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego Policji (v. znajdujące się aktach administracyjnych zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego).

Ponownie zatem rozpoznając sprawę w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz stanowiska stron Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nie zostały naruszone przepisy postępowania. Organ bowiem zgromadził w sprawie niezbędny materiał dowodowy, który został złożony przez skarżącego w załączeniu do wniosku, a który zdaniem Sądu pozwalał na podjęcie merytorycznego rozstrzygnięcia.

Uznając zatem, że w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogłyby mieć wpływ na wydane w sprawie rozstrzygniecie Sąd jest zobligowany do rozpoznania zarzutu podniesionych przez skarżącego w skardze dot. naruszenia przez organ przepisu prawa materialnego tj. art. 26 ust. 3 pkt 8 oraz art. 26 ust. 7 ustawy o ochotnie osób i mienia, poprzez błędną wykładnię.

Ten zarzut Sąd uznał za uzasadniony. Nie można bowiem uznać za prawidłowe stanowisko organu, że przedstawione przez skarżącego dokumenty (m. in. kserokopia świadectwa ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej, kserokopia świadectwa ukończenia Szkoły Chorążych Milicji Obywatelskiej, oraz zaświadczenia o ukończeniu szkoleń w ramach doskonalenia zawodowego policjantów) nie są dokumentami potwierdzającymi spełnienie wymagań określonych w art. 26 ust.3 pkt 8 w zw. z art. 27 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014r.

Przepis art. 26 ust.3 pkt 8 wskazuje, że na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się osobę, która posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Z kolei przepis art. 26 ust. 7 pkt 2 określa, że spełnienie wymagań o których mowa we wskazanym wyżej ust. 3 pkt 8 art. 26 potwierdzają dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej.

Powyższe zdaniem organu wskazuje, w świetle przedłożonych przez skarżącego dokumentów w tym świadectwa potwierdzającego ukończenie Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej i świadectwa ukończenia Szkoły Chorążych Milicji Obywatelskiej, że nie spełnia on przesłanki zawartej w tych przepisach, bowiem nie ukończył żadnej ze wskazanych w ww. przepisie uczelni lub szkół. Organ podkreślił przy tym, że faktu tego nie zmienia okoliczność, że przepisy ustawy o Policji uznały funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy Policji oraz ukończone przez nich kursy i szkolenia bez konieczności ich powtarzania w nowo powołanej formacji, bowiem ustawa o ochronie osób i mienia wyraźnie stanowi –jako o warunku potwierdzającym posiadanie wymaganych kwalifikacji – o szkołach m. in. Policyjnych- a nie ogólnie – o szkołach resortu spraw wewnętrznych.

Wskazany pogląd należy uznać za błędny, aczkolwiek został on oparty na wykładni literalnej wskazanych przepisów.

Zdaniem Sądu organy nieprawidłowo przyjęły, że ustawodawca chciał wykluczyć z kręgu osób uprawnionych do wpisania na listę kwalifikowanych pracowników ochrony tych którzy uzyskali świadectwa szkół Milicyjnych (resortu spraw wewnętrznych). Takie odczytywanie wskazanego przepisu wskazywałoby na nieracjonalność ustawodawcy, który uznawałby, że kadry wyszkolonych Milicjantów, którzy następnie przez wiele lat pracowali w Policji i byli odpowiednio przygotowani do pełnienia tej służby (co sam ustawodawca uznał w art.149 ustawy o Policji), a także podnosili podczas jej pełnienia swą wiedzę i wyszkolenie zawodowe odbywając szkolenia, nie są osobami mogącymi wykazać się wiedzą i doświadczeniem niezbędnym do wykonywania pracy jako pracownicy ochrony. Zdaniem Sądu dokonana przez organ interpretacja art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie wprowadza w istocie dyskryminację ze względu na wiek i rodzaj kończonej szkoły (moment uzyskania dyplomu). Tymczasem kryterium, co wynika z brzmienia art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy, winno być przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia a zatem wiedza i praktyka (posiadane umiejętności praktyczne).

Stosując zatem reguły wnioskowania prawniczego reductio ad absurdum – sprowadzenie do absurdu, można wniosek organu zawarty w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji sprowadzić do tezy, że świeżo upieczeni absolwenci np. szkół Policyjnych lub kursów ochrony osób i mienia, bez doświadczenia, są bardziej predysponowani (posiadają większą wiedzę i umiejętności) do wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony niż osoba z wieloletnim doświadczeniem (wiedzą i umiejętnościami), przez wiele lat pracująca w organach ścigania (Milicji i Policji) oraz na bieżąco doszkalana na różnego rodzaju kursach doszkalających i sprawdzianach wymaganych w tych jednostkach, jedynie ze względu na uzyskanie dyplomów Szkoły Podoficerskiej oraz Szkoły Chorążych Milicji Obywatelskiej (wydanych przez resort spraw wewnętrznych). W ocenie Sądu nie można zakładać, że racjonalny ustawodawca premiuje we wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony osoby niedoświadczone, kosztem osób posiadających fachową wiedzę i umiejętności oraz doświadczenie zawodowe.

W ocenie Sądu, ponieważ niewątpliwie w ustawie o ochronie osób, brak jest legalnej definicji pojęcia "policja", przy czym – jak wskazano wyżej art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawa o ochronie odwołuje się do tego terminu tj. do dyplomów lub świadectw uczelni, "szkół oficerskich lub podoficerskich Policji" – to w celu prawidłowej interpretacji przepisów ustawy o ochronie, niezbędne jest sięgnięcie do zapisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2011r. nr 287, poz.1687 z późn. zm- dalej: ustawa o Policji). W art. 149 powołanej ustawy o Policji, ustawodawca jednoznacznie wskazał, że z chwilą rozwiązania Milicji Obywatelskiej jej funkcjonariusze stają się policjantami (ust.1) przy czym w ust.3 wskazanego przepisu określono, że Minister Spraw Wewnętrznych, w ciągu trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, nada odpowiednie stopnie policyjne policjantom, którzy do tego czasu zachowują dotychczasowe stopnie Milicji Obywatelskiej. Pan skarżący jak wynika z akt sprawy z chwilą rozwiązania Milicji Obywatelskiej stał się funkcjonariuszem Policji przy czym jak wynika z Charakterystyki przebiegu służby w Policji (kserokopia pisma z dnia [...] lutego 2013r.- k. [...], zaświadczeń– k. [...]), skarżący w roku 1996 miał stopień aspiranta sztabowego Policji (informacja zawarta w zaświadczeniu Komendy Głównej Policji Szkoła Policji w S. – k.[...]). Stopień ten, jak wynika z obowiązujących na dzień [...] kwietnia 1996r. (data wystawienia wskazanego wyżej zaświadczenia) przepisów prawa – art. 47 ustawy o Policji - jest w hierarchii stopni aspirantów najwyższym stopniem przy czym co należy podkreślić stopnie aspirantów są w kolejności drugie po stopniach oficerskich Policji.

Należy również zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 49 ustawy o Policji, w brzmieniu na wskazaną wyżej datę, aspirantem policji mogła być mianowana osoba, która spełnia warunki określone w art. 25 ( jest obywatelem polski o nieposzlakowanej opinii, nie karany, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować) a nadto ukończyła szkołę podoficerską lub szkołę aspirantów Policji albo złożyła egzamin podoficerski bądź aspirancki.

Skarżący jak wynika ze wskazanego wyżej zaświadczenia niewątpliwie na datę jego wydania posiadał stopień aspiranta sztabowego, oznacza to zatem, że spełniał on wskazane wyżej w art. 25 i 49 ustawy o Policji kryteria do jego uzyskania to znaczy że musiał mieć ukończoną podoficerską lub szkołę aspirantów. Skarżący, jak wynika ze złożonych przezeń kserokopii świadectw, ukończył Szkołę Podoficerską Milicji Obywatelskiej, oraz Szkołę Chorążych Milicji Obywatelskiej. A zatem nie ulega żadnej wątpliwości, iż przyznając skarżącemu wskazany wyżej stopień uznano, że Szkoła Podoficerska Milicji Obywatelskiej odpowiada Szkole Podoficerskiej Policji.

Tym samym za niezasadny należy uznać argument organu, że Szkoła Podoficerska Milicji Obywatelskiej to nie to samo co Szkoła Podoficerska Policji, o której mowa w art. 26 ust.7 pkt 2 ustawy o ochronie – co słusznie podnosi skarżący w skardze.

W ocenie Sądu nie jest zatem przekonujący argument organu, że gdyby celem ustawodawcy było uznanie jako równoważnego wykształcenia absolwentów szkół podoficerskich resortu spraw wewnętrznych to zapisane byłoby to w ustawie. Zauważenia wymaga bowiem, że ustawa o ochronie osób i mienia uchwalona została w dniu dnia 22 sierpnia 1997 r. przy czym zapis art. 26 ust.7 pkt 2 został uchwalony w wyniku nowelizacji, która miała miejsce w dniu 13 czerwca 2013r. (art. 9 pkt 12 ustawy o mianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów - Dz. U. poz. 829) a zatem odnosiła się ona do istniejącego stanu prawnego i posługiwała się nową nomenklaturą.

Nadto za przyjęciem interpretacji, iż ukończenie Szkoły Podoficerskiej Policji, to również odpowiednie ukończenie podoficerskiej szkoły Milicji Obywatelskiej przemawia także treść art. 32 Konstytucji RP. Zgodnie bowiem z ust.1 tego przepisu wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Z kolei w myśl art. 32 ust. 2 Konstytucji RP nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmuje się (m. in. wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., sygn. akt P 14/10, OTK z 2011 r. Nr 6/A, poz. 49; wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt P 41/11, OTK z 2012 r., Nr 4/A, poz. 41; wyrok z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt P 6/12, OTK z 2014 r., Nr 6/A, poz. 62), że zasada równości nakazuje identyczne traktowanie podmiotów znajdujących się w takiej samej lub podobnej sytuacji prawnie relewantnej. Równość wobec prawa zakłada zatem istnienie wspólnej cechy istotnej, uzasadniającej równe traktowanie podmiotów.

W wyroku z dnia 15 lipca 2010 r. (sygn. akt K 63/07, OTK z 2010 r. Nr 6/A, poz. 60) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "zakaz dyskryminacji wynikający z art. 32 ust. 2 Konstytucji nie jest tożsamy z zakazem różnicowania sytuacji podmiotów prawa. Jest to natomiast zakaz nieuzasadnionego, różnego traktowania podobnych podmiotów prawa, w procesie stanowienia oraz stosowania prawa. Dyskryminacja oznacza zatem nienadające się do zaakceptowania tworzenie różnych norm prawnych dla podmiotów prawa, które powinny być zaliczone do tej samej klasy (kategorii), albo nierówne traktowanie podobnych podmiotów prawa w indywidualnych przypadkach, gdy zróżnicowanie nie znajduje podstaw w normach prawnych. Tak więc dla oceny danej sytuacji jako dyskryminacji, albo jej braku, istotne jest określenie kryterium zróżnicowania, a także ocena zasadności jego wprowadzenia. W przypadku podmiotów podobnych, należących do tej samej klasy (kategorii) istotnej, domniemanie przemawia za brakiem zróżnicowania."

W związku z powyższym Sąd stwierdza, że przepis art. 26 ust.3 pkt 8 w zw. z ust.7 pkt 2 oraz w związku z zapisami ustawy o Policji w tym w szczególności zapisem art. 149 należy rozumieć w taki sposób, że wprowadza on kryterium posiadania przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia a spełnienie wskazanych w ust.3 pkt 8 wymogów potwierdzają dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej niezależnie od daty ich ukończenia i zmieniającej się nazwy lub jednostki pod którą podlega.

Tym samym w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez wydanie decyzji o odmowie.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy obowiązkiem Komendanta Głównego Policji będzie uwzględnienie powyższych uwag Sądu i usunięcie w toku postępowania administracyjnego wskazanego naruszenia prawa.

Z uwagi na powyższe niezbędnym stało się uchylenie zaskarżonego aktu w oparciu o przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ppsa.