Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Kremis (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Sędzia WSA Władysław Kulon Protokolant Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 września 2012r. sprawy ze skargi D. T., Z. D., M. L. na czynność Wojewody Dolnośląskiego w przedmiocie obwieszczenia o sprostowaniu błędów w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006r. Nr XLIX/3118/06 I. stwierdza nieważność obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego z dnia 19 lutego 2008r. o sprostowaniu błędu w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego Nr 92 z dnia 12 maja 2006r. poz. 1589 – uchwała Rady Miejskiej Wrocławia Nr XLIX/3118/06 z dnia 6 kwietnia 2006r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice I i III prostujące oczywiste pomyłki w numeracji: a) w paragrafach od 15 do 21 zamiast słów " zawarte w § 14" powinno być " zawarte w § 12", b) w paragrafach od 23 do 24 zamiast słów " zawarte w § 15" powinno być " zawarte w § 13" c) w paragrafach od 25 do 26 zamiast słów " zawarte w § 16" powinno być " zawarte w § 14"; Sygn. akt II SA/Wr 371/12 II. stwierdza, że zaskarżone obwieszczenie w zakresie opisanym w pkt. I nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Wojewody Dolnośląskiego na rzecz strony skarżącej kwotę 757 zł ( słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem zł ) kosztów postępowania sądowego.

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy przedstawia się następująco: P. Ł., J. M., D. T., Z. D., D. Ż. oraz M. L. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na "ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego nr 52, poz. 709 z 2008 r. zmiany uchwały nr XLIX/3118/06 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III poprzez obwieszczenie Wojewody Dolnośląskiego z dnia 19 lutego 2008 r. o sprostowaniu błędu, dokonanego w oparciu o obwieszczenie Przewodniczącej Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 7 stycznia 2008 r. o sprostowaniu błędu".

W uzasadnieniu skargi zarzucono, że powyższa czynność dokonana została z naruszeniem: art. 17 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, poprzez merytoryczną zmianę ww. ogłoszeniem uchwały nr XLIX/3118/06 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez zmianę planu miejscowego ogłoszonym obwieszczeniem, z pominięciem trybu w jakim plan jest uchwalany; ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, poprzez brak podjęcia przez Wojewodę Dolnośląskiego odpowiednich środków nadzorczych i stwierdzenia nieważności bądź uchylenia obwieszczenia Przewodniczącej Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 7 stycznia 2008 r. o sprostowaniu błędu w uchwale w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a "wobec braku podjęcia takich środków nadzorczych, wydania na jego podstawie bezprawnego obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego z dnia 19 lutego 2008 r. o sprostowaniu błędu, a następnie ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego".

Argumentując postawione zarzuty wyjaśniono, że w dniu 19 lutego 2008 r. Wojewoda Dolnośląski wydał opisane wcześniej obwieszczenie o sprostowaniu błędów w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III. Sprostowanie błędów polegało na tym, że: 1) w paragrafach od 15 do 21 zamiast słów "zawarte w § 14" wprowadzono "zawarte w § 12"; 2) w paragrafach od 23 do 24 zamiast słów "zawarte w § 15" wprowadzono "zawarte w § 13"; 3) w paragrafach od 25 do 26 zamiast słów "zawarte w § 16" wprowadzono "zawarte w § 14".

Zdaniem skarżących czynność Wojewody nie miała charakteru sprostowania błędu w tekście ogłoszonego aktu prawnego w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych lecz prowadziła do merytorycznej zmiany tekstu aktu prawnego – co w świetle przywołanego przepisu jest niedopuszczalne. Przed sprostowaniem błędu § 24 planu przewidywał bowiem, że dla terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem 3 MWU obowiązują ustalenia zawarte w § 15. Według tego przepisu liczba kondygnacji naziemnych dla budynków budowanych w tej strefie nie może być większa niż 3 a całkowita wysokość zabudowy nie może przekraczać 12 m. Po sprostowaniu błędów (a w zasadzie po zmianie planu), na terenie 3 MWU możliwie jest sytuowanie budynków mających 6 kondygnacji i wysokość 24 m. W taki sposób merytorycznej zmianie uległ nie tylko § 24, ale również inne przepisy uchwały. Strony zauważyły, że tego typu zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinna być dokonana zgodnie z art. 27 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Natomiast Wojewoda dokonując przedmiotowego sprostowania naruszył przepisy ustawy o samorządzie gminnym poprzez brak odpowiednich środków nadzorczych i bezprawne ogłoszenie obwieszczenia.

Zdaniem skarżących zaskarżone obwieszczenie narusza ich interes prawny, gdyż są oni właścicielami nieruchomości objętych planem zmienionym poprzez sprostowanie błędu. O naruszeniu ich interesu prawnego świadczy fakt, że na "działce nr [...], AM-[...]", sąsiadującej z nieruchomościami będącymi własnością skarżących, rozpoczęła się budowa trzech budynków mieszkalnych, wielorodzinnych, w których zgodnie z projektem budowlanym, przewidzianych jest sześć kondygnacji. Budowa oraz późniejsze funkcjonowanie tego budynku, jak też innych budowli mogących powstać na terenie objętym planem zmienionym przez obwieszczenie, spowoduje dla nich negatywne konsekwencje polegające na zacienieniu ich działek oraz na naruszeniu stosunków wodno-prawnych, a co za tym idzie, wpłynie negatywnie na wartość nieruchomości będących ich własnością. Faktem potwierdzającym naruszenie interesu prawnego skarżących jest również wznowienie postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowanego na budowę zespołu trzech budynków mieszkalnych na działce nr [...], AM-[...], obręb Stabłowice.

W końcowej części skargi zauważono, że ogłoszenie o sprostowaniu błędów jest czynnością, która narusza prawa osób trzecich, gdyż kształtuje sytuację prawną szerokiego kręgu podmiotów – w tym skarżących – których działki objęte są zmienionym planem miejscowym. Kwestionowane ogłoszenie narusza więc interes prawny skarżących w rozumieniu art. 63 i art. 64 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie.

W doręczonej Sądowi odpowiedzi na skargę Wojewoda Dolnośląski wyjaśnił, że uchwalony plan miejscowy nie jest tożsamy z projektem planu objętego procedurą planistyczną. Na sesji Rady Miejskiej Wrocławia do projektu planu zgłoszona została autopoprawka, którą przyjęto i usunięto dwa paragrafy (§ 12 i § 13) oraz zmieniono numerację kolejnych paragrafów, jednak bez poprawienia w tych paragrafach odwołań do paragrafów, którym zmieniono numerację. Był to błąd o charakterze "pisarskim", którego usunięcie doprowadziło do stanu zgodnego z uchwalonym projektem uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 22 października 2009 r. (sygn. akt II SA/Wr 388/09) oddalił skargę w przedmiocie ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego zmiany uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. W wyniku skargi kasacyjnej wniesionej przez pełnomocnika skarżących Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 lutego 2011 r. (sygn. akt II OSK 324/10) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził wówczas, że skargę oddalono wadliwie, mimo że nie odniesiono się do okoliczności, które mają znaczenie w sprawie. Sąd pierwszej instancji winien przede wszystkim jednoznacznie określić, czy przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest obwieszczenie Wojewody o sprostowaniu błędu, czy czynność ogłoszenia tego obwieszczenia, czy też zarówno obwieszczenie jak i czynność jego ogłoszenia. Nie wiadomo zwłaszcza jakie jest stanowisko Sądu pierwszej instancji w kwestii dopuszczalności skargi na obwieszczenie wojewody o sprostowaniu błędu. W efekcie stwierdził, że obwieszczenie wojewody o sprostowaniu błędu w akcie prawa miejscowego powinno być traktowane tak jak akt normatywny wojewody, co oznacza, że obwieszczenie takie może być zaskarżone do sądu administracyjnego na podstawie art. 63 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie. Istota kontroli sądowej takiego obwieszczenia sprowadza się do sprawdzenia, czy w drodze obwieszczenia nie nadano aktowi normatywnemu innego znaczenia, niż to, które przyjęte zostało przez organ uprawniony do wydania tego aktu. Z uwagi na zarzuty przytoczone w skardze Naczelny Sąd Administracyjny ocenił, że w sprawie przedmiotem skargi jest obwieszczenie Wojewody Dolnośląskiego o sprostowaniu błędu w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. Wskazał również, że podstawę dla jej wniesienia stanowił przepis art. 63 ust. 1 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie a w razie uwzględnienia stosuje się przepis art. 147 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził również, że wobec stanowiska skarżących, że obwieszczenie dokonuje merytorycznej zmiany w uchwalonym planie miejscowym, istotne znaczenie miało, czy Wojewoda dokonał sprostowania błędu w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, czy też dokonał normatywnej zmiany tej uchwały (zmienił treść aktu prawnego uchwalonego przez Radę). Za prawidłowe przyjęto stanowisko, że przepis art. 17 ust. 1 ww. ustawy reguluje prostowanie błędu na etapie ogłaszania aktu prawnego, a więc po wydaniu aktu przez uprawniony organ. Nie dotyczy on natomiast naprawiania błędów (pomyłek) popełnionych przez organ wydający akt. Błąd, który może być prostowany obwieszczeniem wojewody polega na tym, że tekst ogłoszonego aktu prawa miejscowego różni się od tekstu tego aktu uchwalonego przez organ i przedstawionego jako oryginał tego aktu z wnioskiem o ogłoszenie organowi wydającemu dziennik urzędowy. W związku z powyższym, w niniejszej sprawie konieczne było ustalenie jakiej treści tekst uchwały został przyjęty przez Radę Miejską Wrocławia na posiedzeniu w dniu 6 kwietnia 2006 r. z uwagi na autopoprawki zgłoszone do projektu uchwały, a jaki tekst został przedstawiony jako oryginał aktu do ogłoszenia Wojewodzie – w jaki sposób Rada Miejska Wrocławia podejmowała uchwalę z uwagi na pominięcie dwóch paragrafów i wynikającą stąd zmianę numeracji kolejnych paragrafów. Wyjaśnienie tej kwestii wymagało przedstawienia protokołu z posiedzenia Rady, na którym podjęto uchwałę oraz ewentualnie innych dowodów. Należało też wyjaśnić, czy do ogłoszenia w dzienniku urzędowym został przedstawiony jako oryginał tekst, który różnił się od tekstu uchwały przyjętej przez Radę. NSA uznał, że przedwczesna jest ocena, iż kwestionowane obwieszczenie stanowi przypadek zbieżny z przypadkiem klasycznego błędu podlegającego sprostowaniu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, sprawy nie rozpoznano również prawidłowo w zakresie legitymacji skarżących. Skarżący naruszenie swojego interesu prawnego wiążą z tym, że są właścicielami nieruchomości objętych planem, a zmiana § 24 uchwały powoduje zmianę warunków zabudowy terenów sąsiadujących z ich nieruchomościami. Nie zostało to jednak przez skarżących w żaden sposób wykazane, w szczególności nie zostało wykazane usytuowanie nieruchomości skarżących względem terenu oznaczonego symbolem 3MWU, którego dotyczy § 24 uchwały. Tymczasem dopiero wykazanie interesu prawnego i jego naruszenie zaskarżonym aktem pozwala na dokonanie oceny legalności zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem na skutek skarg.

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu kierując się wytycznymi NSA uzupełnił akta sprawy o dokumenty wskazujące nieruchomości, co do których skarżącym przysługuje prawo własności oraz określające ich lokalizację względem obszaru objętego ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwłaszcza terenu, którego dotyczy § 24 uchwały. Dołączono również dokumenty związane z przebiegiem głosowania przez Radę Miejską Wrocławia na posiedzeniu w dniu 6 kwietnia 2006 r. nad uchwałą w sprawie przedmiotowego planu miejscowego oraz dokumenty dotyczące przedstawienia Wojewodzie do opublikowania oryginału tekstu uchwały przyjętej przez Radę Miejską Wrocławia na posiedzeniu w dniu 6 kwietnia 2006 r.

Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargi P. Ł., J. M. i D. Ż..

Na rozprawie w dniu 20 października 2011 r. pełnomocnik skarżących D. T., M. L. i Z. D. poparł skargę wraz z dotychczasową argumentacją. Wskazał również na rysunku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego szczegółową lokalizację nieruchomości skarżących względem terenu oznaczonego symbolem 3 MWU podając w przybliżeniu odległość między tymi nieruchomościami a terenem 3MWU. Natomiast pełnomocnik Wojewody Dolnośląskiego wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 20 października 2011 r., sygn. akt II SA/Wr 176/11, po rozpoznaniu sprawy ze skarg D. T., M. L. i Z. D. na czynność Wojewody Dolnośląskiego w przedmiocie obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego z dnia 19 lutego 2008 r. o sprostowaniu błędu w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia Nr XLIX/3118/06 z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III, ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego Nr 92 z dnia 12 maja 2006 r. poz. 1587, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd podkreślił, że rozpoznając sprawę w warunkach wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku uchylającego poprzedni wyrok, a zatem zastosowanie ma art. 190 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) stanowiący, że sąd, którego sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego. Naczelny Sąd Administracyjny ocenił jednoznacznie, że wobec zarzutów podniesionych w skardze przedmiotem zaskarżenia jest obwieszczenie Wojewody Dolnośląskiego o sprostowaniu błędu w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Skarżący podtrzymali wcześniejsze zarzuty i nie zmienili przedmiotu zaskarżenia, tym samym skład orzekający przyjął, zgodnie z przedstawionym wcześniej stanowiskiem, że przedmiotem skargi jest obwieszczenie Wojewody Dolnośląskiego z dnia 19 lutego 2008 r. o sprostowaniu błędu w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. Nr XLIX/3118/06 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III. Ocena prawna zawarta w przywołanym wcześniej wyroku kasacyjnym dotyczy niewątpliwie również nieprawidłowości, których dopuścił się sąd pierwszej instancji w rozpatrzeniu tak określonej sprawy, dotykających dwóch podstawowych kwestii: – zbadania legitymacji każdego ze skarżących do wniesienia skargi, której wykazanie, uprawnia Sąd do kontroli legalności zaskarżonego aktu; – istotnych okoliczności sprawy, które powinny być wyjaśnione przy badaniu zgodności zaskarżonego obwieszczenia z art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych.

Uznając dopuszczalność skargi na obwieszczenie wojewody o sprostowaniu błędu w akcie prawa miejscowego NSA wskazał, że podstawą do jej wniesienia jest przepis art. 63 ust 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 31, poz. 206 ze zm.). Tym samym w niniejszej sprawie legitymacja procesowa skarżących musi być badana w świetle przesłanek zawartych w tym przepisie. W myśl przywołanego przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym przez wojewodę lub organ niezespolonej administracji rządowej, w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu organu, który wydał przepis, lub organu upoważnionego w trybie nadzoru do usunięcia naruszenia, zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Z przytoczonego unormowania jasno wynika, że uprawnionym do wniesienia skargi na jego podstawie, jest osoba, której interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone aktem wydanym przez wojewodę – w niniejszej sprawie obwieszczeniem wojewody o sprostowaniu błędu w akcie prawa miejscowego. Dla skutecznego uruchomienia sądowej kontroli legalności takiego aktu wojewody, nie wystarczy zatem tylko posiadanie interesu prawnego lub uprawnienia. Konieczne jest wykazanie, że posiadany interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone zaskarżonym aktem. Dopiero spełnienie tej przesłanki otwiera drogę do zbadania aktu pod względem zgodności z prawem.

Na składającym skargę ciąży obowiązek wykazania naruszenia jego interesu prawnego polegające na istnieniu bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a własną, indywidualną i prawnie chronioną sytuacją. Nie wystarcza więc wykazanie, że akt wojewody narusza interes faktyczny skarżącego pojmowany w sposób subiektywny. Dowieść trzeba, że interes ten znajduje ochronę w obiektywnie pojmowanym porządku prawnym, co wymaga wskazania normy prawa materialnego lub procesowego, z której wynikają określone indywidualne prawa lub obowiązki danego podmiotu, naruszone skarżonym aktem. Skarżący musi wykazać, że zaskarżony akt naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę materialnoprawną – np. pozbawia go pewnych prawem gwarantowanych uprawnień lub uniemożliwia ich realizację. Szczególną cechą tak rozumianego interesu prawnego jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny. Związek taki musi istnieć w chwili podejmowania zaskarżonego aktu – lub co najmniej w chwili wnoszenia skargi, a nie w przyszłości. Musi też powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków. Należy wykazać już dokonane zaskarżonym aktem ograniczenia a nie tylko ewentualnie zagrażające naruszeniem interesu prawnego. Zdarzenia przyszłe i niepewne, oparte na przewidywaniach i przypuszczeniach nie mogą przesądzać o przyznaniu legitymacji do wniesienia skargi na podstawie art. 63 ust. 1 omawianej ustawy. Na obecnym etapie przedmiotem rozpoznania w istocie są trzy skargi wniesione przez trzech skarżących. Jak zaznaczono w wyroku NSA z dnia 24 lutego 2011 r. pomimo zawarcia ich w jednym piśmie, każdy ze skarżących ma własną skargę, a zatem każdy z nich powinien wykazać swój własny interes prawny lub uprawnienie, które zostało naruszone zaskarżonym obwieszczeniem o sprostowaniu błędu. Inaczej mówiąc, każdy ze skarżących musi wykazać, że w tym konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną "prawnie gwarantowaną" (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją a zaskarżonym aktem, polegający na tym, że akt ten narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) właśnie "jego interes prawny lub uprawnienie" mające oparcie w przepisach prawa materialnego. Zdaniem Sądu, skarżący nie wykazali jednak, że zaskarżony akt narusza ich prawnie chroniony interes prawny. Z okoliczności podniesionych w skardze wynika, że każdy ze skarżących naruszenie swojego interesu prawnego wiąże z tym, że jest właścicielem terenu znajdującego się na obszarze objętym ogłoszonym planem miejscowym, zaś sprostowanie błędu dokonane obwieszczeniem Wojewody stanowiące – jak oceniają skarżący – zmianę tego planu, prowadzi do zmiany § 24 uchwały (dotyczącego terenu oznaczonego symbolem 3 MWU sąsiadującego z ich nieruchomościami) poprzez ustalenie innych warunków zabudowy tego terenu. Zmiana ta dopuszcza zwiększenie liczby kondygnacji oraz wysokości zabudowy, co spowoduje według stron, negatywne konsekwencje polegające na znacznym zacienieniu należących do nich działek, na naruszeniu stosunków wodno-prawnych oraz wpłynie na obniżenie wartości nieruchomości. Na podstawie dokumentów przedłożonych przez skarżących Sąd ustalił, że tylko dwoje z nich: D. T. oraz M. L. są właścicielami nieruchomości położonych na obszarze objętym ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego dotyczy zaskarżone obwieszczenie Wojewody Dolnośląskiego. Natomiast trzeci ze skarżących Z. D., jest właścicielem nieruchomości, która znajduje się poza granicami przedmiotowego planu miejscowego. I tak, D. T. jest właścicielem nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działka nr [...], która według rysunku planu znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem 19 MN; od terenu 3MWU wskazanego w skardze jako działka nr [...] (obecnie po podziale) oddzielona jest ul. O.. M. L. jest właścicielem nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działki nr [...] i [...], które zgodnie z rysunkiem planu znajdują się na obszarze oznaczonym symbolem 14 MN i od terenu oznaczonego symbolem 3MWU oddzielone są rzędem nieruchomości oznaczonych jako działki nr [...]–[...] i ul. O.. Z. D. jest właścicielem nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] przy ul. P. [...]. Nieruchomość ta znajduje się poza granicami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru urbanistycznego Stabłowice Stare I i III. Lokalizacja powyższych nieruchomości okazana została na rysunku planu przez pełnomocnika skarżących oraz przez skarżącego Z. D.. Jednocześnie pełnomocnik podał w przybliżeniu odległość do terenu 3 MWU dla nieruchomości położonych w granicach planu, która w pierwszym przypadku wynosi około 12, a w drugim około 32 m.

Zdaniem Sądu sam fakt posiadania prawa własności nieruchomości znajdującej się na obszarze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, do którego zastosowanie znajduje zaskarżony akt wojewody, czy też w sąsiedztwie tego planu, nie może być wystarczające do przyjęcia, że tym samym interes prawny skarżących został naruszony. Według Sądu kwestionowane obwieszczenie nie ingeruje w prawo własności skarżących nie narusza jego istoty ani sposobu wykonywania uprawnień składających się na treść tego prawa (rozporządzania i korzystania). Strony nie zarzucają aby obwieszczenie wojewody odnosiło się wprost co do warunków zabudowy należących do nich nieruchomości (zmieniało w tym zakresie plan miejscowy) – czy też pozbawiało ich prawa własności lub w sposób bezpośredni ograniczało im sposób korzystania z prawa własności należących do nich nieruchomości. Podnoszą natomiast, że wprowadza ono zmiany w warunkach zabudowy nieruchomości sąsiadującej z ich nieruchomościami, co oddziałuje na ich prawo własności, w taki sposób, że może spowodować ich zacienienie, naruszenie stosunków wodno-prawnych oraz zmniejszenie wartości nieruchomości. Wszyscy skarżący kwestionują zatem obwieszczenie wojewody w zakresie, w jakim odnosi się ono do nieruchomości nie będącej ich własnością, przy czym jak wynika z dostarczonych dokumentów, w żadnym z tych przypadków nie jest to nieruchomość bezpośrednio granicząca z nieruchomościami skarżących. W ocenie Sądu przedstawione argumenty nie świadczą o naruszeniu interesu prawnego skarżących a jedynie interesu faktycznego, który nie jest jednak objęty ochroną z art. 63 ust. 1 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie. Zaskarżone obwieszczenie nie ogranicza tym bardziej możliwości wykonywania prawa własności (rozporządzania i korzystania) do nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...]. W żaden sposób nie zostało bowiem wykazane aby warunki zabudowy terenu 3 MWU lub też innego terenu objętego spornym obwieszczeniem, poprzez naruszenie konkretnej normy prawa materialnego, uniemożliwiały lub ograniczały właścicielowi tej nieruchomości wykonywanie uprawnień właścicielskich – zwłaszcza powodując zacienienie jego działki. Właściciel tej nieruchomości – podobnie jak pozostali skarżący – nie wyjaśnił również na czym miałoby polegać naruszenie stosunków wodno-prawnych przez zaskarżony akt Wojewody i nie wskazał żadnej normy prawa materialnego regulującego tę kwestię, która zostałaby naruszona. Nie są zasadne zarzuty podnoszone przez wszystkich skarżących wskazujące, że naruszenie interesu prawnego wiąże się obniżeniem wartości nieruchomości. Jest to zdarzenie przyszłe i niepewne. Ponadto jak wskazuje się w orzecznictwie o naruszeniu interesu prawnego nie decyduje uszczerbek czy szkoda w znaczeniu ekonomicznym, lecz zmiana w sytuacji prawnej nieruchomości jeżeli zapisami planu dokonano zmiany jej przeznaczenia. Pogląd ten zdaniem sądu znajduje odpowiednie zastosowanie również w przypadku zmiany przeznaczenia czy warunków zabudowy nieruchomości sąsiedniej. Nadto, nie można utożsamiać hipotetycznej uciążliwości jaką zdaniem skarżących może wywoływać zabudowa pięcio- i sześciokondygnacyjna dopuszczona na terenie 3 MWU w przyszłości z naruszeniem ich interesu prawnego. Zarzuty dotyczące uciążliwości takiej inwestycji (zacienienia, naruszenia stosunków wodno-gruntowych) mogą być natomiast podnoszone na odpowiednich etapach postępowania administracyjnego zmierzającego do wydania decyzji zezwalającej na realizację konkretnej inwestycji. W konsekwencji o tym czy dane przedsięwzięcie będzie uciążliwie dla skarżących nie zależy od obwieszczenia Wojewody o sprostowaniu błędu w planie miejscowym ale od decyzji o pozwoleniu na budowę i ewentualnie innych decyzji wydawanych w procesie inwestycyjnym.

Niezależnie od powyższego, nie wnikając w merytoryczną ocenę zgodności obwieszczenia wojewody z art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych, Sąd zauważył, że już przed wydaniem zaskarżonego obwieszczenia, dla terenu 3 MWU powinny znaleźć zastosowanie przepisy § 13 uchwały. Powyższe wynika z konieczności zastosowania przy interpretacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego reguł wykładni systemowej i celowościowej. Nie ulega wątpliwości, że prawidłowe odczytanie normy prawa lokalnego zawartego w § 24 uchwały przy zastosowaniu wykładni gramatycznej nie było możliwe, gdyż prowadziło do sprzecznych wniosków i czyniło niemożliwym jej zastosowanie. W przepisie tym postanowiono bowiem, że dla terenu 3MWU obowiązują ustalenia dla strefy MWU, zawarte w § 15. Tymczasem § 15 dotyczył terenu oznaczonego symbolem 1 MW, dla którego obowiązują ustalenia dla MW zawarte w § 14. Tenże z kolei przepis dotyczy strefy MN, a więc zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. W przypadku, gdy wykładnia językowa prowadzi do wniosków uniemożliwiających zastosowanie danego przepisu zgodnie z jego brzmieniem, należy zastosować reguły wykładni systemowej i celowościowej, które w tym konkretnym przypadku dla terenu oznaczonego symbolem 3 MWU nakazywały stosować przepisy § 13 uchwały, zawierającego ogólne uregulowania dla wszystkich terenów oznaczonych symbolem MWU. Wobec powyższego, co najmniej wątpliwe jest twierdzenie skarżących, że na terenie 3 MWU już przed wydaniem obwieszczenia Wojewody dopuszczalna była jedynie niższa zabudowa. Reasumując, Sąd stwierdził, że skarżący przedstawiając zarzuty przeciwko zaskarżonemu obwieszczeniu Wojewody nie wykazali, że ma ono bezpośredni i to niekorzystny wpływ na ich interes prawny, nie wykazali, że narusza ten interes.

D. T., Z. D., M. L. wnieśli od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparli na zarzutach naruszenia prawa materialnego, poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj.: 1) art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie polegające na zaprzeczeniu przez Sąd istnienia legitymacji czynnej, poprzez przyjęcie, że skarżący nie posiadają interesu prawnego w zaskarżeniu ogłoszenia o sprostowaniu błędu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, 2) art. 17 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych polegające przyjęciu, że zmiana dokonana przez Wojewodę Dolnośląskiego ogłoszeniem w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego sprostowania błędu w uchwale nr XLIX/3118/06 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III, jest dopuszczalna w takiej formie, jak to zostało dokonane, tj. w sposób, który powoduje merytoryczną zmianę w tekście obowiązującego aktu prawnego oraz 3) art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez przyjęcie przez Sąd, że zmiana dokonana przez Wojewodę Dolnośląskiego ogłoszeniem w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego sprostowania błędu w tekście tekstu obowiązującego aktu prawnego, tj. uchwały nr XLIX/3118/06 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III, jest dopuszczalna w takiej formie, jak to zostało dokonane, tj. z pominięciem trybu, w jakim plan jest uchwalany. Na tych podstawach wnosili o:1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz rozpoznanie merytoryczne skargi, 2) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzili, że nie można podzielić stanowiska WSA we Wrocławiu o braku legitymacji do złożenia skargi. Ponownie przywołali przepis art. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu właściciel może żądać od gminy odszkodowania. Dotyczy to również przypadku, gdy nieruchomość nie została bezpośrednio objęta planem, ale plan powoduje obniżenie jej wartości. Przepisy te wskazują więc, że brak bezpośredniego objęcia danej nieruchomości MPZP nie skutkuje automatycznie brakiem interesu prawnego ich właścicieli w działaniach mających na celu kwestionowanie takiego planu bądź też uzyskania rekompensaty. W niniejszej sytuacji ogłoszenie sprostowania błędu w MPZP sprawiło, że weszły w życie uregulowania, które spowodowały obniżenie wartości nieruchomości skarżących. Na działce objętej planem powstaną bowiem budynki sześciokondygnacyjne, a nie trzykondygnacyjne co spowoduje, zacienienie i spadek wartości nieruchomości skarżących. Tym samym trzeba stwierdzić, że publikacja sprostowania narusza interes prawny skarżących; interes ten wynika bowiem z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę, tj. art. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wpływa również w sposób bezsprzeczny na przewidziany w art. 37 ust. 3 przywołanej wyżej ustawy okres przedawnienia roszczenia do odszkodowania, który, uwzględniając przyjęty tryb procedowania nad zmianą treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uległ bezpodstawnemu ograniczeniu, godząc wprost w interes prawny skarżących. Wobec stanowiska Sądu co do legitymacji skarżących, Sąd nie rozpoznał istoty sprawy co do naruszenia art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych.

Wojewoda Dolnośląski w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie w całości z powodu braku usprawiedliwionych podstaw oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm prawnych przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II OSK 76/12) stwierdził, że legitymacja do wniesienia skargi do sądu administracyjnego oparta została na konstrukcji prawnej naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia przepisem prawa miejscowego. Podstawę prawną do wyprowadzenia interesu prawnego lub uprawnienia stanowią przepisy prawa materialnego oraz prawa procesowego. Rozgraniczenie przepisów prawa materialnego oraz przepisów prawa procesowego ma znaczenie ze względu na przedmiot regulacji. Nie ma jednak następstw prawnych dla wyprowadzenia interesu prawnego lub uprawnienia. Przepisy prawa materialnego regulują treść działania, przepisy prawa procesowego tryb działania. Zarówno przepisy prawa materialnego jak i przepisy prawa procesowego kształtują interesy prawne jednostki. Prawo materialne treść uprawnień lub obowiązków materialnoprawnych jednostki, prawo procesowe uprawnienia lub obowiązki prawnoprocesowe. W stanowieniu aktów prawa miejscowego należy wyróżnić nie tylko normy materialne, ale i procesowe. Takie podstawy do klasyfikacji daje ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulując uprawnienia procesowe jednostki w procedurze uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zasadnie w skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 27 ustawy o planowaniu przestrzennym, który stanowi, że "Zmiana studium lub planu miejscowego następuje w trybie, w jakim są one uchwalane". Oznacza to przyznanie uprawnień procesowych jednostki do udziału w procedurze zmiany planu. Pozbawienie tego prawa stanowi naruszenie uprawnienia procesowego jednostki dając jej legitymację do złożenia skargi do sądu administracyjnego. Ograniczenie interesu prawnego jednostki wyłącznie do interesu materialnoprawnego nie daje podstaw do pełnej kontroli naruszenia interesu prawnego przy stanowieniu prawa miejscowego.

W sprawie ze względu na szczególny charakter zaskarżonego aktu – obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego o sprostowaniu błędów w uchwale Rady Miejskiej Wrocławia z 6 kwietnia 2006 r. nr XLIX/3118/06 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III, ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego nr 92, poz. 1597 – nie można ograniczyć się wyłącznie do aspektu interesu prawnego materialnoprawnego. Prowadzi to bowiem do kontroli naruszenia interesu prawnego miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a nie zaskarżonym aktem prawa miejscowego. Ustalenie naruszenia interesu prawnego wymaga rozpoznania w płaszczyźnie naruszenia uprawnienia procesowego wynikającego z art. 17 ust. 1 ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 ze zm.) w związku z art. 27 powołanej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sytuacja prawna jednostki regulowana bezpośrednio lub pośrednio przez akt prawa miejscowego nie może zostać zmieniona przez organ, któremu nie przysługuje władztwo planistyczne w formie obwieszczenia. Stanowi o tym wprost art. 17 ust. 1 powołanej ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych – sprostowanie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany tekstu aktu prawnego.

Dalej NSA wskazał, że w swoim wyroku WSA we Wrocławiu zwrócił uwagę na konieczność, wobec niejasnej konstrukcji prawnej uchwały Nr XLIX/3118/06 z 6 kwietnia 2006 r. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III w zakresie § 24, zastosowania wykładni systemowej i celowościowej. Wyprowadzenie z tego wniosku, że uzasadnia to zastosowanie procedury sprostowania nie jest uprawnione. Według art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych tryb sprostowania ograniczony jest wyłącznie do prostowania błędów w ogłoszonym tekście aktu prawnego a nie usuwania niejasności regulacji aktu prawa miejscowego. Przyjęcie w wyniku wykładni systemowej i celowościowej dopuszczalności trybu prostowania błędów oznacza przyznanie kompetencji do zmiany uchwalonego aktu prawa miejscowego przez organ, któremu taka kompetencja nie przysługuje. Prowadzi to też do naruszenia interesu materialnoprawnego jednostki, która przez zmianę regulacji w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ma zmienioną sytuację prawną przez inną, choć tylko pośrednio, regulację prawną prawa własności nieruchomości. Z tego względu istotne dla rozpoznawanej sprawy jest wskazanie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 lutego 2011 r. sygn. akt II OSK 343/10, że "Zasadnicze znaczenie ma to, czy zaskarżone obwieszczenie Wojewody dokonuje sprostowania błędu w uchwale Rady Miejskiej w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, czy też dokonuje normatywnej zmiany tej uchwały. Należy akceptować stanowisko, że przepis art. 17 ust. 1 ustawy reguluje prostowanie błędu popełnionego na etapie ogłaszania aktu prawnego, a więc po wydaniu aktu przez uprawniony organ". To właśnie przesądza o naruszeniu interesu prawnego jednostki przez zmianę jej sytuacji prawnej w zakresie jej uprawnień – w tym prawa własności nieruchomości i wszystkich związanych z tym uprawnień.

Następnie NSA wskazał, że formalistyczne ujęcie interesu prawnego jednostki ogranicza jedną z podstawowych wartości demokratycznego państwa prawnego – wartości prawa jednostki do sądu. Formalistyczne wyznaczenie interesu prawnego pozbawiło jednostkę prawa do kontroli zaskarżonego aktu w zakresie mającym znaczenie dla jej praw i uprawnień procesowych a w następstwie naruszenia interesu prawnego.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 października 2011 r. (sygn. akt II SA/Wr 176/11) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu w dniu 12 września 2012 r. pełnomocnik strony skarżącej podtrzymał skargę i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania. Pełnomocnik organu administracji publicznej wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie, a zaskarżone obwieszczenie musiało zostać wyeliminowane z obrotu prawnego.

Na wstępie należy wyjaśnić, że stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sądowoadministracyjna sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. z 2012 r. poz. 270; dalej: p.p.s.a.). Zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 31, poz. 206 ze zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym przez wojewodę lub organ niezespolonej administracji rządowej, w sprawie z zakresu administracji publicznej, może, po bezskutecznym wezwaniu organu, który wydał przepis, lub organu upoważnionego do uchylenia przepisu w trybie nadzoru do usunięcia naruszenia, zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W rozpoznawanej sprawie należy mieć na uwadze, że dwukrotnie już wypowiadał się w niej Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu rozpoznając sprawę obecnie – w myśl art. 190 p.p.s.a. – związany jest wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Zatem wobec przyjęcia przez NSA, że skarżący w niniejszej sprawie mają legitymację do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, należało przyjąć na obecnym etapie, iż legitymacja ta wynika z przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które zapewniają każdemu mieszkańcowi lokalnej wspólnoty samorządowej prawo do udziału w procedurze planistycznej. Kierując się wykładnią przyjętą przez NSA należy stwierdzić, że na mocy art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647), który stanowi, że zmiana studium lub planu miejscowego następuje w trybie, w jakim są one uchwalane, nastąpiło przyznanie uprawnień procesowych jednostce do udziału w procedurze zmiany planu. Pozbawienie tego prawa stanowi naruszenie uprawnienia procesowego jednostki dając jej legitymację do złożenia skargi do sądu administracyjnego. Skoro zatem wyjaśniono kwestię legitymacji do wniesienia skargi, można przejść do analizy zarzutów skargi wobec kwestionowanego obwieszczenia Wojewody Dolnośląskiego.

Na wstępie należy powiedzieć, że Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę przyjął, iż poprzez obwieszczenie o sprostowaniu błędu w wojewódzkim dzienniku urzędowym można dokonywać korekt, czyli niwelować rozbieżności pomiędzy oryginałem, zdefiniowanym w art. 15 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 ze zm.), a tekstem ogłoszonym w dzienniku urzędowym. Błędy, które powstały na wcześniejszych etapach (były już w tekście oryginału), naprawia się zaś poprzez klasyczną nowelizację danego aktu prawnego.

Zgodnie z art. 15 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych w brzmieniu obowiązującym do 2011 r. podstawą do ogłoszenia aktów normatywnych i innych aktów prawnych był ich oryginał podpisany przez upoważniony do wydania tego aktu organ, a w przypadku orzeczenia sądu lub Trybunału Konstytucyjnego - odpis orzeczenia. Na oryginale obok podpisu organu umieszcza się pieczęć urzędową (ust. 1 i 2). Należy zatem w świetle powyższego dokonać porównania tego, jakie brzmienie miały §§ 15-21 i §§ 23-26 uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w chwili, gdy przekazywano tę uchwałę Wojewodzie celem publikacji z brzmieniem tych przepisów opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego. Konfrontacja treści tych przepisów pozwoli na ocenę, czy w sprawie doszło do opublikowania aktu prawa miejscowego zawierającego błąd nadający się do sprostowania zaskarżonym obwieszczeniem.

W pierwszej kolejności należało jednak sięgnąć do – dostarczonego Sądowi – pierwotnego projektu uchwały złożonego w Biurze Rady Miejskiej Wrocławia w dniu 6 marca 2006 r. i opatrzonego numerem druku 2856/06. Jak wynika z analizy tego dokumentu: w § 17, § 18, § 19, § 20, § 21, § 22 i § 23 pierwotnego projektu uchwały użyto zwrotu "zawarte w § 14", natomiast w § 25 i § 26 użyto zwrotu "zawarte w § 15", a w § 27 i § 28 użyto zwrotu "zawarte w § 16".

Dalej trzeba powiedzieć, że na podstawie protokołu nr XLIX/06 sesji Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. Sąd ustalił, iż w trakcie referowania projektu uchwały przedstawiciel wnioskodawcy zaznaczył, że zgłasza autopoprawki, wśród których jedna polegała na tym, że "Dotychczasową numerację paragrafów od 14 do 59 zmienia się na numerację od 12 do 57". Podjęta uchwała stanowi załącznik nr 14 do protokołu i z analizy treści tego aktu wynika, że: w § 15, § 16, § 17, § 18, § 19, § 20 i § 21 podjętej uchwały użyto zwrotu "zawarte w § 14", natomiast w § 23 i § 24 użyto zwrotu "zawarte w § 15", a w § 25 i § 26 użyto zwrotu "zawarte w § 16".

Jak wynika z przedłożonych Sądowi akt Rady Miejskiej Wrocławia uchwałę nr XLIX/3118/06 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. przekazano Wojewodzie Dolnośląskiemu celem publikacji pismem z dnia 24 kwietnia 2006 r. (nr pisma: BRM-0150/197/06). Z dołączonego do pisma tekstu uchwały wynika, że: w § 15, § 16, § 17, § 18, § 19, § 20 i § 21 uchwały użyto zwrotu "zawarte w § 14", natomiast w § 23 i § 24 użyto zwrotu "zawarte w § 15", a w § 25 i § 26 użyto zwrotu "zawarte w § 16".

Również analiza treści uchwały nr XLIX/3118/06 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r. w wersji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego z 2006 r. Nr 92, poz. 1589 prowadzi do stwierdzenia, że: w § 15, § 16, § 17, § 18, § 19, § 20 i § 21 uchwały użyto zwrotu "zawarte w § 14", natomiast w § 23 i § 24 użyto zwrotu "zawarte w § 15", a w § 25 i § 26 użyto zwrotu "zawarte w § 16".

Wziąwszy pod uwagę powyższe należy zauważyć, że Rada Miejska Wrocławia podjęła uchwałę nr XLIX/3118/06 z dnia 6 kwietnia 2006 r. w brzmieniu zaproponowanym przez wnioskodawcę, uwzględniając jego autopoprawkę. Rada Miejska Wrocławia nie odniosła się jednak do okoliczności, że wprowadzona zmiana oznaczeń poszczególnych paragrafów może mieć znaczenie nie tylko porządkowe, ale i wpływ na merytoryczne brzmienie uchwały oraz nie podjęła się ewentualnej zmiany treści §§ 15-21 i §§ 23-26 uchwały. Brak rozstrzygnięć w tym zakresie, które byłyby utrwalone w protokole sesji nie pozwala jednak Sądowi na ocenę, czy było to działanie zamierzone, czy też przeoczenie jednego ze skutków zgłoszenia autopoprawki. Problem ten ma jednak marginalne znaczenie wobec okoliczności, że treść uchwały została zmieniona zaskarżonym obwieszczeniem. Dalsza analiza zgromadzonych w sprawie akt postępowania przed Wojewodą Dolnośląskim prowadzi bowiem do wniosku, że organ ten na skutek zawiadomienia Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 22 stycznia 2008 r. (pismo nr BRM-0150/62/08) przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w trakcie którego ustalono, iż zapisy planów objęte sprostowaniem mają charakter błędów pisarskich. W efekcie tego doszło do wydania i publikacji zaskarżonego obwieszczenia.

Zdaniem Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że obwieszczenie Wojewody Dolnośląskiego z dnia 19 lutego 2008 r. wydane i opublikowane zostało z naruszeniem art. 17 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych w związku z art. 27 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wbrew przepisowi art. 17 ust. 1 zdanie drugie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych wskutek publikacji zaskarżonego obwieszczenia doszło do merytorycznej zmiany tekstu aktu prawnego, jakim była uchwała Rady Miejskiej Wrocławia Nr XLIX/3118/06 z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego Stabłowice Stare I i III. Tymczasem zgodnie z art. 27 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym każda zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinna następować w trybie określonym dla jego uchwalenia. Nie ulega wątpliwości, że w omawianym przypadku do zmiany miejscowego planu doszło w niewłaściwy sposób, albowiem tryb sprostowania omyłki nie jest właściwy dla wprowadzania zmian innego rodzaju. Zdaniem składu Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę, niezależnie od tego, czy treść §§ 15-21 i §§ 23-26 uchwały odpowiadała intencji wnioskodawcy, należało uznawać, że uchwała została podjęta w brzmieniu, które następnie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego. Wobec tego nie doszło do wystąpienia błędu na etapie między przekazaniem do publikacji a publikacją w dzienniku urzędowym, a co za tym idzie treść uchwały opublikowana w dzienniku urzędowym nie mogła zostać zmieniona w trybie sprostowania.

Skoro więc doszło do nieuprawnionej ingerencji w treść uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 6 kwietnia 2006 r., a nie było ku temu podstaw, albowiem – jak wykazano – tekst uchwały nie był dotknięty błędem, który podlegałby sprostowaniu, należało stwierdzić nieważność zaskarżonego obwieszczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd w pkt I wyroku orzekł na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a, a w pkt II wyroku na podstawie art. 152 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.