Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Niecikowski Sędziowie: WSA Ewa Rynczak WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi K.K. na decyzję [....] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 30 maja 2011 r. nr [....] w przedmiocie nakazu rozbiórki skargę oddala.

Dnia 12 stycznia 2010 r. L. B. reprezentowana przez pełnomocnika R. R. zwróciła się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta K. o udzielenie informacji o wydaniu zezwolenia na budowę na działce nr "1" przy ul. [...] w K. garażu wraz z tarasem w granicy z działką wnioskodawczyni bez jej zgody.

Dnia [...] lipca 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego przeprowadził oględziny nieruchomości z których wynika, że na działce nr "1’ jest garaż z tarasem bezpośrednio połączony ścianą z domem jednorodzinnym. Garaż ten ma wysokość 2,4 metra; szerokość 4 metry i długość 9 metrów. Ponadto od działki wnioskodawczyni oddalony jest w najbliższym punkcie o 73 cm. W aktach sprawy znajduje się kopia decyzji nr [...] o lokalizacji szczegółowej o zmianie sposobu wykorzystania terenu z dnia 27 stycznia 1967 r. polegającym na budowie domu jednorodzinnego oraz przebudowie kapitalnej domu mieszkalno-gospodarczego na gospodarczy na działkach nr "2" i "3’. Z opisu technicznego do tej decyzji wynika, że projekt obejmował budowę budynku o powierzchni 101 m2, kubaturze 560 m3 i powierzchni użytkowej 79 m2 jako budynek jednokondygnacyjny, podpiwniczony. Piwnice niezagłębione w ziemi mieszczą garaż, kotłownię, lamus i spiżarnię. Na wysokim parterze mieszczą się trzy pokoje z kuchnią, łazienką i spiżarnią. Do mieszkania wchodzi się przedsionkiem z piwnicy i klatką schodową.

Decyzją z dnia 14 grudnia 1974 r. W. i A. K. uzyskali pozwolenie na użytkowanie części budynku jednorodzinnego "pokój z kuchnią i przynależnościami" do czasu wykończenia pozostałych izb.

Decyzją z 24 listopada 2009 r. dokonano rozgraniczenia działki nr "4’ będącej własnością skarżącej z działką nr "5", działką nr "6’, działką nr "7", działką nr "8’, działką nr "9", działką nr "10" i działką nr "1" będącej własnością K. K.. Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że wyznaczona granica pomiędzy działką nr "4" a działką nr "1" częściowo przebiega zgodnie z granicą wynikającą z mapy ewidencyjnej, a częściowo po istniejącym ogrodzeniu między tymi dwoma działkami.

W aktach sprawy znajdują się, między innymi, dwie mapy: mapa z 2000 r. na której naniesiony był budynek mieszkalny nr [...] na działce nr "11" bez uwidocznienia garażu (akta administracyjne, tom I, karta nr 60) oraz mapa z inwentaryzacji powykonawczej z 2002 r. (akta administracyjne, tom I, karta nr 53) na której już garaż jest naniesiony. Również na mapie ewidencyjnej z 1996 r. nie ma wrysowanego spornego garażu (akta administracyjne, tom I, karta nr 67), tak jak i na mapie z 1999 r. (akta administracyjne, tom I, karta nr 75). Skarżąca złożyła również w toku postępowania I. instancyjnego wykaz 6 osób, którzy mieliby zaświadczyć, że garaż został wybudowany w latach 2000-2003 r. (akta administracyjne, tom I, karta nr 76).

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta K. decyzją z dnia 7 grudnia 2010 r. nakazał K. K. rozbiórkę garażu dobudowanego do budynku mieszkalnego na działce nr "11" przy ul. [...] w K..

W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, że przedmiotowy garaż ma szerokość 4 metry, długość 9 metrów i wysokość 2,4 metra. Zlokalizowany jest od działki nr "10" średnio o 1,27 metra. Inwestor nie ma pozwolenia na budowę tego garażu. Organ I. instancji wyjaśnił, że nie ma możliwości przeprowadzenia postępowania "legalizacyjnego" tego garażu z tego powodu, że jego posadowienie narusza przepisy techniczno-budowlane. Budynek winien być zlokalizowany w odległości co najmniej 3 metrów od granicy z działką (ścianą bez drzwi i okien) lub 4 metrów – ściana z oknami lub drzwiami. Tym samym organ zobowiązany był zastosować art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego. Odnośnie daty wybudowania garażu organ I. instancji przyjął, że został on wykonany po wejściu w życie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, a okoliczność, że w 2007 r. K. K. nabył w drodze darowizny nieruchomość nie ma znaczenia w sprawie, ponieważ sprawa ta dotyczy praw zbywalnych (dziedzicznych) w zakresie których w razie ich zbycia lub śmierci strony w toku postępowania na miejsce dotychczasowych strony wstępuje następca prawny. Ponadto art. 52 Prawa budowlanego wyraźnie nakazuje nakładanie obowiązków na aktualnego właściciela bądź inwestora.

Od tej decyzji odwołanie wniósł K. K., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania bądź uchylenia i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania. W odwołaniu podniesiono, że decyzja organu I. instancji została wydana z naruszeniem art. 48 Prawa budowlanego poprzez błędne przyjęcie, że garaż został dobudowany do budynku mieszkalnego po 2000 r. bez wymaganego pozwolenia na budowę i art. 7 oraz art. 77 K.p.a. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że przebieg granicy między działką nr "11" a działką L. B. był w latach 60-tych XX wieku inny niż obecnie. Podniesiono, że organ I. instancji nie wziął pod uwagę mapy ewidencyjnej z dnia 22 czerwca 1999 r. na której garaż już został uwidoczniony, co pozostaje w sprzeczności z twierdzeniem organu, że garaż ten został wybudowany po 2000 r. W ocenie odwołującego mogły wystąpić jakieś odstępstwa od zatwierdzonego pozwolenia na budowę domu z garażem, ale zakresu tych odstępstw organ nie ustalił. Inwestor precyzuje w tym zakresie oświadczenie podając, że żadnych odstępstw nie było. Odwołujący wskazał, że z opisu technicznego złożonego celem wydania decyzji o szczegółowej lokalizacji wynika, że miał być budowany dom z garażem, a okoliczność że na mapie z 1995 r. garażu nie było nie ma charakteru przesądzającego. Odwołujący podał, że gdyby nie budowa przyłącza wodnego tak do domu L. B. jak i odwołującego, to nadal na mapach nie byłby uwidoczniony dom odwołującego z garażem. Zarzucono brak przeprowadzenia dowodu w postaci odkrywki zbrojenia płyty garażu celem ustalenia, że zbrojenie było wyprowadzone z domu celem równoczesnej budowy garażu, a nie późniejszej dobudowy. Do odwołania dołączono zdjęcie pokazujące taras nad garażem oraz zaświadczenie urodzenia dziecka z dnia [...] listopada 1998 r. Odwołujący podniósł również, że dom wraz z garażem został wybudowany z końcem 1973 r.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 30 maja 2011 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu tej decyzji uznano, że ustalenia stanu faktycznego dokonane przez organ I. instancji są prawidłowe. Ustalił, że na mapach z lat 1995-1999 nie ma wrysowanego garażu, który pojawia się dopiero na mapach z 2002 r. Tym samym budowa garażu miała miejsce po 1 stycznia 1995 r. Podniesiono, że gdyby dom został wybudowany z garażem, to geodeta nanosząc na mapę sam budynek mieszkalny, uczyniłby to samo z garażem. Ponadto za wybudowaniem garażu na początku XXI. wieku przemawiają oświadczenia sąsiadów. W ocenie organu II. Instancji z opisu technicznego wynika tylko tyle, że dotyczy on budowy domu mieszkalnego a garaż będzie znajdował się w poziomie piwnic niezagłębionvch. Ten opis techniczny nie oznacza, że w oparciu o niego obiekt został wybudowany. Obecny garaż jest w poziomie przyziemienia, a nie piwnic. Również nie stanowi dowodu negującego ustalenia organu I. instancji dołączone do odwołania zdjęcie. Ponieważ inwestor nie uzyskał w latach 1995-2009 żadnego pozwolenia na budowę garażu, a szeroko opisana w decyzji procedura legalizacyjna nie mogła zostać skutecznie przeprowadzona z powodu zlokalizowania garażu w odległości zbyt bliskiej od granicy z działką nr "12" (w najwęższym odcinku w odległości 73 cm), oraz braku możliwości zastosowania wyjątku dotyczącego lokalizowania garażu przy granicy z sąsiednią działką pod warunkiem, że jego długość nie przekracza 5,5 metra (§ 12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Tym samym prawidłowo zastosowano art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego. Ustosunkowując się do zarzutów odwołania podano, że na wskazanej przez odwołującego się mapie z 22 czerwca 1999 r. brak jest garażu.

Skargę na ww. decyzję organu II. instancji wniósł K. K., domagając się uchylenia obu decyzji oraz zasądzenia kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organy administracji nie uwzględniły dowodów przedkładanych przez stronę które wskazywały, że to rodzice K. K. wybudowali dom mieszkalny razem z garażem w oparciu o przepisy Prawa budowlanego z 1974 r. i garaż ten istniał przed 2000 r. Zarzucono dowolność w ocenie materiału dowodowego oraz brak wyczerpującego ustalenia stanu faktycznego i przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Wskazał, że z tej okoliczności, że na wcześniejszych mapach nie było uwidocznionego garażu nie oznacza, że go tam faktycznie nie było. To budowa przyłącza wodnego z lat 2000-2001 spowodowała uwidocznienie na mapach garażu, a gdyby nie to przyłącze to nadal mapy mogłyby garażu nie obejmować. Skarżący podniósł, że mogła być wydana kolejna decyzja o pozwoleniu na użytkowanie całości obiektu, bo takie rozwiązanie przewidywało wówczas obowiązujący § 56 ust. 2 rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury z 27 lipca 1961 r. w sprawie państwowego nadzoru budowlanego nad budową, rozbiórką i utrzymaniem obiektów budowlanych budownictwa powszechnego (Dz. U. z 1961 r. Nr 38, poz. 197). Sam zaś opis techniczny wskazuje, że zamiar wykonania robót obejmował budowę domu wraz z garażem, a to, czy garaż został dobudowany czy też zbudowany razem z domem mogłoby zostać ustalone do przebadaniu sposobu wykonania płyty stropowej garażu i powiązania z płytą stropową budynku mieszkalnego. Okazane zdjęcie przy odwołaniu powinno potwierdzać fakt wykonania garażu przed datą 2000 r. Bezkrytycznie przyjęto oświadczenia sąsiadów, nie odbierając od nich zeznań zgodnie z wymogami prawa. L. B. od wielu lat mieszka za granicą i nie może mieć dokładnej wiedzy co do daty wybudowania garażu. Ponadto rodzice skarżącego dysponowali poprzednio działką o wiele większą niż obecnie, a po rozgraniczeniu z działką L. B. część tej działki stała się własnością L. B.. Zasadny jest więc zarzut naruszenia art. 7 i art. 77 § 2 oraz art. 80 K.p.a. Zarzucono również, że w przypadku samowoli budowlanej mającej miejsce w latach 1995 – 10 lipca 2003 r. zastosowanie powinny znaleźć przepisy Prawa budowlanego obowiązujące przed 11 lipca 2003 r. – w tym art. 49 ust. 1 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do tej daty (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 października 2006 r., sygn. akt P 27/05). Tym samym wszystkie podmioty, które do dnia 10 lipca 2003 r. spełniałyby warunki do uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku, powinny być traktowane w oparciu o przepisy wówczas obowiązujące. Tym samym wydane w tej sprawie decyzje pomijające obowiązywanie przepisów w wersji do 11 lipca 2003 r. naruszają i przepisy Prawa budowlanego i art. 32 Konstytucji RP. W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji nie doszło do naruszenia przepisów prawa, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.).

Co istotne, sądy administracyjne jedynie kontrolują działalność organów administracji, nie mając - co do zasady - żadnych uprawnień do zastępowania administracji przy wykonywaniu przez nie zadań publicznych. Tym samym sąd administracyjny nie może rozstrzygać spraw administracyjnych niejako "w zastępstwie" organów administracji.

Skarga nie jest zasadna, a przeprowadzona przez Sąd kontrola zaskarżonej decyzji i poprzedzającego ją postępowania administracyjnego nie stwierdziła, aby organy administracji naruszyły w istotnym zakresie prawo w tej sprawie.

Istota sporu w tej sprawie sprowadza się do oceny zarzucanego – zdaniem skarżącego - organom administracji błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, tzn. błędnego ustalenia, jakoby przedmioty garaż dobudowany do domu mieszkalnego na działce nr "11" przy ul. [...] w K. został wybudowany w warunkach samowoli budowlanej, czyli bez wymaganego pozwolenia na budowę. Sąd analizując materiał dowodowy tej sprawy uznał, że zarzut skarżącego nie jest uzasadniony, a ustalenia stanu faktycznego dokonane przez organy administracji są prawidłowe i poparte dowodami.

Organ I instancji w trakcie postępowania administracyjnego zgromadził materiał dowodowy obejmujący, miedzy innymi, decyzję o lokalizacji szczegółowej z dnia 27 stycznia 1967 r. (akta administracyjne, tom I, karta nr 31). Z treści tej decyzji wynika, że wówczas właściwy organ administracji wyraził zgodę na budowę domu jednorodzinnego oraz przebudowę kapitalną domu mieszkalno-gospodarczego na gospodarczy na działkach l.kat. "2" i "3". Z opisu technicznego do projektu domu jednorodzinnego przy ul. [...] w K. na działce l.kat. "13" wynika, że miał powstać budynek o powierzchni zabudowy 101 m2, kubaturze 560 m3 i powierzchni użytkowej mieszkania 79 m2. Dalej z opisu wynika, że miał to być budynek jednokondygnacyjny, podpiwniczony. Piwnice niezgłębione w ziemi miały mieścić garaż, kotłownię, lamus i spiżarnię (akta administracyjne, tom I, karta nr 36). Dalej w aktach sprawy znajduje się decyzja z dnia 14 grudnia 1972 r. o pozwoleniu na użytkowanie obiektu w części, z treści której wynika, że po dokonaniu w dniu 6 grudnia 1972 r. udzielono pozwolenia na użytkowanie pokoju z kuchnią i przynależnościami, a do wykończenia pozostały jeszcze izby.

Z tych dokumentów trafnie organy uznały, że nie można wywnioskować, że przedmiotowy garaż stanowiący część dobudowaną do budynku mieszkalnego nr [...] miał być objęty ww. decyzją o lokalizacji szczegółowej. Decyzja o lokalizacji szczegółowej wymagana art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym, (Dz. U. z 1961 r. Nr 7, poz. 47) nie pozwalała na wykonywanie prac budowlanych. Sama treść opisu wskazująca, że piwnice miały mieścić garaż, lamusownię, kotłownię i spiżarnię nie może mieć znaczenia przesądzającego, a to dlatego, że z tego opisu wynika, że garaż miał stanowić część budynku mieszkalnego, a nie dobudowany obiekt. Tym samym istotnym powinno być ustalenie, czy wskazane w opisie technicznych parametry techniczne realizacji obiektu zostały zachowane. Jednym z tych parametrów jest powierzchnia zabudowy, która miała wynosić 101 m2 i analizując mapy z naniesionymi obrysami budynku mieszkalnego nr [...] do roku 2001 r. można wskazać, że powierzchnia tego budynku wynosi właśnie te 101 m2 (akta administracyjne, tom I, karty nr 60, 75, 67). Dopiero na mapach od 2002 r. pojawia się przedmiotowy garaż i powierzchnia zabudowy znacząco się zwiększa (akta administracyjne, tom I, karty nr 53 i 87). Sąd uznał za logiczną argumentację organów w tej sprawie, że w przypadku wybudowania garażu jako dobudowanego do budynku mieszkalnego w okresie realizacji samego budynku mieszkalnego, na mapy naniesiony byłby i budynek i garaż. Nie miałoby bowiem żadnego uzasadnienia nanoszenie budynku z pominięciem garażu. W aktach sprawy znajduje się kopia z mapy katastralnej z 1966 r. (akta administracyjne, tom I, karta nr 34), na której nie naniesiono budynku nr [...], co dodatkowo przemawia za stanowiskiem organów, że po wybudowaniu budynku nr [...] został on naniesiony na mapy, a więc gdyby również i przedmiotowy garaż został wybudowany – to także zostałby on naniesiony na mapy.

Okoliczność zaś, że najpierw na mapy został naniesiony budynek, a potem dopiero garaż uzasadniało przyjęcie, że budowa obu obiektów nie miała miejsca w tym samym czasie.

Wprawdzie skarżący wskazał w odwołaniu, że garaż został wybudowany w 1973 r., ale gdyby tak było, to – jeszcze raz należy podkreślić - z dużym prawdopodobieństwem tak budynek mieszkalny jak i garaż zostałby naniesiony na mapy ewidencyjne. Na właścicielu nieruchomości spoczywa obowiązek zinwentaryzowania nieruchomości i zgłoszenia do ewidencji gruntów.

W ocenie skarżącego istotnym dowodem przemawiającym przeciwko stanowisku organów powinno być dołączone do odwołania zdjęcie – jak sam skarżący opisuje – tarasu nad garażem i to zdjęcie powinno uzasadniać, że przedmiotowy garaż został wybudowany przed 2000 r. Do zdjęcia skarżący dołączył zaświadczenie o urodzeniu dziecka z treści którego wynika, że dziecko urodziło się 27 listopada 1998 r. (akta administracyjne, tom II, karta nr 7 i 8). Ten dowód organ odwoławczy nie uznał za mający istotne znaczenie w sprawie. Sąd przychyla się to tej oceny. Wprawdzie nie wiadomo z jakiej daty pochodzi to zdjęcie, ale z doświadczenia życiowego wynika, że jeżeli na zdjęciu jest dziecko, które urodziło się [...] listopada 1998 r., to zdjęcie to prawdopodobnie wykonano w 1999 r. lub najpóźniej w 2000 r. Wprawdzie organy przyjęły, że przedmiotowy garaż został wybudowany w latach 2000-2001, ale w tej sprawie nawet przyjęcie roku 1999 lub nawet 1998 jako daty budowy garażu nie miałoby w sprawie istotnego znaczenia. Istotnym jest, że zgromadzony materiał dowodowy przemawia za przyjęciem, że garaż ten został wybudowany po 1995 r.

Ponadto z doświadczenia życiowego wynika, że znajdujący się na zdjęciu taras wraz z barierką wskazują na to, że zdjęcie zostało wykonane tuż po zakończeniu prac (wyraźnie kontrastujące białe spoiny "fugi" między płytami gresowymi, zespawana barierka stanowiąca zazwyczaj przygotowanie pod instalację właściwej balustrady – pokazanej na zdjęciach w tomie I, karty nr 24 i 25). Nie jest to dowód, który zasadniczo zmieniałby ocenę ustalonego przez organy stanu faktycznego.

Nie można również uznać braku zgromadzenia wystarczającego materiału dowodowego poprzez nie przeprowadzenie dowodu z tzw. odkrywki zbrojenia płyty dachowej garażu. Sposób łączenia obu płyt (płyty stopowej budynku i dachowej garażu) nie zależy od daty wykonania tych płyt. Sąd z doświadczenia wie, że nawet do istniejącego budynku można dobudować inny obiekt w taki sposób, aby połączyć ze sobą zbrojeniem płyty stropowe. Wystarczy w tym celu chociażby skuć obrzeże istniejącej płyty tak, aby można było połączyć pręty konstrukcji płyty z istniejąca płytą lub belką narożną, a następnie – po wykonaniu odpowiedniego szalunku – zalać płytkę odpowiednia zaprawą cementową. Nie jest to wiedza przekraczająca doświadczenie osoby budującej dom.

Sąd uznał i pozostałą argumentację skarżącego za niezasadną. Jeżeli skarżący podnosi, że sam fakt braku naniesienia obiektu na mapy nie uzasadnia, że takiego obiektu tam nie ma, to nie można z tej tezy wyprowadzić wniosku, że skoro na mapie nie ma obiektu, to jest bardziej prawdopodobnym, że taki obiekt tam jest. Mapy ewidencyjne powinny obrazować rzeczywisty stan zagospodarowania nieruchomości i to w interesie właściciela nieruchomości jest zadbanie, aby taki stan został uwidoczniony. Poza tym sama okoliczność, że na mapie został naniesiony jakiś obiekt nie oznacza, że został on wybudowany legalnie. To są dwie różne kwestie, legalność budowy i odzwierciedlenie przez mapę stanu faktycznego zagospodarowania działki.

Również zarzut dotyczący braku uwzględnienia rozgraniczenia działek w tej sprawie nie ma znaczenia, skoro w zakresie obejmującym ten fragment granicy działki nr "4’ (obecnie nr "12") z działką nr "1" (obecnie nr "11") przy którym na działce nr "11" znajduje się garaż, granica przebiega dotychczasową linią i dalej przebiega zgodnie z ogrodzeniem. Nic nie wskazuje, aby na tym odcinku poprzednia granica obu działek przebiegała inaczej. Okoliczności zaś przebywania L. B. za granicą, bądź wcześniejsze stosunku sąsiedzkie między poprzednikami prawnymi skarżącego a poprzednikiem prawnym L. B. nie mają znaczenia dla rozpoznania sprawy.

Sąd nie podziela również stanowiska skarżącego zawartego w skardze, zgodnie z którym w tej sprawie organy powinny zastosować się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 października 2006 r., sygn. akt P 27/05. Wyrok ten nie ma zastosowania do tej sprawy, ponieważ dotyczy on innej sytuacji, mianowicie dopuszczalności stosowania przepisów Prawa budowlanego w wersji przed 11 lipca 2003 r. w sytuacji, w której przed tą datą wszczęto postępowanie w sprawie uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu wzniesionego bez pozwolenia na budowę i do tej daty postępowanie to nie zostało zakończone. Sprawa ta dotyczyła w istocie uznania za zgodne bądź niezgodne z Konstytucją RP obowiązku nakładania opłat legalizacyjnych w przypadku, gdyby opisane postępowanie nie zostało zakończone przed data 11 lipca 2003 r.

Wyrok ten nie ma zastosowania w tej sprawie, ponieważ postępowanie zostało wszczęte dopiero w 2010 r.

Nie można również zarzucić organom administracyjnym błędnego powoływania się na treść § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Nawet gdyby przyjąć, że dodatkowo organy administracyjne powinny ustalać zachowanie warunków technicznych w dacie budowy przedmiotowego garażu (okres po 1995 r.), to obowiązujące wówczas rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 140 z późn. zm.) również nie pozwalało na lokalizowanie garaży w takiej odległości od granicy z sąsiednią działką, jaka ma miejsce w tej sprawie. Zgodnie z § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia z 1994 r. jeżeli z odrębnych przepisów tego rozporządzenia nie wynikały inne wymagania, należało zachować odległości zabudowy od granicy z sąsiednimi działkami co najmniej:

1) dla budynków zwróconych w stronę granicy ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi - 4 m.

2) dla budynków zwróconych w stronę granicy ścianą bez otworów - 3 m.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że organy zasadnie zastosowały art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) wykazując, że przedmiotowy garaż został wzniesiony bez wymaganego pozwolenia na budowę oraz akcentując konieczność zachowania przepisów technicznych, których brak zachowania w tej sprawie nie pozwala na dostosowanie garażu do obowiązującego prawa w inny sposób, niż poprzez jego rozbiórkę.

Stąd orzeczony nakaz rozbiórki jest zasadny.

Mając powyższe na uwadze Sąd skargę, stosownie do art. 151 P.p.s.a., oddalił.